Psuja

Agatowe Wzgórze okazało się niewielkim, wzniesieniem położonym już poza granicami miasta. W miejscu jednak dostępnym, choć mało uczęszczanym. Psuja nie zauważyła nigdzie po drodze tabliczek z napisem w stylu “Teren prywatny” czy “Nieupoważnionym wstęp wzbroniony”. Nie przybyła do tego epatującego spokojem miesja głównymi drogami. Nie mogła być zatem pewna, że tam ich nie był. Pewna za to mogła być, że trafiła we właściwe miejsce. Wszystko wokół, zwłaszcza bujna roślinność, jej o tym mówiło. I ten wszechogarniający spokój. Kojący niczym matczyne dotknięcie.
Miejsce to jednak wydawało się puste w obecnej chwili. Ale nie opuszczone. Wprawne oko dostrzegło ślady zebrań i odprawianych rytuałów.
Gdy Psuja miała już odejść, wszak próbował spełnić swój obowiązek, jak spod ziemi wyrosła tuż obok starsza kobieta. Siwe włosy z pewnością dodawały jej lat, ale i powagi. Na dostojnym obliczu malował się spokój.
- Louise poinformowała nas, że przyjdziesz. - Odezwała się

Jeremiah Ellsworth

Badanie wody z jeziora Swamp Lake, a także z jego dopływów dało doktorowi Ellsworthowi odpowiedź na kilka pytań. Po pierwsze, zanieczyszczona woda nie pochodziła z żadnego z dopływów. To była w pewnym sensie dobra wiadomość. Po drugie dała możliwość określenia kilku ognisk zakażenia. Kilku na terenie samego rezerwatu i kilku po drugie stronie symbolicznej granicy ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej.
Do wszystkich z tych miejsc był stosunkowo dobry dojazd. Ale też nie były to jakieś wyraźnie wyeksponowane miejsca.

Badając wodę przy granicy rezerwatu Jerry dostrzegł kilkoro ludzi kręcących się po okolicy. Starszy mężczyzna i kobieta pokazywali coś ubranemu w garnitur i kowbojski kapelusz mężczyźnie w średnim wieku.
- Tu go znalazłem. - Starszy mężczyzna pokazał jakieś zarośla w okolicy jeziora.- Wyglądał koszmarnie. Jakby go jakaś bestia zaatakowała. Wszędzie było pełno krwi i flaków.
- Bestia? - Zapytał mężczyzna w kowbojskim kapeluszu.
- Wilkołak. - Odparł staruszek.
- Wilkołak? - Ton głosu kowboja świadczył o tym, że ani trochę nie wierzy w opowieści o ludziach-wilkach. - Dobrze. Co było dalej?
- Zadzwoniłem po szeryfa. Złożyłem zeznania i tyle.
Kowboj skrzętnie notował wypowiedzi ludzi. Później zaczął oglądać wskazanie zarośla.
- Tu jest jeszcze pana ziemia, tak?
Starszy mężczyzna pokiwał głową.
- Ale Indianie tego nie respektują. - Wtrąciła się kobieta. - Przychodzą tutaj i niszczą naszą własność. I nie tylko naszą. Wielu okolicznych właścicieli ziemi skarży się na nich.
- Przykro mi to słyszeć. - Odparł kowboj. Ale wcale mu przykro nie było. Wyraźnie go to nie obchodziło.
- Ja to myślę, że te dzikusy go zabiły. - Powiedziała teatralnym szeptem kobieta.
- Cicho kobieto. - Starszy mężczyzna syknął na nią.
- A dlaczego pani tak myśli. - Mężczyzna w garniturze zainteresował się.
- Moja żona przesadza. - Powiedział zawstydzony staruszek.
- Wcale nie przesadzam. - Oburzyła się kobieta. - Rachel widziała go w samochodzie z jakąś małolatą z rezerwatu.
- Proszę liczyć się ze słowami. - Kowboj wydał się oburzony. - Pan Leinberer był szanowanym przedsiębiorcą i obywatelem.
- Ja tylko powtarzam co mi Rachel powiedziała. - Kobieta wydała się być zawstydzona.
- Rachel to plotkara. - Skwitował jej mąż.
Mężczyzna w garniturze jeszcze chwile pokręcił się po okolicy i cała trójka odeszła zostawiając jezioro za sobą.

