W piątkowe przedpołudnie państwo Grolschowie wybrali się wspólnie odwiedzić Czeremchę. Dzieci zostały w domu, zajęte swoimi obowiązkami. Arnika niosła uwieszony na jej przedramieniu koszyk, przykryty czerwoną ściereczką, pod którą kryły się przysmaki takie jak świeży chleb, nalewka na reumatyzm, pęto suszonej kiełbasy i stygnąca potrawka. Jej mąż szedł przy niej. Chwilę milczeli, zwlekając, aż oddalą się dość od domostwa.

Taka trasa była idealną okazją by omówić sprawy rodzinne, wymagające ustalenia w jakim kierunku powinni dążyć. W takich momentach małżeństwo pozwalało sobie na odmienność zdań, ale przed dziećmi i sąsiadami musieli już być jednomyślni.

- Matz wspominał, że Luther nocą wymknął się gdzieś... - zaczęła temat Arnika.

Horst westchnął ciężko. Luther… jakim cudem nosił nazwisko Grolsch było dla mężczyzny zapytaniem. Pewnie dlatego, że był jego synem i tylko to, choć z każdym mijającym dniem coraz mniej, chroniło go od wydziedziczenia.
- Ten chłopak nie ma rozumu. - powiedział gorzko i z wyraźnym zawodem - Będą z tego tylko kłopoty. Wiemy coś więcej?

Kobieta westchnęła i pokręciła głową. Zdecydowanie było tak lepiej, że młodszy brat Luthera nie wpadł na pomysł, żeby śledzić brata, bo to było niebezpieczne, żeby kręcił się po nocy poza domem.
- Niestety wygląda na to, że wtedy gdy spadł na głowe to... W głowie mu się poprzestawiało - stwierdziła ze zbolałą miną. - A takie dobre dziecko z niego było... Takie bystre... - kręciła głową i chyba nawet łzy pojawiły się w jej oczach.

Stary Grolsch położył dłoń na drugim ramieniu Arniki tuląc ją do siebie w kroku.
- Wiem. - powiedział czule z nieukrywanym bólem - To tak, jakby stał się całkowicie inną osobą. Kimś obcym.
Westchnął ciężko.
- Nie zdziwi mnie jeśli nasz dziecic uzna go za mordercę.

Na te słowa Arnika wzdrygnęła się i zamarła w bezruchu, zatrzymując się. Chwilę patrzyła mężowi prosto w oczy, a jedna łza spłynęła jej po policzku, ale mąż starł ją palcem delikatnie. Nie musiała odpowiedzieć, żeby wiedział co o tym myśli. Wtedy, tamtego dnia gdy Luther przybiegł z Nawoją... Mówił nieskładnie, ledwo była w stanie przymusić go by robił tak jak go instruowała... Później bełkotał coś bez sensu, że nawet Horst nie był w stanie logicznie tego przekazać swojej żonie... Zupełnie jakby Luther bał się powiedzieć co tam zaszło.

- Od upadku na głowę zachowuje się inaczej... Zmienił się - powiedziała cicho. - Myślisz, że Światko też... Tak jak Nawojka skończył? - zapytała z przestrachem w oczach.

Horst pokręcił głową na boki.
- Nie wiem najdroższa. - powiedział i przytulił ją mówiąc ciszej - Cokolwiek tam się wydarzyło… jeno Dobrzy Sąsiedzi wiedzą. Miejmy nadzieję, że Światko się znajdzie… choć wiesz jak to wygląda. Tym bardziej, że i Otton się tam wybiera i wraca jak nigdy nic.

- Wiem jak to wygląda - jęknęła Arnika bezsilnie. - A Otton może znalazł Światka... - wzdrygnęła się ponownie.

- Dowiemy się jutro. - odpowiedział spokojnie mąż choć słychać było nuty żalu - Cokolwiek postanowi Otton… nie będzie jak argumentować. Luther… choć stał się zaprzeczeniem naszych ideałów… nadal jest moim synem.

- Może to nasza wina... Miasto go zmieniło... - matka za wszelką cenę próbowała znaleźć wyjaśnienie czemu jej dziecko miałoby zrobić coś czego się nigdy by po nim nie spodziewała.

