To co działo się w okolicach skrzyżowania chwilę potem, można było określić jednym słowem. CHAOS. Otóż na skrzyżowaniu zapanował chaos i zamieszanie jak w płonącym burdelu. Krzyki i wrzaski wzywające pomocy, informujące o pożarze i innych klęskach mieszały się z odgłosami zbliżającej się straży, jak na razie nie wiadomo czy realnej czy też wyimaginowanej przez czar Elmera. Ludzie, pobudzeni krzykami Bodo i Ehrla wychylali się z okien i w większości przypadków również zaczynali krzyczeć i wzywać bogów na pomoc i tak za bardzo nie wiedząc o co chodzi. Ukryci gdzieś łucznicy nadal strzelali, choć już nie tak skutecznie jak przed chwilą. Tylko jedna ze strzał dosięgnęła jeszcze uciekającego Ehrla Durbeina, raniąc go w miejsce, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. Jednak zranienie nie było zbyt poważne, raczej uciążliwe. Pozostałe strzały, jakimi napastnicy zasypywali ukrywających się awanturników odłupywały tynk bądź wbijały się w drewniane ściany domów. Ale najwidoczniej łucznicy wstrzeliwali się i tylko kwestią czasu było, aż ktoś znów zostanie ranny. Czy to członek drużyny czy jakiś pechowiec w oknie.

Awanturnicy, jeden po drugim znikali w bramie, schodząc z ulicy i tym samym znikając z pola rażenia wciąż ukrytych strzelców. Za wbiegającym do wnętrza, ostatnim Elmerem szybko zamknęli odrzwia, które ze skrzypem skryły ich w mroku. Niemal równocześnie usłyszeli uderzenie strzały w drewno - ten pocisk z pewnością przeznaczony był dla czarodzieja. Przez chwilę, zanim oczy nie przyzwyczaiły się do mroku, nikt nic nie widział. Tylko Bodo wyczuwał obecność gryzoni, a jego zajadły piesek rzucił się w pogoń za jednym ze szczurów.

Gdy oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zobaczyli gdzie się znajdują. Byli w przejściu, szerokim na tyle, żeby zmieścił się w nim wóz, prowadzącym z ulicy na znajdujące się głębiej podwórze. Widzieli je, oświetlone przez gwiazdy. Stał tam wóz, jakieś skrzynki, a część była pokryta ziemią, na której któraś z lokatorek uprawiała warzywa. Ponad sobą słyszeli głosy ludzi, obudzonych podniesionym wcześniej larum. Jakieś rozmowy, krzątaninę, kroki. Poza wyjściem na podwórze, w przejściu znajdowała się jeszcze para mocnych, drewnianych drzwi zaopatrzonych w trójkątne kołatki. Jedne wiodły na prawo, drugie w lewo.

Ostrzał ustał.

Odpowiedzią na wyjaśnienia i prośby skierowane do gospodarzy były tylko obelgi. Najwyraźniej w domu tym żyli ludzie nieokrzesani i na niedolę innych nieczuli.

Bodo wziął się za operowanie Santiago, mimo że pojęcia wielkiego o leczeniu nie miał. Początkowo wszystko szło dobrze. Szczególnie udanie wypadła dezynfekcja. Potem Ayolas stracił przytomność w chwili, gdy Wanker starał się przebić ramię strzałą. A gdy to się już udało i pocisk został wyjęty, to pojawiły się problemy z krwawieniem, które może nie było zbyt obfite, jednak nikt nie był w stanie go zatamować. Gdy Santiago odzyskał już przytomność, czuł się słabo.

Elmer tymczasem badał podwórze. Nie było zbyt duże, kwadratowe w kształcie i z kilkoma oknami otaczających go budynków. Jednak tutaj nikogo nie dostrzegł. Nie znalazł też żadnej kraty kanalizacyjnej, za to udało mu się zlokalizować stajnię, z której dobiegały odgłosy trawiącego owiec konia. Obok bramki wiodącej do stajni, zobaczył drugie drzwiczki, które mogły być wejściem do piwnicy. Podszedł sprawdzić.

Gdy był blisko, drzwi nagle się otwarły i ukazała się w nich postać odziana w szarą opończę i filcowy kapelusz z kolorowymi wstążkami. W ręku trzymała miecz.
- Zawołaj innych. Wynosimy się stąd - zwróciła się do Elmera.