Opatrzony teren wokół skał, pokryty luźnym piargiem i kamieniami zbliżał się z każdą chwilą. Podobnie jak znajdujące się z tyłu szkielety. Horda nie ustawała w pogoni. Ciężko było stwierdzić, czy wśród ożywieńców znajduje się ich władca. Caspar, nieco zaznajomiony z prawidłami magii, starał się rozgryźć zagadkę kontrolowania nieumarłych, ale wiedza jaką dysponował była zbyt powierzchowna. Pozostawało mieć nadzieję, że go nie ma… Albo, że jest i uda się go unieszkodliwić…

Nim oddział szkieletów dotarł ścieżką między skały, ludzie i krasnoludy zdołali już wdrapać się na górę i przygotować na starcie. Kilka sporej wielkości głazów zostało obluzowanych i tylko czekało, żeby potoczyć się w dół. Dieter dostał polecenie, że gdy zobaczy za występem pierwsze szkielety, ma wypchnąć mały kamień spod dużego. Czekał… Sophie czaiła się skalną płytą czekając aż ożywieńcy nadejdą. Krasnoludy poklepywały się po plecach i wzywały opieki Przodków. Caspar skupiał wokół siebie wiatry magii, aby uformować je w przydatne efekty… Wszyscy czekali w gotowości na nadejście nieumarłych…


- No jasne, że będę bronił. W końcu po to tu jestem. Można by rzec, że jestem jednym z najbardziej doświadczonych w tej karawanie… No może po starym krasnoludzie – dodał Cecil, jednak zupełnie bez przekonania. I dla dodania sobie animuszu, parokrotnie machnął sztyletem. Karawana stanęła, od przodu rozległy się jakieś krzyki. Chwilę potem okazało się, że jedna z dwukółek ma pękniętą oś. Wywiązała się kłótnia, bo Hector nalegał by ją pozostawić wraz z wszystkim co na niej się znajdowało, a właściciel miał zupełnie odmienne zdanie. Minęło parę minut i część dobytku została przeładowana, reszta niestety została porzucona na kupie, na skraju lasu. Wozy wolno ruszyły w dalszą drogę.

Przez cały czas albioński arystokrata nie odstępował wozu, na którym siedziała Gwen. Niepewnie rozglądał się na boki, jakby obawiając się, że coś wylezie spomiędzy pni. I, ostatecznie, nie mylił się! Gdy karawana w ślimaczym tempie ruszyła do przodu, coś mignęło z tyłu, na ścieżce między drzewami. Gwen wiedziała co to jest. Szkielety odnalazły wieśniaków!
- Pędzę do przodu! Zawiadomić innych! – Cecil aż podskoczył i zerwał się do biegu.


Ożywione trupy, zupełnie niepomnie tego, co czeka na nie między skałami, lazły ścieżką prosto w paszczę lwu. Gdy szybko się zbliżały, można było ocenić liczebność oddziału – liczył dwudziestu siedmiu ożywionych. Wśród nich nie było jednak nikogo, kto przypominałby dowodzącego. Na próżno szukali wzrokiem odzianej w długie łachmany figury. Sophie czekała…

Jeszcze chwila…

Już prawie…

Teraz!

Dziewczyna machnęła ręką. Czekający na komendę zareagowali natychmiast. W dół zbocza, na maszerujące ścieżką szkielety potoczyła się kamienna lawina…

Kiedy pył i kurz spowodowane kamienną lawiną opadły, można było ocenić efekt zasadzki. Nie był porażający. Spośród niemal trzydziestu ożywieńców, którzy weszli między skały zaledwie dziesięciu zostało zasypanych lub zmiażdżonych przez odłamki skalne. Pozostali zwrócili się w kierunku zbocza, na którym ukrywali się uciekinierzy i rozchodząc się w tyralierę ruszyli w górę. Bez słowa, bez rozkazu. W ciszy przerywanej tylko odgłosami \ostatnich staczających się kamieni i opadającego pyłu. Ukryci między skałami ludzie i krasnoludy nerwowo spojrzeli po sobie. Ktoś podniósł kamień i cisnął go w dół. Chybił. Nieumarli zbliżali się z każdą chwilą.

To był dla niej jak do tej pory najbardziej pracowity dzień od momentu znalezienia się w dolinie, a jeszcze się nie skończył i wiedziała, że wciąż czeka ich wiele pracy. Czuła, jak po plecach spływają jej stróżki potu, gdy wraz z krasnoludami próbowała poruszyć głazy. Wkładała w to tyle siły, ile miała, pokazując khazadom, że nie jest kobietą, która odpuszcza, albo daje za wygraną. No i że jest zdeterminowana, by walczyć z nieumarłymi wszystkimi dostępnymi środkami.

