Salon “Fashion” należący do Abigail Towns nie był najmodniejszym salonem piękności w dzielnicy. Chyba nawet nigdzie się nie reklamował. Ale klientów mu nie brakowało, w salonie ciągle ktoś był gadał, plotkował i oczywiście robił fryzury. Kiedyś salon należał do sióstr Towns i był dwa razy większy niż obecnie.

Niesnaski rodzinne spowodowały jednak, że salon został podzielony na pół. Abigail pokłóciła się z siostrą Mary, która po mężu nazywała się Wiggins. Obie siostry specjalizowały się w tym samym zawodzie, ale Mary Wiggins postanowiła otworzyć salon fryzjerski dla panów, który nazywał się “Sign”. Oba lokale miały część wspólną, gdzie myto i suszono głowy klientów. Siostry miały w zwyczaju zachowywać porządek, spokój, choć czasem zdarzały się pomniejsze awantury.

- Abigail Towns.
O’Connor stał oparty o futrynę otwartych drzwi bawiąc się odznaką. Spoglądał od czasu do czasu na wnętrze i znajdujących się w nim ludzi. Większą część uwagi skupiał jednak na trzymanym przedmiocie. Cienka strużka dymu unosiła się z zapalonego niedawno papierosa.
- Szefowa zaraz wróci - odezwała się jedna z fryzjerek. - Proszę spocząć. Życzy pan sobie strzyżenie?
- Nie - odparł krótko i przesunął się o jeden krok, by nie blokować przejścia.
Abigail Towns pojawiła się po kilkunastu minutach. Była to modnie ubrana, blondynka z obfitym biustem wyglądała na kobietę przed czterdziestką. Widocznie była zmęczona i zabiegana:
- Agnes - krzyknęła od progu. Dwie pozostałe fryzjerki i sprzątaczka spojrzała na koleżankę. - Nie udało się, wyjechał wczoraj do Miami. - Usiadła zrezygnowana w jednym z foteli.
- A co z Jessicą? - zapytała Agnes.
- Sprzedał ją podobno. Nie uwierzycie - Abigail złapała się pod piersiami. - Sprzedał dziwce w kreolskiej dzielnicy.
- Niemożliwe - krzyknęły wszystkie kobiety i zrobiło się głośno. Każda z kobiet miała inny pomysł jak uratować wspomnianą Jessicę. Kobiety były zaaferowane i O’Connor musiał się przebić przez ten gwar panujący w zakładzie fryzjerskim.


Zaciągnął się głęboko, zaś żar coraz mocniej zbliżał się do filtra. Wypuścił dym w kierunku kobiet i pstryknął niedopałkiem pod ich nogi. Bez słowa, niedbale wyciągnął odznakę.
- Abigail Towns - powtórzył.
Pani Towns przydepnęła niedopałek i wskazała wzrokiem jednej z pracownic, aby sprzątnęła peta.
- Słucham… - zwróciła się do detektywa. - Zapraszam do mojego gabinetu. Tylko proszę wyraźniej pokazać odznakę, bo już tu mieliśmy kiedyś żartownisia, który machał fałszywą odznaką i chciał się ogolić za darmo. Prawda dziewczyny? - koleżanki wydały z siebie potwierdzający pomruk i wrócił do plotkowania.
- Howard Blackwood - odparł krótko i zamiast odznaki wyjął wizytówkę zakładu, którą pokazał z odległości.
- Nasza wizytówka. Ktoś polecił panu nasz zakład?
Skinął głową.
- Dowód z miejsca zbrodni - odparł nieco zbyt głośno świadom obecności klientów w lokalu.
- Kontynuować? - krótkim ruchem głowy wskazał zakład oraz jego gości.
- Chce mi pan zadać kilka pytań? - właścicielka upewniła się czy dobrze rozumie. - Oczywiście słyszałam o śmierci pana Blackwooda. Kto nie słyszał? Całe miasto o tym mówiło. Co pan chce wiedzieć?
- Na miejscu… - przerwał, by niespiesznie zapalić papierosa wydobytego z papierośnicy.
- … znaleziono wizytówkę z takim dopiskiem. Howard Blackwood, Alex Martino, Truman Butler. Była pani związana z którymś lub kimś z ich otoczenia?
- Rozumiem. Pan Martino był naszym częstym klientem. - powiedziała Abigail Towns wskazała korytarzyk. - Wolałabym nie rozmawiać o tym przy moich pracownicach.

Poprowadziła O’Connora do swojego kantorku. Było to niewielkie pomieszczenie wypełnione zdjęciami zwierząt, słodkich piesków, kotków i kanarków.
- Pan Martino przyjeżdżał do bardzo często. Powiem wprost. Był związany z jedną z moich pracownic. Sam pan rozumie żonaty mężczyzna na jego stanowisku. Nie chciałam mieć z tym romansem nic wspólnego. Ale przymykałam na to oczy. - Pani Towns spojrzała jeszcze raz na wizytówkę. - To z pewnością pismo Elizy.

Abigail wyciągnęła z szuflady albumik ze zdjęciami. Wyciągnęła jedno z nich i podała detektywowi.

- Nazywa się Eliza Brown. To ta dziewczyna w kapeluszu. Zdjęcie może pan zatrzymać. - Abigail Towns dłońmi podparła biodra. - Po śmierci pana Martino dałam jej kilka dni wolnego. Chce pan wiedzieć coś jeszcze, panie… - wstrzymała się nie pamiętając nazwiska detektywa.

Time-Picayune Publishing Company - piątek, poranek

W siedzibie Picayune przy North Street 615 panował nadzwyczajny ruch. Poza pracownikami po redakcji krzątała się grupa młodych mężczyzn. Jeden z kolegów wyjaśnił Lovellowi, że mają gości z uniwersytetu. John Randall przyprowadził grupę studentów z uniwersytetu Tulane, aby obejrzeli redakcję i zapoznali się z pracą dziennikarzy.

Redaktorzy próbowali pracować z wiszącymi nad ramionami studentami. W pokoju telegraficznym panował gwar, dzwoniły telefony, a wszystkiego dopełniały stukot kilku maszyn do pisania.

John Woodbridge po wielu usilnych prośbach wydał zgodę na wizytę studentów, ale nie był zadowolony. Przechadzał się po gabinecie i poprawiał zatyczki w uszach. Lovell zjawił się w jego gabinecie szybko zaczęli rozmawiać o samobójstwie Morozowa i powiązaniu tej sprawy z wypadkiem Blackwooda. Woodbridge opowiedział mu, że w końcu udało mu się dogadać z Warrenem. Sprawa Blackwooda wyglądał na coraz bardziej skomplikowaną, przynajmniej tak jawiła się redaktorowi naczelnemu. Na dodatek sprawę prowadził detektyw Raymond O’Connor. Woodbridge uważał go za wyjątkowo trudny charakter i był sceptyczny czy uda się od niego wyciągnąć jakiekolwiek sensowne informacje.

Głowę Milli Blackwood zaprzątała sprawa macochy, która nie wróciła do domu. Czuła się w obowiązku i zgłosiła to zaginięcie na policji. Potem pojawiła się kartka z informacjami, jakoby Deanna miała wyjechać do Houston. Milli próbowała skontaktować się z macochą, ale pozostawiony numer telefonu okazał się niewłaściwy. Telefonując do hotelu dowiedziała się tylko, że rezerwacja na to nazwisko została odwołana. Wszystko to wydawało się enigmatyczne.

Podczas gdy Milli szykowała się na umówioną kolację z Jamesem Caine’em jedna z pokojówek przyniosła jej gazetę. Dziewczyna była wyraźnie zakłopotana, bo brukowiec tym razem pisał właśnie o Milli.

- To straszne, co wymyślają w tych gazetach. Jak można takimi kłamliwymi oszczerstwami szargać panienki imię. W głowie mi się to nie mieści.

Milli Blackwood należy do grona tych bezwstydnych dam, które nie potrafią uszanować żałoby. Jej ojciec nie spoczął jeszcze w poświęconej ziemi, a ona już bawi się jak w karnawale. Zamiast nosić czarną krepdeszynową sukienkę panienka Blackwood afiszuje się w towarzystwie. Widywano ją już nieobyczajnie ubraną w brązowe wzorzyste muśliny dodatkowo w towarzystwie podejrzanego mężczyzny...

Milli przez głowę przeszło czy w ogóle ma w swojej garderobie taką sukienkę. Ale pismaki zawsze coś wymyślą od siebie i tak było w tym przypadku. Spotkało ją to samo, co niedawno ciocię Sarę.

Wujek Jo Rogers wracał jutro z Waszyngtonu, Milli wreszcie będzie mogła się z nim spotkać i liczyć na jego wsparcie. Teraz jednak szykowała się do kolacji z adwokatem Jamesem Caine'm.

James Caine kontaktował się z kancelarią braci White. James próbował umówić spotkanie, ale obaj właściciele Artur i Stanley White byli zajęci przez pilne obowiązki. Zaproponowali spotkanie w nadchodzącym tygodniu, najwcześniej mógł to być wtorek lub środa.

Eric McGee zadzwonił do Jamesa i przekazał mu obiecane informacje dotyczące samobójstwa Morozowa. Udało mu się ustalić, że Morozow przedawkował morfinę. Taka jest przynajmniej oficjalna wersja w papierach. Jednak w raporcie koronera jest wzmianka o ranie napletka. Erikowi McGee wydało się to dziwne i podejrzane i nie omieszkał podzielić się tym spostrzeżeniem. Morozow jako psychiatra pracujący w New Orlean Sanitarium, był rozpatrywany jako świadek w sprawie wypadku Blackwooda i niejakiego Martino. McGee wymawiając nazwisko Blackwooda podniósł nieco głos i zrobił znaczącą pauzę.

Po czym kontynuował:
- Z pewnością to zwyczajny przypadek, że przypadkowy samobójca z gazety był zamieszany w wypadek twojego obecnego klienta. Nie masz do mnie w ogóle zaufania. Gdybyś powiedział o Blackwoodzie to ułatwiłoby mi nieco sprawę. - powiedział tonem udawanej skargi.

Przelot do Nowego Orleanu, czwartek, wieczór.

Gaston na prośbę Gabi podwiózł Alicję na wyznaczone miejsce. Samolot stał na wąskim pasie startowym i był gotowy do lotu. W pobliżu stały dwa hangary. Daliet uściskał Alicję na powitanie i powiadomił, że oczekują jeszcze na pilota, który spóźnia się.

Adrien przenosił jej walizki i zaczął pakować je do niewielkiego samolotu. Poprosił Alicję by usiadła w niewielkiej altance i poczekała. Przekazał jej gazetę “Times picayune". Był tam artykuł o Blackwoodzie autorstwa Sebastienna Lovella.

Kobieta przeczytała wszystko uważnie, obiecując sobie, że spotka się z autorem gdy już będzie w Orleanie. O ile go tam znajdzie. Raz na jakiś czas zerkała w stronę fotografa upewniając się czy już nie powinna się zbierać. Ubrana w czarną garsonkę, która mocno podkreślała jej kształty nie odsłaniając przy tym zbyt wiele, cieszyła się z odrobiny cienia, jaką zapewniała jej altanka.

Kiedy Daliet krzątał się przy samolocie zjawił się pilot. Po krótkiej rozmowie z Adrienem został przedstawiony Alicji Blackwood. Nazywał się Luis Hood.

