Po powrocie do wsi Wolfgang czuł się już znacznie lepiej. Elfia maść rzeczywiście działała cuda, choć ślady po ukąszeniach miały z nim zostać jeszcze dłuższy czas.

Po "przegrupowaniu" się w domu Agathy, mag zwrócił się do złapanej przez nich wcześniej chłopki.

- Mogłabyś rozejrzeć się ostrożnie za dziwnymi tropami w okolicy wsi? Żeby sprawdzić czy parszywce nie próbują podchodzenia pod wieś. Agatha odda ci łuk. I jeszcze nie rozgaduj ludziom nic, żeby nie siać paniki bez potrzeby. Powiedz, że pracujemy nad działającą maścią na użądlenia jakby pytali. W końcu nas pogryzły, a nie leżymy w gorączce. - Rozłożył ręce jakby dla potwierdzenia swoich słów. - I spokojnie, nie będziemy wracać do tego "wypadku" ze strzałą. Każdemu może się palec omsknąć. - Powiedział przyciszonym głosem, puszczając dziewczynie oko.


- Dobra, ja ide do wsi. Pokaże użądlenia żeby trochę uspokoić mieszkańców, powiedzieć, że będzie lek. I popytam czy nie mają czegoś do zabezpieczenia przed pszczołami. Kapelusze z siatkami albo płótnem, jakieś rękawice, grube kurty i spodnie. Czy jakie tam jeszcze mają sposoby. Jak chcesz Arvid to możesz iść ze mną. Dwóch ozdrowieńców zawsze lepszych niż jeden. - Skinął do kompana i poprawił ubranie przed dalszą drogą. Wcześniejsze przebieranki, szaleńczy bieg, a potem zbolały marsz nie miały na nie najlepszego wpływu.

Agatha i Strumień
Plany zostały stworzone Agatha została w chacie próbując rozgryźć znanymi sobie sposobami maść jaką przekazał im elf. Strumień z tego samego powodu obiecał wrócić do jej chaty po przepytywaniu wieśniaków, by móc dać dokładny wywód zielarce co sam w swojej wiedzy wie o posiadanej mazi.

Dzień chylił się ku końcowy i o ile Agatha nie planowała pracować całą noc i koło świtu paść na siennik z wyczerpania, w końcu lata już nie te, to nie zrobiłaby dużych postępów. Z drugiej strony wypoczęty umysł pracuje lepiej i zarywanie nocy nie jest zdrowe. Niemniej udało jej się dowiedzieć, że będzie potrzebowała tłuszczu z łani lub dzika. Co nie było niemożliwe może ojciec Izabeli ma jakieś zapasy w końcu był myśliwym i pewnie starał się wygospodarować wszystkie części upolowanego zwierza. Wiedziała że potrzebuje melisy, mięty, czosnku zapewnie niedźwiedziego wątpiła by elfy żyjące w lesie miały dostęp do jej hodowanej w ogródku. Będzie potrzebowała też miodu...z tym może być problem. Zostało jednak jeszcze parę nieodkrytych składników.

Agatha ciężko pracuje. Nie wiem czy Elf będzie jej towarzyszył przez cały czas (jak wróci) więc zostawiam ci dowolność by zostać lub zniknąć podążając za elfimi sprawami.

Rano przed domem zielarki znalazł się Karl który poprzedniego wieczoru poszedł sobie robić rzeczy które tylko dla niego miały sens. Chłopak siedział na mokrej od rosy trawie z dzbanuszkiem. Naczynie było przykryte kawałkiem deski i przygniecione kamieniem. Ten kto podszedł bliżej mógł usłyszeć złowrogie bzyczenie dochodzące ze środka.

Arvid, Strumień i Wolfgang

Po tym jak Wolfgang zapewnił Izabellę że jej ‘wybryk’ zostanie pomiędzy nimi dziewczynie ewidentnie ulżyło i zgodziła się pomóc. Pewnie żeby chronić własną skórę ale zawsze to sprzymierzeniec. Obiecała że rozejrzy się za podejrzaną aktywnością w lesie.

Następnie obaj żołnierze i elf udali się do wioski. Gdzie zamierzali wypytać o ewentualną pomoc i o dotychczasowe ofiary. Zaczęli od miejsca swojego pobytu czyli karczmy. Właścicielka z początku podchodizła z rezerwą n te rewelacje ale im więcej szczegółów poznawała tym w jej z początku niechętnym ale profesjonalnym podejściu było coraz więcej życzliwości. No i zerkania na pięknego mężczyznę mieszkającego pod lasem.(Czyli elfa.) Podczas całej konwersacji Arvid i Wolfgang zauważyli że karczmarka, jak i jej mąż, albo nie zdaje się przejmować elfowatością Strumienia ...albo nie zdaje sobie sprawy że elf to nie taki ‘inny’ człowiek.