W końcu przyczaiła się za jedną ze skalnych ścian, odgarniając przylepione do czoła włosy za ucho i wyglądając czujnie na ścieżkę. Niedługo później ożywieńcy pojawili się w polu widzenia i było ich naprawdę sporo. Nie sądziła, by poradzili sobie z wszystkimi, ale przynajmniej może trochę przerzedzą ich szeregi zasadzką, którą przygotowali. Uniosła rękę, dając znać pozostałym, by czekali w gotowości. Niestety, nigdzie nie było widać głównej przyczyny ostatnich wydarzeń, czyli czarownika, który kontrolował te kreatury. Musiał więc ruszyć wraz z pozostałymi za wieśniakami. Szlag.

Sophie energicznie opuściła rękę, gdy szkielety znalazły się w odpowiednim miejscu. Kamienie potoczyły się z dudnieniem w dół stoku, nabierając prędkości i zmiatając, bądź miażdżąc ożywieńców. Niestety, nie zdołali wybić nawet połowy, a ci odkryli ich położenie i zaczęli wdrapywać się na górę. Trzeba było spróbować powalczyć, położyć jeszcze kilku.

- Musimy spróbować zniszczyć jeszcze kilku! - Krzyknęła do pozostałych, chwytając za kuszę, która już od momentu wyruszenia z wioski na zwiad trwała załadowana. - Trzymajmy się blisko siebie i osłaniajmy w razie czego!

Po tych słowach wycelowała w najbliższego jej ożywieńca, wstrzymała oddech i nacisnęła spust, zwalniając cięciwę a bełt ze świstem opuścił łoże kuszy. Moment później dobyła swój miecz i cofnęła się do pozostałych, by ramię w ramię zetrzeć się ze zbliżającymi trupami. Jednocześnie cały czas chciała pozostawać w ruchu, by nie pozwolić się tak łatwo trafić.

Ożywieńcy zbliżali się, a Casparowi zaschło w ustach ze strachu. Nerwowo przełknął ślinę, by wyraźnie wymówić werbalne komponenty zaklęć. Kłębiące się wiatry magii mogły zostać użyte do wielu różnych zaklęć, ale młody mag znał ich zatrważająco niewiele. A część z nich mogła pomóc niewiele bardziej niż rzucony kamień. Poczekał aż kilka szkieletów wspinających się po nierównym przecież zboczu znajdzie wspólną ścieżkę i będzie na tyle blisko siebie, że przewrócenie pierwszego z nich spowoduje efekt domina. I wtedy uwolnił "podmuch", zwany również "wywróceniem", od powodowanego efektu. A obrażenia niech tym razem zada grawitacja wespół z kamieniami. Skoro nawet kości osłonięte skórą i mięśniami łamały się przy upadku, to czemu nie te?
A potem postąpił zgodnie z radą Grimma.

- Tak! – Cyrulik zakrzyknął głośno widząc efekt ich pułapki. Dziesiątka szkieletów rozsypała się na części, połamana przez spadające kamienie. Chwilę później jego entuzjazm opadł, gdy zobaczył ilu ożywieńców wspinało się w ich kierunku. – O szlag!

Rache nigdy nie był mistrzem rzucania. Zresztą, jeden kamień nie narobiłby wiele szkód, nawet gdyby trafił w cel. Postanowił przydać się do czegoś innego. W tym miejscu mogli zostać otoczeni, a nawet on wiedział, że w walce nie można było do tego dopuścić. Rozglądał się wokół szukając...

- Tam, między głazy, w te węższe przejścia, będzie łatwiej się bronić!

Dietmar trzymał się z tyłu, ze spoconą dłonią na rękojeści miecza. Był gotowy do niesienia pomocy rannym, a w ostateczności do łatania dziur w szykach obronnych.

Szkielety niezgrabnie pięły się w górę pokrytego sypkim piargiem zbocza, co dawało czas na przegrupowanie się i przygotowanie obrony. Kto mógł z dystansu atakował zaczarowanych kościejów. Między skałami powietrze zadrgało, kiedy Caspar uwolnił moc. Pchnięte z potężną siłą szkielety wywróciły się i stoczyły w dół, z powrotem do podnóża stoku, wraz z lawiną żwiru i mniejszych kamieni. Dwa z nich już się nie podniosły, a reszta z niemym uporem rozpoczęła kolejną wędrówkę w górę. Inne, których nie objął zasięg prostego, acz skutecznego czaru zbliżały się nieustępliwie. Lecące w ich stronę kamienne odłamki i pociski z kusz skutecznie zatrzymały trzy ze szkieletów. Pozostałe były tuż, tuż… W zasięgu miecza. Rozpoczęła się szalona rąbanina.

