[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=rPFGWVKXxm0[/MEDIA]

Jeśli przed wezwaniem do Tannera Luna miała jeszcze cień nadziei na zwykły opierdol, to po wyjściu ze świetlicy czuła że miękkie kolana ledwo utrzymują ją w pionie. Szybko skryła się w cieniu budynku, chowając sylwetkę między skrzyniami i wypaliła cztery papierosy jeden po drugim, czując jak wnętrzności zwijają się jej w ciasny supeł.

Ale się wpakowała... wątpiła aby ktokolwiek spojrzał przychylnie jeśli złamałaby nogę, bo rąk było szkoda. Zresztą dla nich ją trzymali w tym kołchozie, a teraz jeszcze wysyłali w pogoni za neutronowym króliczkiem...
Po czwartym papierosie przyszedł czas na piątego - wtedy też zobaczyła ich sierżant, sunącą przez plac z tobołami jakby była przekupką rozkładającą manele na targowisku, a raczej dopiero na nie zmierzającą.

- A jebać - Harquin westchnęła do siebie, wyskakując na słońce i po paru krokach dogoniła Anderson. Nie bawiła się w owijanie w bawełnę, wyłożyła co leżało jej na wątrobie, a potem pognała ile sił w nogach po własny mandżur. Pakowała się pospiesznie, klnąc głośno i sycząc na każdego kto się zbliżył.
Skompletowanie wszystkiego zajęło stosunkowo niewiele czasu, gdy biegało się pędem między poszczególnymi postojami.

Kapral Williams nie należał do ludzi, którzy szykowali się na kilkudniową misję jak szpak za ocean. Zgodnie ze słowami sierżant Anderson misja miała trwać około tygodnia i mieli zabrać tyle sprzętu aby w razie czego móc z nim maszerować. Zostawało zatem udać się kwatermistrza, dowiedzieć się co można było dostać na tajną misję najwyższego priorytetu, a później skompletować własny sprzęt. Joshua miał fart, że nie korzystał z podstawowego w Fort Jefferson modelu M16 tylko niemieckiej, bardziej niezawodnej i nowocześniejszej konstrukcji HK 416.

Tego dnia Joshua wyglądał na jeszcze większego niż zwykle. Szpej jaki miał na sobie nawet z chucherka zrobiłby pokaźną postać. Trochę tego było. Mundur polowy, kamizelka taktyczna, liczne ładownice, apteczka, plecak, nóż u pasa, maczeta na łydce, jakiś mechanizm na lewym przedramieniu i dodatkowo broń palna w postaci klamki na udzie i karabinu przytroczonego do plecaka. Na głowie mężczyzny siedziała czapka z daszkiem, a oczy skrywał za okularami balistycznymi z ciemną szybką. Rękawice z osłoną knykci i palców pasowały do całości jego umundurowania. Widać, że facet podchodził do tego dość pedantycznie, bo prawie całość była w kamuflażu Woodland, wśród którego nie rzucały się w oczy oliwkowe elementy jak polimer kabury, mechanizmu nożowni na łapie i apteczki wojskowej wyposażonej zupełnie jak torba lekarska.

TRX był na miejscu kwadrans przed czasem. Nosiło go, bo od dawna nie był na porządnej misji, na której ciśnienie zwiększała niepewność co do umiejętności większości oddziału. Jedynymi pewnikami byli tu medyczka i jeden tropiciel. Jakby tego było mało o naturze misji wiedzieli niewiele, a same poszukiwania atomówki miały przypominać spacer ślepego kundla we mgle. Kiedy Williams dotarł na miejsce zauważył, że był jednym z pierwszych. W cieniu jednego baraku nieopodal siedziała na plecaku szeregowa Luna Harquin paląc papierosa i skręcając dodatkowe szlugi na podróż. Nieopodal sanitariuszki leżała gitara. TRX uśmiechnął się podchodząc do kobiety, ściągając plecak i siadając blisko.

- Siemasz Luna. – powiedział patrząc na kobietę zza ciemnych szkieł okularów. – Pomógłbym, ale łapy mi latają jak staremu żulowi. – powiedział Joshua eksponując trzęsące się dłonie. – To twój pierwszy raz kiedy ratujesz świat? – zapytał enigmatycznie pokazując głową na miejsce zbiórki.

Napotkał morze ironii i cynizmu, lejące się hojnie z całej sylwetki sanitariuszki. Kobieta splunęła na ziemię, ani na sekundę nie przerywając pracy.
- Nie muszę leczyć kompleksów, ani podbudowywać rozmiaru fiuta górnolotnymi stwierdzeniami z dupy - uśmiechnęła się krzywo. Skończyła jedną pałeczkę którą ostrożnie odłożyła do małego pudełeczka i sięgnęła po kawałek bibułki na następną - Nie mówili ci starzy nie chlej borygo bo źle skończysz? Alkoholizm, to jest choroba… wymięka żołądek, a później głowa - zanuciła, patrząc z ukosa na szfeja obok.

- Niezła próba, ale w ten sposób jeszcze długo go nie zobaczysz, moja droga. - powiedział Williams odnosząc się do jego fiuta. - Te latające graby to raczej jakaś reakcja nerwowa, bo chleje raczej z umiarem i nie tak często jakbym chciał. Gitarę jednak zabierasz? - zapytał pokazując na instrument.

- Nie zajmuję się mikrobiologią, leszczu. Znajdź sobie jakąś desperatkę. I więcej jaraj - Harquin spojrzała z politowaniem na krocze kaprala, a następnie wróciła do jego twarzy nie zmieniając miny i dmuchnęła w nią dymem z fajka, trącącym ziołowymi nutami. Szybkimi, sprawnymi ruchami skręciła nowego papierosa i odłożyła go do pudełka. W ciężarówce trzęsło, nie chciała marnować niepotrzebnie tytoniu. Poza tym coś czuła że ich przedszkolanka krzywo będzie patrzyła na niestandardowe dodatki smakowe.
- Gratuluję dedukcji Sherlocku… ja pierdolę. Najpierw Forrest na odprawie teraz to - parsknęła, zerkając w przelocie na gitarę - Gitara? Jaka gitara? To dzida bojowa. Co żeś przyjebał w kanał że zapuściło ci bad tripa? Chociaż nie jest chyba taki zły, skoro nie wydłubujesz sobie jeszcze oczu. Ehhh… kurwa. Cały ten dzień to nieśmieszny żart - mruknęła, sięgając po kolejna bibułkę.

- Jak zwykle milutka. - zaśmiał się Williams. - Mnie to nawet bawi wizja naszej niecodziennej przygody. Dobór składu oddziału całkiem ciekawy, sprzęt jak byśmy szli na wiejską zabawę, a nie po bombę wodorową. Co do gratów, udało ci się coś C4 ugrać? - zapytał ciekawski szturmowiec ściągając czapkę, chowając do plecaka i biorąc w łape oliwkowy hełm ACH.

- Możliwe - dziewczyna sarknęła, kopiąc w leżącą przy jej nogach torbę, a następny skręt wylądował w pudełeczku - Daruj to ssanie jak jest chujowo. Repeta faktów na nic się nie przyda, a ja mam dość słuchania zjebów jak na jeden pierdolony dzień - pokręciła głową - Jak przychodzisz z dolegliwościami to wydupiaj do Williams, ja jestem zajęta - dodała zawczasu i na wszelki wypadek.

- Nie. - odpowiedział szybko żołnierz. - Nic mi nie dolega. Zagadałem, bo jesteśmy kwadrans przed czasem. Już dawno nie byłem na podobnej akcji więc nieco mnie nosi i mogę pieprzyć jak potłuczony. - nożownik ubrał hełm na głowę i zaczął regulować paski stabilizujące pancerz. - Ten gość, którego pielęgnowałaś kiedy się poznaliśmy, Carter, wydobrzał. Jedzie nawet z nami. Dzięki za to. Sam by ci podziękował pewnie, ale to małomówny i dziwny typ. Jak to zwiadowca. - uśmiechnął się Joshua. - Pewnie masz w dupie z czego strzelasz, ale przed następną akcją ja bym wymienił M16 na coś nowszego. - dodał mężczyzna klepiąc swoje HK.

- I git - Harquin dmuchnęła dymem nad głowę, chowając ostatniego skręta do pudełka i zamknęła je ostrożnie, po czym rozpoczęła proces otrzepywania się z wszelakich drobin - Już jeden pedał za mną dziś latał, styknie. Tak kurwa ciężko pojąć, że nie jestem Aniołem Miłosierdzia i nie fastryguję za frajer… poza tym nawet do chuja nie było czego fastrygować. Zjeby… zjeby wszędzie - mruknęła, ładując pudełko ze skrętami do plecaka, a bibułki do woreczka który wsadziła do kieszeni spodni - Nie dziękuj, tylko frajerzy dziękują. Wylizał się, to ma farta. - parsknęła, wzruszając ramionami - Wyjebane mam na tyle rzeczy, że ciężko spamiętać, ale sranie ołowiem to wasza brocha. Jak do mnie coś podejdzie, znaczy zjebaliście robotę, proste. Nie zamierzam strzelać, od tego mam was - wyszczerzyła się krzywo i prawie nie złośliwie, ale nagle spoważniała, obcinając majdan kaprala.
- Ile masz pochłaniaczy do gazmaski?

- Łącznie dwa. - skwitował Williams najpierw odpowiadając na ostatnie pytanie Harquin. - Jeden za tobą latał, nie był ranny… Czy ktoś właśnie pod moim nosem próbuje się do ciebie dobierać, Luna? - zapytał się z szerokim uśmiechem TRX. - Ja tylko wykonuję rozkazy. Dopóki sierżant Anderson będzie przytomna to ona mówi do kogo strzelać, a do kogo się uśmiechać. Wbrew pozorom to nie zawsze jest dla wszystkich oczywiste. Narkotyki bojowe i stymulanty przysadki potrafią wypalić mózg… Jak dostanę to się mną zajmiesz, co nie? - zapytał szturchając ją delikatnie łokciem.

- Nie, nie zajmuję się pierdołami. Mam od tego swoich czarnuchów - popatrzyła na niego cynicznie się uśmiechając. Opuściła wymownie wzrok na ramię, a potem podniosła go do góry… tam gdzie chmury i wedle niektórych litościwy Bóg, o ile brać tego po upgrade’dzie, a nie starotestamentowego zwyrola.
- Meduzy nie mają mózgu i doskonale radzą sobie bez niego. Tak jak wy tutaj wszyscy - uśmiechnęła się równie słodko co nieszczerze, sięgając ręką do plecaka - Nosferatu nie spoufalają się ze śmiertelnikami. Chyba żeby wyciąć ograny i opylić je na czarnym rynku. Masz jeszcze obie nerki. Jeszcze.

- Czarnuchów? - zapytał udając zdziwienie Williams. - Ponoć ty i starsza szeregowa Williams macie robić za zaplecze medyczne, a nie kapral Okorie… - podrapał się po głowie żołnierz po chwili się uśmiechając. - Dlaczego uważasz, że nie mam mózgu? Myślisz, że kto mi przelicza ile jeść białka na kilogram beztłuszczowej masy ciała albo ile supli danego dnia wjebać… - zaśmiał się nożownik. - Niby Nosferatu się nie spoufalają, ale jak byliśmy na imprezie chwilami odnosiłem wrażenie, że mnie rwiesz… - uśmiechnął się Joshua spoglądając do góry. - Ty masz więcej tych pochłaniaczy?

- Jebany rasista z ciebie. Do tego patriarchalna, szowinistyczna świnia - Luna wyjęła z plecaka pochłaniacz i rzuciła kapslowi na kolana - Masz kurwa, niech stracę. Może dzięki temu przeżyjesz trochę dłużej… chociaż to żaden plus. Sam sobie odpowiedziałeś dlaczego nie masz mózgu - popatrzyła na niego z uprzejmym zainteresowaniem - Powinnam jebnąć donos że masz schizofrenię. Bezobjawową. Urojenia z pewnością. Dobrze że nie jestem tu aby robić za terapeutę. - parsknęła, pstrykając papierosem który zdążył się wypalić i zgasnąć - Nie płacą mi za to.

- I dobrze, bo ja terapeuty nie potrzebuję. - zaśmiał się wojownik. - Dzięki za filtr. - dodał chowając przedmiot do jednej z ładownic. - Jak przeżyję dłużej to dłużej będziesz mogła liczyć na moje wsparcie ogniowe i duchowe. Nie wyglądasz żebyś potrzebowała, ale jak byś miała gorszy dzień zawsze wiesz gdzie mnie szukać. Po powrocie najebiemy się srogo między barakami czy zwijamy się do Jabłka? Jest tam taki zajebisty klub… - westchnął Joshua na samo wspomnienie.

Szeregowa zamilkła, zawieszając wzrok gdzieś przed sobą, na placu i znajdującymi się w oddali budynkami. Siedziała tak jakby nagle zapomniała że ma towarzystwo i jest w środku rozmowy. Skrzywiła się, splunęła, a potem wyciągnęła zza ucha papierosa.
- Jabłko za trzy lata, na razie mogę grasować za barakami. - wsadziła fajka między wargi i odpaliła go - Chociaż lepsza melina jest w warsztacie, tam praktycznie nocą nikt nie chodzi. Chyba że znowu mnie wpierdolą do penthousa, ale to adres znasz.

- Za trzy lata?! - zapytał zdziwiony Williams. - Jeju Luna. Ja nie wiem czy tyle czasu będę żył czy trzymał dla ciebie obie zdrowe nerki. - zaśmiał się Joshua. - Zwykle pakują mnie w największe bagno. Człowiek się stara nie zdziadzieć to od razu trafia na tajne misje. Ani nikomu się pochwalić, a blizny już takie utajnione nie są i laski widzą. - westchnął nożownik. - Może być i warsztat. Jak trafisz do karceru napijemy się przez kraty. Z naszej wesołej kompani nie znałem wcześniej tylko Afroamerykanina i tego gościa z tatuażami co siedział nieopodal ciebie. Znajomy?

- To mój przyrodni brat i kochanek. Mam z nim dziecko, ale oddaliśmy je do sierocińca bo dawali w zamian prawdziwego boomboxa - odpowiedziała śmiertelnie poważnym tonem, pykając z przyjemnością fajka - U nas to rodzinne, nasi rodzice też byli rodzeństwem. Z Alabamy. A ten opalony… - zadumała się - Ma dobrą kawę, mimo że nie z kantyny.

- Te fajnie… - odparł zupełnie poważnie Joshua. - Też zawsze chciałem mieć siostrę. - dodał przyglądając się szeregowej. - Nie miałem jeszcze okazji zamienić z nimi słowa, ale może kiedyś… To wasze dziecko ile teraz by miało lat? - zapytał z poważną miną wojownik.

- Pewnie ze cztery, a może i z pięć? Nie wiem - rozłożyła ręce trochę bezradnie - Ciężko do tylu liczyć bez kalkulatora… rodzeństwo dobra sprawa, polecam. No i co to za rodzina, jak brat siostry nie wydyma? - dodała, kiwając głową i smrodząc nową porcją dymu.

- Ja w sumie brata miałem, ale został uprowadzony jako dziecko i do dzisiaj się nie znalazł. - powiedział Joshua kiwając głową. - Jesteście dość otwartym rodzeństwem. - zaśmiał się Williams nie wytrzymując. - Jakby podtuczyć maleństwo to warte więcej niż jedno radio. Okorie zatem musi być wspierany przez znajomych lub familię. Mi też matka często coś przysyła chociaż po jej pysznej kuchni zwykle muszę zrobić podwójne cardio. - zaśmiał się krótko. - Brat nie będzie zły, że takie ciacho się koło ciebie kręci? - zapytał Joshua puszczając jej oko.

- Ciacho? - Luna rozejrzała się wymownie dookoła - Gdzie? Kręci się tu jakaś dobra dupa, a ja jej jeszcze nie obczaiłam? - pokręciła głową oglądając okolicę, aż machnęła ręką - A jebać, romanse są dla kretynów. - stwierdziła lekkim tonem i wyszczerzyła zęby - Masz farta, zaoszczędziłeś na prezentach świątecznych.

- Mówiłem o sobie, kurwa… - powiedział nożownik z uśmiechem. - Też nie lubię ckliwych znajomości. Brata jednak bym z chęcią poznał i zobaczył czy też po opuszczeniu Phoenix stał się porządnym facetem, jak ja. - wyszczerzył się Williams. - To twoja pierwsza akcja czy byłaś już na jakimś patrolu czy coś?

- Nie bądź dla siebie taki surowy. Żeby od razu wołać się kurwą - Harquin nie byłaby sobą, gdyby odpuściła. Zaśmiała się wesoło jak na nią, strzelając kiepem na płytę placu. Rozejrzała się po najbliższej okolicy, potem spojrzała na słońce i sięgnęła po pokrowiec z którego wyciągnęła gitarę.
- Zrób sobie porządny cennik, a awansujesz na dziwkę. Porządną. Zawsze coś - mruknęła, trącając dolna strunę raz i drugi. Pokręciła głowę, sięgając do gryfa aby nastroić ją odpowiednio - Akcja, patrol...i ja? Przecież mnie tu nie ma, to tylko twoja imaginacja.

- Miałbym klientki? - zapytał Joshua z lekkim uśmiechem. - Myślisz, że wyłapałabyś zniżkę? Nic z tych rzeczy! - zaśmiał się wojownik. - Co mi zagrasz fajnego? - zapytał spoglądając na jej dłoń chodzącą po strunach gitary.

