Lkpo

Ent kiedy zobaczył śmierć swych małych przyjaciół poczuł się winny, że wogóle się na to zdobył. Wycofaj je i z furią wyciągnął swój konar do osłabionego wilka przywódcy. Jest ranny i dostał z magicznego czegoś. Gałęziami złapał go aby tamten nie mógł się uchylić przed "ręką" Drzewca. Kiedy go złapał po prostu go zgniótł. Teraz wilk jest z całą pewnością martwy. Czy wilki będą atakować dalej?

 

__________________
"Tylko uczciwi pozostaną dłużej żywi
Będą umierać powoli
Tak znacznie bardziej boli
Więc zastanów się co wolisz"

Diriad

Nawet, gdy Adril był odwrócony, poczuł gdzieś w środku, że Alessie coś się stało. Rozejrzał się i zobaczył, że spadła na ziemię. Zeskoczył szybko po gałęziach Enta do niej, mając nadzieję, że nic nie stało się ani Alessie, ani Tanowi. Gdy dotarł do kobiety z ulgą stwierdził, że nic jej nie jest i pomógł jej wstać.
-Tanuandenbaumie, zrób dla nas wejście, proszę! - zawołał w stronę Drzewca.

 

Lkpo

Ent postanowił dla nich zrobić bezpieczne schody. Stworzył otwór pomiędzy korzniami. Za wejściem znajdowały się schody prowadzące na samą górę do pokoju ze źródełkiem.

 

__________________
"Tylko uczciwi pozostaną dłużej żywi
Będą umierać powoli
Tak znacznie bardziej boli
Więc zastanów się co wolisz"

Diriad

- Dziękuję - powiedział Adril razem z Alessą wszedł do środka. Pomógł jej wejść po schodach. Nie widział, co stało się na górze, ale była poobijana, co dawało elfowi niemiłe odczucie, którego nie zaznał nigdy wcześniej - wyrzuty sumienia za to, że pozwolił, żeby kobiecie się coś stało. Wiedział, że nie stało stało się to z jego winy, jednak odczucie nie chciało go opuścić. Gdy byli już na górze, powiedział czule, choć stanowczo:
- Nie wychodź, dopóki nie poradzimy sobie z tymi... Tym czymś. Jesteś zbyt osłabiona. - po tych słowach pochylił się do nieco niższej Alessy, by ją pocałować. Będąc jednak kilka cali od jej twarzy, odgłosy walki na zewnątrz wzmogły się. Adril wyszeptał - Przepraszam. Napij się i połóż, ja muszę iść. - przytulił kobietę i wybiegł na taras.

 

Hael

Nie widział tego wszystkiego Birtimor, który zapamiętale oddał się grzmoceniu wilków po łbie. W walecznym uniesieniu, nadal dodając sobie odwagi dzikim rykiem, przeskakiwał z bestii na bestię, wykańczając jedną za drugą. Z pomocą Altharisa i Sztyletu, Wilków zrobiło się widocznie mniej. Adril chwilowo miał ważniejsze sprawy na głowie.

 

__________________
Ich bin ein Teil von jener Kraft
Die stets das Böse will
Und stets das Gute schafft...

Cold

- Ale... – Alessa chciała już zaprotestować, lecz Adrila już nie było.
Nie mając większego wyboru, usiadła i rozejrzała się po pomieszczeniu. Było ciemne, a jedynymi odgłosami jakie można było usłyszeć, były odgłosy walki z zewnątrz i dźwięk wesołego strumyka w rogu pomieszczenia.
Podeszła powoli do źródełka i nabrała trochę wody do dłoni, po czym ją wypiła. Smakowała, jak żadna inna... Taka czysta i świeża, niczym jakiś niebiański napój.
Usiadła przy jednej ze ścian i pogładziła ją dłonią, a słowa, które wypowiedziała, jakoś tak same wypłynęły z jej ust... z jej serca.
- Dziękuję ci, Encie... Za wszystko, co dla nas robisz. Z pewnością Matka Natura ci to wynagrodzi – wyszeptała, opierając głowę o ścianę.
Czuła, że musi podziękować tej istocie, choć nie miała zwyczaju dziękować drzewom. Ale przecież to nie było zwykłe drzewo, to był Ent!