[MEDIA]http://cdn.collider.com/wp-content/uploads/2016/01/aviator-dicaprio.jpg[/MEDIA]

Zapytał grzecznie Alicji czy nie boi się lotu na zatoką.
- Nigdy nie latałam, więc nie jestem pewna. - Alicja uśmiechnęła się i ujęła pod ramię Adriena. - Z panami na pewno będę bezpieczna.

Dla Blackwood naprawde był to pierwszy lot i mimo robienia uśmiechniętej miny, stresowała się jak nigdy ostatnio. Do tego jeszcze te emocje. W końcu znajdzie się w Nowym Orleanie. Za późno. Jej dłoń zacisnęła się na kilka sekund mocniej na przedramieniu Dalieta, w którym przez niemal cały przelot szukała oparcia. Jej ojciec już nie żył. Całe jej plany… marzenia o zemście, legły w gruzach. Pozostało pytanie: Co dalej? Będzie musiała się dowiedzieć co dokładnie się wydarzyło. Czy ten dupek miał jakąś rodzinę? Jeśli tak to kim byli? Jakoś po godzinie udało się jej zdrzemnąć. Spóźnienie pilota było brzemienne w skutki, okazało się, że nie zdążyli dolecieć przed zmrokiem. Na szczęście Adrien obudził ją tuż przed lądowaniem i mogła zobaczyć na własne oczy światła nocnego miasta - Nowego Orleanu.

[MEDIA]https://cdn.cnn.com/cnnnext/dam/assets/160727135506-iconic-aircraft-de-havilland-dragon-rapide-royal-airforce--3402566-super-169.jpg[/MEDIA]

- Piękny. - Mimo wszystkich wątpliwości, bo nadal nie wiedziała gdzie będzie spać… jak właściwie ma zacząć działać? Uśmiechnęła się. To miasto było piękne, ale ona… ona była piękniejsza od niego i podbije serce każdego obecnego tu mężczyzny byleby osiągnąć sukces.

Pilot zaprosił Alicję do kokpitu i pozwolił przejąć jej stery oczywiście pod swoją kontrolą. Pan Hood był pod wrażeniem urody panny Blackwood i przez cały lot był bardzo miły. Opowiadał o swoich podróżach do Brazylii, kreował się na podróżnika i światowca.

Nowy Orlean, czwartek, noc.

Gdy już wylądowali na lotnisku Luis Hood pożegnał ich i zostawił Alicji swoją wizytówkę. Adrien Daliet zamówionym autem podwiózł Alicję do Hotelu Grunveld, zakwaterował swoją nową przyjaciółkę. Przynajmniej na początku pobytu nie musiała się martwić o zakwaterowanie.

Adrien zaproponował Alicii aby została jego asystentką w pracowni fotograficznej. Miał do zrealizowania sporo projektów i zleceń, które odroczył aby zrobić sobie urlop.
Blackwood zaprosiła Dalieta do swojego pokoju. Zdjęła płaszcz odsłaniając dopasowaną garsonkę i odwiesiła go przy wejściu.
- O wszystkim pomyślałeś. - Uśmiechnęła się do mężczyzny i podeszła do okna. Nie zapalała światła. Chciała by fotograf nie obawiał się, że ktoś z zewnątrz ich zobaczy, a także wiedziała, że oświetlona ulicznymi latarniami i światłami aut będzie wyglądała tajemniczo i kusząco. Spoglądając na ulicę pozwalała by jasne smugi przesuwały się po jej ciele eksponując kobiece kształty. - Z przyjemnością zostanę twoją asystentką.
- To tylko podstawowe sprawy. Z pewnością nie o wszystkim pomyślałem, moja droga. - odpowiedział Adrien. - Jest wiele spraw, o których mam nadzieję będziesz decydować sama. Zakładam że nie przyjechałaś do Nowego Orleanu tylko po to aby sypiać ze mną… - Daliet podchodził do niej uśmiechnął się i położył ręce na jej ramionach.
Alicja uśmiechnęła się.
- Miałbyś coś przeciwko gdyby tak było? - Kobieta delikatnie pogładziła jedną ze spoczywających na jej ramieniu dłoni.
- Nie. - fotograf spojrzał. - Możesz swobodnie planować co chcesz robić. Pragnąłbym tylko abyś znalazła dla mnie czas. - Daliet pocałował ją.
Alicja oddała pocałunek obejmując mężczyznę.
- Będę twoją asystentką, prawda? - Wymownie przesunęła wzrokiem po jego ciele by na koniec utkwić swoje spojrzenie w jego oczach. - Myślę, że będziemy mieli dla siebie całkiem dużo czasu… jeśli tylko będziesz miał ochotę.

Byli trochę zmęczeni podróżą. Kochali się tej nocy powoli. Bez pośpiechu. Rozkoszując się każdym długim pocałunkiem. Leniwie przeciągając pieszczoty, aż do granic orgazmów. Alicja chciała by fotograf myślał tylko o niej by chciał do niej wrócić. Lubiła mieć swoją “przystań" w nowym miejscu i chciała by Adrien się nią stał.

Atelier fotograficzne, piątek rano

Kreolska dzielnica zwracała uwagę z charakterystycznymi zabudowaniami. Atelier fotograficzne należące do Adriena Dalieta mieściło się na Frenchman Street 506 w niepozornym z zewnątrz, ale obszernym domu.

[MEDIA]http://ipekbocegi.co/wp-content/uploads/2018/05/creole-architecture-and-atelier-the-urban-form-of-a-creole-cottage-in-new.jpg[/MEDIA]

Daliet od razu zaczął od wyjaśnień czym zajmuje się jego firma fotograficzna:
- Bardzo często pracujemy w terenie. Mam teraz kilka zleceń, ale wymagają dużego doświadczenia. Albo pojedziesz z Johnem, który ma pracować na ślubie pani Sylvie Dernamy. Albo...

- Nie mówiłem Ci, ale przyjmuje ekskluzywne zlecenia. Mam teraz jedno zapytanie czy mogę przysłać fotografa do kabaretu, gdzie spotykają się mężczyźni z wyższych sfer. Piją, grają w karty i czasem płacą za seks. Praca będzie wymagała dyskrecji i wykonywania poleceń właścicielki kabaretu. Świetnie poradziłeś sobie z robieniem zdjęć z ukrycia, ale nie wiem czy to nie zbyt poważna praca jak na początek. Twój aparycja na pewno spodobałaby się pani Boquet. Jeśli nie przeszkadza ci praca w takim miejscu to umówię cię na rozmowę. Co byś wolała robić na początek ślub czy kabaret?

- Chyba wolałabym kabaret. - Alicja z zainteresowaniem rozglądała się po studiu zerkając na zrealizowane przez Dalieta fotografie. Wizja wpadnięcia w oko jakiemuś bogaczowi bardzo jej odpowiadała. Daliet był kochany, ale by ugrać coś w sprawie swojego ojca potrzebowała wpływów i to szybko. - Jeśli tylko mi ufasz. - Uśmiechnęła się ciepło do swojego kochanka.
- Zaufanie. Mówisz to przekornie? - zapytał Adrien.
- Odrobinę. - Alicja usiadła na stołku ustawionym przed tłem do wykonywania portretów. - To niesamowite miejsce

[MEDIA]https://media0.giphy.com/media/gMJQepfKYuli/200w.gif[/MEDIA]

- Cieszę się, że Ci się tak podoba. Rozejrzyj się po pracowni.
Alicja przez chwilę przyglądała się pomieszczeniu nie ruszając się z miejsca. Lubiła takie momenty… być w centrum. A miała wrażenie, że tło znajdujące się za plecami jakoś właśnie w takim miejscu ją lokowało.
- Dużo spędzasz tu czasu? - Podniosła się z krzesła i ruszyła w kierunku drzwi, za którymi spodziewała się odnaleźć ciemnię.
- Ostatnio, przed urlopem długo tu pracowałem. Spędziłem w atelier bardzo dużo czasu. Ale teraz mam inne sprawy, które zaprzątają moją uwagę. - Adrien nagle posmutniał. Uśmiech który często mu towarzyszył w rozmowach z Alicją zmienił się w grymas. - Mam problemy. Nie wiem czy powinienem ci zaprzątać tym głowę. Dlatego nie pojechałem na Florydę. Opowiadałem ci o tej wyprawie jachtem. Musiałem skrócić urlop i zweryfikować plany. Mam problemy z żoną… - Daliet westchnął i dodał ze zrezygnowaniem w głosie - to małżeństwo jest już martwe. - Adrien zamilkł.
Alicja przerwała zwiedzanie i obejrzała się na mężczyznę.
- Powinieneś mi zaprzątać tym głowę. - Blackwood uśmiechnęła się ciepło i delikatnie ujęła dłoń Dalieta wsuwając w nią swoje palce. - Jakiej natury to problemy? Wiem, że może jestem w dziwnej pozycji by o to pytać, ale nie da się tego uratować?
- Nie ma to sensu. Uczuciowo już od dawna nie jesteśmy razem. Emma jest aktorką, nie może się przebić na castingach. Może jak zmieni nazwisko i zwiąże się z kimś innym to w końcu stanie się sławna. Problemy dotyczą majątkowych spraw. Dziś mam umówione spotkanie z jej nową przyjaciółką, podejrzewam, że to prawniczka. - Adrien zmrużył oczy.
- Nie będę mógł Ci towarzyszyć w czasie obiadu.
- Myślę, że jakoś sobie poradzę ze zjedzeniem w samotności… - Blackwood objęła mężczyznę układając by ręce na ramionach. - Choć mam nadzieję, że potowarzyszysz mi przy kolacji… tak w formie wynagrodzenia.
- Oczywiście - powiedział Adrien z przesadnym entuzjazmem, który mocno kontrastował z jego smutnymi opowieściami o żonie.
- Odbiorę Cię z kabaretu. Porozmawiaj z panią Boquet. Zobacz czy to zlecenie będzie Ci pasować.
Daliet pogrzebał w papierach i podał Alicji wizytówkę House of Pink Garter.
Blackwood przyjęła wizytówkę i ucałowała mężczyznę.
- Będę na ciebie czekać. - Odsunęła się od Dalieta uśmiechając się cały czas. Skoro została zwolniona z obowiązków kochanki w porze obiadowej postanowiła zapolować na autora interesującego ja artykułu.

