Gobliny oddały pierwsze strzały w stronę Medvednyj, nim Ungołowie wspierani przez Rusłana i Yarislava dotarli na miejsce ulokowania artylerii. Sprytnym manewrem oddział jazdy, ukrywający się do tej pory przed wzrokiem strażników, przyciągnął uwagę wojowników strzegących machin oblężniczych. Rozdzielającym się na pary towarzyszom pozostało poradzić sobie z siedmioma zielonoskórymi.

Gdy Yarislav wypadł z ukrycia, a Rusłan oddał strzał w kierunku machin, gobliny odpowiedziały salwą. Konie silnie biły o podłoże zmieniając kierunek biegu i myląc wrogich łuczników. Z każdą chwilą Ungoł i Dolganin byli bliżej celu.

Gdy wpadli z impetem pomiędzy pokraczne potworki nic nie mogło im się przeciwstawić. Siekąc na prawo i lewo Yarislav przyciągał wrogów, a korzystający na tym Ruslan podpalał kolejne katapulty.

Wrogie strzały robiły jednak wielkie zamieszanie na rozległym polu walki. Jeźdźcy wspinali się na wyżyny możliwości dokonując czynów niemal woltyżerskich omijając zauważone w ostatniej chwili pociski i ciosy. Wierzchowce stawały dęba widząc krew i słysząc wrzaski zielonoskórych.

Gdy wszystkie trzy machiny stanęły w ogniu jeźdźcy zebrali się do odwrotu. Jeden z nich zapłacił za ten brawurowy wypad najwyższą cenę - nie był to jednak ani Rusłan, ani Yarislav. Obaj pędzili z powrotem, zastanawiając się naprędce czy jechać do dowództwa czy też wprost na pole bitwy.

* * *

Bitwa trwała. Obrońcy nie zostali zmiażdżeni pierwszym atakiem, także dzięki poświęceniu, działaniom i walce czwórki bohaterów, którzy nie bronili tu swoich domów.

Yarislav i Rusłan zniszczyli artylerię wroga.

Machiny Gnimnyra siały spustoszenie w szeregach wroga.

Furgil nie dopuścił do załamania się linii obronnej.

Goblinów było jednak zbyt wielu. W pojedynkę nie stanowili wielkiego zagrożenia, teraz jednak sunęły na nich kolejne fale ataku, oddział za odziałem. Siły Kislevitów topniały, zapasy odwagi i wytrzymałości wyczerpywały się, kawaleria miała coraz większy problem w przebijaniu się przez zastępy zielonoskórych.

Konni widzieli to doskonale ze wzgórz i klęli. To samo robił krasnolud, mieszając w przekleństwach khazalid i reikspiel i dokładając do mieszanki kislevickie słowa, których uczył się na bieżąco. Zabójca trolli tego nie widział, a nawet gdyby, miałby to gdzieś. Zapowiadała się dobra śmierć, godna opowiadania i odkupienia. Przeklinał jednak, a jak, bo lubił.

Wtedy jednak stało się coś, co sprawiło, że przestali kląć i zamilkli. Na krótką chwilę, bo potem zaczęli od nowa, ze zdwojoną energią. Na wzgórzach po przeciwnej stronie pola bitwy, niż przebywali Rusłan i Yari, poruszyły się drzewa. Drzewa, których wcześniej tam nie było. Obniżające się coraz mocniej słońce oświetlało je i zwisające z ich gałęzi trupy, makabrycznie kołyszące się i obijające o drewno. Nie mogli rozróżnić z takiej odległości wszystkich szczegółów, ale wiedzieli, że martwi są nadzy i mają poderżnięte gardła, a w pnie wbito hufnale. W końcu pojawił się też i największy z nich, dąb z kotliny za kryptą. Wszystkie ruszyły w dół zbocza, nabierając rozpędu z każdym krokiem rozszczepionych pni, pędząc coraz szybciej w stronę walczących armii.

