Nami

Morderstwo w Orient Expressie, polecam.
Nie czytałam książki i nie mam zamiaru oceniać filmu pod względem jej treści (nawet gdybym czytała). Film naprawdę był ciekawy, choć jeśli ktoś zna morderce, to może nie odnaleźć większej przyjemności z oglądania.
Wykreowane postacie, zagranie ról, scenografia, wszystko naprawdę było wspaniałe! Aż chce się pogratulować aktorom, bo bardzo fajna robota w ich wykonaniu. Ode mnie film ma plusa, nie spodziewałam się czegoś na większą skalę, więc spełnił moje oczekiwania. Miła rozrywka!

 

__________________
Discord podany w profilu

Eleishar

Thor: Ragnarok - Słowa tego nie oddadzą, film po prostu trzeba obejrzeć. Zwłaszcza jeśli uważacie się za fanów Marvela, a może zwłaszcza jeśli się za nich nie uważacie, bo po jego obejrzeniu zaczniecie

 

__________________
Nieważne kto śmieje się ostatni, grunt żebym był to ja.

Nami

Coco to film animowany. Jest w nim dużo muzyki i śpiewu, ale to w sumie dlatego, że opowiada o chłopcu, który chciałby zostać muzykiem. Właściwie, to jakoś mnie nie mierzwią nuty w tej "bajce", a wręcz są bardzo przyjemne i wpasowujące się. Początkowo dostajemy dosyć prostą historyjkę o chłopcu i rodzinie z awersją do muzyków, jednak z czasem... Ocena filmu idzie w górę. Bardzo fajna baja, gdy się trafi na DVD pewnie nabędę, bo zawsze fajnie obejrzeć coś przyjemnego dla uszu i oczu. Jeśli gustujecie w animowanych filmach Disney'a, to ten powinien się spodobać.

 

__________________
Discord podany w profilu

Nami

Disaster Artist
Film o tym, jak powstała najgorsza produkcja filmowa... "The Room" z 2003 (swoją drogą polecam, na początku ma się minę w stylu "wtf?!", a potem pozostaje tylko śmiech. Ewentualnie dla leniwych śmiszna recenzja od Nostalgia Critic na YT).

Muszę powiedzieć, że film bardzo mi się podobał. Było dużo momentów humorystycznych, czasami aż się szkoda robiło głównego bohatera, ewidentnie było widać, że ma ze sobą problemy. Dla smakoszy dzieła "The Room" polecam jak najbardziej, ewentualnie wystarczy ta śmiszna recenzja, bo znam osoby, które tylko to oglądały i było wystarczające by pojąć "głębie" dzieła. To, jak James Franco odegrał rolę Tommy'ego Wiseau, to po prostu majstersztyk.

 

__________________
Discord podany w profilu

Morfik

Czas mroku – nie miałem wobec tego filmu jakiś szczególnych oczekiwań, ale wiedziałem, że na pewno go obejrzę, ponieważ gra tam jeden z najlepszych aktorów jaki chodzi po ziemi, czyli Gary Oldman. Jego gra jest niesamowita w tym filmie, on nie gra Chruchilla, on nim jest. Tak naprawdę jego kreacja ciągnie cały ten film, który miejscami jest, aż za bardzo patetyczny, a myślałem, że filmów z naszego podwórka trudno pokonać w poziome patetyzmu. Jest to typowe one man show, gdzie raczej żadna inna postać czy aktor nie wyróżnia się zbyt mocno. Szkoda tylko, że tak mało było żony Winstona, kobieta umiała sobie poradzić z tym, jakże ciężkim do życia, facetem.

Ogólnie wyszedłem z kina zadowolony, pomimo kilku niedociągnięć. Jeżeli Gary Oldman w końcu nie dostanie Oscara, to bojkotuje wszystkie przyszłe gale.

Kształt wody – ciekawy na swój sposób film, z pewnością najbardziej oryginalny ze wszystkich filmów, które ostatnio wyszły. Strasznie fajny klimat, bardzo fajna muzyka, która jeszcze bardziej tworzy cały nastrój filmu. Genialna Sally Hawkins w roli niemej pracownicy pewnego centrum badawczego. Wielką klasą jest zagranie niemej postaci i gra tylko gestami i mimiką. Relacja między główną bohaterką, a potworem z wody może niektórych odstraszyć, ale myślę, że warto zagłębić się w świat jaki nam tym razem zaprezentował Guillermo Del Toro (Oscar w tym roku musi być!). Szkoda tylko, że Michael Shannon znów gra tą samą postać, mam nadzieję, że w przyszłości ten aktor zacznie dostawać jakieś inne role, z innym charakterem postaci. Boję się, że to film tylko dla fanów Del Toro i jego specyficznych historii, ale myślę, że warto zaryzykować.

