“Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, lecz jego częścią.”
- Haruki Murakami, “Mekurayanagi to, nemuru onna”

Jesienny całun ciężkich chmur opadł już zupełnie na Ustalav, przynosząc ze sobą zwyczajowe dla tej pory roku ulewy i zimne powietrze, które skutecznie i definitywnie przegoniło resztki letniej aury. Ponura szarość wdarła się w życie, rozgościła już na dobre i objęła we władanie krótkie dni i długie noce, rządząc niepodzielnie tą kwartą golariońskiego kalendarza, wciśniętą między dwa ekstrema - ciepło lata i mróz zimy. Szkielety drzew smętnie bujały się w chłodnym wietrze, pola umierały pod twardniejącą ziemią, ubite trakty zamieniały się w błotniste breje, nawet codzienne życie traciło na i tak skromnej dynamice oraz werwie. To jesienią właśnie Ustalav stawało się takim, jakim wyobrażali je sobie cudzoziemcy. Krainą wiecznie skąpaną w deszczu, ponurą, nieprzyjemną, niebezpieczną.

Dżdżysta ulewa i urwanie chmury tego wieczora nadeszły wraz z mroźnym wichrem schodzącym ze zwierzęco dzikich Kłów, przetaczając się przez zachodnie rubieże hrabstwa Lozeri, ogołacając już zupełnie szkielety drzew z resztek liściastych koron w wyblakłych barwach, wprawiając w drżenie drewniany chałupy i bębniąc ciężkimi kroplami. Urwanie chmury przeszło przez Courtaud tak jak przyszło, nagle i znienacka, pozostawiło za sobą tylko błotniste fałdy wypełnione strumyczkami i zawodzące upiornie w załomach i prześwitach podmuchy zimna.

Costel wzdrygał się przy każdym jednym wizgu wpadającym do zatęchłej krypty, podszytym szmerem i kapaniem ściekającej po stopniach wody, ginącej w pęknięciach wiekowego kamienia. Zimny wicher tylko zagęszczał wrzynający się w kości chłód krypty grabionej z kosztowności przez zbójecką bandę, do której syn uchodźców z ziem, które po wojnie domowej zaczęto zwać Bruzdami, dołączył wiedziony desperacką potrzebą zarobku. Rabunek na podróżnych przemierzających ponure ustalavskie szlaki był jednak jednym, a łupienie grobów czymś zupełnie innym. Costel nie mógł odpędzić od siebie drżenia i rosnącego przeczucia, że oto właśnie popełniali nie tylko śmiertelny grzech, lecz również błąd.

— C-co to...? — syknął, zaalarmowany, gdy ponad wizgiem wiatru z zewnątrz rozbrzmiało coś jeszcze. Coś złudnie przypominającego ptasi trel.

— Heh, Cos, trza było założyć brązowe bryczesy — zarechotał Stefan.

— Dajże spokój młodemu. Pierwszy raz grabi groby, to nie dziwota że widzi duchy w każdym cieniu — zakomenderował władczo Allan, oszpecony blizną ciągnącą się na wskroś przez twarz. — Dobra, starczy. Więcej nie udźwigniemy.

Banda zawiązała napuchnięte łupami worki, ze stęknięciami przerzucając je przez ramiona i snując przyjemne plany na temat tego, co przyniesie im spieniężenie zagrabionych kosztowności. Costel milczał. Ptasi trel niemal ginący w wietrznych wizgach nie ustępował, a gdy pierwsi kamraci stanęli na zewnątrz i zaczęli milknąć wpół słowa, młodzieniec przez chwilę miał ochotę zaszyć się w krypcie, oczekując najgorszego. Resztę stopni pokonał z duszą na ramieniu, a gdy stanął w chłodnym powietrzu zachłysnął się strachem.

Figura trwała w stoickim oczekiwaniu, niczym jeden z anielskich posągów jakie zdobiły niektóre z nekropolii. Odziana w szarawą biel i żałobnie czarny welon, burzone podmuchami wiatru, z urękawiczoną prawicą obejmującą spiralnie kutą rękojeść, zakończoną stylizowaną ciemną różą, obnażonego zweihändera niemal tak długiego, jak ona była wysoka, wpatrywała się perłowymi oczami, osadzonymi w niepokojącej symetrii alabastrowej twarzy, przed siebie. W kierunku krypty i wylegającej z niej bandy. Żywy posąg o niewidzącym spojrzeniu. Zwiastun zguby.

Costel słyszał o Burym Biesie masakrującym ludność hrabstwa, widmie przybierającym postać potężnego wilczura. Teraz, patrząc na tą posągową postać, nie mógł przegonić myśli, że tutejsze strony nawiedzała jeszcze inna szara zjawa. Worki pacnęły w błoto jeden po drugim, gdy dłonie zaczęły sięgać ku ostrzom.

— T-t-to pharasmitka — syknął Costel, wpatrując się w amulet na napierśniku statuy o kształcie spirali.

— Samotna, ślepa pharasmitka z nieporęcznie długim ostrzem — odparł Allan. Mężczyzna pozostawał jakby niewzruszony widokiem przybyszki, nie bez powodu będąc liderem bandy. Granica między odwagą, a głupotą była jednak niezwykle cienka i Costel nie był pewien, po której stronie stąpał teraz bliznowaty, ostrożnymi krokami zbliżający się do istoty. Drżącymi dłońmi odłożył worek, podążył za kompanami. — Zejdź nam z drogi, kobieto. Jest nas więcej.

Costel uchwycił się tejże myśli, zaciskając palce na kordelasie. Mieli przewagę liczebną.

— Każdy z nas podąża ścieżkami losu — figura odezwała się chłodem. — Wasze rozwidlają się teraz i musicie dokonać wyboru. Obie prowadzą w to samo miejsce, przed oblicze Sądu Ostatecznego, lecz jedna z nich wije się o wiele krócej. Złóżcie oręż i oddajcie pod ziemski osąd, a będzie wam dana szansa na odpokutowanie grzechów.

— Chędoż się, suko — syknął Allan.

Syknęło i ostrze, gdy bliznowaty skoczył w kierunku bladej zjawy. Tak prędko jak skoczył, tak poleciał w tył. Zweihänder w dłoniach kobiety, pozornie nieporęczny, poruszał się rozmytą prędkością, błyszcząc w świetle księżyca i latarni. Rozorał bliźniaczą, krwawą linią twarz Allana, okręcony zręcznym ruchem odpędził nacierających rozbójników z lewej. Zjawa postąpiła do przodu, sprowadziła klingę cięciem na odlew w drugą stronę, skracając Stefana o palce przy nieudolnie i zbyt wolno złożonej paradzie, a Mihaila o czubek głowy, ciągnąc za sobą pasmo czerwieni, szarej materii i kawałków kości.