- Jakbyś im dopłacił, może by się zlitowały - szeregowa splunęła w piach, oparła pudło gitary o kolano i chwilę błądziła palcami po strunach, aż w pewnej chwili chwyciła gryf, pewniej uderzając w metalowe linki. Zaczęła śpiewać, głębokim i melancholijnym głosem, gapiąc się przed siebie. Nie zauważała okolicy, innych ludzi.

“Wracając z wojny miał już plan,
obmyślił sobie każdy krok
- najpierw odnowię stary dom w Brougham de Ville.
Miał plan lecz nie miał obu nóg,
zostały tylko skrzydła mu.
Motyle skrzydła zamiast nóg – co? Niezły styl.
Był wściekłym psem lecz pragnął grać
w Armii Zbawienia – byle co
- swój rybi puzon do dmuchania dam dziewczętom.
Choć tonął w mętnych falach snu,
to krzyczał frunąc aż na dno,
urządzę sobie kurwa odlotowe święto…*”

Żniwiarze.

Sześciu czarnych drapieżców katowało właśnie silniki swoich maszyn, pędząc międzystanową droga numer sześćdziesiąt dziewięć, nieopodal ruin Indianapolis. Niegdyś miasto słynęło z organizowanych przed wojną wyścigów samochodowych,w których stawką była sława i niewyobrażalne pieniądze. Teraz stało się świadkiem wyścigu w którym stawką było życie lub śmierć.

Konwój z Detroit był duży, więc szybko przyciągnął uwagę żniwiarzy. Do pierwszej grupy szybko dołączyły kolejne. Z każdym pokonanym kilometrem stado rosło, aby w końcu zaatakować, nieopodal Fortu Wayne. Szalona walka, przypominająca nieco zabawę w berka trwała kilkanaście godzin. Ryk silników, staccato strzałów i przebijające się gdzieniegdzie krzyki rannych lub umierających niosło się echem w całej dolinie trzech rzek, które zbiegały się w jednym z piękniejszych przed wojną miast, a w tej chwili będącą kupą gruzu.

Ofiara uciekała od dłuższego czasu. To było dobre auto. Chevrolet Chevelle, tak zwany mięśniak, z potężnym silnikiem LS6 o mocy czterystu pięćdziesięciu koni mechanicznych, które napędzały leciwy, ale niesłychanie odporny pojazd. Widlasta ósemka pięknie pracowała aby bezpiecznie odwieźć pasażerów ku zbawczym ruinom miasta, w którym można byłoby zgubić drapieżców. Jednak od czasu, kiedy kierowca Chevroleta zdecydował się odłączyć od rozbijanego właśnie konwoju, stał się łupem. Szybkim, odpornym, ale zawsze łupem.

Kierowcy mogło się jednak udać. Desperacki manewr, być może przemyślany, lub wykonany pod wpływem impulsu dzięki fenomenalnym osiągom samochodu miał duże szanse powodzenia. Zauważenie ciemnej karoserii samochodu około piątej nad ranem Było wyczynem godnym uwagi, szczególnie, że zamknięty w okrążeniu konwój wciąż się bronił i przykuwał uwagę trzech motocyklowych band, które niczym indianie dobierający się do skóry generałowi Casterowi, jeździli wariacko dookoła konwoju, dziko wrzeszcząc i strzelając z broni palnej.
Dowódca jednej z grup motocyklistów był jednak czujny. Być może jego umysłu nie zaburzał jeszcze alkohol czy narkotyki, albo właśnie przeciwnie, był naćpany po czubek głowy, przez co zmysły miał nadnaturalnie wyostrzone. Jakakolwiek była tego przyczyna, głowa w czarnym kasku śledziła ruch uchodzącego szosą pojazdu.
Dosiadający pomalowanego na czarno Emteteka kiwnął ręką, wskazując kierunek i cel. Potężny silnik z lotniczą turbiną zagwizdał, a cała szóstka szybko oderwała się od stada, skręcając na południe. Z każdą minutą dystans między samochodem a motocyklami zmniejszał się, aby zniknąć zupełnie kilkanaście kilometrów od zardzewiałej tablicy. Ucieczka zakończyła się porażka ale walka dopiero się zaczynała, a kierowca wciąż dysponował sprawnym pojazdem. Motocykliści wiedzieli doskonale, że ich ofiarą wciąż może kąsać. Metalowe burty i zderzaki w starciu z ich lekkimi maszynami oznaczały śmierć.

Kierowca wprawnie zaczął kluczyć po całej szerokości jezdni. Wyprzedzanie było teraz ryzykowne. Śmiałek musiał liczyć się z tym, że jego maszyna mogłaby zostać uderzona przez wzmacniana burtę samochodu. Jeden z jeźdźców zaryzykował, wygrywając maszyna do przodu. Jego Honda zawyła, niemal stając na tylnym kole kiedy próbował zwiększyć prędkość przeskakując nad manewrem samochodu. Spóźnił się nieznacznie ale tyle wystarczyło kierowcy samochodu aby przeciąć manewr motocykla. Zderzak samochodu uderzył w tylne koło motocykla, zabierając mu autostradę z pod opony i posyłając maszynę w powietrze, w serii dzikich podskoków i przewrotek. Jeździec wypadł, siodełka prosto przed swoją maszynę, niemal wprost pod koła samochodu którego zderzak z impetem wyrżnął prosto w kask motocyklisty. Głowa pękła niczym dojrzały arbuz a ciało, uderzone z dużą prędkością przelecialo nad zdezelowanym, betonowym słupkiem milowym aby zniknąć gdzieś w suchych krzakach pobocza. Przez parę chwil wydawało się, że żaden motocyklista nie zaryzykuje wyprzedzania. Wydawało się że kierowca wygra.

Motocykliści jednak nie odpuszczali. Jeden trzymał się blisko tyłu pojazdu, prowokująco zjeżdżając czasem w stronę tylnego błotnika, zmuszając kierowcę do jeszcze bardziej agresywnej jazdy od krawędzi do krawędzi. W tej wyglądającej niewinnie zabawie kryła się kolejna strategia. Motocyklista zmuszał kierowcę samochodu do ostrych skretow kierownica przez co pojazd mógł w końcu stracić przyczepność i wypaść z drogi. Kierowca najwyraźniej też o tym wiedział i przez pewien czas bawił się w tą zabawę po czym w momencie, w którym niebieskie BMW znalazło się za tylnym zderzakiem jego Chevroleta, gwałtownie zahamował, z piskiem szerokich opon.

Motocyklista pomknął do przodu wystrzelony jak z procy,rozbijając się o tylną szybę auta aby następnie zsunąć się powoli po klapie bagażnika na asfalt, dołączając do swojego bmw,który w tym samym czasie wpadł pod tylny zderzak auta. Zgnieciony, zmielony i wypluty z pod samochodu motocykl przypominał jedynie kupę żałosnego gruzu, kiedy jego właściciel osunął się tuż za nim. Ciało koziołkowało przez chwilę, omijane przez dwóch żniwiarzy, niezbyt wprawnie próbujących okiełznać swoje hondy. Grupa wciąż nie dawała za wygraną, i mimo kolejnej śmierci, pościg trwał dalej.

Motocykliści wyczuli jednak okazję w gwałtownym hamowaniu Chevroleta, które zabrało kolejnego z nich. Emtetek dowódcy wystrzelił do przodu mijając mięśniaka z lewej strony. Szkarłatny Bugatti próbował ominąć z prawej ale omal nie został uderzony przednim zderzakiem Chevroleta kiedy kierowca skręcił gwałtownie koła, próbując opanować ślizgające się po asfalcie auto. Buksujące koła pojazdu złapały jednak przyczepność, a burta niebezpiecznie zbliżała się do motocykla, spychając go z drogi. Bugatti zwinnie skręcił na pobocze, desperacko utrzymując się w pionie ,wzbijając spod tylnego koła tumany kurzu i pyłu, niczym burą kitę. Silnik samochodu zawył, z rury wydechowej, zgniecionej nieco przez wcześniejsze starcie z motocyklem poszedł czarny, smolisty dym. Kierowca próbował wykorzystać ogromną moc drzemiącą w silniku Chevroleta i najwyraźniej uciec pogoni, celując przednią maską Emteteka. Kakofonia trzasków zagłuszyła wycie silników i piski opon, kiedy seria z peemu rozbiła resztki tylnej szyby, przeszła po blachach klapy bagażnika, odbijając się bezsilnie od tylnego zderzaka, kończąc atak . Strzelec na błękitnej Hondzie pokręcił głową widząc odjeżdżający samochód, próbujący zatrzymać bugatti na poboczu i uderzyć go burtą. Żniwiarz wiedział, że nie zdąży.

Złowił kątem oka błysk iskier na asfalcie. Łańcuch, trzymany luźno przez Emteteka szorował po jezdni końcówką uzbrojoną w kłąb zagiętych gwoździ.
Potem kłąb kurzu i czarna smuga gumy na asfalcie kiedy jeździec wcisnął pedał hamulca. Te odezwały się z głośnym piskiem. Dowódca machnął zwinnie ręką, kreśląc bronią niewielki łuk w powietrzu, posyłając prymitywną, acz skuteczną broń prosto na przednią szybę. Celował na lusterko, najpewniej przy tej prędkości skaczące wariacko na wszystkie strony od drgań silnika i mikronierówności drogi i każdy obserwujący wyczyn Emteteka mógłby zakładać się o pudło.
Łańcuch uderzył jednak w przednia szybę auta, zamieniając ją w miazgę, pokryta siecią pęknięć. Drobiny szkła prysnęły na asfalt niczym rozsypany groch na podłogę. Kierowca gwałtownie skręcił kierownicę próbując trafić zderzakiem hamujący obok niego motocykl jednak tym razem szczęście go opuściło. Przednie koła Chevroleta zerwały przyczepność, zawinęły się zbyt mocno w lewo kiedy kierowca zbyt gwałtownie ruszył kierownicą i samochód stanął niemal w poprzek drogi, bezsilny i poza jakąkolwiek kontrolą. Przez sekundę, która wydawała się wiecznością, sunął po asfalcie, hucząc hamulcami z piskiemi opon, ścierając je i malując nimi czarne smugi na asfalcie. Kolejną sekundę później,przy akompaniamencie głuchego, jakby przytłumionego odgłosu eksplozji leciał do góry, w chmurze odłamków blach, rozbijanego szkła i wypadającego z rozbijanych okien ładunku. Koła złapały przyczepność, co przy dużej prędkości i pozycji samochodu gwarantowało widowiskowe dachowanie, lub być może opony trafiły na jakieś pęknięcie w asfalcie, które na chwilę próbowało zatrzymać pęd pojazdu. Jakakolwiek była przyczyna, Chevrolet stanął dęba, obrócił się w powietrzu, następnie uderzył przodem o asfalt, potem kolejny fikołek, uderzył bokiem, rozsypując głośno szyby z okien i pękających lamp, potem kolejny i kolejny, za każdym razem sypiąc odłamkami blach i szkłem z rozbitych szyb, aby w końcu zakończyć ten ostatni popis w chmurze kurzu i dymu, zalegając na poboczu, przechylony na boku niczym zdychający, poraniony okrutnie zwierz. Polowanie się skończyło. Wrzaski motocyklistów stały się słyszalne, kiedy podjeżdżali, hamując i zmniejszając obroty silników swoich maszyn, otaczając dogorywającą ofiarę.

Emtetek zatrzymał się spokojnie. Jeździec zasiadł z siodełka, nonszalancko gasząc maszynę i stawiając ją na nóżkach, jakby zatrzymał się przed modnym klubem nocnym, a nie na środku drogi. Czaszka namalowana na kasku obróciła się w kierunku samochodu z którego z rozbitego okna wypadł na asfalt kierowca. Był niewielkiej postury, również w kasku i wyglądał na ciężko rannego, być może nawet śmiertelnie. Wciąż jednak walczył. Uciekał od drapieżników. Kroki jeźdźca chrzęściły po żwirze pobocza, odmierzajac czas rannego kierowcy, który pełzał powoli w kierunku suchego, wypalonego słońcem krzaka. Kask potoczył się po autostradzie, kaskada włosów wylała się na drogę. Smród ropy i smaru.
Szczęknął nóż sprężynowy. Błysk ostrza. Ciemność.

Szczęk sprężyn pryczy. Smród smaru i ropy. Ciemność..
-Woods? Znów koszmary? Stary… Potrzebujesz lekarstwa. - głos z ciemności był zaspany ale wyrażał troskę. Rzadkość w tych czasach i miejscu. Baza. Summers. Miał rację. Potrzebował.
-yhm…. - mruknął przewracając się na drugi bok. Musiał rano wdepnąć do łapiduchów i wziąć jakiś proszek. Naprawdę musiał.

****

Noce były najgorsze. Dni można było jakoś wypełnić. Robotą, jazdą, czymkolwiek. Czasem bywało nawet zabawnie, i trafiały się frukty w rodzaju kaprala Williamsa. przepiękny okaz żołnierza, wręcz wycięty z AFJ.
Tamten dzień warty był zapamiętania. Byli przed hangarem, a raczej jego smętnej ruiny, łatanej arkuszami blachy falistej, ryflowanych kawałków stali, odcinających się buro od błyszczących jaskrawo starych tablic reklamowych. Przypominało to malowniczą kupę stali, i jedynym elementem, który świadczył o jakimkolwiek wojskowym przeznaczeniu owego budynku, były girlandy drutu ostrzowego concertina, rozpiętego właściwie przy każdej większej dziurze i otworze hangaru, co miało najpewniej zabezpieczać przed wtargnięciem, oraz kilku ton piasku rozłożonego w licznych płóciennych workach w niewielkie, acz starannie ułożone stosy w pobliżu wejść i okien.
Wisienką na torcie była obecność dwóch “mechaników”, pilnujących kilku wojskowych cieżarówek, kilku pojazdów zwiadowczych o lekkiej, ramowej konstrukcji i dwóch transporterów piechoty, odrapanych gdzieniegdzie z farby.

Jeden z nich, duży, barczysty niczym niedźwiedź, umięśniony typ o wyglądzie niespecjalnie inteligentnym ćwiczył właśnie podciągnięcia na wyprowadzonym z hangarze podnośniku do silników. Sapał głośno, a pot lał się z byczego karku i szerokiej niczym beczka, klatki piersiowej. Co jakiś czas robił sobie przerwy między powtórzeniami, a wtedy trajkotał głośno, opowiadając najpewniej jakieś historie. Wtedy też jego perkaty nos i łysa głowa nadawała mu nieco kmiotkowaty, choć sympatyczny wygląd. Przynajmniej dopóki się nie uśmiechnął. Wtedy wyglądał jak nieogarnięty górnik z Apallachów.

Drugi zaś, leżał spokojnie na leżaku, obdrapanym i połatanym podobnie do hangaru za jego plecami i zażywał słonecznej kąpieli. Pod leżakiem stała sobie butelka lokalnego browca, a dwie inne leżały puste. Osobnik, który raczył się wypoczynkiem nie miał koszulki, wystawiając umięśnione, żylaste ciało w stronę słońca. Pod cienką skórą, pokrytą bliznami, z których jedna przechodziła niemal przez połowę barku, rysowały się sprężyste mięśnie, pokryte siatką żył wyłażących niemal na zewnątrz. Czarne, nieco przydługie jak na żołnierza włosy spięte miał za głową, a oczy skryte były pod zdezelowanymi okularami przeciwsłonecznymi. Posturą znacznie ustępował ćwiczącemu na podnośniku żołnierzowi, ale z tonu głosu tego ostatniego można było wywnioskować, kto cieszył się w tej kompanii większym autorytetem, a być może i szarżą. Obaj wyglądali jednak na solidnie zaprzyjaźnionych

- No...to ja mu mówię, aby nawijał dalej, a ja w tym czasie obskoczę tor. I kurwa, nie uwierzysz...zdublowałem hujka po trzecim okrążeniu! - zaśmiał się barczysty szykując się ponownie do podnośnika

-Yhmmm - mruknął czarnowłosy pociągając łyczka z butelki. Nie wyglądał, jakby wierzył w opowieść mięśniaka ale uśmiechnął się lekko pod nosem.

W pewnym momencie obaj mężczyźni usłyszeli warkot silnika. Starej, dobrej V8 nie można było pomylić z niczym. Po chwili oczekiwania pojawiła się chmura pyłu wzbijanego przez jadącego całkiem spokojnie kierowcę. Pojazd rzucał się w oczy jak ubrany na biało Japończyk w centrum Detroit. Był to srebrno-czarny Ford Shelby Mustang GT500. Najmocniejsza produkowana fabrycznie jednostka tej firmy. Widać było w nim kilka przeróbek takich jak podniesione zawieszenie, ale kilka rzeczy musiało być odrestaurowane i utrzymane w dobrym stanie.

Kiedy kierowca podjechał bliżej dało się zauważyć, że był to młody mężczyzna elegancko obcięty i z zarostem jakby właśnie wyjechał od nowojorskiego barbera. Gość zatrzymał się nieopodal podnośnika po chwili gasząc silnik. Drzwi otworzyły się lekko, a mężczyzna wysiadł prezentując się w stylu wojskowym. Na nogach miał bojówki, a na torsie koszulkę termoaktywną. U pasa było widać nóż w skórzanej pochwie, a na udzie polimerową kaburę z pistoletem w środku.

- Witam panów. - powiedział głośno pewnym głosem. - Potrzebuję pomocy mechanika. Auto zaczęło żreć benzynę jak smok, coś głośno chodzi i zdaje mi się, że bierze olej. Nie chciałbym zatrzeć silnika. Nie znam się na tym.