Matthias Grant

Kapuś opuścił komisariat szybko. Wyszedł sam. Nikt też na niego nie czekał. Wykonał jeden telefon. Skorzystał z budki telefonicznej. Wynik rozmowy chyba go nie zadowoli. Próbował wyładować swoją frustrację na aparacie telefonicznym, ale pojawienie się dwóch zastępców szeryfa skutecznie go od tego odwiodło.
Taksówki z jakiegoś powodu nie wziął. Dwukrotnie próbował, ale za każdym razem kierowcy odjeżdżali. Odprowadzał ich wyzwiskami i obraźliwymi gestami.
Śledzenie pieszego było zadaniem łatwiejszym. Ale Szpecąca Bryza musiała zostawić Matthiasa. Miała rację, ona zbyt rzucałaby się w oczy w mieście.

Mężczyzna, któremu Grant spuścił łomot w klubie Leona, szedł prosto do dobrze znanej młodemu Garou części miasta. Sam tam mieszkał. Po drodze przywitał się z kilkoma drobnymi cwaniakami, co to za wielkich gangsterów chcieli uchodzić. Grant znał ich dobrze. Potrafili co najwyżej okraść dzieciaki ze szkoły lub pobić prostytutki. Śledzony mężczyzna nie zatrzymał się jednak na dłuższą pogawędkę.

W tej okolicy, grubasowi ciężko było się urwać, nawet gdyby wiedział, że ktoś go śledzi. Grant znał tutaj każdy zaułek. Każdy skrót. Matthiasowi nie trudno było ustalić do którego budynku wielorodzinnego kapuś wszedł od tyłu.
Kawałek dalej biło się jakiś dwóch mężczyzn. W zasadzie to jeden bił drugiego. Ofiara w żaden sposób nie mogła się uwolnić oprawcy ni zasłonić przed jego sparwnie i fachowo wyprowadzonymi ciosami.
Takie widoki były tu na porządku dziennym. Co nie było na porządku dziennym, to zapach jednego z nich. Zapach agenta DEA spod baru Leona. Zapach Olivii.

Merlin mógł być cherlakiem i najsłabszym z pomiotu, który wypchnęła z siebie na Matkę Ziemię jego matka. Mógł być popłuczyną z wilką, jak mu zwykła cedzić w chwilach gniewu. I zapewne miała rację. To dziedzictwo ludzkich przodków, włoskich i irlandzkich emigrantów, przemawiało przez niego z całą mocą.

Toteż Merlin po odsłuchaniu wiadomości poczuł, że zaraz sar maledetto posto. Szlag go trafi na miejscu i po włosku. Z wrzeszczeniem przez telefon na winnych i wyzywaniem ich plugawymi słowy do kilku pokoleń wstecz. Na szczęście, było też piwo. A zimne, ciemne ale było wszystkim, czego potrzeba Irlandczykowi by z wściekłej bestii zamienić się w anioła… lub odwrotnie.

- Napij się, Dwight - posunął w stronę policjanta jego kufel i sam zanurzył rude wąsy w gęstej pianie. Golnął sobie hojnie. - Trzecia ofiara, hm? - zagaił cicho i przyjaźnie.

Policjant przez chwilę obracał kuflem co rusz ukradkiem spoglądając na siedzącego obok rudzielca. W końcu jednak i on wypił solidny łyk.
- Tak. - Powiedział bez żadnych emocji w głosie. - Trzecia… chociaż nie pasuje do schematu. A wiesz dlaczego? - Spojrzał rozmówcy prosto w oczy i nie dając szansy Merlinowi nawet otworzyć ust sam opowiedział. - Ponieważ ciało odnaleziono w innym miejscu niż dwa wcześniejsze.
Nieme pytanie “I co ty na to?” zawisło w powietrzu.

