Wieści żadnych w zajeździe nie było. Propozycja zarobku rzucona przez Bladina przy targu konnym na razie nie spotkała się z odzewem.
- Astrolog astrologiem, ale mamy zadanie do wykonania - krótko obwieścił krasnolud przy śniadaniu. -Co z tym waszym pomysłem z ogłoszeniem i nagrodą? - zapytał Falkenberga.

- Przejdę się do kapłanów Grimnira, zapytam czy coś odnośnie Katriny udało im się dowiedzieć. Zapytam też, czy znają tego Breidera. Dla pewności zajrzę do kapłanów Morra, czy Katrina tam aby nie trafiła. Tam też zapytam o niego. Na bramach miejskich sprawdzić wypada, czy nie wyjechała - potarł kark i rozjerzał się szukając wzrokiem ochotnika do tego zadania. - Popytam też o dzielnicę biedoty. Potem mogę... możemy pójść szukać Katriny w tej dzielnicy. Możemy rozejrzeć się tam za Karlem. Zawsze możemy powiedzieć, że dostaliśmy wskazówkę, że do niego mogła się udać - zakończył przedstawianie swojego planu.

Umowa zawarta z Celestiumem miała swoje dobre i złe strony. A problem polegał na tym, iż Konrad nie był całkiem pewien (wbrew własnym słowom), czy ostatecznym rozrachunku plusy przeważą nad minusami.

- Nagroda to był dobry pomysł - odpowiedział na pytanie Bladina - ale sam wiesz, że nasze fundusze są, delikatnie mówiąc, nieduże. Możemy zaoferować góry złota, ale ich po prostu nie mamy. Niestety nasi zleceniodawcy jakoś nie pomyśleli o tym, że możemy trafić do Altdorfu.

* * *

- Z poszukiwaniami w dzielnicy biedoty będzie taki problem - powiedział, gdy krasnolud zakończył przedstawianie swoich planów - że ani Liwia ani ja nie powinniśmy się tam pojawiać. Będziemy się tam rzucać w oczy, za bardzo, i każde zadane przez nas pytanie będzie znane wszystkim, w tym i osobom, które nie powinny dowiedzieć się o naszych zainteresowaniach panem Karlem Breiderem. I nawet gdybyśmy zdobyli jakieś wiadomości, to Karl zostałby ostrzeżony, a to nam do szczęścia i powodzenia sprawy nie jest potrzebne. Wprost przeciwnie. Za to moglibyśmy w dwójkę przepytać strażników - zaproponował.

Liwia tak jak pozostali miała wątpliwości co do współpracy, jednak dzielnie walczyła, by nic nie dać po sobie poznać. Dodatkowo pośpieszne pożegnanie z Lorą sprawiło, że nie zdążyła z nią prozmawiać o skrywanej od pewnego czasu tajemnicy. Teraz pozostał jej jedynie Konrad. Jednak to nie było odpowiednie miejsce i pora na rozmowy takiej natury.

Mimo zmęczenie po nieprzespanej nocy, Liwia usilnie starała się zachować trzeźwość umysłu i z uwagą analizowała każde wypowiedziane przy śniadaniu słowo.

- Razem z Konradem, zdecydowanie powinniśmy omijać dzielnicę biedoty, ale wyłącznie ze względu na powodzenie naszej misji. - Kobieta zmierzyła mężczyzn wzrokiem i kontynuowała. - Nawet jeśli Konrad się przebierze za najemnika czy innego osobnika spod ciemnej gwiazdy, to i tak niewiele da. Nijak nie będzie pasować, chyba że źle rozumiem pojęcie 'dzielnica biedoty'. Jednak pan Wolken ma też sporo racji. Nie zaszkodzi nieco stonować nasz wygląd i udać się na poszukiwanie informacji w mniejszych grupach. Propozycja Konrada brzmi rozsądnie, razem możemy przepytać strażników.

- Zaraz, zaraz - zaniepokoił się Bladin. - To, co mówił wczoraj brat Peter ma sens. Nic nie wiemy o tym człowieku. Nawet nie wiem, czy to faktycznie jest Celestium, nadworny astrolog. Nie pokazał nam swojej pracowni, gdy go o to prosiłem. Nawet, jeżeli jest tym, za kogo się podaje, to chcecie siłą chwytać człowieka tylko na podstawie jego słów? Bracie - zwrócił się do Petera. - Sam mówiłeś, że może chcieć załatwiać własne porachunki. I ja tak myślę. Równie dobrze sam może być kultystą, tyle o nim wiemy. Mamy wyznaczone zadanie, a wydajecie się o nim zapominać. Trzymajmy się zadania, a przy okazji zbierzmy informacji o Breiderze. A wracając do nagrody za Katrinę - zwrócił się do Konrada - to dopóki nikt się nie zgłosi, nie musimy się chyba martwić brakiem funduszy. Mam nadzieję, że w przypadku pochwycenia złodziejki lub odzyskania amuletu, świątynia zapewni odpowiednie środki. A nawet jeżeli nie, to będzie jeszcze czas, żeby się tym martwić.

- Pan wybaczy panie Bladin - wtrąciła Liwia - ale noszenie nazwiska Unwheather nie pozwala mi na składanie obietnic bez pokrycia. Ja również pragnę pojmać Katrinę, jednak nie kosztem honoru mojej rodziny. Czasem najlepszym sposobem na dotrzymanie obietnicy jest jej nieskładnie.

