Galaretka… a właściwie już nie Galaretka, a wręcz przeciwnie Kara, nieoczekiwanie ożyła. Robin dostrzegł to gdy tylko ruszyła ku niemu. I tak jak wcześniej z dwóch dziewczyn właściwie całą jego uwagę pochłaniała Amna, tak teraz zaintrygowało go jej zachowanie. Aktorstwo nie było dla niego niczym nowym. Z River nie raz odgrywali scenki dla obsługi programu. Czasem dla żartu. Czasem z innych przyczyn. Czemu miało zatem służyć to co robiła? Odwróceniu uwagi? Odwlekaniu tego co miało nastąpić? Przyśpieszeniu? Postanowił poczekać na to do czego dążyła dziewczyna. Tym bardziej, że to oczekiwanie mogło być przyjemne.

Jednak całowany po szyi obejrzał się na bok na Amnę. I tu spotkało go kolejne zaskoczenie. Jakoś wewnętrznie chciał, żeby ta dziewczyna cierpiała. Ale tak… psychicznie, a nie fizycznie. Chciał widzieć jak błaga o przebaczenie, jak cała we łzach skamle ze strachu o litość. Ona natomiast… nie wiedział… nie rozumiał. Była zbyt dumna? A może było jej wszystko jedno? Nie zależało jej? Dość, że stała teraz naga oczekując na to co zrobi jej Marco. Myśli Robina ponownie oderwały się od pieszczącej go Kary. I najgorsze, że w ogóle ich nie rozumiał. Tak jak całej tej sytuacji.

Palce dziewczyny wplotły się przyjemnie we włosy chłopaka. Całowana szyja łaskotała delikatnie od jej ust, policzka, czy czubka nosa. W końcu dotarła do swojego celu a jej niewielkie usta miękko spotkały się z ustami Robina. Ten poczuł metaliczny smak krwii zmieszany z notą słodyczy. Zagęszczenie doznań ściągało uwagę na Karę, co również było wspomagane przez jej dłonie, obejmujące jego głowę. Niższa wzrostem początkowo stawała na palcach bosych nóg, by jego dosięgnąć, z czasem też ciągnęła jego głowę bardziej za sobą do dołu. Jedna ręka opadła na jego tors i przesuwając się objęła klatkę piersiową. Lekko przysuwając się do niego przyległa tak, że poczuł jej uda, brzuch, jak i piersi schowane za nieco nadwyrężoną sukienkę.

Kara. Dźwięk jej oddechu. Zapach skóry. Ciepłota ciała. Smak śliny. Szafirowa spolegliwość tęsknych oczu. Kara wypełniała cały świat jaki docierał do niego jako do młodego mężczyzny. Jako doznanie dominowała we wszystkich zmysłach pobudzając je i przepełniając swoją osobą i jakby kipiącym w niej pragnieniem zaspokojenia mężczyzny. Robin po brutalnym stosunku z Leną nie mógł mówić o jakimkolwiek porównaniu. Seks jak się okazało był nie tylko wentylem pasji, ale i stanem porównywalnym do tego jaki dała mu Keiko. Nawet lepszym, bo poza spokojem, było w nim jeszcze tak błogo rozchodzące się od lędźwi gorąco…

Dał się biernie pociągnąć za Karą by oboje znaleźli się na lepkiej od krwi podłodze. Złączony z nią w uścisku, który nigdy nie mógł być dość bliski, czy mocny, Robin odpływał na jachcie z okładki książki do ziemi, w której wszystko już zawsze będzie dobrze…

Jakieś wypowiedziane przez Marca słowo sprawiło nagle, że oderwał jednak od niej usta. Ująwszy jej twarz w obie dłonie przyjrzał się jej z pewną obawą. Jak to robiła, że zapomniał o czym myślał? Że prawie zapomniał gdzie jest? I co ma zrobić. To właśnie była jej moc? Czy raczej doświadczenie i nawyk niewolnicy, która żyła tylko w jednym celu?

- To nie to - wydyszał do niej Robin. - To robiłaś zawsze. Mówiłem ci. Coś się zmieniło… Co?