Czarnowłosy wstał powoli, patrząc na auto po czym dał znak ręką, aby otworzyć maskę. Chwilę pochylał się nad komorą silnika, wędrując ręką po przewodach i kablach. W końcu włożył rękę głębiej, szarpnął kilka razy, jakby próbował rozbujać silnik samą ręką. Coś zastukało cicho. Mięśniak podszedł bliżej, ciekawie patrząc na auto.

- Odpal - powiedział cicho głębokim głosem marszcząc czoło, kiedy nieregularny, jakby dławiący odgłos odpalania jednostki napędowej powiedział mu o jednym problemie. Chwilę czekał, słuchając spokojnie, aż silnik się uspokoi, ale nic nie wskazywało, aby to szybko zrobił. Metaliczne stuki było słychać wyraźniej, a sam silnik pracował głośno a co ważniejsze nieregularnie, co niepokoiło Woodsa dużo bardziej. Zerknął pod samochód, dostrzegając niewielką plamkę oleju, potem kolejną. Mięśniakowi momentalnie zrzędła mina, kiedy tylko usłyszał metaliczne stukoty, i nierówną pracę auta.

- Kurwa…- mruknął, czując też charakterystyczną woń paliwa. - Summers jestem - mięśniak zaczął zagadywać, jak zwykle - Skąd jesteś? Fajne auto, ale chyba dawno tam nie zaglądałeś co? Padaka stary...pewnie panewka, albo pompa wody. Się zobaczy. Może to nie silnik, bo wtedy… - Summers wykonał ręką gest przy szyi, który mógłby wydawać się dosyć znajomy dla każdego, kto wprawnie podrzynał gardła.

Woods tymczasem oglądał auto dalej. Zaszedł auto od tyłu, zerknął na spaliny i zajrzał pod tylny zderzak, potem znów pochylił się nad komorą pracującego silnika, wkładając żylaste łapska głębiej, niczym lekarz przeprowadzający operację.

Mężczyzna stanął nieopodal auta przyglądając się jak mechanik dokładnie je bada. Spojrzał również na drugiego z mężczyzn, którego budowie ciała było mu bliżej. Klient był wysoki, dobrze zbudowany. Widać było, że jego muskulatura była żylasta, nabita, dojrzała. Przez T-shirt można było policzyć kafle na jego brzuchu. W oczy rzucały się też spora klatka, rozbudowane mięśnie ramion i przedramion. Kiedy kroczył było też widać dobrze wyseparowane kaptury i pokaźnych rozmiarów najszersze pleców. Musiał być młody mając około dzwudziestu lat. Blizny na jego przedramionach świadczyły, że miał swoje za sobą. Może kilka miesięcy na arenie gladiatorów?

- Joshua Williams. - przedstawił się basowym głosem, w którym mimo przyjemnej aparycji jegomościa dominował chłód i obojętność. - W zasadzie nigdzie nie zagrzałem miejsca, a pochodzę z okolic Phoenix. - powiedział wojownik spokojnie. - Nie zaglądałem tam nigdy. Kupiłem od gościa, bo ma zdrowe blachy i fajny silnik. Zastanawiam się czy z naprawą będę do przodu czy w plecy. - gość podrapał się z tyłu głowy. - Dokładna diagnoza długo zajmie? Mam lokum godzinę trasy stąd, a fajnie byłoby być przed zmrokiem.

Woods pokręcił głową - Bez szans - odparł krótko po czym zaczął wskazywać poszczególne elementy i pokazywał na palcach jednej ręki jakieś liczby Summersowi a w międzyczasie dalej grzebał przy silniku, zaglądając jeszcze raz, niemal znikając pod otwartą na oścież maską.

- Rozrząd do wymiany. Pasek zjechany jak huj po burdelu. Trzy godziny - parsknął Summers. Woods kiwnął głową - pompa cieczy chłodzącej, kolejne trzy - wymieniał Summers który z ciekawością pochylił się nad komorą silnika.

- Gary - mruknął Woods - Silnik…- mechanik zbladł i wyprostował się. Ręce miał całe wybrudzone sadzą i smarem - korbowód jest pęknięty, stąd hałas. Może nie pękła głowica silnika, ale tak, jak to oglądam, to ktoś te auto cisnął do bólu. Zajechany jest rozrząd, to się zatarło. Olej bierze przez turbosprężarkę. Pewnie jest stara i też zatarta. Łożyska pewnie zajechane, więc przez kolektor zasysa. Albo winne są pierścienie tłokowe. Spaliny lecą fioletowe, i śmierdzi jak z rafinerii. Musiałbym rozebrać sprężarkę i cały silnik. To mi zajmie dwa, trzy dni - Woods wyciągnął szmatę z tylnej kieszeni spodni jednocześnie dając znak Summersowi, aby zgasił pojazd, który rzężąc jeszcze przez chwilę, ucichł.

- Potrzeba będzie sporo gambli, najróżniejszych…. - wyciągnął paczkę fajek i spokojnie odpalił sobie papierosa, zaciągając się dymem - rozrząd, najlepiej kompletny, korbowód, panewki, świece, uszczelki, nowa turbosprężarka...i to w przypadku, jeśli da się, bo to jeszcze nie wiadomo, no czy naprawdę chce się postawić ją na łapcie. Jeśli dałeś więcej niż kafla, to umoczyłeś sromotnie, bo tu za same części będzie jakieś kilka stówek. Tak blisko sześciu, może siedmiu. Na tym zadupiu. W Detroit byłoby taniej, bo tylko tam znajdziesz do niego te konkretne gamble. Znalazłbyś tam wszystko. W tej chwili...może dostaniesz kilka dyszek za blachy, bo wyglądają nieźle. No i zawieszenie, o ile da się je wyciąć. No i robota... - Woods uśmiechnął się blado, widząc jak Summersowi opadła szczęka. Jego towarzysz dawno nie widział tak rozgadanego kolegi, choć po prawdzie, powód gadulstwa był oczywisty. Tak dobre auto, a przynajmniej to, co z niego zostało po najpewniej fatalnym, zasługującym na najwyższe potępienie użytkowaniu, zasługiwało na przyzwoite epitafium.

- Kurwa… - zasmucił się lekko Williams. - Wtopiłem gamble, ale też udało mi się jakoś kawałek przejechać. - wojownik starał się szukać pozytywów. - Zróbmy tak, że oddamy to co dobre za jakikolwiek gambel, który podzielimy po pół dla każdej ze stron. - Joshua stanął obok auta lekko gładząc blachę, która była w najlepszym stanie z części pojazdu. - Szkoda go, ale takie życie. Nie stać mnie na reanimację nawet jakbyśmy znaleźli części. Musi iść pod młotek. - nożownik spojrzał na mechanika. - Skąd jesteś? Detroit? Pierwszy raz słyszę tak fachową gadkę, a przerobiłem kilku znachorów.

Woods kiwnął twierdząco. Summers podszedł z drugiej strony i wyciągnął rękę do przywitania.

- Ja też. Ale ja z East End - wyjaśnił Summers uśmiechając się szeroko - nooo, szkoda go. Daj znać, jak zechcesz go wyzłomować. Blachy się jakoś upchnie, ale na gratach najlepiej spać, bo jak oficer się przyjebie to zarkewi...zrakwi…- Summersowi nie szło dziś - Zarekwiruje - dokończył cicho Woods - Ta Shelby ma złe łapcie, przez to zawieszenie. Ktoś nieźle kombinował, ale spierdolił. Dał zawieszenie krossowe do asfaltowych łapci...głupi kmiot… - mruknął i oglądał jeszcze przez chwilę auto, gładząc bok drzwi, przechylając głowę jakby podziwiał dzieło sztuki. Widać było, że mimo fatalnego stanu samochodu, interesował go on bardziej niż zagadujący go człowiek. - Pół na pół? Mamy układ - zawyrokował Woods odchodząc w końcu od samochodu i patrząc wciąż na kaprala zza okularów przeciwsłonecznych.

- Super. Ja pochodzę z okolic Phoenix, ale jako maluszek stamtąd wybyłem. - skwitował wojownik spoglądając na drugiego z mężczyzn. - Twój ochroniarz? - zapytał niespiesznie. - Aż takie bryki tu przyjmujecie? - zapytał z zaciekawieniem w lekko szorstkim, basowym głosie. - W sumie z prowadzenia pojazdów nie jestem mistrzem, ale z solidnymi podstawami. Potrafię prowadzić też ciężarówki i motocykle, ale na tych ostatnich rzadko się zdarzało jeździć. - westchnął nożownik. - Jednak bardziej ufam, nawet cienkiej, stali niż większej manewrowości pojazdu. Poza brykami wojskowymi zajmujecie się też takimi do wyścigów? - zapytał znowu z lekkim zaciekawieniem.

- Zajmujemy się...wszystkim czym da się jeździć - Woods po raz pierwszy się uśmiechnął.

- Lubię czasem trochę pozapierdalać więc będę pamiętał. - rzucił z rozbawionym uśmiechem żołnierz. - Jak będę chciał kupić coś porządnego to się odezwę. Nie jest to takie proste jak się wydaje. Ma koła, jeździ, a nadal może być gówno warte. - zaśmiał się mężczyzna. - Jak byś miał sprzedawcę z jakąś perełką na zbyciu daj znać. Czasem mam zastrzyk gotówki, a pomysły na wydawanie poza alkoholem i imprezami mi się kończą. Tej, a może zamiast bawić się w kramarzy to zakończymy żywot tego cacka w stylu na jaki zasługuje? Ostatnim, śmiertelnym wyścigiem? - zapytał z paskudnym uśmiechem Williams.

Woods spojrzał na Williamsa bez cienia emocji. Zdjął okulary i popatrzył spokojnie na żołnierza. Ciemne oczy ewidentnie widziały za dużo, i wydawał się Williamsowi dużo starszy niż wyglądał. Summersowi opadła szczęka niemal do samego asfaltu przed hangarem i tym razem mięśniak nic nie powiedział. Chyba powoli docierała do niego niezbyt frasobliwa propozycja Williamsa.
- Na pewno? Możesz zostawić w tej ślicznotce swoje flaki...ona nie zdechnie tak łatwo - mruknął Woods i uśmiechnął się nieco ironicznie, wskazując ruchem głowy na stojące Shelby.

- Ja też jestem wytrzymalszy niż na to wyglądam. - uśmiechnął się Joshua. - To co? Lecimy z tym wyścigiem? - zapytał całkiem wesoło. - Możesz coś z nim zrobić aby nie rozpadł się po kilku zakrętach? - wojownik wyglądał na osobliwego. Jak człowiek, który w swoim życiu zmarnował już bardzo wiele gambli.

Woods przez chwilę patrzył na Joshuę, jakby próbował oszacować, czy typ jest szalony, durny, czy naprawdę chce pożegnać się ze swoimi czterema kółkami w fajnym stylu.
- A, kurwa, niech będzie - machnął ręką w kierunku szerokiej, szutrowej drogi prowadzącej za hangar - dwa kliki dalej jest fajny kawałek drogi. Wezmę Buicka starego. - mruknął i poszedł po wóz.

Wyścig był nawet przyjemny, choć Woods musiał wychlać w jego trakcie butelkę taniego burbona, ot dla zabicia nudy. Wariat, prowadząc starego, ale całkiem mocnego GMC Sierra 1500, niegdyś cywilnego pickupa, przysposobionego przez armię Nowego Yorku i pomalowanego w koszmarne barwy maskujące, smyrnął młodego Joshuę zderzakiem na szóstym wirażu drugiego okrążenia. Zrobił to z nudy, ale i lać mu się chciało, a i burbon mu się też skończył. Nieco jednak przeliczył możliwości Joshuy, a raczej nie uwzględnił ich braku. Młodego wyrwało z kapci, posyłając Shelby w niebyt offroadu szybciej niż Woods zdołałby zmówić pacierz, co byłoby właściwie niesprawdzalne. Blachy furczały rozrzucane przez koziołkujący samochód, który zaległ na poboczu, dobity wyczynami obu kierowców, pogrzebany w zapadłej dziurze jaką był poligon w Jefferson City. Wrak leżał przednimi kołami na ogromnym głazie, z przetrąconą ramą. Silnik wypadł maską, wyrwany z ogromną siłą i przez chwilę Woods martwił się o młodego Josha, mając już wizję mięśniaka z kierownicą w plecach. Joshua wyglądał na gościa w formie, ale żaden mocarz nie wytrzymałby wypadku samochodowego, jeśli ten nie miał dobrych zabezpieczeń. Newton mięśniakom mówił jedno. Mam was gdzieś, i zrobię wam kuku i huja mi zrobicie.
Ślicznotka Shelby miała jednak dobre pasy a blachy rzeczywiście były pierwsza klasa, bo młody nie styrał się za bardzo. Wyglądał co prawda na solidnie obitego, i choć Summers twierdził, że to pewnie wstrząs mózgu, to Woods miał inne zdanie, twierdząc, że nie da się uszkodzić czegoś, czego nie ma i z Williamsem było wszystko w porządku. Stali przez chwilę,całą trójką patrząc się na kupę złomu jaką była Shelby, zaciągając się dymem papierosów i uśmiechając się z dobrze wykonanej roboty.

- Pieprzyć migrenę. Szkoda gambla. Kurewsko ładny był. - podsumował dyskusję Summers.
Mruknięcie Woodsa kwitowało sprawę i zamykał temat epitafium Forda Shelby Gt500 i jego potencjalnej lub rzeczywistej wartości na tym zadupiu pośrodku niczego. Pozostało wracać do obijania się.

To mógł być kolejny dzionek psychoterapii zwanej wojem. Karty, leżak i słoneczko. No i lajtowe zalewanie pały z Summersem dłubiąc przy buicku starego. Nie licząc tej przepięknej Shelby która rozjebali w drobny mak z Joshem tydzień mijał po prostu lajtowo.

Odprawa poszła sprawnie. Twardzielka o pośladkach jak malowanie i cycach jak cylindry w MANie miała nimi dowodzić. Nimi to znaczy grupą pistoletów zebraną chyba naprędce przez starego aby znaleźć pewien gambel. Właściwiej byłoby powiedzieć, że gambel nad gamblami. Bombę atomowa. Ktoś najwyraźniej nieźle przyćpał tornado, i zdaje się, że to był albo stary, albo ktoś z jego sztabu, albo sama pani sierżant, choć tu Woods miałby wątpliwości. Przemawiała z taką pewnością siebie, że tornado nie wchodziło w grę. W pewnej chwili myślał, że sam za mocno przyćpał i jeszcze go trzyma.

Woods po prostu stał i nie zadawał żadnych pytań. Choć miał ochotę zadać dwa.
Jaki idiota wysyła ładunek termonuklearny pojedynczym pojazdem, właściwie pierdzikółkiem i daje do obstawy drużynę kretynów.
Drugie to jaki idiota robi dokładnie to samo i wysyła kolejna drużynę kretynow w nieco większym pierdzikółku aby szukać tej jebaniutkiej bomby.
Najwyraźniej jednak logika to nie była najmocniejsza strona wojska, a Woods miał chwilowo ambiwalentny stosunek do wtykania nosa w sprawy armii. Innymi słowy, miał autentycznie i szczerze wyjebane.
Rozumiał jednak czym dysponują, na ile dni planowany jest wyjazd i że jego dupa też znalazła się na liście szczęściazy. A to wymagało specjalnego podejścia do tematu. Paliwo wymagało zawiadomienia kwatermistrza. M939 sporo palił, i choć kilkunastu szwejów i niewielki ładunek nuklearny nie robił wrażenia na ciężarówce o nośności pięciu ton, to Woods był przekonany że jazda po bezdrożach, ewentualne objazdy lub walka spowoduje że sporo zasobów płynnych armii Nowego Yorku wyjdzie przez rurę wydechowa. Potem trzeba było ogarnąć sam wehikuł, sprawdzić go technicznie i usprawnić tu i ówdzie. Ławki z kantyny, nieco stalowych płyt na burty, może jakiś ckm na dach, aby Summers miał radochę. Jeśli zaś dupa Summersa nie była wliczona do kompletu, zawsze można było obsadzić któregoś z pistoletów z odprawy. Woods nie znał gościa, którego nie radowałoby kilkanaście kilo ckmu z którego można by pruć do złoli. Dwa pudła żelastwa i kolczatek pod tylnym zderzakiem też robiło by robotę, zawsze klasyczne i modne, spawane rury przed maskę, zachodzące na boki szoferki wymagały nieco siły fizycznej. To robota dla Summersa. Musiał też pamiętać o zabraniu z hangaru podnośnika przenośnego. Bomba sama się nie załaduje. Mając plan Woods ruszył od razu po odprawie. Roboty było w cholerę i jeszcze więcej a tylko sobie ufał na tyle by ją dobrze wykonać.

- Macie godzinę na przygotowanie sprzętu i zameldowanie przed główną bramą. Wymarsz 12:30. Koniec odprawy, oddział rozejść się!- huknęła Anderson.
Woods powoli przekręcił głowę, patrząc na jakiegoś szeregowego mruknął do niego
- Kurwa mać...stanął mi. Ciebie też to rajcuje, szeregowy, czy pojebały mi się pastylki? - parsknął i kręcąc głową, poszedł się pakować i ładować sprzęt.

Viktoria była lekko zniesmaczona odprawą, jednak ukryła to pod fasadą powagi i zadufania. Wyszła w milczeniu od razu zrywając się z siedzenia i nawet nie czekając na nikogo. Nawet Joshua Williams, obok którego siedziała, nie doznał łaski jej spojrzenia czy też chociażby jakiegokolwiek słowa. Potraktowała wszystkich jak powietrze i szybkim krokiem, kaszląc od czasu do czasu, udała się do kwatermistrza, który ponoć miał zapewnić jej sprzęt, który według niej był niezbędny do przydzielonego zadania.