Obiecała, że wraz z Gerwainą zapędzą ludzi do roboty, ale przywódczyni wsi musi najpierw wrócić z modlitw. Podobno wraz z trzema pokąsanymi poszli do świetego gaju Rhyi modlić się o zażegnanie choroby po pokasaniach.
Dodatkowo powiedziała że jeśli Timm się znalazł to wspaniale ale nie wie czy powinno się mówić o tym jego ojcu gdyż ten gotowy sam pójść i zginąć próbując ratować syna.

Potem Ilsa poszła do kuchni. Arvid i Wolfgang a jeszcze dokładniej Strumień usłyszeli jak kobieta wydaje rozkazy swojemu mężowi niczym rasowy porucznik i gdzieś wychodzi tylnym wyjściem. Uwe wyłonił się po paru chwilach z trzema miskami ciepłej strawy a potem wrócił z kuflami zimnego piwa.
- Ilsa mówi, że na nasz koszt. - Skomentował i wycofał się na zaplecze. Cała trójka miała jeszcze chwile by porozmawiać zanim ciemność owiła niebo.

Arvid i Wolfgang

Noc nadeszła szybko a mimo zadziwiająco mocnego działania maści obaj czuliście zmęczenie po swoich wyczynach i poszliście spać. Noc była spokojna choć ranek powitał ich lekka niedogodnością z miejsc użądleń. Najwidoczniej maść trzeba będzie stosować przez jakiś czas by całkowicie pozbyć się jadu pszczół chaosu.

Kiedy zeszli na śniadanie powitał ich na dole człowiek którego widzieli poprzedniego dnia. tym razem bez swojego rosłego kompana.

- Zacni panowie słyszałem, że znaleźliście ciekawe miejsce w sadach! Możliwe że będziecie wstanie mi pomóc. Ale gdzie moje maniery! Zapraszam pozwolicie że się przedstawię i zapraszam na śniadanie. Zwą mnie Konrad Pyszny. - Mężczyzna nosi ubranie w wymyślny wzór o głębokiej, brzoskwiniowej barwie oraz dodający efektu i przystrojony pawimi piórami beret w kolorze świeżych jagód. Podczas rozmowy kręci swoje cienkie wąsiki i mruga niespokojnie. - Pewnie niedługo zbiegną się tutaj prowincjusze z błaganiem was o pomoc skoro już rozeszło się po wsi coście wczoraj wyprawiali. Szczęście mam, że udało mi się was zastać wcześniej. Jak pewnie słyszeliście o mnie, jestem artystą. Przybyłem tutaj około dwa tygodnie temy by szukać inspiracji. I dopiero ostatnio udało mi się ją odnaleźć! Niestety nie sprawa się trochę skomplikowała. Wiem że znaleźliście owe interesujące drzewo! Byliście blisko więc pewnie zwróciliście uwagę na przepiękne brzmienie jakie rezonuje z jego wnętrza. Czy wyobrażacie sobie jakie cudowne dźwięki mógłby wydawać zrobiony z niego instrument? No może wy nie wyglądacie na takich co potrafią odróżnić artystę od zwykłego grajka ale zapewniam was że jestem znawca i wiem co mówię. Toteż mam propozycję kiedy tam wrócicie czy możecie dla mnie zdobyć kawałek tego drzewa? Wystarczy gałąź.

Szemrzący Strumień

Po wieczorze spędzonym z nowo poznanymi ludźmi elf udał się do Agathy pomóc jej przy maści.

Elf ma dowyboru albo pracowac z Agathą przez calą noc, jesli staruszce starczy kondycji. może też wrócić do siebie i rankiem spotka Karla jak opisane. Może też zostac na noc...jak go staruszka przyjmie to juz zostawiam wam.

Wolfgang obudził się dość wcześnie i nie tak wyspany jak mógłby sobie tego życzyć. Jednak nawet po elfiej maści urządzenia ciągle, choć lekko, dawały o sobie znać. Sprawnie narzucił swoje lekkie ubranie, spakował niewielki dobytek do torby i udał się na śniadanie do wspólnej izby w lokalnej karczmie.

Nie siedział tam jednak długo ciesząc się porannym spokojem gdy po paru kęsach zagadnął ich inny przyjezdny. Rzucający się w oczy jak kwiatek na kupie gnoju, grajek. Co samo w sobie nie było by niczym niezwykłym jednak prośba, która nadeszła niedługo potem sprawiła, że mag aż podniósł brwi w zdumieniu.

Gdy Arvid poszedł sprawdzić powód zbiegowiska przed karczmą, De Velde wsadził do torby kawałek twardego sera i dużą piętkę chleba z lekkiego śniadania. Następnie zamykając szczelnie skórzaną klapę, spojrzał na "artyste".