Czarna pantera – kolejny film od Marvela, który o dziwo wciąż daje radę. Jestem ciekaw, kiedy Disneyowi wraz z Marvelem w końcu podwinie się noga i zrobią jakiś kaszan totalny. Jest to film, w którym cały świat, postaci otaczające głównego bohatera są ciekawsi niż on sam. T’Challa, czyli główny bohater według mnie cierpi na syndrom Simby. On niby chce być tym królem, ale jak przychodzi co do czego to jest „chciałabym i boje się”. Jest tam natomiast kilka fajnych postaci jak np. siostra Czarnej pantery, która jest genialnym naukowcem, który potrafi stworzyć dosłownie wszystko. Stanowczo za mało było Andiego Serkisa, który grał nieźle pieprzniętego złoczyńcę.

Bardzo ciekawy świat, bogatej, nowoczesnej metropolii po środku biednej Afryki. Genialne kostiumy, klimatyczna muzyka. Z minusów czasami trochę takie kiepski CGI, co przy filmach z takim budżetem jest troszkę słabe. Ogólnie jak najbardziej można obejrzeć, jeżeli jeszcze kogoś nie znudziły filmy o superbohaterach.

Czwarta władza – liczyłem na fajny thriller, coś podobnego do przegenialnego Spotlight, ale niestety dostałem trochę nudnawą historię, z porządnymi kreacjami głównych bohaterów. Ten film nie mógł spaść poniżej pewnego poziomu, reżyserem był Steven Spielberg, zdjęcia robił Kamiński, a muzykę John Williams, do tego główne role: Tom Hanks i Meryl Streep, więc wiadomo, że to wszystko gwarantuje pewien solidny poziom i rzeczywiście tak jest. Nie jest to film kiepski, ani też jakoś szczególnie wybitny. Kogoś, kto interesuje się historią USA może bardzo zaciekawić, jest to taki prolog do afery Watergate (w tym filmie jest to inaczej pokazane, ale wszyscy wiemy, że to Forrest Gump stoi za odkryciem afery Watergate ). Film strasznie powoli się rozkręca, a gdy akcja w końcu nabiera fajnego tempa, wtedy już niestety się kończy.

Film nie dla każdego, można od biedy obejrzeć, jeżeli nie ma akurat nic innego ciekawszego.

Jeżeli chodzi o The Disaster Artist to zgadzam się całkowicie z Nami. Dziwi mnie dlaczego Franco nie dostał chociaż nominacji za tę rolę.

 

Amon

John Wick 3 - no sorry, najlepszy film akcji.
Nie dość że akcja non stop, nie dość, że żadnej golizny i innych pierdół. To jeszcze zupełnie nowatorskie aranżacje (przynajmniej w tej skali) zagryzanie przez psy? no zajebiste. Dźganie w oczy z przytupem? - no piękne.
A najbardziej ruszająca scena w filmie? no jaka? - hahaha

 

__________________
Our obstacles are severe, but they are known to us.

Overliked

Polityka - ot Vega. Nie ma się tu nad czym rozwodzić, bo kontrowersji w filmie zero, a te wszystkie "tajemnice", o których miał opowiedzieć, zmieściły się już w trailerze. Jeżeli ktoś oglądał jakąkolwiek inną jego produkcję wydaną w ciągu ostatnich 2 lat, to ta jest taka sama, tyle że mniej krwawa i szokująca. I szczerze mówiąc, brak elementów kina eksploatacji przeszkadza mi tu najbardziej. Bo kiedy obedrzemy filmy Patryka z urwanych kończyn i hektolitrów krwi, to zostają w nich tylko zwierzęce sceny seksu i przekleństwa. A że to jest obecne w życiu polityków, wiemy już od dawna i nie potrzebujemy filmowca-biznesmena, aby nam to uświadomił.

