Oswald siedząc tak miał pewność, że nikt go nie zobaczy, a tym samym będzie miał możliwość ataku z zaskoczenia. Kobieta usadowiła się znowu w fotelu i spokojnie tak siedziała.

Otwin przyjrzał się dzieciom niemal każdemu z osobna. Dziadki były przestraszone i miały przez trochę czasu światłowstręt, ciężko było im się patrzeć w kierunku bohatera. Jednak gdy zaczęły się przyzwyczajać bohater nie znalazł nic co mogło być zaskakujące czy też podejrzane.
Pojawiały się pytania - Czy zabierzesz mnie do mamy? - Kim jesteś? bądź nawet czy - Jestem bardzo głodny, czy masz coś do jedzenia?
Jednak prędko bez zbytnich ceregieli dzieciaki ruszyły we wcześniej wskazane miejsce.

Kobieta na pytanie bohatera odparła:

- Nie wiem, zawsze mówi, że ma swoje sprawy i nic mi do tego, każe siedzieć tutaj i pilnować domu. Kiedyś słyszałam, że wyżej postawieni spotykają się aby planować rytuały. Dzisiaj jednak mówił że to wielki dzień dla Xandry, być może planowali coś z nią. Nie wiem, powiedziałabym ci wszystko, ale nie wiele wiem.

Nagle z daleka dało się usłyszeć jak ktoś otwiera furtkę i powoli kroczy w kierunku wejścia. Nie trzeba było długo czekać gdy to drzwi się otworzyły, a w nich stał całkiem dobrze zbudowany mężczyzna. Mógł nim być wcześniej wspomniany Ernest

Kobieta nie patrzy bezpośrednio na niego.
- Co ty u licha robisz w moim domu? - zapytał oschle Otwina, który stał niedaleko kobiety

Oswald stojąc z tyłu widział, że miał możliwość zaskoczenia oponenta. Widział też że Xandra zaczyna próbować wydawać dźwięki, krzyczeć przez knebel i próbować się wiżgać. Co może skutkować, że i tak zostanie zauważony lada chwila. W tej jednak chwili meżczyzna był zajęty Otwinem.

Randulf miał niemiłe zaskoczenie. Jednak już prędka ocena pozwoliła ustalić, że przeciwnik jest silny, ale nie wykazuje się mądrością biorąc pod uwagę zwlekanie i trwonienie czasu na zbędne słowa zamiast ataków. Bohater wiedział co należy zrobić i prędko zabrał się za działanie. Co prawda pierwszym razem miecz rozciął kawałek rękawa, a przeciwnik zarechotał, jednak nie spodziewał się kolejnego. To z kolei było celniejsze i dosyć niebezpieczne. Miecz ciał po twarzy czyniąc głęboka ranę, z której pociekła krew. Przeciwnik miał wiele szczęścia, ostrze nie raniło oka, a przecięło pomiędzy nimi uszkadzając nos. Reimdar zawył donośnie. Jednak tym razem nie zwlekając atakował zamiast gadać. Byt co prawda rozwścieczony, ale też lekko otumaniony. Krew ściekająca po twarzy przeszkadzała w ataku, który pomimo że był celny, to jednak bohater bez problemu go zbił swym mieczem.

Oswald nie patyczkował się z podejrzanym człekiem. Atak był mocny, jednakże na tyle przemyślany, aby nie trafić przeciwnika śmiertelnie. Rana była głęboka, a przeciwnik zawył donośnie. Był bardzo zaskoczony obrotem sprawy, na jego usta pchnęły się przekleństwa jakich bohaterowie długiego czasu już nie słyszeli. Ból musiał być dostatecznie mocny, by przeciwnika powalić. Nie był on w stanie ustać na owej nodze. Atak Oswalda mógł uszkodzić jakieś ścięgna, które bezpośrednio odpowiadają za utrzymanie władzy w tej kończynie.

- Nie słychajcie jej, to …

Jednak Ernest nie był w stanie dokończyć zdania, bo cios Oswalda go ogłuszył. Dało to wystarczająco wiele czasu aby go dobrze związać i zatamować krwawienie z nogi.