Krew zalała połowę świata Costela, gdy koniuszek ostrze rozciął skroń. Chłopak chciał się wycofać, uciec jak najdalej od krwawej zguby, lecz nogi odmówiły mu posłuszeństwa i rąbnął w błotnistą breję, kuląc się w miejscu i zasłaniając dłońmi. Krzykiem - a może tylko myślą, zalany strachem nie był pewien - błagał o litość. Poczuł podmuch ostrza nad głową, usłyszał mlask postępującej nieubłaganie do przodu zjawy. Atak bandy załamał się już zupełnie pod naporem krwawego wiru, niesionego i poddającego się pędowi oraz prędkich sztychów. Poruszenie umarło w parę chwil, powietrze wypełnił smród śmierci i potworne charkoty dogorywających ludzi. Costel ostatkiem sił zmusił się do ruchu, do przyjęcia pokornej pozycji na klęczkach. Nie chciał, nie mógł, patrzeć nigdzie indziej, jak przed siebie. Zaskamlał, gdy ciężkie buty zatrzymały się przed nim. Z całych sił starał się ignorować ostrze wsparte o ziemię, spływające czerwienią i gęstniejący wokół smród śmierci.

— L-litości. Błag-gam.

— Niechaj ten dzień będzie dla ciebie początkiem nowej ścieżki, chłopcze — zimny głos przemówił po raz kolejny. — Śmiertelny sąd być może okaże ci łaskę, lecz bądź świadom tego, że Szara Pani sądzi wszystkich jednako sprawiedliwie. Gdy twa nieśmiertelna dusza przemierzy Rzekę Dusz i stanie w obojętnie zimnym blasku Sądu Ostatecznego wiedz, iż liczyć się będą tylko twe decyzje i ścieżki, jakie przebyłeś. Rozumiesz, chłopcze? Spójrz na mnie.

Costel z drżącym oddechem powoli uniósł spojrzenie. Perłowe spojrzenie, choć niewidzące, bezbłędnie skrzyżowało się z jego własnym, jeżąc mu włos na głowie. Urękawiczona dłoń osiadła na jego twarzy, kciuk przeciągnął po szramie na skroni, zimnym blaskiem uśmierzając ból. Costel pokiwał głową, przymykając oczy drażnione przez mdłą poświatę.

— Powstań, chłopcze. Cielesne powłoki twych kamratów wymagają pochówku.

Chłopak powstał powoli, ospale. Za jego plecami, na spadzistym dachu krypty, przysiadł lelek. Żałobny trel towarzyszył zjawie i pokutującemu przez resztę zimnego wieczoru.

Zapach nowego życia spowijał izbę rozbrzmiewającą krzykami boleści, przeplatanymi płaczliwie rwanymi słowami. Mokra plama na łożu była zmieszana i splamiona czerwienią, rozpostarte sukno wykręcane mocno zaciśniętymi nań palcami nasiąkało słonym potem. Wicher stukający okiennicami i krople deszczu weń uderzające ginęły pod głosem brzemiennej dziewczyny, tak jak gorączkowe szepty akuszerek, wpatrujących się w niewidomą Szarą Siostrę, pochyloną nad łożem. Palce w grubych, jasnych rękawicach wprawnymi ruchami badały nabrzmiały brzuch. Alabastrowa twarz niezdradzająca choćby cienia emocji po paru chwilach pochyliła się jeszcze niżej, przykładając ucho do spoconego ciała i nasłuchując. Aasimarka wyprostowała się w końcu, sięgając ku miednicy w której zamoczyła skrawek materiału i otarła czoło dziewczęcia. Drugą dłonią wyswobodziła jej palce z prześcieradła, pozwoliła im zacisnąć się boleśnie, odwzajemniając gest chcąc dodać jej otuchy.

— Mężowie toczą swe boje na polach bitew. Wielu kobietom pisana jest ta batalia — przemówiła łagodnym chłodem. — Wiedz jednak, iż nie toczysz jej samotnie. Tak jak Szara Pani czeka na nas u kresu naszych dni, tak i jest z nami u początku naszej podróży. Towarzyszy ci teraz, w tej trudnej chwili.

Wykrochmalone szaty akuszerek zaszeleściły za plecami bladej kobiety, gdy dwa palce powiodły nad sercami, kreśląc znak spirali. Gdy posłały po przejeżdżającą przez miasteczko siostrę Luminitę, nie uczyniły tego bez powodu i właśnie sprawdzały się ich najgorsze obawy, wypowiadane wyważonym mezzosopranem.

— Twe dziecię jest zwrócone głową do góry — perłowe oczy zalśniły cieniem. — Bicie serca jest zbyt słabe, bym ważyła się spróbować je odwrócić. Musisz podjąć straszliwie trudną decyzję, dziecino. Nie, nie przyj. Próbując je urodzić naturalnie, ugasisz oba płomienie życia.

— N-nie... nienienie...

— Mogę sprowadzić je na świat poprzez cięcie. Wiedz jednak, iż dając dziecięciu życie, poświęcisz swe własne. Nie będę w stanie cię uleczyć, stracisz zbyt dużo krwi.

Wiatr i deszcz zacinały w okiennice, gdy dziewczę tkwiło w chwili niemocy, postawione przed straszliwym wyborem. Zadecydowała jednak, słabym głosem dając odpowiedź między jednym szlochem, a drugim.

— Dz-dzieciątko. Rat-tuj j-je.

Siostra Luminita kiwnęła głową i ścisnęła mocno dłoń dziewczyny po raz ostatni. Akuszerki zbliżyły się do łoża, szykując do pomocy pharasmitce w ponurym zabiegu. Aasimarka obmyła urękawiczone dłonie w miednicy i ściągnęła z pasa skane, ceremonialny sztylet o spiralnej rękojeści zwieńczonej podobizną Pharasmy. Hojnie przemyła ostrze ostro pachnącym alkoholem i powróciła na swoje miejsce przy łożu, z pochyloną głową odmawiając krótką modlitwę.

Aura za oknem wezbrała jakby w odpowiedzi na przeciągły krzyk płaczu, gdy siostra Luminita zagłębiła ciemne ostrze. Wściekłe podmuchy wiatru towarzyszyły pewnym ruchom dłoni aasimarki i pokrzepującym słowom asystujących akuszerek, trzymających brzemienną w miejscu. Krew zaczęła plamić już nie tylko posłanie, ale również zbierać się u stóp kobiet w gęste kałuże. Teodora wyswobodziła dziecię nie tylko z łona matki, lecz również z pępowiny owiniętej wokół jego szyi. Jedna z akuszerek przejęła noworodka w ramiona, gdy aasimarka ponownie przemyła ostrze.

— Szara Pani błogosławi początek twej wędrówki i oczekiwać cię będzie u jej kresu — siostra Luminita wygłosiła tradycyjne błogosławieństwo, przecinając pępowinę. — Oby twa ścieżka była jak najdłuższa.

Kobieta odłożyła ostrze i skinęła głową w stronę akuszerki, która ułożyła noworodka w ramieniu matki. Aasimarka ponownie ujęła dłoń dziewczyny, czując słabnący z każdym uderzeniem serca puls w nadgarstku i wsłuchując w płacz dziecka, zmieszany z wątłym śmiechem umierającej w ponuro perfekcyjnej alegorii pharasmickiego cyklu. Szara Siostra pochyliła zakrytą welonem głowę, w duchu wznosząc kolejną modlitwę.

— An... Andrei — wyszeptało dziewczę.

Gdy ostatni oddech uciekł z młodzieńczej piersi, Teodora uniosła martwą dłoń i ułożyła ją nad jeszcze do niedawna bijącym sercem. To samo uczyniła z drugą i powiodła palcami, mdłym blaskiem zasklepiając ranę na brzuchu.