James zjawił się punktualnie, jak to miał w zwyczaju. Oczywiście elegancko ubrany i z w pełni profesjonalnym uśmiechem na twarzy. I dużym okrągłym pudełkiem, jak na kapelusze.
Udawał się wszak w gości do kobiety, więc wypadało przynieść ze sobą co najmniej kwiatki.
Właściwie nie wiedział czego spodziewać po pannie Blackwood, która była wszak panienką z dobrego domu, ale… czy aby na pewno tak grzeczną, jak chciała być widziana?
Gdy tylko usłyszała dzwonek chciała podbiec do drzwi, tak wiele rzeczy chciała się dowiedzieć, jednak lata wychowania utrzymały ją w miejscu. Siedziała więc w saloniku pozornie zajęta lekturą gdy kamerdyner powoli i z godnością godną lepszej pozycji społecznej szedł w stronę drzwi. John odebrał od gościa płaszcz i kapelusz a następnie zaanonsował gościa
- Mr James Caine
wstała powoli i przywitała prawnika z grzecznym nic nie mówiącym śmiechem.
- Miss Blackwood, wygląda panienka… olśniewająco.- rzekł na powitanie lekko się kłaniając.
- Mr Caine - skinęła głową - czego się Pan napije - zapytała zbliżając się do barku. Już od dawna wiedziała co chciała zaproponować gościowi na aperitif chciała jednak się przekonać jakim drogami chodzą myśli James’a.
- Czerwone wino półwytrawne. Lub cokolwiek panna poleci. Zdam się z chęcią na panienki kaprysy miss Blackwood.- rzekł uprzejmie mężczyzna nie odrywając oczu od sylwetki Milli.
Na myśl o pół wytrawnym winie Mili poczuła niesmak, sięgnęła do barku i wyciągnęła z niego butelkę białego wina musującego
- W takim razie Mr Cane jeśli zdaje się pan na moje kaprysy rekomenduję wino z winnicy którą moja prababka Rosmary wniosła w posagu do rodziny. - sięgnęła po korkociąg.
- Będę zaszczycony móc posmakować takiego skarbu.- odparł z uśmiechem mężczyzna. Przyglądał się butelce z zainteresowaniem. - Mam nadzieję, że warto marnować na moje skromne podniebienie tak cenny trunek.
Mili uśmiechnęła się, przyjmując tak oczywistą pomyłkę w powiedzeniu za formę komplementu.
- Ależ my Caine ten trunek jest cenny wyłącznie dla członków naszej rodziny - odpowiedziała zręcznie otwierając butelkę. Zręcznie rozlała płyn do kieliszków. Widać było, że nie robi tego pierwszy raz, co było odrobinę nietypowe jak na pannę w jej wieku. Widać jednak winiarskie tradycje musiała wyssać z mlekiem matki.
James uniósł kieliszek i przyjrzał się trunkowi pod światło, po czym ostrożnie spróbował go.
- Wyśmienite.- skomplementował z uśmiechem i zerknął na Mili zaciekawiony czy sama też upiła, czy tylko dotrzymuje mu towarzystwa.
Skinęłą głową
- Wprawdzie to jeszcze młode wino, bo zaledwie dwuletnie wino, więc nie można tego przewidzieć z całą pewnością, ale wszystko na razie wskazuje że z czasem będzie ono tak zwanym dobrym rocznikiem. - napiła się z widoczną przyjemnością. Sposób trzymania kieliszka i cała jej postawa wskazywała, że jest to zachowanie dla niej najzupełniej naturalne.
Wywołało to lekki uśmiech Jamesa, który z zainteresowaniem wędrował spojrzeniem po jej ustach podkreślonych przez makijaż.
- Młode wino, ma swój urok.. bywa śmiałe i zaskakujące. Nieprzewidywalne. I kusi świeżością.- słowa które padły z jego ust nie musiały odnosić się do wina.- A jakie trunki panienka preferuje?
- Wszystko zależy od okazji i pory - odpowiedziała wymijająco, acz z dużą pewnością siebie - a Pan ma jakiś swoich ulubieńców?
- Tak… aczkolwiek większość z nich najlepiej smakuje w sytuacjach, o których nie powinno się mówić przy damie.- odparł z łobuzerskim uśmiechem mężczyzna upijając wina, które tak chwalił.
- Mr Caine czyżby Pan sugerował, że nie jestem damą - odpowiedziała z udawanym oburzeniem w głosie - skoro odnosi się Pan do niegodnych tematów?
- Wprost przeciwnie…- odparł z uśmiechem James przyglądając się twarzy Mili z zainteresowaniem.- Gdyby było tak jak panienka sądzi, to czyż miałbym powód krępować się co do wyjawiania szczegółów owych sytuacji?
- Mr Caine, problem tutejszych gentelmanów polega na tym że czasem przesadnie chronią damy od zwykłych sytuacji, a czasem dają do zrozumienia rzeczy od których włos na głowie się jeży… - zmieniła dyskretnie temat - a Pan do której grupy należy?
- Przypuszczam, że do obu… zależnie od kaprysu jak i sytuacji. I kobiety. Są delikatne kwiaty, które trzeba trzymać w szklarni. Są wreszcie polne kwiaty, które dzielnie znoszą kaprysy matki natury i najchętniej rosną niechronione przed deszczem i słońcem. Są wreszcie bluszcze okalające twarde pnie drzew. Pnące się wokół nich i czerpiące siłę. A ja… ja jestem ogrodnikiem.- wyjaśnił adwokat po dłuższej chwili namysłu.
Mili aby pokryć krępującą chwilę ciszy, napiła się wina.
- A do jakiej grupy mnie by pan zaliczył? - zapytała po chwili milczenia.
- Do zagadek… jest panienka intrygującą zagadką.- z uśmiechem odparł James.
- Brzmi to tak jakby lubił Pan zagadki - roześmiała się perliście wpuszczając gościa aby powiedział jeszcze więcej.
- Tak… zwłaszcza te kuszące oczy zagadki. - odparł pół żartem pół serio mężczyzna. Zadowolony dodał.- No i… uważam, że uśmiech dodaje panience uroku.
Nic nie mówiąc spojrzała na zegarek, zastanawiając się na jakim etapie są przygotowania do kolacji.
- Miała panienka ciężki dzień, w związku z przygotowaniem pogrzebu? Przypuszczam, że… już ustalone w jakim kościele odbędzie się ta uroczystość.- zapytał ostrożnie Caine przerywając tą ciszę.
Jej twarz w momencie posmutniała, wydawało się że w momencie wyparowała z niej cała radość.- Jeszcze nie - odpowiedziała - nie wiem jak długo uda się uchronić ciało przed rozkładem, ale potrzebujemy jeszcze trochę czasu żeby sprowadzić moją siostrę z Kuby i wyjaśnić co się stało z Deaną…. Wiesz, że ona do tej chwili nie wróciła do domu?Podobno wyjechała, ale nie zabrała ze sobą rzeczy.A w hotelu w którym miała się zatrzymać była, co prawda, rezerwacja na jej nazwisko, ale została odwołana. To nie jest do niej podobne, ani trochę żeby w tak ważnej chwili schodzić ze sceny…
- Policja już się tym zajmuje? Powiadomiłaś ich?- zapytał James zdając sobie sprawę, że w obecnych okolicznościach, to Mili staje się główną podejrzaną.
- Tak. Zaraz z samego rana zawiadomiłam ich o tym, że Deana nie wróciła na noc, a o reszcie dowiedziałam się dopiero przed chwilą.. to było trochę krępujące… no i zachowanie Deany stawia nas w złym świetle. Nie rozumiem jej zachowania
- Ludzie różnie reagują na stratę bliskich. Należy być wtedy bardziej wyrozumiały dla ich… nieracjonalnych reakcji.- stwierdził uprzejmie James. Zamyślił się na moment. A potem rzekł.- Myślę że wkrótce odwiedzi pannę detektyw w związku ze zniknięciem macochy. Proszę mu wtedy odpowiadać szczerze i spokojnie.
- Nie mam nic do ukrycia, ale .. - napiła się aby ukryć łzy które pojawiły się w jej oczach - jestem na nią tak strasznie zła… jak mogła mnie zostawić samą z tym wszystkim. Chociaż może źle ją oceniałam, myślałam że to taka pucharowa żona, że papa kocha ją, a ona jego pieniądze, ale przecież gdyby tak było na pewno nie zrobiłaby takiego skandalu zwłaszcza teraz… A jak Panu minął dzień - zgrabnie zmieniła temat rozmowy.
- Na rozmowach. Dość… ciekawych i głównie związanych z pracą. - westchnął James drapiąc się po czole.- Nie chcę zanudzać szczegółami, ale okoliczności związane ze śmiercią panny ojca są… zagmatwane.
- Dlaczego? - zapytała.
- Nie tylko pani macocha zaginęła. Jedna z osób pośrednio powiązana z całym tym wypadkiem pani ojca popełniła samobójstwo w dość… niepokojących okolicznościach. Za wiele na ten temat nie wiem. Jestem wszak adwokatem, nie detektywem policji.- wyjaśnił spokojnie James, choć nie wydawał się ostoją spokoju.
Mili w milczeniu usiadła na otomanie.
- Ale jak to…
- Nie wiem. Wygląda jednak na to, że poprzez swoją śmierć pani ojciec wplątał się w podejrzaną intrygę. Jednak szczegóły są tajemnicą śledztwa, o którym to nie jestem na bieżąco informowany. - wyjaśnił z uśmiechem James i dodał pocieszająco.- Uważam, że ta sprawa jednak ani panny, ani pani macochy nie dotyczy.
Wzięła głęboki oddech
- A jeśli papa wpadł w kłopoty, Deana o tym wiedziała i ktoś zrobił jej krzywde… Myśli pan, że jest to możliwe? - powiedziała kierując się w stronę zielonej jadalni.
- Ja…. przypuszczam, że pani ojciec… raczej po prostu zmarł w nieodpowiednim czasie i miejscu. I przez swój zgon skomplikował życie paru osobom.- pocieszył ją James, a następnie spytał.- Próbuje pani ściągnąć swoją przyrodnią siostrę z Kuby? To bardzo szlachetny czyn.
- Gdy bym tylko wiedziała jak to zrobić - mruknęło Mili w odpowiedzi otwierając drzwi do jadalni. Ich oczom ukazał się bogato zastawiony stół. - zapraszam - powiedziała wskazując gościowi miejsce na przeciwnym końcu stołu.
- Czy to… rozsądne? - zapytał adwokat. - W końcu niewiele o tej krewnej… wiadomo. Przepraszam za wścibstwo, ale muszę spytać… Czy przejrzała już panienka zapiski i notatki w domowym gabinecie ojca?
- Alicja została uwzględniona w testamencie, zatem tak czy siak pojawi się w moim życiu - westchnęła - już się pojawiła… Dlatego lepiej ją zaprosić i przyjąć na łono rodziny, niż hodować sobie wroga na uboczu. Jeśli chodzi o gabinet to nie przyszło mi to do głowy. Nie wiem czy sama dam sobie z tym wszystkim radę, pomoże mi Pan Mr Caine?
- Oczywiście. - odparł z uśmiechem mężczyzna przyglądając się gospodyni, zwłaszcza jej biodrom, gdy mówił. - Przyjmowanie na łono… rodziny jest szlachetnym zamysłem, ale nie wiem czy warte aktywnego szukania panny przyrodniej siostry. Może się zjawi sama… może nie zjawi w ogóle. Kto wie… niekiedy uraza do ojca bywa większa, niż potencjalny zysk. A co do reszty rodziny, to jak pozostali członkowie rodu przyjęli wiadomość istnieniu przyrodniej siostry panienki?
Wzruszyła ramionami
- Okazuje się, że istnienie Alicji było sekretem tylko dla mnie. Niemniej jednak zysk w tym będzie taki, że gdy ona się pojawi te namolne pismaki zajmą się ją a nie mną. Wie Pan, że prasa nazywa Pana podejrzanym mężczyzną mr Caine?
- Tylko tyle?- rzekł żartobliwie James i zamyślił się dodając.- Cóż… Dobre imię ma swoją wartość, ale nie jest dla mnie kluczowe. Lubię żyć pełnią życia, a jeśli muszę przy tym poświęcić dobrą prasę to cóż… należy rzucać sępom ochłapy, by nie dobrały się do żywego mięsa miss Blackwood. Panna chce rzucić swoją przyrodnią siostrę im.
- Spójrzmy na to na zimno, przez to co papa nawywijał sępy bez cienia wątpliwości i tak się na nią rzucą, ona na pewno przy pierwszym kontakcie z nimi powie coś czego nie powinna, a teraz to wszystko co moja siostra może odwalić zostanie złożone na karb żałoby i będzie traktowane z większym miłosierdziem niż w normalnych czasach, gdy nie będzie żadnej taryfy łagodzącej, żadnego współczucia. Dla każdej z nas to tak po prawdzie układ vin vin. Mam nadzieję że Alicja niedługo się pojawi… podjęłam już nawet pierwsze kroki, żeby ją tu sprowadzić.
- Nie potępiam bynajmniej panny planów wobec przyrodniej siostry. W tej chwili i tak pozostało jedynie gasić pożary. Niemniej… sytuacja może nie okazać się taka vin vin. Dziennikarze, szczególnie brukowców, to prawdziwe hieny gotowe rozszarpać każdego na strzępy. Proszę nie mieć złudzeń panno Blackwood… reputacja rodziny i tak zostanie mocno nadwyrężona. Miejmy więc nadzieję, że nieślubna córka to jedyny trup w szafie pani ojca. - odparł adwokat, który mimo tego że zbił fortunę na głośnych procesach. - Acz… rozgłos, nawet taki, ma swoje dobre strony, zwłaszcza jeśli kusi panią wyjście z cienia i roli córeczki tatusia. Stanowisko prezesa firmy, choć tradycyjnie zajmowane przez mężczyznę, w oczach prawa może być obsadzone damskim kuperkiem.
- Teoretycznie tak - westchnęła - ale boję się, że większości mężczyzn nie będzie się to mieścić w głowie, co innego gdybym miała męża który mógłby się zająć tym oficjalnie. Myślę, że skończy się na powołaniu prezesa spoza famili.
- Wiem… właśnie dlatego wykorzystać ten rozgłos do bezczelnego wymuszenia tego stanowiska.- odparł z uśmiechem adwokat, po czym skinął głową.- Niemniej rozumiem, więc… pewnie wuj Paul przejmie kontrolę nad firmą ojca?
Wyraźnie się poruszyła wewnętrzne, na twarzy wykwitły jej rumieńców.
Niedoczekanie jego - prawie podskoczy łatwo na krześle - on nie ma pojęcia o interesach, położył by firmę chyba że spacyfikowali by go dyrektorzy. - drugi stryj rozdał by wszystko ubogim… ja rozumiem ubogich trzeba wspierać ale bez przesady… Mam nadzieję że żaden z nich nie będzie reflektować na tą synekurę.
Obawiam się że nie liczyłbym zanadto na ich wstrzemięźliwość. To duży majątek i jeśli panienka chce go zachować w całości, musi o niego zawalczyć. Testament zawsze można podważyć. A ktoś blisko spokrewniony, brat na przykład, ma na to duże szanse, zwłaszcza gdy wdowa zaginęła, a jedna córka jest z nieprawego łoża. W zasadzie… ostatnią przeszkodą jest panienka. - zastanowił się James.
No wypraszam sobie - powiedziała z wyraźnym oburzeniem w głosie - jaka jedyna córka, co najwyżej jedna z dwóch córek jest z nieprawego łoża. W zasadzie aktualnie to moje prawo do spadku jest największe, a ja czuję się całkiem dobrze i nie zamierzam umierać… zresztą nie wierzę ażeby stryjowie dybali na moje życie. Czy Pan się dobrze czuje Mr. Caine?
Miss Blackwood, jestem doświadczonym adwokatem. Brałem udział w wielu procesach i proszę mi wierzyć. Kłótnie w rodzinie bywają bardzo brutalne, a gdy w grę wchodzą olbrzymie sumy… metaforyczne wbijanie noża w plecy jest częstą praktyką wśród krewniaków. - stwierdził spokojnie James i westchnął dodając.- Oczywiście panny rodzina może być chlubnym wyjątkiem. Ale sam wolę brać pod uwagę wszelkie możliwe scenariusze i dobrze przygotować się na ten najgorsze. I to pannie radzę.
A zatem co Pan by mi proponował, gdybym była Pańską klientką - zatrzepotała rzęsami.
Nie wiemy co zawiera testament. Ja go nie spisałem, a otworzyć przedwcześnie nie mogę. Przede wszystkim radziłbym nająć jednak jakiegoś prawnika do przyszłej reprezentacji panienki interesów. Zorientować się na temat ilość udziałów pani ojca firmie… i… określenia własnych ambicji miss Blackwood. Czy chce pani przekazać firmę ojca w ręce wujów? Jeśli nie, to trzeba zastanowić się nad tym, co chce pani z tą firmą zrobić… poleganie na tym, że zarząd wybierze sam nowego prezesa, oznacza de facto oddanie firmy w nieznane ręce i ograniczenie się do czerpania korzyści z dywidendy. - zamyślił się Caine.
Ta firma to moje życie, nie pozwolę aby dostała się w złe ręce. Zna Pan jakiegoś godnego zaufania prawnika od spraw spadkowych?
Pewnie paru by się znalazło. - zamyślił Caine drapiąc po podbródku. - Ale nawet oni wiele nie osiągną jeśli nie sprecyzuje panna swoich celów.
Ja mam tylko jeden cel, nie pozwolę aby dorobek mojego ojca został zmarnowany, aby rządy w firmie przejęła osoba niekompetentna. Jeśli chodzi o resztę spraw to powiem tak, ma szeroki margines negocjacyjny.
Na razie więc proponowałbym przy najbliższej okazji zapoznać się z tym dorobkiem. Jaki on jest i w jakim jest stanie. Najlepiej z pomocą zaufanego ekonomisty, który wyjaśniłby dokumentację i ocenił stan firmy pani ojca. To tak na dobry początek. A po kolacji, ty i ja… razem… w pokoju…- przez chwilę bawił się wyraźnym podtekstem tej wypowiedzi, by przejść do meritum całkiem… przyzwoitego.-... panny ojca, przejrzymy jego zapiski, dokumenty… wszystko. A i mam dla panny niespodziankę. Prezent.
Druga opinia nigdy nie zaszkodzi, ale mam o tym całkiem niezłe pojęcie. Pewnie Pan nie wie, ale spędziłam w firmie całe lata, zanim pojawiła się Deana. No ale nigdy nie przestałam trzymać ręki na pulsie - gdy wzięła oddech, jej wyraz twarzy się zmienił całkowicie, tak jakby coś sobie uświadomiła - podarek? Co Pan dla mnie ma?
To niespodzianka. Przekona się panna, gdy przyjdzie czas.- James uśmiechnął się pokazując jej nieduże pudełko przypominające te na kapelusze przewiązane wstążką.
Mili wyciągnęłą rękę w strone podarku.
Mr Caine, proszę się ze mną nie drażnić, niech Pan powie co Pan tam ma.
Niecierpliwość może prowadzić do popełniania błędów.- odparł James nie ujawniając zawartości pudełka, ale podał je dziewczynie.
Mili sięgnęła po pudełko, a następnie delikatnie je otworzyła, po czym spojrzała pytająco na gościa.
- Przebranie. Jeśli panna chce niepostrzeżenie zjawiać się w miejscach, których nie powinna się pojawiać… to inny wygląd, inna tożsamość jest najlepszym wyborem.- wyjaśnił uprzejmie James.
- O, a to ciekawe, chętnie wybrałabym się w jakieś, do którego normalnie przyjść mi nie wypada.
- Miałbym kilka propozycji, ale obawiam się że ten wieczór już mamy zajęty.- odparł żartobliwie mężczyzna powoli kończąc posiłek.- Przeglądanie zawartości gabinetu pańskiego ojca pewnie zajmie nam dużo czasu.
- Nie wydaje mi się - odpowiedziała - mój papa był uporządkowany człowiekiem więc jeśli chciałby aby ktoś coś znalazł to nie powinniśmy mieć z tym kłopotu jeśli to pewnie tego nie znajdziemy i tak i tak. - wzruszyłam ramionami. .
- My szukamy jednak tych rzeczy, które pani papa trzymał w tajemnicy. I nie chciał by ktoś odkrył.- odparł z wyrozumiałym uśmiechem James. - I te pewnie dobrze są ukryte.
- Jeśli są ukryte to na pewno, nie w domu gdzie w każdej chwili mogą to znaleźć pokojówki, czy Deana…
- Zobaczymy.- odparł spolegliwie James kończąc temat.*

