- Słuchaj, Gerdarr, jest taka sprawa - powiedział Marka, dopijając drinka. Uznał, że nie ma co owijać w gaberwełnę. - Wolę się trzymać blisko ciebie przez jakiś czas. Porobię dla ciebie jakieś sprawunki, będę pilotować śmigacz, jak zawsze. Zak powiedział mi, że na Nar Shaddę przyleciał... pewien mój dawny znajomy. Trandoshanin. Wolę się nie wychylać przez jakiś czas.

- Nie ma problemu. - Gerdarr zarechotał na słowa o dawnym znajomym.

- Każdy z nas ma takiego dawnego znajomego - odezwał się równie rozbawiony Baize, zajęty dotychczas łataniem pancerza Dowutina. - Ostatnio faktycznie pojawiło się tutaj trochę Trandoszan. Paru dołączyło do gladiatorów, ale na razie nie walczą. Nie wyglądają na typowych wojowników. Bardziej na kupców czy pilotów, chociaż to wciąż Trandoszanie, dalej są w stanie rozszarpać człowieka, nawet gdy nie walczą na co dzień. I mają niewolnika Wookieego w jakiejś obroży sterującej.

…..Gdy Bogg’dan tak spektakularnym sposobem wydobył swój miecz świetlny z ukrycia, Zeltronka roześmiała się krótko.
…..– Więc jednak nie szuflada… Ale byłam blisko – stwierdziła z subtelnym uśmiechem satysfakcji. Z pozoru wydawała się jak zawsze rozluźniona i pewna siebie, nie potrafiła jednak zupełnie zamaskować faktu, że w istocie była w kiepskim nastroju. W jej obecnej swobodzie dało się wyczuć rodzaj wymuszenia. Zanim wraz z Bogg’danem opuściła kryjówkę, rzuciła jeszcze przez ramię do Nautolana: – Miłej zabawy, Hokk…

…..Po wyjściu na ulice Nar Shaddaa Zeltronka oraz Polis Massanin szli w milczeniu, rozglądając się uważnie. Sytuacja przedstawiała się nietypowo: to Barah najczęściej była osobą wiedzącą, co i jak powiedzieć. Wprawnie inicjowała rozmowy, nawet te nie do końca przyjemne. Lecz tym razem zerkała na swego dawno niewidzianego przyjaciela i nie potrafiła zacząć. Był to najlepszy wyznacznik tego, że coś ją trapiło. Jednocześnie chciała i nie chciała pomówić z Bogg’danem. W dodatku świadomość, że ten z pewnością od dawna wyczuwał w niej tę ambiwalencję, jeszcze bardziej wszystko komplikowała. Wreszcie westchnęła ciężko i podjęła dość kulawo:
…..– Wspólne polowanie na umysły do poćwiczenia… Jak za dawnych czasów. Prawie... – Mówiąc to cichym głosem, by nie podchwyciły tego żadne niepożądane uszy, niewesoło uśmiechała się kącikiem ust. To „prawie” miało olbrzymią wagę. – Zdaje się, że ostatnio ćwiczyłam to wieki temu… Nie sądziłam, że do tego wrócę.
…..– W obliczu zagrożenia ze strony Imperium nie można zostawać biernym. Trzeba się rozwijać, by być gotowym na najgorsze. Tutaj jesteśmy w miarę bezpieczni… to znaczy, jeśli brać pod uwagę Imperium. Ich wpływy tu nie sięgają… jeszcze. – Telepatyczna rozmowa z Bogg'danen brzmiała jak toczenie batalii z własnymi myślami, jakby przemawiała do niej druga jaźń. – Możesz ukryć się na jakiejś spokojnej, małej planetce i żyć tak bez obaw. Miną jednak dwa, trzy lata, jeden mały błąd, jedno źle wypowiedziane słowo… Już tego próbowałem, miałem chwilę zwątpienia, postanowiłem się ukryć i pracować jako lekarz. Ale jak myślisz, ilu ludzi ma pojęcie, że telepatia to nasza zdolność rasowa, nie wymagająca Mocy? Przypadkiem wtargnąłem komuś do głowy i od razu doniósł służbom Imperium. Przybyli po mnie na drugi dzień. Później przez rok siedzieli mi na ogonie, zanim wreszcie zabiłem Inkwizytora, który mnie tropił. Od tej pory zacząłem jeszcze bardziej działać przeciw Imperium. Pomagałem ludziom czułym na Moc, nim znalazło ich Imperium. Odnajdywałem ocalałych Jedi. Oraz… zacząłem współpracę z Rebelią. – Słowa te rozbrzmiały w głowie Zeltronki ciszej, jakby Bogg'dan i tak się obawiał, że ktoś usłyszy. – Spójrz. – Polis wskazał na ślepą uliczkę, w której jakiś Twi'lek bił skulonego Bitha. Massanin podszedł do nich.
…..– Ciebie też pobić, chuderlaku? Nie zdążysz sięgnąć po blaster – wysapał wściekłe kosmita. Wydawał się być pod wpływem jakichś narkotyków. Bogg'dan zamiast jednak wyciągać blaster, odparł spokojnie przez modulator:
…..– Zostawisz tego bezbronnego Bitha w spokoju.
…..– Zostawię tego bezbronnego Bitha w spokoju – odparł tamten niczym zahipnotyzowany.
…..– Wrócisz do domu i spłuczesz wszystkie narkotyki, jakie posiadasz, w ubikacji, a potem o nas zapomnisz.
…..– Wrócę do domu i spłuczę wszystkie narkotyki, jakie posiadam, w ubikacji, a potem o was zapomnę…

