- Ty! - zakrzyknął Gnort - wielki czarny ork, wskazując na czarnego orka siedzącego pod skałą i grającego w kości. - Do dwóch umie rachować? Tak? To dobrze - dla pewności pokazał dwa paluchy jednej ręki żeby na pewno zrozumałi ile to dwa. - Weźcie dwóch snotów i szamańskiego goblina i idźta do Blorka, on wam będzie gadał gdzie macie zanieść te swoje śmierdzące dupska. Przydacie się na coś bando nierobów!

Wnętrze jaskini było ponure, oświetlone czasem pochodniami śmierdziało w nim odchodami, zgniłym mięsem i moczem - jednak dla was ten zapach był zapachem schronienia, w którym czuliście się pewnie. Ale skoro Gnort was gdzieś wysyła to nie macie wyjścia. Ten wielki czarny ork - herszt klanu Złamanego Kła, mierzył tyle co duży niedźwiedź stojący na dwóch łapach i ważył pewno podobnie. Przewodził wami od kilku zim, był bezwzględny i żądał całkowitego posłuszeństwa. Jednak za jego czasu klan rósł w siłę, co sprawiało że każdy z was mógł pożyć jeszcze jeden poranek.

- Zbierzecie mi grzypki wampirze kurduple, co jak żółtypsisyny wyglądają ino krwawy kolor mają - ty wskazał na Weazila będziesz wiedział jak one wyglądają. Na skale rosną tam gdzie ciemno jest. - szaman zaczął gdy tylko zbieranina goblinoidów podeszła w jego pobliże - On wskazał na snotlinga proroka poprowadzi was do nich. Ostatnio dziesięć zim temu widzieli je w niedźwiedziej jaskini, kilku naszych padło ale kto by się tym przejmował - uśmiechnął się pokazując swoje ostre jak siekacz zębiska. - Znajdziecie ją przy tej upadłej kurduplowatej twierdzy.
- Wartko idźta czasu nie ma. Weźta tylko to co trzeba chcę byśta wrócili i to szybko.

Snotling Fik nigdy nie był żadnym wojownikiem. Jego kończyny przypominały zielone patyczki, rozdarte ucho wyraźnie zwisało na jedną stronę, a kły ledwo wystawały ponad górną wargę. W dzieciństwie przeważnie zajmował się wynoszeniem łajna z jaskini. Wraz z resztą plemienia został zmuszony do udziału w inwazji. Wyprawa, w której brał udział parę zim temu, wcale go nie zmieniła. No, prawie wcale. Od tamtej pory bowiem miewał koszmary. Gdyby nie pogrom jaki spotkał hordę to skończyłby jako pokarm dla ogra. Czasem zresztą to mu się śni. W każdym razie tchórzliwie uszedł z życiem i pozostał tym samym cherlakiem, co przedtem. No, może z jedną drobną różnicą, ponieważ w czasie wyprawy Fik odkrył istnienie “boga”, a może to on odkrył istnienie Fika? W każdym razie to on właśnie czasem do niego przemawia oraz obdarzył go mocą. Snotling czasami podejrzewał, że bóg obdarzył go mocą dla własnej rozrywki. Tak czy inaczej Fik dołączył do klanu Złamanego Kła, że będzie mu dane przeżyć choć jeden dzień dłużej. Klan rozrastał się i rósł w siłę. Tchórzliwy snotling obawiał się, że niedługo bezwzględny Gnort spróbuję wyruszyć na wojnę.

Rankiem obudził się z krzykiem, który rozbawił pobliskie gobliny. Fik potrząsnął głową, usiłując odepchnąć straszne wizje.
-Gobliny, dlaczego akurat gobliny.- Mówił jak by do siebie, lub do swojego boga.
Czasem członkowie rosnącej hordy przychodzili do proroka prośba o pomoc. Za każdym razem jednak mówiły, żeby nikomu o tym nie mówić. Nie chciały, aby inni dowiedzieli się, że przychodzą po pomoc do pokurcza. Żaden, nie chciał się do tego przyznać.
- Nie jest tak źle – mruknął.
- Przynajmniej nie chcą mnie zabić.
Snotling przez większość swojego życia chodził w starej wyświechtanej przepasce biodrowej tak sztywnej od brudu, że po odpowiednim przerobieniu z powodzeniem mogła służyć za tarczę. Teraz nosił szare materiałowe spodnie oraz czarną, luźną koszulę. Była zima narzucił więc na te cichy jeszcze dziwną ale grubą i ciepłą szatę we wzory. Na stopy naciągał swoje ulubione buty (jedyne). Od czasu pobytu w jaskini nie rozstawał się też z solidnym, grubym kijem na którego końcu umieścił czaszkę.