— Zajmijcie się dziecięciem i poślijcie po któreś z moich braci i sióstr — odezwała się po minucie ciszy. — Rozmówię się z jej rodziną, gdy tylko przygotuję ciało do pochówku.

Pozostawiona sama w izbie i otoczona mieszaniną życia i śmierci, siostra Teodora przywdziała żałobną czerń i rozpoczęła ostatni sakrament.

Gdy Teodora dwa dni temu zatrzymała się na noc w jednym z prowincjonalnych klasztorów Szarej Pani i siostra Kassandra, po tradycyjnym powitaniu, oznajmiła jej że późną nocą przybędzie adresowana do niej wiadomość, przez którą przyjdzie jej wyruszyć na zachód na następny dzień, nie była pewna czego oczekiwać. Spodziewała się wiadomości od któregoś z bratnich Głosów Iglicy, zawierającej informacje o nowym zagrożeniu dla świętego porządku, kolejnym gnieździe perwersji życia czy następnym czarnoksiężniku sięgającym po plugawą magię. Nie spodziewała się za to wieści o śmierci profesora Lorrimora. Ich ścieżki skrzyżowały się dawno temu w drodze do Lepidstadtu, a nawiązaną wtedy przyjaźń pielęgnowali przez lata regularnym korespondowaniem. Odczytane przez jednego z akolitów nowiny przekazane przez latorośl starego druha przyjęła jak każdą inną śmierć. Każda wędrówka musiała dobiec końca. Taki był święty porządek rzeczy. Siostra Luminita tego dnia zmówiła tylko krótką modlitwę ku pamięci Petrosa podczas porannych rytuałów i, tak jak siostra Kassandra przewidziała, wyruszyła na zachód.

Dopiero w kolebiącym się powozie, smaganym wiatrem i deszczem, zastanowiła się głębiej nad treścią wiadomości. Nie była pewna dlaczego profesor Lorrimor ujął jej imię w testamencie. Teodora prowadziła ascetyczny tryb życia, wygody i luksusy były jej zbędne. Jako wędrowna paladynka Pharasmy, zaprzysiężona swojej misji eksterminacji plugawych mocy i wypalania śladów ciężkiego dziedzictwa Szepczącego Tyrana z każdego zakątka Nieśmiertelnego Księstwa, podróżowała siłą rzeczy lekko i nie mogła sobie pozwolić na sentymentalne pamiątki. Wszelkie zbędne dobra doczesne oraz nadmiar gotówki z kolei przekazywała odwiedzanym placówkom Szarej Pani, sierocińcom bądź uzdrowicielom. Profesor Lorrimor był doskonale świadom tychże faktów, wobec czego aasimarka skłaniała się ku tezie, że obecność jej imienia w ostatniej woli musiała być tylko pretekstem do ściągnięcia jej do Ravengro. Śmierć była naturalną częścią życia, jednak nie każda śmierć następowała wskutek naturalnych przyczyn.

Rozmyślania Szarej Siostry przerwał nagły postój toczącego się powozu. Kobieta obróciła głowę w stronę przesuwanej przez woźnicę ścianki, dzielącej wnętrze pojazdu od kozła.

— Wybaczcie, siostro. Jakiś włóczykij martwy w rowie leży. Myślelim z bratem, że pewnie zechc...

Zachrypnięty głos nie skończył nawet mówić, a paladynka już opuściła powóz i zeskoczyła na błotnisty trakt z zweihänderem w dłoni. Kierując się w ślad za mlaszczącymi w breji gościńca krokami jednego z woźniców, podeszła do ciała. Przykucnęła, wsparta o swój oręż, którego ostrze było owinięte płowym suknem, dłonią wodząc po trupie. O poranku była przekonana, że nie miało jej być dane wziąć udziału w ostatniej posłudze w ten święty dzień, lecz myliła się. To, że w stosowny sposób będzie mogła uczcić Dzień Kości, nie napawało jej jednak radością. Ani smutkiem. Sprawowała po prostu swój obowiązek, jak każda pharasmitka.

— Przynieś łopatę, Mihailu.

— O... o-oczywiście, siostro.

Głos mężczyzny brzmiał niechęcią do postoju w głuszy tylko po to, aby pogrzebać cielesną powłokę jakiegoś nieszczęśnika, lecz zapewne jeszcze większą niechęć odczuwał na myśl o próbie wyperswadowania tej czynności Wiernemu Ostrzu Pharasmy, która i tak spełzłaby na niczym.

Dogmaty Szarej Pani zapewniały wszak, że każde ciało mogło liczyć na godny pochówek.

Sunęła błotnistą drogą wśród chałup niczym zjawa, w ciemno-szarym płaszczu podszytym futrem i zweihänderem wspartym o ramię, czując na sobie ukradkowe spojrzenia rzucane z bezpiecznych i ciepłych wnętrz domostw. Mihail i Gavril, którzy dowieźli ją do rubieży Ravengro, zaoferowali jej odprowadzenie aż pod same drzwi rezydencji Lorrimorów, lecz paladynka dawno temu przywykła już do postrzegania świata takim, jakim ukazywała go Szara Pani. Wiele lat upłynęło od tamtego życia - od śmierci Teodory Luminity, córy świecarzy i miejscowej akuszerki, a zarazem narodzin Teodory Luminity, Dziewicy Chastelańskiej. Nie potrzebowała wzroku by kroczyć wyznaczoną jej ścieżką, by wiernie służyć Spirali Losu, by gorliwie chronić święte ekwilibrium i by być narzędziem Jej woli po tej stronie Rzeki Dusz. Zupełnie tak jak teraz nie potrzebowała wzroku, by odnaleźć domostwo Lorrimorów, wiedziona śpiewem lelkowca czekającego nań u celu podróży, który odfrunął gdy tylko pchnęła furtkę.

— Siostra Teodora Luminita — oznajmiła krótko gosposi.

W przedsionku posiadłości aasimarka oparła owiniętego w sukno zweihändera o ścianę, wraz z odpiętym z pasa morgenszternem, a przemoczony płaszcz podróżny zawiesiła na jednym z haków. Mimo że swój oręż planowała pozostawić w tym pomieszczeniu, Szara Siostra nie zrezygnowała z pancerza, nałożonego na dobrej jakości i prostego kroju szatę kapłańską w barwie szarawej bieli. Jej dłonie jak zawsze pozostawały ukryte w czarnych rękawiczkach pod łokcie, a twarz - niepokojąco symetryczna, blada twarz ze spojrzeniem przywodzącym na myśl perły, jawne przejawy niebiańskiej krwi w żyłach - owinięta była żałobnym welonem, trzymanym w miejscu prostą obręczą ze srebra. Teodora nie pozostała długo w tymże odzieniu, prosząc Alinę o wskazanie jej ustronnego miejsca, gdzie przywdziała strój żałobny.

