Psuja i Merlin

Droga powrotna wydawała się znacznie krótsza.
Merlin McMahona pewnie prowadził swoje auto po wyboistych drogach leśnych, które należało pokonać chcąc w miarę niezauważonym opuścić rezerwat. Tuż obok niego siedziała Psuja. Tylko ona wyraziła chęć powrotu. Grant, zasłoniwszy się swoimi sprawami, zniknął w ciemnościach nocy, gdyż Luna swą twarz skryła za chmurami, jakby nie chcąc patrzeć co dzieci jej siostry, jej uczniowie, wyprawiają.

Gdy pojazd Merlina zaparkował koło domku, w którym świeciło się światło mimo później pory, z mroku zrazu wyłoniła się barczysta postać. Cicho. Bezszelestnie. Niczym duch. Mężczyzna zaszczycił Psuję tylko krótkim spojrzeniem i zaczął coś tłumaczyć McMahonie w obcym języku.

Jakość usług firmy sprzątającej kuzyna była jak zwykle na najwyższym poziomie.
Rozmówca Merlina rozmył się w mrokach nocy równie szybko i bezgłośnie co się pojawił.

W domku paliło się światło, ale panowała w nim cisza, może nie licząc miarowych, cichych stukotów.
Merlin McMahona od razu zorientował się, że owe odgłosy to dźwięki wydawane przez klawiaturę. Znakiem tego Bianca pracowała.
Tuż po otwarciu drzwi, zwłaszcza Psuję, uderzył zapach jedzenie. Nieopisana poezja aromatów, która powodowała nieopisany skręt pustych kiszek. Taka mała perwersja, którą organizm sam sobie zafundował.

- Merlin? - Padło z salonu bardziej stwierdzenie niż pytanie. Chwilę później pojawiła się osoba, które je postawiła. Bianca McMahona.
Nienagannie ubrana. Z delikatnym makijażem i uśmiechem na ustach. W niczym nie przypominała tej wystraszonej kobiety z lasu.
- Dzwonił Lukas. Pogrzeb Kocha jest jutro. Obecność obowiązkowa.
Bianca dopiero po przekazaniu wiadomości starannie przyjrzała się gościowi brata.

Jeremiah Ellsworth

Andie spała spokojnie gdy doktor Ellsworth wrócił do domu. Kineks też. To mogła być nawet spokojna noc. Niestety nie była. Ledno Hok’ee przytulił głowę do poduszki i zanknął oczy ktoś zaczął się dobijać do drzwi.
- Hok’ee!! - Znajomy głos mieszał się z rabanem. - Hok’ee!!
Gdy doktor otworzył drzwi ujrzał w nich Czerwonego Kruka. Starszy mężczyzna stał z zakrwawionymi rękoma i ubranem przed domem.
- Hok’ee, potrzebuję twojej pomocy. - Powiedział opanowanym głosem. Nie był przy tym ani trochę zdenerwowany.

Matthias Grant

Oddaliwszy się od domu McMahony Matthias wyciągnął swój telefon i uruchomił go. Trochę to trwało nim urządzenie zalogowało się wsieci. Było pięć wiadomości głosowych.
Pierwsza była od siostry, Juliette.
- Jak mogłeś?! - Krzyczała w niej. - Jak mogłeś?! Wtrącasz się w nie swoje sprawy!! Włazisz z buciorami w cudze życie!! - Krzyczała i łkała jednocześnie.

Jako drugi nagrał się Lukas
- Jutro pogrzeb Kocha. Obecność obowiązkowa. - Bardzo krótko. Bardzo zwięźle.

Trzecia wiadomość znów pochodziła od Juliette. I miała podobny wydźwięk.
- Pewnie jesteś z siebie dumy?! Znalazł się zbawca, cholera jasna!! Nie prosiła o pomoc. Nie chciałam, żebyś się wtrącał!! Ale ty oczywiście nie wiesz co to prywatne sprawy!! Nie oczekuj ode mnie wdzięczności!!

Następna wiadomość była diametralnie odmienna. W tonie. W przekazie. W zawartości. Zostawiła ją Hannah. Słodka blondynka dała o sobie znać i o swoich potrzebach. W dosadny, ale nie wulgarny sposób przekazała wiadomość.

