*******************************************

Joachim po intensywnym dniu, wieczorze i nocy był zmęczony, ale przynajmniej dano mu się wyspać. Miał znowu sporo tematów do zastanowienia się.

W kwestii wykorzystania magii do pomocy łotrzycom czarodziej nie był zadowolony z rezultatów. Musiał opracować jakieś lepsze zastosowanie jego niemałych przecież mocy dla spraw Zboru. Zaproponował natomiast, że zawsze może wykorzystać postać astralną do stania na czatach, bo w tej formie przynajmniej nie jest widoczny.

Co dzieci Oster i planów Zboru w tym zakresie, to rozumiał w pewnym stopniu obawy wyznawczyń Węża, jemu też wydawało się to trochę obrzydliwe, ale jako mag i człowiek poszukujący wiedzy nie powinien zważać na takie kwestie za bardzo. Wszelka wiedza i moc są przecież przydatne w oczach Pana Przemian, czyż nie? Szczegółowo sprawdził listę składników do mikstur wspierających proces hodowli tych stworzeń, dzieląc je według łatwości ich zdobycia - na te które można by kupić w sklepie i na takie, który wymagały większych wysiłków. Co do tych pierwszych, mógł po prostu wysłać swojego sługę Gunthera, finansowo powinno go było przecież być na to stać. Miał zamiar zorganizować też spotkanie z Sigmindusem, Tobiasem i Aaronem żeby podzielić się kto jakie składniki może zdobyć. Zauważył, że kilka wymagało wyprawienia się na bagna. Nie miał zamiaru udawać się tam sam, planował sprawdzić czy byłyby one mniej więcej po drodze jak się wyprawią na kolejne spotkanie ze zwierzoludźmi z plemienia Gnaaka. Jeśli, nie to chciałby mieć przy sobie przynajmniej swojego ochroniarza, ale dwie osoby to mogło być za mało w nieznanym terenie. Może ktoś z ludzi Silnego byłby dostępny?



***********************************

Na spotkaniu z Baronem tak jak za 1 razem starał się zachowywać zgodnie z wymogami etykiety i sprawiać wrażenie profesjonalisty który wie o czym mówi, miał przecież teraz wróżbę którą mógł się podeprzeć zgodnie z jego specjalistyczną wiedzą. Nieco rozbiła go jednak okoliczność, że miał podobny sen do snu Barona, ale czy wspomnienie o tym coś da? Nie chciał, żeby ta kapłanka Morra dowiedziała się czegoś co mogłoby ją zaprowadzić na trop sióstr... Poza tym następnego dnia był umówiony na wizytę w Akademii w poszukiwaniu artefaktu Vesty, może tutaj też był jakiś związek?

Powtórzył więc to co mówił poprzedniego dnia, że niepokojący sen to nie jest jeszcze powód do paniki. Zapytał się, czy Baron mając więcej czasu przypomniał sobie może coś co miałoby związek z tematyką snu, na przykład tymi dzwoneczkami. Gwiazdy wskazywały, że warunki mogą być sprzyjające finezyjnym przedsięwzięciom i że ważny będzie spokój i zachowanie klarowności, trzeźwości umysłu. Z drugiej strony jeden z gwiazdozbiorów wskazywał na możliwe działanie jakieś zwodniczej i mrocznej siły. Dlatego jeśli Baron coś planował, to trzeba byłoby podejść do tego przedsięwzięcia w sposób przemyślany i subtelny, zachowując wszelką ostrożność. A jeśli nie, to może jakaś okazja się zaraz pojawi dla takie przedsięwzięcia, które byłoby ryzykowne, lecz w przypadku powodzenia mogłoby wiele przynieść.....

Popołudnie, tawerna “Wesoła mewa”



Heinrich na okazję pobytu tutaj porzucił wytworne ubranie i nieskazitelność skóry. Przyczernił nierówno włosy, jako komuś kto wygląda starzej niż jest naprawdę. Charakteryzował swój wygląd, aby jego twarz wydawała się umęczona nie wiekiem, ale życiem.
- Chciałem zobaczyć was po przemianie w cnotliwe dziewice. - odparł nachylając się bliżej do dziewczyn - Przecież może ta atmosfera działać po pracach, w tle. - przesunął wzrokiem po twarzy Burgund - Czy ta harówa wygładziła wam skórę dłoni, gdy myłyście te podłogi? - czule przesunął kosmyk włosów Burgund opadający na twarz - Czyżby taka cnota też wygładziła wam skórę twarzy, czy tak miałyście zawsze, a mój wzrok za stary? - zapytał szeptem patrząc kobiecie w oczy.

- To taka gładsza jestem jak się z bliska patrzy? - zaciekawiła się filuternie Burgund wcale się nie odsuwając od kolegi ze zboru. Nawet podparła sobie dłonią twarz przesuwając tą drugą po włosach mężczyzny w całkiem pieszczotliwym geście.

