Chłopak zamierzył się przed ponownym ukłuciem, które miało dla niej trwać bardzo długo, a w rzeczywistości coś koło sekundy i spojrzał na jej minę. Jakby czekał na coś, co może właśnie powinna zrobić, a czego nie robiła. I robił to wyraźnie z napięciem jednocześnie tracąc okazywaną do tej pory zimną krew...

Ścisnął jej dłoń mocno jak poprzednio tuż przed ukłuciem i...
Cisnął szklaną zadrą o podłogę.

- Cholera jasna - zaklął odwracając głowę. - Cholera, cholera, cholera!

Tym razem już krzyczał na nią.

- Kurwa!

Po czym uszczupliwszy odrobinę werbalnie emocje, zaczął chodzić to w jedną, to w drugą stronę.

- Wytłumacz mi, bo ja w ogóle tego nie rozumiem, co jest z tobą nie tak, co? Duszę cię, to się nie bronisz. Wyrzucam przez okno, to znów pod nie podłazisz. Każe ci zabić biednego Nikolaia, to się zabierasz za rzezanie mu szyi. Przecież ja nie mam siły cię tu tak cały czas zadręczać, cholerna Galaretko! Musisz się zbuntować w końcu! I przestań się trząść w końcu i racz mi może jakoś pomóc, bo ja tu na uszach staję, żebyś ty jutra dożyła!

Znowu zaczął łazić to w jedną stronę to w drugą nadal wyraźnie wkurzony. Maska spokoju całkiem opadła. Podszedł do tarasu i ponownie wyjrzał w stronę horyzontu gdzie gdzieś daleko znajdował się Eden. Tylko, że tym razem wyglądał przy tym jakoś smutno. Jak ktoś kogo przerasta brak kontroli nad sytuacją. Wypuścił smętnie powietrze i przygryzł wargi, które bezgłośnie coś powtarzały. Po czym obejrzał się na Karę i nagle przekrzywił głowę, wpatrując się w nią zagadkowo.

- Dobrze. Ostatni raz. Ostatnia szansa. Lubisz słuchać prostych rozkazów, prawda? Zatem posłuchaj tego rozkazu. Mam ochotę poczuć się zmuszony. Chcę, żebyś ty mnie zmusiła do posłuszeństwa. Żebym zrobił coś czego ty chcesz. Sprawi mi to przyjemność.

Nigdy wcześniej nie dostała takiego zadania. Ja miała niby się za niego zabrać? Co miała robić...? Odezwać się? Zacząć krzyczeć? Zacząć go bić? Znęcać się nad nim? Znęcać się tak jak robił to Salvador...?

- Więc? - spytał nieco niecierpliwie chłopak.

W końcu dziewczyna drgnęła i jak na komendę skierowała się gdzieś w zakątek pomieszczenia. Wybrzmiało przesunięcie drewnianej szuflady i parę zderzeń różnych przedmiotów. Kara wróciła, wciąż z opuszczoną głową. Trzymała w dłoniach średniej długości sznur. W głowie miała cały szereg wspomnień z udziałem Doktorka. Nie była w stanie powtórzyć dokładnie tego, co jej robił... Ale nakaz był nakazem... Sięgnęła do jego ubrania, ale w tym momencie chłopak odepchnął jej ręce. Nadal stał jednak przed nią i… czekał.

- Zmuś mnie - powtórzył rozkaz.

Kara trwała chwilę w konsternacji. Salvador używał różnych sposobów do zmuszania. Na werbalne i siłowe rozwiązania dziewczyna nie odważyła się. Za to odeszła od Robina i z tej samej szuflady wyciągnęła dość zmęczoną szpicrutę. Wróciwszy ponowiła próbę i tym razem zdzieliła sprzeciwiające się ręce Generała. Odczuwalnie, lecz bez użycia siły, czy agresji.

Syknął gdy szpicruta przejechała mu po skórze, ale zamiast prosić by tego nie powtórzyła, wyrwał jej ją z ręki i cisnął nią w kąt.