A Merlin skubnął bródkę w udanym zamyśleniu, jakby sprawa zaiste namysłu wymagała, i spojrzenie odwzajemnił. Nie pierwszy raz prowadził takie rozmowy z takimi jak Dwight. Doskonale wiedział, za co go prawy policjant ma, i było mu to doskonale obojętne.
- Być może morderca zaczął zacierać ślady - podsunął uprzejmie. - Albo wmieszał się ktoś trzeci. Jaki jest schemat, do którego nie pasuje trzeci element układanki? Czy poprzednie elementy też były… z naszych?
W powietrzu zawisło nieme “coś za coś”.
- Jeżeli ten ktoś trzeci chciał dopomóc rodzinie Kocha, - McNeeley wyraźnie zaakcentował dwa ostatnie słowa. - to kierując się tymi samymi pobudkami powinien wskazać właściwe miejsce. Jak na razie odniesione rany łączą ze sobą wszystkie trzy ofiary. Jeżeli okazałby się, że jeszcze miejsce je łączy, to dawałoby to nam, czyli policji, większe pole do popisu.

Ty podrzutku fearie, pomyślał sobie Merlin, uśmiechnięty troskliwie, acz oszczędnie. Ty łysa pało, nie będziesz mną manipulował. Jeszcze zdjęcia spłakanych dzieci Kocha wyciągnij… Żadna z tych myśli nie znalazła drogi na drobną twarz McMahona, ale atmosfera zauważalnie się ochłodziła.
- Bycie częścią rodziny, bycie krewniakiem - oznajmił wolno - oznacza nie ograniczanie się do najbliższej rodziny. I podejmowanie czasem trudnych decyzji, które mogą ugodzić w jednostkę, lecz są właściwe dla ogółu. Lecz wiecie to równie dobrze jak ja, prawda McNeeley?
- Daruj sobie. - Pociągnął jeszcze jeden łyk. - Ten news oznacza, że za chwile FBI przejmie śledztwo. A nawet dwa śledztwa. Dwa śledztwa. Dwie ekipy. Dwa razy więcej osób zadających niewygodne pytania. I co najważniejszej, dwa razy więcej osób, które nie tak łatwo kontrolować.
- Rozumiem, że ze strony twojej i twojej… ekipy mogę liczyć na całkowitą dyskrecję i zamiecenie pod dywan kwestii, nazwijmy je, rodzinnych? - rąbnął mu Merlin w chwili, gdy tamten przełykał piwo.
- Udam, że nie usłyszałem tego pytania.
- Obydwaj wiemy, że paść musiało. Jak wygląda obecnie dochodzenie pod kątem spraw rodzinnych?

