Megan Avery

Ciepły dzień na Bronksie. Uśmiechnięte twarze w oknach. Grupki tańczące do hip-hopu będące zagrzewane przez publikę. Dzieci tańczące wokół hydrantu. Młode chłopaki bez koszulek rzucające bezwstydne spojrzenia na tyłek atrakcyjnej, młodej kobiety dla której od niedawna był to dom. Nie odpowiedziała na ich zaczepki, nie zareagowała. Można się przyzwyczaić o ile nie dotykają to nie jest źle. Nie lubiła kiedy ktoś próbował dotknąć ją wbrew jej samej a mężczyźni często mieli to w zwyczaju.
Zostawiła ich w tyle, myślami była właśnie tam gdzie poniosły ją nogi.
"Lisia Nora", to była jej duma. Jej pierwsza własna rzecz na którą zapracowała własnymi siłami. Uśmiechnęła się na widok czerwonego neonu, który rozbłyskał wieczorem i kiedy miała otworzyć usłyszała ciche pochlipywanie. Rozejrzała się wokoło by zaraz zauważyć małą klęczącą postać z twarzą ukrytą w dłoniach.



Sarah Collins

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=RrxePKps87k&list=PL12A27832C1129E28[/MEDIA]

Nick Cave & Bad Seeds śpiewali hipnotyzującym, lekko znużonym głosem kiedy Sarah przebudziła się roztrącając puste butelki z piwem. Klitka, którą od jakiegoś czasu nazywała swoim domem śmierdziała papierosami i stęchlizną. Miała to wszystko gdzieś. Czuła tylko jedną potrzebę. Zemstę, podaną na zimno czy na gorąco. Wszystko jedno.
Zakryła nagie piersi krótkim podkoszulkiem i podeszła do biurka zawalonego papierami. Na ścianie wisiała korkowa tablica, którą pokrywały zdjęcia mężczyzn, odnośniki i znaki zapytania. Wszystko co do tej pory udało jej się ustalić. Teraz musiała zebrać się tylko na odwagę. Zrobić to co zrobiłby dla niej Michael. Skupiła wzrok na niewyraźnym zdjęciu przedstawiającym jakiegoś narkomana. Na ulicy miał ksywę "kabel". To mówiło samo za siebie. Pierwszy szczebel w drabinie zemsty.


Floyd Ackles

Biegł. Biegł ile tylko miał sił w nogach. Skręcał co jakiś czas w boczne uliczki po czym wybiegł na otwartą ulicę i wtopił się w tłum. Jakaś parada, fruwające konfetti. Śmiejące dzieci i donośne dźwięki orkiestry dętej. Przedarł się przez gawiedź i ponownie znikł w bocznej alejce. To był błąd po kilkunastu metrach i dwóch zakrętach powitała go jedynie ściana. Nie było wyjścia. Oddech stawał się coraz szybszy. Bardziej nieregularny. Papierosy robiły swoje, ale czuł, że jeśli czegoś nie zrobi to nie skrócą mu bardziej życia z małej puli, która mu pozostała. Studzienka ściekowa. Rzucił się na ziemię i próbował z całych sił odciągnąć pokrywę, ale ta ani drgnęła. Pomyślał o swoim zasranym życiu. Wszystkie błędy i pomyłki nie zdążyłyby mu przelecieć przed oczami nawet jakby miał cały dzień. Gdzieś od strony wyjścia na ulicę usłyszał kroki.
Obcy obwieszczał swoją obecność, napawał się nią. Wiedział dobrze, że jego ofiar nie ma gdzie uciec i wtedy kiedy "Święty" wyszedł zza rogu dokonać ostatniego namaszczenia stało się coś nieoczekiwanego. Jego cel znikł a jedyny trop prowadził do otwartego wejścia do kanałów pod Chicago...

John Riese

-Dowód. Pokaż dowód obwiesiu.

-Żartujesz Mike? Tacy jak on nie mają dowodu. Żyją poza marginesem społecznym.

Czarnoskóry policjant splunął z obrzydzeniem na chodnik.

-Wiesz ilu bezdomnych mamy w Nowym Yorku? 50 jebanych tysięcy. To, więcej niż ludzi w mieście w którym dorastałem. Możemy przepędzać tych gości a oni ciągle wracają. Spadaj z tej ławki kolego.

Opuchnięte oczy spoglądały na niego przytomnie, świadomie. Nawet nie kusiło go, żeby przedstawić się. Przypomnieć starszemu, że zna go na tyle dobrze by kiedyś nazywać go kumplem. Teraz twarz i ubranie włóczęgi sprawiały, że Johna Riese nie poznałaby nawet rodzona matka. Wstał posłusznie z ławki i zebrał swój dobytek znajdujący się w małym plecaku.