***
Gabinet Howarda Blackwooda
Mili gdy zjedli obiad po raz pierwszy od śmierci papy weszła do jego gabinetu uznając że jeśli spadło się z konia należy jak najszybciej go ponownie dosiąść. Zatrzymała się jednak w drzwiach.

Gabinet Howarda Blackwooda był pomieszczeniem dość ascetycznym, jak na miejsce pracy bogacza. Miejsce pracy Blackwooda było jedynym pomieszczeniem, gdzie nie na ścianach nie było obrazów, ani fotografii oprawionych w ramy, przestrzeń była oczyszczona wyzbyta z nadmiaru przedmiotów. Dwa przedmioty wyróżniały się biurko i półka z książkami technicznymi dotyczącymi mechaniki, sławnych wierteł, a także wydobycia i przetwórstwa ropy naftowej.

http://www.fdrlibrary.marist.edu/day...30555018_o.jpg

Biurko było nieco zagracone drobnymi bibelotami. Howard kojarzył ludzi z przedmiotami, zwykle były to drobne prezenty, które z czasem stawały się odpowiednikami osób z jego otoczenia. Zdarzało mu się mówić i śmiać się, że ma większość przyjaciół, znajomych i współpracowników na biurku. Przedstawiał te drobne przedmioty jak chciał, pozwalały mu łatwiej skupić się na ludziach i ich sprawach. Mili podeszła do biurka i zaczęła się przyglądać bibelotom. Uśmiechnęła się gdy zobaczyła mały samolocik, którym tak bardzo lubiła bawić się w dzieciństwie. Nie widziała już go od kilku lat, schowała go do kieszeni i przeglądała bibeloty dalej.
Jedyne, co skojarzyło się Milli z klimatem wyspiarskiej Kuby była niewielka rozmiarami muszelka. Wyróżniała się wśród stalowych, drewnianych i porcelanowych bibelotów tym, że była dziełem natury, a nie rzemieślnika. Wzięła ją w rękę, była chłodna i przyjemna w dotyku. Po chwili ją odłożyła i zabrała się za poszukiwanie kalendarza ojca.
Klasycznego kalendarza spotkań nie udało się odnaleźć. Ale w ręce Milli trafił kalendarz wędkarski ojca z otwartej przykładowo strony można było się dowiedzieć że “inna jest aktywność ryby w nowiu, inna w pełni czy pierwszej i ostatniej kwadrze. Spojrzała na datę śmierci ojca, oraz na kilka dni wcześniej i później szukając jakiś odstępstw od normy.
Większość zapisków jest prowadzona regularnym pismem. W tygodniu po śmierci Howarda był wpis zajmujący sporo miejsca, podkreślony Florida expedition. Blackwood widocznie planował kolejną z wypraw, ale niestety nie doczekał jej rozpoczęcia. Wsadziła akalendarz do kieszeni.

Adwokat zaś na razie skupił się na biblioteczce. Wyciągał książki pospiesznie sprawdzając czy wśród nich nie tkwi jakaś interesująca zakładka, lub są jakieś zapiski które mogą być interesujące. I czy za książkami nie kryje się jakiś mały sejf.
Techniczna biblioteczka Blackwooda nie zawierała nic podejrzanego. Z książek wypadło kilka starych pocztówek od brata wysyłanych z różnych meksykańskich miast. Ale intuicja nie myliła Jamesa, gdzieś za regałem z książkami wypatrzył sejf.