- No to może Heinrichu powinieneś częściej patrzeć z bliska. Ona ma tak z bliska całkiem ciekawe miejsca do oglądania. Takie gładkie i w ogóle. - Łasica bez skrępowania zajrzała w ładnie wyeksponowany dekolt koleżanki gdy ta się tak ładnie pochyliła nad stołem odpowiadając na ruch Heinricha.

- Ale z tą harówą to mamy dość. Gdyby nie to, że jesteśmy na robocie dawno byśmy rzuciły tą męczarnie. - dorzuciła liderka wężowych dziewczyn ze zboru dając znać, że udawanie cnotliwej niewiasty pokutującej całymi dniami w największej świątyni w mieście jakoś nie leży w gestii jej zainteresowań. Jednak skoro to był tylko bilet wstępu do zdobycia zasobów jakie wzmocnią zbór to była gotowa się poświęcić.

- Nieludzka mordęga. Poświęcacie się dla sprawy, godne pochwały. - mężczyzna pokiwał głową z aprobatą - Nie wierzę, że gromadka świątynna nie zwraca na was należytej uwagi. - uśmiechnął się do Burgund - Może powinna pokazywać bardziej te gładkie i tajemne miejsca? - zwrócił się do Łasicy - Wiecie. Całkowicie niewinnie, przypadkiem.

- Ależ my bardzo chętnie! Zwłaszcza w ramach pokuty my bardzo chętnie byśmy pokazywały co sobie kto życzy i z najgłębszą pokorą i gorliwością wypełniały wszelkie pokutne polecenia jakie by ktoś miał dla niegodnych ladacznic! - zapewniła Łasica tak żarliwie jak to by jakaś biczowniczka wyznająca kanon wiary nie powstydziła. I do tego jakby odkryła pokrewieństwo dusz i zainteresowań z rozmówcą.

- A gdyby ten ktoś kazał nam odsłonić wszystko, nawet nie przypadkiem aby obnażyć naszą sromotę to naturalnie nie ośmieliłybyśmy się protestować tylko starały się sprostać tym wymaganiom i życzeniom. - Burgund wdzięcznie przejęła pałeczkę tej rozmowy co tylko potwierdzało jak obie się świetnie rozumieją i uzupełniają nawet bez przygotowania.

- No ale niestety nie na robocie. - westchnela z wyraźnym żalem Łasica zupełnie jakby za szyba cukierni widziała smakowity tort ale nie mogła po niego sięgnąć.

- No. Nie możemy ryzykować. Absalon to i tak krzywo na nas patrzy jakby tylko czekał na pretekst aby nas wywalić. A to by nam wszystko utrudniło. - Burgund też smutno westchnęła jakby całkiem lubiła zabawę w cierpienia młodej pokutnicy.

- Bo jak jesteśmy hostessami w teatrze albo kelnerkami na przyjęciu u Pirory to co innego. To bardzo chętnie i Pirora też to na rękę. No ale teraz to poważna sprawa to lepiej nie ryzykować. - liderka slaaneshytek pokiwała smutnie głową, że nawet jak prywatnie ma inne zamiłowania i preferencje to "na robocie" chociaż z żalem to jest w stanie je okiełznać.

- Ale ja i tak pogadałam trochę ze Stanem. To rybak. Młody. Ma jakieś majaki i sny dokąd chyba usłyszał syreni śpiew. Jak tak na szybko liczyłam to całkiem możliwe, że słyszał naszą Sorię jak jeszcze buszowała jako syrena. Ala matka go przyprowadziła no i nie mogłam za bardzo z nim gadać. Może jakby któregoś dnia sam przyszedł to wtedy. Bo go nie znam. Młody jakiś. - rudowłosa podzieliła się wiadomością, że jednak nie wszystko było takie szare, trudne i smutne podczas dzisiejszej harówy.

- Aha. A mnie się udało służyć pięknej pani w okropnie ubłoconych trzewikach. Strasznie je próbowała wyczyścić przed wejściem więc oczywiście pokornie zaproponowałam swoje plugawe ręce. Podobało mi się jak przed nią klęczałam i miałam jej stopę na swoich udach. Szkoda, że obie byłyśmy w ubraniach i przy świadkach. Ona też patrzyła na mnie z góry tak aprobująco jakby lubiła kleczace przed sobą służki. Oby! Przynajmniej coś pożytecznego by z tego wyszło. Ale też jej nie znam. Może to jedna z tych co przyjechała na turniej. - niebieskowłosa w skórzanych spodniach też podzieliła się z kolegą że przeżyła podczas dnia w świątyni jakoś przyjemne momenty.

- Im wyższa głowa, tym większa szansa na smak w uległych służkach. - stwierdził Heinrich - Może temu Absalon tak bardzo chciałby się was pozbyć? Żeby sama wasza obecność nie rozbudzała grzesznych myśli podwładnych? - uśmiechnął się półgębkiem - Albo nawet takich myśli w nim samym. Nie byłbym bardzo zdziwiony takim obrotem spraw. Może by dało się takowe wywołać?

