Czas przed naradą.

Jak można się tego było spodziewać, Racimir opuszczał karczmę z nietęgą miną. Nie od razu dostrzegł Horsta - wpierw rzucił tęskne spojrzenie w stronę lasu. Być może przez moment rozważał ruszenie we mgłę na własny rachunek? Z rozmyślań wyrwał go jednak stary Grolsch.
- Błagałem i zaklinałem go na wszystkie sposoby, żeby ruszyli na poszukiwania… - oznajmił smętnie. - Tacy rycerze to przecie w tropieniu wprawiani od maleńkości. Ale jaśnie pana dziedzica nic obchodzą moje dziatki. Nieugięty pozostał.
Młynarz na moment jakby zatonął w myślach. W końcu odparł, spoglądając tępo w ziemię:
- Nie wiem czy to pora na gorzałkę, stary druhu. Córki i syna powinienem szukać. Choćby sam i choćby po omacku.
Horst spojrzał smutno na Racimiła. To nie był czas by mówić o Nawojce. Nie chciał dawać mu nadziei, ani tym bardziej jej brutalnie zabierać...
- Po ciemku nic nie zdziałasz, sam się zgubisz. To Las Mgieł. Nie bez powodu go tak zowią. - powiedział z troską - Chodź. Usiądziemy na chwilę, Arnika zobaczy i ziółka przygotuje. Na bezsenny sen. Obydwoje wiemy, że są Tobie potrzebne.
Racimir zamyślił się na chwilę. Spojrzenie młynarza wyrażało przede wszystkim bezradność. W końcu skinął niechętnie głową, przystając na propozycję Horsta.
Horst uśmiechnął się smutno i skinął Racimirowi głową. Po tym poszli do jego domostwa. Zatrzymał się przed drzwiami i spojrzał na ma mężczyznę przepraszająco.
- Wybacz stary przyjacielu, ale… sam niewiele wiem, ale się dowiem. Obiecuję. - powiedział z nieukrywanym bólem. Po tych słowach otworzył drzwi.
Wnętrze rozświetlało jedynie palące się palenisko… na bocznym stole leżała Nawojka. Co prawda przykryta beżowym prześcieradłem, ale jednak. Jej dziewczęcy kształt choć zakryty, był widoczny.

Eugeniusz ostatnio nie odzywał się za często, co jako pierwszy zauważył Mieszko. Stary kapłan przestał nawet pouczać chłopaka, kiedy ten w czasie nabożeństw nierówno rozstawiał relikwie względem ołtarza lub kiedy krzywo składał szaty liturgiczne.

Sługa martwił się o swego pana. Wielebny Niemysł włóczył się po plebani, z rzadka zwracając się do Mieszka. Większość czasu spędzał w swojej celi na gorliwych modlitwach albo przechadzając się po przyświątynnym cmentarzu.

Niedawne wydarzenia w parafii przybiły Eugeniusza, co do tego chłopak nie miał wątpliwości. Przybycie włodarza miało wywrócić wszystko do góry nogami, ale zwiastowało również nadzieję. Oto los Drzewiec mógł się odwrócić, wprowadzając je w nową erę. Zapewniając chłopom pracę i pozbywając ich więzi ze starymi bożkami, jaką utrzymywał Las Mgieł. Zamiast tego dwoje mieszkańców zginęło. Nie, nie zginęło, zostało zamordowanych.

Pierwszy odszedł Gwain, który broniąc swojego dobytku, naraził się siepaczom Ottona z Karmanii. Następna była Nawoja, piękna wieśniaczka, która nie umknęła spojrzeniu Mieszka, uduszona przez nieznanego sprawcę. I na domiar złego Światożar, po którym słuch zaginął.

Niedoszły mnich próbował pocieszyć kapłana, jednak nie potrafił się przebić przez ścianę, jaką ten się otoczył. Szybko zrozumiał, że wielebny potrzebuje czasu na kontemplację i modlitwę. Z braku dodatkowych zajęć, jakie zazwyczaj narzucał mu opiekun, Mieszko postanowił dopilnować, by pogrzeb odbył się bez przeszkód. Upewnił się, że o ciała zmarłych odpowiednio zadbano, a następnie własnoręcznie wykopał dwa doły. Dwa, gdyż nadal wierzył w powrót Światożara.

