Wissenburg

Plan Detlefa był niezły i pewnie zadziałałby, gdyby wykonywał go Gustaw. Krasnolud nie był mistrzem potyczek słownych, a skrytobójcy potrafią się opanować i działać "na zimno" znacznie lepiej niż inni ludzie.

- Wręcz przeciwnie - odparł -Młody dostał dokładnie taką ranę jaką miał mieć. Zginąć miał dopiero podczas pojedynku, do którego i tak by stanął, bo tu by jego siostrunia nikogo w zastępstwie nie znalazła. Gdyby nie ty, komplikacjo, byłoby już po sprawie. Ale tobą też się już zająłem. Jeszcze chwila i trucizna zacznie działać - uśmiechnął się przebiegle.

Plan zabójcy był niezły i pewnie zadziałałby, gdyby wykonał go na Gustawie. Skrytobójcy nie są w stanie stawić czoła wojownikom w otwartym starciu (ot, choćby rana, którą Detlef ledwo zauważał, takie chuchro pewnie by osłabiła znacząco) i zwykle rzeczywiście korzystają z pomocy różnych trucizn ale krasnolud był jednak znacznie bardziej błyskotliwy niż płatny morderca przypuszczał i przejrzał ten blef. Pamiętał jaki wściekły był jego przeciwnik gdy zażądano od niego wyczyszczenia broni.

Nuln

Rudolf siedział na dupie i kombinował. Jedne pomysły porzucał, inne rozwijał. Przebranie się za strażnika miejskiego zwykle byłoby złym pomysłem, w końcu ci znali się i chodzili w parach. Ale teraz, po wojnie, panował chaos. Dopóki ktoś nie zapyta go o coś co strażnik powinien wiedzieć, ma szansę. Gustaw wspominał coś o Gruberze, swoim byłym dowódcy, niewykluczone, że żywił on większą sympatię do von Grunnenberga niż do von Rudgera. Tylko czy sympatia i wdzięczność będą silniejsze niż poczucie obowiązku?
Ucieczka zawsze wchodziła w grę, ale miał nadzieję na spotkanie z Elektorką. Wkręcenie Carla na bal powinno być możliwe, ale co dalej? Elektorka gustowała w młodszych... ale czy w aż tak młodych? Zdobycie zaproszenia na bal nie było niemożliwe. Kosztowało sporo, ale akurat pieniądze jeszcze kupiec miał. Póki nie zarekwirują... ale woreczek z klejnotami był pełny póki co. Na sługi mało który szlachetnie urodzony zwracał uwagę, a młodzi szlachcice często mieli przy sobie starszych mężczyzn, którzy pilnowali ich na zlecenie rodzin. Na wszelki wypadek, wiadomo, wielkie miasto to i wielkie pokusy. Często bardziej byli mentorami, źródłami informacji, opiekunami. Czasem bywali starymi sługami, którzy opiekowali się nim przez całe życie młodzieńca i czasem traktowali takiego młodego szlachcica niczym własnego syna. Kogoś takiego bez problemu dałby Rudolf radę udawać. Byłaby to więc jakaś droga do środka. Tylko do prywatnej audiencji droga jeszcze daleka. Musiałby jakoś przykuć uwagę najpotężniejszej kobiety Wissenlandu.
Przynajmniej zyskał odpowiedź na pytanie, czy go zaraz krasnoludy nie wydadzą. Powiedział mu to osobiście Fimburson, który wrócił z biura z informacjami. Na tyle ważnymi, by nie wysyłać posłańca.
- Nie mówiłeś, żeś aż tak ważny. Jesteś poszukiwany. Zdrada, spisek, próba obalenia władzy… Ty, jakaś Roz Bauer oraz dwóch naszych. Ale bez nazwisk, tylko z opisem, co nic nie znaczy, bo dla umgi wszyscy wyglądamy tak samo. Bez urazy. Tyle, że każdy khazad teraz podejrzany będzie. I nagroda jest. Niemała. Byli rozpytywać u mnie nawet, boś był widziany z ochroniarzem. Zgodnie z prawdą podałem, żeś był kilka dni temu i szukał trzech ochroniarzy, ale nie zrealizowałem tego zlecenia.
Rudolf był pewien, że nie wydano go sługom prawa także dlatego, że mógłby uzupełnić wiedzę strażników o dane krasnoludów zamieszanych w spisek. Oraz dlatego, że teraz stosunki między Elektorką, a krasnoludami były tak napięte, że nie miały one interesu w pomaganiu jej. Przynajmniej dopóki ktoś nie wpadnie na to, że można odpuścić krasnoludom w zamian za pomoc w schywatniu ludzkich spiskowców.
Martwiło go tylko to, że choć rodziny rządzące przestępczym światem teoretycznie też nie mają interesu w pomaganiu prawu, z pewnością wykorzystałyby go w celu osiągnięcia przewagi nad konkurencją.

