Widząc płonące resztki treanta oraz zastygłe w bezruchu drzewa, które jeszcze przed chwilą były śmiertelnie niebezpiecznym wrogiem, Lieselotte zaczęła wstawać z ziemi. Jęknęła i skrzywiła się, gdy próba podniesienia się przyniosła okropny ból - kamień, którym oberwała nadal leżał paręnaście metrów dalej, wrzucony do rowu. Podparła się o konia i zdezorientowana rozejrzała dookoła.

- Alfie? - odezwała się cicho. Dostrzegła, że Allayn i reszta próbują wydostać Saxę spod drzewa. Magini ujęła lejce w dłoń i popędziła do przodu - Wyciągnijcie ją! Awen i ja się nią zajmiemy!

Jedno z tych przeklętych drzew padło przerąbane ciosem pół-orka, rozejrzał się dookoła, ale wokół nie było już przeciwników którym mógł stawić czoła. Ogień w jego wnętrzu zaczął przygasać, lecz ogień wokół płonął coraz mocniej, rezultat niszczycielskiej magii jego kompanów.

Instynkt jak i rozum podpowiadały, by uciekać natychmiast przed ogniem, jednak słysząc krzyk Lieselotte zwrócił się ku przywalonemu drzewem ciału Saxy. Nie mogli tak po prostu jej tu zostawić.... doskoczył więc wraz z Hassanem, niewielu ustępującym mu siłą i chwycili z dwóch stron za kłodę, którą po chwili wysiłku udało się podnieść. Chwycił to co pozostało po łotrzycy i wycofał się w stronę wozu, starając się unikać palącego żaru.

Ponieważ droga została zablokowana przez pokonane, ożywione drzewa, a po lewej ogień wypalał kolejne gałęzie i połacie traw, zdecydowaliście się obejść ją od bardziej spadzistej strony. Mimo iż wóz z ciałami kilkakrotnie przechylił się na tyle jakby miał zaraz się wywrócić, to udało wam się dość szybko i bez większych przeszkód wrócić na szlak. Kilkoro z was odwróciło się jeszcze w stronę pobojowiska. Ogień na całe szczęście nie rozprzestrzeniał się dalej. Nawet trochę przygasł, co wskazywało, że wkrótce się dopali.

Po przejściu niedługiej drogi zauważyliście znajomy wóz i ciężko rannego konia. Awen zdecydowała się podleczyć magią towarzyszy, obejmując zaklęciem również wystraszone zwierzę. Ostatnią milę w kierunku Ossington szliście jednak w milczeniu wciąż próbując się oswoić z ostatnimi wydarzeniami.

Droga, która już wcześniej przestała co chwilę zakręcać, zrobiła się teraz znacznie szersza, aż w końcu dotarliście do dwóch dziewięciometrowych kamieni z wyrytymi nań prymitywnymi znakami. W dalszej odległości, po obu stronach drogi stały kolejne, oddalone od siebie o jakieś dziewięć metrów. Musieliście dotrzeć do kręgu otaczającego osadę, o którym wspomniał wam Dwaflin. Przed wami rozpościerała się ogromna polana, a w oddali mniejszy krąg z kamieni okalający jakieś budowle. Najpewniej było tam Ossington.

Allayn nie do końca pamiętał, jak przebiegała podróż. Wciąż miał przed oczami ciało Saxy. I myślał o tysiącu rzeczy, które chciał jej powiedzieć... i nigdy nie miał okazji lub odkładał to na później. Na wieczne nigdy... A jedyne co mu pozostało, to złożenie ciała Saxy do grobu.
I jak miał przekazać jej ojcu wieści o jej śmierci?
Westchnął ciężko. Może po raz setny.

I nawet nie ucieszył się, że wreszcie dotarli do Ossington.
Zapewne dotarli do Ossington.

Gorthak nie odczuwał zadowolenia z wygranego starcia, był wściekły z powodu śmierci Saxy, do której zdążył się przywiązać.

-Elfy robią takie sztuczki z drzewami, co nie, to pewnie ich sprawka? Zapłacą mi za to, las spłynie krwią spiczastouchych! - Syknął po drodze z zaciętością, ucinając parę niewinnych gałęzi swoim toporem.

Kiedy dotarli do Ossignton, przyglądał się z nieufnością głazom.

-A te po co tu stoją, są poświęcone bogom z tamtej świątyni w lesie?- Następnie wzruszył ramionami i podążył w stronę centrum wioski.

Im dłużej szli w milczeniu, tym trudniej było Awen zacząć jakąkolwiek rozmowę. Tylko raz spróbowała. -Myślisz Allaynie, że...- jednak szybko urwała zdanie, choć podświadomie czuła potrzebę wypłakania się i rozmowy o tym co się właśnie wydarzyło, o Saxie...o biednej Saxie…
Zaklinacz wydawał się zupełnie nieobecny. Pozostałą drogę przebyli nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa, lecz myśląc o tym samym.
Dopiero słowa Shillen wieszczące dotarcie do celu podróży spowodowały, że Awen wyrwała się z letargu. - Ossington – powiedziała półszeptem, spoglądając na budowle w oddali. Tym samym jakby uwolniła z pamięci to o czym zapomniała, a co było pierwotnym celem jej wyprawy. Artefakt. Jak mogła o nim zapomnieć...

Lieselotte nie szła razem z towarzyszami, zamiast tego była w wozie, przy ciele Saxy. Nie obmyła jej, postanawiając zrobić to dopiero w wiosce, ale zakryła jej rany, a na zamkniętych powiekach ułożyła po miedzianej monecie. Magini miała plan, który wymagał ostrożnego przygotowania - zamierzała sprowadzić Saxę z powrotem! Dlatego nie czuła smutku, a szok z każdą minutą ustępował. Czuła, że stoi po prostu przed kolejnym naukowym i magicznym wyzwaniem. Od dawna pracowała nad odpowiednią formułą, która potrzebowała jeszcze ostatnich szlifów. Do tego czasu nie mogła pozwolić, by towarzysze pochowali ciało Saxy.

Gdy Shillen oznajmiła przybycie do celu podróży, Lieselotte wychyliła się z wozu.

- Znajdźmy świątynię albo cmentarz. Musimy przekazać zmarłych wieśniaków - oznajmiła chłodno - Gdy już się zakwaterujemy, przyjrzę się tym menhirom.