Jego wierny przyjaciel i towarzysz wielu wspólnych przygód spisał się bezbłędnie zdejmując w odpowiednim momencie strażnika. Wooki też wykonał swoją robotę jak należy wysadzając beczki zaraz potem. Połączone działania wszystkich członków drużyny zgrane były idealnie w czasie. Gammoreańscy strażnicy nie mieli nawet czasu na zdziwienie, a nie mówiąc już o jakiejkolwiek reakcji gdy zdjęły ich jednego po drugim precyzyjne strzały Drauga.
Wszyscy czekali na to co powinno teraz nastąpić. Jednak po chwili stało się jasne, że najprawdopodobniej nikogo więcej w budynkach nie było.

Jak mówi stare przysłowie łowców nagród - jak coś ma się spierdolić, to na pewno się spierdoli. Na potwierdzenie tej myśli, która właśnie przeleciała przez głowę Tempesta przez komunikator zaczęły napływać informacje od SIDa.
Burza myśli jak rozpętała się w głowie Drauga, dla każdego potencjalnie zwykłego człowieka lub przedstawiciela jakiejkolwiek innej rasy byłaby totalnym chaosem. Jednak poparte wieloletnim doświadczeniem oraz naturalnymi zdolnościami do szybkie adaptacji do zmieniających się sytuacji łowca zachowywał pełen spokój analizując, rozważając i planując.
Przeklęty Yargo sprzedał nas za marne kredyty. Skoro chciał mieć u mnie przysługę to własnie na nią zapracował. Tylko efekt będzie na pewno odmienny od tego co informator sobie wyobrażał. Pewne było, że łowca mu tego nie zapomni i w odpowiednim momencie mu za to odpłaci z nawiązką.

Jasnym było, że cel ich zlecenia uprzedzony przez szpicla właśnie w tym momencie szykował się do opuszczenia planety. Pół godziny do startu. Mało czasu, jednak gdy tylko dotrą na statek to będą w stanie nadgonić straty gdyż fregata Tempest daleko odbiegała swoimi modyfikacjami od wersji fabrycznych. Na dodatek za nie cały kwadrans spotkają się z przedstawicielami straży planetarnej. Draug nie miał na to czasu, gdyż wiedział, że biurokracja na zapyziałych planetach potrafi zabrać od kilku godzin do kilku dni. Nie mieli na to czasu. W ostateczności nie ma takich problemów, których nie można by rozwiązać przy pomocy wyrzutni rakiet Katykama.

- Hgrksjue yhstsk. - Draugd przeklął siarczyście w jakim znanym jedynie jemu języku, jednak przekleństwo to było tak dobitne, że aż Wookie spojrzał na niego ze zdziwieniem.
- Nie patrzcie tak na mnie. Zbieramy się stąd i w te pędy na statek. Dogonimy ich... A potem wrócimy odpłacić Yargo

Drużyna szybko wskoczyła na swoje motocykle repulsorowe. W tym samym czasie ogień zajął większość stajni, tak iż wokół unosił się dziki kłąb dymu. Dodając do tego rosnącą burzę pyłową ich widoczność była mocno ograniczona. Pewne było, że milicja Sualango zrazu zobaczy słup od porażu i sprawdzi to miejsce. Przynajmniej ktoś zajmie się zwłokami ranczerów przeszło przez głowę Kelsana. Nie mieli jednak nawet czasu zobaczyć czy ktoś został w środku. Oba ścigacze prowadzone jak szatański ogień z włączonymi dopalaczami mknęły niczym pikujący sokół.

Postanowili jechać na ukos, decydując się zrezygnować z drogi między klifami, bo tam prawdopodobnie jechał milicjant, który widząc dym zapewne wezwał posiłki. Nie mieli chęci na dodatkowe problemy z prawem na tej bezprawnej planecie. Kelsan już czuł się dobrze i musiał przyznać znów miał radość z takiego pędu. Po blisko dwunastu Koreliańskich minutach widzieli już Bluudport, tym razem z innej perspektywy. Znajdowali się na klifie i zdecydowali się na ryzykowny wyskok z wzniesienia. Przez chwilę lecieli bezwładnie w powietrzu, dodając mocy w dopalaczach, by następnie przyhamować i ostro upaść na ziemię, lekko tylko łagodząc siłę uderzenia zmodyfikowanym układem antygrawitacyjnym.