Irytujące dla panny Williams było to, że z każdej pierdoły musiała się tłumaczyć, wyjaśniając do czego i w jakich okolicznościach mogłoby być to użyte. No bo po co szeregowej rękawice ołowiane, przecież są w kaftanie - pytanie, które niemal doprowadziło lekarkę do wybuchu, jeszcze długo kręciło się w jej głowie. Nie dla każdego musiało być to oczywiste, jednakże według Viktorii, było to jasne jak słońce i klarowne jak masło, więc te wszystkie tłumaczenia doprowadzały ją poniekąd do wewnętrznego szaleństwa. “To takie oczywiste!” huczało jej w głowie, a gdy na koniec okazało się, że i tak potrzebuje potwierdzenia zgody od Sierżanta, to prawie się poryczała. Całe szczęście Casandre pojawiła się niedługo z Okoire i wypełniła śmieszną papierologię. Vi rzuciła krótkie “dzięki” i samodzielnie wyniosła rzeczy, bo wcale nie nabrała ich jakoś wiele. Anti-Rad, Remov lub RadEx, cokolwiek z tych środków mieli, wzięła po prostu dwadzieścia tabletek. Nie było to ciężkie, a mogło się przydać. Oddział liczył sporo osób, a możliwe, że jedni będą potrzebować więcej środka, inni mniej, ciężko było stwierdzić. Do tego gogle ze szkła ołowianego, rękawice z ołowianego materiału, po trzy pary, bo jakby było gdzieś trzeba wejść, to lepiej parami niż samodzielnie, a trzecia sztuka tak na wszelki wypadek. Więcej nie brała, bo ołowiane rzeczy swoją wagę też miały, a oni nie mogli się przeciążać. Na wzmiankę o water-gel, skalpelu, środkach usypiających, znieczulających, nitce chirurgicznej i opasce zaciskowej, kwatermistrz uniósł zdziwioną brew, bo z promieniowaniem niby wiele wspólnego to nie miało. Viktoria jednak miała nadzieję, że zrozumie powagę sytuacji i podrzuci na w razie czego. Liczniki mieli dostać, skafandry też, więc to miało być już wyposażeniem ogólnym.

Po zabraniu gratów od razu ruszyła pędem do swojego gabinetu, z którego musiała zabrać jeszcze sporo rzeczy. Nie zwykłą apteczkę, bo takie to każdy leszcz posiadał. Ona miała dużo więcej do wzięcia, prócz bandaży, gazików i środków odkażających. Niektórzy nawet nie zdawali sobie sprawy ile zapasów trzeba brać, myśląc o całym oddziale a nie tylko o sobie. Gdyby nie to, że grupa była spora, lekarstw na tydzień mogłoby być o wiele mniej, bo po co się tak obładowywać tabletkami, strzykawkami, płynami, maściami i tym wszystkim tałatajstwem. Niestety, Viktoria musiała liczyć wszystko razy milion i jednocześnie porzucić myśl o tym, że ktoś inny również pomyśli, aby wziąć jakiś bandaż dla samego siebie. Bo po co, skoro jest Lekarz, prawda? Williams westchnęła potężnie, starając się wszystko zorganizować i przygotować najlepiej jak potrafi. Zadanie to było niełatwe, toteż zajęło jej naprawdę sporo czasu. Potem musiała udać się po swoje rzeczy osobiste i też je zapakować. Nie wyobrażała sobie nie mieć gaci na zmianę! Na koniec jeszcze umyła się porządnie przed wyjazdem, co by być na świeżo, ubrała się i zabierając graty wyszła w umówione miejsce. Miała jeszcze dziesięć minut w zapasie, więc czuła się jakoby dumna, że się udało jej uwinąć na czas.

345 sekund przed wyjazdem, Fort Jefferson

Viktoria & Joshua Williams

Grupa była już niemal w komplecie skupiając się w okolicy bramy głównej. Kapral Joshua Williams po niedługiej rozmowie z szeregową Harquin ruszył na miejsce zbiórki. Mężczyzna wyglądał bardzo świeżo z entuzjazmem podchodząc do zbliżającej się misji. Na głowie miał hełm, na oczach okulary balistyczne z ciemną, przeciwsłoneczną szybą. Kompletne umundurowanie w kamuflażu Woodland były częściowo skryte pod kamizelką taktyczną i plecakiem w tym samym wzorze. Plecak był dość mocno wypchany. Przytroczony był do niego karabin. Na udzie mężczyzny znajdowała się polimerowa kabura z pistoletem. Na łydce w pochwie siedziała maczeta, a kolejne ostrze było widoczne u pasa. Na przedramieniu nożownika zamontowany był mechanizm z kolejnym nożem, a dłonie przykrywały rękawice taktyczne. W oczy rzucało się kilka oliwkowych ładownic i zasobników zamocowanych na kamizelce taktycznej. Była tam spora apteczka, ładownice z zapasowymi magazynkami i maską przeciwgazową.

Joshua podszedł do Viktorii Williams, która nie wyglądała w tamtym momencie na zadowoloną z życia.

- Mógłbym powiedzieć “a nie mówiłem” szeregowa. - powiedział TRX cicho zatrzymując się niedaleko medyczki. - Kapral Boone pozdrawia serdecznie. - dodał niespiesznie, a kiedy Viktoria na niego spojrzała uśmiechnął się jak na niego krótko i dyskretnie. Nie spotkał się jednak z jakimkolwiek odwzajemnieniem pozytywnych gestów.

Viktoria uniosła brwi, marszcząc przy tym czoło. Nie wiedziała, na co najpierw odpowiedzieć, bo drugie zdanie zbiło ją całkiem z tropu. Poczuła wręcz, jakby Josh się z niej właśnie nabijał, bo pewnie z Frankiem się kumplowali i razem brechtali z tego, jak się zaryczała niczym dziecko, któremu zabrano spluwę.
- Chyba sobie ze mnie kpisz - rzuciła krzywiąc się kwaśno i przyjęła zamkniętą postawę, krzyżując ręce na piersiach i cofając się o pół kroku. - To jeszcze polazłeś do niego, aby się razem nabijać, że wojskowa a ryczy jak niemowlę, które się właśnie co obsrało?! Cudownie! - warknęła i zgrzytnęła zębami, szczęka kobiety zacisnęła się w nerwowym odruchu. Odwróciła wzrok nie potrafiąc poradzić sobie z walką spojrzeń.

- Czemu miałbym się z ciebie z nim nabijać? - zapytał zdziwiony Joshua. - Wyjaśniłem mu, że nie wolno się wyżywać na słabszych. Nie jesteśmy kolegami, Vi. Nie wiem dlaczego nadal tak uważasz. - starał się wyjaśnić sytuację nożownik. - Właściwie to jak mu tłumaczyłem krew go zalała. Dosłownie. - mężczyzna pokazał ręką na łuk brwiowy. - Myślę, że masz go z głowy. Coś się stało? - zapytał żołnierz z nutką troski w głosie.

Kobieta zmrużyła oczy i spojrzała na niego zza rudej grzywki. Mimo jego słów zapewnień wciąż była skwaszona i być może nawet nie potrafiła skupić myśli. Była przeciwieństwem jego, jeśli chodziło o odbiór sytuacji, jaka ich spotkała.
- Co ty mu zrobiłeś? Nie chciałam korzystać ze swojej karty dłużnika, jaką wygrałam. Coś ty go zabił?! - dopytała prostując nagle ręce wzdłuż ciała i rozglądając się po placu w poszukiwaniu choć cienia tej parszywej glizdy, zwanej Frankiem.
- No i co się miało stać, ktoś się pomylił i mnie tutaj wcisnął, nie wiem po co. To się stało.

- Zabił? - zapytał Joshua z wielkim uśmiechem. - Więc za takiego mnie masz… - spojrzał w dal po chwili zerkając na kobietę. - Raz mu przyjebałem. Nie jestem głupi aby zwiad przed misją osłabiać. - dodał po chwili. - Być może to pomyłka a być może pisane było nam trafić do jednego oddziału. - uśmiechnął się Williams. - Będzie dobrze, zobaczysz. Co do twojej roli w tej wyprawie jestem pewien, że masz utrzymać przy życiu rannych, Vi.

- Osłabiać? - jej brew uniosła się jeszcze wyżej - Raczej wzmocnić, słowa ci się pomyliły - zmrużyła oczy przenosząc na niego wzrok i wtedy ich spojrzenia się skrzyżowały. Wciąż jeszcze nie potrafiła wydobyć z siebie choćby cienia uśmiechu. Być może miał rację myśląc, że nie wygląda na zadowoloną z życia.
- Nie zrozum mnie źle; ta mina nie jest wynikiem twojej obecności. W sumie, może i nawet właśnie wzrosła moja szansa na przetrwanie. Mam po prostu wrażenie, że komuś mocno zaszłam za skórę, takie rzeczy się nie przytrafiają, nie mnie. Nie mogę ci tego wyjaśnić, ale po prostu ja nie wychodzę poza teren. Jeszcze tylu rzeczy w życiu nie robiłam, tyle prac mam do napisania i nowych metod do odkrycia - jęknęła zaciskając powieki i załamując głowę.

- Spokojnie, Vi. - powiedział Joshua patrząc na rudowłosą. - Pojedziemy, znajdziemy co trzeba, dostarczymy to do celu i wrócimy. Cali i zdrowi. - dodał Williams z niezniszczalną pewnością siebie. - Nic ci nie będzie. Zdążysz napisać swoje prace i odkryć co zechcesz. Nie zamartwiaj się. Mamy ogarniętego dowódcę, dobrych cyngli, Cartera na zwiadzie, ciebie jako medyka i kilku innych asów. Mimo iż stopnie są stosunkowo niskie to niezły wachlarz fachowców nam się trafił.

Viktoria przechyliła łeb na bok, patrząc na mężczyznę zza grzywki.
- Niezłe streszczenie bajki, ale po drodze zgubiłeś złego wilka i zeżartą babcię, a poza tym myśliwy odstrzelił komuś dupę - mruknęła sarkastycznie i westchnęła potężnie. Tak jak zaczynała robić się senna jeszcze półtorej godziny temu, tak teraz jej się całkowicie odechciało.
- A z tymi "asami" to już totalnie poleciałeś. Powinnam ci zrobić więcej badań psychologicznych, a nie tylko zajmować się twoją fizycznością - załamanie jakie przeżywała, wypływało z niej z każdej możliwej strony. Nie dało się ukryć, jak fatalnie się czuje. - Jeszcze ten Frank na którego mi się patrzeć nawet nie chce.

- Staram się podtrzymać cię na duchu, ale wcale mi tego nie ułatwiasz, Vi. - uśmiechnął się Williams. - Nie jesteś jedyną, która pierwsze co u mnie widziała to góra mięśni i kilka upiększających blizn. Co do Franka… Skąd mu się wzięło, że jestem twoim mężem? - zapytał ciekawy odpowiedzi nożownik. - Ledwie raz ci stopy masowałem więc musiałbym przeskoczyć więcej niż kilka baz…

- Baz? - powtórzyła cicho nie bardzo rozumiejąc użyte przez niego określenie. Nie zastanawiała się jednak ani sekundy przechodząc dalej.
- Nazwisko - odpowiedziała mu powściągliwie - Mamy to samo nazwisko. Po tym jak chlusnęłam mu w ryj wiadrem pomyj, powiedziałam by spytał innego Williamsa czemu to zrobiłam. Sam wysunął wniosek, ja po prostu nie zaprzeczałam ani nie potwierdzałam, ot tyle z historii. - wytłumaczyła ze spokojem, jakby zmiana tematu choć lekko działała na jej nerwy.

- Wiadro pomyj? - zapytał Joshua. - To miał na myśli mówiąc, że okropnie śmierdzi. - uśmiechnął się nożownik. - Zatem ułożył mnie w historii w wygodnym dla ciebie miejscu, a ty nie zaprzeczyłaś. Dobrze, że mi powiedziałaś o sprawie, bo nieświadomie wyszedłbym na pizde. Co to za mąż co się za żoną nie wstawi… Chyba zasłużyłem na małżeńską wdzięczność. Widzę, że ze sprzętem sama sobie poradziłaś. - dodał pokazując głową na bambetle lekarki żołnierz.

- Nie wiem czy każdy mąż się tak za żoną wstawia, większość życia spędziłam sama z wujem. Z tego, co mi czasami opowiadał, to żona jego kolegi zwykle waliła męża kapciem po łbie, niemal za wszystko, ale pewnie nie o taką wdzięczność ci chodzi, więc jaką? - dopytała lubiąc mieć wszystko klarownie wyjaśnione bez niedomówień. Zerknęła na swój tobół i wzruszyła ramionami - A czemu miałabym nie? Nie jestem aż tak zacofana.

- Skoro waliła go kapciem po łbie to pewnie miała ku temu powód. - powiedział Joshua po krótkim zastanowieniu. - Ja ci chyba takich nie daję poza dzielnym znoszeniem wszelkich docinek. - uśmiechnął się wojownik. - Chociaż ktoś niedawno mi mówił, że pięknie cierpię. Najdziwniejszy komplement w życiu… Z tymi tobołami to nie myślałem, że jesteś zacofana tylko dowódca chciał ci przydzielić szeregowego do noszenia bambetli. Dlatego o tym wspominam. - żołnierz w pewnym momencie rozpiął swoją apteczkę ukazując jej wnętrze. - Jak bym w polu oberwał i byś mnie musiała opatrywać korzystaj. Podstawa torby lekarskiej plus gazy, bandaże, morfina i rękawice jednorazowe. W plecaku mam też środki dezynfekujące w płynie i koc termiczny. Tak na wszelki wypadek zaznaczam.

- Znowu nie sprecyzowałeś o jaką wdzięczność konkretnie ci chodzi - westchnęła już jakby poddając się. Nie pierwszy raz kiedy coś palnął, a potem nie chciał tego wyjaśnić.
- Nie wiem czemu na tej odprawie potraktowano mnie jak ułoma, nie chciałam Luny do dźwigania, tylko po to, żeby zobaczyła jak wyglądają środki o których wspomniałam. To tylko sanitariuszka, umie wyczyścić ranę, obwiązać bandażem i podać syropek - Viktoria przewróciła oczami wyraźnie zmęczona całą tą szopką i wszystkim co wokół niej.
- W ogóle ta odprawa to było coś dziwnego. Niby pierwszy raz mi się zdarzyło, ale miałam wrażenie, że to normalnie wygląda trochę inaczej…

- Wygląda inaczej, Vi. - powiedział Joshua. - Niestety tym razem nic nie jest normalne. Mamy do ogarnięcia temat potężnej broni masowego rażenia, którą skradziono niespodziewanie i w niezbyt przyjemnych warunkach. Mamy świeżego, ale świetnie zapowiadającego się dowódcę. Mamy kilka osób, które NIGDY nie były w polu. Pewny mogę być jedynie Cartera, Coopera i… ty jesteś świetna w swojej robocie, ale nie wiem jak się zachowasz pod ostrzałem. - Williams pokręcił głową. - Kurwa. Miałem cię pocieszyć. Będzie dobrze, Viki. - dodał z lekkim uśmiechem. - Zrobię wszystko abyście wrócili w komplecie. - nie wiedziała czy trzecia osoba liczby mnogiej była zamierzona. Nożownik wspominał jej, że czasem wracał podziurawiony jak durszlak. Tym razem mogło być podobnie.

- Nie potrzebuję pocieszenia, chyba coś ci się pomyliło - zmrużyła oczy wgapiając się w niego natrętnie - I nie zależy mi aby wracać w komplecie, co zresztą wydaje mi się i tak niewykonalne. Bo jeśli będziesz aż tak ryzykował i się poświęcał, aby się udało to najpewniej będziesz pierwszą osobą, która nie wróci. Nie warto ryzykować dla każdego, masz swoje życie, marzenia i plany, swoje możliwości i swoją drabinę ze szczeblami. Spójrz też czasami na siebie pod innym kątem, niż ten pod którym wszyscy patrzą na ciebie. Oni są puści, ty nie musisz się zniżać do nich - choć jej ton głosu był oschły i zdawałoby się nudny, prawdopodobnie właśnie powiedziała coś miłego.

- Chciałbym wrócić w komplecie, ale masz niestety rację. - pokiwał głową Joshua. - Zaskoczyłaś mnie, Vi. To naprawdę miłe. - Williams podniósł rękę witając się z idącym na miejsce spotkania Carterem, który widząc ich rozmawiających zatrzymał się poza zasięgiem wyśmienitego słuchu tropiciela. - Jones ma się świetnie. Trafiłaś z diagnozą. - dodał patrząc na lekarkę. - Skoro ruszamy w pole to po powrocie impreza? - zapytał po chwili.

- A to dało się nie trafić z diagnozą? - zapytała całkiem retorycznie, zerknąwszy tylko na sekundę na Cartera i powróciła od razu spojrzeniem na Williamsa - Jaka impreza? Znowu cię gnie w głowie? Nie przepadam za tłumami… - wyznała, choć szczerze, licząc na dobrą wymówkę.

- Dało się nie trafić. - powiedział Joshua. - Moja matka kiedyś prawie umarła przez złą diagnozę. - wspomniał kapral. - Impreza to dużo powiedziane. Ja, ty, piwo czy co tam chcesz. - uśmiechnął się Williams. - Mogę zaprosić Nosferatu albo Herasa. Możemy też być sami. Spójrz na to z tej strony… Jak mi obiecasz wspólne picie będę miał plany po misji i “przeżyjecie” zmieni się w “przeżyjemy”. - jego uśmiech nieznacznie się poszerzył.

