Gnimnyr łypnął swoim jedynym okiem na stojących obok Dołgan. – Chyba nie mamy zamiaru podążać za tymi śladami – ni to spytał, ni stwierdził. Oczywiście ciekawiło go, dlaczego drzewa nie było w miejscu, w którym stać powinno ale ta ciekawość nie była tak silna, żeby rezygnować z dalszej podróży do jaskini alchemika i ryzykować utratę zdrowia czy życia w skałach. Krasnolud, już obeznany z możliwościami Gór Szaleństwa, nie zamierzał ryzykować czegokolwiek. Uważał, że im szybciej zrobią to, po co tu byli, tym lepiej. Trafić do pracowni, zbadać jaskinię i wynosić się jak najdalej od Goromadnych. Takie były plany i nie miał zamiaru ich zmieniać. – Ja w każdym razie nie mam zamiaru. Przyjmijmy, że drzewo zabrał sobie Asmył, Bubłok czy jakiś inny Czamłyk i jedźmy. Zgoda?

- Właściwie... - zaczął Rusłan, ale wzruszył ramionami. Nie on był tu od myślenia. Spojrzał jeszcze na Yarislava, ale sam kłócić się z khazadem nie zamierzał.

Yarislav nawet nie wzruszył ramionami. Gnimnyr dopiero co dowiódł, że podążanie za wskazaniami jego wielkiego nochala się opłaca. Dolganin z dumą zaciskał dłonie na przepięknych, mocnych lejcach.
- Zgoda.

Ruszyli dalej. Tylko Rusłan odwrócił głowę kilka razy, patrząc na ten dziwny szlak prowadzący w skały. Skoro jednak sef wyprawy zdecydował o jak najszybszym dostaniu się do krypty Putinova…

Goromadny tym razem odpuściły, choć może to była tylko cisza przed burzą. A może to było tylko ich wrażenie, ze coś w tych górach jest nie takie, jakie powinno być? Tak czy owak, tym razem nie pobłądzili. Przewodnicy szybko odnaleźli zarośnięty trakt wiodący wprost do ich celu, a może i gdzieś dalej, kto wie. Na nocleg zatrzymali się w tym samym miejscu, co poprzednio, tam gdzie mogli się schować przed oczami obcych i napoić wierzchowce. Kolejnego dnia dotarli na miejsce.

Byli już o kilkadziesiąt metrów od wejścia do pracowni, gdy ze środka wychynęło kilka niewielkich postaci, wzrostem nie dorównujących nawet krasnoludowi. Wszystkie ubrane były w czarne szaty z kapturami naciągniętymi na głowy, spod których wystawały jedynie długie, zakrzywione, blado-zielone nosy. Gnimnyr zaklął od razu szpetnie, a Dolganie złapali za broń. Rusłanowi wydawało się, że ich oczy przypominały mroczne jamy bez śladu koloru.

Szóstka goblinów na ich widok zaczęła pokazywać ich palcami, skrzeczeć, popychać siebie wzajemnie, w końcu jednak stwory zdecydowały się na odwrót i wbiegły z powrotem do jaskini.

Yarislav z zazdrością patrzył gdy Rusłan oddawał strzał. W przeciwieństwie do Gnimnyra liczył na paskudne pudło, które mógłby potem wytykać kompanowi. Sięgnał natomiast po tarczę, topór i jak zwykle przygarbiony zaszarżował wprost na mikre istoty.
- Iiii-ha!
Nim dotarł do wrót jaskini gobliny rozpierzchły się i ukryły w wnętrzu góry. Dolganin ujechał jeszcze kilka metrów, zatrzymał klacz i zsunął się płynnie na ziemię. Spieszył się, by jako pierwszy upuścić krwi szkaradom.

Każdy z ich trójki zareagował inaczej na widok zielonoskórych. Gobliny nie stanowiły jednak wielkiego zagrożenia dla dobrych wojowników, nawet biorąc pod uwagę ich przewagę liczebną, nie uciekli więc.

Yarislav wbił pięty w boki konia i ruszył w stronę wroga. Gnimnyr zrobił to samo, choć w bardziej krasnoludzki i przyziemny sposób. Jedynie Rusłan wyciągnął z kołczanu strzałę, nałożył ją na cięciwę nowego łuku i posłał pocisk prosto w grupkę stworów. Niestety, jego koń w ostatniej chwili szarpnął się, ręka strzelca drgnęła leciutko, a strzała jedynie zahaczyła o głowę jednego goblinów zamiast wbić się w nią i rozłupać ją jak dojrzały melon. Orzeźwiło to nieco zielonoskórych, którzy nie tracili już więcej czasu i pierzchli do jaskini.