Kiedy para otworów ziejących z gleby niczym oczodoły samej śmierci została ukończona, Mieszko zebrał drewno na opał. Kościelnym zwyczajem było wrzucenie ciał do dziury w ziemi a następnie spalenie ich, by na końcu pochować szczątki pod glebą.


Nadchodził już wieczór, kiedy prace nad grobami ustały. Mieszko siedział z nogami zwisającymi w jednym otworze. Drewno wcześniej schował pod zadaszenie. Miał je ułożyć dopiero w dzień pogrzebu, tak by nie nasiąknęło wilgocią od ziemi.

Chłopak wpatrywał się w zachód słońca, gładząc dłonią trzonek wysłużonej siekiery. Zastanawiał się. Nie mógł pojąć, dlaczego Stwórca do tego doprowadził. Dlaczego pozwolił, by Albert stracił ojca, porządnego człowieka, który zwyczajnie szukał dla siebie i swojego syna miejsca na ziemi, gdzie mogliby spędzić resztę życia. Dlaczego Stwórca nie ochronił Nawojki przed dusicielem, zamiast tego obserwując, jak z niewinnej dziewczyny uchodzi życie.

Eugeniusz często mówił o zaufaniu bogu, o poddaniu się jego woli. Ponoć ten tam na górze miał plan dla nich wszystkich. Jeśli to była prawda, Mieszko tak jak i cała reszta byli tylko pionkami na jego planszy. Cierpieli i przeżywali katusze według jego upodobania. Taki stan rzeczy skłaniał młodego sługę do nieprzyzwoitych myśli.

- Dlaczego mnie tam nie było, by ich ocalić - szepnął Mieszko, zaciskając dłoń na toporku.

Wychował się na opowieściach o wielkich rycerzach i nieustraszonych bohaterach, jakie snuli nietrzeźwi bajarze w jego wiosce. Jako młody chłopak zawsze chodził ze swoim kijkiem przy boku, wyobrażając sobie, że kiedy urośnie sam zostanie takim wojownikiem.

Niestety proza życia szybko pozbawiła go marzeń. Jako trzeci i ostatni syn miał zostać oddany do klasztoru, za co nienawidził Jontka, średniego brata, któremu przewidziano służbę w wojsku. Pracując na rozpadającym się gospodarstwie i opiekując się wdową matką, wspaniali bohaterowie w głowie chłopca rozpłynęli się. Został po nich tylko stygnący żar.

- Wszystko się układało do przyjazdu tego przeklętego Ottona - warknął Mieszko.

Chłopak żywił gorącą niechęć do szlachcica. Po części było to wytłumaczalne, biorąc pod uwagę nastawienie do chłopstwa, z jakim włodarz się obnosił. Jednak w głównej mierze chodziło o uprzedzenie, jakiego się nabawił w młodości. Wiedział, że był bękartem jakiegoś arystokraty. Szui, która zwiodła jego matkę, dając jej nadzieję na lepsze życie, a zamiast tego tylko ją wykorzystując.

Mieszko odziedziczył po nieznanym ojcu urodę wysoko urodzonego, jednak sam nigdy nie miał zamieszkać na dworze. Czy wraz ze szlachecką krwią przyszły marzenia i pragnienie niesienia pomocy? Tego nie wiedział.


Kiedy słońce schowało się za horyzontem, chłopak wstał i otrzepawszy się, ruszył na plebanię. Należało przygotować wieczerze. Mieszko mógł się nie zgadzać z wyrokami Stwórcy, ale wiedział, że Eugeniusz to dobry człowiek. Wspierając go, pomagał wszystkim wiernym. W tak ciężkich czasach musieli trzymać się razem.

Maryna dzieliła teraz czas pomiędzy dwa domy. Musiała wszak zadbać o Racimira w tak trudnej dla niego chwili. Szczęśliwie pasierbice były już w wieku w którym mogły zająć się domem.

Racimir palił ogień przed domem aby dusza jego córki znalazła ukojenie zanim przejdzie do zaświatów. Zbliżała się ceremonia pogrzebowa.