W salonie pojawiła się zatem cała odziana w czerń, tradycyjny kolor pogrzebowy kapłanów Pharasmy. Cienka szata wierzchnia, która skrywała jej zwyczajowe odzienie, była ozdobiona spiralnym motywem wyszywanym srebrną nicią, a na szyi - oprócz świętego symbolu Pani Grobów - zawieszona była również fiolka wody święconej. Siostra Teodora powolnym krokiem przecięła salonik, uważnie wsłuchując w dźwięk obcasów swoich ciężkich butów odbijający się od ścian i umeblowania, na chwilę tylko obracając nieznacznie głowę w kierunku ciepła życia na kanapie, któremu skinęła zdawkowo na powitanie. Dopiero gdy kobieta zakończyła krótką modlitwę nad trumną woniejącą jakże znajomym zapachem, pozwoliła sobie na bardziej kordialne powitanie. Wymianę uprzejmości poprzedzając lekkim ukłonem i dwoma palcami kreślącymi spiralę nad sercem.

— Dżdżyście, jeśli słuch mnie nie mylił — odparła na pytanie Kyoninki, przywołując na twarz widmo uśmiechu. — Święty dzień spędziłam w podróży, nie było mi więc dane wziąć udziału w celebracjach.

Siostra Teodora odnalazła dłonią oparcie fotela, na którym zasiadła, lekko zwracając sylwetkę w stronę rozmówczyni.

— Twe imię jest mi znane, Shelessaro Merilineth — oznajmiła bezpośrednim tonem. — Ścieżki, jakie obierasz przy swej wędrówce, są intrygujące i nie dziwi mnie, że niegdyś skrzyżowały się ze ścieżkami Petrosa.

— Niestety twe dokonania są mi zupełnie nieznane, Teodoro, zatem nie mogę odwdzięczyć się podobnymi słowy. W związku z czym pozostaje mi jedynie żywić nadzieję, iż nie odbierzesz tego jako afront — odparła czysto kurtuazyjnie elfka. Po powołaniu i manierze aasimarki wnosiła, iż taka reakcja z jej strony była praktycznie niemożliwa. — Mimo to jestem całkowicie świadoma, że obcuję z nie byle kim. Twa obecność tutaj bezspornie dowodzi, że należysz do wąskiego grona wyjątkowych person, które zasłużyły na szczególną uwagę i przyjaźń profesora. Dlatego też z przyjemnością nadrobię tę zaległość.

— Nie do wyśledzenia są drogi, które układa dla nas Szara Pani. Twe słowa są mi niezwykle miłe, Shalessaro, lecz jeśli przyjdzie nam kroczyć wspólną ścieżką, przekonasz się iż ma osoba pozbawiona jest wyjątkowości. Jestem zaledwie zaprzysiężonym ostrzem Pani Grobów, egzekutorką Jej prawa i protektorką świętego ekwilibrium, jakich wiele na tym świecie — paladynka wsparła rzeczowy ton pokornym pochyleniem głowy. Perłowe spojrzenie zwróciło się w kierunku sutej uczty, jaka została naszykowana na ich przybycie. — Czy byłabyś tak uczynna i rzekła mi, czy na tym bogato woniejącym stole znajduje się może dzbanek wody?

Każdego z gości, który przybył przez następny kwadrans, powitała tymże samym gestem co Shelessarę, podnosząc się przy powitaniu ze swojego miejsca i ponownie je zajmując, dopełniwszy rytuału. Gdy zaledwie pięć minut po ostatnim przybyłym w pomieszczeniu zjawiła się młoda pani domu, siostra Teodora pozostała już w pozycji stojącej, przybierając grobowo posągową pozę.

Gdy przebrzmiało pytanie elfki, na odpowiedź którego Kendra wyraźnie potrzebowała chwili, by zebrać siły, aasimarka podeszła w jej stronę, kładąc dłoń na ramieniu. Perłowe spojrzenie odnalazło oczy szklące się od łez.

— W tej ponurej godzinie żałoby pamiętaj o tym, dziecko — przemówiła życzliwym chłodem — iż twój ojciec, choć jego nieśmiertelna dusza przemierza teraz Rzekę Dusz, nie opuścił cię zupełnie. Nadal istnieje w twej pamięci oraz w twym sercu. Pozostanie tam aż po kres twej własnej wędrówki.

Dwudziestokilkuletni chłopak walczył zaciekle parując serię kolejnych ciosów swoim rapierem. Odskoczył w bok na palcach, a potem jeszcze dalej. Dbał, żeby robić to jak najciszej. Serce waliło mu jak młotem.

- Słyszę jak sapiesz Lokenie. Opanuj się.

Prawie trzy metry od niego stał postawny brunet ze zdobionym rapierem. Broń miał w postawie Tag. Jego oczy skrywała czerwona przepaska.

- Jesteś młodszy, silniejszy i szybszy. Poza tym cię nie widzę. Naprawdę nie umiesz tego wykorzystać? - mężczyzna w przepasce drwił z drugiego szermierza. Tamten jednak tylko powoli na palcach poruszał się w swoje prawo próbując obejść przeciwnika.

- Sapiesz jak wół. Naprawdę. Uspokój oddech.

Mężczyzna nazwany Lokenem nie wytrzymał. Przypuścił atak. Wyprowadzał sztych nisko, tak, żeby przeciwnik w pozycji Tag nie zdążył sparować. Jednak oślepiony nie parował. Odskoczył w lewo, wyprowadzając kopnięcie w zakroczną nogę napastnika. Rapier z pozycji Tag świsnął trafiając młodszego mężczyznę w pośladki, zanim ten padł jak kłoda na marmurową posadzkę. Wtedy starszy szermierz zdjał przepaskę.

- Bracie, moje słowa wprawiły cię w gniew? Nie możesz kierować się emocjami. To tylko słowa. Gotów żeś zginąć, bo ktoś nazwie cię wołem? Jeżeli słowa cię kontrolują, to znaczy, że kontroluje cię każdy, kto może te słowa wypowiedzieć.

Meżczyzna bez przepaski wyglądał niemal jak starsza kopia leżącego. Obaj mieli kruczoczarne włosy. Starszy miał jeszcze równo przyciętą brodę. Włożył rapier ostrzem pod pachę, zdjął rękawiczkę i wyciągnął dłoń w stronę młodszego brata.

- Po kilku latach w frateri Malkenclaw wyjdziesz na ludzi. Jest to najlepsze co spotka cię w Lepidstad. Wspomnisz moje słowa.

- A może mam już dość stania w cieniu mego starszego brata? - Loken przyjął wyciągniętą rękę, choć był cały czerwony na twarzy.
- Ależ Lokenie, mnie nie ma już na uczelni. Pełnię tam jedynie funkcje honorowe. Z czasem przejmiesz też i tę rolę, a ja zastąpię ojca u boku hrabiego Neski. Jednak nic nie dzieje się natychmiast. Wszystko w życiu jest po coś. Za młodu każdy z nas może odebrać naukę, która pomaga mu się ustrzedz błędów w późniejszym życiu. Wykorzystaj to.
- Oby cię piekło pochłonęło z tymi twoimi mądrościami Garvielu.

Tymczasem Garvel wycierał broń i chował ją do pochwy. Idealnie wyważony rapier z bogato zdobionym koszem, z motywem smoczego łba charakterystycznego dla bractwa szermierzy z Malkenclaw. Założył też długi płaszcz i szykował się do wyjścia z wielkiej sali balowej, którą wraz z bratem zaadoptowali do treningów. Jednak w drzwiach pojawił się Laning. Ich majordomus. Szedł wyprostowany z kamienną twarzą. W wyciągniętej prawej dłoni niósł srebrną tacę.

