Oswald się nie mylił. Jego założenia sprawdziły się i dziecko po takim ciosie nie było w stanie utrzymać się na nogach. Jednak utrzymała przytomność, przez chwilę była co prawda zamroczona. Efekt był taki, że nie była zdolna do ataku, a o to chyba właśnie chodziło.

Bohater wkroczył do pokoju w którym było jeszcze niedawno dziecko, wewnątrz nie było za wiele, jakieś papiery zapisane prawdopodobnie przez dziecko w innym języku, kilka deseczek też tak zapisanych. Język był totalnie nie zrozumiałem dla bohatera. Wśród rzeczy w rozgrzebanym dołku w podłodze była fiolka z krwią, lub innym płynem mocno go przypominającym.

Albert wyglądał na wystraszonego całą sytuacją i starał się trzymać dystans od dziewczynki. Jednak ciągle asekurował bohatera.

- Kto by się spodziewał, a więc plotki mogą być prawdziwe - powiedział patrząc na leżącą na ziemi dziewczynkę.


Randulf po wyjściu w tunelów miał nie lada przywitanie. Obszedł się z nimi dosyć spokojnie tłumacząc wszystko co się działo.

- O nie paniczu to nie nasz maluch, powinniśmy go spalić tak samo jak i kultystów i potworów, jak powiadasz, że jakieś tam były. To stworzenie to pomiot chaosu, zwierzęta normalne tak nie wyglądają. Gdyby ktoś u nas to takie zobaczył mógłby chcieć nas spalić żywcem podejrzewając, że to który z nas maczał w tym palce, że to który z nas jest kultystą. - przystanął Reimdar patrząc co to bohater ma więcej - nie pomagałem bo nie wiedziałem nic, różne się rzeczy działy w naszej wsi, ale nikt nie wiedział co z tym zrobić. Jeśli wszyscy już nie żyją to pomogę, powiedz mi tylko co mam robić i trzymaj to coś z daleka ode mnie - wskazał na gryfa, który wesoło zrobił kilka kroków w kierunku postaci a to znowu cofał się do bohatera.


Otwin nie miał problemu z opanowaniem tego co działo się w domu, na dole na pewno nie było nikogo. Z góry też nie dochodziły żadne dźwięki, co wskazywało, że może robić swoje. Kobieta kiwnęła już spokojniej głową, wyglądała na zmęczoną. Bohater pozwoli lekko zwolnił nacisk dłoni aby ta mogła udzielić odpowiedzi.

- Odejdź stąd, bo zabiją i mnie i ciebie. - wyszeptała z łzami w oczach - on zaraz wróci, tak samo i ona.

Oswald nie patyczkował się, wyglądało, że miał już dosyć tego czarowania i tych plugawych kultów. Działania jakie wykonał wyglądały na pewne, a dziecko nie miało za wiele możliwość czy to się ruszyć, czy to gadać.

Albert złapał podane przez bohatera papiery, też sam trochę podniósł aby to Oswald nie musiał za nadto się schylać. Wziął też deseczki i co tam tylko było.

Bohater co prawda czuł lekko wagę dziecka tym bardziej teraz gdy był osłabiony, ale zgadzało się była lekka i chuda. Alber zaczął prowadzić w kierunku domu Xandry. Wyszli z domostwa i zobaczyli w oddali Randulfa, który właśnie rozmawiał z dwoma chłopami.

Randulf zaczął kierować chłopów rozkazujący co mają zrobić, jak się okazało co bardzo się im spodobało. Jednak były i rzeczy, które się i nie spodobały.

- Ale zejdziesz z nami? - zapytał cofając się krok do tyłu.
- O nie sam nigdzie nie schodzę - odparł Artur
- Czy trzeba coś ze sobą wziąć? - zapytał Reimdar

Otwin nie miał zamiaru wierzyć na słowo kobiecie. Dlatego też, złapał ją mocniej za przedramię i pokazał po sobie, że chce wiedzieć co się tutaj do diabła dzieje. Bohater nasłuchiwał dokładnie czy ktoś idzie, ale nie było słychać aby ktoś przechodził, dopiero w ostatniej chwili usłyszał kroki, lecz dopiero gdy postać była tuż obok niego. Był to Luis, przez niego zwany Ianem.

- Szmata nic ci nie powi, musisz inaczej - rzucił.

Otwin co prawda wydawało się, że panuje nad sytuacją, ale jednak pojawienie się Iana było dosyć dużym zaskoczeniem. Tym bardziej, że wszystko działo się tak szybko. Nagle Luis zamachnął się i uderzył kobietę w twarz, z jej nosa zaczęła się sączyć krew, a ta momentalnie spojrzała na Otwina i zaczęła:

- Nie wiem panie, co chcesz wiedzieć.. Ernest, mój mąż więzi mnie tutaj, a córka jest opętana, ty jesteś taki sam. - zapłakała - to oni chyba stoją za sprawą tego co tutaj się dzieje. Przybyliśmy tutaj, bo mój mąż mówił,że musimy wyjechać w jakieś spokojne miejsce, gdzie nie ma tyle hałasu, gdzie będziemy pracować na roli i spokojnie żyć, jednak gdy tutaj przyjechaliśmy wszystko zaczęło inaczej wyglądać.