Widok sejfu odezwał Mili od kalendarza. Podeszła do ściany. Milli dobrze pamiętała że ojciec ma w gabinecie sejf. Kilka razy wyciągał przy niej pieniądze. Pamiętała, że nie przesuwał mechanizmu szyfrującego. Używał klucza, który prawdopodobnie nosił przy sobie. Spojrzała na prawnika
- Papa nosił zawsze klucz przy sobe, ale był osobą logicznie myślącą dlatego jestem pewna, że gdzieś tu musi być… - to mówiąc wróciła do biurka i dalej metodycznie kontynuowała poszukiwania.
Zamiast dołaczyć do poszukiwań przy biurku James z zainteresowaniem przyglądał się sylwetce pochylonej panny Blackwood. Bądź co bądź ów widok był bardziej przyjemny dla oka, niż to co znajdą w sejfie. A i nie było sensu, by oboje na raz przetrząsali szuflady w poszukiwaniu klucza.

Mili znalazła w biurku dwie koperty. W obu były klucze. Pamiętała, że szary był od sejfu. Podeszła więc do sejfu i przekręciła klucz. W sejfie znajdowało się kilka stosów banknotów, za nimi, jedna sztabka złota pod, którą widać było jakieś teczki i koperty.
I te ostatnie znaleziska naturalnie zainteresowały adwokata, bo przestał się przyglądać samej Mili, a zaczął dokumentom… przez co niemal przytulił się do pleców gospodyni czekając aż je wydobędzie. Mili wyciągnęła pieniądze
- Mr Caine proszę się przesunąć - powiedziała po czym przełożyła pieniądze na biurko.
Adwokat skinął głową, po czym pospiesznie odsunął się od dziewczyny.
Po wyjęciu pieniędzy Milli dostrzegła cztery teczki na dokumenty i trzy koperty. Dwie koperty były zapieczętowane, pieczęcie były zaschnięte z inicjałami H.B. Obie były tak lekkie, że wydawały się puste. Trzecia była otwarta i jako jedyna była opisana jako spis dłużników.*
- Mogę? - zapytał adwokat sięgając po otwartą kopertę. Tą ze spisem dłużników.
Mili sięgnęła po dwie pozostałe koperty i spojrzała na nie pod światło.
- Nie musi panna się tak krępować. To teraz panienki dom, panienki gabinet, panienki koperty. - ocenił James uznając za mało prawdopodobne, aby akurat te koperty były wzmiankowane w testamencie.
Mili usiadła przy biurku, wyciągnęła z kieszeni chusteczkę starła czerwoną szminkę po czym przyłożyła kopertę do ust aby swym własnym oddechem rozgrzać i zwilżyć klej aby otworzyć je bez śladu. Wydawała się być pewna w swych ruchach do tego stopnia, że prawnikowi zdawało się nie robi tego pierwszy raz.
Adwokat zaś, nawet jeśli się zdziwił, to jednak większą uwagę poświęcał samej postaci Mili niż temu co robiła. Wodził spojrzeniem po jej łabędziej i kuszącym krągłościom jej ciała.
- Nie jesteś tak grzeczną panienką, za jaką chcesz uchodzić. - zauważył żartobliwie.
W kopercie opisanej jako spis dłużników, była kartka spisana ręcznym pismem.

Jones 5 tysięcy spłacona
Lee 15 tysięcy spłacona
Jo Rogers 112 tysięcy
Martino 20 tysięcy
Polly 2 tysiące

Przy nazwisku Martino była adnotacja “termin spłaty przekroczony.”

Milli otworzyła pierwszą kopertę. Znajdowała się w niej pojedyncza kartka z wierszem zatytułowanym “The Handless Maiden” pod wierszem był podpis “ Twoja G.”

Druga otwarta koperta zawierała list Paula do Howarda. Zaczynający się od słów “spal po przeczytaniu”
Mili zlekceważyła jednak te słowa i czytała dalej.

Schowała list do koperty, a samą kopertę ukryła głęboko w kieszeni. Potem jak gdyby nigdy nic zbliżyła się do prawnika.
Adwokat nie zaglądał przez ramię panienki, sam zajęty listą i jej studiowaniem. Martino… to nazwisko brzmiało znajomo, choć w tej chwili nie mógł skojarzyć za bardzo o kogo chodzi.
Stanęła na palcach próbując jeszcze raz przeczytać nazwiska
- Niewiele mi one mówią - odezwała się cicho.
- I nie mają one znaczenia, poza ostatnim… Martino. Zdesperowani dłużnicy mogą sięgnąć po radykalne rozwiązania. - wyjaśnił adwokat i zwrócił się do dziewczyny. - A co ty znalazłaś?
-List od stryja, nic ważnego - odpowiedziała wzruszając ramionami, po czym dodała, aby zmienić temat - O. Nie wiedziałam że tato pożyczał pieniądze szefowi kadr.
- To nie ma znaczenia, zważywszy że on je oddał.- zamyślił się adwokat przyglądając się badawczo Milli. - O czym wspominał stryj? Nieważne listy nie są zamykane w sejfie.
- Papa miał jakieś kłopoty w firmie i zastanawiał się nad jej przekazaniem.
- Jakiego rodzaju kłopoty? - zapytał adwokat zamyślony. - I komu chciał ją przekazać?
- Nie do końca zrozumiałam, ale ktoś wtrącał się w sprawy firmy i generował problemy, które były one na tyle poważne, aby wynająć ochronę - odpowiedziała , po czym wzięła głęboki oddech - jeśli chodzi o sukcesję, papa chciał abym została prezesem, stryj zaś uważał, że to nie jest dobry moment.
- Przykro mi, że zabrzmię bezdusznie, ale pewnie zgodziłbym się ze stryjem. Jeśli sprawy rzeczywiście wymagały wynajęcia ochrony, to uczynienie panienki prezesem, byłoby porównywalne do wrzucenia panny do basenu z krwiożerczymi rekinami. Ale to moja prywatna opinia, jako… osoba odpowiedzialna z realizację testamentu pani ojca, nie powinienem się wtrącać. - rzekł uprzejmie James. - Może też warto pomyśleć, za wynajęciem jakiegoś profesjonalnego ochroniarza.
- Myślę, że na tym etapie nie prowadziłoby to do niczego dobrego a wręcz przeciwnie. Jeśli ktoś zrobił rzeczywiście krzywdę papie wynajęcie przeze mnie ochroniarza byłoby dla niego jasną informacją, że coś wiem, a w tym przypadku pozór nieświadomości mnie chroni.
- Albo brak ochrony ułatwi mu zadanie. - stwierdził James podchodząc bliżej do dziewczyny i musnął pukiel jej włosów palcami. - Proszę na siebie uważać. Szkoda by było, gdyby tak piękny kwiat został przedwcześnie ścięty.
- Taka już dola pięknych kwiatów - odpowiedziała ruszając się zręcznie jak fryga - ja jednak mam nadzieję, że jeśli jestem kwiatem to stalowym. Zresztą jak Pan zauważył nie ruszam się nigdzie bez mojego kierowcy. - uśmiechnęła się - a nieszczęście zawsze może spotkać człowieka. Zresztą i tu Alicja mi pomoże, bo teraz są dwie problematyczne dziedziczki a nie jedna…
- To naiwne sądzić, że córka marnotrawna okaże się panienki sojuszniczką. Owszem… można mieć nadzieję że się jakoś dogadacie, ale równie dobrze może stać się największym wrogiem.- odparł James siadając na biurku i wodząc spojrzenie po pięknym, oby stalowym, kwiatuszku.- Szukamy dalej, czy może ma panienka jeszcze inne propozycje co do tego wieczoru?
- Niezależnie od tego po której Alicja stronie się opowie i tak wprowadzi nową zmienną do rachunku, teraz już nie ma jedynej dziedziczki którą trzeba wyeliminować, są dwie.. - po chwili zwilżyła językiem wargi i dodała - Noc jeszcze młoda … spróbujmy znaleźć coś więcej.
- W biurku?- zapytał cicho James i uniósł dłoń, by palcem musnąć opuszkiem palca dolną wargę dziedziczki.- Muszę przyznać, że stojąc tak blisko panny, trudno nie zauważyć iż te piękne usteczka są wręcz stworzone by kusić.
Mili lubiła bawić się w kotka i myszkę z mężczyznami, lubiła ich przyciągać i odpychać by ostatecznie samej nadawać tempo relacji. Nawet jeśli miała w planach miły wieczór odniosła wrażenie, że prawnik zaczyna robić się z odrobinę uciążliwy w swej nachalności. Niby więc niechcący oparła się o stos książek który “przypadkowo” zwalił się na stojący tuż za nim elektryczny dzwonek na służbę który wydał z siebie przytłumiony przez warstwy książek jęk.
Kilka chwil później do drzwi, ktoś zapukał.
- Milli to ty?
Po chwili wahania do gabinetu weszła Miriam czarnoskóra niania Blackwoodów.
https://wir.skyrock.net/wir/v1/resiz...300&up=no&q=70

Milli zastanawiałam się gdzie znikłaś po kolacji. Potrzebujesz czegoś, moja droga?
Mili uśmiechnęła się z miną niewinnego dziecka
Tak, Miriam myślałam, że dam sobie radę z porządkowaniem gabinetu papy, ale to przekracza moje możliwości - westchnęła
Kochana nie kłopocz się tym, zaraz przyślę tu kogoś. Wiem jak Ci trudno. Ale dzwoniła ciocia Sara wybrała już kwiaty na pogrzeb, a asystent senatora pan White zajął się wszystkim formalnościami. Jutro sobota i mają to wszystko przewieźć, kwiaty, wazony i tak dalej. Katafalk musimy ustawić na dole w pokoju przyjęć. Senator już jedzie z Waszygtonu i jutro będzie u nas na śniadaniu z cioteczką Sarą. W niedziele pogrzeb i stypa, czeka nas wiele przygotowań. Ale ty kochanie niczym się nie przejmuj. Twój wujek... rozmawialiśmy dziś i każdy wie, co ma robić. Ty niczym się nie kłopocz. Odpocznij. Trochę już późno. - Miriam zerknęła na adwokata.
Jeśli tylko czegoś potrzebujesz to zaraz wołam dziewczyny?*
Myśle Miriam, że już pora skończyć na dzisiaj - ziewnęła spoglądając na prawnika - jest już późno..
- Oczywiście.- odparł uprzejmie James i skłonił się dziedziczce dodając.- Myślę że sam zdołam trafić do drzwi. Nie chciałbym sprawiać niepotrzebnego kłopotu odprowadzaniem.

Hotel Grunveld

Alicja wróciła do hotelu, klnąc w duchu że przez swoje zapominalstwo musi nadkładać drogi. Podeszła do recepcji upewnić się czy nikt do niej nie dzwonił.