- Mój Panie - ukłonił się Garvielowi, - Panie - dodał kłaniając się Lokenowi. Na srebrnej tacy znajdował się zapieczętowany list oraz elegancki nożyk do otwierania listów. Na liście widniał napis: Pan Garviel Torgadon.

Szlachcic przewrócił oczami. Samo to powiedziało mu, że ma do czynienia z kimś, kto nie obcuje ze szlachtą. W końcu był Baronetem. Dziedzicem Barona Torgadona. A Baron był następny po Hrabim Nesa w Barstoi. Co oznaczało, że na liście powinno znaleźć się Jaśnie Pan, Wielmożny Pan, lub Wielce Szanowny Pan. A nie Pan. Pan brzmiał trochę jakby ktoś splunął mu w twarz. W przeciwieństwie do brata nie był rycerzem, czy pośrednim lordem. Cóż, nie każdy rodził się szlachcicem. A ludziom niskiego stanu należało wybaczyć i douczyć. Sięgnął po nożyk i odwrócił list. Zamrugał oczami. Pieczęć profesora? Garviel się zaniepokoił. Profesor Lorrimor nigdy nie popełniał błędów tytularnych. Abstrahując od faktu, jak bardzo nieformalna była ich korespondencja, to adres na liście nigdy nie sugerował, że Petros i Garviel mają jakąś nieformalną relację. To zwiastowało kłopoty, dlatego Garviel usiadł.

Oczami przebiegał szybko po niepokojącej treści listu.
- Laning, przygotuj karetę. Wyjeżdżam natychmiast.

- Co jest Garviel?
- Zmarł… - szlachcic się zawahał. Był okres, gdy ich relacja z profesorem była bardzo silna. Najbardziej w okresie studiów na Lepidstad. Ostatnie trzy lata wprawdzie się nie widzieli, ale Garviel przykładał uwagę do tego, żeby wymieniali korespondencję. Jednak znajomość cierpiała, bo profesor na emeryturze realizował swoje plany, bez uwiązania grantami uniwersyteckimi. Dlatego przebywał w różnych częściach księstwa. Garviel zaś jako Baronet oficjalnie reprezentował interesy ojca i coraz bardziej angażował się politycznie w rozgrywki hrabiego Nesy. Jak relacja ich łączyła? Mentor i uczeń? Rodzina Torgadona czasem fundowała badania profesora. Zatem otoczony opieką naukowiec i jego patron? Garviel naprawdę zawiesił się myśląc nad odpowiedzią. Potrząsnął głową.
- Zmarł mój przyjaciel - dokończył i ruszył przygotować najpotrzebniejsze rzeczy do wyjazdu.

***

- Dziękuję, że szanowne grono zechciało mnie przyjąć. Zapewne dotarły do państwa uszu informacje o śmierci zasłużonego dla naszej uczelni profesora Petrosa Lorrimora. Jako członek honorowej kapituły i reprezentant rodu Torgadon w stowarzyszeniu absolwentów chciałbym zasugerować jednorazową wypłatę pośmiertnej nagrody, za zasługi wniesione na rzecz nauki dla córki profesora Lorrimora. Pozwolę sobie teraz odczytać listę publikacji profesora, które przyniosły chwałę naszej uczelni.

Torgadon sięgnął po zwinięty pergamin i zaczął powoli czytać tytuły kolejnych traktatów. Pergamin celowo był dłuższy niż było to potrzebne, a szlachcic czytał wolno i wyraźnie sprawiając wrażenie, że zasługi profesora są większe niż można było się spodziewać. Kilkukrotnie robił pauzy, przypominajac sobie jak pomagał swemu mentorowi w pracach archeologicznych.

Samo wystąpienie trwało niemal tyle co pełnowymiarowy wykład. Władze uczelni wykazywały się swoistą bezwładnością urzędniczą, toteż pragnęli się naradzić. Jednak Garviel nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał pięciu lat nauki retoryki na wydziale historii w Lepidstad.

- Wyjeżdżam dziś, tak, żeby zdążyć na pogrzeb. Tam, niezależnie od decyzji rady nasza rodzina przekaże podarek dla Kendry Lorrimor.

Klasyczny szlachecki pstryczek w nos wysokiej komisji. Teraz grono rektorów mogło dołączyć do grona dobroczyńców i przejąć zasługi. Albo mogło radzić i radzić i radzić.

***

Ustalav nie zaskakiwało. Wiosna obfitowała w deszcze. Garviel korzystał z wygodnej karety zaprzegnietej w cztery kare klacze. Miał ze sobą woźnicę i strzelca. Nigdy nie było wiadomo cóż może wyjść z przydrożnych rowów. Czy jakiś potwór, będący reliktem po rządach wielkiego nekromanty, czy może banda zbójców, którzy zapragną szlacheckiego złota. Dlatego też strzelec z ciężką kuszą na zydlu woźnicy bacznie obserwował drogę.

Garviel zaś rozmyślał o spadku. Nie był kimś, komu zależało na pieniądzach. Toteż nie myślał ani chwili o tym jakie korzyści mógłby otrzymać. Choć z drugiej strony wiedział, że profesor posiadał kilka bezcennych przedmiotów. Ręcznie robione szklane szachy z Magnimaru, albo fragment kamiennej tablicy przedstawiającej koronację cesarza Xin o potwierdzonym Thasilońskim pochodzeniu. Na moment Garviel się rozmarzył. Wiele rzeczy można było kupić, ale tak naprawdę to te bezcenne dawały mu radość.

Odsunął zasłonę karety i spojrzał na mijane pola. Pola i pola. Wszędzie pola. Obszary tak inne od jego rodzinnego Brastoi. Podobno hrabstwo Canterwell odpowiadało, za sześćdziesiąt procent produkcji rolnej w całym księstwie Ustalav. Było to godne zapamiętania. Baronet sięgnął po węgiel i zaczął szkicować krajobraz. Rysowanie i malowanie pomagało mu się skupić. Pomagało też odpędzić myśli o stracie. Zastanawiał się cóż też się stało, ale nie miał żadnego pomysłu. Nie znał też Kendry i nie wiedział czego spodziewać się z jej strony. Myślał też o polityce. Często rozmyślał o polityce. Hrabstwo Canterwall było pomyłką. Nie w sensie terytorialnym, lecz w sensie politycznym. Prawo do władania ludźmi powinno należeć do bogów i z boskiego namaszczenia powinni je sprawować królowie. Z władzą dziedziczną. Wtedy każdy dba o swoje królestwo, księstwo, hrabstwo czy baronię jak o własny dom. Czyli robi to, co dla niego najlepsze. Wie kiedy trzeba oszczędzać, żeby po kilku latach wybudować coś większego. Wie kiedy można popuścić pasa i poprawić jakość życia swojej rodziny. Jest to w zupełności naturalne. Tymczasem w Canterwall wszystko stoi na głowie. Tak zwany Palatynat jest zarządzany przez dziewięcioro reprezentantów wybieranych demokratycznie. Demos, Kratos. Władza w rękach ludu. Chore założenie. Lud chce się jedynie zaspokoić swoje podstawowe potrzeby. Mówiąc kolokwialnie, to chce żreć. I jak ma podjąć decyzję kto ma nim rządzić? Nie jest w stanie racjonalnie ocenić skutków swoich decyzji, bo jako zbiorowość nie myśli. Gdy tylko ktoś mądrzejszy zorientuje się jak to działa, to obieca ludowi więcej żarcia, a ten wybierze właśnie tego populistę. I co on zrobi? Nie rządzi dożywotnio. A państwo jest bardzo bezwładnym tworem. Chore decyzje rządzącego uderzają konsekwencjami dopiero po latach. Czyli hulaj dusza. Obiecaj co tylko się da, zrealizuj połowę z tego, a potem z odłożonego bogactwa wiedzie spokojne życie do śmierci gdzieś daleko. Canterwell upadnie, to kwestia czasu. Ludzie nie są gotowi na demokrację. Najpewniej nigdy nie będą gotowi, dlatego ludzie tacy jak Garviel, którzy z boskiej woli są szlachtą, będą odpowiadać za masy i nimi rządzić. Być może sąsiednie hrabstwa podzielą ziemię Canterwall między siebie. Teraz było też jasne, dlaczego Kendra nie zapisywała w adresie Wielce Szanowny Pan Garviel Torgadon. Tytuły szlacheckie były jej obce.
- Świat chyli się ku upadkowi - powiedział do siebie baronet szkicując pole, na którym niedługo ktoś rozsieje jary jęczmień.