Jej usta podążyły delikatnie za nim, jakby chcąc by powrócił do pocałunku. Nie znalazłszy możliwości chciała też zacząć całować jego dłonie, lecz trzymana za głowę ani trochę jej nie obróciła. Nie mniej komunikat był jasny. Szlachetny chciał inaczej. Nie czekała ani chwili i w odpowiedzi sięgnęła do jego kołnierza kierując go w bok. Chciała zamienić się miejscami, by spełnić jego oczekiwania. Gdy była już na górze podciągnęła jego bluzę i usiadła na jego brzuchu okrakiem. Nie trzeba było się wiele domyślać, by dojść do wniosku, że sukienka zdecydowanie była jedynym, co miała na sobie.

Tymczasem Marco stanął naprzeciw Amny, przyglądając jej się bez słowa komentarza.

- Jesteś trochę do niej podobna. - powiedział chyba bardziej do siebie niż do dziewczyny.
- Klęknij. - polecił jej.

Amna nawet nie drgnęła. Podobna… do kogo? Może do Keiko. Przypomniała sobie określenie MPM.Czemu ten typek ją tak fascynował?
- Nie jestem tu by ci usługiwać. - Jej głos nawet nie drżał.

Powoli nawet przestawała widzieć mężczyznę przed sobą. Nagle znów zobaczyła tamten domek i podjazd.

Marco wysunął przed siebie dłoń, jak robił to, gdy “zgniatał” ciał nad balią. Skierował rękę na Amnę i zastygł. Spodziewała się, że zaraz użyje mocy, przymuszając ją do uklęknięcia lub... jeszcze gorzej. Jednak nic się nie działo. Mężczyzna powtórzył gest jeszcze raz, po czym ze spokojem powiedział:
- Możesz się ubrać.
- A odpowiesz na moje pytania czy jestem niewolnicą? - Amna nie odgrywała od niego oczu.

- Nie jesteś, przecież przeżyłaś inicjację. - odparł i ją wyminął, kierując się do wyjścia z wieży - Zajmij się tą drugą, generale - rzucił jeszcze do Robina.

Amna nawet nie odwróciła wzroku za kapłanem. Odkrył choć czy też uznał, że ona i tak jest bez znaczenia…
- Marco, czy mam poprosić kogoś by zabezpieczył Nikolaia?

Lecz on nawet jej nie odpowiedział. Dziewczyna zaczęła się ubierać, nadal nie zwracając uwagi na Robina i Karę. Ubrana przysiadła obok Nikolaia. Była głodna, ale apetyt skutecznie zabijał zapach krwi i odgłosy, które wydawała z siebie parka. Mogłaby poszukać Michy… podobno ona była “kucharką” ale wizja zostawienia nieprzytomnego chłopaka z Robinem w jednym pomieszczeniu, jakoś nie wchodziła w rachubę.

Tym razem choć serce Robinowi zabiło mocniej to już bynajmniej nie z pożądania. Ta dziewczyna nie rozumiała “nie”. Jakby budziła się co rano tylko po to, żeby chcieć spełniać zachcianki Marco. W ogóle niczego nie rozumiała! A jeśli nawet coś, z tego co mówił, do niej docierało, to na drodze ucho-mózg natychmiast nabierało fallicznych odniesień. Z nią nie dało się porozumieć! O gwałcie już nawet nie wspominając. Chyba, że w drugą stronę. Bo co gorsza zaczynał czuć się przez nią osaczony. Zaczynał tracić pomysł, a przez to i inicjatywę. Ani się obejrzał, a z góry, zsunął się na spód. On! Generał! A ona była na nim mrucząc i ocierając się o niego… W taki wywracający świat do góry nogami mokro, ciepły sposób... Cholera! Skąd się ona wzięła???!

- Nie! - Zrzucił ją z siebie silnym pchnięciem po czym zerwał się i sapiąc jak szalony stanął nad nią - Nie!

Siła. Miasto Feniksa należało do najsilniejszych. Zemsta należała do najsilniejszych.
Tym razem sam na niej usiadł dłońmi unieruchamiając jej ramiona nad głową. I…
...
Czas się między nimi zatrzymał. Mogli teraz czytać w swoich oczach jak w książkach. W robinowych wiele stron było posklejanych, lub wydartych. Ale te na których książka była otwarta, opisywały niepohamowaną złość. Tłumioną nienawiść. Nieprzejednaną pogardą. I śmierć. Śmierć wypisaną w czyichś oczach. Nie Robina. Nie Kary. Kogoś kogo nie znała.
Poooootwóóóórrrrr…
Robin gwałtownie chwycił dziewczynę za gardło i zacisnął obie dłonie. Choć sama mogła się ruszać, jej ramiona zdawały się tak powolne, że niemal nieruchome. Strach przebił się przez wszystkie pokazywane wcześniej emocje, a w miejsce stęsknionej i oddanej Kary, pojawiła się nieobecna i apatyczna Kara. Z tym, że ciężko być nieobecnym nie mogąc nabrać powietrza od duszenia... Jej oczy wybuchły paniką, obawiając się śmierci z powodu niespełnienia oczekiwań. Ich wzrok w końcu się spotkał a z książki oczu Robina została obejrzana zaledwie zakładka, gdyż źrenice dziewczyny wyparowały. Jej ramiona miały problem z sięgnięciem, toteż reszta jej ciała obronnie wierzgnęła .

