AJT

Grupka pozostała w Vogelsang jeszcze parę dni. Głównie po to, by upewnić się, że w mieście już wszystko w porządku. Czy nie pałętają się gdzieś niedobitki Nurgla, czy stwór w kanałach nie odżywa, czy kapłanka i jej towarzystwo są już bezpieczne. Część musiała także podleczyć rany i chociażby spróbować przy okazji wypocząć. Część też próbowała znaleźć odpowiednie miejsce pod przyszłą karczmę, którą obmyślili tu postawić.

W końcu jednak wyruszyli w drogę do Salkalten. Motywacje mieli różne, Wołodia i Anzelm, w myślach mieli teraz głównie wizję karczmy. Karczmy, którą miała powstać w Vogelsang, karczmy która miała przypominać Wołodii rodzinne strony, a gościom przybliżać klimat Kislevskiego wschodu. Droga do jej powstania była jednak długa: musieli zdobyć kontakty, materiały, pieniądze, siłę roboczą. Z pewnością nie była ona prosta, ale motywację mieli wielką. Alex i Ignatz, można rzec, czuli wewnętrzny obowiązek, by zwrócić wdowie po Rettigu list. Jego pożegnalny list skierowany do niej, do dzieci i do kupca zalegającego mu pieniądze. Eryk, z pewnością chciał odwiedzić świątynie Sigmara. A khazadzi? Khladin i Aliquam głównie szukali okazji do kolejnej bitki, kolejnej popitki, czy wzbogacenia się o kolejną garść koron.

W Vogelsang postanowiła pozostać elfka. Saraid miała pomóc w odbudowie miasta, dbać o tamtejsze sprawy, a także o byłego rajcę Felixa. Razem z kapłanką Juliene miały nadzieję kontynuować misję odrodzenia miasta. Odrodzenia, które zapoczątkowali bohaterowie zmierzający właśnie do Salkalten.

Podążali głównym traktem. Właśnie zbliżali się do jego rozgałęzienia, gdy zaczęły dochodzić ich odgłosy walki. Choć bardziej, w tym momencie ,były to już odgłosy rzezi. Przeraźliwe okrzyki, płacz, lament rozchodziły się po okolicy. Przyspieszyli kroku. W lewo prowadziła droga do Ferlangen, w prawo do Salkalten. I właśnie na tej prawej odnodze rozgrywała się scena, którą zapowiedziały, wcześniej słyszalne odgłosy. Teraz to ujrzeli, jak banda zwierzoludzi dokonuje rzezi na małej karawanie, w której skład wchodziły dwa wozy. Wozy stały już w płomieniach, a martwe pociągowe zwierzęta leżały tuż przy nich. W około leżało pełno trupów, mężczyzn, kobiet, dzieci. Prawdopodobnie ocalałych z mniejszych miasteczek, czy Wolfenburga, szukających lepszego jutra w Salkalten. To lepsze jutro jednak nie nadeszło.

Paru mężów wciąż walczyło ostatkiem sił, zebrali się w jednym miejscu i odpierali zmasowany atak zmutowanych bestii o zwierzęcych twarzach. Powoli jednak zostawali okrążeni. Większość była umorusana, wychudzona, niepewnie trzymająca broń. Jeden z nich się wyróżniał, był nieco tęższy. Wydawał się mieć najwięcej sił i zapału, ale z pewnością i na niego przyjdzie zaraz koniec. Ale walczył, walczył i raz po raz, pozbawiał życia odmieńców, przy pomocy swej kuszy.