***

- Mój Panie, nie przejedziemy - Ruryk był woźnicą. Właśnie spacerował po jednej z odnóg skrzyżowania. - Deszcz pada zbyt długo. Grunt zbyt podmokły. Karetą nie przejedziemy. Na pewno nie dziś.

Garviel przyjął tę informację bez zbędnych komentarzy. Uśmiechnął się do swoich myśli, bo coś go pokusiło, żeby zabrać plecak zamiast skrzyni z pakunkami. Przypominało mu to wyprawy z profesorem z czasów studiów.

- Dobrze. Wy jedźcie dalej utwardzoną drogą. Musi tu być jakaś karczma, tam przenocujcie i oporządźcie konie. Ja udam się do domu rodzinnego Lorrimarów.

- Mój panie, nalegam, żeby wam towarzyszyć. W okolicy może być niebezpiecznie - przemówił Brahs wskazując na znak, który stał obok nich i obwieszczał czego mogą się spodziewać odwiedzający miasto czarownicy. Brahs był wysokim mężczyzną w ciężkim pancerzu, z hełmem ledwie odsłaniającym część twarzy i ciężką kuszą w dłoniach.

- Brahs, dziękuję, ale nie. Młoda Kendra straciła ojca, jest pogrążona w żałobie. Nie potrzebuje w rodzinnym domu żołnierza uzbrojonego po zęby, który za zasłonami będzie szukać potencjalnych zamachowców. Wezmę ze sobą broń. Poradzę sobie - Garviel mówił spokojnie. Przy tym wszystkim położył dłoń na zdobionym koszu rapiera.

- Mimo wszystko nalegam.. - ochroniarz był uparty.
- Rozumiem. Odnotowałem. Teraz proszę odmaszerować i wykonać rozkaz.
- Tak jest mój panie.

***

Garviel Torgadon spokojnie maszerował z plecakiem przez miasto. Na szczęście już nie padało. Nie miał też ze sobą ciężkiej karety i czwórki koni, więc nie zapadał się w błotnistym gruncie. Raz spojrzał na wyrysowaną przez Kendrę mapę i później już szedł pewnie. Nie widział nikogo z miejscowych, choć znaki ich obecności były oczywiste. A to szybko zamykane okiennice, a to znów jakiś cień przemykający na granicy widzenia. Garviel zastanawiał się, czy to widok idącego piechotą szlachcica tak ich onieśmiela, czy też lokalni ludzie tacy właśnie są.

Doszedł do domostwa profesora, czy też w zasadzie teraz jego jedynej córki. Na moment zatrzymał się przed drzwiami, po czym energicznie zapukał.

***

Garviel odkłonił się służącej i przedstawił.

- Garviel Torgadon, baronet wschodniego Barstoi.

Było to wszystko co powiedział służce. Jego stan nie powinien rozmawiać ze służba dłużej niż to było potrzebne, a Garviel nie miał zamiaru naruszać tych jakże istotnych zasad etykiety. W korytarzu odłożył plecak. Zabrzęczała przy tym zbroja łuskowa, którą zabrał ze sobą wiedziony wspomnieniami o wspólnych z profesorem wyprawach archeologicznych. Od razu jego uwagę zwrócił wielki miecz, najprawdopodobniej pozostawiony przez kogoś z gości. Poświęcił mu chwilę, bo broń robiła naprawdę dobre wrażenie. Wiedząc, że wypada pozostawić oręż, odpiął więc również swój rapier i pozostawił go wraz z długim skórzanym płaszczem przy wejściu.

W drodze korytarzem jedynie ukłuła go wątpliwość, jak tutejsi ludzie podchodzą do zasad etykiety, skoro lokalna władza nie jest powiązana ze szlachtą. Jak w ogóle funkcjonuje to społeczeństwo? Ciekawość spowodowała, że przez moment nie myślał o śmierci profesora. Jednak był to moment, który szybko poszedł w zapomnienie.

Gdy wszedł do pomieszczenia to zastał tam już kilka osób. Służka nie przedstawiła go oficjalnie, ani też nieoficjalnie. Doszedł więc do wniosku, że spotkanie odbywa się w anonimowym gronie.

Garviel stał wyprostowany, z wypiętą klatką piersiową. Nie wydawał się przesadnie umięśniony, jednak cechowała go klasyczna oszczędność ruchu zwyczajowo kojarzona z wojskowymi. Był dobrze ogolony, a jego broda była wymodelowana a włosy pokrywała pomada. Mógł mieć około trzydziestu lat. Być może nieco ponad to. Co wprawniejsze oko mogło zauważyć, że jest upudrowany.

Odruchowo stanął w taki sposób, że światło zdecydowanie mocniej oświetlało jego nienaganny lewy profil. Był to gest tak swobodny, że mógł świadczyć o wieloletnim przyzwyczajeniu. Być może dlatego, że na prawym policzku od kości jarzmowej po kącik ust rozciągała się blizna, starannie przypudrowana, jednak nie dość starannie, żeby oszukać wprawnego śledczego.

Był ubrany w czarny smoking haftowany złotą nicią, z wykończeniami i podbiciem z czerwonego jedwabiu. Podobnie haftowana była kamizelka spod której wystawała biała koszula z żabotem. Na lewej piersi kamizelki znajdowała się brosza z symbolem srebrnego smoczego łba. Symbolu rodowego Torgadonów. Ten sam symbol znajdował się na palcu, w formie rodowego sygnetu. Jednak w przeciwieństwie do broszy sygnet był mistrzostwem sztuki jubilerskiej. Połączeniem złota i srebra z osadzonymi maleńkimi rubinami w miejscu smoczych oczu. Wizji dopełniały buty, które były elegancką wariacją na temat butów wojskowych. I mimo tego, że były na nich ślady błota po pieszej wędrówce, to również one biły bogactwem, a złocone wstawki- sugerowały, że wykonano je na zamówienie do kompletu z haftem na smokingu. Ostatnim na co zwracał uwagę Garviel, ale który nie umknął by nikomu żyjącemu z rabunku, były dwie pękate sakiewki przy pasku. Same musiały być wartościowe, bo również były zdobione. A szlachcic wyraźnie nie krępował się ich zawartością, co oznaczało, że w codziennym życiu był przyzwyczajony do obcowania z dużą gotówką.