Amna usłyszała szamotaninę i obejrzała się na parę. Na chwilę zamarła widząc co robi Robin. Czy jemu już do końca odwaliło. Szybko poderwała się i ruszyła biegiem w stronę parki.
- Robin przestań!

Jej oczy… coś się działo. To chyba było to!
- Jeszcze... chwilę… - stęknął Robin. Wyrównał czas dla jej ramion, bo może do manifestacji mocy były jej potrzebne. I tak miała krótsze od jego. - Zaraz… pokaże…

Amna nie zrozumiała co powiedział chłopak i podbiegła do szamoczącej się dwójki. Robin spojrzał na nią mimochodem. Zaraz wpadnie w jego pierścień, więc miał jeszcze wieeeeele czasu, by zająć się Karą. Tymczasem jednak Amna po prostu zjawiła się obok, jakby nic nie stało na jej przeszkodzie, jakby pętla czasu dla niej nie istniała.
Dziewczyna chwyciła dłoń Robina.
- Puść ją. - Jej głos był stanowczy, ale spokojny.

Chłopak zmierzył ją takim wzrokiem jakby przed nim nie Amna, a River stanęłą. Jego uchwyt zelżał, ale Kary nie puścił.
- Jjjak ty to zrobiłaś? Przecież… nie mogłaś… - pokręcił z niedowierzaniem głową - To niemożliwe.

Ponownie spojrzał na próbujące uwolnić się od niego dłonie Kary, które momentalnie zafalowały w swym spowolnionym ruchu jakby były pod wodą, a potem jego wzroku skupił się na Amnie.
Najważniejsza. Wszystko inne nieważne. Przeżyłaś inicjację…
Młodociany dusiciel nagle uśmiechnął się szeroko.
- A to dobre!
- Puść ją. - Amna powtórzyła i spróbowała oderwać ręce chłopaka. Nie do końca rozumiała o co mu chodzi. - Wystarczy już.

Robin rozluźnił uchwyt całkiem. Puszczona niewolnica odzyskała swoje źrenice. Wypełzła spod niego, a strach sprawił, że obronnie odsunęła się od niego, lecz... nie uciekła całkowicie. Odsunęła się tyle na tyle, by nie oberwać duszeniem po raz drugi. Wzrok ponownie wbiła w podłogę. W jej mniemaniu nie spełniła oczekiwań Szlachetnego, co wzburzyło jego emocje... Chciała spróbować czegoś innego, gdy ten się uspokoi.

Jej oczy ponownie były normalne...
- Do diabła… - spojrzał na Amnę z wyrzutem. - Nie rozumiesz? Już prawie mi się udało! Jeśli ona ma żyć, to musi pokazać co potrafi. Pokazać swoją moc! Inaczej skończy w misce.
- Nie widzisz, że jedyne o czym ona myśli to o tym by cię przelecieć? - Amna naburmuszyła się. Robin był dziwny, przed chwilą wyglądał jakby chciał ją zabić a teraz nagle się uśmiecha i nawet jego zachowanie ociera się o bycie miłym. - Lena powiedziała, że wystarczy, że się skupi.
- Ale ona się skupia tylko na tym o czym myśli! - odpalił Robin tonem nadal pełnym pretensji. - A ty nie widziałaś? Oczy się jej zmieniły! Całe białe! Wystraszyła się i zaczęła. Ale wszystko przerwałaś!
- Zabiłbyś ją… - Amna odwróciła wzrok. - nie, nie widziałam co dzieje się z jej źrenicami.