To: Rozdział 2 - czy godne zwieńczenie rozpoczętej w jedynce historii, to można by się kłócić. Z pewnością jednak niezłe, zważywszy na obrany cel, czyli przeniesienie obecnych w książce kingizmów na wielki ekran. O ile bowiem pierwszą część odarto z niepotrzebnych elementów, dzięki czemu stanowi odrębne, indywidualne dzieło, które można oglądać bez znajomości oryginału czy wiedzy o tym, że właśnie powstała dwójka, o tyle ta z niewiadomego powodu musi te rzeczy upchnąć w trzy godziny. W konsekwencji film jest mocno rozczłonkowany, można tu nawet mówić o formie powieści szkatułkowej. Muschietti wciąż jest świetnym reżyserem, na poziomie miniatur filmowych tworzącym prawdziwe perełki (scena w domu Bev, dziewczynka na meczu, gabinet luster), ale porwał się na ogromny, zdecydowanie zbyt obszerny materiał. Jedynka cudowna jest wtedy, kiedy nasza grupa przegrywów spaceruje sobie po mieście razem. Tutaj dochodzi do tego dopiero w ostatnim akcie. Chyba nie muszę dodawać, który w takim razie uważam za najlepszy.

A na co iść do kina, jeżeli sami nie wiecie?
Parasite - nie pytajcie, po prostu idźcie, bo to najlepszy film roku.
Ad Astra - Brad Pitt ma depresję, więc wystrzelili go w kosmos. Sci-fi ambitne, powolne, snujące się, ale mięsiste tam, gdzie potrzeba. Taki Interstellar, tylko że dobry, bo niewpadający w zbędny patos i trzymający filozoficzne rozkminy na poziomie mikro. James Gray dostarcza dobre kino, nawet jeśli mocno niedzisiejsze.
Dzięki Bogu - tutaj opcjonalnie można się wybrać, jeżeli chcielibyście zobaczyć coś dobrego przeciwko pedofilii w Kościele. Ozon jest subtelnym gościem, więc nie przywali wam łopatą w twarz jak Smarzowski. Podejmuje się rozliczenia z całą sprawą w sposób kompleksowy i wyważony.

 

Overliked

Piłsudski - kino historyczne w Polsce musi mieć rokrocznie przynajmniej kilku reprezentantów i to wiemy nie od dziś. Nie zmienia to jednak faktu, że na Marszałka nawet czekałem, bo wybory castingowe były interesujące i gdzieś tam głęboko w serduszku wierzyłem w projekt. Jak nietrudno się domyślić, moje marzenia legły w gruzach podczas seansu, który okazał się kolejną adaptacją planu wydarzeń z Wikipedii. Zamiast przedstawić niejednoznacznego bohatera w wybranych sytuacjach z jego życiorysu, to koniecznie, obowiązkowo musi ekranizować wszystkie, coby się nauczyciele historii nie oburzyli. Dopóki polscy filmowcy nie nauczą się, że w biopicach najważniejszy jest protagonista, dopóty te nie będą dobre.

Angry Birds 2 - krótko: jeżeli chcecie iść z dziećmi do kina, a te widziały pierwszą część, to ta będzie znacznie lepsza. Nie tylko naprawia toksyczny przekaz jedynki, ale również jest zabawniejsza, lepiej napisana, ma szybsze tempo i nawet próbuje dodać charakteru postaciom, z czym wcześniej był problem. Drugi akt jest najlepszy (heist movie to chyba jednak idealna formuła na filmy dla dzieci) i choć pierwszy trochę przynudza, a trzeci to klasyka gatunku, to cała rodzinka z kina powinna wyjść raczej uśmiechnięta. A przynajmniej bez wrażenia zmarnowania kasy na kolejną mierną adaptację gry komputerowej.

Rambo: Ostatnia krew - seria złapała zadyszkę już na etapie drugiej części, więc kompletnie nie dziwi mnie, że jej najnowsza odsłona uplasowuje się na ostatnim miejscu tego wewnętrznego rankingu. Dziwi mnie za to styl, jaki tu obrano, bowiem jeżeli ktoś wcześniej miał wątpliwości, to dementuję - Ostatnia krew jest dwa razy brutalniejsza niż John Rambo. W ten zły sposób. Bohater, którego w jedynce przedstawiono jako zmęczonego wojną i rozczarowanego rzeczywistością żołnierza unikającego zabijania, w tym filmie miażdży czaszki, przebija ciała i faszeruje je ołowiem, zabijając oponentów w najbardziej absurdalny i widowiskowy sposób, jaki tylko przyszedł na myśl reżyserowi. Normalnie doceniłbym tę symfonię przemocy, tyle że nie mogłem się uwolnić od wrażenia, że do starego poczciwego Johna to po prostu nie pasuje. On nie miał być brutalem, nie róbcie mu tego :c