- Wrócił jakiś czas temu. Miasto… jeszcze niedawno był Grolschem z krwi i kości. - odpowiedział cicho - Nie nasza wina najdroższa. Jeno sprawka to może być Starego Ludu, ale czym im zawiniliśmy, że go dotknęła ich Łaska? Wszystko od tego upadku… nie wcześniej.

Kobieta pokiwała tylko bezradnie głową. Nie było sensu dłużej się umartwiać, bo wszystko już i tak było w rękach pana na włościach. Ruszyli dalej, powoli stawiając kroki.

Milczeli aż drogę zastąpiła im Psotka. Wtedy Arnika włożyła dłoń pod ściereczkę okrywającą koszyk i wyciągnęła przysmak. Czarna kotka przyjęła podarek i z zadowoleniem poprowadziła ich do domu Czeremchy.

Po przekroczeniu progu chaty starowinki, jej przybrana córka po przywitaniu się z nią zaczęła rozstawiać zawartość kosza na stoliku. Horst zabrał się za rozpalanie ognia pod piecem.

- Byłam zobaczyć jak trzyma się syn Gawaina... - wspomniała Arnika. - Albert.. Biedny chłopak, jest roztrzęsiony - skomentowała krótko stan chłopaka.

- Gawain był dobrym chłopem. - powiedział Horst, a ogień się zaprószył i pierwsze płomienie zaczęły pochłaniać chrust i drobne drwa paląc się od góry
- Zawsze dbał o syna… Może go przyjmiemy do siebie? Jak myślisz?

Arnika odwróciła się i popatrzyła na męża ze zdziwioną miną na tą propozycję.
- To... Poważna decyzja... - mruknęła przelewając potrawkę do małego kociołka. - Ale sam chłopak sobie nie poradzi, szczególnie z tą nogą... - zamyśliła się.

- Jak nie my, to kto? - zapytał cicho spoglądając na żonę. - Poprzez pamięć Gawaina… prawda, będzie z nim trochę pracy, ale możemy dać mu szansę na wyjście na prostą. Noga się zagoi…- uśmiechnął się delikatnie - ...szczególnie pod Twoją opieką.

- Racja... Chyba tak będzie dobrze... - zastanowiła się. - Nasze dzieci już samodzielne... Możemy pomówić z Albertem jak skończymy tu - zaproponowała.

- Zawsze mogę na Ciebie liczyć piękna. - odpowiedział Horst - Przyszło nam żyć w szalonych czasach… czasami zastanawiam się co by zrobił mój dziad. Ojciec był beznadziejnym przypadkiem, ale… to wiesz.

Arnika uśmiechnęła się lekko. Dawniej sama myśl o tym człowieku ją drażniła, ale teraz było to już tylko wspomnienie, niczym anegdota o wioskowych błaźnie.
- Mieliśmy bardzo dużo szczęścia w życiu, a bogowie przychylnie na nas patrzyli - stwierdziła. - Zawsze okazywaliśmy im szacunek i wierzę, że choć bywa ciężko to los nadal będzie nam przychylny.

- “...i wszelaka zła przygoda. Będą temu kto by starą, ojców swoich wzgardził wiarą…” - wypowiedział, ni to zanucił, słowa starej pieśni Dawnej Wiary z uśmiechem - Cokolwiek się dzieje, zawsze jest to po to, by było lepiej. Zawsze, prawda?

- Tak chcę wierzyć - odparła i podeszła do męża. Uwiesiła kociołek nad ogniem i przytuliła się do Horsta.

- Tak jest. - odpowiedział i przytulił szczelnie żonę - Zawsze byliśmy wierni i wierni pozostaniemy. Grolschowie tu byli, są i będą. Przetrwamy każdą burzę. Każdą, bo mamy siebie nawzajem. Ponieważ jesteśmy tu i teraz niczym trawa na wietrze..

- Dla ciebie wszystko najdroższy - mruknęła Arnika i pocałowała go.