Liwia / Konrad / Bladin

Choć poszukiwanie Katriny utknęło w miejscu, ciągle mieli nadzieję, że dzięki współpracy z niepokojącym ich astrologiem jakoś im pomoże. Niestety, nikt z osób, z którymi rozmawiali wcześniej, nie był w stanie pomóc rozpytującym znów Liwii, Konradowi i Bladinowi. Ani morryci, ani strażnicy miejscy, ani krasnoludzka społeczność nie widzieli szukanej przez nich kobiety i nie znali Karla Breidera. Jedyny trop, choć bardzo wątły, podrzucił jeden z uliczników, którym Bladin obiecał zapłatę za informacje.

- Ej, ten wasz rudzielec, to znowu był na targu rano! Widziałżem jak szła tam – chłopaczek pokazał na południowy-wschód, gdzie za rzeką znajdowała się dzielnica biedoty. – To co, dasz złocisza?

Wolken/ Peter

Peter i Wolken tymczasem poznawali inną stronę miasta. Dzielnica, której granice wyznaczały dwie rzeki i miejski mur nie wyglądała tak przyjemnie, jak okolice, w których do tej pory przebywali. Brud, smród i bieda wyzierały z każdego kąta. Niby nie było w tym nic dziwnego dla żadnego z nich, tak wyglądało przecież życie większości ludzi w Imperium, jednak tu mieli wrażenie, jakby wszystkie te rzeczy były odczuwalne jeszcze mocniej, jakby ktoś wziął najgorsze rzeczy i upchnął je na siłę na małej przestrzeni.

Krążyli zatem po wąskich uliczkach, unikając natarczywych spojrzeń, nieczystości na ziemi i nachalnych żebraków wyciągających ręce albo kikuty po drobne pieniądze.

- Dla córki, dobry panie, dla córki, ona głodna!

Liczyli na łut szczęścia. Tu i ówdzie widzieli robotników budowlanych, naprawiających pęknięte ściany budynków. Peter splótł przed sobą palce dłoni schowane w luźnych rękawach swojej kapłańskiej szaty. Kto wie, może ta modlitwa pomogła, a może wreszcie uśmiechnęło się do nich szczęście. Natknęli się na spaloną w sporej części stajnię, i nie zdążyli nawet pomyśleć, co by się stało gdyby ogień rozprzestrzenił się na okoliczne budynki, ponieważ wśród pracujących mężczyzn ujrzeli jednego, pasującego jak ulał do opisu przekazanego im przez Caromanna. Niósł w pojedynkę drewnianą belkę, którą pewnie Peter i Wolken nie unieśliby razem. Wypatrzyli też nadzorcę, który kierował robotami.

- Pracy szukasz? Jak wszyscy tutaj. Chudy jesteś, dasz radę nosić ciężary przez cały dzień? – Potarł potylicę, taksując wzrokiem Wolkena. – Mogę cię przyjąć, ale nie dam ci tyle co innym. Siedem pensów za dzień, zaczynamy po drugim biciu dzwonów i kończymy o zachodzie słońca. Jak ci pasuje, przyjdź jutro.

Białowłosy kiwnął głową i odszedł, zatopiony w myślach. Jeśli Celestium miał rację i mordercą rzeczywiście był ten robotnik, kto został schwytany przez straż miejską?

Białe żagle, informacje od smyka

- Złocisza? - zdumiał się Bladin. - Musiałbym najpierw wiedzieć, że to prawdziwa informacja. Poza tym, mało warta. Ani nie wiem po co była na targu, ani nie wiem dokąd poszła. Na złocisza musisz się postarać więcej. Zobaczyć, do jakiego budynku weszła. Masz - wyjął garść miedziaków. A karl - pokazał złotą monetę - czeka na Ciebie. Dowiedz się, gdzie nocuje.

Białe żagle, później

Gdy się zebrali wszyscy razem, odezwał się:
- O tym Beiderze nikt nie słyszał. Z dobrych wieści, Katrina - jeżeli wierzyć temu młokosowi - kręci się gdzieś przy dzielnicy biedoty. To co, idzie ktoś ze mną rozejrzeć się tam jeszcze dziś? Hm… w sumie to chyba sam muszę, bo reszta z was będzie podejrzana - potarł kark zastanawiając się. - A w międzyczasie nie chciałoby się komuś sprawdzić, czy ten Celestium to faktycznie ten Celestium? No i - zwrócił się do Petera - nie powinniśmy udać się do jakiegoś centrum sigmaryckiego, żeby nam trochę funduszy dostarczyli? Kończą się.

Wieści, przekazane przez młodego ulicznika, były w pewnej mierze optymistyczne. Bo jak inaczej można było określić to, że wreszcie udało im się wpaść na ślad Katriny? Problemem jednak było to, iż ślad ów prowadził do dzielnicy, do której część ich drużyny raczej nie miała po co wchodzić.

- Dostaniesz jeszcze parę sztuk srebra - powiedziała Liwia, sięgając do kieszeni - jeśli zorganizujesz paru kolegów i dowiecie się, gdzie mieszka poszukiwana przez nas rudowłosa pannica. Z pewnością znasz w tej dzielnicy mnóstwo osób, prawda?

- Masz rację, Bladinie. - Skinęła głową, zgadzając się ze słowami na temat konieczności rozdzielenia się. - Tylko uważaj na siebie, bo może się okazać, że i Katrina znalazła sobie kilku kolegów. Albo że ten chłopak ma ochotę zarobić złoto bezpośrednio z twojej kieszeni.