-I nie wracaj tu bo inaczej pogadamy śmieciu!

Odchodząc usłyszał jeszcze jak młodszy z gliniarzy krzyczy.

-Mamy wezwanie. Pożar na skrzyżowaniu Washington i Barrow.

-Kurwa Kolejne podpalenie? Ktoś powinien w końcu dorwać tego dupka zanim spali pół miasta.

Te słowa odbijały się długim echem w głowie Johna Riese'a jeszcze wiele minut później.

Kabel nie zdążył wydać nikogo. Nie zdradził żadnych informacji. Nie miał okazji. Mimo to Sarah czuła się cudownie. Poddała się, uległa uczuciu, które zaczęło kiełkować w niej pełnią mocy. Zemsta była rozkoszą a przecież podrzędny narkoman był tylko zakąską. Tak wielu... Tak wielu innych przyczyniło się do śmierci Michaela mniej lub bardziej. Postanowiła, że nie przepuści żadnemu z nich. Czuła jak krew buzuje jej w żyłach a serce pracuje z szybkością tłoka silnika wyścigowego. Wyszła pobiegać, przewietrzyć się. Upajała wszechogarniającą ekstazą, swoim pierwszym razem jak nastolatka, która straciła dziewictwo z chłopakiem swoich marzeń. Park nocą nie był zbyt dobrym pomysłem, normalnie sama nie poleciłaby nikomu samotnego biegania w niebezpiecznej okolicy. Zwłaszcza kiedy w powietrzu roztacza się mgła ograniczająca widok do kilku metrów w przód. Są jednak taki dni, że człowiek ma czuję się na równi z Bogiem. Czuje, że nic nie jest w stanie mu zagrozić. Tak właśnie czuła się Sarah biegnąć późną nocą dość popularną trasą dla biegaczy. Popularną jednakże w dzień a nie o drugiej nad ranem. W tej chwili na drodze nie było widać nikogo poza nią.
Gdzieś w oddali zaszczekał pies, latarnie dawały słabe światło. Musiała złapać kondycję jeśli dalej ma bawić się w swoją małą krucjatę, używki i bierność osłabiły ją trochę, ale tylko chwilowo. Tak właśnie sobie powtarzała. Nie zauważyła męskiej sylwetki ukrytej w cieniu drzew, nie zauważyła przenikliwych zielonych oczu śledzących każdy jej krok i nie dostrzegła cichych kroków, które podążały w ślad za nią.



Kilka minut później zbiegła poza wytyczoną ścieżkę, z dala od bezpiecznego blasku latarni. Po krótkiej chwili dotarła w miejsce o którym tyle słyszała. Zrobiła to przypadkiem a może podświadomie nie zdając sobie z tego sprawy? Nie było to zresztą ważne. Pomału dochodziło do niej gdzie się znajduje kiedy wpatrywała się w mały nagrobek upamiętniający trójkę ofiar sprzed lat. Jego rodzina. To tu się narodził. Przeszło jej przez myśl. Tak młodzi, tak szczęśliwi. Zupełnie jak ona i Michael.
Podeszła bliżej by przeczytać słowa na nagrobku. Zmarszczyła lekko czoło. Wypisane słowa na płycie nie brzmiały bowiem tak jak powinny, tak jak się tego spodziewała. "Paulson", mąż, żona, dwójka dzieci i żadnego słowa "Castle", pomyliła się. Przecież masakra o której myślała miała miejsce w Nowym Yorku a nie w Los Angeles. Po prostu przypadek a może po prostu chciała poczuć się jak on...
Kiedy tak stała tam szukając odpowiedzi na niewypowiedziane na głos pytania usłyszała głośny szelest za swoimi plecami. Kątem oka zobaczyła jakiś zamazany ruch, ale to jedyne na co było ją stać. Silna męska dłoń zasłoniła jej usta a druga objęła w pasie. Szybki, podniecony oddech na szyi sprawił, że zadrżała jak kot zaskoczony przez psa. Chciała krzyknąć, ale z ust wydobyło się coś co nie zwróciłoby uwagi nawet wiewiórek biegających nad ich głowami. "Spoczywajcie w pokoju", srebrne litery na czarnym kamieniu zaczęły stopniowo się rozmazywać, niknąć przed jej oczami. Spoczywaj w pokoju Saro. Urodzi się lub zginie. Tak czy siak, symbolika była strasznie uderzająca.

