- Wiedźma musi przeżyć, Twoja w tym głowa – Saadi zganił Ianusa. – Nie wiem czemu tak Ci zależy na jej życiu. W każdym razie ja mam wobec niej poważne plany, a do ich realizacji musi być żywa. Znów masz dużo sił i energii toś chętny do czarowania, co? Mamy wspólnotę interesów, więc jak dojdzie do czegoś, to trzymaj się mocno i nie stawiaj oporu.

Uciekinierzy odbili na wschód, jednak wciąż przybliżając się do odległej linii górskich szczytów. Przejechali nie więcej niż cztery ligi [niecałe 20 km], jadąc na zmianę kłusem i stępa, gdy dotarli do suchego koryta jakiegoś potoku. Zagłębienie wypełnione kamieniami biegło z północy na południowy wschód, ginąc gdzieś w trawach.

Takie ukształtowanie terenu, z punktu widzenia uciekających było nad wyraz korzystne. Jadąc korytem można było nie pozostawiać śladów i w ten sposób zmylić pościg. Szczególnie w sytuacji, gdyby pojechało się w zupełnie inną stronę, niż ścigający się spodziewali lub uciekinierzy rozdzieliliby się…

Słońce wolno zmierzało na nocny spoczynek, ubierając step w pomarańczową szatę. Do zapadnięcia całkowitych ciemności pozostało jednak jeszcze trochę czasu. Choć nie było tego widać, pościg nie obciążony rannymi musiał zbliżyć się znacznie i szybko trzeba było podjąć decyzję co dalej.

- Gmiqdif leży dalej na wschód, nad kolejną spływającą z gór rzeczką - wyjaśnił Rami ibn Hassan. – Tym korytem tam nie dotrzemy, trzeba dalej w step jechać. Boję się, że nas dościgną…


Livia i Torstig wrócili na trakt. Dalej nie mieli pomysłu, gdzie i w jaki sposób szukać zbiegłego złodzieja. Znali tylko przybliżony kierunek, w którym się udał, więc jechali. Poruszanie się po wyznaczonej drodze miało kilka zalet. Jechało się szybciej niż po trawiastych wertepach, można było napotkać kogoś podróżującego i zamienić parę słów, a miejsca wyznaczone pod obozowiska zapewniały nieco komfortu i bezpieczeństwa. Ale czy były to zalety dla uciekającego z miasta złodzieja?

Pod wieczór dwójka jeźdźców usłyszała gwar głosów i poczuła zapach dymu. Zbliżali się do obozowiska, w którym ktoś już przebywał. Słychać było rusanamańską mowę, rżenie zwierząt i szczekanie psa. Ktoś pobrzękiwał na tamburynie. Za niewysokim, kamiennym murkiem, którym otoczony był plac i wiata płonęło ognisko. Wokół niego siedziało kilku mężczyzn zajętych spożywaniem posiłku. Dwie kobiety w hidżabach krzątały się wokoło.

- Saalam – usłyszeli pozdrowienie, gdy zbliżyli się do obozowiska. – Mówią Prorocy, że nie godzi się nie poczęstować posiłkiem podróżnego, a Fahim błogosławi tym, którzy tak czynią. Zapraszamy do nas na wieczerzę.

Sytuacja była nienajlepsza.
Co prawda pościg jeszcze ich nie dopadł, ale wielce było prawdopodobne, iż nastąpi to zanim słońce zajdzie. A wtedy mogło być już za późno na jakiekolwiek działania - prócz podjęcia walki, z góry skazanej na niepowodzenie.

- Jedźmy tym potokiem - powiedział Cedmon - dopóki nie zapadnie zmrok. Potem skręcimy na wschód.
- Mam jeszcze jeden pomysł... - dodał. - Powinniśmy podpalić step. To ich powinno powstrzymać.

Skoro tylko Torstig zgramolił się z grzbietu osiołka ruszył by napić się podanej wody. Pił łapczywie a gdy ukoił pragnienie napełnił od razu bukłak do pełna. Chwilowo nie odzywał się korzystając z chwili odpoczynku.

Przy gotowanym mięsie z dżerenia i plackach upieczonych na gorących kamieniach, czas mijał szybko. Rozmowa jaką dwójka ścigających Osama prowadziła z kupcami oscylowała wokół różnych tematów, mimo że Kibria starała się za wszelką cenę dowiedzieć czegoś o złodzieju. Kupiec Hassan, dowodzący grupa w iście rusanamańskim stylu opowiadał o swojej rodzinie, pracy, drodze w góry, znajomych łowcach, kopalniach i samym Res Horab, tylko półsłówkami i niedopowiedzeniami sugerując, że wie coś o samotnym jeźdźcu oddalającym się od Yarakanu.

I w rzeczy samej, w końcu Hassan oznajmił, że mijali pewnego człowieka, jadącego na zmęczonym koniu, który zupełnie nie był zainteresowany wymianą wiadomości, ani nawet nie skusił się na wspólny posiłek, jaki Hassan mu zaproponował. Niestety kupiec nie był w stanie określić jego wyglądu, gdyż człowiek ów, co dziwne nie pokazał swojej twarzy i mimo dobrej pogody, cały czas osłaniał twarz.

- Pytałem gdzie zdąża, wskazał tylko na góry i pojechał dalej – opowiadał kupiec. – Ale to nie koniec spotkań ciekawych ludzi. Daleko w stepie widzieliśmy dwójkę czarno odzianych jeźdźców. Nawet nie zbliżyli się do karawany, nie zareagowali na nas. Jak na mój gust jechali w stronę starego Al’Khariq. Dżiny tylko wiedzą po co. Przecież tam nic, poza kupą kamieni nie ma.