 

__________________
Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska?
Niepisana, wędrowna, wróżebna.
Naszeptała ją babom noc srebrna,
Naświetliła luna świętojańska.

Bartolini

Szarlej
Trafiasz do drewnianego pomieszczenia. Widzisz 5 postaci (patrz pierwszy post, nie licząc Dreaka i Tana)

Wszyscy
Wilki wycofały się i uciekły.
Wpada do was z kolorowej dziury gładko ogolony młody człowiek o ciemnej karnacji i ciemnych, prostych włosach sięgających ramion. Po czym dziura się zamyka. Ten człowiek chodzi ubrany w czarne luźne spodnie, miękkie skórzane krótkie buty, białą koszulę. Jedynymi ozdobami jest kolczyk (który wygląda jak srebrna siateczka w którą został schwytany zielony kamień) i prosty srebrny pierścień. Cechą charakterystyczną jest blizna biegnąca od ucha do końcika ust.
Adanos mówi:
-Już niedługo dotrzecie do celu. Widzicie te góry? Tam jest potrzebny przedmiot do uwolninia mnie z tego więźenia, z tego sztyletu.
Widzicie las, za nim są góry.

 

Szarlej

Szarlej
Mężczyzna nie pewnie sie uśmiech i lewą dłonią namacał w kieszeni kastet a prawą oparł na rękojeść sztyletu.
-Panowie można to załatwić bez broni.-Jego wzrok wędruje na ciała martwych wilków.
-Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić co się tu dzieje?

 

__________________
[...]póki pokrętna nowomowa
zakalcem w ustach nie wyrośnie,
dopóki prawdę nazywamy, nieustępliwie ćwicząc wargi,
w mowie Miłosza, w mowie Skargi - przetrwamy [...]

Diriad

Adril pomyślał, że to musi być ta szósta osoba, o której mówił sztylet. Miał nadzieję, że okaże się on lepszym towarzyszem niż Dreak. Pomyślał, że z wyglądu jest w miarę przeciętny - wyjąwszy tę bliznę na twarzy. "W każdym razie jest człowiekiem, a ludziom nie dano tyle czasu, by mogli cierpieć prześladowania i odrzucenie przez dwa tysiące lat, jak Dreak" - przez głowę przeszła mu taka myśl, gdy szukał pozytywów sytuacji. - "Cóz... Może nie jest zły. Jeśli tylko zostawi w spokoju ten sztylet".
- Tak... Zabijania na dziś mieliśmy zdecydowanie zbyt dużo. Także odpowiem na twoje drugie pytanie. Z tego, co przypuszczam, zostałeś tu wezwany przez pewien sztylet, by pomóc nam wypełnić jakąś misję, o której mamy nikłe pojęcie - stwierdził bez emocji. - I niezależnie czy mi wierzysz, czy nie, jesteś tutaj i nie widzę dla ciebie drogi powrotnej. Z resztą nie tylko dla ciebie. - Adril nie chciał, żeby zabrzmiało to nieprzyjaźnie - bądź co bądź, nie znał tego człowieka, a starał się nigdy nie oceniać z góry. Był za to zmęczony i zirytowany atakiem wilków, czy cokolwiek to było. Po chwili dodał więc cieplej - Witaj w naszej grupie... Jak brzmi twoje imię?

 

Koinu

Altharis popatrzył na nowego towarzysza
Oohh... kolejny człowiek?? Czemu to nie mógł być elf... chociaż.. i tak mamy szczęcie, że to nie jeden z tych barbarzyńskich krasnoludów. W końcu, lepsze to niż... Dreak.