Ostatnią wiadomość zostawiła znowu Juliette.
- To na pewno sprawka Camille!! - Siostra ani na jotę nie zmieniła tonu. - Nie chcę was znać!!

Nie za bardzo pojmował, dlaczego Luddie zawiózł Biancę do jednego z domów, zamiast prosto do eleganckiego loftu siostry… Nie dociekał. Uznał, że to było zasadne i właściwie. Absolutne zaufanie do członków rodziny stanowiło największy kapitał rozrodzonej bujnie familii, tak w mafijnych, jak i bardziej legalnych jej kręgach. McMahonowie tworzyli zawsze zwarty front, a póki stali twardo obok siebie, nie było siły, która by ich ruszyła. To i niebywała zdolność do zbierania się do kupy po ciosie, czego Bianca była teraz żywym, dobitnym i pięknym - dosłownie i w przenośni - przykładem.
- Będę - odpowiedział na bojowo postawione żądanie obecności na pogrzebie, nachylił się do pachnącej dłoni siostry i złożył na jej wierzchu czuły pocałunek.
Nie dodał, że zadba też i o to, by Grant, będąc w tym samym miejscu i czasie, nie wyglądał jakby wybrał się na ochlaj do podrzędnej knajpy.
- Przenocujesz nas? - lekko popchnął Psuję do przodu, żeby zaczęła się rozgaszczać. - Mamy coś jeszcze do zrobienia.
Bianca uśmiechnęła się delikatnie.
- Tylko nie świntuszcie.
Ręka Merlina momentalnie sfrunęła z łopatek Psui.
- Litania to nie prawo stanowe - uciął temat szybko i zdecydowanie. - Nie jest niezobowiązującą sugestią. Ani powodem do żarcików.
- Uuuuuu… jaki poważny. - Powiedziała z wręcz przesadzonym patetyzmem.
Psuja poszła za radą Merlina bardzo dosłownie bo wyminęła przekomarzającą się dwójkę i wylądowała na najbliższej sofie, na leżąco, z nogami zadartymi wysoko na oparciu.
- Nie łapiesz tego - zagaiła wpychając do ust garść słonych orzeszków skradzionych z kredensu z całą kryształową miseczką. - Myślisz, że jesteś jego siostrą bo urodziła was ta sama wadera. Ale to ja jestem jego siostrą. Nie ty. Chociaż mnie nawet nie zna. Więc daruj sobie aluzje o świntuszeniu. Szansa na to, że do czegoś dojdzie pomiędzy mną a nim jest mniejsza niż szansa, że dojdzie do czegoś pomiędzy nim a tobą. W końcu ty jesteś tylko krewniakiem. Na to możnaby przymknąć oko.
Przełknęła gulę z przeżutych orzeszków i uśmiechnęła się rozbawiona.
Efekt był co najmniej dziwny, bo Merlin zakrztusil się własną ślina.
-Bianca nie jest tylko krewniakiem. Jak każdy inny z mojej rodziny - oznajmił bez humoru, gdy odzyskał oddech.
- Czemu? - Psuja przeniosła na niego spojrzenie.
- Bo moja rodzina w Duluth to moja wataha. Ja ich zebrałem do kupy i ja ich trzymam razem. Zasady, które tu panują, też są moje.
- Ludzie to nie wataha - Psuja przybrała minę mędrca, przynajmniej do momentu aż znów nie zasypała ust orzeszkami. - Nie da się zastąpić braci garou ludźmi. Jeśli tego nie rozumiesz, to wcale mnie nie dziwi, że jesteś tak kurewsko nieszczęśliwy.
Bianca szykowala się do jakiejś riposty, ale brat położył jej rękę na ramieniu.
-Moje szczęście jest najmniej istotne we wszystkim, co tu robimy. Jesteś mile widziana pod moim dachem. Wszystkimi, które tu są moje. Tak długo, jak respektujesz prawa, które pod nimi rządzą.
Teraz był już spokojny. I lekko znużony. Nie pierwszy raz toczył tę rozmowę.
- Respektuje przecież, no co ty. Nie chcę wylecieć na bruk kiedy tu tak ładnie pachnie żarciem - uniosła obie ręce w geście kapitulacji. - Stwierdzałam tylko fakty. Nie chciałam cię wkurwić. Choć zdarza mi się to robić bezwiednie.
Otaksowal ją spojrzeniem od czupiradla na głowie po buciory zarzucone na pokryte skórzaną tapicerka oparcie kanapy. Skinął, że przyjął do wiadomości tłumaczenia i wskazał schody na piętro.
-Drzwi po lewej.
Sypialnia była skromna i minimalistyczna. Rzadko używana, większość mebli obwinieto w pokrowce. Merlin pojawił się wkrótce, i raczej nie był obrażony za spiecie. Nikt, kto przynosi na tacy tyle wyszukanie włoskich pyszności, nie może chować urazy. Pojawiło się też wino i dwa kieliszki, którymi gospodarz odprawił serię pobrzekiwan i celebracji, nim podał jeden pełny Psui. Potem zapadł się w okryty pokrowcem fotel, gwizdnal na psa, by mu się ulokowal na kolanach, zapalił papierosa i wyciągnął telefon Bashira.
-Powiedz mi - dziabal palcem miarowo w ekran - naprawdę uważasz się za moją siostrę?