- Jak na razie, bez Kocha, udajemy, że nic się nie stało. Ale teraz - Lekko wskazał ręką w kierunku telewizora. - Może być ciężej.
- Doczesne szczątki Kocha ewidentnie zostały przeniesione - oznajmił Merlin kwaśnym głosem kogoś, kto gadać nie ma ochoty i wie dobrze, że zarówno puszczenie farby, jak i zachowanie milczenia będą złymi decyzjami, i stara się ograniczyć szkody, wybierając mniejsze zło.
- Pokaż mi tylko skąd.- Dwight zdawał się rozumieć położenie rozmówcy.
- Pod jednym warunkiem - Merlin stuknął palcem w blat.
-Tak?
- Będziesz mnie informował o postępach w miarę postępów. I o porażkach jeśli zajdą. Na czas tej sprawy nawiążemy współpracę. Mogę pomóc nie tylko wskazując palcem punkt na mapie.
- Nie za dużo wymagasz?
- Kto wiele oferuje, ma prawo czegoś wymagać w zamian - Merlinowi nawet nie drgnęła powieka.
McNeeley pokiwał tylko lekko głową.
- Tylko ty tam byłeś?
- Ta informacja jest nieistotna z punktu widzenia dochodzenia - ocenił Merlin spokojnie.
- Ta informacja jest istotna z punktu widzenia rodziny.
- Wszyscy, którzy widzieli podejrzane ślady i równie podejrzane rany należą do rodziny. Choć niektórych wolę traktować jako krewniaków dalekich, których nie zapraszam na święto dziękczynienia.
- To gdzie zostało znalezione ciało? - Zapytał policjant uruchamiając jednocześnie na telefonie komórkowym mapę.
Merlin wyciągnął własny telefon. A potem podał precyzyjne współrzędne.
McNeeley znów zaklął szpetnie pod nosem. Po czym podał McMahonowie dwie inne precyzyjne współrzędne. Oba te miejsca znajdowały się blisko siebie i miejsca wskazanego przez pół-Irlandczyna. Wszystkie trzy były na granicy rezerwatu.
- Obrażenia były podobne. - Kontynuował stróż prawa. - Jeden z dwóch denatów był notowany za gwałt. Drugi - szanowanym biznesmenem z Minneapolis.
- Jego nazwisko? - zagaił McMahon cicho. - Sprawdzimy, jak bardzo był szanowany. Jedna sprawa. Czy są przesłanki, że coś nieboszczykom poginęło? Telefony, dokumenty…
Dwight spojrzał na rozmówcę przez przymrużone oczy.
- Bardzo szanowanym. - Mocno zaakcentował to zdanie jasno dając do zrozumienia, że nie lubi gdy ktoś, czytaj laik, podważa jego kompetencje. - I nic nie zginęło.
- Ty masz swoje źródła i sposoby… ja mam swoje - Merlin golnął z kufla. - Więc daj te nazwiska, to ich prześwietlę w imię współpracy. Kochowi zginęła teczka z dokumentami. Cokolwiek zabija, nie jest bezrozumne, skoro połasiło się na papiery.
- Co za dokumenty mu zginęły? - Zapytał policjant wyciągając jednocześnie notes i długopis.
- Dokumentacja inwestycji pod Duluth. Takiej, w którą zamieszana jest rodzina - Merlin nie skrzywił się nawet lekko. Głównie dlatego, że własne interesy związane z przepadnięciem papierów zabezpieczył już na kilka sposobów. Dostanę tę nazwiska? I co ci dwaj robili na tym zadupiu? Zwłaszcza szanowany biznesmen. Nie uwierzę, że przyjechał na ryby do naszej dziury.
- Proszę. - McNeeley położył przed rozmówcą karteczkę z dwoma nazwiskami. - Ten - Wskazał na nazwisko Dubner. - Ukrywał się przed chicagowskim wymiarem sprawiedliwości. Był po raz kolejny oskarżony o gwałt. - Dwight skrzywił się nieco. - Carl Leinberer - Wskazał na drugie nazwisko. - przyjechał w interesach do miasta.
- Kiedy im się zeszło? - Karteczka zniknęła w kieszeni koszuli McMahona. - I jakie jest twoje zdanie o tym, Dwight?
- Niedawno. Pierwszy, Dubner, około trzech tygodni temu. Leinberer mniej więcej dziesięć dni później. Moje zdanie? Hmmm… - McNeeley pociągnął solidny łyk piwa. - Obrażenia wskazują na rodzinę. Koch zginął w rezerwacie. Wiesz jaką miał pracę. - Ponownie zrobił dłuższą przerwę by się napić. - Indianom się to nie podobało.

Tak, Merlin wiedział. Wiedział również i to, że rząd planował jakieś inwestycje w rezerwacie i to także się Indianom nie podobało. Tyle że nie było to ani nic oficjalnego, ani pewnego.

- Będę w kontakcie. I ty też... do zapraszania mnie na rodzinne święta nie musisz czuć się zobowiązany.
Mina policjanta jasno wskazywała, że nie będzie.

McMahon zaś wyszedł z pubu i wsiadł do swojego auta. Wetknął kluczyki do stacyjki i irytacja zniknęła, zastąpiona miłym uczuciem, którego doznawał zawsze, gdy siadał do prowadzenia na lekkim rauszu. Reszta dnia mogła stać się jeszcze piękna...

... ale Merlina podkusiło, by zadzwonić do Chiary i zacząć wymagać efektów, za które płacił. I po raz drugi dzisiaj skoczyło mu ciśnienie. Tym razem krytycznie.