- Może. - odparła po chwili zwłoki niebieskowłosa łotrzyca w skórzanych spodniach po tym jak naradziła się spojrzeniem ze swoją partnerką.

- Ale na mnie robi wrażenie kogoś kto naprawdę nie lubi i pogardza kobietami. Poza tym ta przykrywką jest na spalenie. Po Festag zapewne zrobimy skok i Johana z Barbarą z Salzburga zniknął. - dała znać, jak widzi sprawę.

- Nawet trochę szkoda. Taki silny i stanowczy mężczyzna. Mogłoby być ciekawie. - Burgund wyraziła swój żal na myśl, że zapewne nie będzie im dane spróbować się z mocarnym i stanowczym kapłanem.

- Ale kto wie? Może tak jak mówisz, wiara tamtej trzódki Absalona może wcale nie jest tak mocna jakby chciał. Przynajmniej nie u wszystkich. - dodała dziewczyna w spodniach z wesołym uśmiechem.

- Ale jeśli ktoś nie da się zaciągnąć na szybki numerek w jakimś zakamarku to raczej tego nie sprawdzimy. - Burgund zdawała się być sceptyczna co do szans na uwiedzenie kogoś w ciągu kilku nadchodzących dni gdy miały odgrywać swoją pokorną rolę.

- No tak, szkoda ryzykować jak jesteśmy na robocie. - koleżanka zgodziła się z jej wnioskiem.

- Cóż, zawsze z taką możliwością można po akcji pomyśleć, a przynajmniej takie rozważania umiliły by wam przetrwanie tych mordęg. - pogłaskał Burgund po policzku nim odparł się na krześle - Choć ja do was i w innym typie romansu przychodzę. Pomocy mi trzeba w ogarnięciu własnych interesów... a dokładniej to zależy mi na podwładnych poza nas. Jakby to rzec... Nieobarczonych ciężarem innym niż pieniądz. A do tego możliwi do poświęcenia w razie potrzeb, bez uronienia łezki. - dodał powoli lekko chrapliwym głosem.

Obie łotrzyce uśmiechnęły się ładnie do tych życzeń pomyślności w planach ale przestały się uśmiechać jak się okazało po co kolega ich tu odwiedził. Popatrzyły po sobie chwilę się namyślając po czym jak zwykle pierwsza odezwała się Łasica.

- A to różnie. Zależy kogo szukasz. Do jakiej roboty. Na kiedy i tak dalej. - dała znać, że takie ogólne zagadnienie jest zbyt ogólne aby mogły kogoś od ręki polecić.

- Na ten moment konkretnego zadania nie mam, a tylko chęć nawiązania współpracy... długoterminowej. Takiej co za odpowiedni pieniądz podejmie się wszystkiego. Zależy mi na posiadaniu dostępu do informacji niższego miasta. - spojrzał na Łasicę - Moje plany mogą rodzić się niespodziewanie i ulegać zmianom... - pstryknął palcami w powietrze -... bez ostrzeżenia, wedle potrzeb. Temu nie mogę tylko na waszych umiejętnościach i znajomościach z innymi polegać. Potrzebuję być w pewnym sensie samodzielny. Za poprzedniego życia było trochę łatwiej w tej kwestii, choć swoich ludzi też miałem. Sądzę, że łatwiej jednak szukać niż unikać. Więcej widocznych zagrożeń.

- Ale masz wymagania… - zaśmiała się Łasica chociaż krótko i bez wesołości. Obie łotrzyce popatrzyły na siebie z zastanowieniem.

- Zwykle się kogoś szuka na konkretną robotę albo jakiś typ. Wiesz, co innego jest szukać zabójcy, co innego szajki do obrabiania kogoś w ciemnych zaułkach a co innego bandę co komuś wybije zęby czy okna. Raczej mało kto jest na tyle uniwersalny aby mieć kogoś na każdą okazję. - Burgund odparła aby nakreślić koledze jak to się zwykle u nich w ferajnie zaczyna od szukania odpowiednich ludzi.

- No i jak za pieniądz to nie licz na jakąś lojalność do grobowej deski. Przynajmniej na początku. Za pierwszym razem to zwykle obie strony zakładają, że lepiej nie mieć do tej drugiej zbyt wielkiego zaufania. A to przychodzi z czasem. Jak się okazuje, że ta druga strona nie robi cię w wała. - dorzuciła Łasica dając znać, że tak na początek to wielkiej miłości między wynajmującym a najmitami to też raczej nie będzie.

- Musisz się na coś zdecydować. Kogo szukasz. Bo ludzie z ferajny zwykle się specjalizują w jakimś typie zleceń. I mają określone powiązania no i opinię na mieście. Co ma dobre i złe strony. Goście spoza miasta są bardziej płynni. Głównie ci z załóg statków albo co niedawno przybyli do miasta. Nie mają powiązań albo słabe, więc po nich za bardzo nikt by zapewne nie płakał ale też i słabo znają miasto no i nie mają powiązań. Więc to zależy kogo szukaz. - Łasica znów wróciła do punktu w jakim pewnie i mogłaby kogoś polecić no ale właśnie potrzebowała znać więcej detali kogo właściwie szuka Heinrich do tej współpracy.