Dziewczyna podniosła się i odsunęła od parki.
- Nie da się inaczej? - powiedziała to cicho, bardziej do siebie niż do nich.
- Nie zabiłbym - odparł z dziwnie naturalnym przekonaniem - A Marco powiedział, że potrzebne są silne emocje. Jak podczas gwałtu. Ale jej się nie da zgwałcić. Więc improwizowałem… - Robin przez chwilę bębnił palcami o czerwoną podłogę po czym odwrócił się do Amny - Posłuchaj niewrażliwa. Albo mi pomożesz albo po prostu się odwróć, dobra?
- Jak niby mam ci pomóc? - Amna wpatrywała się w niego z góry.
- Wymyśl coś takiego, żeby się posikała ze strachu - wzruszył ramionami Robin.

Amna spojrzała na niego zaskoczona. Czy się przesłyszała czy już mu zupełnie odpierdoliło… Niestety jej głowa zadziała i odruchowo zerknęła na jedno z okien wychodzących z wieży.
- Nie mam pomysłu - cicho wyszeptała.

Robin powiódł za jej wzrokiem, potem ponownie wrócił nim do niej. Przekrzywił głowę i w końcu spojrzał na Karę.
- Wstań - powiedział. Po chwili niewolnica spełniła prośbę. Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą w stronę największych poduch przy największym oknie. Gdy byli na miejscu przyciągnął ją do siebie i przez chwilę patrzył na nią. Teraz znów była bezwolną Galaretką, która na wszystko pozwalała i żal mu się zrobiło, że jedyną inteligentną jej alternatywą była Kara. A może nie? Może było coś jeszcze? Pocałował ją w usta, bo tego zdawała się chcieć od początku… Zareagowała tak, jakby miała do niego powrócić, ale po chwili jakby speszony oderwał się od niej i odwrócił wzrok. Tym razem książka była otwarta na innym rozdziale. Strachu. Samotności. Bólu. Amna przyglądała się temu niedowierzając. Nie zrobi tego, prawda? Powoli ruszyła w ich stronę.
- Przepraszam - powiedział nagle, po czym naparł na nią i wypchnął z całej siły przez okno marcowej wieży.

Stając nad ziejącą szklanymi odłamkami przepaścią i nawet na chwilę nie odwracając się do Amny, Robin odezwał się w końcu.
- Znajdź Ivana… - wzrok wlepiał w lecącą w dół Karę - Niech tam pójdzie i ją złapie. Masz trochę czasu, ale nie za dużo.
- Co?! - Amna ruszyła biegiem. Wybiegła przez drzwi i ruszyła po schodach.

Robin tyłem wycofał się z widoku na wieży Marco i nie było go widać… długo. Dłużej niż by tego wymagało zbiegnięcie po schodach, czy nawet spokojne po nich zejście. Gdy zaś już pojawił się na dole wyglądał na zupełnie spokojnego. I nawet uśmiechnął się łagodnie do Kary. Dziewczyna natomiast była całkowicie przerażona. Stała sztywno wpatrzona w ziemię. Jej oddech był szybki i płytki niczym u psa. Łagodny upadek w ramiona Marco wcale nie poprawił jej reakcji na wyrzucenie z okna. Mogła umrzeć, a moc Robina sprawiła, że to wrażenie ciągnęło się dla Kary cholernie długo. Niestety spadała głową do góry... bez świadomości ile jeszcze pozostało do ziemi.

- Chodźmy z powrotem na górę - powiedział i wyciągnął do niej rękę. Gdy zaś go złapała, łagodnie pociągnął za sobą w stronę schodów. - Źle to zaczęliśmy - kontynuował w drodze. - Ale nie bój się. Nie zrobię ci już żadnej krzywdy. Supermoc to coś niesamowitego, wiesz? Ja na przykład umiem spowalniać czas tam gdzie tego chcę, a jak się bardzo postaram to prawie go zatrzymam. Urodziłem się z tym. Choć może lepiej powiedzieć, że nie pamiętam czasu, gdy tego nie miałem. Czasem lubię też zatrzymać czas dla siebie. Ale nie tak, że dla ciała. Dla głowy. Wtedy jedna chwila trwa na przykład godzinę. Moja siostra z kolei potrafiła być w ogóle niezależna od czasu, wiesz?

Opowiadał gdy szli po schodach, cały czas trzymając ją za rękę. A ton jego głosu był naprawdę przyjazny.

- Tak jak my teraz wchodzimy na górę, przemieszczamy się wzdłuż wymiaru wysokości. Ona umiała tak samo z czasem. Ale zdarzało się, że się gubiła. I nie mogła znaleźć “teraz”. O ile “teraz” dla niej w ogóle istniało. Fajne. Dzięki temu nigdy niczego zgubiliśmy, bo zawsze wiedziała gdzie co jest.