Skierowali się do kosmoportu. Będąc blisko odezwał się SID.

>Procedury startowe zoptymalizowane. Osobo Kelsan, Statek gotowy do startu.

Dosłownie wpadli na otwarty trap jak szarżujący byk. Za nimi w jakimś dialekcie krzyczało kilku pracowników portu. Nie mieli dogodności zajmować się odprawą. W Bluudporcie i tak praktycznie nie istniała obrona plot. a nawet jeśli tak by było, to Templar jeśli tylko by chciał, mógłby zmieść małe miasto w pył, którego przecież było tu w dostatku.

Zostawili ścigacze w przestrzeni hangarowej i szybko pobiegli na mostek. Foteli było cztery. Katykam miał większy, umocniony dodatkowymi blachami wspierającej stali. Zapięli czym prędzej pasy, a Kelsan przy pomocy SID’a dokonał testy wszystkich systemów i kiedy kontrolki zapaliły się na zielono uruchomił silniki. Dało się odczuć silny wstrząs oraz przyjemne miarowe, głębokie dudnienie jakby zza ściany.

Templar wzniósł się z doku jak srebrny księżyc wychodzący zza linii horyzontu. Pilot wyłączył wszystkie transmisje radiowe dochodzące z obsługi kosmoportu. Po chwili zrozumiał, że i tak mało kogo to obchodziło. SID w tym czasie uruchomił skanery dalekiego zasięgu.

Wirtualny konstrukt odkrył, że lekka fregata i dwa Headhuntery znajdują się w granicznej sferze atmosfery Sualango. Powinni dopaść ich przed wyjściem z studni grawitacyjnej planety zanim wykonają skok w hiperprzestrzeń. Musieli zmusić HWK-290 na której zgodnie z analizą SID’a na 72.3 % znajdował się Django Reint, do poddania się i zniszczyć obstawę dwóch myśliwców.

Całą drużyna zapięła uprzęże a Kelsan dał maksymalną moc do silników. W grawitacji Sualango dało odczuć się przeciążenie, które wciskało żebra do wewnątrz a żołądek czuł silny ucisk.

W końcu znaleźli się w próżni. Kelsan znalazł trzy nieświadome sygnatury. Yargo musiał zapewnić Django, iż problem łowców został ujarzmiony. Mieli swoją szansę. Django był poszukiwany żywy za 300 tysięcy kredytów. Musieli zachować ostrożność.

>Systemy bojowe w pełnej gotowości.

Stwierdził Sid, kiedy przed iluminatorem na mostu pojawiła się mozaika gwiazd i wielka rozlana plama różowej mgławicy.

Prawdopodobieństwo przechwycenia rosło cały czas na korzyść Templara. Wynikało to głównie z pilotażu, który wykonywał Kelsan. SID co prawda też potrafił samodzielnie sterować ich fregatą, ale robił to zgodnie z zaprogramowanym algorytmem, który ze względów bezpieczeństwa nie przewidywał odstępstw od fabrycznej instrukcji prowadzenia pojazdu tego typu. Jeśli więc przy jego prowadzeniu Templar leciał dostojnie i powoli niczym huttańska barka pustynna, to z Kelsanem za kokpitem, stara krypa śmigała przez jonosferę Sualango niezgorzej niż motocykle repulsorowe. SID więc zawsze oddawał sterowanie człowiekowi samemu skupiając się na pozyskiwaniu dodatkowych informacji.
- Zaraz znajdziemy się w odległości do odezwania się na częstotliwości alarmowej. 37 sekund później będą w zasięgu pocisków wstrząsowych, a za następne 24 sekundy możliwy będzie ostrzał laserowy. Na chwilę obecną nie podnieśli osłon. Oczywiście mogę ich wywołać w sposób standardowy jeśli jest taka potrzeba Osobo Tempest.