- Kogoś, kto zajmowałby się pozyskiwaniem informacji z miasta, nie ze sfer wyższych. Kogoś, kto w razie potrzeby nastawiałby ucha, nawet jeżeli własnym by ryzykował. - spojrzał zaciekawiony na Łasicę i nagle dodał - Naprawdę włamujesz się do pokoi naszych sprzymierzeńców by nocą się z nimi kochać?

Obie łotrzyce w skupieniu marszczyły brwi i powoli kiwały głowami przyswajając te dokładniejsze wytyczne kogo szukał Heinrich więc jego ostatnie pytanie nieco je zaskoczyło. Ale i wywołało radosne i bezczelne uśmiechy.

- Dziewczyny ci powiedziały? Pewnie Pirora co? - domyśliła się liderka łotrzyc i wyznawczyń Węża szczerząc się do niego radośnie. I chyba wzmianka o tamtym numerze ją ucieszyła.

- A tak, zdarzyło mi się. Włamałam się do pokoju Pirory jak jeszcze w zimie mieszkała w karczmie i zanim się przeprowadziła tam na Bursztynową do siebie. Włamałam się a potem się kochałyśmy całą noc! Było fantastycznie! - roześmiała się wesoło więc chyba tamtą zimową i nocną przygodę wspomniała równie ciepło i miło jak jej blondwłosa i błękitnokrwista partnerka.

- A z tymi uszami no to jest parę osób. - dorzuciła po chwili i zaczęły się we dwie na głos zastanawiać kto by mógł tu być odpowiedni. Parę imion czy ksyw jakie heinrichowi nic nie mówiły przewinęło się i z przyczyn różnych koleżankom nie wydały się w końcu odpowiednie. Ale ostatecznie parę “twarzy” mu podpowiedziały, łącznie z tym jak ich znaleźć i się z nimi skontaktować.

No więc do ciężkich zadań to był dobry Łamigłówka. Chłopak z ferajny. Taki odpowiednik Silnego. Chyba nawet znali się między sobą chociaż z widzenia. Rosły, silny i brutalny. W sam raz aby komuś połamać szczękę czy żebra, wejść “na rympał” czym wyraźnie obie łotrzyce gardziły i same uważały się za elitę tutejszych włamywaczy, oszustów i naciągaczy zaś przemocą fizyczną wyraźnie gardziły. No ale czasem i taka była potrzebna. Łamigłówka mokrą robotą raczej się nie zajmował tak świadomie i celowo ale, że miał ciężką rękę i pałę - stąd właśnie jego ksywa - to i zdarzało się, że nie wszystkie ofiary jego napaści dożywały kolejnego dnia.

Był też Lipka. Bardziej podobny fachem do obu łotrzyc. Kieszonkowiec i włamywacza jednak koleżanki po fachu dały wyraźnie poznać, że może i ma ten fach w ręku, ale obie uważają się za lepsze od niego. Niemniej to był typowy miejski rzezimieszek, w sam raz aby gdzieś się zakraść czy coś zwędzić.

Był Stukacz. Bo stukał swoimi drewnianymi podestami co mu zostały po dawnych nogach. Był wcześniej marynarzem póki ułamany maszt nie strzaskał mu obu nóg tak bardzo, że trzeba było je obciąć. Teraz był zawodowym żebrakiem. Za parę groszy mógł być niewidzialny w miejscach skąd nie przeganiano żebraków.

Była Lisa Kuperek. Ladacznica pełną gębą. Ale prawie zawsze z jakimś syfem lub leczyła się po jakimś czy też ktoś ją znów zbrzuchacił. Więc raczej nie miała co liczyć na zatrudnienie w karczmach, tawernach czy burdelach nie mówiąc już o zamtuzach i lokalach z wyższej półki. Jako pospolita, portowa dziwka pracowała na ulicy, zwykle w portowych rejonach. Więc nie była zbyt wybredna co do klientów a i właśnie ksywa o tym świadczyła. Mimo wszystko głupia nie była więc może i coś by załatwić umiała o ile oczywiście ladacznica pasowałaby do takiego miejsca i zadania.

Była też Czerwony Kubraczek. Ksywa od czerwonego ubrania w jakim często chodziła. Dawniej miała zadatki na herszta jakiegoś pomniejszego gangu, może nawet by z czasem awansowali na poważniejszych graczy bo śmiałości, odwagi i mocnych pięści jej nie brakowało a do tego miała głowę na karku. Niestety za bardzo lubiła zagraniczne używki dla jakich d straciła głowę a w końcu swój gang i pozycję. Obecnie wciąż miewała porywy dawnej świetności ale jednak chwilowe i nałóg wciąż ją zżerał. Jej lojalność była mocno chwiejna bo zwykle należała do tego kto mógł jej zaoferować woreczek z pożądaną substancją a jak wszyscy w ferajnie o tym wiedzieli no to nikt nie najmował jej do poważnych zadań. Ale czasem frajerzy w porcie dawali się nabrać na jej wygląd i gadkę bo jak chciała to potrafiła być bardzo przekonywująca a nawet czarująca tak jak dawniej.