- Każdy z moich jest zaufany - powiedział Fimburson - A i ktoś z doświadczeniem w Straży się znajdzie. Odradził też pomysł przebrania się za strażnika na terenie dzielnic biedoty czy krasnoludzkich. W takich miejscach było niebezpiecznie poruszać się w pojedynkę w mundurze.
Przybory i inne rzeczy nie były problemem. Nawet posłaniec godny zaufania nie był problemem, dotarł bowiem Carlo. Młody wyraźnie utykał ale w Gildii Ochroniarzy dobrze umieli sobie radzić z kontuzjami i szybko był jak nowy. W międzyczasie przekazał zdobyte przez siebie informacje - zarówno te od Ostwalda (krasnolud poważnie ranny, zdobył dowód, Ostwald zaprasza) jak i te przekazane mu przez kobietę, która dorwała go kiedy uciekał, pomogła ukryć się przed pościgiem i kazała przekazać panu Rudolfowi wszystko.
I podała, że można się z nią skontaktować zostawiając wiadomość za luźnym kamieniem przy fontannie w opuszczonej rezydencji, trzy posesje od domu, w którym spotkali się pierwszy raz. Carlo nie wiedział o co chodzi, ale Rudolf pamiętał, że pierwszy raz spotkał się z kobietą przedstawiającą się jako Roz Bauer na imprezie dziękczynnej za bezpieczny powrót Magritty, siostrzenicy Manfreda.

- Na Sigmara, co ci się stało? - Rudolf zapytał Carlo, gdy ten wrócił poobijany. Tileańczyk opowiedział o tym, że zobaczył strażników, przestraszył się, zaczął uciekać to zaczęli gonić... Jakaś kobieta go złapała, wciągnęła w zaułek... Kobieta okazała się być Roz Bauer i przekazała jak się z nią skontaktować. Oraz to, że Gustav jest również aresztowany. Inną dobrą wiadomością, jaką przyniósł protegowany było to, że i Galeb się znalazł i dowód na skavenów miał. Dzięki ci Ranaldzie!
Teraz trzeba było się szybko do Ostwalda dostać.
- Panie Fimburson, chciałbym otworzyć u pana kredyt na wasze usługi. Jako zabezpieczenie, zostawiłbym wartościowe kryształy. W zamian chciałbym pomocy w poruszaniu się po mieście, ochrony mojej osoby i - jak tylko okaże się to możliwe - doprowadzenie do spotkania z elektorką. Teraz chciałbym się spotkać z panem Ostwaldem, że przy okazji zobaczyć się z panem Galvinsonem. Pomysły mam dwa. Jeden, to aby mnie przebrać tak, bym wyglądał jak jeden z pana ludzi. Gdyby zechciał Pan udać się poznać z panem Galvinsonem, mogłoby się to udać. W otoczeniu jeszcze kilku pana ludzi, mógłbym się przemknąć.

Rudolf potarł zarost.
- Drugi pomysł, to skorzystanie z doświadczenia w straży jednego z pana ludzi. Gdybym zatrudnił go i jeszcze ze dwie osoby i przebralibyśmy się za strażników, też moglibyśmy się swobodnie poruszać. To rozwiązanie wymagałoby więcej czasu, bo trudniej byłoby zdobyć przebrania. Ale za to nie angażowałoby Pana osobiście.

- Pewnie mógłbym wymyślić też inne sposoby. Ale co Pan na powyższe?

Kupiec postanowił, że skontaktowanie się z Hieronimusem i Galebem jest obecnie priorytetowe.