Na co iść do kina?
(Nie)znajomi - nie jestem fanem oryginału. Nie wszyscy aktorzy dobrze tam zagrali, formalnie bez fajerwerków, scenariusz często zgrzytał. Za to pomysł był świetny. Nic dziwnego, że kolejne kraje tworzą swoje wersje, bo dosłownie każdy remake może poruszać inne problemy - w końcu żyjemy w społeczeństwie, prawda? No i fajnie, bo POLSKA ODPOWIEDŹ NA DOBRZE SIĘ KŁAMIE W MIŁYM TOWARZYSTWIE [ZOBACZ ZDJĘCIA] okazała się super. Świetnie wyreżyserowana, rewelacyjnie obsadzona, zniuansowana o kontrowersje, z jakimi borykamy się prawie że na co dzień. Na dodatek wątek homoseksualny działa tu o wiele lepiej niż w oryginale, a to ze względu na pewne zbyt często używane polskie słówko. Co się będę rozwodził - cud, miód i orzeszki. Dobry wybór na wyjście ze znajomymi, jeżeli widzieliście już Parasite.

 

Amon

Joker - film fajny, zobaczyć warto. Widać, że cięty i pewnie wyjdzie za jakiś czas director cut z dwa razy dłuższy.
Żadnej golizny i innych pierdół.

"Kontrowersje" o filmie to bardzo dobra strategia marketingowa. Jak by nie patrzeć, protagonista to inwalida, a jedyne pozytywne jednostki w filmie to inny inwalida oraz młoda, inteligentna, miła samotna matka, w dodatku czarna.
Wrogowie to starzy zepsuci biali mężczyźni.
To jak tu ma być jakaś kontrowersja to ja nie wiem

 

__________________
Our obstacles are severe, but they are known to us.

Nanatar

Nie wiem czy pozycje, które polecę są na tyle nowe, by wpasować się w tytuł topiku, gotowy jestem jednak zaryzykować. Lapońska Odyseja, oraz a może Adolf. Łączy je to, że są komediami, ani mój ulubiony gatunek, ani łatwe kino, bo napisanie dialogów do dobrej i niegłupiej komedii to spora trudność.
Tym większe brawa dla twórców, że zdecydowali się na kino bez fajerwerków w dobie Marveli i facetów w kolorowych trykotach, koniecznie pancernych slipach, pół biedy jeśli w obcisłym stroju biega Scarlett Johansson, choć wiem, że i tak oglądam obraz stworzony w komputerze.
Ale do rzeczy.

Lapońska Odyseja- a może wyprawa po złote runo, którym jest uwaga: [werble], Dekoder televizyjny, który bohater obiecał dziewczynie trzy lata temu, a ta wreszcie postawiła ultimatum. Dekoder, albo rozstanie. Wydawałoby się, że sprawa jest dziecinnie prosta, można zamówić w m*rele i czekać na dostawę, albo wybrać się do marketu. Nic podobnego. To pełna napięcia i akcji opowieść o determinacji, poświęceniu i miłości, są gorgony w postaci ludzkiej obojętności, zdradliwe wiry na każdym zakręcie drogi do Reykjaviku. Lekkość fabuły goni znakomity dobry humor. Bardzo gorąco polecam.

a może Adolf - Z zadowoleniem obserwuję jak nasi zachodni sąsiedzi radzą sobie z traumą dziadków w hitlerowskich mundurach od Hugo Bossa. Choć znam z historii moich bliskich opowieści mówiące zupełnie co innego. Ale o tym innym razem.
Film tyle zabawny co wciągający, będący zarazem przestrogą w co może zmienić się rodzinna kolacja. Co rusz odnajdujemy w zachowaniach bohaterów własne przywary, lub irytujące u przyjaciół postawy życiowe. Nie sposób nie utożsamiać się z dyskutantami, nie mieć zdania w energicznie podanej polemice. Koroną dzieła są znakomite zwroty akcji, oszukańcze sztuczki słowne, potrafiące zaskakiwać z minuty na minutę, tak, że sam widz może wstydzić się snutych przed chwilą jeszcze domysłów.
Goethe byłby z nich dumny.

Pozostaje życzyć dobrej zabawy.

Może jednak Józef