…..Twi'lek odszedł, a Bogg'dan pomógł wstać pobitemu. Uleczył go Mocą z ran. Ten wyglądał na równie przerażonego magią Massanina co narwanym Twi'lekiem.
…..– Wrócisz do domu i zapomnisz o wszystkim, co się tu wydarzyło.
…..– Wrócę do domu i zapomnę o wszystkim, co się tu wydarzyło – powtórzył jak w transie, po czym ruszył w swoją stronę. Gdy się oddalił, Bogg'dan rzekł do Bary:
…..– Widzisz? To proste. Trzeba tylko być zdecydowanym. Wydawać rozkazy jak najwyższy możliwy przełożony. Jakbyś była samym Imperatorem i kazała temu biedakowi stąd uciekać. Musisz wypowiadać te słowa w jedności z Mocą…

…..Obserwując tę scenę, Barah czuła się niemal tak, jakby cofnęła się w czasie i słuchała słów swego dawnego mistrza. Jak bardzo Bogg'dan go jej przypominał… Wszystkie wspomnienia, które starała się upchnąć na dnie pamięci i do nich nie wracać, naszły ją teraz bezlitośnie. Gdy ruszyli dalej, powiedziała cicho:
…..– I właśnie z tą jednością jest problem, Bogg'danie… Ja nie waham się, czy przeciwstawiać się Imperium i pomagać odbudować Zakon. To, z czym mam problem, to to, że nie można być… nie można być „trochę” Jedi… A ze mną zawsze był problem, jeśli o to chodzi... – Zrobiła pauzę, wiedząc, że to, co za chwilę powie, na pewno zaboli Polis Massanina. Mimo to nie mogła tego przemilczeć. Ciągnęła wciąż ściszonym głosem: – Gdyby nie to, że jestem coś winna Vivkosowi, nie byłoby mnie tu. Nie wróciłabym po mojej ucieczce. – Spojrzała na niego z żalem, który rzadko gościł na jej pięknym obliczu. – Nawet w sobie samej nie czuję teraz jedności.
….. – Poczujesz w sobie jedność, gdy zaczniesz robić rzeczy zgodne ze swoimi przekonaniami. Gdy uratujesz pierwszą ofiarę systemu Imperium, poczujesz tę satysfakcję, motywację do dalszego działania. Kiedy kogoś uratujesz, gdy wskażesz dobrą drogę, pomożesz rozwiązać problem... Znajdziesz swój cel w życiu. Wierzę, że będzie to niesienie dobra. Zawsze wykazywałaś się szczególną empatią, nie zawsze tylko postrzegałaś prawidłowo, co jest dobre, a co złe... A przynajmniej tak jak się to ogólnie pojmuje… A teraz zamknij oczy i sięgnij Mocą na wszystkie strony. Zobacz, czy gdzieś tam jeszcze nie znajduje się dusza wymagająca pomocy.
…..Zeltronka już miała na końcu języka odpowiedź, że niektóre jej przekonania oraz praktyki jakoś nie szły w parze z tymi, które pochwalali Jedi. Postanowiła jednak to przemilczeć – kiedyś zaliczyła ze swoim byłym mistrzem rozmowę na temat prowadzenia się i obiecała sobie, że to pierwszy i ostatni raz. Chociaż Bogg’dan pewnie i tak sporo się domyślał, pewne kwestie wolała pozostawić w bezpiecznej strefie spekulacji.