Jakby ktoś mu zgwałcił szkolną platoniczną miłość.
Albo gorzej... jakby szkolna platoniczna miłość wzięła od niego pieniądze na lepszy start w życiu, a potem przy ich użyciu doszczętnie się zeszmaciła. Merlin zimnym głosem wyrecytował Chiarze dalsze polecenia, a potem oparł czoło o kierownicę i trwał tak zbyt długo. Wreszcie wykręcił numer do siostry, ale rozłączył się, zanim odebrała. Na diabła mu pocieszanie i poklepywanie po plecach. Wybrał numer Granta i wystukał wiadomość.

Cytat:

Znajdź jakiegoś normalnego indiańca. TERAZ.

Psuja

Psuja polował razem ze swoim stadem. Przemierzał leśne ostępy w poszukiwaniu jedzenia. Łapy uderzały miarowo o ziemię. W wilczej skórze łatwiej omijało się i prześlizgiwało przez poszycie leśne. W wilczej skórze Psuja czuła się wolna. Miała naganiać zwierzynę.
Wiatr gładził futro niosąc za sobą…
... zapach stęchłego powietrza i nie wietrzonego długo pomieszczenia. Jej towarzysze zawyli triumfalnie, tak jak zawsze gdy wychwycili zapach wystraszonej ofiary. Byli niedaleko. Słyszała ich wyraźnie. Tak jak wystrzał z broni palnej.
To przywróciło ją do rzeczywistości. Gwałtownie podniosła się wciągając przy tym zapach stęchłego powietrza i nie wietrzonego długo pomieszczenia, który towarzyszył jej przy polowaniu we śnie. Do jej wyczulonych uszu dotarł drugi wystrzał. Jak i wzajemne nawoływanie się członków jej nowego stada.

Merlin McMahon i Matthias Grant

McMachona i Grant wrócili niemal jednocześnie. Obaj również dostrzegli ciemnoczerwonego dodga zaparkowanego na podjeździe. Merlin doskonale wiedział do kogo należy SUV w kolorze burgundu. Bianca. Tak długo wzgardzała domkiem, który jej kupiła, że już stracił nadzieję na jej pojawienie się. A tu proszę. Jego ukochana siostrzyczka wybrała sobie na odwiedziny dokładnie w tym samym czasie co on. Światła w domku paliły się.
Po minie gospodarza niewiele dało się wyczytać.
Obaj ruszyli do domu. Pierwsze co uderzyło ich, to cudowny zapach, który roznosił się wokoło. Ich cokolwiek puste żołądki zaczęły domagać się zapełniania tym co taki boski armat miało. I to głośno i wyraźnie.

Drugą rzeczą jaka im rzuciła się w o czy było zdjęcie. Odważne zdjęcie. Akt
Merlin znał je doskonale. Wszak przedstawiało jego rodzoną siostrę.
Matthias też je znał. Kalendarz z urzędniczkami miejskiego ratusza wisiał w domu Camille.

W domku było jednak cicho.
Na kuchence stał jeszcze ciepły Stobhach Gaelach, tóre tak pięknie pachniało. Merlin domyślał się, że Bianca chciała na kimś wywrzeć wrażenie skoro zabrała się za gotowanie.
W jadalni zostały wyraźne ślady kolacji dla dwojga. Dwa talerze. Dwa kieliszki wina, z których brzeg tylko jednego umazany był czerwoną szminką. Bianca umówiła się w ukrytym w lesie domku z mężczyzną.

Dla Granta sprawa miała się nieco inaczej. Bezpieczne, odludne schronienie, które zaproponował mu Irlandczyk okazało się nie takie odludne. Chociaż ujadające niedaleko wilki mogły sugerować coś innego.
Stado było blisko, co bez problemu wychwyciły czułe uszy Garou.
Dwóch wystrzałów nie dało się zignorować, podobnie jak kobiecego krzyku przerażenia, który szerokim echem niósł się po tej dziczy.