Nie przedstawiony nikomu Garviel pokłonił się w powitaniu, po czym w kilku długich krokach przeszedł pomieszczenie i zbliżył się do trumny. Słodkawy zapach rozkładających się zwłok obdzierał tę chwilę ze wszelkiego pietyzmu jakiego się spodziewał. Sięgnął do rękawa smokingu, gdzie w sprytnym schowku miał przygotowaną perfumowaną chusteczkę z błękitnego jedwabiu. Podsunął ją sobie pod nos zasłaniając twarz. Prawą dłoń zaś położył na trumnie i pogrążył się na chwilę w zadumie.

Po czasie w jakim można było odmówić dwie krótkie modlitwy baronet Torgadon odstąpił od trumny i zaczął zerkać po zebranych. Strój zakonny i ciężka zbroja zwracały uwagę najbardziej. Dlatego szlachcic podszedł i ukłonił się siostrze Teodorze. Wykonał przy tym gest pozdrowienia bogini, tak jak uczono go na lekcjach etykiety. Krótka obserwacja nie wskazała, żeby siostra zakonna była w randze Mistrza Zakonnego, czy Inkwizytora. Oznaczało to, że nie będzie faux pas klasyczny zwrot grzecznościowy.
- Pani siostro, pragnę podziękować w imieniu ludu Barstoi za posługę waszego zakonu w zakresie prawa i porządku jakie niesiecie.

I tyle. Nic więcej nie wypadało powiedzieć, jeżeli rozmówczyni nie podejmie tematu. Coś co można było powiedzieć o zachowaniu Garviela, to to, że pozostawał sztywno w ramach etykiety.

Pozostała dwójka nie miała niczego co Garviel mógł przypisać do jakiejś grupy społecznej. Zwłaszcza kobieta siedząca w kącie była zagadką. Szlachci zaszczycił ją jednym długim spojrzeniem. W myślach miał nadzieję, że szybko minie moda na to, że młode kobiety noszą męskie spodnie. Kolejny dowód potwierdzający tezę Garviela o tym, że hrabstwa demokratyczne Palatynatu skłaniają się w stronę barbarzyństwa pod pretekstem błędnie pojętego postępu. Ostatnią osobą był elegancko ubrany mężczyzna, jednak nie miał na sobie symboli rodowych, co oznaczało dla Garviela, że najpewniej był jakimś kupcem, lub może historykiem. Cóż, ci ludzie byli bliskimi profesora i darzył ich zaufaniem. Oznaczało to dla Garviela, że jakiekolwiek własne oceny powinien odstawić na bok. Przynajmniej na ten wieczór. Żałował tylko, że nie było w pomieszczeniu żadnych obrazów, którym mógłby poświęcić uwagę. W końcu zaczął z uwagą oglądać wazy i zdobione świeczniki na kominku.

***

Chwilę po przybyciu ostatniego mężczyzny przyszła również pani domu. Garviel pozostawał z tyłu. Nie chciał się narzucać, tym bardziej, że inni odpowiadali przed nim i przed nim przystąpili do składania kondolencji.

W końcu powiedział:
- Był wyjątkowym człowiekiem. Wszystkim nam będzie go brakować.

Po tych słowach i uściśnięciu dłoni Kendry znów odsunął się czekając na przybycie ludzi kapłana.

Jasnowłosy, wysoki mężczyzna, z niedowierzaniem i smutkiem wypisanymi na twarzy, odłożył na stół pismo, z którego treścią zapoznał się przed chwilą. Nie mógł i nie chciał uwierzyć w to, że profesor Lorrimor nie żyje.
Raz jeszcze spojrzał na umieszczoną w treści listu datę i odrobinę się skrzywił. Nie zostało mu zbyt wiele czasu. Będzie musiał przełożyć kilka spotkań, odłożyć na później parę spraw, załatwić transport. I to szybki transport, niemal na drugi koniec kraju.
Kłopot, ale nie mógł zawieść profesora. I Kendry. Na szczęście ojciec miał paru znajomych, a przyjaciele Argena byli wyrozumiali.
Panna Barsi mniej, ale cóż... Jeśli się obrazi "na śmierć", to też da się to przeżyć. W końcu świat pełen jest pięknych kobiet.

Raz jeszcze przestudiował otrzymane od Kendry pismo i po raz kolejny pojawiło sie to samo odczucie - list zwiastował kłopoty.
Ale to Argena nigdy nie odstraszało.

* * *

- Dobrze, że nie półelfów - mruknął do siebie, gdy przeczytał informację o paleniu przedstawicieli niektórych ras i profesji.
Sam miał w żyłach sporo elfiej krwi... i parę zdarzeń z tym związanych, nie zawsze przyjemnych. Dobre pochodzenie i dobra broń nie zawsze chroniły przed niektórymi rzeczami... tudzież poglądami na elfy i podobne do nich istoty. A jeśli do tego dodać odrobinę magii (z posiadaniem której nie zamierzał się - przynajmniej w tym miasteczku - zdradzać)... Nie da się ukryć, że różnie z tym bywało bywało. Przyjemnie było oczarować jakąś pannę miłym uśmiechem i drobną sztuczką, ale w niektórych miejscach lepiej było zapomnieć o tym, że się w ogóle o magii słyszało.
Jak było widać - w tej uroczej miejscowości również.

* * *

Dom profesora stał co prawda na uboczu, dość daleko od tablicy, stanowiącej ostrzeżenie dla półorków i magów, ale i tak Argen był pewien, że o jego przybyciu w parę minut będzie wiedzieć całe miasteczko.
Pożegnał przyjaciela ojca, który podwiózł go, spłacając jakąś starą przysługę, a gdy stanął na progu domu Lorrimorów użył drobnego zaklęcia, by pozbyć się śladów bardzo długiej podróży.

W domu powitała go Alina, gospodyni. Czy pracowała tu 'od zawsze', czy zatrudniono ją niedawno, tego Argen nie wiedział.
Profesor dużo mówił o swej córce, a o domu i pracującej tam służbie raczej nie wspominał.
- Witam, pani Alino - odparł na powitanie. Odwiesił płaszcz na wieszak, powierzył gospodyni swój bagaż, strzepnął nieistniejący pyłek z poły szykownego ubrania, godnego nawet pokazania się na książęcym dworze, po czym dał się zaprowadzić do pokoju, w którym znajdowała się trumna.

Wysoki, jasnowłosy mężczyzna, wkraczający do salonu, ubrany był w bardzo elegancki, czarny strój, który nie kłuł w oczy ilością ozdób, ale cechował się znakomitą jakością materiału i wykonania. Z czernią kontrastowała idealna biel koszuli.
Jedyną ozdobę półelfa, bowiem przedstawicielem tej rasy był nowo przybyły, stanowił rodowy pierścień, z herbem przedstawiającym czarnego gryfa.