No jeszcze był Bercik. Niziołek co miał sklepik z gruchotami. Ale wszyscy wiedzieli, że to także paser. Za to brał prawie wszystko chociaż oczywiście za podłą cenę, 20% wartości to chyba był jego górny limit no ale jak ktoś, coś zwędził i chciał upłynnić, zwłaszcza jak zależało mu na czasie no to szedł do Bercika. Była plotka, że sprzedawał też plotki i można było się od niego różnych rzeczy dowiedzieć, zwłaszcza właśnie takich od swoich klientów, tych lewych. Było też nieprzyjemne podejrzenie, że być może rozmawiał równie chętnie ze strażą miejską lub innymi takimi łowcami nagród więc nad jego głową zbierały się ciemne chmury. Ferajna strasznie nie lubiła kapusiów i zwykle potem znajdowano ich trupy w Zaułku Topielców. Widocznie na razie albo go na niczym nie złapano za rękę albo to było takie gadanie bo jakoś dalej prosperował i nikt mu drugiego uśmiechu na gardle nie dorobił.

- No to masz tu parę osób. Rób co uważasz. Po żadnej z nich za bardzo byśmy nie płakały i raczej nie znają się z nami inaczej niż z widzenia. Ale jak dla mnie drogi na skróty nie ma i jak chcesz sobie założyć siatkę szpiegowską to po prostu musisz założyć siatkę szpiegowską. Gotowej nikt ci nie da i jak zaczynasz od zera to musisz ją budować kawałek po kawałku. - zakończyła swój wywód Łasica dając znać, że może zostawić z tym kolegę i dać mu działać po swojemu. Ale, że wątpi aby ot tak udało mu się sklecić sprawny mechanizm bez poświęcania czasu i własnego zaangażowania.

Heinrich uśmiechnął się z zadowoleniem i skinął głową.
- Taki zaczątek mi wystarczy. Hmm... A gdybym chciał komuś włamać się do pokoju by zmolestować to do ciebie walić? - zapytał żartobliwie Łasicy.

- Oczywiście! Zwłaszcza jak to byłby ktoś przystojny albo jakaś ślicznotka. Jak jeszcze by lubił taki ktoś zabawy z nocnymi włamywaczkami to już w ogóle z uśmiechem na ustach i pocałowaniem w rękę! A co? Masz kogoś takiego? - Łasica znów się roześmiała widząc, że Heinrich wrócił do jednego z jej ulubionych tematów i okazała pełen entuzjazm dla takiej inicjatywy. Burgund zresztą też pokiwała głową dając wyraz swojego poparcia i zainteresowania.

- Na razie nie mam innego... tylko siebie. Ale to opcja jedynie dla chętnych na bardzo ostre traktowanie. - zaśmiał się... niepewne czy mówił poważnie - No i dzieciaka, Joachima się znaczy, bo biedak coś spięty.

- Chętnych na bardzo ostre traktowanie? - Łasica spojrzała porozumiewawczo na swoją rudowłosą partnerkę jak kot co usłyszał buszującą po podłodze mysz. Na obu twarzach wykwitły wesołe uśmieszki.

- No to może i by się dało coś zrobić. Jakby jakaś dziura w oknie albo rysy przy zamku to nie był powód do jakiejś wielkiej afery. - powiedziała liderka slaaneshytek jakby podchodziła do negocjacji poważnej transakcji handlowej. Tylko takiej jaka sprawia jej dużo przyjemności, a i przedmiot obrotu też jest przez nią lubiany.

- A Joachim taki spięty? Za dużo pracuje i za mało chodzi po tawernach. Sam widzisz jakie fajne dziewczyny można tam spotkać. A są jeszcze i inne rozrywki. - Burgund dołączyła do koleżanki w tej rozmowie wymownie zataczając dłonią na resztę tej hałaśliwej pstrokacizny jaka siedziała, stała, chodziła, kłóciła się, rozmawiała czy rżnęła w karty w tej portowej tawernie. Także ich trójka wydawała się tylko kolejną grupką w tej hałaśliwej i barwnej mieszance.

- Na wieczór jestem poza domem, ale w nocy zostaję w domu. - spojrzał uważnie po kobietach - Tylko czy naprawdę jesteście pewne wyboru? Nie przyjmuję reklamacji.

- Naprawdę? Dla mnie brzmi jak zaproszenie. A właściwie to masz jakieś doświadczenie w tej materii drogi panie? - Łasica spojrzała znów na rudowłosą koleżankę, ale sama wzięła gliniany kufel i upiła z niego łyk wracając spojrzeniem do swojego rozmówcy siedzącego po drugiej stronie stołu. Tym razem uderzyła w bardziej kokietujący ton niż przed chwilą.