- Najszybciej i najprościej to by było tak samo jak się tutaj dostałeś, ale możemy zrobić tak jak mówisz. Ostwald może chcieć rozmawiać o ochronie, nie będzie niczym dziwnym jeśli do niego się wybiorę. Ale powóz weźmiemy i tak. - zgodził się Fimburson.

***

Drzwi Ostwalda nie stały otworem. Na pukanie nikt nie odpowiedział. Rudolf zaczął walić w drzwi mocniej. Hrepiczuk zauważył coś i odsunął delikatnie swoich pracodawców na bok. I dobrze, albowiem już moment później z ukrytej szczeliny wyleciał mały bełt.
Po chwili drzwi jednak się otworzyły.
- Przepraszam za to, mechanizm jest chyba zbyt czuły - powiedział Ostwald. - Wejdźcie do środka, zapraszam - nie zdziwił go widok Hrepiczuka, ani Fimbursona.
- Galeb jest poważnie ranny, nikomu już nie ufam, więc sam go leczę - wyjaśnił. Khazad był nieprzytomny - nie wiadomo czy na skutek rany czy leczenia. Hieronymus był bardziej przejęty drugim ciałem znajdującym się w pokoju - trupem ogromnego szczura.
- Mówiłem, że istnieją. Mówiłem. Teraz muszą mi uwierzyć.

Nuln

Fimburson kiwnął głową na sugestię o lekarzu. Hieronymus był bardziej sceptyczny.
- Przecież sam dopiero co mówiłeś, że nikomu nie można ufać. To samo z truchłem. One są wszędzie. Wszędzie mają szpiegów. Wykradną ciało, zabiją sługi... A tu, tu się nie podkopią, nie nie nie - uśmiechnął się chytrze.

- Oczywiście - odparł były sekretarz Elektorki i aktualny szef Tajnej Policji Nuln na ostatnie pytanie - Z takim papierem to nie problem. Ten kto go wydał musi mieć przecież bezpośredni i natychmiastowy dostęp do Elektorki. Wystarczy do niego się zgłosić i już. - uśmiechnął się jakby to rozwiązanie było oczywiste.

Wissenburg

Krasnolud przejrzał blef. Ale zachowywał się zgoła odmiennie. Zabójca jednak bez problemu dał radę przejrzeć udawane słabnięcie khazada. Wyczekiwał na szansę. I doczekał się. Potknięcie Detlefa było udawane, ale dało szanse szybszemu i zwrotniejszemu przeciwnikowi na atak, którego khazad nie był w stanie uniknąć. Ulryk może i nie patrzył przychylnie na poczynania walczących bez honoru, ale Furia Ranalda okazała się równie groźna. Uderzenie w wewnętrzną część uda głęboko rozcięło nogę i u mniej umięśnionego osobnika rozwaliłoby tętnicę, powodując śmierć z wykrwawienia w ciągu kilku chwil. Zamiast tego Detlef wziął się za wyprowadzanie mocarnego ciosu w przeciwnika, który szykował się już do dobicia niezdolnego do walki krasnoluda. Szczęście Ranalda odwróciło się od zabójcy, którego kolejne uderzenie, zamiast trafić w gardło, rozcięło lewy biceps wojownika. Głębokie cięcie na na całej długości niejednego wyłączyłoby z walki ogromnym bólem. Ale nie Detlefa, krasnoluda o ogromnej sile woli i przyzwyczajonego do ran. A Ulryk najwyraźniej postanowił wyrównać szanse w tej walce. Potężne uderzenie krasnoludzkiego ostrza w końcu dosięgło przeciwnika. A dokładniej - jego prawego łokcia. Odrąbana kończyna uderzyła o piach. Przerażony zabójca zrobił krok do tyłu i upadł na dupę. Detlefowi tym razem naprawdę kręciło się w głowie z powodu ran i utraty krwi. Szumiało mu w uszach od adrenaliny. Ale mimo to usłyszał paniczny głos Marcusowego sługusa wołającego:
- Poddaję się, poddaję.
Nie żeby to robiło jakąś różnicę. Detlef w swojej karierze widział takie rany. Bez natychmiastowej pomocy nie było szans na przeżycie. Jedną ręką nawet najsprawniejszy człowiek nie założy opaski uciskowej, a Marcus raczej nie będzie potrzebował kaleki, który go zawiódł.