- Naprawdę? Tak cię zmuszono? “A ty! A ty!” po łapkach? - spytał drwiąco. - Nie żartuj sobie. CHCĘ ŻEBYŚ MNIE ZMUSIŁA. Tak samo jak ciebie zmuszono. Przypomnij sobie i zrób mi to, żebym czuł, że nie mam wyboru. Chcę to poczuć

Prosty rozkaz okazał się dla Kary niewykonalny. Mimo, że bardzo dobrze pamiętała, co jej robiono, kto jej to robił oraz jak robił, to nie była w stanie tego powtórzyć. Jej osoba była uwięziona w roli uległej ofiary i za nic Robin nie był w stanie wywrzeć na niej innego zachowania. Cała scena była mozolną przepychanką między buntującym się chłopakiem a dziewczyną, która nieudolnie starała się przymusić go czegokolwiek. W końcu Robin leżał na podłodze pod ścianą. Jego ręce były związane i zadarte do góry. Górę kombinezonu udało się ściągnąć. Właściwe wszystko udało się tylko dlatego, że Robin na to częściowo pozwolił. Gdyby zaparł się na całego, Kara nie byłaby w stanie jego nawet przesunąć. Już samo to, co udało się jej zrobić było dla niej problematyczne. Kara usiadła na Robina okrakiem, przypominając o przerwanej wcześniej zabawie. Ostatnim elementem "zmuszania" był pasek, który oplotła na szyi chłopaka. Gdy zacisnęła go, ich spojrzenia przypadkowo się spotkały. Źrenice dziewczyny ponownie wyparowały a jej ciało drgnęło jakby ukute. Wraz z odwróceniem głowy w bok przypadkowo pociągnęła za pasek, który tym razem zacisnął się nieoczekiwanie mocno.

Robin, do tej pory był w najlepszym razie znudzony zachowaniem Kary. Wbrew postanowieniu nie przerwał jej tylko dlatego że w pewnym momencie na myśl przyszła mu River za którą równie często musiał całą pracę robić. Zagłębił się więc w swoim sumieniu obciążając ją winą za to co ich spotkało. Co z kolei przełożyło się na martyrologiczne podniecenie i kolokwialnie rzecz ujmując sztywnego kutasa. Bo bez urazy dla Kary, która niestety bladego pojęcia nie miała o przymusie i od naukowców Novum mogłaby się od podstaw uczyć, Robin zwyczajnie o niej zapomniał. Aż do teraz. Do momentu gdy ona zaczęła dusić jego. Brak powietrza uderzył go z opóźnieniem podczas którego wizja wijącej się na nim siostry rozwiała się jakby niechętnie ukazując pogrążoną w zapomnieniu Galaretkę. Dostrzegł jej dziwne źrenice i pewnie gotów byłby się ucieszyć, ale dopiero wtedy dotarło do niego że nie może zaczerpnąć tchu. Wierzgnął najpierw niepewnie jakby niedowierzając intencjom Galaretki. Po czym wybałuszywszy oczy poczuł jak erekcja tężeje w nim w stopniu wprost proporcjonalny do rosnącego zapotrzebowania na tlen.

Kara na takie przedstawienie sytuacji kiwała głową coraz wyraźniej. Zdecydowanie nie chciała wylądować przy studni a widmem takiego losu zauważalnie się przejęła. Zdecydowanie przyjęła to do wiadomości i zestresowana ukorzyła się przed Michą, a ta mogła się jej bardziej przyjrzeć.

Mała blondynka była... niby ładna, acz całkowicie różna od konkretnie zbudowanej cycatej bimbrowniczki. Spod trochę sponiewieranej sukienki kształty Kary ledwie się rysowały. Włosy były właściwie ścięte brzytwą w trochę chaotyczny sposób. Twarz umazana nieco zaschłą krwią. Nie była to ani długowłosa piękność, ani cycata seksbomba, a mimo to była w haremie Marco. Z tego powodu musiała być na nieco przegranej pozycji wśród innych koleżanek, ale wciąż się tam trzymała, więc musiała nauczyć się jakoś radzić.

Robin widząc na co się zanosi, wyszedł z wieży.
Micha kiwnęła głową.