Alicja dostała list od matki. Gabi informuje że w gazecie zamieszczono ogłoszenie dotyczące śmierci Blackwooda i rodzina jest zaproszona na pogrzeb. Gabi jest zszokowana śmiercią, waha się czy przyjechać.
Blackwood podziękowała za list i poinformowała, dziewczynę na recepcji, że jutro będzie chciała nadać odpowiedź. Ściskając w dłoni kartkę udała się do pokoju.
W pokoju sięgnęła po jedną z zakupionych przez siebie gazet dotyczących śmierci ojca i znalazła tą, na której było zawiadomienie o pogrzebie. Wybrała numer z telefony hotelowego. Musiała się chociaż dowiedzieć ile ma czasu nim da matce odpowiedź.
- Rezydencja Blackwoodów, słucham?
- Dzień dobry. Nazywam się Alicja Lachance. Dzwonię w sprawie pogrzeby Howarda Blackwooda. Była o nim mowa w gazecie. - Blackwood podała tytuł gazety.
-Aha to pani. Mam na imię Miriam, zajmuje się domem państwa Blackwoodów. Pogrzeb odbędzie się w niedziele. Ale rozumiem że przyjechała pani już dziś. Mam przygotować dla pani pokój jeśli pani sobie tego życzy, możemy po panią wysłać kierowcę. - gadatliwa czarnoskóra niania Milli nie pozwalał Alicji dojść do słowa. Gdyby nie potężne kichnięcie gadałaby dalej.
- A, o której będzie pogrzeb? Moja mam, która była bardzo blisko z Panem Blackwoodem chciałaby przyjechać, ale musi dotrzeć z Kuby. - Alicja celowo zignorowała temat mieszkania w domu rodziny ojca.
- Zacznie się w domu o pierwszej po południu.
- Wobec tego pojawiłybyśmy się bezpośrednio na pogrzebie. Czy będzie to duży kłopot? - Blackwood udała zakłopotaną. Miała jeden dzień by spotkać się z żoną i córką. Tylko jak? I czy miało to sens skoro nie miała aktu urodzenia?
- Żaden kłopot. Przekażę panience Milly. - gospodyni zamilkła oczekując.
- Dziękuję uprzejmie. - Alicja odetchnęła. - Pod jakim adresem mamy się stawić?
Blackwood skorzystała z leżącego przy telefonie notesu i zapisała podany adres: Calhoun St. 248. Jutro sprawdzi co to za dzielnica. Podziękowała jeszcze raz i rozłączyła się.

Wrzuciła do torby brakujący, niewielki aparat i razem z notesem siadła przy niewielkim stoliku znajdującym się w jej pokoju. Sporządziła telegram do matki, dając znać o dokładnym adresie i godzinie pogrzebu, a także prosząc ją o swój akt urodzenia i część ubrań. Delikatnie zasugerowała, że chyba rodzina nie wie nic o nich. Tak sporządzony list zniosła do recepcji wychodząc z hotelu.

House of Pink Garter - kabaret popołudnie

[MEDIA]http://d30y9cdsu7xlg0.cloudfront.net/png/16310-200.png[/MEDIA][/center]

W kilku ostatnich dniach Emmanuelle Boquet miała sporo problemów, dziś wyjątkowo była chwilowo w dobrym humorze.



Alicja założyła na siebie klasyczną małą czarną.

[MEDIA]https://i.pinimg.com/564x/01/f9/65/01f965809f86a06e8be8c4710aee9944.jpg[/MEDIA]

Wzięła z sobą głównie żałobne ubrania, a na transport reszty garderoby będzie musiała jeszcze chwilę poczekać. Z zainteresowaniem rozejrzała się po lokalu poprawiając na ramieniu torbę ze sprzętem.

[MEDIA]https://i.pinimg.com/736x/c7/30/99/c7309925aa41ba6992047d4c3c81da61.jpg[/MEDIA]

Pani Boquet przywitała Alicję ciepło, zaprosiła do jednego z pokoi na górnym piętrze. Niby była wesoła, gdy zaczęła zadawać pytanie wydawała się szorstka i niezbyt miła.

- Proszę mi opowiedzieć o sobie. Ale nie historyjki z dzieciństwa czy rodzinne opowieści. Czym się pani interesuje? Jakie książki pani przeczytała?

- To jak pani wygląda widzę wyraźnie. Tak. Chcę poznać pani poziom intelektualny. Tego nie widać przy pierwszym wrażeniu.
- Ostatnio przeczytałam “Absalom, Absalom!” autorstwa William Faulkner. - Alicja uśmiechnęła się do pani Boquet. Prawda była taka, że czytywała zazwyczaj to, co pomagało jej w pełni zadowolić jej ofiarę. Ostatnio zapoznawała się z wystawami fotograficznymi w stanach i sytuacją na rynku, ale tego właścicielka kabaretu nie musiała wiedzieć. Była ciekawa jaką opinię o tym co widzi ma Emmanuelle, ale wolała na nią uważać. KObieta mogła się okazać jeszcze lepsza w tej grze niż Blackwood. - Czytałam całkiem dużo, choć nie idzie mi to bardzo szybko. Wcześniej o ile dobrze pamiętam było The Waves autorstwa Virginii Woolf.

Pani Boquet przyjrzała się uważniej Alicji:
- Co wyciągnąłeś z książki Virginii Woolf? Nuda życia, cynizm, przeczucie nadchodzących porażek. Czas przemija. Fale się ścigają ze sobą, ale i tak rozbiją się o brzeg, znikną w piachu. - ”Wszyscy znikniemy.” pomyślała Emmanuelle i zamilkła na chwilę.

- Podobała Ci się ta książka? Nie nazbyt poetycka?
- Nigdy nie miałam nic przeciwko poetyckości a książki byłam ciekawa z dwóch powodów. Autorki, której widmo pojawia się w postaci jednej z bohaterek. Oraz pewnej opinii, którą usłyszałam. - Alicja cały czas mówiąc delikatnie się uśmiechała choć niepokoił ją ten nietypowy egzamin. - Podobno autorka ukazała w swej powieści to jak wychowanie mężczyzn ma wpływ na ich dorosłe życie. Byłam ciekawa jak objawiło się to w książce.
- Ciekawe. - pani Boquet dotknęła dłonią swojego policzka - Jaki wpływ, pani zdaniem, ma wychowanie na mężczyzn?
- Taki sam jak na kobiety. - Blackwood zaśmiała się szczerze. - Ale to i tak ciekawe gdy ten temat porusza osoba z innej epoki.

- Wypytuje panią o kulturę, bo przychodzą do nas mężczyźni wykształceni, intelektualiści, którzy lubią towarzystwo oczytanych kobiet. - wyjaśniła właścicielka. - Czuje się pani na siłach spędzić czas w takim towarzystwie?
- Czuję się, ale chciałabym się upewnić jakie dokładnie jest moje zadanie. Przysłano mnie tutaj bym wykonała zdjęcia… z tego co zrozumiałam w miarę możliwości dyskretnie. - Alicja przyglądała się uważnie Boquet.
- Tak pani zadanie dotyczyć będzie robienia zdjęć z ukrycia. Ale nie mogę powierzyć pani tego, ot tak, pierwszego dnia znajomości. Jeszcze niewiele o pani wiem. Powiem, kiedy i komu zrobisz zdjęcia. Na razie proszę wieczorami u nas bywać i sprawiać wrażenie, że dla mnie pracuje. Dobrze?
- Jeśli takie były ustalenia z Dalietem z przyjemnością będę tutaj gościć. - Alicja puściła opakowanie z aparatem, przez chwilę nie będzie on jej potrzebny choć… chyba nie zaszkodzi mieć przy sobie swój własny podręczny sprzęt.
- Daliet powiedział pani… - Emmanuelle - Zatrudniamy kobiety, które uprawiają miłość z gośćmi. Ale pani nie zamierzam mieszać w sprawy tego typu. Dla większości gości to nocny klub z ekskluzywnymi występami kobiet… striptizerki, tancerki, znane wokalistki… Na scenie właśnie trwają próby może pani zerknąć.
Alicja przytaknęła kątem oka zerkając na występ. Bywała już w podobnych lokalach na Kubie. Nigdy jej nie kusiło by tak występować, ale wiedziała że byłaby w tym dobra.
- Dziś wieczorem proszę przyjść do mnie. Zrobi pani kilka zdjęć na próbę.
- Z przyjemnością. - Uśmiechnęła się przenosząc wzrok z powrotem na Emmanuele. - Tylko mam pytanie… czy skoro mam pozować na pracownice, otrzymam jakiś strój?
- Nie. Wystarczy pani strój wieczorowy. Naszych pracowników rozpozna pani po różowych wstążkach, lub wstawkach w stroju i specyficznych formach biżuterii.

Pani Boquet sięgnęła do komody i podała Alicji dwie różowe wstążki. Trzecią zawiązała jej w nadgarstku lewej dłoni.
- Noś to w widocznym miejscu. - poinstruowała nową współpracowniczkę.
- Dobrze. - Alicja przyjrzała się nietypowemu dodatkowi po czym schowała pozostałe wstążki do torby na aparat. - Wobec tego komu mam zrobić zdjęcia?
- Dziś na próbę zrób kilka zdjęć występującym i fotografuj mnie. Zobaczymy jak te zdjęcia wyjdą.
- Z przyjemnością. - Blackwood podniosła się z krzesła i sprawdziła czy w futerale na aparat wszystko znajduje się na swoim miejscu.
Emmanuelle Boquet oprowadziła Alicję tak aby większość pracowników “Podwiązki” mogła je widzieć razem. Blackwood przyglądała się lokalowi wybierajac miejsca, w których w razie czego mogłaby się przyczaić by wykonać niezbędne zdjęcia, jednocześnie zapamiętując jak wygląda praca w kabarecie. Wzrokiem odnajdywała dziewczyny ze wstążeczkami.*

Alicja robiła zdjęcia rozglądała się po lokalu. Podwiązka była kabaretem, gdzie spotykali się ważni ludzie z półświatka gangsterskiego, bywali tu młodzi utracjusze przepuszczający rodzinne majątki na hazard i panienki, bywali członkowie elit biznesowych.

Na parterze znajdował się kabaret ze sceną, barem i stolikami. Na pierwszym piętrze salony do kameralnych spotkań, sale ze stołami do gry. Wyższe piętra był pilnowane przez ochroniarzy, tam dziewczyny z podwiązki zapraszały gości na bardziej intymne spotkania.

Na parkingu i w korytarzach kabaretu mijali się przedstawiciel prawa i gangsterskiego świata. Alicja podążała za gospodynią i choć przesuwała spojrzeniem po mijanych osobach, starała się na nikim nie zawieszać wzroku na dłużej. Wolała nikomu nie podpaść nim dokładnie nie zorientuje się na czym stoi i jak się mają nastroje w tutejszym światku. Po spotkaniu z Lovellem była jeszcze ciekawsza co stało się z Howardem. Czy rzeczywiście miała szanse na dziedziczenie? A jeśli tak, to czy jej na tym zależało

Kiedy obie panie były w pobliżu sceny kabaretowej do Emmanuelle przyszła jedna z dziewcząt i powiedziała że pan M. Chce się przywitać i przedstawić.
- Widział panie z loży i sama pani rozumie.
Boquet spojrzała w kierunku loży, ale nie było tam już nikogo.
- Alicjo chcesz poznać naszych bywalców czy wolisz już zbierać się do domu?
- Z chęcią poznam klientów Pink Garter. - Blackwood z zainteresowaniem przyjrzała się pracownicy kabaretu. Była ciekawa kim były dziewczyny, które tak zarabiały tu na życie.
- To może potrwać. - zaznaczyła szefowa kabaretu.
- Milioner poszedł do pokoju z pokerem. Jestem Lulu. - śniada dziewczyna przedstawiła się Alicji.
- Alicja. - Blackwood przedstawiła się dziewczynie i spojrzała na Boquet. - Wobec tego czy Pan Daliet mógłby tu zaczekać chwilę? Przyjedzie po mnie by zawieźć sprzęt do atelier.
- Oczywiście Adrien często tu bywał. Odnajdzie się u nas. Dlatego zaproponowałam mu to zlecenie. Ale ty się do tego lepiej nadasz. Jesteś piękna i to nie wzbudzi podejrzeń. Ale zachowajmy to w tajemnicy. - szybko wypowiedziała się Emmanuelle.