- Argen Torisi - przedstawił się obecnym tu osobom. Profesor nigdy nie zatrudniał majordomusa, więc trzeba było to zrobić osobiście.
Potem podszedł do trumny, by pożegnać przyjaciela i mentora zarazem.

* * *

Kendra niezbyt przypominała pełnej życia osoby, znanej z opowieści Lorrimora. Ale tragedia w rodzinie na nikogo nie wpływała dobrze.

- Jestem Argen - powiedział, podchodząc do młodej kobiety. - Wyrazy szczerego współczucia. Ode mnie i od rodziców.

Potem wrócił na miejsce, by cierpliwie poczekać, aż Kendra opanuje się na tyle, by podzielić się z nimi szczegółami całej sprawy.

Siostra Teodora powróciła na swoje miejsce po wypowiedzeniu słów, mających na celu pokrzepić córę zmarłego profesora i zasiadła na fotelu, z cieniem dezaprobaty na porcelanowym licu. Przez lata w służbie Pani Grobów przyszło jej już pełnić obowiązki związane zarówno z początkiem śmiertelnej wędrówki, jak i jej kresem. W obu przypadkach, przy radości narodzin i żalu śmierci jednako, należało mieć baczenie na dobór odpowiednich słów, zachować przyzwoity dystans oraz zdrowy rozsądek. Zwłaszcza pogrążone w żałobie umysły potrzebowały czasu, aby pogodzić się z odejściem bliskiej osoby, odzyskać trzeźwość myśli. Kolejne pytania ulatujące z ust niektórych z gości Szara Siostra zaczęła odbierać jako nieodpowiednie, będąc zdania że rozsądniej byłoby skierować je w stronę odpowiednich służb, zaznajomionych z rzekomym wypadkiem. Jej samej odejście profesora Lorrimora wydawała się być - łagodnie mówiąc - kuriozalna, lecz zamierzała rozmówić się po pogrzebie z braćmi w wierze, aby nadto nie obciążać i tak nadwątlonych przez żałobę sił Kendry.

Paladynka, ponownie przybrawszy stoicką pozę, przypominałaby cmentarną statuę w czerni, gdyby nie cień dezaprobaty, który nabrał jawnej ostrości gdy okazało się, że ojciec Corianu praktykował magię, pozwalającą na kontakt ze zmarłymi. Mimo że obowiązujące dogmaty oraz doktryna kościoła Pharasmy, poparte ekspertyzą zarówno świeckich arkanistów jak i zaprzysiężonych białych nekromantów, dopuszczała takowe praktyki jako że nie naruszały świętego ekwilibrium, siostra Teodora uważała je za pierwszy stopień ku zatraceniu. Życie i śmierć były nierozerwalnie ze sobą złączone, lecz tak jak wielu z jej bratnich Głosów Iglicy, tak i aasimarce przyszło już nieraz wymierzać obojętną sprawiedliwość przeniewiercom, którzy rozpoczynali od tychże właśnie wątpliwych zaklęć.

Stukanie do drzwi i odgłos licznych kroków wkraczających do salonu obwieściły przybycie akolitów Pani Grobów, którzy dostąpili honoru przeniesienia trumny z ciałem zmarłego na miejsce jego ostatniego spoczynku. Po powitaniu swoich braci znakiem spirali i pochyleniem głowy, siostra Teodora poprosiła obecnych o wybaczenie i opuściła salon pierwsza. W przedsionku odnalazła swoje ostrze, rozsupłując rzemienie trzymające ciemną stal skrytą za suknem. Materiał złożyła starannie, odkładając na wierzch torby podróżnej. Z zweihänderem w urękawiczonych dłoniach, przepuściła akolitów i Kendrę przodem, domostwo opuszczając jako trzecia, obejmując dobrze znaną rolę, którą narzucała jej tradycja kościelna, gdy to nie ona przewodziła ostatniemu sakramentowi.

Teodora Luminita czuwała nad bezpieczeństwem procesji, jak wiele razy w przeszłości. Mimo że tym razem strzegła ostatniej drogi bliskiej jej osoby, jej alabastrowa twarz pozostawała zastygnięta w niezmiennie beznamiętnym wyrazie. Śmierć była naturalnym porządkiem świata. Każda wędrówka musiała dobiec końca i w sercu radowała się, że miała zaszczyt towarzyszyć śmiertelnej powłoce profesora Lorrimora w ostatniej drodze.

Nie mogąc oprzeć się przeczuciu, że przyjdzie jej niebawem kroczyć nową, niespodziewaną ścieżką.

Niewiele osób zdecydowało się dołączyć do ponurej procesji, która sunęła rozmokłymi ulicami wiodącymi na miejscowy cmentarz. W miejscach takich jak Ravengro nie było to niczym dziwnym. Nawet piętnaście lat bywało zbyt krótkim czasem w Nieśmiertelnym Księstwie, aby nawiązać liczne nici zażyłości. Nieufność wobec nieznajomych była głęboko zakorzenionym odruchem w ustalavskiej kulturze, naturalnie wyrobionym odruchem w obliczu ciężkiej historii skalanej plugawym piętnem Szepczącego Tyrana. Tendencje profesora Lorrimora do bezbrzeżnego oddawania się własnym projektom, badaniom oraz podróżom również nie sprzyjały nawiązywaniu wielu nowych znajomości.

Ścieżki, którymi kroczyła siostra Teodora, prowadziły ją w wiele różnych stron Nieśmiertelnego Księstwa, lecz nigdy nie spotkała się z przejawem tak zuchwałej głupoty, jaką przejawili miejscowi, którzy postanowili stanąć na drodze błogosławionej przez Pharasmę procesji. Paladynka przybrała na twarz chłód obojętności, mimo że wypowiedziane przez mężczyznę zwanego Hephanusem słowa ocierały się o bluźnierstwo i rozpaliły płomień w jej sercu. Garviel uprzedził paladynkę, która wpierw osadziła dłoń na ramieniu Kendry, w łagodnie stanowczym, niemym geście nakazując jej wycofać się od motłochu.

Obleczona w żałobną czerń paladynka nie dała mężczyźnie szansy na odpowiedź, wymijając Garviela, który z jakiejś niezrozumiałej dlań przyczyny ustąpił zbyt wiele pola bluźniercy. Pozwoliła ostrzu opaść z ramienia, oprzeć czubkiem o ziemię. Dłonie spoczęły na rękojeści i oplotły kutą spiralę, gdy perłowe spojrzenie zwróciło się naprzód, błyszcząc równie hardą stalą, co ciemna klinga.

— Kimże jesteście, by decydować komu dane będzie spocząć w świętej ziemi? — głos gorzał chłodem. — Czy śmiecie uzurpować sobie prawo do ziemi Tej, która jest Początkiem i Końcem, podawać w wątpliwość wiarę i oddanie Jej zaprzysiężonych sług, którzy ogniem wypalają plugastwo nekromancji? To święte miejsce nie należy do was, lecz do mej Pani, której praw, przykazań i porządku przysięgłam bronić. Słyszy Ona wasze bluźniercze słowa, spogląda na was z Grobowiska i osądzi wasze czyny u kresu waszej wędrówki. Rozejdźcie się. Unieście ostrza, a skrócicie tylko swe ścieżki.