Urażony nieco Yarislav pozbierał ponownie chrust wytrącony mu z ręki przez wściekłego krasnoluda. Chciał przecież dobrze! Kto by tam jednak nadążył za krasnoludami i alchemikami.

Zaniósł więc gałęzie pod wejście do jaskini, będącej pracownią Putinova, będącej jego kryptą. W tym czasie Rusłan celował w mroczny otwór na wypadek kolejnego ataku. Obu przewodników uderzyła jednak panująca cisza. Nie słyszeli okrzyków, kroków, szczęku broni. Nic, jakby gobliny zapadły się pod ziemię. W sumie, mogły to zrobić... Mogły też chować się tuż za drzwiami zniszczonymi do końca przez trolla i zastawiać właśnie pułapkę na nich.

Gnimnyr nie myślał już o goblinach ani nawet o swoich ranach. To nie własna krew spływająca po twarzy zaprzątała jego uwagę, tylko krew bestii, krzepnąca powoli w jej żyłach. Chwiejnym krokiem podbiegł do muła, który jak gdyby nic skubał trawkę i począł odwiązywać jedną ze skrzynek przytroczonych do jego grzbietu. Z ostrożnością położył ją na ziemi, kluczem schowanym głęboko pod odzieniem otwarł zamek i podniósł wieko. W środku, w przegródkach wymoszczonych sianem i trocinami, poukładane były szklane naczynia o różnych kształtach. Kiedyś będą stanowić podstawowe elementy jego własnej pracowni, na razie jednak miały posłużyć jako pojemniki na krew trolla. Krasnolud wyciągnął jeden słoiczek i dwie buteleczki z korkami, tylko one miały wystarczająco szczelne zamknięcia. Szybko przykucnął przy martwym stworze, próbując odgonić od siebie myśli o czarnej polewce, na którą przepis odnalazł w notatniku. Miał przed sobą jej podstawowy składnik! Ostrożnie zaczął nacinać sztyletem żyły trolla. Ciemny, gęsty płyn spływał powoli do przygotowanych pojemników.

Nieco urażony Dolganin zwykle milczał, zgodnie z wpojonym mu wychowaniem. Ekspresyjne okazywanie emocji było na stepie źle widziane i surowo tępione. I choć Gnimnyr cieszył się dużym szacunkiem Yarislava to – koniec końców – ten ostatni nie został wygnany z plemienia za niewypielone na czas grządki.
- Nie wiem! No wiem! To skończ te sanie trolla zbierać, a nie gadasz!

Obruszony zebrał swój chrust i odpalił ognisko. Dokładał do ognia i uspokajając się żuł suszone mięso. Siedział na ziemi z łukiem na kolanach i dwoma strzałami wbitymi w ziemię. Czekał, stygł i nerwowo wodził oczami po skarpie nad ich głowami.

Yarislav nie do końca słyszał co mówił Rusłan, bo mlaskał w tym czasie. Nie uspokoił się jednak na tyle, by zupełnie zmilczeć.
- By jednak co? - Zakrzyknął.
Jednocześnie gryzł, odsłaniając uzębienie.

W sumie nie wiadomo, jakiego efektu spodziewali się wrzucając kilka rozpalonych konarów do jaskini. Chyba nie takiego, że biały, gęsty dym powstały po przykryciu ognia kilkoma świeżymi gałęziami będzie po prostu buchał na zewnątrz przez otwór wejściowy.

Po pewnym czasie zauważyli też strużkę dymu unoszącą się gdzieś spomiędzy skał nad nimi. Raczej nie było to tajne wejście do jaskini, a wylot rury z piecyka, który widzieli przy pierwszej wizycie w tym miejscu.

- Czekaj, na pewno trzeba dłużej polić. Coś taki w gorącej wodzie kąpany? - zaczepił Rusłana Yarislav.
Dolganin był najwidoczniej przekonany, że jak dymu będzie więcej to podąży on w dół kompleksu korytarzy. Prawda była jednak inna – uwędzone wnętrze jaskini przestawiało się obecnie gorzej niż przed kilkoma dniami, w dodatku gorzej śmierdziało a poza goblinami czaił się w nim również tlenek węgla.
Aż strach pomyśleć, co mogłoby się stać, gdyby zgodnie z pomysłem Yarislava rozpalono w jaskini na dłużej. Otwarty ogień trawi nawet skały, z których góry są zbudowane.

- No jak chcesz, uparciuchu - dodał Dolganin wzruszając ramionami.
Niezwłocznie uzbroił się i podążył za Rusłanem.

Gdy wchodzili do środka, resztki dymu unosiły się pod stropem części mieszkalnej jaskini. Pieczara wyglądała tak, jak ją zapamiętali, a goblinów nie było widać.

Dym pod sufitem nawet w jurcie nie był niczym nadzwyczajnym.
Yarislav ruszył dalej chcąc sprawdzić, czy przejście przez ścianę wyglądało w dalszym ciągu tak, jak je zostawił. Na tym jednak nie poprzestał.
- Cho no tu z pochodnią - rzucił za plecy.