Zygfryd wiele więcej się nie dowiedział poza tym co już usłyszeli wcześniej. Smuciły go tylko coraz bardziej informacje, że tutejsze Kolegium Magów nie było zbytnio darzone zaufaniem i należną im renomą.
Było tego przykro słuchać tym bardziej, że sam przybył tu w poszukiwaniu rady mądrzejszych od siebie.

Z zadumy wyrwało go pytanie elfa. To było słuszne pytanie. Od czego by tu zacząć?

- Myślę, że możemy zacząć od czegokolwiek, żeby wyjaśnić sprawy, z którymi każdy z nas tu przybył. Byle próbować je rozwiązać po kolei jedna po drugiej. No i byle byśmy się już nie rozdzielali. Myślę, że to oszczędzi nam w przyszłości kłopotów. - Odrzekł Zygfryd.

Krugan opowiedział towarzyszom o swoim pomyśle. Nie krył się z nim, bo przecie i tak się rozniesie. No i przecież zależało mu na tym, żeby się rozniosło. Marcusa też chciał wtajemniczyć.

- Jak się wieść rozejdzie to zło samo do mnie przyjdzie - przekonywał. - Im więcej zaufanych osób będzie ze mną w nocy, tym trudniej będzie im mnie zaskoczyć. Spać potrzebuję przecież. A wam dwóm też w zamian pomogę, gdy będzie taka potrzeba.

Wyglądało na to, że jego kompani wiedzą co chcą osiągnąć, ale podobnie jak i on, nie wiedzieli jak do tego celu dotrzeć. A póki nie będą wiedzieli jak, to mogę mu pomagać. Zresztą całkiem możliwe, że te sprawy się ze sobą łączą i świątynia Morra będzie miejscem, gdzie wiele się wyjaśni. Przecie los ich na drodze złączył wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu.

NOWY ETAP Od czasu przybycia do Templehof bohaterowie odbyli kilka spotkań, z których każde kolejne przynosiło coraz więcej rewelacji, kończąc na rozmowie, w której prawdziwość trudno było wierzyć. Jedno było pewne: niektóre z wydarzeń, jakie miały właśnie miejsce, były tylko przykrywką dla innych. Niewiadomą pozostawało, czy poparzony na twarzy Marcus wyciągnął prawidłowe wnioski ze swoich obserwacji? Wszyscy: + 100 PD

Mistrzowie wracali do świątyni Sigmara dłuższą drogą, by móc wymienić kilka zdań więcej. W niemal całym mieście nie było już jednak niezatłoczonych miejsc. Dźwięk rogu rozchodzący się w przestrzeni sygnalizował rozpoczęcie turnieju, co potęgowało ruch na ulicach w kierunku błoni.

Tymczasem mistrzowie dotarli do świątyni, weszli na dziedziniec a stamtąd do celi Adolphusa. Gdy Krugan poprosił o wysłuchanie przez najwyższego kapłana, szafarz zareagował pozytywnie.
- Przewodzi nam tutaj kapłan Bruno. Jest zwolennikiem pani burmistrz, więc w tej chwili przebywa na polu turniejowym, by słowem Pana wesprzeć stających w szranki.
Adolphus odniósł się serdecznie również do inicjatywy krasnoluda, ubolewając nad tym, jak dalece mieszkańcy miasta zmienili swoje obyczaje w czasie, gdy świątynia boga śmierci stała zamknięta. By mieć dostęp do osoby posiadającej klucze, mistrzowie musieli udać się na pole turniejowe.

Kilkaset kroków później człowieka, elfa i krasnoluda otaczały: krzyki, smród i wielobarwny tłum skupiony wokół trybun. Biedniejsi zajmowali stok, bogatsi ławy, a rajdy i najważniejsze postaci znaleźli się na drewnianym balkonie nad polem walk. Mistrzowie nie mogli dostrzec nigdzie wdowy McCool, za to poszukiwany sigmaryta zdecydowanie rzucał się w oczy dzięki wyjściowej, czerwonej szacie.