Psuja, Merlin McMahon, Matthias Grant

Noc otuliła łagodnie Dzieci Gai, a młodszy brat śmierci zesłał im raczej spokojne sny. Sny, których nie pamiętali, a które zostały brutalnie przerwane przez, może nie głośne ale doskonale słyszalne dla wyczulonych zmysłów drapieżników odgłosy. Ślady po wieczornej popijawie nadal stały w kuchni. Dało się tam też znaleźć coś do jedzenia. Nawet więcej niż coś. Lodówka była nieźle zaopatrzona. W dużej mierze były to produkty zupełnie nie znane dwójce gości rodzeństwa McMahona. Merlin musiał przyznać, że jego siostra postarała się. Niestety nie dla niego i dwóch pozostałych Garou.
Bianki nie było w domku, podobnie jak dodga w kolorze burgundu, który jeszcze wieczorem stał zaparkowany tuż obok. Zostawiła za to krótki list do brata.

Spotkamy się na pogrzebie.
Miłego dnia
Bianca

Pod spodem skreśliła jeszcze kilka zdań, które zrozumiałe były tylko dla Irlandczyka. Dla postronnej osoby tekst pisany w języku irlandzkim przedstawiał tylko ciąg znaków czasami tylko przypominających litery alfabetu łacińskiego.

Spełniwszy się w roli gospodarza i zaproponowawszy gościom wspólne śniadanie McMahona ulotnił się pozostawiając domek w lesie do dyspozycji ostatnich.

Budynek banku, w którym znajdowała się skrytka po nieświętej pamięci Joshui Basirze, mieścił się w secesyjnym budynku w centrum miasta. Pięciopiętrowy budynek z czerwonej cegły nie królował już nad okolicznymi budynkami wysokością. Drapacze chmur, które zostały tu postawione dawno odbierały mu palmę pierwszeństwa. Zachwycał za to swą architektoniczną bryła i kunsztem wykonania, czego brakowało konstrukcją ze stali i szkła dookoła.
Merlin MCMahona wszedł niespiesznie do budynku. Musiał poczekać kilka minut aż zostanie obsłużony przez młodą i uśmiechnięta pracownicę. Ubrana w dopasowany, ale tani kostium typowej urzędniczki kobieta szybko uporała się z formalnościami zaprowadziła klienta do pomieszczenia ze skrytkami. O ile zewnętrzna i wewnętrzna część budynku utrzymana była w sytu z przełomu XIX i XX wieku, to w piwnice ze skarbcem i depozytami nie odbiegały od standardów nowoczesnych bankowych budynków.
W sterylnie czystym pomieszczeniu , nienaturalnie oświetlonym pomieszczeniu kroki dwóch osób stawiane na wyłożonych marmurem posadzkach, odbijały się głośnym echem.
Młoda kobieta doprowadziła McMahone do skrytki Bashira. po czym dyskretnie oddalił się by klient w spokoju mógł przejrzeć zawartość depozytu.
Skrytka nie należała do największych. Jej zawartość były cztery paszporty. Dwa amerykańskie - dyplomatyczne. Jeden z RPA i jeden z Indii.
Wszystkie wystawione na różne osoby. Na zdjęciach była ta sama osoba - Joshua Bashir.