- Aż tak ci na tym zależy? - spytała krótko nie spuszczając go z oczu.

- Byłoby miło… - powiedział patrząc na rudowłosą nożownik. - Na niewielu rzeczach mi zależy. Ostatnio ciągle się przygotowywałem. Ta przerwa w działaniu mnie dobijała. "Skoro jestem lepszy niż wczoraj, od jutra zaczynam się doskonalić. Przez całe życie, dzień po dniu dążę do perfekcji. To nie skończy się nigdy". To nie moje. To kodeks wojskowy Bushido. Przez tego typu hasła i poszukiwania brata straciłem kupę lat. Teraz sobie odbijam chwilami idąc w tany na kilka dni. Jak byś miała ochotę zapraszam. Tutaj albo za płot, jak wolisz.

- Nie przepadam raczej, tutaj ani za płotem - wzruszyła ramionami i przeniosła spojrzenie na zbierających się ludzi. Wyglądało na to, że nadszedł już ich czas - Ale coś pomyślimy, o ile wrócimy - chwyciła swój tobół i westchnęła z niezadowoleniem. Zbiórka to kolejne dziwne zgromadzenie po odprawie, w jakim uczestniczyła. Niestety musiała się z tym zmierzyć sama. Żadna obecność znajomej twarzy nie mogła jej tutaj pomóc.

Tego wieczoru w Fort Jefferson było podejrzanie cicho i spokojnie. Liczne gwiazdy lśniły wysoko na bezchmurnym niebie, a eter chwilami zdawał się przemawiać delikatnymi porywami wiatru. Żołnierze spieszyli za przeróżnymi obowiązkami mając już dość piekącego żaru lejącego się tego dnia z nieba. Mimo iż termometry nie wskazywały przerażająco wysokiej temperatury to ciepło było mocno odczuwalne kiedy słońce dawało popis na bezchmurnym nieboskłonie.

Po ciężkim dniu kapral Williams zdecydował się na trening techniczny. Na mniejszej, bocznej siłowni znajdowały się tego wieczoru jedynie jeden drążek, lina TRX i wielki worek wypełniony piachem i oklejony miejscami taśmą izolacyjną. Gdzieś niedaleko stał stolik, na którym stało grające radio i kilka innych gratów żołnierza, który przy użyciu noży treningowych wyżywał się na wiszącym, nie potrafiącym unikać przeciwniku. Jego ruchy były szybkie, płynne i bardzo dobre technicznie. W oczy rzucał się styl walki dwoma nożami. Ciężko było przewidzieć ruchy, ponieważ nożownik trafiał w worek na różnej wysokości, raz wykonując szybkie cięcie, a raz pchnięcie. Co jakiś czas Joshua unikał wyimaginowanych ciosów wykonując odskoki i rotacje. Koordynacja ruchów nożownika i częstotliwość ataków mogłaby wpędzić w kompleksy nawet doświadczonego gladiatora z sukcesami na większej arenie jak te w Detroit czy Vegas.

Joshua był dobry w niewielu rzeczach, ale walka nożem to był jego konik. Jego tors skryty pod koszulką T-shirt w kamuflażu Woodland napinał się przy nagłych zrywach i rozluźniał w chwilach odpoczynku czy zastanowienia. Ramiona żołnierza były żylaste, a ich mięśnie zdawały się żyć własnym życiem pod cienką niczym papier skórą. W przerwach było widać jak dłonie Williamsa zaczynają drżeć. Mogło to być wywołane wysiłkiem, ale każdy jego znajomy wiedział, że była to cecha, którą TRX nabył podczas swoich wojaży. Jednym – jak Carterowi – brakowała palca, innych męczyły koszmary, a on miał drżenie łap jak u starego alkoholika.

W pewnym momencie Williams zatrzymał się słysząc jak muzyka puszczona ze starego odtwarzacza została przerwana. Mężczyzna podszedł do stolika zauważając, że bateria w urządzeniu odmówiła posłuszeństwa. Zapanowała jeszcze większa cisza, a on kątem oka zauważył pewien ruch w cieniu kilka metrów od plenerowej siłowni.

Thomas nie lubił towarzystwa innych żołnierzy tak samo jak zimnej kawy i książek wędkarskich. Zazwyczaj ludzie nie wydawali mu się godni zaufania, kawa była po prostu niesmaczna gdy traciła temperaturę, a o tematyce wędkarskiej lepiej nawet nie wspominać.
Muzyka brzękająca z małego radyjka maskowała jego kroki lepiej niż roześmiani przy pokerze, wstawieni żołnierze, których minął już jakiś czas temu w większym, wojskowym namiocie, oświetlonym naftową lampą. Nie zdziwił się że radio zamilkło, gdyż jego trzeszczenie stawało się już nieznośne. Kapral zdał sobie sprawę, że nie jest już tylko zwykłym cieniem, ale stał się realnym, ludzkim kształtem, który dało się rozpoznać. I choć Joshua go nie znał, to Cooper widział go już nie raz i nie dwa. Zbyt częste szlajanie się w tych samych miejscach, o ile nie był to sracz i stołówka, wzbudzały podejrzenia.
Thomas był wysokim mężczyzna o szerokich ramionach. Chodził dość twardo stąpając po ziemi, mając przerzucona przez ramię wojskową torbę. Kiedy stanął przed Joshem rzucił między nimi bagaż. W pysku trzymał szluga, który zdawało się, że wypala się samodzielnie bez pomocy jego płuc. Spojrzenie Kaprali skrzyżowało się, jednak nowoprzybyly wciąż się nie odezwał. Zamiast tego ukucnął przy torbie rozsuwając ją zamaszystym ruchem. Wyjął czarny futerał, który rozwinął na ziemi, ukazując powsuwane w szlufki noże, dokładnie osiem sztuk dobrze wyważonych, choć nie jakichś ozdobnych czy wyjątkowych broni.
- Contest - mruknął basowo, po czym wygrzebał z głębi kręcony przez tutejszych bimber, stawiając trochę dalej.
- I utrudnienie - dodał wstając do wyprostu, przyglądając się Joshowi badawczo.

Williams spojrzał na nowo przybyłego oceniając go przez krótką chwilę. Nie był zbyt natarczywy kierując się bardziej ciekawością aniżeli porównywaniem gościa do kogokolwiek. Widząc futerał skrywający różnorodne noże Joshua pokiwał głową z aprobatą na chwilę zatrzymując spojrzenie na ostrzach. TRX od dawna nie spotkał nikogo z kim mógłbym zamienić chociaż zdanie na temat pasjonującej go sztuki konstrukcji broni białej. Mimo iż wielu widziało w kapralu tylko mięśnie i zadbany zarost to do swojej pasji Williams podchodził z każdej możliwej strony.

- Solidny zestaw zabawek. - powiedział Joshua pokazując głową na noże. - Mogę rzucić okiem? - zapytał spoglądając raz jeszcze na noże i mając ochotę sprawdzić jak były skonstruowane. Dla niektórych był on chorobliwie ciekawski jeżeli chodziło o broń białą.

Kapral Cooper, oszczędny w słowach, kiwnął głową na znak zgody. W końcu rozłożył futerał specjalnie dla ich dwójki, aby każdy miał równe szanse korzystając z identycznego materiału do rywalizacji. Bez tego wszelkie próby porównania umiejętności były niemiarodajne.
- Okiem i nożem - potwierdził słowami, zaciągając się końcówką skręta po czym pstryknął petem gdzieś w bok.
- Na próbę. - dodał siląc się na uśmiech, który przy kwadratowym kształcie jego twarzy wyglądał bardziej na złośliwy niż sympatyczny. Widać jednak było, że mężczyzna nie należy do cwaniaczków, którzy bez sarkazmu i bycia wrednym nie potrafią normalnie funkcjonować.
- Z utrudnieniem? - dopytał wskazując butelkę mocnego alkoholu. Dla doświadczonych nożowników rzucanie do celu w ramach challengu nie miało większego sensu. Remis gwarantowany. Zero zabawy.

Williams pochylił się nad futerałem powoli wyciągając jeden z noży i chwilę obracając nim w lekko trzęsącej się dłoni. Bez porządnego skupienia TRX nie miał szans na uspokojenie swoich zmęczonych grab. Mężczyzna chłonął konstrukcję noża mówiąc spokojnym tonem.

- Taktyczna sztuka z gładkim ostrzem. Płaski szlif, głownia clip-point, z powłoką z żywicy epoksydowej. Rękojeść z matowego kraftonu, a stal to… - zastanowił się chwilę nożownik dotykając ostrza i ważąc je ponownie w nerwowej dłoni. - M390? Przyjemna w obyciu kosa. - Williams spojrzał na drugiego z mężczyzn. Zwykle nie pił zaraz po treningu, ale chciał wyczuć gościa w zwyczajowym dla niego stylu konkurencji. - Z utrudnieniem. - powiedział uśmiechając się delikatnie.

- N690 - poprawił go bez cienia zuchwałości w głosie. I tak był najwyraźniej zadowolony z podjętej przez Josha próby. Pokiwał głową z uznaniem i sięgnął po trunek. Korek wyciągnął zębami, co jedynie mogło świadczyć o tym jak kiepsko był wciśnięty w szyjkę butelki. Wypluł go na brudną glebę zapewne uznając, że się już nie przyda, a to oznaczało, iż bimber ma być wypity do końca.
- Kapral Thomas Cooper - przedstawił się w końcu wyciągając rękę z pełna butelką w stronę Williamsa. Najwidoczniej kubki uznawał za zbędny dodatek.

Joshua pokiwał głową na wieść o typie stali z jakiej wykonany był nóż. Nie pomylił się mocno, bo oba typy bardzo dobrze trzymały ostrość. M390 była nieco twardsza i uchodziła przed wojną za klasę Premium jednak N690 była bardziej rozpowszechniona i robiono z niej więcej noży.

- Joshua Williams. Również kapral. - odparł młodszy z mężczyzn sięgając po butelkę z podziękowaniem i biorąc spory łyk. - Mocna berbelucha. - skomentował po chwili nieznacznie się wykrzywiając i podając trunek Cooperowi.

Thomas prychnął niesłyszalnie i wykrzywił usta w uśmiechu.
- Ta - skomentował powściągliwie odbierając butelkę i przystawiwszy szyjkę do ust wziął dwa łyki, czując jak trunek otacza ściany jego gardła, wypalając je mocno jak wrzątek herbaty.
- Musi. Jest tylko jedna - dodał równie oszczędnie w słowach jak robił to od początku. Wziął jeden z noży i zaczął przerzucać go w jednej ręce, a gdy ten skończył obracać się w powietrzu, za każdym razem łapał go z powrotem za rękojeść. Za którymś razem gwałtownie naprężył mięśnie i rzucił nożem w linę, podtrzymującą worek w zwisie. Mimo iż nie unosił się wysoko, runął z głośnym łomotem. Mężczyzna wzruszył teatralnie ramionami, jakby mówiąc “cóż poradzić”.
- Daleka droga, aby wyzwanie miało sens.

Williams rzucił okiem na leżący worek uśmiechając się. Zwykle aby odciąć parcianą linę należało porządnie się namęczyć jednak kiedy miało się odpowiednio ostry nóż z wypukłym szlifem dało się rozwiązać sprawę rzutem. Joshua podszedł do worka, chwycił go za resztę liny, przyciągnął na bok siłowni i oparł o metalową ramę drążka. Odszedł w kierunku Thomasa i stanął obok niego mając do worka jakieś 10 metrów. Nagle trzymając dobyty nóż za ostrze obrócił się o 360 stopni rzucając zaraz po obrocie. Nóż leciał prosto do celu obracając się i trafiając ostrzem w worek. Nie wbił się jednak odbijając nieznacznie.

- Po obrocie jest trudniej. Błędnik też musi coś robić. - powiedział zastanawiając się czy rzucić kolejnym nożem czy iść po ten leżący na skraju siłowni. - Celnie rzucasz. - pochwalił żołnierza.

- Zgadza się. - potwierdził Cooper bez cienia wątpliwości co do swych umiejętności.
- Wielokrotnie nękałem jeden, kurewski punkt tej liny, systematycznie. Musiał w końcu spaść. - mężczyzna odstawił butelkę i odszedł po rzucony przez Josha nóż. Podniósł go z szacunkiem i obejrzał dokładnie - Tyle lat, a stal się nie kruszy - pochwalił z zadowoleniem.

- Nie kruszy się i jest kurewsko odporna na korozję, zarysowania. - odparł Joshua po chwili. - Mój ulubiony rodzaj powłoki, bo eliminuje odbijanie światła. Kiedyś miałem Ka-Bara 5012 z taką samą, ale zostawiłem w trzewiach jednego takiego i musiałem spierdalać. - zaśmiał się Williams. - Nie kojarzę abym ciebie widział wcześniej. - podrapał się z tyłu głowy żołnierz. - Przesiadujesz w karcerze czy w warsztacie tej latynoskiej pani mechanik? - zapytał się ciekawski kapral.

- Szczęściarz - skomentował krótko Thomas, tonem zimnym i szorstkim, a mimo to wcale nie nieprzyjemnym - Taki dobry nóż dostał. - zaśmiał się krótko na wspomnienie o czyichś bebechach.
- Nie rzucam się w oczy. Ja ciebie widziałem wielokrotnie - odpowiedział ze spokojem podchodząc z powrotem do nietkniętej przez Williamsa butelki bimbru - Często się kaleczysz. Albo lubisz zapach sterylności. Ewentualnie rude kobiety - sięgnął po alkohol upijając i podając mężczyźnie, który nie zmuszany chyba nigdy sam się nie doprawi.

Joshua zgarnął butelkę i wypił całkiem sporo biorąc dwa solidne łyki. Alkohol palił go w przełyku jednak Williams, jako znamienity imprezowicz, nie bał się odrobiny przyjemnego bólu. Póki co jeszcze nie czuł rozluźnienia, ale za kolejkę miało się to zmienić. Mimo iż Williams lubił się bawić to od czasów wstąpienia w szeregi korpusu nie miewał wcale wielu ku temu okazji. Bardziej zajmowała go jego druga miłość czyli trening. Od czasów najemniczego życia nabrał nieco więcej masy, wyseparował się jeszcze bardziej przez co kumple z oddziału zaczęli żartować, że na święta mu podarują przeterminowaną kreatynę i oliwkę dla dzieci.

- Serio? - zapytał Williams udając zdziwienie. - Ja też się w oczy nie rzucam. - uśmiechnął się nożownik. - Kaleczę się ostatnio rzadko, ale rzeczywiście polubiłem pewną starszą szeregową. - jego uśmiech się poszerzył. - Moi ziomkowie często się dziurawią, a jak to twardziele sami się informacjami o stanie zdrowia nie podzielą. Wtedy pytam naszej pani doktor i czasem nawet dopowiem coś sobie między wierszami poza “Nie mogę udzielać informacji na temat stanu zdrowia innych żołnierzy”. - zaśmiał się Joshua podając butelkę Thomasowi. - Znacie się z naszą najładniejszą medyczką? - zapytał robiąc ciekawski grymas. - Chyba nie jesteś jej krewnym?

Thomas słuchał z zainteresowaniem, choć jego wyraz twarzy był kamienny. U ludzi jego pokroju wszystko było widać w oczach. Odebrał butelkę aby w piciu był taki sam remis i przyszły contest był uczciwy.
- Nie jestem - odpowiedział na ostatnie pytanie bez cienia zająknięcia. Było pewne, że nie kłamie, a przynajmniej nic na to nie wskazywało.
- Każdy zna najładniejszą medyczkę. Sęk w tym, że każdy ma tez inny gust i być może niedługo będziemy mówić o dwóch różnych osobach - sprostował, aby wyklarować sytuacje. Szkoda by było gdyby źle się zrozumieli.
- Hm, czyli wyciągasz tajne informacje? - zapytał z lekkim grymasem uśmiechu - Czegoś ciekawego się dowiedziałeś? Często tak robisz? Nietypowe jak na nożownika. Cisza lepiej sprzyja takim jak my.

Joshua przerzucił nóż z jednej dłoni do drugiej, obrócił go w palcach i złapał za ostrze. Po chwili ważenia go obrócił się ponownie od razu rzucając. Ostrze poleciało koziołkując do celu i mimo iż trafiło w worek tym razem uderzyło rękojeścią. Williams ruszył po nóż kiwając z brakiem satysfakcji głową.

- Mamy już dość danych aby mocno ograniczyć krąg poszukiwań, Thomas. - powiedział wojownik. - Powiedziałeś, że mamy do czynienia z rudą niewiastą, czego ja nie wykluczyłem. Ja dodałem, że to atrakcyjna starsza szeregowa, która jest medyczką, a nie sanitariuszką, których mamy tu wielokrotnie więcej. - pokiwał głową kapral podnosząc nóż i wracając w stronę Coopera. - O ile dobrze pamiętam z całego garnizonu jest tylko jedna taka osoba. Skoro widziałeś mnie w jej towarzystwie to wiemy o kim mowa. - uśmiechnął się facet. - Mimo iż mam mieszane doświadczenia z ognistowłosymi to Viktoria jest wyjątkowa. Przyjemna kobieta. Długo się znacie? - zapytał Joshua po chwili mówiąc dalej. - Tajnych informacji jeszcze od niej nie wydobyłem i nie próbowałbym, bo nie chce jej robić problemów. Czasem staram się wybadać czy dany egzemplarz może jechać na akcje czy padnie gdzieś na pustyni w połowie misji. Tylko tyle. Co do mojego gawędziarstwa to powiedzmy, że jestem nietypowym nożownikiem. - zaśmiał się Joshua. - Jesteście blisko? - zapytał nieco nieporadnie po chwili orientując się, że mógł inaczej sformułować to pytanie.