Na ulicy zgromadził się dość spory tłum. Ludzie przyszli popatrzeć, co robią zawsze tak jakby nie mieli nic lepszego do roboty. Inną sprawą było to, że niecodziennie człowiek ogląda sceny rodem z "Płonącego Wieżowca". Jeżdżące wokół wozy strażackie oznajmiały wszystkim powagę sytuacji ogłuszającym piskiem syren tak jakby ktokolwiek mógł mieć wątpliwości potem jak jakaś kobieta skoczyła na chodnik z własnym dzieckiem z górnego piętra z krzykiem, który uciszył nawet syreny. Dla nowojorskich strażaków to miał być długi dzień w piekle. Walczyli z żywiołem jak natchnieni, ale już teraz było wiadomo, że nie liczba ofiar wzrośnie znacząco. Włóczędze takiemu jak John ciężko było dotrzeć do żółtej taśmy policyjnej zabezpieczającej teren. Ludzie popychali go i przeklinali kiedy próbował rozpychać się łokciami. W końcu zauważył znajomą twarz. Oficer Adams, wciąż młody, wciąż niezepsuty przez system. To Riese wdrążył go w policyjną robotę przez kilka pierwszych miesięcy. Czas żeby spłacił przysługę.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=NDgncPD0bew[/media]

Zmarnowane popołudnie. Sarah siedziała w barze u "Wujka Joe" i dawała się obsługiwać przez czarnoskórego właściciela z lekką łysiną, który zapewne nazywał się Joe. Myślała nad ostatnimi wydarzeniami. Jej niedoszły gwałciciel lub nawet morderca miał na imię Simon Anders, zgodnie z dowodem zameldowany w North Valley na obrzeżach miasta. Kierując się jedynie przeczuciem zdecydowała się zawitać pod ten adres. Powitał ją jednorodzinny domek w ładnej, spokojnej dzielnicy. Pokręciła się trochę po okolicy obserwując dom. W końcu zebrała się na odwagę i zadzwoniła zastanawiając się jaką bajeczkę wciśnie temu kto otworzy. Nikt nie otworzył i nikt nie odpowiedział. Westchnęła z lekką ulgą, ale co dalej? Czy mogła się tak po prostu włamać do środka? Rozejrzała się po ulicy dostrzegając mężczyznę w samych spodenkach bardziej zajętego przyglądaniem się jej niż używaniem węża ogrodowego, którym podlewał ogród. Trzeba było zejść z widoku. Wzruszyła pokazowo ramionami i odeszła spokojnym miarowym krokiem aż znalazła się za rogiem. Okrążyła dom w poszukiwaniu tylnich drzwi. Nie zawiodła się. Przebiegła chyłkiem przez zagracone podwórko i chwyciła za klamkę dłonią owiniętą w chusteczkę. Zamknięte bo jakże inaczej, a ona nie miała klucza. Sprawdziła pod wycieraczką, pod doniczką na parapecie, sprawdziła ganek w poszukiwaniu luźnych desek, ale za każdym razem nie trafiała. Zawahała się, ale przecież oglądała “Dextera” i tyle serialów kryminalnych gdzie włamywanie się do mieszkania nie było niczym nadzwyczajnym. No jasne! Spinki do włosów, których używała kiedy nie chciała by jej długie, kręcone włosy nie ograniczały jej w żaden sposób. Poza tym zmiana uczesania utrudniała identyfikację. Tym razem nie użyła ich w żadnym z tych celów. Włożyła długą szpilę w zamek, drugą zaś zaczęła majstrować przy zapadkach zupełnie tak widziała na filmach. Rzeczywistość była brutalniejsza. Poddała się po kilku minutach bezowocnych starań. Już miała odejść i porzucić karierę zawodowej włamywaczki kiedy zauważyła uchylone okno na pierwszym piętrze. Wystarczyło tylko wdrapać się po kubłach na śmieci, podskoczyć i podciągnąć się i tak też zrobiła. Dostała się w końcu do środka oddychając ciężko bardziej z podekscytowania i strachu niż ze zmęczenia. A tam... Zastała zupełnie zwyczajny, dobrze urządzony dom, który - co przyznała z niechęcią - przypadł jej nawet do gustu. Zdjęcia w salonie przedstawiały jej “bliskiego” znajomego w zupełnie innym środowisku. Roześmiane, szczęśliwe twarze z wakacji w różnych miejscach na których towarzyszyły mu dzieci i kobieta będąca zapewne jego żoną. Ciekawe czy wiedziała o tym co mąż robi po godzinach. Znaczy robił, poprawiła się w myślach. Nie znalazła jednakże nic co wskazywałoby na jakiś związek między mężczyzną atakującym samotne, bezbronne kobiety a kochającym mężem i ojcem. Jedyne co ją zastanawiało to fakt, że nazwisko Anders brzmiało dziwnie znajomo. Na pewno je już kiedyś słyszała tylko gdzie i kiedy?