Było już po prezentacji zawodników, którzy mieli potykać się na ubitej ziemi. Mistrzom nikt ze straży nie bronił wstępu na balkon. Kapłan wstał, by się przywitać i wysłuchał na ucho sprawy. Wokół panował coraz większy hałas związany z podnieceniem, jakie wywoływali wychodzący na pierwszy pojedynek Sigurd Taalsmann i Jurgen von Hochtopf.
Bruno był oszczędny w reakcjach. Poprosił o spotkanie po turnieju w świątyni Sigmara, by się rozmówić i zapewnił o swojej przychylności dla zamiarów Krugana.
Do wieczora wciąż jednak było jeszcze kilka godzin.

Myśląc o spotkaniu z opatem Krugan układał sobie listę zagadnień, jakie dobrze byłoby poruszyć. Między innymi o wypytanie go o to, co się stało z morrytami. O to, co stało się z magami z miasta. O hierofantę Sidiusa. O Atoriusa. O słowa usłyszane od Huberta. Być może różne osoby będą miały inne odpowiedzi na te pytania? Nie zaszkodzi wywiedzieć się. Należało też delikatnie poruszyć sprawę podniesionych przez Marcusa tematów. Czy sigmarytom wiadomo cokolwiek o współpracy lokalnych mieszkańców z wampirami?

Tak czy inaczej był uwiązany do tego miejsca i skazany na oczekiwanie przybycia nowych przedstawicieli Kolegium Magów. Mógł też nie czekać i ruszyć dalej w poszukiwaniu odpowiedzi i rozwiązań swoich problemów. To jednak znaczyło by, że cała ta droga tutaj, trud w nią włożony i niebezpieczeństwa spotkane w trakcie poszły by na marne.

Zgodził się z własnymi myślami, że szkoda by to wszystko zmarnować, a jeszcze kilka dni oczekiwania nie powinno robić różnicy.
Póki co trzymali się nadal razem elf, krasnolud i człowiek.

Jego ponure myśli rozproszył nieco mający za niedługo się rozpocząć turniej rycerski. To mogło być coś warte obejrzenia. Szczególnie w tych mrocznych czasach.

Argain von Grünschimmer w szrankach wykazał się wybitną sprawnością. Siła jego uderzeń była dla rosłego rywala nie do przełamania na dłuższą metę. Dziedzic z Vanhaldenhof wygrał lekko swoją walkę i przed wieczorem została mu wylosowana kolejna. Na drodze do końcowego zwycięstwa stało jeszcze pięciu przeciwników do pokonania w ciągu dwóch kolejnych dni.
W programie turnieju znajdowały się jeszcze walki drużynowe, odbywające się o zmierzchu przez trzy dni, strzelectwo, w południe drugiego dnia, oraz potyczki konne, na które zaplanowano czwarty dzień.

Gdy mistrzowie udali się do obozowiska, Argain był już rozebrany z pancerza. W cienkiej, bordowej tunice prezentował się jak urodzony wojownik o wyraźnie zarysowanych mięśniach. Mimo to, jak wszyscy w tych stronach, miał jasną cerę zamiast ciemnej, ogorzałej od słońca.
Po obopólnym przedstawieniu się Krugan skonstatował, że mężczyzna wyraża się władczo i rzeczowo. Zapytany o Sidiusa odpowiadał, patrząc się w dal, nie nawiązując kontaktu wzrokowego.
- Rezydował na zamku. Był wrednym człowiekiem, zainteresowanym wyłącznie eksperymentami i szlajaniem się po puszczy z moimi gajowymi. Nie miałem okazji, by zemścić się za jego złośliwości – nim wróciłem z granic baronii już nie żył. Zginął w obronie miasta wraz z ogromną większością moich ludzi.
Jeśli szukacie schedy po nim to marny wasz trud. Jego rzeczy sprzedałem, odbudowa obwałowań kosztowała mnóstwo pieniędzy. Ciało czarodzieja pewnie jest już spalone gdzieś pod Siegfriedhofem. Jestem pewien, że podzielił los innych ożywionych zwłok.

Spotkanie z Argainem było krótkie, bowiem goście nie byli spuszczani z oczu i gdy tylko wyczerpały się tematy dano im grzecznie do zrozumienia, by odeszli w swoją stronę. Trwały gorączkowe naprawy pancerzy i ostatnie ćwiczenia przed wieczorny bohurtem. Konie do tjostu były pielęgnowane w zaimprowizowanej zagrodzie za namiotami.

Mistrzowie już mieli odejść, gdy z kierunku zagrody Orgofa i Zygfryda uderzyła w zmysły obecność źródła świetlistej magii.