Pokój gry

Pokój do pokera znajdował się na piętrze.

Panowie widząc Emmanuell wstali od stołu. Pierwszy podszedł pan Moorhouse, nazwany przez Lulu milionerem. Przedstawił się Alicji zaprosił obie panie do stołu. Siedziało tam kilku mężczyzn. Alicja zapoznała się również z nimi. Towarzystwo przyjęło panie bardzo miło. Kilka nazwisk udało Alicji się zapamiętać Aron Ballard, William Jones, dwu irlandczyków młody miał na imię Erik, a starszy przedstawił się pan McGrathor, ostatni mężczyzna miał na imię Robert i też nie był młodzieniaszkiem.

Wokół stołu było kilka miejsc wolnych. Alicja została poproszona o zajęcie miejsca między panem Moorhousem, a Erykiem.

Alicja podziękowała i zajęła wskazane miejsce. Nieznacznie odsunęła się od stolika dając znak, że nie planuje grać. Założyła nogę na nogę pozwalając by nieco więcej uda wysunęło się spod sukienki i uśmiechając nieznacznie przyjrzała grającym.

Po chwili rozmowy Emmanuelle stwierdziła, że przyłączy się do gry. Poprosiła krupierkę o 2000 dolarów w żetonach. Śmiała decyzja pani Boquet została nagrodzona brawami.
- Znasz zasady pokera? - zagadnął Alicję pan Moorhouse.
Alicja pokręciła głową dając znak, że nie.
- Choć… to nie do końca prawda. Tam skąd pochodzę grywa się niemal w każdym zaułku. - Spojrzała na milionera spod zasłony długich rzęs i uśmiechnęła. - I choć rzadko zdarzało mi się widywać grę z krupierem, odniosłam wrażenie, że są różnice.

Rozmowa pozostałych panów toczyła się wokół planowanej gali boksu. Padały nazwiska bokserów i ich osiągnięcia.

Po chwili rozmowy Emmanuelle stwierdziła, że przyłączy się do gry. Poprosiła krupierkę o 2000 dolarów w żetonach. Śmiała decyzja pani Boquet została nagrodzona brawami. Alicja przyłączyła się do oklasków by po chwili nachylić się nieco w stronę Moorhousa.
- Czy zechce mi Pan nieco wyjaśnić zasady?
Milioner poprosił krupierkę o kartę z układami pokerowymi.
- Prosze zerknąć. To są układy kart według starszeństwa. W tej odmianie pokera zwanej Texas Hold'em każdy gracz otrzymuje dwie karty. Po czy odbywa się licytacja pozostałych pięciu kart, które będą wspólne dla wszystkich graczy. Z tych pięciu kart wspólnych i dwu własnych należy stworzyć jak najkorzystniejszy układ pięciu kart.
- Dwu graczy musi postawić nie znając kart w ciemno. Eryk postawił 40$ to tzw. Big blind, ja muszę postawić połowę stawki 20$ zwaną Small blind. Pozostali muszą zdecydować czy wyrównują stawkę 40$ i pozostają w grze w tym rozdaniu czy rezygnują udziału w tej licytacji.
Alicja przytaknęła ruchem głowy. Gdy Moorhous opowiadał przysunęła się do niego bliżej. Z jednej strony po to by mężczyzna mógł mówić ciszej, a po drugiej by zwracając się do niej mógł niechcący zerknąć w jej dekolt.

Krupier rozdała wszystkim siedzącym po dwie zakryte karty.
- Najważniejsza jest licytacja. Zobaczmy co tam mamy. - Moorhouse zerknął na karty. Pokazał je Alicji. Były As kier i 10 kier.
Blackwood zachowała niewzruszoną minę. Wiedziała, że to istotne w sumie najważniejsze. Nie zdradzić się z tym co ma się na ręce, a ona nie zamierzała psuć milionerowi rozgrywki.
Starszy irlandczyk siedzący po lewej ręce Eryka oddał karty mówiąc: Fold.
- Irish zrezygnował z licytacji. Dopiero co zgarnął niezły stos. Ale karta nie zawsze idzie.
Kolejni gracze Robert i Aron również zrezygnowali z tego rozdania. Pan Jones powiedział “Call” i dołożył 40$. Identyczne postąpiła siedząca obok pani Boquet i jej cztery żetony po 10$ wylądowały na stole. Teraz była kolej na Moorhouse’a.
- Wchodzimy w to rozdanie. Alicjo dołóż 20$ do 20$ z tego co postawiłem w ciemno. Wszyscy na razie wyrównujemy do stawki 40$. Ostatnim w tej kolejce był Eryk, stwierdził, że czeka.
Blackwood wyłożyła żetony pozwalając by różowa wstążeczka, zawiązana na jej nadgarstku zalśniła w świetle lampy.
- Licytacja zatoczyła koło. Teraz zostaną odkryte trzy karty i licytacja znów zatoczy koło. Wyłożone trzy karty to 7 trefl, As karo, 3 trefl.
Alicja wiedziała, że te karty nie były dla nich zbyt korzystne. Mieli szansę na fulla, ale bardziej prawdopodobne, że na jakieś trójki i pary… ewentualnie czwórka, ale to oznaczałoby, że pozostałe karty to asy. Blackwood zachowała pokerową minę czekając na deklaracje milionera.
William Jones wszedł do gry za kolejne 40$, Emannuelle spasowała. Moorhause pokierował dłonią Alicji i wyrównał stawkę. Erik zrezygnował. Oczywiście istniała możliwość podbicia stawki o kolejne 40$ i wtedy każdy kto chce licytować dalej musi. Blackwood zerknęła z zainteresowanie na Moorhausa ciekawa czy będzie grał dalej. Moorhouse czekał na kolejną kartę i ruch jedynego przeciwnika. Czwarta ujawniona karta czyli tzw. Turn odkryta przez krupierkę to 10 trefl. Moorhouse zbliżył się do ucha Alicji i wyszeptał:
- Dwie pary, ale jeśli on ma dwa trefle i kolor to przegramy. Co myślisz?
Alicja uśmiechnęła się i także nachyliła do ucha milionera, pozwalając by jej nos delikatnie zahaczył o jego małżowinę uszną.
- Bez ryzyka nie ma zabawy… mawiają. - Odsunęła się jednak nieznacznie, nadal pozostając blisko mężczyzny.
Jones zmarszczył brwi i czekał. Moorhouse postawił 160$ i oczekiwał na wyrównanie. Przeciwnik się wahał i w końcu zrezygnował. Krupier całą pulę żetonów przesunęła w stronę milionera i Alicji. Wygrali. Moorhouse uśmiechał się, ale nie patrzył na pieniądze tylko w dekolt Alicji.
Blackwood uśmiechnęła się i ponownie nachyliła w kierunku milionera.
- To była bardzo ciekawa gra. - Powiedziała szeptem. - Mam nadzieję, że jeszcze się tutaj spotkamy i będę mogła się więcej nauczyć.
- Moja droga przynosisz mi szczęście. - uśmiechnął się Moorhouse. Podał Alicji Asa karo i poprosił Eryka o pióro.
- Zapisz mi tutaj swoje nazwisko, numer telefon i adres. - powiedział ton, który mówił nie pożałujesz kolejnego spotkania.
Alicja przyjęła kartę ale zerknęła na Emanuelle ciekawa czy ma przyzwolenie do takiego zachowania.
- Zatrzymałam się w hotelu… - Zaczęła niepewnie.
Pani Boquet uśmiechnęła się i mrugnęła do Alicji. Nie zamierzała jej powstrzymywać. Jej postawa zdawała się mówić, rób co uważasz. Choć może to był jakiś test nowej pracownicy.
Alicja pochyliła się nad kartą i starannym pismem napisała swoje imię i nazwisko. Taką kartę podarowała Moorhousowi. Nawet jeśli miała przyzwolenie od Emanuelle to nie chciała mężczyźnie zdradzać wszystkiego. Niech się nieco postara o jej względy.
- Dziś zdradzam tyle. Jutro także tu będę i kto wie… - Uśmiechnęła się ciepło do milionera. - Może jutro zdradzę więcej.
Moorhause uśmiechnął się.
- As to ważna karta, ale trzeba wiedzieć kiedy ją zagrać. - powiedział udzielając rady, ale tak pewnym głosem że wszyscy zwrócili na niego uwagę.
- Sam As nic nie znaczy, byle para go zagłuszy - powiedział Ballard. - Nie mówiąc już większej kompanii.
- Chcesz powiedzieć, że w grupie jest siła. To banał. - skwitował William Jones. - Siła objawia się najpełniej w wybitnych jednostkach.
- Synku, sentencje zostaw dla prostaczków i pracowników fabryk. Na nich może zrobią wrażenie - skręcił go Moorhouse i odwrócił się w stronę Alicji. Kartę podpisaną przez Alicję trzymał zakrytą pod prawą ręką, na której błyszczał wielki sygnet.
- To Pan ma tą kartę. - Alicja uśmiechnęła się ciepło do milionera. - Ja mogę liczyć tylko na to, że Pan z niej skorzysta.
- Skorzystam z pewnością. Ale nie teraz. - odparł Blackwood.

Dwa kolejne rozdania wygrała Emmanuelle i powiększyła swoją pulę żetonów o około 1500 tysiąca.
Prawie się pani podwoiła - skwitował z uznaniem pan Jones.
Praktyka - odpowiedziała Emmanuelle.
Nie miał szczęścia siedzący obok Alicji, Erik McGee. Młody prawnik sprawiał wrażenie pewnego siebie, ale porażka podcięła mu skrzydła. Postawił wszystko co miał. Zagrał all in i przegrał.
Przewietrz głowę młody człowieku. Pożycze ci tysiąc jak wrócisz - zaproponował Ballard i przesunął w jego stronę paczkę papierosów.

Erik odsunął krzesło i zwrócił się z pytaniem do Alicji:
-Zechce mi pani towarzyszyć? Tu niedaleko jest balkon.
- Z przyjemnością. - Blackwood podniosła się z krzesła. - To bardzo emocjonująca gra i z pewnością przyda mi się nieco oddechu. - Delikatnie dygnęła przed pozostałymi graczami i ruszyła za prawnikiem.

Scena balkonowa. Przerwa na papierosa.

Erik otworzył drzwi i wyprowadził Alicje na balkon. Poczęstował ją papierosem.

- Nie widziałem pani wcześniej w “Podwiązce”. Pani Boquet ma talent do zatrudniania pięknych kobiet. Podoba się pani tutaj?
Blackwood poczęstowała się papierosem i odpaliła go.