Ktoś ożywił las. Ten ktoś stał teraz na szczycie wzgórza, z rozwianymi kruczoczarnymi włosami i rękami uniesionymi w górę, wśród innych członków wykręconego siłami Chaosu plemienia. Widzieli ją, jakby stała przed nimi. Widzieli każdą kroplę krwi spadającą z jej rozciętych dłoni, wsiąkającą w ziemię.

- Las… Idzie las – wymamrotał Gnimnyr. Gapił się na zbliżające się drzewa, których coraz więcej pojawiało się na wzgórzach ponad polem bitwy. Maszyny na moment wstrzymały ostrzał – najwyraźniej ich załogi także dostrzegły nowych uczestników starcia. Pytanie jakie należało zadać teraz brzmiało: po której stronie opowiedzą się czarnoocy? Czy zniszczą tylko goblinów, czy też ich celem jest anihilacja zielonych i ludzi? Miało się to okazać już za chwilę, gdyż drzewa wiedzione jakąś niepojętą dla krasnoluda magią, szły? Pełzły? W każdym razie zmierzały szybko w stronę pola bitwy.

Znowu wróciło poczucie beznadziejności sytuacji w jakiej się znalazł. Miał dość. Ogarnął pole bitwy spojrzeniem jednego oka w poszukiwaniu Rusłana i Yarislava, ale tamtych nie było nigdzie widać. Wychodziło więc na to, że będzie uciekał sam. Wycofał się za linię machin, dając jeszcze raz komendę do strzału, ale już bez ognia, bez zapału. Wspiął się na stosik kamieni, amunicji niewykorzystanej przez popsutą katapultę i starał się wypatrzeć swojego wiernego muła. Przecież nie będzie uciekał pieszo. Cofał się w stronę osady, cały czas jednak bacząc na to, co działo się na polo bitwy. A może przydarzy się coś, co zmieni jego decyzję.

Yarislav widział oczekiwanie na twarzach wokół siebie. Równo z Rusłanem sięgał po alkohol nie wylewając za kołnierz. Pili i czekali.

Nadszedł jednak moment, od którego nie było już odwrotu. Dolganin wspiął się na nogach, splunął w bok i sięgnął po broń, nie wiedząc, czy stanie do walki jednym czy dwoma wrogami. Był gotów tak długo galopować pośród poruszających się konarów i korzeni aż te zadepczą do reszty zielonoskórych.

Ich zadanie zostało zakończone. Przysłużyli się walnie powodzeniu obrony Medvednyj. Pozostało im jedynie obserwować, czy ich wysiłki nie pomogły tylko odsunąć wyroku w czasie. No, zadanie Furgila nie zostało zakończone. Krasnolud wymachiwał toporem, wyrąbując krwawy szlak w szeregach goblinów, nie zważając na kolejne rany zadawane mu przez kobyle zady i parchate kiepy. Ostrze jego broni odbijało płomienie podpalonej trawy. Obok niego trup słał się gęsto.

Nad pole bitwy, nad Księżycowy Step, powoli nadciągała ciemność wieczoru. Cienie robiły się coraz dłuższe, a te rzucane przez poruszające się, bezlistne drzewa budziły przerażenie. Mniejsze z nich padały pod ciosami toporów, głównie tych trzymanych przez trolle. Dąb jednak, praojciec dąb, niósł ze sobą śmierć i zniszczenie. Potężne konary opadały w dół jeden za drugim, miażdżąc wszystko mocarnymi ciosami. W szeregi zielonoskórych zaczynała wkradać się panika. Pojedyncze postacie, a nawet całe oddziały zaczęły uciekać.