Psuja korzystała z gościnności rudzielca. Nie można powiedzieć, że pierwszy raz od dawna spała w czystej pościeli, przecież w motelu, który sobie zafundowała za ukradzione pieniądze pościel też była czysta. Tu jednak nie musiała za to płacić. Podobnie jak za śniadanie.

Dotarcie do domu Indianina nie stanowiło przeszkody dla Milczącego Wędrowcy. Wejście do jego domu i to niezauważone wymagało większego zaangażowania. Biegające po posesji psy były pierwszą przeszkodą. Następnie trzeba było wślizgnąć się do budynku i znaleźć dziewczynę. Po tem można było spokojnie z nią porozmawiać.

W międzyczasie przyszła wiadomość. Doktor zapraszał ją na wspólne przesłuchanie Andie.

Matthias został w domku McMahony dłużej. Szepcząca Bryza skontaktowała się z nim dość późno proponując wspólne śledzenie starszej kobiety.
Czekał ich spacer po lesie w okolicach Swamp Lake. Jeziora, które stało się niemym świadkiem brutalnych ataków na mieszkanki rezerwatu.
Stara Indianka zdawała się przeszukiwać miejsce. Obchodziła powoli wybrany przez siebie skraj jeziora co chwila pochylając się lub podnosząc coś z ziemi. Każdy przedmiot dokładnie oglądała i chyba obwąchiwała. I nie ważne czy to było źdźbło trawy, suchy patyk czy jakaś puszka po piwie. Wszystko co wzięła do ręki później odkładała na to samo miejsce.
- Co ona robi? - Rzuciła Bryza.
Jej pytanie nie było z pewnością zaadresowane do Matthiasa. Ten o indiańskich zwyczajach wiedziała niewiele.

Po pewnym czasie stara Indianka weszła w zarośla by po chwili wyjść z szamoczącym się królikiem. Zza pasa kobieta wydobyła nóż i jednym wprawym posunięciem pocięła zwierzęciu gardło. Krwią skropiła ziemię która przed chwilą badała. Czułe uszy Garou wychwyciła cichą melodię nuconą przez kobietę.

Jeremiah Ellsworth

- Widzieliście go w wiadomościach. Tylko, że w wiadomościach mówili, że on nie żyje. Wyjaśnijcie mi jak chcieliście odpłacić martwemu człowiekowi?
Jerry przez chwilę milczał przyglądając się dwójce chłopaków.
- Miałem zamiar poprosić Kruka, żeby Was odwiózł. Ale zaczyna mi ciążyć to, że traktujecie mnie jak policję. I jeśli dalej będziecie to robić, to zrobię Wam zadość i policji przedstawię.
Młodzi ludzie popatrzyli po sobie ze zdziwieniem.
- Nie żyje?- Spytał skołowany Nagamo. Jego cała buta zniknęła gdzieś.
- To nie my. - Peezhickee pobladł bardzo.
- Żadnej policji Hok’ee - Powiedział stanowczo stary Indianin. - To nic nie pomoże. A wy, - Zwrócił się do młodych ludzi tonem może nie władczym, ale wymagającym posłuchu. - opowiedzcie dokładnie co planowaliście.
- Miałem mu tylko wyładować akumulator. - Odparł Peezhickee.
- I ewentualnie dzień później poprzecinać przewody. - Dodał Nagamo. - Ale nic więcej. To miało być uciążliwe dla niego. Nie zdążyliśmy dotknąć jego wozu, już mówiliśmy. Przysięgam. Nie mógł zginąć przez nas. Prawda? - Szukał odpowiedzi na dwoje pytanie w oczach to jednego, to drugiego mężczyzny.
Jerry westchnął zmęczony i pokręcił głową ni to w odpowiedzi na pytanie ni to nad całą tą rozmową.
- Z kim Daanis rozmawiała? Wtedy gdy podsłuchaliście jej rozmowę?
- Z... yyyyy... - Wahania w głosie Nagamo nie dało się nie zauważyć.
- Z pańską żoną. - Peezhickee nie miał oporów przed powiedzeniem całej prawdy.
Doktor nawet... nawet nie był specjalnie zaskoczony tą odpowiedzią. Kineks była jego żoną. Ale to nie wyczerpywało jej osoby. Nigdy.
- Kiedy to było?
- Wczoraj, wieczorem. - Peezhickee odpowiedział szybko nie zwracając uwagi na swojego kompana. Ten ostatni potwierdził słowa kolegi kiwając lekko głową.
Indianin bez słowa otworzył drzwi garażowe i skinął na Kruka. To było wszystko co chciał wiedzieć.
- Odwieziesz ich? Potem podholujemy ten ich wóz. A wy... Trzymajcie się od tego z daleka.