[MEDIA]https://2.bp.blogspot.com/-R3ktnSLTgBw/Wxkl0AOE6zI/AAAAAAAAaCY/kl3DBM65o34L0aiQRwPFO5yG_LCAoA6_ACLcBGAs/s640/gardner%2Bthe%2Bkillers.gif[/MEDIA]

Uśmiechnęła się do mężczyzny wypuszczając powoli strumień dymu.
- Pan Moorhouse wypatrzył nas w chwili gdy Pani Boquet pokazywała mi moje nowe miejsce pracy. - Mrugnęła do prawnika. - To miejsce o niesamowitym nastroju i bardzo przypadło mi do gustu. A Panu? Dobrze się Pan czuje w “Podwiązce”?

Erik początkowo nie miał wesołej miny. Przed kilkoma minutami przegrał wszystkie żetony.
- Zwykle czuję się tu świetnie, często tu bywam, ale dziś nie miałem szczęścia. - prawnik grymas przykrył wydychanym papierosowym dymem. - Moorhouse panią wypatrzył bo dawno nie było w podwiązce tak atrakcyjnej kobiety jak pani.
- Skąd się pani do nas przeprowadziła?
- Z Hawany. - Alicja oparła się o balustradę balkonu, spoglądając na oświetlony latarniami Nowy Orlean. - Ale nie czuję różnicy… to miasto bije podobnym co Kuba pulsem. - Powróciła spojrzeniem do Erika. - Pan jest stąd? Jeśli oczywiście wolno mi spytać.
- Moja rodzina pochodzi z Irlandii, ale ja mieszkam od urodzenia tutaj w Crescent City. - Erik wskazał ręką pejzaż miejski, który býło widać z balkonu. - Miasto Półksiężyc to obiegowa nazwa Nowego Orleanu, który zbudowano początkowo w półkolu rzeki Missisipi.
Alicja wypuściła z ust dym podążając wzrokiem za dłonią mężczyzny.
- Mam nadzieję, że znajdę chwilę by zgłębić nieco z jego tajemnic. - Przeniosła wzrok na prawnika. Zupełnie jakby to on był jedną z tych tajemnic.
- Tajemnice miasta? Gazety krzyczą o różnych tajemnicach. Zgłębianie tajemnic to ciekawe zajęcie, ale ludzie nie lubią ujawniać swoich tajemnic. - Eryk zbliżył się nieco do Alicji i bardziej poufałym tonem zapytał:
- Jest pani na tropie jakiejś tajemnicy?
- Kilku. - Blackwood przesunęła wzrokiem po ciele prawnika i uśmiechnęła się ciepło. - Chciałby mi Pan pomóc?
- Z przyjemnością pani pomogę. Proszę powiedzieć o co chodzi?
Alicja zaśmiała się delikatnie zasłaniając usta dłonią. Opuszczając ją delikatnie dotknęła rękawa Eryka w wysokości jego przedramienia.
- Nie chciałabym Pana kłopotać… - Zaczęła ostrożnie, udając zakłopotanie. - Może zwrócił Pan uwagę na moje nazwisko…
- Przepraszam, ale podała pani tylko imię. A jak się pani nazywa? - McGee zaciekawił się i uśmiechnął czując dotyk kobiety.
- Blackwood. Alicja Blackwood. - Kobieta odsunęła dłoń nie chcąc niepokoić mężczyzny.
- Na pewno zapamiętam pani nazwisko. Jest pani może spokrewniona z tym potentatem naftowym od Blackwood Oil Company?
- Tak i to jedna z tajemnic tego miasta, którą chcę rozwikłać. - Uśmiechnęła się nieco tajemniczo do prawnika.
- To dosyć enigmatyczne. Proszę powiedzieć czego pani ode mnie oczekuje?
- Chyba nie jestem w pozycji by czegokolwiek oczekiwać. To sprawa, którą pewnie będę musiała się zająć sama, ale skoro należy Pan do środowiska… może orientuje się Pan kto zajmuje się sprawą spadkową Blackwooda?
- Wiem. Znam tego prawnika. - bez wahania odpowiedział Erik. - James Caine. Pracujemy razem w jednej kancelarii.
- Och… - Alicja oparła się balustradę pozwalając by światła ulicy podkreśliły jej zgrabną figurę. Musiała przyznać, że tego się nie spodziewała. Wolała nie mieszać swoich spraw z pracą dla Adriena… przynajmniej nie “zbyt bardzo”. Pytanie tylko czy już przekraczała tą granicę, którą sama sobie wyznaczyła. - Bardzo chciałabym go poznać. Dowiedzieć się nieco…
- Rozumiem - Erik zamyślił się na chwilę. - Mogę ułatwić pani spotkanie z Jamesem Caine’m. Reprezentuje panią już jakiś prawnik? Jeśli nie to pozwolę sobie zaproponować siebie jako przedstawiciela prawnego.
Alicja uśmiechnęła się ciepło do mężczyzny udając nieco zakłopotaną.
- Nawet nie miałabym jak Panu zapłacić, a przyznam że wątpię by spadek w jakimkolwiek stopniu mnie obejmował.
- Jakie są podstawy pani wątpliwości? Jeśli dobrze rozumiem, nie kontaktowała się pani jeszcze z Cainem. Ktoś z rodziny powiedział pani, że nie ma na co liczyć? To dosyć częste rozgrywki rodzinne. Nigdy nie szkodzi zorientować w swoich prawach. - Erik mówił dużo, był wygadany i pewny siebie.
- Myślę, że rodzina może nic o mnie nie wiedzieć. - Alicja uśmiechała się delikatnie udając niepewność. Pozwalała prawnikowi błyszczeć teraz przed nią. Wykazać się.

- Proszę się nie martwić o honorarium. Może się umówić na pewien procent od tego, co pani uzyska ze spadku. Jeśli nic pani nie zapisano, nagrodą dla mnie będzie samo pani towarzystwo. Co pani o tym myśli?
- To będzie dla mnie wielka pomoc. - Odsunęła się od barierki i ponownie podeszła do mężczyzny. - Omówimy to może rano? Mógłby mi Pan pokazać kancelarię, w której pracuje.
- Tak. Możemy się umówić na spotkanie rano w kancelarii. Dlaczego ciekawi panią kancelaria? - McGee nieco zdziwił się. -To piekielnie nudna praca. No może poza ciekawymi ludźmi, których dzięki niej poznajemy. Takich jak pani. - dodał uśmiechając się.
- Przyznam, że po prostu jestem ciekawa takich miejsc. - Alicja ujęła Eryka pod ramię. - Po za tym może przedstawiłby mi pan Pana Caina i mogłabym poznać nieco sekretów na temat spadku. - Pozwoliła sobie na nieco żartobliwy ton wypowiadając ostatnie zdanie.
- Oprowadzę panią. - Erik zgodził się szybko. “Sekrety na temat spadku. Chyba naczytała się za dużo powieści kryminalnych.” - pomyślał Erik, ale wnioskując z tonu wypowiedzi domyślił się że Alicja żartuje. Postanowił skierować rozmowę na osobelę James'a Caina.
- Wątpię, by James Caine opowiadał jakieś plotki o swoich klientach. To dyskretny i przebiegły prawnik. Radziłbym pani mieć się przy nim na baczności. Mam dla pani wiele sympatii, dlatego nie będę ukrywał, że Caine może panią wypytywać o prywatne sprawy. Dlatego polecam ostrożność w kontaktach z nim i zawsze bezpieczną zasadę ograniczonego zaufania. - Erik mówił to wszystko z lekkością, jaką osiąga się tylko podczas wypowiadania sądów pewnych i dawno ukształtowanych.
Alicja zaśmiała się cicho.
- Zaproponował Pan być moim prawnikiem więc wierzę, że zadba Pan o to bym nie powiedziała nic nierozsądnego, prawda? - Mrugnęła do Eryka. - A nie zamierzam też wypytywać Pana Caina o jego klientów, a jedynie czy zostałam uwzględniona w testamencie czy nie.
- Rozumiem. To dla pani ważne. - skwitował sprawę McGee. - Zostaje pani dziś na całą noc w podwiązce?
- To mój pierwszy dzień i niestety muszę pozałatwiać jeszcze kilka spraw. - Alicja udała szczerze zasmuconą tym faktem. Była ciekawa czy Adrien już czeka i ciekawa czemu ten fakt jest dla niej samej ważny. - Wierzę, że jutro już bardziej będę mogła się poświęcić pracy tutaj.
- Proszę pamiętać o tym, że jutro widzimy się w kancelarii. Mieści się ona w kamienicy tuż obok kompleksu budynków sądowych. Adres to: South Broad Street 2690. - Eryk zgasił papieros. - Wracamy do towarzystwa?
- Z przyjemnością. - Alicja dała się poprowadzić z powrotem do sali karcianej.
Erik ponownie usiadł do stołu i z obiecaną pożyczką wrócił do gry w pokera.

Tymczasem Adrien Daliet od kilkunastu minut przebywał w kabarecie. Znał to miejsce dobrze. Rozmawiał z jednym z barmanów. Dowiedział się, że Alicja i Emmanuelle są w pokojach przeznaczonych do gier hazardowych. Przez jedną z kelnerek posłał Alicji informację, że oczekuje na nią na dole przy barze. Daliet sączył drinka i słuchał barmana Vincenta, który streszczał mu ostatnie, mocno podkoloryzowane plotki.
Po otrzymaniu informacji Alicja delikatnie spróbowała pożegnać się z towarzystwem kontynuującym grę.
- Wybaczą mi państwo, ale z uwagi na to, że jestem nowa w mieście, czeka mnie dziś jeszcze jedno spotkanie…. Niestety raczej formalne i nie w tak doborowym towarzystwie. - Uśmiechnęła się ciepło do wszystkich zebranych.
- Szkoda że pani już nas opuszcza. - powiedział Moorhouse.
- Liczę na rychłe spotkanie. - Blackwood skłoniła się przed wszystkimi. Starając się nie przeszkadzać grającym powiedziała Boquet, że pojawi się jutro.

Emannuelle ułatwiła Alicji opuszczenie towarzystwa. Panna Blackwood schodząc po schodach usłyszała strzały z broni palnej. Po chwili na schodach wbiegli dwaj ochroniarze i wyminęli Alicję.
Blackwood zwolniła by zatrzymać się gdy mężczyźni wpadli na górę. Cofnęła się o kilka stopni by móc zerknąć na to co się dzieje ledwo wystając czubkiem głowy ponad podłogę. Czy strzały miały miejsce w pokoju, z którego wyszła? Nieco ją to zaniepokoiło.
Odgłos strzałów już się nie powtórzyły. Na korytarzu przed wejściem do pokoju gry stał jeden z ochroniarzy z bronią. Po chwili Alicja usłyszała głosy na dole schodów. Ktoś wchodził do góry i zbliżał sìe do niej. Zeszła kilka stopni w dół udając przerażoną. Starała się wyglądać jakby za wszelką cenę starała się uniknąć tego co działo się na piętrze oddalając się jak najszybciej.
Na dole u wejścia na schody zebrała się grupa ludzi. Oczekiwali na coś, ale nie wychodzili do góry. Wśród nich był również Adrien Daliet. Gdy tylko dostrzegł Alicje przebił się przez tłumek i szybko znalazł się przy pannie Blackwood.

Alicja objęła go nadal udając wystraszoną całym zajściem i korzystając z okazji by szepnąć coś tuż przy jego uchu.
- To.. to chyba z pokoju, w którym byłam. - Starała się by jej głos dotarł jedynie do fotografa. Z jakiegoś powodu czuła, że chyba nie powinna być blisko gdy sobie przypomną, że przed chwilą też z nimi siedziała.