…..Po chwili posłusznie wykonała polecenie, próbując oczyścić swój umysł i sięgnąć Mocą wokół. Z początku nie mogła wyzbyć się wrażenia, że wyglądała jak idiotka, gdy tak tkwiła w miejscu z zamkniętymi oczami, nie czując niczego szczególnego poza niezbyt przyjemnym zapachem nar shaddaańskiej ulicy. Wreszcie jednak, kiedy udało jej się zepchnąć kłębowisko myśli na dalszy plan i należycie skupić, zaczęła odczuwać tak, jak nie odczuwała od dawna.
…..W pobliżu było niemal pusto, toteż w pierwszej chwili zwróciła uwagę jedynie na niezmącenie spokojną aurę stojącego obok Bogg’dana. Potem sięgnęła dalej. Gdzieś niedaleko poczuła inny umysł. Nie raz miała do czynienia z podobnymi, nie potrzebowałaby nawet robić użytku z Mocy, by go rozpoznać. To był umysł mężczyzny, niemal do czerwoności rozpalony pożądaniem. I… tak, zdecydowanie przymglony tanimi trunkami. Ale tuż obok znajdował się jeszcze jeden, pełen chęci ucieczki. Otwarła oczy, zerknęła krótko na Bogg’dana i poprowadziła go w kierunku, który uznała za właściwy. Przy skręcie w wąski, zagracony zaułek natrafili najpierw na paskudną woń alkoholu, która uderzyła ich w nozdrza, a potem na dwie osoby. Pierwszą była drobna Twi’lekanka, a drugą amator napojów procentowych – niski człowieczek z rozbieganym wzrokiem, który ucapił przestraszoną dziewczynę za przedramię i nie pozwalał przejść, mimo że ta odpychała go rękami i nogami. Barah wkroczyła akurat w momencie, w którym bełkotał coś o cycuszkach oraz dobrej zabawie. Odchrząknęła znacząco, jednocześnie starając się wciąż zachować wewnętrzny spokój. Facecik odwrócił się, zerknął na Zeltronkę, potem z powrotem na Twi’lekankę i jeszcze raz na Zeltronkę, skrupulatnie przejeżdżając wzrokiem po jej sylwetce. Potem puścił swoją niedoszłą zdobycz, a ta wykorzystała okazję i wpadła w któreś z pobliskich drzwi. Wyszczerzył się do Bary, ale na tym się skończyło, bo zaraz potem usłyszał jej zdecydowany głos:
…..– Nie pociągają cię kobiety.
…..Gdy słowa przebrzmiały, Zeltronka przez chwilę bała się, że to nie podziała. Po chwili jednak z gęby tamtego spełzł uśmieszek, a brwi zmarszczyły się, gdy wydukał:
…..– Nie… posssiągają mnie… kobiety.
…..Zachęcona tym, dodała pewnie:
…..– Pójdziesz wytrzeźwieć i o wszystkim zapomnisz.
…..Tamten posłusznie powtórzył nakaz, zacinając się nieco. Następnie odwrócił się i wsunął się w głąb zaułka, by tam klapnąć na przewróconą beczkę.