Stary Idianin zabrała chłopaków do domu.
Madeleine nie zapytała o nic gdy Jerry wrócił do łóżka. Wiedziała, że sam jej powie gdy będzie chciał.
Po śniadaniu udała się do swojego ojca. Miała przynieść zioła potrzebe Ellsworthowi do wprowadzenia Andie w trans.
W tym czasie doktor mógł sprawdzić stan pacjentki. Dziewczyna jeszcze spała. Jej skóra wyglądała lepiej, nabrała kolorów. Krwawienie nie powróciło. Z medycznego punktu widzenia zrobił wszystko co tylko było w jego mocy, aby ją uratować i przywrócić do zdrowia. Teraz jej organizm potrzebował czasu.

Kineks wróciła z mieszanką i Filodoks mógł przystąpić do pracy.

- Bzdu-ra! - oznajmił Merlin w kierunku listu, nie zwracając uwagi, że Psuja obserwuje tę dość jednostronną konwersację. - A podobno to kobiety są bardziej odważne.
Wyciągnął stylową zapalniczkę i trzymany za róg list spalił nad talerzem. Minę miał zaciętą, a gdy skończył, szarpnął ryży, wymuskany wąsik.
- Nie cofnę się krok przed celem - warknął i urywanymi ruchami zaczął wiązać krawat.
Psuja gapiła się w spalaną kartkę bez choćby pozoru dyskrecji. Zmarszczyła tylko nos ewidentnie nie radząc sobie z tekstem.
- Zwiała? - postawiła szybką hipotezę.
- Nie. Uważa, że gra jest niewarta ryzyka - zadzierzgnął pętlę wzorzystego jedwabiu na szyi, nagle zdenerwowany. Nie zdarzyło mu się nigdy, że rodzina zaczynała dawać sygnały, że nie zawsze będzie stać przy nim murem.
- Czyli zwiała - Psuja nie rozumiała wyraźnie po co zaprzeczać oczywistościom. - W ucieczce nie ma nic złego. Sama nie robię nic innego.
Przyglądała się z nieskrywanym zaciekawieniem trzęsącym się dłoniom Merlina i misternie zaplatanemu supłowi.
- Łeb do góry. Przynajmniej będziesz wiedział, że jest bezpieczna.
- To nie tak - żachnął się z goryczą. - Nie wyjechała, nie schowała się nigdzie. Po prostu nie wierzy. Że dam radę. Że damy radę.
- I co w związku z tym że nie wierzy? Odsiecz nam załatwia? Czy już nas opłakuje?
- To znaczy że jak tylko noga jeden raz mi się podwinie, zadzwoni do naszej matki. W najlepszej intencji, oczywiście - mruknął gorzko.
- Zdradziecka sucz - Psuja skwitowała takie zachowanie jako dalece nielojalne.
Po czym złapała za swój plecak i zbierając się do drogi klepnęła Merlina w łopatkę.
- Idę do doktorka. To nara, bro.
Otworzył usta do protestu i usłyszał sam siebie. Jak się automatycznie i bez udziału własnej woli już właściwie wpasowuje w buty, które sam sobie wybrał.
- Jesteśmy w kontakcie, Psujko. Dzwoń w każdej sprawie.
Nawet cudze i niepasujące buty starał się nosić z klasą i godnością.
Dzisiaj "nara, bro". Jutro pewnie Psuja przeparaduje przed nim w samej bieliźnie i wystawi plecy do podrapania.
Merlin głęboko nie cierpiał wilkołackich obyczajów i przyjacielskiego czochrania się w stadzie. Dla niego było nienaturalne.