Jeremi odetchnął ciężko zapędzając wreszcie tryka do zagrody. Uparty i silny baran już trzeci raz w tym roku uciekł z pastwiska wyprowadzając niemal wszystkie owce na wzgórza. Ulff pomimo wszystkich starań nie był w stanie sobie z nim poradzić, był za młody i za mało doświadczony. Tylko dzięki ciężkiej pracy Warkota zaganiającego ciągle stado pasterz nie stracił jeszcze w tym roku żadnej owcy. W normalnych warunkach byłby przy swoich zwierzętach, a pańszczyznę spłaciłby w mięsie, skórach i wełnie, ale Otton zaprowadził swoje prawa i teraz niemal wszystkie gospodarstwa cierpiały na nadmiar pracy i niedomiar rąk do jej wykonania. Wiedźmiarz przeciągnął się i podszedł do ławki by usiąść choć na chwilę. Wielomilowa droga do dworu pokonywana codziennie dwa razy dawała się we znaki nawet jemu, przyzwyczajonemu do całodziennego podążania za stadem. Cóż było jednak robić gdy pańscy pachołkowie z żelazem u pasa chodzili i chętni byli do sięgania po bat? Wczorajszego dnia usłyszał podczas pracy jak wieśniacy rozprawiają o wyprawach Ottona do lasu, a później Józef zaproponował by przejść się wieczorem i obgadać sprawy wioski. Jeremi zdecydował że następnego dnia nie wróci na noc do domu tylko poprosi Józefa o nocleg. Będzie wtedy czas na rozejrzenie się po wsi i rozmowy. Jeno musiał się przygotować więc otworzył skrzynie i wybrał kilka woreczków które schował za szeroki pas z owczej skóry. Pierwszy i drugi woreczek wypełnione były drobiazgami o czarodziejskiej mocy. Kamień z sadzawki gdzie utopiec mieszka, kawałek korzenia z drzewa dziwożony, czaszka węża i tym podobne. Były tam też jego największe skarby – krwawnik którym rany można było zamówić i obsydian którym noc nawet w dzień można było przyzwać i klątwę rzucić. W trzecim były sproszkowane zioła które ciśnięte w twarz lub pysk wroga oślepiały go na jakiś czas, a w czwartym trzy amulety co do mocy tych co w Lesie Mgieł żyją mają chronić. Do tego solidna dębowa laga, proca, sakiewka z kamieniami i przygotowania zostały zakończone.
- Choć no tu Ulff. - powiedział do chłopaka i zaprowadził go do zagrody gdzie tryk ocierał się zawzięcie o palik. - Wiedz że zwirzenta na magię odporne nie som i trza ci siem nauczyć jak urok siem rzuca. Idź do chaty i weź z tego wilczego futra co na ścianie przybite dwa kosmki futra. Dodaj do nich zioło śmiertnika i wilczom jagode, utrzyj w dłoniach i podejdź z wiatrem do tryka mówiąc „Jako wilk do ciebie przychodze i jako wilka bedziesz się mnie bać”. Jeno pamiętaj co by potem rence oczyścić w przepalance i wodzie ze strumienia co by wilkołaka nie przywołać! Rób to przez trzy wieczory, naczynając w noc przed pełnią. Potem przez trzy poranki będziesz brał sierść Warkota i ziele koniczyny i mówił „Jako pies pasterski do ciebie przychodze i jako psa będziesz mnie słuchać”, a rąk nie myj jeno jak tylko pies zacznie zaganiać to do tryka podchodź z wiatrem. Potem tryka trza w oborę zagonić i tylko wodę dawać a jedzenie trza ci opluć obficie i tylko rankiem mówiąc „Co ze mnie w tobie tera będzie, a co moje słuchać mnie będzie”. Tak przez tydzień cały, a jak wszystko dobrze zrobiłeś to tryk pod urokiem będzie i posłuszny się stanie. Może nie całkiem, bo to uparta i silna bestyja, ale powinieneś dać sobie już z nim radę. Ja jutro ostaję we wsi, tedy ty pan na gospodarstwie. Nie zapomnij o darach dla chłobuków a pomogą ci we pracach. A tera chodź trza płot sprawdzić póki jeszcze słońce nie zaszło. – klepnął siostrzeńca w plecy.