Nasza dzielna trójka rozdzieliła się, najbliżej wroga był Yari zeskakujący właśnie z kobyły. Za nim, na ile pozwalały mu jego krótkie nogi, biegł krasnolud. Na samym końcu, ciągle w siodle, znajdował się drugi z przewodników, Rusłan.

I wtedy właśnie skrzeki goblinów zostały zagłuszone przez głośny, basowy ryk, brzmiący jakby ktoś pocierał jednym kamieniem o drugi w głębokiej studni. W drzwiach stanęła jakaś postać, znacznie większa od uciekających wcześniej zielonoskórych. Postać skrzywiona, zgarbiona, z długimi rękami, ledwo mieszcząca się w przejściu. Troll, który niemal zaklinował się w drzwiach, szarpnął się mocniej wyrywając resztki framugi ze skały. Bestia o ciemnoszarej skórze upstrzonej wrzodami zaryczała ponownie. Koń Yarislava stanął dęba, ale jeździec na szczęście trzymał jeszcze uzdę i powstrzymał zwierzę przed ucieczką. Troll tymczasem mrużył w pełni czarne oczy, jakby słońce go raziło, ale po krótkiej chwili ruszył w ich stronę.

Ani rozmiar, ani ryk potwora nie przestraszyły poszukiwaczy skarbu, którzy z niejednego pieca chleb jedli i z niejednej butli okowitą pili. Yarislav, jak szybko z konia zeskoczył, tak prędko na siodło powrócił. Pogonił kobyłę, najpierw by oddalić się od zagrożenia, a potem by zaatakować. Rusłan zatrzymał swojego wierzchowca w miejscu ściskając jego boki kolanami, a potem wyciągał z kołczanu strzałę za strzałą, posyłając je w stronę bestii, która stanowiła znacznie łatwiejszy cel od malutkich goblinów. Już wkrótce jeden z pocisków wbił się w rękę trolla, a drugi w jego żylasty korpus. Tylko Gnimnyr, zaślepiony nienawiścią do wszystkiego co ma związek z orczym plemieniem i wszystkiego, co mogło stanąć mu na drodze do tajemnic Putinova biegł wprost na monstrum.

Żarty skończyły się, gdy troll dopadł krasnoluda. Nie był uzbrojony, ale jego potężne łapska zakończone ostrymi pazurami w zupełności wystarczyły, by Gnimnyra ciężko poturbować i poszarpać. Stwór młócił rękami na lewo i prawo, przytłaczając alchemika i w końcu jeden z ciosów zahaczył o nogę krasnoluda. Ten stracił równowagę i nie zdążył osłonić głowy przed kolejnym uderzeniem, które poharatało jedną stronę jego twarzy i zdarło z niej opaskę zasłaniającą oczodół. Ryki wściekłości mieszały się z krzykami bólu. Obok nich przemknął Yari, w przelocie obniżając się z jednego boku konia, niemal spadając na ziemię, i tnąc trolla po biodrze. Wykorzystał to krasnolud zadając szybki cios swoim pałaszem. Potwór złapał ostrze, a wtedy Gnimnyr pociągnął je gwałtownie. Na trawę spadło kilka palców przypominających tłuste robaki. Troll zaryczał głośno, po czym umilkł nagle, gdy toporek Dołganina wbił się w tył jego głowy, przebijając się przez twardą czaszkę. Jakby zdziwiony, próbował sięgnąć w tył, by sprawdzić, co takiego się stało, ale po krótkiej chwili padł najpierw na kolana, a potem – już martwy – uderzył pyskiem w ziemię.

- Bełt! - Zawołał Yarislav na kompana zeskakując z końskiego grzbietu. Ręką wskazywał wejście do jaskiń, jakby coś jeszcze mogło się w nim pojawić. Sam odwiesił toporek za pas i wolną ręką sięgnął po krzemienie do torby. Migiem zabrał się za zbieranie opału z ziemi i rozpalanie ognia.

- Troll duży, to i dymił będzie długo. Wykurzymy z nory, cokolwiek tam jest. Dobre będzie, sef przekonywał uśmiechając się złośliwie.
Z pracą uwijał się jak w ukropie. Chciał podrzucić goblinom ich wielkiego brata z gorącymi pozdrowieniami z powierzchni. Yarislav był pewien, że tym zaangażowaniem przypodoba się Gnimnyrowi.