W tym czasie pilnująca klaru na pokładzie jednostka RA-7 z załadowaną okrojoną wersją SIDa, zaczęła prace konserwacyjne na sprzęcie i motocyklach. Dzięki ponadprzeciętnym sensorom nie mogła też nie zauważyć mimo niedawnego sprzątania, całej masy zalegającego wszędzie pyłu wulkanicznego, a także błotnych śladów wielkich stóp, które wiodły od luku maszynowego spiralą do kokpitu.
- Kurwa... nie do pomyślenia w jednostkach imperium...

Kelsan pędząc na złamanie karku nic nie myślał tylko mknął na swoim ścigaczu jak wariat by jak najszybciej dotrzeć do statku i odlecieć z tej przeklętej planety. Nie mieli nic innego do roboty jak ucieczka przed Huttami, którzy akurat musieli gonić ich. Kelsan już czuł się dobrze, upojenie alkoholowe minęło bezpowrotnie i to go cieszyło. Szybko, zasiadł w swoim fotelu zapiął pasy, poczekał aż wszystkie kontrolki na konsoli będą zielone, i mogli ruszać w drogę.

-Dzięki SID. Startujemy - oznajmił rudy mężczyzna i powoli podnosił maszynę do startu. Schował klapy podwozia popatrzył na wektor wyjścia z atmosfery i postawił maszynę do pionu by dodać gazu silnikom odrzutowym i poczuć dosyć nieprzyjemne uczucie wbicia w swój fotel pilota. Kelsan miał dobrą rękę do steru Templara, ale pewnie równie dobrze poradziłby sobie SID. Popatrzył tylko na sztuczną inteligencję. Jednak nim opuścili planetę tak napotkali na kłopoty. Dwa statki, a właściwie trzy blokowały im drogę ucieczki.

-Skoro nie podnieśli jeszcze osłon, no to ognia nie? - zażartował Kelsan, choć pewnie nie wszyscy załapią dowcip. Sam się zaśmiał z własnego dowcipu. Spojrzał na SID-a.

-Jesteś pewien, że na siedemdziesiąt dwa procent jest tam Django? - zapytał Kelsan do ich pokładowego WI. Wprawdzie to większa połowa niż pięćdziesiąt procent, ale zawsze mógł się pomylić prawda? Słysząc jęki Katykama podniósł rękę by go uciszyć. Nie byli na sto procent pewni, że Django tam był.

-Może tym razem pójdziemy na dyplomatyczne rozwiązanie sprawy - zalecił Kelsan choć i tak wszystko zależało od decyzji Drauga, w końcu on tu dowodził.

Templar wynurzył się z atmosfery Sualango, a przed całą załogą statku ukazała się wielka próżnia, z malowniczą purpurową mgławicą. Transporter, gdzie mógł być Reint na razie ich nie zauważył. Przeciwnicy musieli szykować się do skoku, oddalając się od wpływu grawitacyjnego planety. Starsze czy tańsze modele musiały bardziej uważać na takie drobnostki w porównaniu z zaawansowanym napędem skokowym ich fregaty. Cztery silniki z mruku przeszły w głośne pulsujące dudnienie dobiegające z maszynowni. SID poinformował, że znajdują się już w zasięgu strzału z przednich laserów.

W tym samym momencie dwa Headhuntery wykonały manewr wymijający i skierowały się pędem prosto na Templara. Ich silniki musiały działać na dopalaczu. Z dwóch myśliwców poleciały różowe iskierki, które były torpedami protonowymi. SID przy odpowiedniej procedurze obliczeniowej mógł strącić rakiety z działka obrotowego. Mogli również włączyć ekranowanie tarcz, ale na uzyskanie pełnej mocy musieli chwilę poczekać, a tylko maksymalna obrona dawała ochronę przed ładunkami protonowymi. Została jeszcze opcja manewru unikowego, jednak SID dawał tej opcji najmniejszą szansę na sukces.

Gdyby nie było tak źle dwa Z-95 oddało kilka serii w dziób Templara. Na szczęście gruby pancerz z łatwością wytrzymał uderzenia plazmy, jednak torpedy mogły wyrządzić o wiele więcej szkód. Nieco tylko wolniejsze od strzałów z działek blasterowych lada chwilę miały uderzyć w Templara.