- Dobra, zanosi się dobrze tera uważaj... - kobieta chwyciła żelaznym uściskiem lewy nadgarstek Kary. - Ciebie już chyba i tak wystarczająco jebano w życiu więc spróbuje ci jakoś tego oszczędzić, potem podziękujesz, w pigułach się kiedyś policzymy czy coś - wyjaśniła. - Teraz tak. Moc rozkminisz w desperacji, wiesz jak się ludzie brzytwy łapią czy robią inne głupie rzeczy na przykład... - podrapała się po głowie. - No nie wiem... O! No na przykład modlą się, jakby to miało komuś pomóc, hehe... No ale nic, to my też spróbujemy cię doprowadzić do takiej kaplicy psychicznej. Zaraz zacznę ci łamać paluchy, nie są ci jakoś potrzebne, druty to ty możesz obrabiać a nie na nich robić, na muzykalną też nie wyglądasz to i nie będziesz hehe - próbowała rozładować atmosferę. - Tak ci te kaluchy powykręcam że nawet jeśli ci się kiedyś zrosną to będą wyglądać jak Glucie gluty, panimajesz? No dobra, to lecim... - Micha chwyciła małego palca Kary ale zawahała się jeszcze. - Acha, mała, bo bym zapomniała. Nie ciągaj mnie za włosy czy coś, bo jak ci wykurwie z deńki to ci się pewnie nos posypie a i zęby możesz stracić a to wtedy trochę chujnia z grzybnią będzie, wiesz widziałam parę czaszek kiedyś ze złotymi zębami ale pewnie trza by ci więcej niż jednego wybić żeby tamte pasowały... Ok, gotowa?! - nie czekając na odpowiedź obróciła palec dziewczyny o jakieś 400 stopni.

Ta wrzasnęła i najeżając się chciała wyrwać od Michy swoją rękę. Od razu po tym na twarzy wymalował się ból a na oczach zakręciły się łzy. Dziewczyna zaczęła kajać się przed oprawczynią jak i ograniczać wybuch płaczu.

- O kurwa ale jaja! młoda ale ty masz miałkie kości! Niby na Marcowych jogurtach chowana jesteś no ale jak widać protein z tego nie wyłapałaś... No nic, przynajmniej jak się z bólu osrasz to zapachnie miłością - wzruszyła ramionami i puściła wykręcony palec. Własny przyłożyła wtedy do ust w geście zadumy.

- Hmm… młoda ogarnij się, bo tylko dziewiętnaście nam zostało a potem to wiesz… ripleje będą. Dobra, to dumam, że teraz kciuka ukręcim, co myślisz? Taki ci trochę zostanie małpi chwyt... - to powiedziawszy tak uczyniła.

Blondwłosa ponownie zawyła, lecz teraz bardziej szarpnęła ręką. Ból był wystarczający, by zrezygnowała ze stania w miejscu. Osunęła się na ziemię zwijając się nad pogruchotanymi palcami i sunąc po podłodze uciekała od Michy.

- Proszę... Nie... - przecisnęła zbolałym i zapłakanym głosem.

- Młoda, to ja cię proszę, szukaj musk, coś tam musi być. - Micha wiedziała, że nawet ładne dziewczyny mają mózg, bo widziała jak Marco sprawia, że takowy wylewa się uszami.

Dziewczyna zaczęła kiwać energicznie głową. Z drugiej strony przyparta do muru przyznałaby się do wszystkiego.

- Szlachetni zabierają mi wzrok... Gdy na nich spojrzę... - wydukała w końcu. - Proszę... Nie chcę więcej... Proszę, nie...

- Młoda, teraz sama jesteś eliciarą, czekaj… - Micha z ociąganiem wyciągnęła kawałek piguły i wepchnęła ją Karze do ust. Ta wierzgnęła i wybałuszyła oczy ze strachu. Zanim się zorientowała pigułka trafiła do ust a wtedy było już za późno.

Świat zgniótł się w jej głowie. Płuca zapadły się do środka a kontakt z substancją niemalże ranił. Dziewczyna zwinęła się w niemej konwulsji. Wzrok odpłynął w pustkę. Połamane palce nie robiły na niej już wrażenia. Spięte wszystkie mięśnie naprężyły się a dłonie same zaciskały się na czymkolwiek na co trafiły.

Ku zaskoczeniu... Pigułka dla Kary była torturą i nijak miało się to do wspaniałego stanu haju, ekscytacji, czy płynnego szczęścia.