Awanturnicy, krasnoludy z kopalni i towarzyszący im wieśniacy z Farigoule cofali się w poprzek stoku, przeskakując od jednego załomu skalnego w kolejny. Nieumarli parli naprzód. Jeden z krasnoludów poślizgnął się i potoczył w dół stoku. Dopadli go. Górnik stawał dzielnie, ale wobec przewagi liczebnej nie miał szans. Jednak swoją postawą wygrał dla innych trochę czasu. Cofali się dalej. Szkieletów zostało zaledwie siedemnaście, ale straty po stronie żywych też były spore. Poza martwym górnikiem, Gottie Lierre został wyłączony z walki, Kastor kulał od rozcięcia na nodze, Sophie miała ranę w ramieniu, Alainowi krew zalewała oczy; nawet Dietmar, zanim wycofał się pomagać rannym został draśnięty w pierś.

Ich droga ucieczki coraz bardziej zbliżała się do dna doliny, a skalisty, piarżysty teren przechodził w krzaki i zarośla. Spowolnieni rannymi i własnym zmęczeniem na prostej drodze nie mieli szans by umknąć przetrzebionemu oddziałowi niezmordowanych, szczerzących spróchniałe zęby w nagich czaszkach szkieletów.


Zachowanie Cecila wzbudziło panikę wśród wieśniaków. Podążająca za nim Gwen nie była w stanie ich uspokoić. Co poniektórzy na wieść o zbliżaniu się ożywieńców porzucali cały wieziony dobytek i rzucali się do panicznej ucieczki. Panna Deschain minęła leżącą na boku dwukółkę i dwie taczki. Zbliżyła się do wozu, na którym jechali ranni. Obok niego stał Hector Brioche i krasnoludy. Coś szeptali. Gdzieś z przodu słychać było krzyki hrabiego Warminghton.

- Ten głupiec sprowadzi na nas nieszczęście. Jeśli już tego nie zrobił – stwierdził Bardak, gładząc trzonek wysłużonego topora. – Zbliżają się. Niech karawana jedzie. My zostaniemy z tyłu. Osłonimy Was ile się da – w jego głosie brzmiał smutek i beznadzieja. Wiedział, że ich poświęcenie nic nie da. – Zostawcie wszystko co Was obciąża. I nie żałujcie zwierząt. W nich cała nadzieja – spojrzał na szykujące się do walki krasnoludy. W poprzek wąskiego leśnego duktu właśnie wznosiły zaporę z porzuconych przez wieśniaków rzeczy. Grimbin mruknął coś po khazadzku i pognał w stronę, skąd nadchodziły szkielety. Dłuższą chwilę go nie było. Przybiegł zziajany.
-Jest ich około trzydziestu – oznajmił, tym którzy zostali. Wóz z rannymi już odjechał. Hałasy dobiegające z oddalającej się karawany milkły. – Niech Przodkowie mają nas w opiece…

Walka początkowo układała się po ich myśli, gdyż udało się pozbyć kilku szkieletów, jednak szybko szala zwycięstwa przechyliła się na stronę nieumarłych. Stracili jednego z krasnoludów, któremu nie dało się w żaden sposób pomóc, inni zostali ranni. Nawet Sophie dostała mieczem po ramieniu i krwawiła z wąskiej, długiej rany, na szczęście póki co adrenalina robiła swoje i nie czuła bólu. Wiedziała jednak, że nie mieli szans powstrzymać ożywieńców.

- Nie damy im rady! - krzyknęła do pozostałych. - Zbliżamy się do lasu, może spróbować tam się bronić? Albo ich zgubić?
W całym tym chaosie i walce o życie nie przychodziło jej do głowy żadne inne wyjście.

Nie było czasu na nic, ani na leczenie, ani na panikę. Szkielety naciskały, atakowały, zmuszały do odwrotu. Było już za późno na ucieczkę. Dietmar podtrzymywał rannego Kastora. Pieśń Grimma, rytmiczna, śpiewana głębokim głosem przynosiła jednak nadzieję. Póki żyją, póty trwa walka! Zacisnął dłoń na rękojeści miecza.

- Do tyłu, do tyłu, między drzewa i głazy! – krzyczał cyrulik. – Rozdzielmy je na mniejsze grupy!