Nie minęło wiele czasu a z bramy domu gościnnego zaczęli wychodzić ubrani w zwyczajne ubrania mężczyźni. Nie wyszli wszyscy na raz, ale pojedynczo lub dwójkami. Potem różnymi drogami skierowali się ku magazynowi znajdującemu się przy Shwarzwahe, o lokalizacji której dowiedzieli się od verenitów. Wilhelm, za radą Berwina napisał też wiadomość do Najwyższej Kapłanki, w której informował ją o celu nocnej eskapady.

Awanturnicy tym razem nie czuli się obserwowani. Wyglądało na to, że nikt za nimi nie podąża, ani nie przypatruje się im z ukrycia. Szli w takim systemie, aby nawzajem się ubezpieczać, ale nie było od kogo. Bardzo nieliczni przechodnie nie interesowali się nimi i tylko raz zostali zatrzymani przez patrol straży. Strażnicy z szacunkiem odstąpili, gdy tylko dowódcy patrolu został pod nos podetknięty dokument wystawiony w Świątyni Vereny.

Okolica, w której znajdowały się magazyny, w wśród nich siódemka, była po zmroku wyludniona. W tej części miasta niegdyś rezydowali Templariusze Morra, ale po najeździe orków jej przeznaczeniem stał się przemysł i handel. Teraz było tu niewiele domów mieszkalnych, a manufaktury i warsztaty były o tej porze pozamykane.

Wypatrzyli właściwy magazyn. Znajdował się w mniej więcej w trzech czwartych długości ulicy, wśród identycznych budynków. Wszystkie były parterowe, zbudowane z drewnianych szkieletów, wypełnionych otynkowaną cegłą. Z niezbyt stromymi dachami i wąskimi, zakratowanymi okienkami.

W pewnym momencie coś poruszyło się na dachu po przeciwnej stronie ulicy. Mignął jakiś cień. Najwyraźniej ktoś był na dachu! I właśnie zmieniał pozycję.

Dostanie się na dach magazynu, przy którym się obecnie znajdowali, nie stanowiło większego problemu, zwłaszcza, że pomocą okazała się beczka, którą wypatrzył Bodo. Gdy szczurołap wychylił się ponad krawędź dachu, niemal natychmiast zobaczył umykającego osobnika. Ciemno odziana postać była ledwo widoczna w mrokach nocy, ale oczy Wankera były niczym szczurze ślepia, przyzwyczajone do widzenia w ciemnościach. Tamten przylgnął do dachu dwa magazyny dalej, ale jego sylwetka odcinała się od pokrytego dachówką dachu. Santiago również go zobaczył i miał wrażenie, że ów osobnik patrzy w ich stronę, nie podejmując żadnego ruchu.

Tymczasem znajdujący się na dole Wilhelm, Elmer i Berwin chwilę czekali. Każdy z nich znalazł sobie pozycję, która nieco osłaniała ich przed ewentualnym ostrzałem, a równocześnie pozwalała na obserwację okolicy.

Dzięki temu Elmer i znajdujący się nieopodal niego Berwin zobaczyli drugiego typka siedzącego na dachu. Szybkie policzenie budynków pozwoliło się zorientować, że człowiek kryje się na dachu magazynu numer cztery. Trzymał coś w rękach i Lutefiks zorientował się, że jest to łuk.