Zupa z rzepy! Jego ulubiona. Z pewnością nie taka jaką robił ojciec. Z dodatkiem fasolki i polaną skwierczącymi skwarkami, którą jadło się z czarnym chlebem i za każdym razem parzyło język. Gnimnyr westchnął na te wspomnienia. Uśmiechnął się do wiedźmy, a jego uśmiech był równie paskudny co jej.
- Ja chętnie zjem – oświadczył, rozglądając się za miejscem, gdzie mógłby usiąść.

Kiedy dziewczyna odczytywała notatki, chłonął każde jej słowo. Coś zmienia ich oczy… Zmiany zaczęły się w środku… Alchemik pomyślał o jednym. I to coś przeraziło go, ale chęć poznania tajemnicy rozpalała mu umysł. Znów był gotów wrócić do jaskini. Tym razem być już przygotowanym na dotarcie na dół. Chciał odkryć tajemnicę, potwierdzić swoje przypuszczenia. Przecież mogło chodzić tylko o jedno… Spaczeń! Oczywiście nie miał zamiaru babrać się w tym gównie, ale chciał potwierdzić swoje przypuszczenia.

A kiedy już po zupie i po czytance kislevskie chłopaki skoczyły w amory do blondyneczki, to Gnimnyr palnął się w czołu i wzniósł oczy ku niebu w geście rezygnacji.

- Babciu, dajcie no jeszcze tej zupy – poprosił, wyciągając miskę w kierunku staruszki.

Tymczasem Yarislav już sięgał do wnętrza juk by zapełnić swój trzos kosztownościami. Alyana zdawała się być jedną z tych kobiet, które podnosiły prestiż mężczyzny. Dolganin szczerze wątpił, że Matka Olga zgodzi się ją sprzedać. Snuł więc wielkie plany, od porwania do zostania lokalnym bohaterem, który Alyany zażąda w nagrodę, zapominając całkowicie o rodzinnych stronach. Zupełnie niczym zdawały mu się stada ojca w porównaniu do tej pięknej kobiety i wszystkiego, co dzięki niej mógł osiągnąć w tym miejscu.

Niebezpiecznym miejscu, jak przypomniał sobie, gdy nieco ochłonął.

Niemal kupił trzy pierścienie plecione ze złotego drutu. Alyana być może już jutro zostanie porwana przez czarnookich. Kupił kolczą bluzę.
Całe Medvednyj mogło zostać niedługo zmiecione z powierzchni ziemi. Począł wciskać kupcowi pancerz z powrotem. Zabrać jak najwięcej do domu, wrócić. Porwać Alyanę jeśli się uda.
Nie zdołał zwrócić kolczugi. Kupił jeszcze zdobne siodło i uprząż. Z zakupami wrócił do Karei. Gdy odział zarówno siebie i klacz natłok myśli zniknął. Jak ręką odjął. Czesząc wierzchowca czekał na Rusłana i jego zazdrosny wzrok.

W Medvednyj panowało poruszenie. Ungołowie szykowali się do obrony osady. Wzmocniono straże na bramach i rozesłano patrole po okolicy. Gdy oni próbowali uzupełnić zapasy, znalazł ich Gornov.

- Czego się dowiedzieliście?

Yarislav, jak niemal każdy niepiśmienny, miał względnie dobrą pamięć. Nigdy nie mógł posiłkować się notatkami. Cytować jednak nie potrafił równie jak pisać.

- Że czarnoocy mieszkają w sąsiedztwie od dawna. Jeżlim dobrze zrozumiał - obejrzał się na krasnoluda - to skupia ich jedna góra. Nie wiem która.

- Po śladach będzie można iść, a choć w górach trudniej to taka masa ludzi trop pewnie zostawi. Zwłaszcza jak który z jeńców się postara - podpowiedział Rusłan.

- Nie bardzo to pomocne… Nic o nich więcej nie było w tym notatniku?

- Może i było - odburknął Gnimnyr. Za bardzo nie podobało mu się, że notatnik stał się tak popularny. - Pisze tam coś o chorobie, co ludzi zmienia. A poza tym dużo różnych rzeczy, których ja sam do końca nie rozumiem, więc i Wy atamanie pewnie nie pojmiecie.

- Ja nie pojmę? - głos Gornova wyraźnie się utwardził. - To może wy pojmijcie, że chodzi o życie kilkudziesięciu ludzi. A może i o wasze. Nie jestem w stanie zapewnić wam bezpieczeństwa. Wysyłam oddział za porwanymi, a reszta ludzi zostaje, by bronić Medvednyj.

- Nasze życie jest na szlaku, nigdzie nie zagrzaliśmy miejsca. Pójdziem z waszym pościgiem, niby byście sobie poradzili…

- Z nami? A jak krasnolud na tym swoim osiołki ma nadążyć? - Ataman pokręcił głową. - Wasza sprawa, co zrobicie, ale moi nie będą zwalniać. Jeśli chcecie, możecie tu zostać, ale wtedy macie obowiązek obrony osady. Jeśli chcecie odejść, droga wolna, w każdą stronę.

- Sami widzicie, że nie ma sensu - argumenty atamana idealnie pasowały do planu Gnimnyra. - My pojedziemy do jaskiń, Wy zrobicie co Wam honor nakazuje. Wchodzić sobie w drogę nie będziemy. Przecie ja i mój osioł nie weźmiemy na siebie odpowiedzialności za życie tylu ludzi.