Oswald miał oko na dziecko i widział, że ta stara się wszelkimi siłami się wyplątać, co prawda szanse były na to nikłe, ale i tak postanowił się jej lepiej przyjrzeć. Więzy okazały się być być już lekko poluzowane. Bohater widział, że gdyby ich teraz nie sprawdził, dziecko dało by radę z nich się wydostać.

Otwin wyglądało na to, że miał także świetny plan, jednak rozwiązanie przemocą, które zastosował Oswald było pierwsze.

Więzień był nieprzytomny, kopniaki jakie sprzedał mu Otwin tylko poruszyły bezwładnym ciałem. Może jednak dać to o sobie znać gdy się obudzi.

Bohater zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami postanowił przeszukać poddasze.

Celestyna kiwneła przecząco głową, że nikt nie powinien już więcej przyjść. Nagle jednak niemal w tej samej chwili pomiędzy lekko domkniętymi drzwiami przemknął mały towarzysz. Był to gryf podleciał pośpiesznie do Otwina, który to zaczynał wchodzić na schody i zaczął się do niego przymilać. Wyglądał jak gdyby się za nim stęsknił.

Otwin po wejściu na górę ku pewnej uldze spostrzegł, że nie było tam żadnych ksiąg ani książek. Był za to różne fiolki z kolorowymi miksturami, kilka strzykawek i jakieś klucze.

Randulf w tym czasie miał czas na swój triumf. Bohater wykończył przeciwnika nie dając mu możliwość na więcej. Krew trysnęła na ścianę, a przeciwnik opadł bezwładnie na posadzkę.

Z przeciwległej ściany dało się słyszeć Artura, który stał się uciskać ranę w boku.

- Pokazałeś mu, pomożesz mi? Muszę to cholerstwo opatrzyć. Bardzo piecze.

Celina spojrzała na klucze i zaczęła chwilę się zastanawiać. Wzieła do ręki i zaczeła się im przyglądać, ale po chwili przecząco pokręciła głową.

- Mieliśmy dwie skrzynie, w jednej trzymamy kosztowności i klucze do niej leża tam - wskazałą na barek w kuchni - ale ten klucz nie jest taki tamten. Druga skrzynia była męża, gdy ja ostatnio widziałam była pusta, ale zabrał ją gdzieś. Nie wiem gdzie, nigdy nawet o to nie pytała, wypadło mi z głowy i nigdy nie myślałam, że będzie miałą jakieś znaczenie. Kupiec sprzedał nam dwie po niższej cenie. Było to jeszcze w Altdorfie.


Albert posłusznie skierował się na górę aby przypatrzeć to co tam jeszcze mogło być.

Gryf wyglądał na niezmiernie zadowolony z czasu jaki bohater na niego przeznaczył. Przytulał się do Otwina co jakiś czas dziobiąc go po otwartej dłoni tak dla zabawy.

Randulf w tym czasie zdążył opatrzeć i porządnie zacisnąć ranę Artura. Ten wyglądał odrobinę lepiej.

- To co dalej mamy plan aby to spalić? - zapytał

Bohater zdążył też zajrzeć do kieszeni Raimdara. Nie miał co prawda za wiele. W jego kieszeniach znalazło się 50 srebrnych szylingów, talia kart, świeczka i gwóźdź.

Oswald jak widać miał już plan na to co powinno się zrobić dalej. Celestyna posłusznie skinęła głową pochylając się nisko i zabrała dzieci ze sobą.

Oswald wraz Otwinem obaj niosąc ciała skierowali się prosto na cmentarz. Tam zastali kopiącego dołek grabarz. Niedaleko stały o budynek oparte 4 trumny. Chłopina spojrzał na idącego przodem Oswalda i uśmiechnął się. Było to dobrze widoczne.

- W czym moge wam tym razem pomóc? - zapytał zainteresowany - Martwi, do zakopania? - wskazał głową na ciała na barkach obu bohaterów.