- No właśnie. Na co by takie dwie nocne włamywaczki mogły liczyć? - zapytała Burgund też ciekawa tego umawiania się na niezapowiedzianą nocną wizytę.

- Doświadczenie inkwizycyjnej przeszłości może być nagięte na ukaranie bezczelnych kobiet, które wejdą w coś, z czego tak łatwo się nie wyplączą. - złożył pocałunek na policzku Łasicy, po czym uniósł się z siedzenia - Zostawię was na razie splątane wyobraźnią. Na razie.

- No to my cię też zostawim+y. Na razie. - odparła wesoło i całkiem obiecująco Łasica nie mając nic przeciwko takiemu cmoknięciu w policzek. Burgund też mu posłała całusa po czym tak je zostawił obie przy stole.

- To do jutra. Pewnie będziemy na tym rodzinnym spotkaniu. - rzuciła mu Łasica na pożegnanie.


Wieczór, kamienica Joachima


Były Inkwizytor miał dobry nastrój, gdy zbliżał się do miejsca, w którym mieszkał mag-kultysta. Zapowiadało się dość ironiczne spotkanie między nieposłusznym Sigmarowi magiem a człowiekiem, który większość swojego dorosłego życia spędził na łowieniu takich i zabijaniu ich... niekoniecznie bez ofiar osób trzecich.
Z delikatnym samozadowoleniem, ruszył do drzwi młodego maga, ubrany w skórzaną kurtę podróżną pod podróżnym płaszczem. Zapukał do tych "wrót" twardą drewnianą laską i w oczekiwaniu przybrał poważny wzrok profesjonalisty.

Drzwi otworzył ponuro wyglądający zbrojny z opaską na oku, którego Heinrich mógł rozpoznać jako ochroniarza Joachima, Gunthera, od niedawna też członka zboru. Zmierzył on inkwizytora badawczym spojrzeniem.
- Szukacie mistrza Joachima?

Heinrich spojrzał na Gunthera i skinął głową.
- W rzeczy samej. Mamy do przedyskutowania sprawy.

***

Po chwili Heinrich został zaproszony do salonu, gdzie czarodziej, kończący właśnie popijanie jakiś ziół, wstał z fotela.
- Heinrichu, co cię do mnie sprowadza? - zmrużył nieco oczy.

Były Łowca Czarownic obserwował reakcję Joachima.
- Czyżby był jakiś problem? - zapytał wprost, jakby przechodził do przesłuchania - Przeszkodziłem w czymś? Wyglądasz na spiętego.

- Intensywny dzień miałem… - czarodziej wbił spojrzenie w Inkwizytora. Jako członkowie Zboru powinni wykazywać do siebie minimum zaufania, ale w końcu Heinrich był wcześniej łowcą czarownic.
- To chyba nie jest przesłuchanie? Jesteśmy po tej samej stronie, prawda?

- Jeszcze kilka miesięcy temu to była opcja byśmy byli wrogami. - Heinrich odparł naturalne, bez cienia winy - Ciężko uwolnić się od przeszłości, prawda? - dodał retorycznie i kontynuował - A do tego twoje mieszkanie byłoby słabym miejscem na takową rozmowę z przymusu, i to jeszcze jak masz ochronę. - przeniósł ciężar na trzymaną laskę - Nie obawiaj się starego bezzębnego psa z metalem w szczęce. - chrapliwie zaśmiał się - Przychodzę by pomoc zaoferować. Z Akademią.

- Z Akademią? - błysk pojawił się w oku Joachima.
- Byłem tam dzisiaj z rektorem i łowcą nagród Hetzwigiem. Artefakt Vesty znajduje się podziemiach zapięczętowany w skrzyni, która chyba tłumi jego moc, ale ja ją i tak wyczułem…. problem polega na tym, że żeby tam się dostać opowiedziałem o zagrożeniu i że ktoś może chcieć wykraść coś cennego z Akademii. Dlatego planują wzmocnić zabezpieczenia…

Heinrich lekko uśmiechnął się.
- Jakiś czas temu rozmawiałem z Czerwonym Johanem. - odezwał się po wysłuchaniu całej opowieści maga o tym, co wydarzyło się w Akademii - Jest możliwość bym zagadał go ponownie, aby właśnie dostać przydział jako ochrona w Akademii, cenne ładunki... Możliwie nawet Rune miałby z tym łatwiej by się wkręcić lub kogoś innego. - wyjaśnił.

- Dobry pomysł… wtedy uderzymy w nocy, weźmiemy artefakt i uciekniemy z nim… tylko wtedy osoby zaangażowane w ochronę będą podejrzane… dobrze byłoby np. jakieś rany udać… - zauważył Joachim.

- A twoje umiejętności w magicznych iluzjach? - dopytał były inkwizytor.

-To nie jest moja specjalność, jestem Astromantą - westchnął czarodziej - mogę w pewnym zakresie przewidzieć przyszłość, zmienić los, wędrować jako postać astralna…

- Zawsze możemy po prostu jednego z ochrony ubić by samemu nie musieć dużo oberwać. - zaproponował.