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=UJDK8X5K9mw[/MEDIA]

Bar w którym obecnie się znajdowała przesiąknięty był zapachem alkoholu i papierosów. Podobnych miejsc były setki, jak nie tysiące, ale chwilowo nie była wymagająca. Joe dolał Sarze piwa i głośno komentował lecący w telewizji mecz Clippersów z Lakersami. Ktoś usiadł przy ladzie obok zamyślonej kobiety kładąc wielkie ramiona tak, że ocierał się o nią. Wielki, dość przystojny mężczyzna z kowbojskim kapeluszu. Zapewne był przyzwyczajony, że zawsze dostaje to czego chce. Sarah nawet nie zwróciła na niego uwagi ani na to, że gapił się na nią bezczelnie uderzając palcami w blat.

-Postawić ci drinka maleńka?

Zero reakcji. Podobny tekst słyszała już wcześniej wiele razy. Równie dobrze mogło być to brzęczenie komara. Zwróciła spojrzenie w stronę drzwi gdy tylko usłyszała dzwonek oznaczający, że ktoś wszedł do środka. Serce zabiło jej szybciej kiedy rozpoznała jednego mężczyznę. Nie znała jego imienia ani ksywki, ale wydawało jej się, że to on zaopatrywał "Kabla" w towar, który ten później rozprowadzał. Czyli kolejna osoba stojąca wyżej w łańcuchu pokarmowym. Z całych sił starała się nie okazywać po sobie podniecenia. Nie bez powodu wybrała właśnie tą spelunę jako, że często pojawiali się tu kumple "Kabla". Z tego wszystkiego zapomniała o wciąż wpatrującym się w nią kowboju.

-Przepraszam czekam na kogoś.

Podrywacz prychnął tylko i mruknął coś pod nosem wyraźnie się wycofując. Teraz bez przeszkód mogła wytężyć uszy by usłyszeć rozmowę dwójki, która dopiero co weszła do baru. Poza nimi, Sarą, kowbojem i barmanem w środku nie było nikogo więcej. Mogła wyłowić jedynie pojedyncze słowa, strzępy rozmowy, ale wyglądało na to, że poszczęściło jej się.

-...winny. Marcus... uciszyć i każdy o tym wiedział.

-Jasne, jasne tylko kto?

-Ciszej kurwa... tu sami.

Oczywiście ten idiota, który przed chwilą ją podrywał wpatrywał się teraz w ulicznych gangsterów z bezczelnym uśmiechem.

-Masz jakiś problem człowieku?

Uliczni mafiozi wstali od stolika i podeszli do kowboja. Wyższy, szczuplejszy pchnął go tak, że uderzył plecami o ladę.

-Pa.. Panowie? O co chodzi?

Wykrztusił z siebie przerażony mężczyzna. W odpowiedzi drugi, niski i barczysty o imponującej masie złapał go za kark i kilka razy uderzył głową o drewniany blat. Wkrótce jego kumpel musiał siłą odciągać go od ledwo oddychającego kowboja.

-Daj spokój Rocco. Gościu ma już dosyć. Gęba na kłódkę Joe. Nic nie widziałeś.

-Jasna sprawa Twitch - padła szybka odpowiedź.

Widocznie to nie był pierwszy raz i barman zdążył trochę przywyknąć chociaż na czole pojawiły się malutkie kropelki potu.

-Pani także prawda?

Sarah skinęła lekko głową nie odrywając wzroku od swojego piwa. Bandziory wydawały się usatysfakcjonowane i wyszli przez frontowe drzwi jakby nic się nie stało.
Sarah pociągnęła sporego łyka piwa i poszła za nimi słuchając jęków ledwo przytomnego kowboja. W tym samym czasie na ekranie telewizora rozpoczęła się przerwa w meczu a wraz nią popołudniowe wiadomości lokalnej stacji. Prowadzący przywitał się z telewidzami i rozpoczął ramówkę od relacji ze spotkania przedstawicieli związków zawodowych z kongresmenem Mike'm "Żelazną Pięścią" Andersem, który chętnie pokazywał swoje wybielone zęby wszystkim, którzy mieli prawo do głosowania. Sarah jednakże nie mogła już tego usłyszeć.