Zaraz po tym jak Szkiełko wpadł do magazynu i wszyscy trzej awanturnicy zniknęli pomiędzy ciasno upakowanymi skrzynkami, w progu magazynu stanął odziany w gruby płaszcz siwowłosy, korpulentny mężczyzna. Na głowie ponad utrefionymi włosami miał beret ze spinką i piórkiem. A na nogach zacne trzewiki, z połyskującymi w blasku trzymanej przez jednego z jego dwóch pomagierów pochodni, mosiężnymi klamerkami. Jednym słowem, we wrotach magazynu Teugena stał... Franz Steinhager.

Co do jego pomagierów, nie licząc wciąż siedzącego na koźle woźnicy, było ich dwóch. Obaj wyglądali na zwyczajnych parobków, których wielu można spotkać w portach i manufakturach Imperium. Obaj nijacy, muskularni, w niczym nie wyróżniających się ciemnoburych ubraniach.

- Wyładowujemy - kupiec wydał polecenie i sam ruszył pomagać w tej czynności parobkom. Z wnętrza powozu zaczęli wyładowywać płócienne worki i znosić je do środka magazynu, ostrożnie stawiając pod ścianą.


Czar wzmocnienia zmysłów tym razem spalił na panewce, powodując jedynie chwilowe swędzenie oczu i dzwonki w uszach. Drugie z zaklęć zadziałało, ale sensacje związane z niebezpieczeństwem były bardzo słabe, co znaczyło, że bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia i życia Wolfganga nie było.

Zingger naciął delikatnie materię zasłaniającą wąskie okienko i przez powstałą dziurę zajrzał do wnętrza magazynu. Najpierw zwrócił uwagę, że źródłem światła była świeca stojąca na stole w pobliżu wrót magazynu. Przy stole drzemał jakiś mężczyzna, który dla wygody oparł głowę na blacie stołu. U jego stóp, również drzemiąc leżały dwa kudłate brytany, oba z kolczastymi obrożami na szyjach.

W magazynie panował porządek. Skrzynki ustawione były równo jedne, obok drugich. W sumie większość podłogi zastawiona była drewnianymi opakowaniami. Bernhardt niemal natychmiast rozpoznał towar. Były to skrzynie z winem, jakie Quartijn przywiózł do Bogenhafen na Berebeli.

- Czekajcie na pozostałych pod bramą - rozkazał pomocnikom Steinhager, kiedy już worki znalazły się wewnątrz magazynu. Kupiec dał znak ręką woźnicy i powóz odjechał. Potem, będąc już sam [jak mniemał] w magazynie, zamknął wrota i zabrał się za wyładowywanie wszystkiego, co znajdowało się w workach.

Szkiełko, Lothar i Axel patrzyli jak kupiec, zakasawszy rękawy wydobywał srebrne świeczniki, kawałki miedzianej obręczy, jakieś płótna, świece, worki i woreczki. Wszystko to ułożył na środku fragmentu podłogi oczyszczonego ze skrzynek. Potem, pogwizdując pod nosem wziął się za składanie do kupy połyskujących fragmentów miedzianej obręczy, z której uformował krąg. Zadowolony z efektu, wziął fragment płachty i zarzucił ją na skrzynie, zaledwie łokieć od ukrytego za pakunkami Lothara. Wcisnął brzeg materiału pod pudełka, tak że materiał opadał swobodnie na podłogę, równocześnie zupełnie zasłaniając szlachcicowi widok na wnętrze pomieszczenia. Znajdujący się po przeciwnej stronie Axel zobaczył na czarnym płacie materiału wymalowaną białą farbą głowę bestii. Kupiec odwrócił się i ruszył z powrotem do środka kręgu po kolejne utensylia.


Bernhardt i Wolfgang wracali pospiesznie do magazynu numer trzynaście. I znów niespodziewanie z mgły wyłonił się powóz, który skręcił w stronę miasta i znikł w oparach unoszących się ponad ulicami. Gdy dwaj awanturnicy znaleźli się w pobliżu magazynu zobaczyli, że drzwi do niego są zamknięte, a nieopodal wrót stoi dwóch odzianych w bure ubrania robotników. Swoich towarzyszy nigdzie nie mogli dostrzec.