- Jutro jest spotkanie Zboru, możemy dopracować szczegóły…. pytanie czy lepiej zaangażować w to dziewczyny Łasicy czy grupę Silnego?
- Sądzę, że Silny to lepszy wybór. - zastanowił się - Choć... Daj mi czas, przemyślę i podam na Zborze. Dziewczyny są w świątyni zaangażowane, a i tak wielu nie chce do Akademii wciskać. - spojrzał w oczy maga - A jak w sumie było z Hetzwigiem?

- Całkiem w porządku, był ciekaw moich zdolności wróżbiarskich i pytał się gdzie mieszkam. - Raczej nie wyglądało by mnie o coś podejrzewał, albo przynajmniej dobrze to maskował... - Joachim wzruszył ramionami.

- Hmm... - Heinrich przymknął oczy - Możliwe, że pomysł się stworzył, ale dopiero jutro zobaczę czy wszystkie kawałki się złożą. - otworzył oczy - Pamiętasz, kiedy Merga odpływa?

- Chyba po Festag, miała zabrać ze sobą do Norski zrabowane mienie ze świątyni…a czemu ma to znaczenie dla tej sprawy?

- Qui pro quo, Joachimie. - von Achterberg zmrużył oczy i powtórzył powoli niepokojącym okrutnym tonem - Qui pro quo.

***

Opuszczając dom Joachima były inkwizytor zastanawiał się nad kolejnym dniem. Na pewno będzie musiał spotkać się z Rune, najlepiej jeszcze przed zborem. Resztę spraw będzie mógł załatwić podczas zgromadzenia.

Podczas wizyty u Barona Joachima zaskoczyła informacja o wizycie tamtego na bagnach. Ale starał się z tego jakoś gładko wybrnąć.
Stwierdził, że to tłumaczy obecność potwora w snach. Sen mógł być wywołany albo niepokojem związanym z tym wydarzeniem, albo być ostrzeżeniem od wyższych sił.
Zapytał się, czy ludzie z miasta często zapuszczają się na bagna, jeśli tak, to trzeba było ich ostrzec. Albo i zorganizować wyprawę żeby się zajęła tym potworem.
Również polecił Baronowi odpoczynek, chociaż wróżba którą miał sugerowała, że czas sprzyjał wyrafinowanym przedsięwzięciom, więc jeśli Baron coś planował, to nie należało się z tego wycofywać, tylko zachować większą czujność i ostrożność.

Kiedy wychodzili, zagadnął kapłankę Morra, mówić, że może z tą jej wzmianką że mury we śnie przypominały mury Akademii jest coś na rzeczy, bo sam miał wróżby wskazujące że coś złego może się tam wydarzyć. I to łączyło się też z niepokojącymi wróżbami o których wcześniej opowiadał kiedy spotkali się u Van Hansenów. Miał nawet mieć spotkanie z rektorem w tej sprawie.

Miał nadzieję, że w tej sposób nieco odsunie od siebie podejrzenia jeśli artefakt Vesty rzeczywiście zostanie wykradziony z Akademii, bo przecież czemu złodziej miałby ostrzegać sam przed sobą?


Południe, wizyta w Akademii

“- No i? To to? - zagaił go Hetzwig który też wszedł do środka i rozglądał się po tym wszystkich rupieciach. W końcu spojrzał chytrze na magistra. - Podobno czarodzieje widzą rzeczy jakich normalni ludzie nie mogą dostrzec. To co magu? Dostrzegłeś coś niezwykłego? Bo rektor mówi, że zostawił tą wisienkę na koniec i wiele do oglądania już nie ma. - odezwał się ponownie patrząc na niego z kpiącym uśmiechem. Przy drzwiach rektor spojrzał na nich ale raczej rozmawiał z Bartolomeo o tym wstawianiu nowych drzwi i krat, jak to by wyglądało, ile zajęło, ile kosztowało i tak dalej.”

Joachim zawahał się. Czuł wabiący go ze skrzyni odgłos dzwoneczków i wiedział, że to było to czego szukał. Tylko niestety przez strategię która przyjął doszło do wzmocnienia ochrony tego miejsca i nie łatwo będzie teraz wykraść artefakt…. ale przynajmniej spróbuje go zobaczyć.

- Tak, wyczuwam moc płynącą z tej skrzyni. Ale żeby więcej się dowiedzieć musimy ją otworzyć…

Łowca nagród skinął głową i spojrzał w stronę drzwi. Tam rektor już kończył umawiać się z Bartolomeo na te szacunki i kosztorysy co do drzwi i obaj podeszli do dwóch gości.

- Joachim mówi, że to może być to czego szukamy. Można otworzyć i rzucić okiem? - Hetzwig skinął kciukiem w stronę stojącej pod ścianą wielkiej i niezbyt urodziwej skrzyni. Za to sprawiała całkiem solidne wrażenie, nawet jak się patrzyło tylko zwykłymi oczami.