Jeremi wraz z Horstem podeszli do chaty w której mieszkała Marysia z bratem. Wiedźmiarz zastukał w drzwi i odsunął się tak aby osoba wyglądająca przez okno mogła go bez problemu dostrzec.
Po chwili drzwi się otworzyły, a stojąca za nimi dziewczyna przywitała gości lekkim uśmiechem.
- Witajcie panowie, wejdźcie - powiedziała, gestem ręki zapraszając do środka. Sądziła, że może lepiej byłoby uniknąć stania na widoku.
- Witaj. Szczęście temu domowi niech zesłane będzie. - odpowiedział Jeremi wchodząc do środka. Poczekał aż jego szwagier również wejdzie i zwrócił się do dziewczyny. - Ze sprawą przychodzim. Nowy pan chce abyśmy cztery dni pańszczyzny pracowali i z każdego gospodarstwa jedna osoba ma sie stawić. Nam zaś widno że ni ty, ni twój brat takiej pracy nie podźwigniecie, bo on połaman a jeszcze gospodarstwo obrobić trzeba. Tedy żeśmy z Józefem i wielebnym uradzili co by siły łączyć, co by mniej gospodarstw było. Tedy powiem ci tak, co byście sie z bratem do mnie przenieśli. U mnie jeden otrok jest Horstowy syn na naukach, ja do lasu pracować pójde a wy we troje gospodarstwem sie zajmiecie. Tak począwszy i głodu w zimie nie zaznamy i pańszczyzna odpracowana będzie. Co na to rzekniesz? - zapytał.
Marysia nigdy się od pracy nie wzbraniała. Jednak perspektywa straty większości tygodnia, aby pracować dla kogoś obcego zamiast za siebie, budziła wiele kontrowersji.
- Trudna to decyzja - odpowiedziała, zastanawiając się nad zaistniałą sytuacją. - Z jednej strony to doskonałe rozwiązanie problemu jaki zgotował nam nasz nowy pan - zauważyła. - Z drugiej jednak, musielibyśmy z Patrykiem zostawić nasz dom, i stodołę i kurnik, o ogrodzie nie wspomnę. A nie wiadomo w czyje łapy wpadnie dobytek, jak puste tu zostanie - powiedziała z wyraźnym żalem, rozglądając się dookoła.
- Co ty o tym sądzisz, Patryk? - spytała leżącego na kojce brata.
- Nie wiem Maryś - mruknął chłopak smutnym głosem. - Ty zdecyduj - powiedział. Dziewczyna westchnęła zamyślona.
- Może zobaczmy jak to będzie. Ja się pracy nie boję i mogę pracować póki Patryk ranny - powiedziała. - Mam nadzieję, że będziemy mogli tak zrobić w przyszłości? - spytała, spoglądając badawczo na rozmówców.
- Trza wam decydować tera, póki jeszcze pańscy pachołkowie wsi nie znajom i ludzi nie policzyli. Potem wstrenty robić bedo, bo mniej gospodarstw to mniej luda do pracy. Wieści po wsi roześlem co by każdy tak robił póki się da. A siepacze Ottona do rozlewu krwi skorzy, Gawaina ubili jak nie chciał poddać chłoście i żadnej kary za to nie poniosą. Tedy czas nagli. Pewno że żal ostawić co żeście zbudowali, ale lepsze to niż mieliby ci siłą wianek zdjąć czy życie twemu bratu odebrać za to że w twej obronie rękę na pańskiego pachołka podniósł. W kupie siła jak złe czasy nastajom, a tera takie som. - odpowiedział poważnie Jeremi.
- Decyzja jest wasza i tylko wasza decyzja. - powiedział milczący do tej pory Horst - Tym bardziej, że Gawain nie był jedyną ofiarą tego dnia. Nawojka nie żyje, sprawcy nieznani.
Marysię naprawdę dotknęła ta wiadomość.
- Stwórco miej ich w swojej opiece - powiedziała po chwili.
- Sprawy źle się mają, to nie powinno tak wyglądać. Szlachetny pan się tak nie zachowuje - zauważyła dziewczyna, kręcąc głową ze zmartwieniem.
- Wracając do tematu. Niestety, i może też trochę na szczęście, los podjął decyzję za mnie - powiedziała. - Był tu ten łysy wieprz. Tort, e, intendent impotent, czy jak mu tam. Wiedzą już, że mam własne gospodarstwo, więc dla mnie już za późno - wyjaśniła. - Ale oznacza to, że jest miejsce dla kogoś innego. Proszę, ratujcie kogo się da. Jak coś to pomogę w przeprowadzce - powiedziała.