Z Medvednyj w powietrze wzbiły się białe gołębie. Gdzieś, kiedyś, ten widok zostanie uznany za znak pokoju. Tu i teraz gołębie były jednak tylko posłańcami złych wiadomości i srały na wszystkich z góry. Na wieży strażniczej osady stała ona, z rozwianymi jasnymi włosami i rękami uniesionymi w górę. Widzieli ją, jakby stała przed nimi. Widzieli iskry wylatujące z jej rozciętych dłoni, lecące w kierunku ptaków. Gołębie zajęły się płomieniami, zamieniając się w ogniste pociski ciągnące za sobą cienkie smugi dymu. Wszystkie wbiły się w wyschnięty pień i gałęzie dębu, który sam, niemal natychmiast, zaczął się palić. Ogień rozprzestrzeniał się coraz szybciej, ożywione drzewo nie przestało jednak poruszać się i atakować. Gobliny i trolle nie wytrzymały tego, ich morale załamało się. Kislevici ryknęli, a echo niosło ten krzyk zwycięstwa po stepie.

W zapadającym szybko mroku rozpoczął się odwrót armii zielonoskórych, ściganych przez ogromne, płonące drzewo, rozświetlające okolicę. Ogniste gałęzie, niczym ramiona demona z piekieł trzaskały w ziemię, wyrzucając w powietrze deszcz iskier. Niedobitki goblinów nękane były przez kawalerię Ungołów i huzarów. Gdzieś z boku pojawili się nawet Rusłan i Yarislav, pędząc na swych koniach i tnąc uciekające bezładnie stwory po plecach. Razem wpadli też na trolla, zadając cios w tym samym momencie, każdy ze swojej strony. Ostrza przecięły kark bestii i zazgrzytały o siebie. Głowa trolla odleciała w stepowe trawy, a cielsko zwaliło się na ziemię, prosto pod końskie kopyta.

Ci blisko drzewa słyszeli głośne trzaski pękającego od ognia i temperatury pnia. Nikt jednak nie zauważył, kiedy hufnal weń wbity wypadł i spadł na ziemię. Dąb zwolnił, po czym zatrzymał się, jakby nie wiedział co ma robić. Odwrócił się w końcu, idąc powoli w stronę najbliższego celu, którym teraz był oddział Furgila. Zabójca trolli uśmiechnął się tylko dziękując Grimnirowi za tę szansę.

Gdzieś z tyłu, Gnimnyr powrócił do balist. Klepnął jednego z Kislevitów w ramię i nakazał mu wykonać śrubą dodatkowe ćwierć obrotu. Sam zwolnił blokadę, cięciwa brzęknęła, a włócznia poleciała. Wydawało się, że zwalnia w locie, ale gdy trafiła w cel, niemal rozłupała pień na pół. Dąb zatrzymał się, przechylił w przód i zwalił się, niemal sięgając zabójcy. Łamiące się konary odleciały we wszystkich kierunkach, a całe drzewo wybuchło ogniem, po czym powoli zaczęło przygasać. Furgil, mrużący oczy od żaru i dymu podszedł, uniósł topór nad głowę, wbił go w pień, po czym podsumował zwycięską bitwę.

- Kurwa twoja mać!

* * *

Prawdziwa to historia, od początku do końca, klnę się na wszystko co święte! Tak było, mówię wam. A kto wam opowiada coś innego, łże jak bura suka!

Mówiłem, że się zaczyna jak kiepski dowcip. Teraz już wiecie, że kończy się jak równie kiepska tragedia Detlefa Siercka, jedna z tych gdzie nic nikomu nie wychodzi. Ta trójka przyszła w Goromadny szukać skarbu i nie znalazła go. Ten czwarty przyszedł szukać śmierci, a żyw wyszedł. Może jednak znaleźli coś innego, wartego uwagi? Nie wiem, nie pytałem ich o to.

Czy wiem za to, co dalej z Gnimnyrem, Yarislavem, Rusłanem i Furgilem? Co z Alyaną i jej siostrą? Co z matką Olgą, Gornovem i innymi? A co to za pytanie, oczywiście, że wiem.

No dobrze, przynieś jeszcze dzban piwa, bo mi w gardle zaschło, a w tym już dno widać. Taka noc, gdy oba księżyce na niebie w pełni, to dobra noc na długie i straszne opowieści.

Ta nie zacznie się jak dowcip...

KONIEC