- Gałąź że spaczonego chaosem drzewa? Czy Ciebie pojebało do reszty człowieku? Robić z tego instrumenta? Samo zbliżanie się do podobnych rzeczy grozi losem stokroć gorszym od śmierci! - Niespodziewanie uniósł głos. - I nie tylko kogoś głupiego na tyle, żeby się takich rzeczy dotykać, a wszystkich wokół. - Złapał grajka za koszulę, przyciągnął do siebie i ściszył głos. - I jako członek szanownego Kolegium Magii, ogniem i mieczem zniszcze wszelkie przejawy chaosu. Choćby i były przystrojone w najbogatsze stroje. Tak mi dopomóż Imperator. - Zakończył chłodno puszczając głupca i odwrócił się, ruszając w stronę wyjścia. Po drodze poprawił torbę na ramieniu, w rytm kroków stuknął swoim kosturem trzy razy w podłogę i wyszedł na zewnątrz, dołączając do Arvida.

- A co to tu takie poruszenie? Wino darmo dają? - Po wcześniejszym, ostrym tonie nie było już śladu.

Arvid i Wolfgang
Pyszny wyglądał na zszokowanego, prawdopodobnie jego srebrne usta przekonywały każdego co do jego pomysłów,. A tutaj nic i jeszcze strasznie ogniem. Wyglądał jakby jeszcze miał coś powiedzieć ale obaj żołnierze wyszli z karczmy.

Na zewnątrz owszem kręciło się parę osób ale żadna nie weszła do środka. Prawdopodobnie wiązało się to z towarzyszem Konrada który stał koło drzwi i wyglądał groźnie. Na wasz widok trochę się speszył ale szybko przybrał minę jaka odstraszał wieśniaków ale wszedł do środka.
Najwidoczniej bard kazał mu nie wpuszczać wieśniaków póki sam z wami nie porozmawia i nie przekona do do swoich planów.

Kiedy zniknął w środku wieśniacy krążący po okolicy poczuli się pewniej by do was podejść jeden z nich wyglądający na najstarszego odezwał się stawiając swój worek na ziemi.
- Pani Kneiftell była u nas wczoraj mówiła że to może się wam przydać. - Powiedział i otworzył worek. Były w nim ubrania, ochronne, a także kapelusze z płótnem. - My w tym ćwiczyli jak miód zbierać za młodu. Nie każdy ma dobre podejście do pszczół to się wyrabia z czasem. Ale te cholerstwa co teraz mamy to potrafią się przebić.

Reszta zrobiła to samo razem mieli pięć worków ubrań ochronnych.
- Panie ...ale wy nie każecie nam chyba wszystkich pszczół i samego lasu palić co? Toż to szkoda będzie straszna!

Agatha i Strumień

Agatha z rana zabrała się za “prezent” przyniesiony przez Karla. Kwestie spółkujących z ludźmi zwierzoludzi musiała zostawić na później. Uzbrojona w tasak odebrała gliniane naczynie od chłopaka i zaniosła je do kuchni. Oczyma wyobraźni widziała bąble i wzrok cierpienia na twarzach mieszkańców których opatrywała. Nie miała najmniejszej ochoty dołączyć do tego grona. Już miała unieść wieczko gdy drzwi do chaty się otworzyły a w progu stanęła Staruszka Wilrie.

- Gdyby nie to że twoje znalezienie antidotum jest dobrą wiadomością to powiedziałabym ci co myślę na temat dowiadywania się o tym przez ranne ploteczki wioskowych przekup. - Powiedziała wchodząc do pomieszczenia. Zielarka i obecni Karl i Strumień widzieli że staruszka jest zmęczona. W sumie jak to staruszka. Choć Agathacie wydawało się że Wilrie wygląda jeszcze starzej niż kiedy ostatni raz ją widziała. Kobieta wyglądała na trochę zdziwioną widzac w pomieszczeniu ich wioskowego włóczęgę (elfa) i przeniosła wzrok parę razy z jednego na drugie. Jej pomarszczona twarz była trudna do odczytania.

- No więc? Co tak stoisz. Mów, ile tego masz i dlaczego jeszcze nie jest rozprowadzane po potrzebujących? - Warknęła starucha a Karl strategicznie wymknął się z pomieszczenia.

Strumień w tym czasie siedział przy stole i rozmyślał. Nie zamordował Agathy poprzedniej nocy. Nie widział powodu ani dowodów by uznać że też ma konszachty z plugastwem. Ale ile tak naprawdę osób z wioski było niewinnych? Siostry Timma oddawały się mutanta, więc może to wszystko wina Timma? Może w jakimś rytuale sprowadził to wszystko na wioskę?
Może cała wioska była splugawiona i to kwestia czasu zanim żółć zepsucia zaleje ich wszystkich? A może jego rozmyślania były podyktowane butelką nalewki która stała na stole pusta. Co teraz? Ruszyć na poszukiwania mutantów? Zostać z Agathą i pomóc przy maści. Zostać i pić? Pójść do żołnierzy i powiedzieć co dalej?