Cedmon w pośpiechu ciął wyciągnięte z juków liny na krótsze kawałki. Fahd i Rami wiązali pościnane trawska w snopki, a Ianus sprawował pieczę nad kobietami. Daleko za nimi, jednak nie tak daleko jakby chcieli widzieli chmurę pyłu wzniecaną przez pościg. Bogowie jakby przychylnie patrzyli na uciekinierów z Yarakanu, bo wiatr wiał dokładnie w stronę ścigających. Istniała spora szansa, że kurtyna dymu i ognia odetnie awanturników od pościgu, a jeśli nie, to przynajmniej spowolni gwardzistów szejka.

Cedmon skrzesał ogień. Wiązki suchej trawy zajęły się natychmiast, trzaskając i tworząc kłęby jasnego dymu. Thoer wraz z Zahiją i Enki ruszyli korytem potoku, a pozostała trójka rozjechała się, za wierzchowcami ciągnąc ogniste warkocze. Wystraszone konie były ciężkie do opanowania, ale akurat wszyscy trzej jadący na nich mężczyźni okazali się dobrymi jeźdźcami. Fahd pojechał na północ, Rami skierował się na południe, a Cedmon wybrał najtrudniejszy kierunek, galopując nieco na skos, naprzeciw ścigającym.

Nie padało od wielu dni. Trawa i zarośla były suche. Stanowiły doskonałą pożywkę dla ognia i już po chwili na stepie pojawiło się kilka, kilkanaście a w końcu kilkadziesiąt zarzewi ognia. Podmuchy wiatru nie były zbyt silne, ale wystarczające by rozniecać płomienie. Jeźdźcy galopowali ile sił, wciąż wzniecając nowe ogniska pożaru, a za nimi ciągnęły się pomarańczowe, dymiące linie zamieniające się z wolna w jeziora ognia.

Wyglądało na to, że osiągnęli zamierzony cel. Jednak tak naprawdę miało się to okazać następnego dnia. Gdy zapadał zmrok, Accipiter i jego dwie ranne towarzyszki byli już daleko w stepie za bezimiennym potokiem. Prowadzeni przez Ramiego, Cedmon i Fahd na okopconych koniach dołączyli do nich.

- Już niedaleko – były strażnik był wyraźnie zadowolony. Stał w strzemionach i wypatrywał czegoś w zapadających ciemnościach. Najwyraźniej zobaczył to co chciał, bo spiął konia i pogalopował w mrok, zachęcając pozostałych do jazdy za nim.

Ze stepowej równiny wystawał niewysoki kopiec, na szczycie którego sterczało kilka palików. U jego stóp, nad korytem niemal suchej rzeczki przycupnęło kilkanaście chat wzniesionych z drewna i trawy. Przez zasunięte okiennice w ciemność wydostawały się rozbłyski światła z wnętrz domostw. Ktoś krzyknął ostrzegawczo. Fahd odpowiedział. Byli w Gmiqdif.

Ich przewodnik podjechał do przodu i dłuższą chwilę rozmawiał z jakimiś ludźmi, podczas gdy reszta czekała na pozwolenie na wjazd. W końcu podszedł w towarzystwie jednookiego starca.

- Chwała Fahimowi – skłonił się w rusanamańskim pozdrowieniu. – Nie godzi się odmówić potrzebującym, a głodnych nakarmić. Jestem Salman. Możecie wjechać. Pamiętajcie o przestrzeganiu praw gościnności – spojrzał groźnie jednym okiem na cudzoziemców. Po chwili Zahija i Enki zostały zabrane przez kobiety do jednego z domów. Mężczyźni natomiast poszli do innego, gdzie już szykowano posiłek. Salman też zniknął.

Ogień od wieków był przyjacielem człowieka. Wystarczyło się z nim dobrze obchodzić i pomagał w wielu sytuacjach. Jak na przykład w tej.
Cedmon miał cichą nadzieję, że gorąca kąpiel, jaką sprawił wojakom szejka, zniechęci tamtych od kontynuowania pościgu. Jeźdźcy szejka (lub jego brata) nie byli ognistymi dżinami, a ich wierzchowce raczej nie umiały latać...

Step jest szeroki, na szczęście jednak odnaleźli Ianvsa i obie dziewczyny. I okazało się, że są niedaleko wioski, o której wcześniej wspomniał były strażnik.
A tę informację Cedmon przyjął z niekłamaną ulgą.

- Łaska Fahima niech spłynie na ciebie i mieszkańców wioski - powiedział z ukłonem. - Cedmon jestem. Za gościnę i wodę dziękujemy. I za pomoc wszelaką. A praw gościnności obiecujemy przestrzegać.

Obyczaje obyczajami, ale na wszelki wypadek Cedmon wolał zachować czujność.

Gadatliwy człowiek męczył Torstiga. Coraz częściej nawiedzała go myśl, że tym co stanie się przyczyną jego zgonu staną się różnice kulturowe. Kibria ocuciła starego wojownika z drzemki swoim pytaniem.
- W mowie tego człowieka czai się śmierć z próżności. Rozlewa się w otoczeniu usypiając czujność. Odejdźmy dalej. To coś co skradł Osama ma jakąś wartość dla bogów? Może posłużyć się tym by zdobyć ich względy? Jeśli nie to nie widzę powodu przeszukiwać kupy kamieni. Chyba, że chciałabyś złupić tę dwójkę w czerni - uśmiechnął się Torstig serdecznie spod wąsa.
- Ten co posiada prawdziwy skarb z obawy przed ludźmi woli być sam, tak myślę.