Czarny ork nakazał natychmiast pójść do szamana. Fik przełknął głośno ślinę i bez słowa i ruszył korytarzami jaskini. Snotling obawiał się szamana. Blorka chyba nie lubiła proroka, nie przyjmował chyba do wiadomości, że Fik nie stanowi dla niej żadnego zagrożenia w duchowym przewodnictwie klanu. Czynił życia Fik pasmem udręk. Snotling aż podskoczył, gdy wskazał na niego. Przez chwilę wąchał się czy nie odmówić. Jeden rzut oka na ostre jak siekacz zębiska Blorka zdławił tę myśl w zarodku.
~ Zgódź się – głos w jego głowię zachęcał do działania.
Snotling pokiwał więc głową i pośpiesznie zaczął zbierać potrzebny ekwipunek.

Fik pośpiesznie kompletował wyposażenie, a ono nie mogło być ani zbyt duże, ani zbyt ciężkie. Złapał jedynie za niezbyt duży plecak, nawrzucał tam trochę jadła na drogę, bukłak z wodą i drugi z sfermentowanym moczem zębaczy. W pośpiechu złapał za dwa nieduże noże i to było na tyle. Gdyż już zbierał kuksańce i szturchnięcia od większych kuzynów. Odskoczył więc gwałtownie, pisnął dziwnie. Po czym przewrócił oczami. Snotling wiedział, że od czasu gdy znalazł boga mówi i myśli lepiej niż większość jego pobratymców. Zrozumiał dziwaczny język, zaczął czytać i pisać. Ale wolał o tym nie wspominać. Zbyt ławo ork rozsmarował by go na ścianie jaskini, jeśli uznał by to za obrazę. A gobliny potrafiły jakimiś niepojętym sposobem wbić głęboko do nozdrza własny kieł. Czy on sam był jeszcze mniej rozgarnięty nim bóg wybrał go sobie na swego wyznawcę? Fik nadal nie do końca rozumiał jak to się stało. Słyszał jednak plany większych kuzynów i ponownie miał ochotę zrezygnować z wyprawy. Snotling bał się, Blorka jak nic chce się mnie pozbyć i wysyła na śmierć. Co gorsza obawiał się, że nakazał to zrobić goblinom.
Głos w jego głowie jednak stanowczo to odradzał.
~Albo pójdziesz z nimi i odkryjesz w czym tkwi problem z grzybami, albo problem przyjdzie do ciebie.
Fik który wyglądał jak goblinia laleczka, zadrżał jakby poczuł uderzenie przenikliwego chłodu. Albo przypominając sobie, że w ich języku słowo ufny oznacza tyle co trup. Dlatego też gdy tylko wszyscy się zebrali nie był w stanie wydusić z siebie niewiele więcej niż:
- Choćmy – rzekł zdecydowanie bardziej piskliwym i wystraszonym głosem niż zwykle.

Smostrok był dziwny, nawet jak na goblina. Nawet kolor miał jakiś inny, jakby mniej zielony. Zawsze trzymał się z tyłu lub w ogóle nie pokazywał. Zdawał się rozpływać w powietrzu, kiedy tylko dochodziło do walki, ale samemu twierdził, że „Przecie był cały czas tu! Z tyła!”, co było dobra wymówką dla łucznika.

Nikt też nie zdawał się wiedzieć, gdzie trzymał swoją stertę gratów i czy w ogóle posiadał jakieś trofea. Nie odznaczał się niczym specjalnym, nie zdobił fetyszami zrobionymi z pokonanych przeciwników, nie malował w wojenne barwy, po prostu pizgał - podobno - z tego swojego łuku i nikt nic nie widział ani nie słyszał. Chodził jedynie w tej swojej znoszonej szmacie nocnych, zakryty kapturem.

Kiedy tylko dostali zadanie, przecisnął się między wszystkimi i pognał gdzieś, wpełzł w jakąś dziurę i wrócił po chwili ze swoim miernym rynsztunkiem, gotowy do drogi.