Tupik skinął głową w podzięce zostawiając napiwek dla usłużnego karczmarza, nigdy nie wiadomo kiedy jeszcze przyjdzie mu skorzystać z jego usług , wolał więc zostawić po sobie dobre wrażenie. Spakował naprędce całe jedzenie które dało się przenieść i wsuwając ostatnie gryzy kaszy podszedł do gońca z miską wciąż pałaszując strawę.

- Wypacz mości … panie … - przełykał kaszę mówiąc jednocześnie, w zadziwiający sposób nie dławiąc się przy tym – nie jeciesz … mniam … czasem na sachód ? Mosze … mijając lub … mlask … zmieszając do … Schwarzeimu … Schwarzaichmu ? … Czy jak mu tam ? … - jedzenie i mówienie wyraźnie wpływało na sposób wymowy utrudniając prawidłowe artykułowanie wyrazów, niemniej halfling zdawał się zupełnie nie zwracać na to uwagi.

Tupik zamierzał uprosić – lub w ostateczności przekupić gońca by ten zabrał go ze sobą, wszak miejsca halfling wiele nie zajmował

- Jeśli tak – przełknął w końcu ostatni kęs kaszy , oblizał się i dokończył – jeśli tak to chętnie zabrałbym się z Tobą , we dwójkę będzie bezpieczniej , miejsca wiele nie zajmę, konia nie obciąże , a w razie czego służę procą i mieczem. – Poklepał się przy tym znacząco po puklerzu.

Ostatecznie – tak jak i z karczmarzem gotów był po prostu potargować się o podwózkę dając tym samym gońcowi dodatkowy zarobek, jednocześnie zastanawiał się intensywnie na cóż miał się spotykać z górnikiem kopiącym glinę, przeczucie mówiło mu że musiał dokopać się do czegoś więcej niż „stwardniałego błota” skoro szajka Krasnikova zleciła mu to spotkanie. Z całą pewnością Czarny Rolf albo się dokopał do jakiegoś minerału albo jakiejś informacji i kto wie być może już przypłacił to życiem? Perspektywa oddalenia się choć na jakiś czas od Krzywonosa była atrakcyjna sama w sobie, a wyprawa do górniczej osady rozbudzała nienasyconą ciekawość halflinga.

Ostatecznie mógł poszukać innego źródła transportu, ale przeczucie podpowiadało mu że trzeba kuć żelazo póki gorące… Chmmm a może to stary krasnolud Thorin tak mu kiedyś mówił? Jakby nie było zadziwiająco szybko i sprawnie przygotował się do dalszej podróży – obserwator mógłby wręcz stwierdzić, że halfling był gotów dać dyla z karczmy w każdej chwili – na szczęście nic go do tego nie zmusiło… tym razem…

Pięć złociszy to była połowa majątku halflinga którą w złocie dysponował a i tak raczej większa połowa gdyż po wydatkach karczemnych to się jego dziesiątak nadruszył. Tupik nie lubił gdy ktoś próbował go zbyć, ale gońca rozumiał – jeśli miał nie po drodze to musiałby nadkładać czasu i pracy żeby zajechać do jakiejś dziury. Halfling zmierzył go jednak uważnie wzrokiem chcąc go dobrze zapamiętać, wiedział dobrze że jego spojrzenie potrafi zmrozić krew w żyłach już z samego tylko faktu ogromnej przemiany jaką przechodziło jego ciepłe, ciekawskie , zadziorne spojrzenie w zimną stal spojrzenia mordercy. Nie raz splamił swe ręce krwią i choć zwykle potrzebował do tego dobrego powodu to jednak piętno zadanych śmierci pozostawiło swój ślad na spojrzeniu jakim potrafił obdarzyć. W jednej chwili goniec mógł się zarówno przestraszyć swojej odmowy jak i odetchnąć z ulgą , że z halflingiem jednak nie pojedzie.

Gdy obracał się już w stronę oberżysty jego mimika zmieniła się niczym u zawodowego pokerowego gracza, ogromny uśmiech na twarzy i radosne skinienie głową od razu dawały znać że halflingowi podoba się ta propozycja.

- Świetnie więc , powóz zresztą wygodniejszy a i pozwiedzać okolice w spokoju można … Tak więc karczmarzu … jak w ogóle ci na imię ? Bo czuje że ta gospoda wyjątkowo do gustu mi przypadła i z pewnością nie raz tu jeszcze zajrzę a i swoim znajomym polecać ją będę.