***

Dokumentom poświęcił ledwie ułamek sekundy. Wpakował je do wewnetrznej kieszeni marynarki i wyszedł. Ktokolwiek współpracował z Bashirem i dotrze do skrytki, pomyśli w pierwszej kolejności, że delikwent dał nogę… taką wizję uprawdopodobniłoby zniknięcie sporej kwoty pieniędzy, ale Merlin niestety nie wiedział, kogo miałby okraść.

Bo przecież nie Czirokezów.

Poczuł nagłą chęć do rozmowy z doktorem Kamienną Twarzą. Ale najpierw musiał nawiedzić swoją kuzynkę i tym razem w twarz oznajmić o możliwości obcięcia “kieszonkowego” za brak efektów w temacie Bashira.

Dwa kwadranse później zapukał w osprejowane na kolorowo drzwi, starając się wybrać fragment wyglądający na najczystszy. Chiara lubiła sztukę uliczną. Lubiła też tatuaże i kolczyki w ilościach hurtowych. Szparą pod drzwiami sączył się dyskretnie zapach marihuany.

- Chiara, otwieraj - huknął. - Tu twój wujek. I kurator twojego wyroku w zawieszeniu, że tak przypomnę…
Drzwi zostały otwarte, po chwili, i to całkiem niechętnie. Zza nich przyglądała się i rzeczona Chiara. Z uśmiechem na twarzy. Z rozmarzonymi oczami.
- Wujek, hihi… - Radość nie była ukrywana. Ale z pewnością nie on był jej powodem.
Merlin wpakował w szparę w drzwiach stopę w eleganckim półbucie, i jednocześnie naparł na klamkę, na wypadek gdyby szczeniarze w wyrzucie emocji negatywnych przyszło do głowy nagle go nie wpuścić. Zdobywszy tę twierdzę alternatywnej kultury młodzieży ulicy, zamknął za sobą drzwi, rozejrzał się, czy gdzieś pod ścianą nie zalegają niechciani świadkowie w postaci niedobitków ostatniej imprezy i usiadł na kanapie w pozie prezesa.
- Czego się dowiedziałaś o Bashirze?
Na twarzy dziewczyny najpierw pojawił się głupawy uśmiech, który zniknął gdy czknęła.
- Aaaaaa, wiesz, że miałam do ciebie dzwonić w tej sprawie. - Kłamała. I nie potrafiła tego ukryć.
- Faa..- Znów jej się czknęł. - ..cet ma plecy. I to jeszcze jakie. Ktoś, znaczy się jakaś agnecja rządowo, pilnuje by żadne jego przewinienie nie wypłynęło na wierzch. Mandaciki? Kasujemy. - Machnął ręką pokazując jak coś znika. - Śledzę, kto mu pomaga. Dobrze się ukrywa. - Wyrzuciła z siebie całą masę fachowego słownictwa, które i tak niewiele McMahonie powiedziało.
- Masz być ostrożniejsza. Zacierać ślady za sobą, żeby nie doszli, kto go szuka. I przestań tyle palić, do diabła. Jak cię złapią, będą mieli pretekst jak znalazł. Bierz kartkę, przedyktuję ci inne nazwiska, których mógł używać.
Westchnął głęboko i przykrztusił się wonnym dymem.
- Potrzebujesz pieniędzy?
Nie mógł uwierzyć, że to powiedział… Jakoś mu się wysmykło, bez udziału woli całkiem. Marihuana to jednak zło.
Zapisała skrupulatnie, to co jej podyktował.
- Jeżeli możesz mnie wspomóc… - Zrobiła błagalną minę skrzywdzonego przez świat niewiniątka.
- Mogę. A znalazłaś cokolwiek, czego mu nie doczyscili?
- Dotrę do tego kto go kryje, to znajdę i brudy. - Wyszczerzyła zęby w głupawym uśmiechu.
- Aha - poświadczył, odliczając banknoty.