Po szorstkim pożegnaniu z atamanem towarzysze rozmówili się dopiero przy koniach.

- Ale bym nosa utarł temu bubakowi, dalij, bierzmy liny i ruszajmy na jaskinie. Tam poszukam śladów czarnookich, zakład, że się znajdą!

* * *

Decyzja zapadła. Wracali do krypty Putinova, a najkrótsza droga prowadziła tam przez Mroczny Las. Wierzchowce nie protestowały ani przeciw wyborowi drogi, ani przeciw dodatkowemu ciężarowi, który na nie wsadzili. Zaopatrzyli się w odpowiednią ilość lin i pochodni, by móc zejść do jaskini za kryptą. Wzięli też dodatkowy prowiant, by nie tracić czasu na polowania. Na krawędzi puszczy całej trójce zabrzmiały w głowie słowa o żyjącym lasie wypowiadane chrapliwym głosem przez ślepą staruchę i zatrzymali się na chwile. Yarislav pierwszy dźgnął piętami boki swojej kobyły i ruszył między drzewa. Usilnie starał się zapomnieć czym zazwyczaj kończy się ignorowanie wiedźm.

„Praktyka czyni miszcza”. Z ta myślą prowadził pozostałych przez las. Tym razem nie sugerował się ścieżkami. Ustalił sobie kierunek jazdy i trzymał się go, zerkając tylko od czasu do czasu na położenie słońca prześwitującego przez gęste korony drzew. Tak jak poprzednio, nie słyszeli tu odgłosów zwierząt, puszcza raczej była martwa, niż żywa. Oni też milczeli, aż do czasu gdy ponownie ujrzeli przed sobą między pniami trawy stepu, a wtedy z niejednej piersi wyrwało się ciche westchnienie ulgi. Udało im się tym razem przebyć Mroczną Puszczę bez dodatkowych przygód i choć wyszli bardziej na południe, niż zamierzał Yari, byli zadowoleni. Mniej więcej w tym rejonie zeszli z gór, spodziewali się więc znać dalszą drogę. Przekroczyli szybko wąskie pasy stepu i wzgórz pomiędzy lasem, a Goromadnymi i zaczęli piąć się w górę. Zamierzali już rozbić obóz, gdy zorientowali się gdzie się znajdują. Przed nimi wznosiły się wysokie skały, które postanowili ominąć przed kilkoma dniami. Gdzieś tu powinno było być drzewo z dwoma trupami.

Powinno było być.

Nawet wiedzieli gdzie. Tam, gdzie teraz ziała dziura, wyrwa między drzewami. Nieduży, w miarę regularny okrąg zrytej ziemi, pożółkłych liści i suchej trawy.

Gdzieś tu powinno być drzewo z dwoma trupami… pomyślał Gnimnyr, w chwili gdy zorientował się gdzie są. Jakoś nie za bardzo miał zdolność rozeznania w terenie, ale szybko skojarzył skały i drzewo. Drzewo, którego nie było! Zamiast niego był zryty krąg ziemi. Krasnolud skierował się w tamtą stronę, chcąc sprawdzić co się stało. Zastanawiał się jak to możliwe, że zniknęło całe drzewo. Czy zostało wyrwane, ścięte… czy zapadło się pod ziemię? Tutaj, w Górach Szaleństwa wszystko było możliwe. A wtedy do głowy przyszedł mu gwóźdź. Co się stało z gwoździem? Czy leżał na ziemi, czy zniknął wraz z pniem, w który był wbity. Gnimnyr podejrzewał gwóźdź o związek ze zniknięciem drzewa. Mogło tak być, nie były to rzadkie przypadki, że ktoś z pomocą jakiegoś przedmiotu oznaczał cel i potem, magicznie bądź alchemicznie wpływał na niego na odległość. Ot, taka myśl, ale warta rozważenia.

Szybko rozwiewał się dobry humor w Górach Szaleństwa.
Yarislav zatrzymał klacz i zastygł w milczeniu. Gdy krasnolud zwlekł się z grzbietu swego wierzchowca zaczepił go.
- Sef? Czego szuka? To nie ślad porwanych, prawda?
Pytał, bo nie wierzył w to co widział. Towarzyszyły mu silne uczucia: wyobcowania, inności i chęci oddalenia się czym prędzej od nietypowego odkrycia.
- Mieliśmy ich szukać. Jedźmy.

Patrzyli w milczeniu to na siebie, to na miejsce, skąd zniknęło w jakiś sposób drzewo. Nikt go nie ściął, zostałby wtedy przecież pniaczek, no i jakieś trociny czy odłamki drewna.

Gnimnyr pierwszy podszedł do tego przeklętego kręgu. W wyrwie w ziemi widział resztki korzeni. Pomyślał, że ktoś mógł wyrwać drzewo, ale nie wiedział kto i po co. Asmył pewnie miałby dość sił. Krasnolud przeklął sam siebie za myśl o gigancie z opowiastek wystraszonych dzieci z Polyan. Skupił się na szukaniu gwoździa, który już wcześniej był dla nich zagadką, ale nie znalazł go.

Retoryczne pytania Rusłana o drzewa chodzące samopas przywołało bardzo niepokojące obrazy w wyobraźni całej trójki. Dołganie rozejrzeli się szybko. Nie było widać ludzkich śladów wokół, poza tymi, które sami zostali przed kilkoma dniami. Widzieli jednak pas połamanych krzaków i zgniecionej trawy wiodący w kierunku skał.