Jeremiah Ellsworth

Doktor Ellsowth wrócił do domu wieczorem. Według słów Kineks Andie nadal była w ich domu. Nie próbowała uciekać. nie stawiała się. Nawet coś zjadła. Ale cały czas milczała.
Tak Madeleine jak i Jeremiah byli rozsądnym ludźmi. A rozsądek podpowiadał, żeby nie ufać nastolatce.
Dziewczyna spała spokojnie w pokoju. Odpoczynek był jej bardzo potrzebny.
Upewniwszy się, że Andie nie wywinęła żadnego numeru Hok’ee i Kineks mogli usiąść na huśtawce ustawionej na werandzie i porozkoszować się swoją obecnością.
Wieczór był na tyle ciepły, że można było sobie na to pozwolić bez obawy nabawienia się przeziębienia.

Gdzieś niedaleko stado wilków polowało. Nawet nie tak czułe uszy pani Ellsowth to odnotowały.Tak jak dwa wystrzały, które padły nie tak daleko od ich domu.
To czego Madeleine już nie mogła usłyszeć, to kobiecy krzyk przerażenia, który szerokim echem niósł się po tej dziczy.

Psuja

Psuja przemierzał leśne ostępy podążając za niepokojącymi odgłosami. Łapy uderzały miarowo o ziemię. W wilczej skórze łatwiej omijało się i prześlizgiwało przez poszycie leśne. Ułatwiało też orientację. Tak jak i kolejny strzał, który rozszedł się po głuszy. Psuja czuła też wyraźnie strach i śmierć. Krew. Gdzieś blisko polała się krew. Ludzka krew.
I czuła swoje stado. Było blisko. Ono też wyczuło krew. Wyczuło łatwą zdobycz.

Merlin McMahon i Matthias Grant

Obaj mężczyźni spojrzeli po sobie.
Merlin wyciagął pistolet zza paska na zadku i sprawdził magazynek.
- Biegnij przodem, nie oglądaj się na mnie. I nie musisz się kryć. - Rzucił do Matthiasa.
Grant, zmieniwszy postać, ruszył po zapachu krwi śmierci i strachu. Gdzieś w pobliżu przelano ludzką krew.
McMahona ruszył za towarzyszem. Ile tylko sił miał w nogach.
Adrenalina krążąca w żyłach dodawał sił i pozwalała wycisnąć z organizmu więcej. W oddali padł jeszcze jeden strzał.

Jeremiah Ellsworth

Jeremiah poczuł krew, ludzką krew. Zapach śmierci i strachu też dotarł do jego wyczulonych nozdrzy. Odgłos wystrzału nie wymagał wilczych zmysłów. Dobrze roznosił się po okolicy, jak i ujadanie wilków.
Jednak to zapachy prowadziły Indianina przez leśną gęstwinę. Zapachy podpowiadały mu, że jest coraz bliżej, jak i kobiecy krzyk strachu.

Wszyscy

Pierwszy na miejsce dotarł Gratn. Tu zapach krwi był wyraźny.
Na dnie niewielkiego wąwozu leżał ciemnoskóry człowiek. W jego prawej, oderwajej od ciała ręce tkwił pistolet
Nad nim krążył stwór przypominający wilkołak. Była to raczej jakaś groteskowa kopia z na poły ludzką twarzą, przerośniętymi kończynami górnymi. Wychudzona i pomarszczona.
Stwór cały umazany był w krwi nieszczęśnika, który leżał na ziemi.

Psuja poza maszkarą dostrzegła skuloną pod zwalonym konarem kobietę. A później i stojącego nad nią Garou. On nie mógł widzieć przerażonej kobiety.

Po chwili koło wilkołaka pojawił się zziajany, rudy mężczyzna z pistoletem w dłoni. I nieopodal Indianin ze strzelbą.

Stwór zdawał się zupełnie nie interesować niewiastą. Jego ofiara w pełni go pochłaniał. Z dziką wręcz radością masakrował jej ciało wyrywając wnętrzności.

Psuja, Grant i McMahona widzieli już jedno tak zmasakrowane ciało. Te ostatni kilka godzin wcześniej zapoznał się z policyjną dokumentacją dotyczącą dwóch innych przypadków.