- Niech to piorun strzeli, mówiłem głupiej co by do lasu nie szli! Potem o tym pogadamy. A ten łysy, ciekaw żem jak tu trafił tak szybko. Horst ktoś we wsi za dużo szczeka ottonowym, trza sie dowiedzieć kto i mordę zamknąć. Może być że to Luba, wdowa po strzecharzu, bo u niej gęba sie nigdy nie zamyka, ale obaczym. Chciałem rozpowiedzieć żeście rodzina mojej zmarłej żony, ale tera to już pewno za późno. - Jeremi zacisnął zęby. - Nie wiem czy zgodzisz sie na fortel, ale zawsze można powiedzieć że w konkury żem przyszedł a tyś sie zgodziła. Jeno ze ślubem trzeba poczekać bo tera pogrzeby bedo i sie nie godzi żałoby przerywać. Ogień miłości zaś płonie i nie lza go gasić toś sie do mnie przeniosła co by blisko być, a brat twój ma pilnować co by po prawie wszystko sie stało i bym ci wianka przed ślubem nie zdjął. Jak cie nachodzi jeden z ottonowych ludzi już tera to za dni kilka bedzie jeszcze gorzej. Jak wszyscy do lasu pójdo to kto w twej obronie stanie jak w kilku zajadom? - dodał po chwili zastanowienia.
- Nie tylko nasz “Miłujący Pan”, orientuje się bardzo dobrze w Drzewcach, ale i nasz “Światły Wielebny” również. - odpowiedział spokojnie Horst jakby komentował pogodę - Przyznasz Jeremi, że mamy mało opcji. Pomyślmy jak wykorzystać te które mamy… prawda Marysiu?
- Yyy, tak - odpowiedziała wyrwana z zamysłu dziewczyna, która przez dłuższą chwilę starała się zrozumieć znaczenia gwary Jeremiego.
- Jeśli o mnie chodzi, to zapewne też wybierać się będę do lasu. - powiedziała, co wedle niej rozwiązywało problem ewentualnego najazdu rycerzy na jej osobę.
- Obserwując zachowanie Ottona zaczynam mocno wątpić aby nasz król to akurat jemu powierzył opiekę nad nami - zauważyła. - Może powinniśmy wysłać kogoś potajemnie, albo dwóch czy nawet trzech, aby potwierdzić lub zaprzeczyć tej decyzji - zaproponowała całkiem poważnie. - I złożyć skargę - dodała jeszcze.
Jeremi popatrzył na dziewczynę z wyraźnym niedowierzaniem. Po chwili się opanował i westchnął ciężko.
~ Młode to, życia jeszcze nie zna i wierzy kapłańskim bajaniom o sprawiedliwości i dobrej woli ~ pomyślał gorzko. Jeszcze raz wziął głęboki oddech i powiedział.
- Zapomnij o tym co wielebni gadajom o sprawiedliwości i dobroci. Kogo mamy pytać i do kogo skargi składać? Nad szlachcicem jeno król sądy sprawuje a króla los chłopa nie obchodzi a jeno czy podatek zapłacony, a do tego dobry pan nie jest potrzebny tylko taki co chłopstwo silną ręką trzyma. Nie ma o czym gadać. Widać że dobrej rady nie przyjmiesz, jeno po swojemu chcesz robić. Nam jeno nadzieję mieć że nic ci sie nie stanie. Ostań ze stwórcą. - skinął głową i skierował się do wyjścia.
- Nadal jednak zaczynam wątpić w prawdziwość odczytanego listu. Ale skoro nie do króla, to co powinniśmy zrobić? - Marysia zwróciła się do Horsta. - Zbuntować się... i co? Zabić ich wszystkich? - Powiedziała z niedowierzaniem i dezaprobatą.
Horst pokręcił przecząco głową.
- Zbyt wiele niewiadomych Marysiu. - odpowiedział Grolsch - Otton i nasz wielebny zbyt dobrze orientują się w to kim i kto gdzie jest w tak krótki czas po przybyciu. Kto podniesie głos o buncie tego stracą jeszcze tego samego dnia. Zasady gry się zmieniły Marysiu, trza tylko patrzeć i uważać. Gramy w karty, które są znaczone, ale nie przez nas. -