Thomas ze zdziwieniem uniósł brew kiedy kolejny rzut Josha okazał się fiaskiem. Zastanawiał się czy mężczyzna robił to celowo czy może po prostu jeszcze nie wyczuł ciężaru dopiero co poznanych noży. Upił bimbru sprawdzając stan butelki i niemal wcisnął ją w ręce rozmówcy.
- Blisko czego? - zapytał nieco niezgrabnie być może nie rozumiejąc do czego Josh zmierza. Ich myślenie krążące wokół medyczki było najwyraźniej na innych torach i każdy chciał się dowiedzieć czegoś innego lub tylko o takich rzeczach potrafił rozmawiać myśląc o kobiecie.
- I co, może jechać sama? W sensie bez kogoś, kto osłoni jej zad?

Joshua od razu napił się znowu biorąc dwa potężne łyki. Po chwili odczuł działanie alkoholu lekko się rozluźniając. Wiedział, że lada moment jego głos się zmieni na skutek podlanych strun głosowych.

- Blisko siebie. - odparł Williams. - Znaczy czy jest ci osobą bliską. - wytłumaczył kapral podając butelkę Cooperowi. - Z tym egzemplarzem chodziło o kumpla z oddziału, a trafiało do niej ich już kilku. - dodał po chwili zastanowienia mężczyzna. - Co do Viktorii nie uważam aby mogła jechać sama. Jest w trójce najlepszych medyków jakich znam, ale sama by zginęła. Ja i ty też sami byśmy pewnie zginęli chociaż moim zdaniem szanse byśmy mieli dużo większe od niej. To co? Chciałbyś być tym, który ją osłoni? - zapytał TRX uśmiechając się. - Zajmę ci miejsce w kolejce zaraz za mną. - zaśmiał się krótko żołnierz.

- Nie trzeba - uśmiechnął się półgębkiem - Nie jestem zainteresowany. - dodał dla jasności, rozwiewając tym samym wszelkie wątpliwości Joshuy i odpowiadając tym samym na pytania.
- Nie lubię tylko gdy ktoś krzywdzi słabszych, szczególnie kobiety. Kurwom łeb bym upierdolił przy samej dupie. Możesz to potraktować jak ostrzeżenie. Albo dobrą radę - pił dalej, bo póki nie skończą butelki mocnego alkoholu, to do czego zmierzali nie mogło się rozpocząć. Z jego ust wulgaryzmy potrafiły wbić w ziemię, choć nie ze strachu, a raczej zaskoczenia, że tak stonowany mruk używa tylu przekleństw. Szorstki i chłodny ton głosu dodawał temu siły.

Joshua rzeczywiście był zaskoczony mięsem jakim uraczył go Cooper. Nie spodziewałby się tego po tak cichym, ale też zdawałoby się opanowanym facecie. Williams mimo iż wyglądał jak kupa mięśni na szkielecie z tytanu posiadał empatię, której jedynie nieliczni byli świadomi. Kiedy Thomas zaczął mówić drugi żołnierz popuścił lejce fantazji, ale pod kontrolą dalece idącej dedukcji. Joshua podejrzewał, że Thomas Cooper stracił jedną lub kilka osób. Prawdopodobnie kobietę albo córkę, a może nawet obie. To wyjaśniałoby dlaczego miał mocny łeb i nie bał się stawać w obronie płci pięknej niezależnie od tego co jej groziło. Mimo iż Williams nie był po tak makabrycznych przejściach to czuł podobnie. Kobiece łzy działały na niego jak płachta na byka, który chwilę później rozszarpywał samą płachtę, matadora i pół widowni.

- Jeżeli nadal mówimy o starszej szeregowej to nie musisz się o nic obawiać. - uspokoił go Williams. - Nigdy nie zrobiłbym jej krzywdy, a nawet pomógł usunąć jej objawione źródło. Mam nadzieję, że w przyszłości będę mógł to udowodnić. Nie boję się karceru więc i czy to będzie inny szeregowy czy dwumetrowy porucznik… bez znaczenia. - TRX uśmiechnął się paskudnie z pewnością siebie, a jego głos był zdecydowanie bardziej szorstki niż wcześniej. Alkohol zaczynał działać. Wojownik nagle przeskoczył z nogi na nogę po chwili rzucając nożem, który wbił się głęboko ostrzem w worek. Joshua zaklął cicho, podszedł do stołu zabierając z niego srebrną taśmę izolacyjną. Kiedy podszedł do worka wyciągnął sprawnie ostrze i szybko zakleił powstałą dziurę sztywną taśmą.

- Bimber miał być utrudnieniem, a nie dopalaczem - mruknął żartobliwie Cooper biorąc jeszcze dwa łyki i przyglądając się temu, co robi Williams.
- Na myśli mam wszystkie kobiety, nawet Dianę z trójki - dodał mając na myśli szeregową, która za parę lat dogoni Josha posturą.
- Trzeba znaleźć dobry cel - zaczął rozglądać się wokół. - Wór jest zbyt duży. Żadne wyzwanie. - błądząc wzrokiem liczył na to, że być może jego rywal dostrzeże coś interesującego.

- Diana byłaby wyzwaniem większym niż wspomniany porucznik. - zaśmiał się Williams. - Pamiętam jak kiedyś świrowała do jednego typa ode mnie z oddziału. Chłop nie wiedział jak jej powiedzieć, że nie są dla siebie stworzeni. - uśmiechnął się wojownik. - Nie skrzywdziłbym żadnej kobiety stary. Ja nie z takich. - Joshua na chwilę spoważniał. - Jakby damskich bokserów nagle przybyło popytaj o mnie po ksywie “TRX”. Williamsów tu tylu, że mógłbyś dwa dni trafiać na innych gości, a czasem nawet na filigranowe rudzielce. - zaśmiał się Williams. - Możemy podwędzić drewniany taborecik sierżanta Skerrita z siłowni obok i przymocować go liną do statywu drążka. - powiedział po chwili nożownik. - To małe kółko i w drewno nóż wejdzie. Może temu cwaniakowi jutro jakaś drzazga w zad wejdzie…

- Pasuje - kiwnął twierdząco głową odpowiadając Williamsowi - Ale najpierw dokończ. Omijasz kolejki celowo - choć rzucił półżartem podając mu butelkę, na jego twarzy na próżno było szukać widocznego uśmiechu. - Chyba nie boisz się upić? Viktoria dziś nie dyżuruje, nie zbłaźnisz się napierdalając jej w drzwi gabinetu - kącik jego ust dopiero teraz uniósł się w nieukrywanej uciesze. Widać że pojął już wszystko, co Josh zdążył wyznać.

- Mimo iż lubię imprezować ostatnio zdarza mi się to rzadziej. - powiedział Williams upijając kilka łyków z butelki. - Obawiam się, że jak bym tam szedł musiałbyś mnie zawrócić. - uśmiechnął się facet. - Po całej butli mogę pomylić medyczki, a nie każda tak ładnie mnie spławi jak Vi. Z resztą nie dziwię się. Ciasteczko ze mnie. - wojownik wybuchł śmiechem. - Poczekaj chwilę. - powiedział ruszając biegiem gdzieś w ciemność. Po minucie Williams wrócił trzymając w lewej ręce mały, drewniany taboret z okrągłym siedziskiem. - Porobimy dziur, a on jutro wyżyje się na kotach. - wydyszał Joshua chwytając taśmę i przyczepiając taboret do rampy drążka na wysokości głowy. - Teraz mamy mniejszy cel. - pokazał na wyheblowane siedzicko ukochanego siedziska sierżanta Skerrita.

Mężczyźni rozłożyli na stole łącznie 8 noży co dawało im po 4 rzuty. Konkurencja mogła być całkiem ciekawa, bo zdecydowana większość butelki bimbru już zniknęła w ich gardłach. Joshua mówił zmienionym głosem chwilami lekko się zwieszając. Thomas też czuł się inaczej odczuwając przyjemne ciepło i rozluźnienie. W takich warunkach ich połączenie ręka-oko powinno być mniej precyzyjne niż zwykle. U Williamsa dochodziło dodatkowo wygłupianie się jak na domorosłego imprezowicza przystało.

- Dzieci nie powtarzajcie tego w domu. - powiedział chwytając nóż rękojeścią w otwarta dłoń i po jednym płynnym kroku wykonując przerzut ciała na rękach. Zaraz po lądowaniu na nogach TRX rzucił ostrzem w kierunku tarczy. Wojownik zgiął się chichocząc i szukając na tarczy noża, który poleciał dobry metr nad tarczą lądując kilka kroków za siłownią. - Później podniosę. - powiedział po opanowaniu śmiechu nożownik.

Thomas przerzucił parokrotnie nóż w dłoniach po czym rzucił wbijając nóż końcem ostrza w pobliże środka prowizorycznej tarczy. Cooper nie wygłupiał się i nawet po upojeniu berbeluchą potrafił celnie i mocno rzucać.

Joshua zdecydował, że przy następnych rzutach się skupi nie dlatego, że nie miał ochoty się pośmiać tylko dlatego, że nie chciał aby Thomas pomyślał, że nie traktował go poważnie czy też lekceważył. Wszystkie cztery rzuty kaprala Coopera lądowały w okolicy środka tarczy, z czego jeden wbił się idealnie w sam środek śladu zostawionego przez spocone dupsko sierżanta. Joshua po pierwszej nieudanej próbie rzucał lepiej wszystkie noże pakując w tarczy, a dwa ostatnie nawet w samym jej środku. Thomas spojrzał na Josha pokazując ręką gdzieś na skraj siłowni.

- Powtórzę ten jeden błazeński rzut. - powiedział TRX podnosząc nóż i rzucając z wyznaczonego miejsca. Nóż wbił się w kraniec tarczy pierwszy raz nie będąc nawet w pobliżu środka taboretu.

Cooper rozejrzał się po stole nie zauważając na nim żadnego ostrza do dogrywkowego piątego rzutu. Joshua zwrócił jego uwagę machając ręką. Thomas zauważył, że jego lewa ręka wykonała jakiś gest, a z mechanizmu zamontowanym po wewnętrznej stronie przedramienia Williamsa błyskawicznie wyskoczył czarny nóż Bowie lądując natychmiast w jego dłoni. TRX obrócił kosę w palcach chwytając ją za ostrze i podał Thomasowi z ukłonem. Cooper chwycił nóż i wyprostował ramię rzucając nożem prosto do celu niczym wojownik ninja, bez koziołkowania. Nóż bowie, ukochana zabawka Josha, wbił się bliżej środka tarczy niż ostatnio rzucony przez Williamsa.

- Wygrałeś. - skwitował TRX spoglądając na Coopera. - Nie często mi się zdarza spotkać kogoś lepszego. - uśmiechnął się szturmowiec. - Dobrze, że nie świrujesz do Viki, bo bym musiał pomyśleć nad innym sposobem konkurencji niż klepanie miski. - zaśmiał się mężczyzna.

- Dwa ty, dwa ja i jeden remis. W dodatku w sam środek. - poprawił go Thomas - Nikt nie wygrał. Możesz więc dalej klepać do miski. Jeśli to działa - mężczyzna podrapał się po lekko siwiejącym łbie i niespiesznie zaczął zbierać swoje noże, oglądając każdy z nich czy aby się nic nie uszkodziło. - Najważniejsze, że było jakiekolwiek wyzwanie. W innym przypadku moglibyśmy równie dobrze od razu iść spać.

- Dobrze było się sprawdzić w wymagających warunkach. - powiedział Joshua wyciągając z tarczy swój matowo-czarny nóż Bowie i montując go w mechanizmie na przedramieniu. - W przyszłości możemy poćwiczyć gumowymi nożami starcie w półdystansie. - zaproponował Williams. - Dawno nie miałem okazji spotkać nikogo z podobnym wachlarzem zdolności. - dodał zastanawiając się jak dawno temu odszedł z oddziału najemnego. - To o czym mówiłeś… Wyruszenie Vi w pole… Wiesz, że pewnego dnia to nastąpi, nie? - zapytał Joshua. - Czuję, że mogę ci to powiedzieć. Mój ojciec jest szyszką w NY i mimo iż nigdy o nic go nie prosiłem to jutro wyślę mu wiadomość… Jak ją wyślą w teren ma załatwić mi udział w tej misji. Tylko nie mów nikomu, bo mnie zdegradują. - zaśmiał się mężczyzna.

- Nie planuję przyszłości - odparł na jego propozycję - Kiedyś planowałem i żałuję - dodał ucinając temat i w międzyczasie starannie chowający noże do futerału. Słuchał dalej tego co mówił w skupieniu. Musiał się skupić na tym co Josh mówi, bo po to tu przyszedł. Aby słuchać i wyciągnąć najważniejsze informacje.
- Nie jestem zbyt rozmowny - zauważył na słowa z prośbą o milczenie.
- Po co chcesz tak ciągle przy niej być? Wygląda jakbyś ją obserwował. Częste wizyty i teraz to. - zamyślił się Thomas - Musi być kimś ważnym?

- Ja też planowałem, Thomas. Myślałem o ognisku domowym i dzieciach, a kobieta nawet pierścionka nie przyjęła. - spojrzał na żołnierza Williams. - Ten na górze czasem drwi z naszych planów. Przez rok nie udało mi się zginąć jako najemnik w boju. Jeżeli szukasz człowieka, który wie jak to być psychicznym wrakiem to stoi przed tobą. - uśmiechnął się lekko TRX. - Żyję, bo rodzice mnie potrzebowali w chwilach słabości. Ojciec namówił mnie na wojsko i jakoś udało się zapomnieć. - Joshua milczał przez dłuższą chwilę. Thomas zaś trawił informacje i analizował - Czemu doszukujesz się drugiego dna? - zapytał po zastanowieniu się Josh. - Może ona zwyczajnie mi się spodobała… Nie jestem nikim kogo mogłaby się obawiać.

- Rozumiem - skwitował oszczędnie zamykając futerał z nożami i chowając go do torby. Wyciągnął paczkę szlifów aby jednego wyjąć i zapalić niespiesznie.
- Nie wiem skąd we mnie to doszukiwanie. Być może chory ze mnie pojeb - zbagatelizował sprawę podnosząc torbę i zarzucając na ramię.

- W każdym nożowniku musi być coś z szaleńca. - powiedział poważnie Joshua. - Różnimy się, ale żaden z nas nie wpisuje się w normalność dzisiejszego społeczeństwa. Ja jestem społeczną bestią. Śmieje się, bawię, a nawet cierpię w tłumie. Tak już mam. Czuję, że ty jesteś bardziej wycofany, ale jest w tym szczerość i uczciwość. - zastanowił się chwilę Williams. - Nienawidzę dwulicowych męt czy to po stronie intro czy ekstrawertyków. - skwitował kapral. - Jak byś chciał kiedyś spróbować sił w walce na gumowce wiesz jak mnie znaleźć.

- Wiem - odpowiedział Cooper poprawiając pas torby - W gabinecie lekarki - skwitował uszczypliwie odwracając się na pięcie.
- Nie szlajaj się po pijaku za bardzo. - rzucił dobrą radę na odchodne pozostawiając Williamsowi pomieszczenie do uprzątnięcia.

Czasy obecne; Baza wojskowa Jefferson City

Ktoś kiedyś powiedział, że nie można zmusić samego siebie do obdarzenia drugiego człowieka zaufaniem. Po prostu odkładamy na bok dręczące nas wątpliwości i staramy się zapomnieć gdzie je odłożyliśmy. Problem Casandre polegał na tym, że wciąż spoglądała w tamtą stronę. Oto życie: zaufaj komuś, a zostaniesz zdradzony. Nie zaufaj, a sam siebie zdradzisz. Jak większość moralnych paradoksów, i ten stawia człowieka w pozycji nie do obrony. Może chodziło o rutynę wyniesioną z pracy, albo jeszcze wcześniej - z domu rodzinnego. Tym bardziej Marcus stanowił fenomen w świecie sierżant Anderson - element paradoksalnie stanowiący jeden z nielicznych wyjątków od nieśmiertelnej reguły. Dobrze było mieć zaufanego człowieka obok siebie. Takiego, za którego położy się dłoń na katowskim pieńku z pełną świadomością, że wiszący nad nią topór nigdy nie spadnie… zwłaszcza jeśli dowództwo postanowiło z wora prezentów wyciągnąć ten przypominający rózgę.

Bravo nie miała ochoty dociekać dlaczego wybór padł na nią i te poszczególne osoby. Grunt, że zlecono im zadanie i wymagano efektów. Przemierzając plac ćwiczebny i spiesząc się aby załatwić przed wyjazdem jeszcze jedną rzecz, ruda szlachcianka układała w głowie nowy plan. Ten poranny został całkowicie wykreślony, a ona potrzebowała planu. Cały jej oddział go potrzebował i to pilnie. Po wizycie w kwatermistrzostwie przypominała obwoźny stragan ze szpejem, na szczęście przynajmniej pierwszy etap podróży zapowiadał się na zmotoryzowany, co pozwoli lepiej zapoznać się z dostarczonymi przez Tannera notatkami i w razie czego otrzymać spóźnione raporty, jeśli ekipa działająca na miejscu odkryje coś sensownego.

