Legionista bynajmniej nie stał długo nad ciałem wiedźmy. Była martwa. Najwyraźniej odkąd opuścili Yarakan gdzie jej ciało zostało złamane jakąś niezrozumiałą dla Thoera magią. I bogowie nie pozwolili odwrócić tego losu śmiertelnikom. Nie zmieniła nic pomoc yarakańskiego strażnika. Nie pomogło doglądanie przez Enki. Nie pomogła skuteczna ucieczka przed pościgiem. Na nic się zdał potężny duch Saadiego.
- Nazywała się Zahija - ozwał się niebaczny na obecność Nurada. Słowa te kierował zresztą głównie do Thorstiga i Kibrii - Ale jej ciałem zawładnął duch innej osoby. Starego nekromanty Saadiego. Obiecał odczepić się od nas jeśli pomożemy mu zabić jego ucznia, też nekromantę, który go zdradził za życia. Owego Jusufa ibn Jusufa do którego jechaliśmy. Teraz to już jednak bez znaczenia. Trzeba spalić ciało. Nie chciałaby by cokolwiek po niej zostało. Suchorośli trzeba nazbierać. Dużo, bo szybko się pali. Dalej wyruszymy gdy jej ciało spłonie. I mam zamiar zabić Jusufa tym razem nie dla zemsty, a dla złota i zasady. Po prostu. Jeśli nadal was to interesuje.

Nie zamierzał nikogo zmuszać do pomocy w pochówku. Zresztą każdy łatwo mógł wydedukować, że im szybciej to się stanie, tym szybciej opuszczą przeklęty płaskowyż. Co się zaś ksiąg Saadiego tyczyło, legionista zamierzał je spalić wraz z Zahiją. Mając świadomość, że masa uczonych w grobach się swoich niespokojnie przy tym poruszy.

Kibria pomogła zbierać krzewy do spalenia ciała zastanawiając się co dalej zrobić. Zabrać się z nimi iść w swoją stronę? Próbować iść na maga skoro zostało ich o jedna osobę mniej. Czy opłacało się zadzierać z kimś kto włada mocą jak widma i demony z świątyni powyżej nich. Z drugiej strony taka potężna osoba musiała zgromadzić już niezłą sumkę w skarbcu.

Okazało się że Torstig tym razem zdecydował.
- Zobaczmy czy Faghim, jest nam po drodze. - Powiedziała Kibria, otrzepując dłonie po zniesieniu jakiejś tam swojej części podpałki. - Nie wiem czy chcę się rzucać na szalonego nekromantę ale jego skarbiec chętnie zwiedzę.

Thoer spojrzał wpierw na zrównującego się z jego koniem wielbłąda, a potem na dosiadającą jego garb Okaryjkę. Ciężko było odgadnąć co myśli, ale wątpliwości nie było żadnych co do jednego. Od opuszczenia Oka Sheloha legionista wyglądał jakby zrzucił z siebie jakiś długo dźwigany ciężar.
Uśmiechnął się w końcu półgębkiem i odparł:
- Nie mam planu żadnego. A obmyślaniem go zajmę się jak zobaczę owego czarownika - zamilkł na chwilę jakby to w pełni wyczerpywało odpowiedź, ale po namyśle odezwał się raz jeszcze - Hedeb jest na szlaku z sułtanatu do Okarii. Założę się, że i ludy z północy zasięgają mądrości Wielkiego Sahira. Logicznym by było by pewna Okaryjka poszukała u mędrca drogi swego życia, albo odpowiedz na nurtujące ją sny, odwracając jego uwagę, od tych którzy zakradną się do jego domu nocą. Umiesz onieśmielić czarownika Kibrio?
Ciężko było orzec, czy propozycję traktuje poważnie, czy jak żart jeno.
- A do zakładu wracając, to wychodzi, że Twój wkład w misję powinien być odpowiednio większy. Chyba, że się wycofujesz. Co zrozumiem.
Uśmieszek nadal błąkał się po zarośniętej twarzy legionisty.

W Ghaiziri legionista nie szukał niczego poza uzupełnieniem zapasów. Nie miał niczego na wymianę, ani niczego nie potrzebował. Może poza odwiedzinami u medyka, bo rana w boku jeszcze się nie zagoiła.

- Po prostu chciałam wiedzieć czy masz jakikolwiek plan bo w momencie kiedy będziesz widział białka jego oczu to chyba będzie już za późno na myślenie. - Odpowiedziała Liwia wzruszając bardziej ostentacyjnie ramionami niż sytuacja tego wymagała. Na druga propozycję, bo tak zapewne miała traktować słowa o “onieśmieleniu maga”, skrzywiła się.


- Och wydaje mi się, jestem już za stara by zaspokoić gusta niektórych rusamańskiech mężczyzn. Także twoje insynuacje wysłania mnie do niego niczym dziwko-podarek możesz sobie wsadzić w odbyt. - Wypowiedź mimo kipiącej w kobiecie goryczy, wyszła z jej ust lekka niczym zefir. Była też okraszona przymilnym sztucznym uśmiechem.



Pochyliła się w siodle w stronę legionisty i kolejne słowa wypowiedziała ściszonym głosem.
- A co do zakładu. Jeśli uważasz, że życie ludzkie i pozyskanie sojusznika jest warte mniej niż to co wydaliście na zapasy to czemu nie zabiłeś go do tej pory zawsze to jedna osoba mniej do zapasów. - Liwia użyła tego zdania jako manipulacji. Sama wolałaby znaleźć worek złota niż wdzięcznego uratowanego...zwłaszcza że był biedny. Niemniej nie wydawało jej się, że Cedmon ani Ianvs byli mordercami i dla wygrania dyskusji zabiliby człowieka. To też postanowiła zagrać jeszcze raz w tę grę losową jaka była potyczka słowna z legionistą.