Znajomości kupca w półświatku zaowocowały. Znajomy znajomego, kilka monet z rąk do rąk... dość powiedzieć, że wieczorem kupiec wyglądał nie do poznania. Dobrze wybrał też czas - wieczorem światło było słabsze, nawet o tej porze roku nieco ułatwiało to jego zadanie.
Hieronymus przyszedł sam. Rudolfa trochę martwił ten fakt, ale Szef Tajnych Służb wyjaśnił, że to dopiero by była sensacja gdyby się zjawił z ochroniarzami. Widać było, że trochę racji miał. Pojawienie się Ostwalda w bramie rzeczywiście wywołało zaskoczenie, ale nikt niczego nie skomentował. Czekający na koźle powozu Carlo nie okazał się potrzebny. Kaufmann przeszedł kontrolę nieniepokojony.

W samym Pałacu zaś okazało się, że sytuacja się nieco skomplikowała. Przeszli kilka korytarzy niezatrzymywani. Najwyraźniej Strażnicy uważali, że jeśli już ktoś jest w środku to ma prawo tu być. Ale droga do środka Wieży wiodła nie tylko przez Strażników, ale co gorsza, również przez Biurokratów. I to najgorszego rodzaju. A dokładniej, przez młodego i ambitnego drobnego szlachcica, który chciał się zasłużyć przez nomen omen służbę w "administracji cywilnej" Elektorki.
- Powód wizyty?
- Przesłuchanie Gustawa von Grunnenberga i Manfreda von… - zaczął Ostwald, ale nie dokończył.
- Dostęp jest ograniczony. Z rozkazu samej Elektorki - wtrącił już po pierwszym nazwisku szlachciura.
Zapuszczający żurawia kupiec nie miał problemów z czytaniem nawet jeśli dokument był do góry nogami. Rozkaz może i był Elektorki, ale podpis był "w/z" - w zastępstwie. I nawet jeśli zygzak mający robić za nazwisko był nieczytelny to już po "O" jak "Ochmistrz" domyślił się co tam jest napisane. I to dało mu jasny sygnał kto ów rozkaz wydał na piśmie.
- Sekretarz, zwłaszcza były - z akcentem na "były" - nie ma wystarczających... - biurokrata wyraźnie rozkoszował się swoja władzą, ale Ostwald nie dał mu dokończyć. Ku zdziwieniu Rudolfa Hieronymus nie powołał się na swoje stanowisko. Zamiast tego powiedział:
- Synu, przejdźmy się do Twojego przełożonego, zobaczysz kto ma co wystarczające i do czego.

Rudolf zdał sobie wkrótce sprawę z trzech rzeczy.
Po pierwsze, Ostwald i “biurokratyczna przeszkoda” właśnie wychodzili z Wieży i szli w kierunku Pałacu. Po drugie, na niego nie zwracali uwagi. Po trzecie - strażnicy patrzyli na niego, ale bez wrogości. Jest, to jest, widać jakiś powód ma.

Podejść i kazać się zaprowadzić to jedno, ale wziąć książkę ze stołu, książkę, która ewidentnie do niego nie należała... Nie, Rudolf aż tak nie zamierzał ryzykować. Zdecydował się na podejście do strażników. Usztywnione postawy obydwu dały mu do zrozumienia, że jeśli po prostu spróbuje przejść to go zatrzymają. Ale o nic go nie zapytali. Po prostu patrzyli. Rozważył opcje. Próba przekupstwa, jak uznał, nie była najlepszym pomysłem. Na szczęście oprócz złota miał też papier. Z najlepszym możliwym podpisem.
Wyjął go, okazał, warknął - Gdzie jest Windish-Gratz? i kilka chwil później wspinał się już po schodach. W końcu nazwa "Wieża" nie wzięła się znikąd.

Spiralnie poprowadzone schody zaprowadziły go na trzecie piętro. Jak na poprzednich, także tu pod drzwiami stała para strażników. Znudzonych, tak jak wcześniejsi. Ale nie na tyle, żeby zignorować gościa, którego widzą pierwszy raz na oczy.
- Ktoś Ty? - dłonie położone na rękojeściach dodały wagi pytaniu. Drzwi obok których stali wyglądały na grube... Ale małe zakratowane okienko z pewnością przepuści dźwięk i do środka. Odpowiedź usłyszą nie tylko strażnicy ale i Manfred.

Rudolfowi szło tak dobrze, że zupełnie zapomniał jak bardzo szalony był jego plan. Mając idealną okazję by porozmawiać z Manfredem, zamiast tego spróbował go wyciągnąć. I przedobrzył. Choć kilka przeszkód pokonał bezczelnością i "papierem" wysypał się na procedurach. Cóż, jako kupiec miał prawo ich nie znać. Ale i nikogo o nie nie zapytał, a teraz postąpił tak bardzo wbrew, że dla wszystkich natychmiast stało się jasne, że coś tu nie gra.
Widnish-Gratz być może starałby się coś mu przekazać, ale teraz było już za późno. Pomiędzy dwoma strażnikami, którzy go eskortowali (na prośbę Rudolfa zresztą) nie mógł nic zrobić. Ci bowiem wyjęli byli już broń.
-Proszę o pozostanie na miejscu, Panie - to zdanie z kolei wypowiedział jeden z nich do Kaufmanna.
- Imię, nazwisko i stopień - Rudolf całym sobą próbował dać do zrozumienia, że ta impertynencja jest złym pomysłem, ale o ile na przekonywaniu i przekupywaniu się znał, zastraszanie nie szło mu tak dobrze.
- Sierżant Leon Hart - odpowiedział spokojnie pytany, wzmacniając chwyt na ramieniu Manfreda. Byle kogo do pilnowania wielmożów nie dawali.
A, jak kupiec zdał sobie sprawę, młody szlachetka, który robił tu dziś za szefa zmiany, nie będzie zadowolony, że się mu ktoś wpisał do księgi. Nie mówiąc już o trudnej do oceny reakcji Hieronymusa, z którym ustalał zupełnie coś innego.

Wissenburg

- Toż to słynny szampierz Eleny, Detlef Thorvaldsson! Szkoda, że nie widziałem pojedynków. Eh, gdyby tylko pomyśleli o sprzedaży miejsc dla widzów... - szlachcic wydawał się szczerze ucieszony spotkaniem. Krasnilud przypomniał sobie, że ów interesował się najbardziej brutalnym ze sportów. Nic dziwnego, że i pojedynki chciałby obejrzeć. A pewnie i obstawić.
- Oczywiście na Ciebie bym postawił, przyjacielu - dodał, potwierdzając słuszność opinii krasnoluda. Nie było najmniejszych problemów by nakłonić go do prywatnej rozmowy.
- Oskar von Schilde? Skąd w ogóle... - przestraszył się Windish-Gratz. Wspomnienie o jego bracie i okazanie listu polecającego od Stefana uspokoiło go. A propozycja pomocy w poszukiwaniu zbiega wprawiła w ciekawie dobry humor.
- No... - ściszył głos mimo to - To nie będzie potrzebne. Przyjdź do mnie, przyjacielu, powiedzmy... jutro. Zresztą, przyślę po Ciebie karetę, po co masz się nadwyrężać.