Potok myśli układanych w coraz to nowe harmonogramy działania pozwalał się skupić, odsunąć niesmak po odprawie. W pokonaniu pierwszej fali niechęci i pogardy pomógł właśnie kapral Okorie. Rozmowa z nim, zresztą jak zawsze, pomogła kobiecie nabrać odpowiedniego dystansu, zyskując perspektywę mniej chłodną niż zazwyczaj… a dało się wyczuć kłopoty. Wystarczyło spojrzeć na menażerię zebraną w świetlicy, gdzie może ze dwie osoby znała od pozytywnej strony, reszta - lepiej zawsze zakładać najgorsze. Logiczne rozwiązanie, ułatwiające przygotowanie na wszystkie możliwe scenariusze w tym ten, gdzie oddział żołnierz po żołnierzu daje dupy i przez własną głupotę kończy żywot gdzieś w błotnistym rowie.

Złośliwy chichot losu - największej ilości problemów spodziewała się po tym, którego znała najlepiej, więc wiedziała czego się spodziewać: puszenia, zgrywania chojraka bez emocji, który pozjadał wszystkie rozumy. Na wszystkim zna się najlepiej, uskutecznia zabawę w udzielanie porad nawet wtedy, gdy się go o to nie pyta, a przede wszystkim zaś, przekonanego o własnej nieomylności. Casandre wiedziała, że nie odpuści - obserwowała go odkąd zmieniono jej lokalizację na Jefferson City… i nie widziała poprawy. Joshua Williams wciąż był tym samym Joshuą Williamsem sprzed lat. Tymczasem Bravo szła na przód, zupełnie jak przez całe życie - nie oglądając się za plecy.
Suka, żmija bez emocji - człowiek nigdy nie był taki, jakim chciałby być. Dostosowywał się do oczekiwań otoczenia. Był taki, jakim chcieli go widzieć rodzice. Bał się ich zawieść i za bardzo pragnął być dla nich powodem do dumy. Dlatego tłumił w sobie “niepożądane” skazy osobowości, aż z czasem jego wewnętrzne światło zmieniało się w potwora z koszmarów… ponoć. W drugiej wersji nazwano by go racjonalnym umysłem dążącym do osiągnięcia celu bez rozpraszania uwagi zbędnymi elementami tła.

- Ej matula! Matula czekaj no kurwa! Bravissimo! - głos dobiegający gdzieś zza pleców wyrwał ją z zamyślenia. Drgnęła, obracając się przez ramię aby spojrzeć kto zakłóca jej spokój. Ujrzała trupioblade, czarnowłose widmo, gnające przez plac i machające do niej jak opętane. Widok był… co najmniej niecodzienny. Na tyle, że sierżant stanęła, czekając aż szeregowa dobiegnie do niej. W tym czasie pozwoliła sobie na zdjęcie jednego z plecaków i położenie go na ziemię, tak samo jak karabinu.

- Sierżancie wystarczy - odpowiedziała, gdy sanitariuszka dotarła do celu, oddychając ciężko. Mimo że nie miała odpalonego papierosa, bił od niej zapach palonego tytoniu, zielska i pewnie lin konopnych, albo i plastiku. Dodatkowa nutka dezynfektyków i odorek starej piwnicy dopełniały symfonii perfum, o ile swojski odorek dało się tak nazwać.
- Macie do mnie sprawę Harquin, zachowujcie się wedle procedur. - dodała z kamienna miną i spokojem.

Nosferatu parsknęła, potem splunęła na ziemię przeczyszczając gardło i ciągle trochę dysząc wyjęła papierosa z kieszeni na piersi. Odpaliła go zręcznie, zaciągając się i dopiero jakby ja odetkało.

- Dobra, dobra matula, nie świruj - zaciągnęła się raz jeszcze i pokręciła głową postanawiając nie bawić się w podchody - Ale chuj… niech stracę. - spojrzała na rudą z dziwną jak na nią powagą. Raz jeszcze splunęła w piach i rozwinęła temat - Chcę moją gitarę sierżancie. W zamian skończę… no dobra. Nie skończę odpierdalać, ale się ograniczę.

Brwi Federatki zmarszczyły się, po czym jedna powędrowała na pozycję krytyczną pośrodku czoła.
- Mówiłam już, a nie lubię się powtarzać - stwierdziła po prostu.

- Daj spokój - Harquin prychnęła korzystając z okazji, że ruda małpa nie wbija jej jeszcze wzrokiem w podłogę - Wysyłają nas po jebany, zagubiony ładunek termojądrowy… kurwa o mocy 20 megaton. Wystarczyłoby dziesięć procent tego aby zmieść nas z planszy. Jeden procent by starczył - prychnęła, paląc szybko papierosa i gapiła się na przełożoną gadzim wzrokiem - Widziałaś tych leszczy na odprawie. Nie ogarniają co tu się odpierdala… ale ty wyglądasz na konkretną. Dlatego podklepuję z propozycją na deal życia. Dasz mi zabrać gitarę i co by się nie działo, przyprowadzisz mnie z powrotem do bazy w jednym kawałku. Nie mogę tak zdechnąć gdzieś pod płotem, mam zobowiązania.

Anderson słuchała i tylko oczy robiły się jej coraz mniejsze, gdy mrużyla je, przyglądając się rozmówczyni z czymś pośrednim między irytacją, złością i jednak zaciekawieniem… takim z gatunku perwersyjnych.
- Świetnie, a co ja będę z tego miała? Każdy układ działa w dwie strony - przypomniała, gdyż na razie usłyszała raptem żądania i nic poza tym.

- Potrzebujesz kogoś, kto zamiast jebać fochy będzie kminił na oriencie. Poza tym mam wyjebane na wrażenie jakie pozostawiam, liczą się efekty i cele, te są wspólne. Powrót do tego kurwidołka z Arką pod pachą. Nie zamierzam ci słodzić, włazić w dupę, albo puszyć się co to nie ja. Jak mówiłam, mam wyjebane na odczucia i uczucia plebsu. Przez co możesz liczyć na szczerą ocenę, bez kłamstw, manipulacji i ściemniania. Nawet jeśli to będzie niewygodne. - wampirzyca wyszczerzyła się dziwnie ironicznie - Kiedy masz wokół siebie ludzi, którzy na tobie polegają, musisz przybierać odważną, zdecydowaną postawę, bo w przeciwnym razie nadwątlisz ich zaufanie. Ja nie muszę się spinać. No i nie ufam nawet sobie i zawsze się sprawdzam. - dopaliła papierosa, rzucając go na trawę i podeszła dwa kroki do sierżant stając tuż przed nią.
- Zacznijmy od tego że nie wiemy co za bombę zgubiły te zjeby, ale stawiałabym na starą głowicę, którą znaleziono, a nie zbudowano. Ciężko teraz o speców i materiały do produkcji atomówki od podstaw, lepiej zasymilować którąś z pierdyliona głowic rakietowych… i tu mały chuj pogrzebany: starocie są niestabilne w opór. Dlatego moje pytanie o pojemnik. W czym to kurewstwo przewożą i skąd. Jeśli trzęsą puchą od kilkuset mil będzie mniej stabilna niż na początku trasy. Druga sprawa: ci którzy przeżyli. Jeden w śpiączce, drugi majaczy i jeszcze broń małego kalibru… dali cynk jaka? Kaliber, widzieli łuski albo wyciągnęli z ran kule? - tym razem czarna brew podjechała na środek kredowobiałego czoła - Pierdolą o psychotropach, a zjeby mogły oberwać neurotoksynami. Tu dookoła lasy, Ściek wcale nie tak daleko jakbym preferowała. Różne gówna się syfią w okolicy, albo płyną z prądem. Zapodzieją przypadkowo w okolicy i inne kurwa cuda-wianki show. - rozłożyła bezradnie ręce - Mutanci nie są taką rzadkością, u nas w Det mieliśmy tego syfu całą watahę. Była też cała dzielnica odizolowana i zamknięta. Wyludniona, pilnowana w opór przez ludzi Shulzta aby nic stamtąd nie wypełzło… ani tam nie wlazło. Ludzie jednak ciągle tam włazili. ci których nie zastrzelono przy przekraczaniu płotów i zasieków, czasem wracali z torbami wyładowanymi gamblami sprzed wojny w zajebistym stanie. Zwykle też umierali niedługo później, od promieniowania, zatrucia toksynami powodującymi mutacje… Zakazana Strefa nigdy nie była lunaparkiem - mruknęła dziwnie melancholijnie, patrząc gdzieś ponad ramieniem sierżant, na horyzont - Leczyłam tych biednych frajerów, część nawet nie umarła tak od razu, ale żyła parę lat. Ich strata, nie będę cie zanudzać detalami - zaśmiała się prawie bez złośliwości.
- Weź ze sobą gamble na wymianę. Jeśli jakimś cudem Arka wpadła miejscowemu watażce, albo innemu fiutowi z kompleksem wielkości, może uda się ją przehandlować. Bomba jest jedna, nie zjedzą jej. Pewnie nie będą umieli odpalić żeby i siebie nie zabić, znaczy na chuja im się przyda. Za to żarcie, prochy, ammo, broń - pokiwała głową - Tu już mogą chcieć negocjować. Normalnie negocjować bez typowego wpierdolondo na hacjendę z butami, drzwiami i oknami. Poczują się zagrożeni, jebną w głowicę granatem i chuj bombki strzeli, a my wyparujemy. Zalecam ostrożność, jak z dziwką co szcza krwią. Guma to podstawa.

Sierżant Anderson przez całą przemowę pozostawała spokojna i tylko po oczach dało się dostrzec zmianę emocji z irytacji na złość i zniecierpliwienie, potem ostrożność, zaskoczenie, aż wreszcie uwagę i zainteresowanie, kończące się zadumą. Raz jeszcze popatrzyła na Harquin, ale tak, jakby widziała ją pierwszy raz w życiu.
- Możesz zabrać gitarę - stwierdziła krótko, śmiejąc się wzrokiem do wampirzycy. Porozmawiały jeszcze chwilę, lecz zarówno Bravo, jak i Nosferatu spieszyły się do swoich spraw. Należało się spakować, załatwić ostatnie sprawy…

Jedna z takich spraw - bardzo pilnych i dziwnie gniotących klatkę piersiową od środka - czekała na Casandre w miejscu z którego dopadło ją wezwanie kapitana. Po raz drugi tego dnia weszła do kantyny, przechodząc przez wejście od zaplecza i idąc na piętro budynku, minęła szereg drzwi aż dotarła do niewielkiego pokoju z jednym biurkiem, trzema krzesłami i całą stertą papierów. Zanim nacisnęła klamkę rozejrzała się po korytarzu, a potem podzwaniając masą rynsztunku weszła do środka bez pukania.

Przywitał ją znany widok odrapanego mebla, dokumentów i tych niebieskich, ironicznie zmrużonych oczu, gapiących się zza blatu.

Wystarczył moment rozpoznania, by dostrzec że pod jej nieobecność plik wypełnionych raportów powiększył się o parę kartek, za to dłoń dzierżącego długopis porucznika wyglądała na opuchniętą i nadwyrężaną, gdy tak smarowała po papierze jakby wcale nie należało jej zabandażować ponownie i unieruchomić na temblaku.

- Uparty z was osioł, poruczniku - rudzielec westchnął, zrzucając z ulgą sprzęt obok stołu, kręcąc do tego głową z naganą. Oczywiście nie mógł poczekać aż wróci, albo wezwać kogoś innego do ogarnięcia papierologii.

- Może gdybyście nie wymigali się od waszych obowiązków sierżancie, nie musiałbym ich nadrabiać za was - mężczyzna westchnął, odchylając się żeby przycisnąć plecy do oparcia fotela i dalej gapił się na Casandre niczym przed początkiem porządnej bury.

Skrzyżował ramiona na piersi, układając ranną rękę nad wyraz ostrożnie, aby nie dotykała przypadkiem niczego co uraziłoby spaloną skórę, albo złamane palce.
- Mówcie lepiej Bravo za ile wyruszacie.

-Wieści szybko się rozchodzą… ech, mężczyźni - kobieta mruknęła ironicznie, wracając pod drzwi i zamknęła je na klucz. Dopiero słysząc chrobot zamka odetchnęła spokojniej. - Gorzej niż przekupki na targu. Mm niejasne przeczucie kto ci zdał raport z odprawy.

- Quentin wyszedł przed chwilą - porucznik przywołał ją gestem do siebie, potwierdzając przypuszczenia - Gratulacje Anderson, wasza pierwsza poważna misja w terenie. Jestem z was dumny… dorośliście tak szybko - dodał zachowując poważną minę.

- I już mnie przewijać nie trzeba, ani za rączkę prowadzić - przytaknęła podejrzanie zgodnie, obchodząc biurko żeby podejść prosto do niego. Ledwo jednak znalazła się w zasięgu zdrowej ręki Danielsa, ta wystrzeliła do przodu, łapiąc Federatkę za nadgarstek i ciągnąc do przodu równie mocno co niespodziewanie, przez co kobieta straciła równowagę, lądując prosto na tak uprzejmie podstawionych kolanach.
- Quentin nie powinien tyle gadać - mruknęła, podnosząc kubek kawy stojący na biurku. Siorbnęła porządnie, zerkając na zegarek na ścianie - Wyruszamy za 32 minuty.

- To nie Nowy Jork, a ty nie jesteś już z bezpieki - facet upomniał ją, odbierając kubek i też się napił nim podjął temat dalej, a naczynie znów wylądowało w dłoni rudzielca.
- Poza tym wszystko zostaje w rodzinie - wyszczerzył się ironicznie - Przyznaj się, gniecie cię fakt, że mam informatora którego nie podkupisz, ani nie zastraszysz.

- Wyciągniesz człowieka z bezpieki, ale bezpieki z człowieka nigdy… poza tym nie schlebiaj sobie. I nie pyskuj, bo mam na ciebie sporo haków. Lepiej o tym pamiętajcie sierż… znaczy poruczniku - Ruda brew podjechała do góry na krytyczną pozycję pośrodku czoła, a oddech kobiecie lekko przyspieszył. Przyczyniła się do tego zdrowa ręka, która odgarnęła włosy z szyi i delikatnie zaczęła masować kark. Anderson przekrzywiła głowę, przyciskając do niej twarz i przymknęła powieki. Nie chciała widzieć w oczach nad sobą tego, co pewnie dało się wyczytać i w jej własnych: maskowanego butą smutku. Nic nie mogła poradzić, że nie lubiła tracić gada z widoku.

Nastąpiła cisza, jednak nie mogła trwać długo. Nie mieli na to czasu, tak samo jak zwykle. Pogoń za obowiązkami, rozkazami i wieczne spięcie, byle nie zapomnieć o czymś ważnym, ani nie popełnić błędu.

- Chodź tu Południco. Jeszcze jest czas - Daniels mruknął głucho i przygarnął kobietę do siebie ramieniem. Ona za to objęła go, wklejając się w większe ciało z wyraźną przyjemnością.

Siedzieli tak przez całe dwie minuty, podczas których trep głaskał ją po plecach i włosach, aż nagle parsknął.
- Chyba powinienem zgłosić sprzeciw wobec twojego przydziału. Tak cały tydzień z dala od bazy, w otoczeniu praktycznie samych testosteronowych jełopów - pokręcił głową, wzdychając teatralnie i przesadnie dramatycznie.

- Jadą też Viki i Harquin, Quentin ci nie mówił? - sierżant zmieniła trochę pozycję, odginając kark aby móc spojrzeć mu w twarz z politowaniem - Poza tym nie obrażaj mnie. Mam inne zainteresowania niż taniec z gwiazdami.

-Nosferatu… taaak - Daniels zadumał się, unosząc ranną dłoń i przyjrzał sie jej uważnie - Nie jest taka zła jak mówią, wyzwała mnie od tępych chujów tylko trzy razy zanim skończyła zakładać opatrunki i wykopała z gabinetu… myślałem że to ja tam byłem wyższy stopniem, a tu taka niespodzianka. Ganiałem ją za to do końca dnia dookoła placu, a i tak mówiła na mnie ciągle per “tępa cipo”, “raszplo z drutu” i “nieuku jebany”. - parsknął, zaś zdrowa łapa zaczęła rozpinać po kolei guziki munduru o dystynkcjach sierżanta.

- Co robisz Leo? - wspomniana sierżant spytała beznamiętnym tonem, udając że cała sytuacja jej nie rusza. Przeczyła temu zmiana pozycji na bardziej wygiętą do tyłu, aby ułatwić mu robotę. Sama odwdzięczała mu się tym samym.

- Daję ci kolejnego haka do twojej teczki. Molestowanie, mobbing i zmuszenie do nieobyczajowego zachowania - padła rozbawiona odpowiedź, ubrania po kolei leciały na ziemię, a spod nich wyłaniało się coraz więcej ciała. Porucznik spojrzał jej w oczy z uśmiechem, jego spojrzenie było jednocześnie rozbawione jak i drapieżne. Niosło zarazem obietnicę i groźbę. Serce załomotało rudej w piersi a oczekujące bliskości ciało zdawało topić się w oczekiwaniu.

- Jakby taki żelbetonowy kloc mógł mnie do czegoś namówić - Anderson używała obu rąk, więc skończyła pierwsza wydobywać partnera z opakowania. Jego muskulatura była naturalna i niewyolbrzymiona. Zarys mięśni na ramionach można było podziwiać gołym okiem. Klatka i brzuch również były umięśnione choć, dzięki jego normalnej wadze nadawały mu bardziej atletycznego wyglądu. Casandre objęła go i przyciągnęła do siebie, a potem zaczęli się całować jak para napalonych nastolatków.