…..– Jest jakaś szansa, że przestanie ślinić się do kobiet? – rzuciła cicho Barah do Bogg’dana. Z niepewnością obserwowała swoje dzieło, jakby nie dowierzała temu, co się stało.
…..– Tylko Mistrzowie tacy jak Yoda mogą jednym zdaniem całkowicie zmienić czyjś charakter. Jeśli się postarałaś, to parę minut minie, nim zrozumie, co się wydarzyło. I raczej nie będzie cię pamiętał. Ze swoich obserwacji zauważyłem, że moje „ofiary” wracają do siebie po paru godzinach… Ale to po latach praktyki. Spróbuj jeszcze parę razy. I w międzyczasie powiedz mi, kogo poznaliście w trakcie waszej wyprawy po speedera.

…..Kolejne próby nie szły Barze aż tak gładko jak pierwsza, kilka razy jej nakaz został nawet skwitowany wybuchem kpiącego rechotu i musiała go powtarzać. Jedna sytuacja okazała się być szczególnie nieprzyjemna, gdy wkroczyli prosto na kłócące się małżeństwo. Sprzeczka była tak ostra, że prawie dochodziło do rękoczynów, kobieta wściekle wymachiwała gigantyczną chochlą. O ile Zeltronce udało się od razu uspokoić męża, tak żona nazwała ją „wścibską lafiryndą”, a potem wzięła na nią pełen furii zamach trzymaną łychą. Chochla ze złowrogim szumem przecięła powietrze tuż przed nosem Bary i gdyby nie interwencja Bogg’dana, mogłoby zrobić się nieciekawie. Po tym incydencie postanowili zrobić sobie przerwę. Zeltronka wykorzystała okazję i opisała kompanowi niecodzienną grupkę, którą poznali w podziemiach, wymieniając z imienia tych, którzy się przedstawili.

…..– Poznałaś Gerdarra, Czempiona Areny? No, no… Może zapytałabyś go, czy Krestis ma zaplanowaną walkę lub raczej egzekucję w trakcie walk…?
…..– Gdyby udało się go złapać odpowiednio wcześnie, to spytam. – Przytaknęła, nie wspominając o przypadkowych Rodianach zderzających się czołowo ze ścianami i bez życia opadających na podłogę, których wciąż miała w pamięci.
…..Bogg’dan kiwnął głową. Poprowadził swoją uczennicę w stronę kryjówki. Ulice za dnia nie były zbyt zatłoczone. Ludzie z nizin społecznych takich jak ta musieli pracować o konkretnych godzinach, zazwyczaj wszyscy o takich samych, bo przeważnie pracowali w jednej okolicznej megafabryce. Mimo pory dnia na takim niskim poziomie panował półmrok. Piętrzące się nad ich głowami wieżowce, platformy i mrowie airspeederów przysłaniały dziewięćdziesiąt procent nieba, które i tak było zachmurzone.

…..W drodze powrotnej napotkali Hokka próbującego dotrzymać tempa sążniście kroczącemu Sekiemu. Miał przy sobie swoją pikę. Bogg’dan bez słowa zbliżył się do Nautolana i przyjrzał jego twarzy.
…..– Nie masz żadnych siniaków – rzekł z zadowoleniem. – To znaczy, że powstrzymałeś rzut Sekiego, bo nie wierzę, że nie trafił. Jesteś gotowy. Cóż… ja muszę dokonać jeszcze paru zakupów, jeśli też czegoś potrzebujecie, to możecie pójść ze mną, jeśli nie, to możemy się spotkać przed walką u Zaka.