W samochodzie psiknął w swój kark i włosy wodą toaletową, a potem zadzwonił do najporządniejszego z policjantów. Zdecydowanie mieli do pogadania.

Nikt nie może zostać szamanem. Szamanem można się tylko urodzić.
Co za bzdura.
Wbrew temu co pokutuje w świadomości ludzi, szamanizm przypomina bardziej dziesięć lat ciężkich studiów niż nieustanne jaranie psylocybiny i picie pejotlu. Młody uczeń nie dość, że musi znosić humory starego szamana, to jeszcze ma na blachę się naumieć całej północnoamerykańskiej farmakopei plus drugie tyle, którego w niej nie ma. Dopiero wtedy można było mówić o prawdziwych obrzędach, które mogły nawet otwierać ludziom drogę do Umbry.
Doktor Ellsworth otarł się zaledwie o szamanizm. Tym razem jednak wszystkie braki uzupełniała wiedza z toksykologii, a do Umbry się nie wybierał. Znał skład mieszanki ziół. Wiedział ile potrwa ich efekt. Kiedy organizm Andy wydali je z siebie. Nawet jakie mogą przydarzyć się rzadkie reakcje nieporządane od nudności po napad szału włącznie. Nie wiedział tylko jak przekonać Andy by poddała się temu wszystkiemu. Postanowił więc nic jej nie mówić i zajął się przygotowaniem. Psy zaszczekały, ale nie przejął się tym specjalnie. W końcu sam zaprosił Psuję. Nawet jeśli teraz nie był pewien, czy nie był to błąd.

Przygotowywał właśnie wodę na napar gdy weszła. Oczywiście butelkowaną. Innej w domu już nie było.
- I jak poszło ze zdjęciami? - zapytał - I z Daanis?
To drugie po prawdzie to interesowało go w rzeczywistości…
- Kiepsko - Psuja zrzuciła z barków plecak i przysiadła na kuchennym stołku. Przyglądała się wprawnym ruchom doktora gdy przygotowywał tajemniczy napar. - Merlin mnie przenocował.
Rzeczywiście wyglądała czyściej i jakoś porządniej. Nie wodziła też tęsknym wzrokiem za jedzeniem.
- Właściwie to niewiele wiem. Merlin… Rudzielec miał sprawdzić dzisiaj skrzynkę depozytową Bashira. Tego gościa, którego wczoraj napadła zmora. Koraliki sugerują, że to Daanis je przyzywa. Muszę z nią pogadać i wyciągnąć z niej konkrety.
Indianin nawet nie skinął głową. Nie patrzył też na nią skupiony na pracy. Od Kineks otrzymał zestaw sześciu pełnych woreczków. Ustawił je na kuchennym blacie. Stał tam też kamionkowy moździerz i kilka rozłożonych wysuszonych liści. W trakcie gdy z czajnika coraz mocniej zaczęła unosić się para, zaczął sporządzać mieszankę dobierając substancję z woreczków i wrzucając całość do moździerza. Mogło się Psui to wydawać, ale nie był chyba całkiem pewien każdego dodanego składnika. W dużej mierze. Ale nie do końca. Ostatecznie zagniecioną do postaci plastra mieszaninę przełożył na szmatkę, zakręcił i wsadził do kubka z wrzątkiem. Przykrył. Potem sporządził dwie dodatkowe mieszanki, choć tym razem zdawały się one mieć mniej składników i przy nich nie wahał się ani przez chwilę. Jeden z tych dwóch podał po zaparzeniu podał Psui. Drugi zostawił sobie.
- Wypij - powiedział krótko, po czym sam wychylił swoją porcję i ruszył w kierunku pokoju gdzie odpoczywała Andy.
Psuja przez chwilę gapiła się w kubek. Otrucia się nie lękała, ale przyjemnie by było choć wiedzieć dokąd ją ten napar zaniesie.
Westchnęła bezradnie i wypiła do dna.