- Zamilcz pasztecie, olewam cię - prychnął Daniels i przycisnął swoje usta do jej, jednocześnie kładąc dłoń na rudym karku, a po chwili Federatka westchnęła, czując, jak wsuwa język między wargi. Ich ciała zwarły się szczelnie, niemal do bólu, stapiając się w jedno i chłonąc bliskość na przyszłość, na zapas. Nieme pożegnanie bez zbędnego patosu… zresztą od dawna wiedzieli oboje jaki los jest im pisany. Unikali wiążących słów, podniosłych gestów. Carpe diem, póki grała muzyka życie było piękne, a póki krew płynęła w żyłach wciąż istniała nadzieja - na lepsze jutro.

Trwało to dobre półtora kwadransa, podczas których zdążyli przenieść się na biurko, pozrzucać stosy papierów i narobić burdelu gorszego niż po wybuchu granatu, lecz jakoś nie umieli się tym przejąć. Leżeli zdyszani, mokrzy od potu, chwytając ostatnie wspólne sekundy, nim sierżant nie zaczęła się podnosić.

- Czekaj Cas… - Daniel mruknął niechętnie, łapiąc ją za ramię.

Anderson próbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł tylko sztywny grymas.
- Nie daj się poderwać żadnej młodej szeregowej jak mnie nie będzie. - pochyliła się, całując go krótko i czule.

-A ty nie zgub się nigdzie - Popatrzył na nią zmęczonym wzrokiem i też się podniósł do siadu. Objął ją raz jeszcze, tym razem mocniej jakby chciał jej połamać kości… albo zatrzymać w miejscu - Jestem zajętym człowiekiem, więc mi nie dowalaj roboty. Stary się wkurwi jak wezmę chłopaków i pojadę cię szukać… a jak mam kiedyś dochrapać się majora żebyś mogła mnie przedstawić starym, to nie powinienem odstawiać niczego durnego, nie? - skończył pogodniejszym tonem.

Casandre zaśmiała się, całując go w policzek.
- Myślę że kapitana tez przełkną. Zwłaszcza tak dobrze się zapowiadającego, inteligentnego i wychowanego - mruknęła, nim nie dodała poważniej - Ale teraz naprawdę muszę iść. Nie wypada spóźnić się już na wymarsz.

- Wiem… mam coś dla ciebie - puścił ją, pozwalając wznowić proces ubierania, a sam szukał czegoś w rzuconych na podłogę spodniach, aż to znalazł.
- Daj rękę - poprosił, a gdy wykonała polecenie, zapiął na jej nadgarstku czarny zegarek z podświetlanym ekranem.
- Ma wbudowany kompas i licznik Geigera - powiedział i dodał sakramentalne - Oddasz gdy wrócisz.

- Dziękuję Leo...-powiedziała szczerze, pozwalając aby na jej twarzy pojawiło się szczere wzruszenie. Pożegnali się, sierżant zgarnęła ekwipunek i otworzywszy drzwi, wyszła z bezpiecznej przystani prosto w chaos szalonego dnia. Ruszyła szybkim tempem przed bramę, raz po raz zerkając na prezent i uśmiechając się pod nosem. W jej głowie przewalały się nikomu niepotrzebne myśli oraz rozterki, wyciszyła je więc, skupiając uwagę na nadchodzącym zadaniu. Jeszcze raz w myślach przeleciała wszystkie punkty posiadanego ekwipunku, aż stwierdziła że chyba niczego nie zapomniała. Na miejsce zbiórki dotarła dwie minuty przed czasem, rozglądając się po zebranym oddziale.

Czekała na maruderów, odliczając cicho szybko uciekające sekundy, póki wskazówki nie pokazały wyznaczonej pory.
- W szeregu zbiórka - wydała prostą komendę, wchodząc w rolę człowieka o kamiennej twarzy. Tego się od niej wymagało, bycia profesjonalną, bo jeśli do głosy dochodziły emocje i rozterki, misje zaczynały się sypać, a Anderson obiecała sobie, że bez względu na opinię Tannera i Ohary, zrobi co do niej należy… i wreszcie weźmie przepustkę na dwa tygodnie.
Należało się jej, tak samo jak Danielsowi… ale jeszcze nie teraz.
Teraz mieli coś do zrobienia.

Jeden krótki rozkaz wystarczył aby zebrać oddział w karnym rządku. Obwieszeni sprzętem, tobołami i bronią zwracali uwagę wojskowej braci, wiedzionej zwykłą ciekawością i międzyludzką empatią, pozwalającą doceniać uroki koszarowego, życia podczas gdy kumple obok musieli pakować się w drelichy, zarzucać kilkadziesiąt kilogramów na plecy i leźć tam, gdzie dowództwo akurat sobie wydumało… tak. Dobrze było zostać w bazie - gotowi do drogi żołnierze widzieli to w pełnym namaszczenia kiwaniu głowami, lecz nie zawsze. Ci młodsi, jeszcze nie obyci i wciąż z nadmiarem adrenaliny i złudnych marzeń, patrzyli na nich z zazdrością, zapewne marząc po cichu aby móc być na ich miejscu. Móc się wykazać, postrzelać, poszpanować… młodość miała wszak swoje zalety, ale również wady.

Nie czekali długo, gdy od strony magazynów doszedł ich miarowy warkot silnika - silniejszy z każdą mijającą sekundą. Wpierw ujrzeli smugę czarnego, lepkiego dymu, później pojawił się ropożerny smok na kołach, malowany oczywiście w tradycyjne maskowanie dostosowane do ich umiarkowanego klimatu pełnego zieleni, brązów i czerni.

Gdyby na odprawie sierżant Anderson nie wspomniała o modelu fury, dla większości z zebranych pozostawałaby enigmą, na równi z zagadką milczących sfinksów… gdyby jeszcze wiedzieli czym owe sfinksy były. Szeregowej Harquin było to w tej krótkiej chwili idealnie obojętne, a owa obojętność walczyła o palmę pierwszeństwa z obojętnością odnośnie pozostałych zebranych dookoła ludzi - miała gitarę i to jej wystarczyło do szczęścia. Na mniej zadowoloną wyglądała Williams, przeliczająca w pamięci raz po raz listę zabranych medykamentów i zastanawiająca się czy aby na pewno starczy wszystkiego, albo czy przewidzieli wszystkie możliwe przypadki…

Z sykiem hydraulicznych hamulców M939 zatrzymał się przed bramą, ze cztery kroki od oddziału. Oczywiście nie jechał sam - za kierownicą siedział potężnie zbudowany mężczyzna który szczerzył się szeroko, zaś Woods miał dziwne wrażenie, że jego kumpel Summers odwalił coś grubego zanim przyjechał, inaczej nie miałby takiej kociej, wrednej mordy.

- Co kurwa, zawinąłeś manele i zapomniałeś o starym kumplu, co? - mruknął do niego, gdy Mike wsiadał do szoferki. Widząc niezrozumienie w minie kumpla, rozłożył ramiona i dorzucił coś o burdelu w armii. W międzyczasie ludzka masa władowała się na pakę, zajmując miejsce na ławeczkach przy burtach.

Obładowani szpejem mogli odczuć ulgę, że zamiast maszerować w słońcu po nierównym terenie, mogą sie rozwalić i regenerować siły przed właściwym wysiłkiem. Szło sprawnie, szybko i bez niepotrzebnych przestojów. Automatycznie, jak w wojsku. Najpierw zapakowano medyków i najważniejszy sprzęt. Poza tym dwie kobiety były najdrobniejszymi członkami ekipy i dawały radę siedzieć w miarę wygodnie przy beczce paliwa, umocowanej właśnie w najgłębszej części paki, idealnie pośrodku między ławkami dla ludzi.

Gdy cały komplet znalazł się wewnątrz ciężarówki dano znać łomotem w ściankę do szoferki, że można ruszać. Siedzący za kierownicą Woods nie tracił czasu i od razu dał po garach. Fura wyskoczyła dziarsko do przodu.

- No widzi pani sierżant jaki ktoś tutaj ma krótki kabel? - Summers zaczął nawijać gdy tylko minęli bramę. Gadał do trzeciej i ostatniej osoby w szoferce. Właśnie od tego się zaczęło: od kabla od radiostacji. Docelowo komunikacją miał zajmować się Romero, lecz ledwo byczek obczaił perfidnie dowódcę od góry do dołu, zaraz znalazł niedający się przeskoczyć problem, wymagający jego obecności w szoferce. Padło na krótki kabel od słuchawek, do tego wadliwy… tylko Mike coś dziwnym trafem przeczuwał, że kabel był odpowiedniej długości i cały zanim się przesiedli, biorąc kobietę w środek.

- Ile to człowiek musi się namęczyć przy obsłudze takiego krótkiego badziewia. - mechanik nadawał dalej, pochylając się konfidencjonalnie nad Anderson. Potrząsał też przy tym zestawem słuchawek z mikrofonem przylepionym do starego, niezawodnego RRC 9310AP. Łypnął również wymownie na kierowcę i dorzucił z kamienną miną - Dobrze, że ja mam kabel odpowiedniej długości. Niestety nie wszyscy mają takie szczęście - przybrał pełną współczucia minę.

Tymczasem na pace nastroje też dopisywały. Skoro zostali samopas, bez mrożącego wzroku rudej sierżant, szybko na wierzchu pojawiły się procenty.
- To co? Za robotę? - Cooper zaśmiał się, podnosząc szkło w toaście, łyknął i przekazał flaszkę Williamsowi.

Duże zainteresowanie wzbudzała gitara, leżąca na kolanach sanitariuszki. Zwłaszcza u Danielsa, który raz po raz przyglądał się instrumentowi, aż wreszcie uśmiechnął się do czarnowłosej.
- Zagraj nam coś - poprosił.

W pierwszej chwili napotkał krzywy, kwaśny uśmiech. Czarne oczy Nosferatu przeskoczyły po rozpiętej koloratce i wtedy bladą gębę przyozdobił wyszczerz równie szeroki, co szyderczy. Sprawnie chwyciła gryf, chwilę przebierała palcami po strunach aż się zdecydowała na konkretna melodię w spokojnej tonacji.
- Niewinność zmęczona rozwiera białe swe nogi. Dotyka klejnotów spragniona grzechu - marzenia. - śpiewała niskim, ochrypłym głosem, patrząc kapelanowi głęboko w oczy - Dlaczego płomienie ukrywasz między palcami? Dlaczego spełnienie jest tylko bladym odbiciem?
Bladym odbiciem barw… Dziwny szept, ciemny las, dzikie sny, czarna msza i bóg - skrzywiła się nagle podniosła głos, rycząc na całe gardło - Nagaaa budzisz sięęęę w wielkich jaaajaaaaach!!!

Szarpnęła agresywnie struny… i nagle jej potylica zetknęła się z otwartą dłonią Evansa.
- Zmień płytę - prychnął do tego strofująco, na co Harquin przewróciła oczami i uniosła oczy do sufitu.

Carter uśmiechnął się połowicznie, po czym milcząc zaczął raz jeszcze sprawdzać broń i dodatki do niej.

- Nie mogę niczego dokonać, bo ktoś mi się patrzy w oczy! Nic nie mogę zrobić, bo ktoś mi się patrzy na ręce! - dziewczyna odwarknęła, do akompaniamentu nowej, zmienionej błyskawicznie melodii. Lampiła się przy tym na Wnuczka jakby była żmiją szykującą się do ataku. - Wszędzie pełno ludzi, ludzi którzy chcą utrudnić mi życie. Każdy z nich złośliwie staje mi na drodze. Przeszkadza mi w życiu!

Coś w piosence szeregowej było. Nikt z obecnych na pace nie był kryształowo czysty. Każde z nich miało swoje przewiny, wszyscy też pokutowali - za to, że żyli.
Pokutowali na różne sposobny, lecz jedno było pewne.
Jutro mogło zmienić ich życia w pył i piach.

Miejsce: dawna droga stanowa nr. 63, kilka mil prze Ashland
Data: 3.09.2050 roku;
Godzina: 1:05 pm
Pogoda: pochmurno
Temperatura: ok. 16 stopni.

Trasa z początku przebiegała bez problemów, jechali dobrym tempem w słońcu i przy śpiewie ptaków, dobiegających z zarośli. Krótki odcinek po całkiem porządnie utrzymanej drodze - czego chcieć więcej?

Zaczęło się całkiem niewinnie - wpierw zerwał się wiatr, który przywiał ciemne, burzowe chmury o ciężkich deszczem brzuszyskach. Nie wiadomo kiedy pierwsze grube krople zatłukły w szyby i plandekę. Zrobiło się szaro, ponuro i zmierzchowo mimo wczesnego popołudnia.

- Ale chluśnie - Cooper mruknął do Viktorii i jakby natura tylko na to czekała. Ściana wody uderzyła w ciężarówkę, momentalnie się ochłodziło.

Przejechali jeszcze z pół mili, gdy w szoferce nastroje też się zmieniły. Radio szczeknęło, Summers założył słuchawki, pochylając się sprzętem ze zbolałą miną.
- Tu Masher, odbiór - burknął, gapiąc się na Woodsa i Anderson. Widzieli więc, jak nagle zmrużył oczy, skrzywił się i pokręcił głową. Odsłonił jedno ucho i powiedział do towarzyszy - Ktoś z outpostu widział furę Arki w Hannibal. Mamy tam niezwłocznie jechać.

- Gniazdo, tu Masher, zrozumiałem, odbiór. - powiedział poważniejszym tonem, kiwnął ze dwa razy łbem po czym zrzucił słuchawki i prychnął zniechęcony. - Ale mamy przejebane.

Anderson szybko otworzyła sztabówkę z mapą i rozłożyła, patrząc na lekko wyblakłe kreski i plamy mapy, pokreślone markerami. Ładnie to nie wyglądało… większość tras zaznaczono jako nieprzejezdne z powodu roztopów, podtopień i wszechobecnej wody z rozlanych bagien.

- Kurwa - wyrwało się z niejednego gardła.

- Tędy nie przejedziemy, “sześćdziesiątka jedynka” zajebana błotem. Musimy nadrabiać - Summers zawiesił się nad głową sierżant i łypali wspólnie, próbując grupowo ogarnąć najlepszą trasę.

- Odbijamy na wschód “pięćdziesiątką jedynką”, aż do “siedemdziesiątki” i dalej przebijamy się na północny-wschód - Anderson pokazała palcem przewidywaną trasę, nie wiedząc jeszcze, że stwierdzenie “przebijamy się” będzie jak najbardziej dosłowne.

Miejsce: Leśna droga gdzieś w okolicy Vandalii
Data: 3.09.2050 roku;
Godzina: 4:32 pm
Pogoda: nawałnica, pochmurnie i wietrznie.
Temperatura: ok. 9 stopni.

Trzy godziny… trzy przeklęte godziny koszmaru, podczas którego oddział praktycznie nie jechał, tylko przebijał się metr po metrze, droga po drodze. Ledwo wjechali na dawną stanową autostradę numer 70, zaczęły się schody. Wpierw pojawiła się woda i błoto, zaraz po nich doszły przewalone drzewa i krzaki, które musieli ściągać z drogi. Poruszali się więc mozolnie, marznąć jednocześnie od padającej nieprzerwanie ulewy i coraz bardziej obfitego błocka.
Wreszcie ludzie zaczęli charczeć i trząść się z zimna, padł więc rozkaz postoju.

- Jezu... wreszcie! - Daniels mruknął ,ocierając ubłoconym rękawem niemniej ubłocone czoło. Inni reagowali podobnie, jakoś nikomu nie siliło się na żarty i docinki.

Zjechali na pobocze, aby odpocząć, zjeść coś, napełnić żołądki bo już podróż, przez tą bagnistą okolicę i co chwila usuwanie jakichś gałęzi z drogi dawała im się we znaki. Byli jednak na Pustkowiach i tutaj mogło się wydarzyć wszystko i każdemu.
Kapral Boone nawet nie wiedział co się stało - w jednej chwili odbijał na bok za potrzebą i już majstrował przy guzikach spodni, gdy nagle grunt uciekł mu spod nóg i runął z krzykiem zaskoczenia w mroczną czeluść.

Reszta usłyszała trzask zapadającego się podłoża, ludzki wrzask strachu i łomot o ziemię. Pechowy żołnierz zaś poczuł ból, wstrząs. Zdążył złapać perspektywę, że leży na ziemi, gdy z ciemności doszły go odgłosy zwierzęcego warkotu… i to nie jednego. Zimny pot wstąpił Frankowi na czoło, czuł się skołowany, lecz mimo bólu i grozy tłamszącej go dosłownie z każdej strony, nie stracił zimnej krwi.

Na górze za to pierwsza zareagowała Anderson, podrywając się na równe nogi i łapiąc za broń. Zaraz za nią, o dziwo, to samo uczyniła Nosferatu. Reszta albo zamarła, albo dopiero co zaczynała reagować.

Sierżant błyskawicznie oceniła sytuację i ściągnąwszy karabin z pleców
- Okorie zabezpiecz wóz, bierz Woodsa i Viki. Reszta za mną! - odwróciła się do Marcusa, który jako trzeci odznaczał się gotowością do działania. Zaraz za nim broń w dłonie chwytał Joshua. Romero i Woods skrzyżowali zdenerwowane spojrzenia, podnosząc się jednocześnie, a wraz z nimi podniosła się reszta towarzystwa... prócz starszej szeregowej Williams, która zastygła na moment, patrząc na swoje drżące dłonie i przełykając nerwowo ślinę.