W końcu dotarli na górę. Taras nadal ział dziurą po poprzedniej próbie obudzenia w Karze mocy. Dziewczynie kanciki oczu zaszły łzami a dłonie zaczęły drżeć. Bała się a jednocześnie oczekiwała od siebie, by tego nie pokazywać. Możliwe, że w jej mniemaniu tak było...

- Czym jest dla ciebie posłuszeństwo, Karo? - spytał nieoczekiwanie Robin.

Nie lubiła pytań. Zadający pytania oczekiwali zawsze konkretnej odpowiedzi, której Kara nigdy nie znała. Pytała zawsze prowadziły do czegoś złego... Nieodzywanie się było bezpieczniejszą opcją...

- By robić wszystko, co rozkażesz, o Szlachetny - odpowiedziała cicho nerwowym tonem po dłuższej chwili, dochodząc do wniosku, że w jego przypadku brak odpowiedzi skończy się ponownym wyrzuceniem przez okno.

Psionik pokiwał głową, jakby rzeczywiście odpowiedź go usatysfakcjonowała. Usiadł na jednej z puf.

- Podoba mi się moc Liama - kontynuował po chwili. - To też chłopak z Edenu. Jak ja. Ma to od zawsze. A potrafi się jakoś łączyć z ciemnością. To ciekawe, bo ciemność to po prostu brak światła. Takie nic. A on to czuje. Ale nie lubię go. Zawsze myślał tylko o sobie. Nie będzie mi bardzo smutno jeśli będą musieli go zabić. Za to lubię Keiko. Ona potrafi czytać i zmieniać emocje. Wie kiedy jest ci smutno i może ci zabrać smutek, albo wręcz przeciwnie, dać gdy ci zbyt wesoło. Ale jest strasznie… głupiutka. Tak. Głupiutka. Inteligentna, ale głupiutka. I Nikolaia lubię - wskazał pogrążonego w zamarzniętym śnie chłopaka. - Zawsze chce pomóc. Potrafi wywołać mróz. Taki nasz lodowy książę - zaśmiał się. - Wiesz kto to książę?

Machnął jednak tylko ręką, a głos mu spoważniał.

- Daj spokój, nie wiesz. Nie odpowiadaj. Tak czy inaczej to teraz wszyscy. Cała moja taka jakby rodzina. Znaczy jest jeszcze Amna, ale ona jest przyszywana. Nie liczy się. A ty? Miałaś jakąś rodzinę? Albo taką jakby rodzinę?

Dziewczyna stała bez ruchu w tym samym miejscu. Na pytanie sięgnęła pamięcią w najodleglejsze czasy. Pamiętała może zaledwie parę scen, parę chwil. Materiałowa lalka. Huśtawka. Rozbity szklany słoik, którego obchodziły mrówki. Wspomnienia szybko wpadały na tory sytuacji podobnej do obecnej. Zmiana miejsca i ludzi co jakiś czas. Później znowu i znowu. Za każdym razem z przykrymi konsekwencjami. Czy Szlachetny nazwał rodziną tych, z którymi się przebywa? Przebywała z dziewczynami, które wszystkie zostały wyciśnięte z krwii jak szmaty na jej oczach. Tam gdzie była doświadczyła jedynie rywalizacji, bądź obojętności. Takich osób się nie mogło lubić. Lubienie kogoś nie przynosiło niczego dobrego. Kara nie miała osób, które lubiła. Jak niby miała odpowiedzieć na to pytanie? Jaka odpowiedź była oczekiwana...?

Po chwili pokręciła głową.

- Nikogo? Zupełnie nikogo?? - Ta odpowiedź zaskoczyła wyraźnie Robina. Patrzył na Karę przez chwilę, a potem spojrzał na Nikolaia. - Chcę jego topór. Podaj mi go proszę - po czym widząc jej opuszczony wzrok dodał. - No nie bój się. Obiecałem przecież, że cię już nie skrzywdzę.

Dziewczyna z opuszczoną głową skierowała się do zamrożonego. Stając nad nim przyjrzała się mu przez chwilę. Nie była pewna, co do dotykania ani jego, ani jej broni. Nie miała wyboru. Jeśli tego by nie zrobiła...

Wyciągnęła ostrożnie dłoń i dotknęła skutego lodem metalu nad rękojeścią trzymanej broni.