Halfling nie śpieszył się z przedstawianiem swojego prawdziwego imienia – im mniej osób wiedziało tym lepiej, tym mniej pytań, tym mniej podejrzeń, zwłaszcza gdy w okolicy przebywał Krzywonos , jeśli jeszcze do tej pory go nie rozpoznał to wieści o Tupiku von Goldenzungenie szybko mogły dojść do jego uszu. Co innego zwykły Tupik halfling – o takim to nie ma co nawet komu wspominać, ale już przydomek szlachecki musiał robić wrażenie i skłonności do plotek, a tego Tupik wolał uniknąć. Przedstawiał się zwykle więc tylko z samego imienia lub z przydomku „grotołaz” – wziętym z tego iż zwyczajnie fascynowały go wszelkiego rodzaju groty, dziury, nory, kopalnie, jaskinie i wszelkie inne wykopaliska, słowem wędrówki mniejsze lub większe w głąb ziemi.

Domówił piwo i wyciągnął swą fajkę której cybuch stylizowany był na głowę smoka – stara pamiątka jeszcze z czasów pierwszej bandy, oddał się w spokoju swemu lekkiemu nałogowi i po chwili przyjemny aromat halflińskiego ziela zmieszanego z tytoniem rozniósł się po karczmie, całkiem znośne piwko i chwila spokoju w oczekiwaniu na Waldo były czymś czym mógł się zwyczajnie cieszyć – a Tupik potrafił chwytać chwile , wiedząc jak szybko zmieniają się koleje losu.

Tupik wyraźnie zadowolony był z dokonanego wyboru , co prawa słyszał już lepszych śpiewaków niż Waldo , niemniej nie zamierzał mu tego wypominać, miast na śpiewach skupiał się na drodze a w zasadzie na jego poboczu , lasy Imperium nie od dziś słynęły z wszelkiej maści niebezpieczeństw, poczynając od zwierzyny jak wilki chociażby, poprzez wszelkiego rodzaju gobliny , orki i inne zielone , na wynaturzeniach mutantach skończywszy. Zbyt długo był już w drodze by nie spodziewać się wszelkiego rodzaju napaści. Wiedział że coś dostrzegł nie wiedział jednak co , wiec postanowił zwrócić uwagę chłopu – a nóż on dostrzeże lepiej?

- Widziałeś to Waldo? Tam w krzakach , - wskazał kierunek wyjmując i ładując procę, - Wilki? Gobliny?

Zastanawiał się na głos po czym okrzykując – Hej tam , widzę Cię ! – Miotnął z procy w stronę przemieszczającego się kształtu.

Nikt o dobrych zamiarach nie pałętałby się po lesie miast korzystać z drogi, halfling założył więc że to wróg – nieważne czy na dwóch czy czterech kończynach. Wolał zaatakować póki był względnie zabezpieczony wozem i mając Waldo do pomocy niż wysiadać i kierować się samotnie w kierunku zagrożenia.

"Co jak co ale strzelać to jeszcze potrafię" – pomyślał z dumą na dźwięk trafionego „czegoś” miał w duchu nadzieje że to jednak nie było żadne dziecko – ale jeśli to cóż… do wesela się wygoi , no chyba że dostało w nos – to może się nie wygoić, Arnold „Krzywonosy” – coś już o tym wiedział – Tupik zachichotał w duchu po czym zakręcił proca jeszcze raz gotów do oddania strzału

– Wyłaź mówię , widzę Cię ! Jak nie wyjdziesz to znów dostaniesz ! Raz ! Dwa !

Halfling blefował ale poprzedni udany strzał dawał mu w tym sporą przewagę, skąd piszcząca bestia miała wiedzieć że jej nie widzi skoro dostała? Rzecz jasna mówienie do „bestii” mijało się z celem, jednak Tupik nie mógł wykluczyć że okrzykuje kogoś kto go jednak rozumiał. Wciąż pozostawał na wozie i ani myślał z niego schodzić dopóki nie zorientuje się lepiej w sytuacji. Pocisków do procy miał pod dostatkiem była to jedna z zalet tej broni że kamieni było wszędzie pod dostatkiem, może nie powodowała takich spustoszeń jak kusza czy broń palna, ale miała swoje inne zalety – zwłaszcza w rękach sprawnego strzelca.

- Trzy ! – halfling wstrzymał się jeszcze na pół sekundy dając szanse w czasie odliczania na ukazanie się przeciwnika. Inaczej kanonada strzałów miała trwać do skutku. Dzieci nie chowają się w głuszy po lasach, nie przemieszczają tak szybko, nie stronią od wozu z chłopem jeśli same uciekają i potrzebują pomocy... Prawda? Miał taką szczera nadzieje… Ostatecznie dziecko łatwiej jest nastraszyć niż dorosłego – więc po oberwaniu kamieniem i groźbie kolejnych ciosów naprawdę liczył na to że jeśli to dzieciak to się wyłoni…