- Obawiam się, że to nie będzie teraz możliwe. - odparł grzecznie ale stanowczo profesor Vogel. Widząc pytające spojrzenia szybko wyjaśnił. - Procedura wymaga aby to robić wyłącznie w obecności wymaganej komisji. W tym wypadku chodzi o mnie, naszego głównego magazyniera oraz przedstawiciela ratusza, kapitanatu oraz upoważnionych kapłanów. Łącznie to jak widzicie pięć szacownych osób. Zresztą jak koledzy widzicie jest kłódka i dwa zamki, łącznie jest potrzeba trzy klucze. Z czego my mamy tutaj tylko jeden. Drugi jest w świątyni Mananna a trzeci w kapitanacie portu. - rektor jak i poprzednio wydawał się skłonny do współpracy i zależało mu na przekonaniu gości i to tak aby nie odnieśli wrażenia, że coś ukrywa lub mataczy. Procedura brzmiała jednak dość skomplikowanie jakby ktoś chciał się zabezpieczyć, że jedna, nawet uprawniona osoba z kluczem nie powinna dobrać się do zawartości skrzyni.

Joachim uważnie słuchał słów profesora, które, podobnie jak wygląd skrzyni, sugerowały, że ktokolwiek umieścił tutaj artefakt, zdawał sobie sprawę że jest to coś o wielkim znaczeniu lub bardzo niebezpieczne.
- Oczywiście, szanujemy procedury…. wiesz może Profesorze, od jak dawna ta skrzynia się tutaj znajduje?

- Niezbyt długo. Jakoś to trafiło do nas pod koniec jesieni. Jeszcze zanim zima zaczęła się na dobre. - rektor zmarszczył brwi aby odświeżyć sobie pamięć ale nie brzmiało jakby ta skrzynia stała tu od początków budowy tego miasta i uczelni.

- A w jakich okolicznościach trafiła? - Joachim kontynuował pytania. Wszelka wiedza na ten temat była cenna.

- W dość dramatycznych. I potrzeba było odpowiednie miejsce do bezpiecznego składowania aż się postanowi co z tym robić dalej no i na razie tak to zostało jak widzisz. A czemu cię tak zainteresowała ta skrzynia? Uważasz, że ma jakiś związek z twoją wróżbą? Może coś ci się wyjaśniło podczas tej naszej małej wycieczki o co chodzi z tym zagrożeniem? - rektor widocznie nie był skłonny zdradzać zbyt wiele o tej skrzyni a może to też stanowiło część systemu bezpieczeństwa. Łowca nagród i mistrz ślusarski na razie się przysłuchiwali zerkając ciekawie to na rozmówców to na skrzynię jaka stała się głównym tematem rozmowy. Zaś profesor Vogel był ciekaw czy jak już właściwie obeszli całą uczelnię to czy magister jaki przybył tu przedwczoraj z ostrzeżeniem może już wyjaśnić coś więcej niż wtedy.

- Tak, sądzę że moje wróżby dotyczyły w szczególności zawartości tej skrzyni. Ważne jest, żeby nie wpadła w niepowołane ręce, wiązałoby się z tym zagrożenie, choć nie znam wszystkich szczegółów, moje metody dają wskazówki o bardziej kierunkowym charakterze niż bardziej szczegółowe rozwiązania. Na szczęście jako rezydent Kolegiów jestem właściwą osobą żeby zająć się tą sprawą, ale chciałbym się dowiedzieć więcej - czarodziej odparł pewnym siebie tonem, starając się przekonać rozmówcom że jako ekspert od takich magicznych tematów powinien wiedzieć jak najwięcej.

- Rozumiem i doceniam ale jak już mówiłem decyzja nie zależy tylko ode mnie. Jestem tu, że tak powiem, kustoszem tego magazynu ale ta rzecz nie należy do mnie. Przekażę twoją prośbę komisji. - Vogel skłonił głowę ale w kulturalny sposób odmówił podejmowania pochopnych decyzji jeszcze raz podkreślając, że nie jest tu jedynowładcą.

- No jak to już wszystko to ja już pójdę. W najbliższym czasie przyślę kosztorys zamówionych zabezpieczeń i omówimy wszystko jeszcze raz na spokojnie. - mistrz ślusarski zabrał głos uznając, że skoro to było ostatnie pomieszczenie do oglądania to jest gotów zabrać się do pracy.

- A gdzie cię spotkać magistrze? Na wypadek gdybyś znów miał jakieś uczulające na niebezpieczeństwo wróżby? - zagaił do Joachima łowca czarownic.

Joachim podał adres swojej kamienicy
- Regularnie patrzę w gwiazdy, więc nie wykluczam że pojawią się jakieś nowe znaki, choć mam nadzieję na lepsze wieści.

- A o jakiej komisji mówić Rektorze? Należącej do Akademii? - czarodziej postanowił przynajmniej tego się dowiedzieć.

- Nie, nie. Znaczy tylko częściowo. Akademię ja reprezentuję. A reszta to ci co wspomniałem. Ktoś z ratusza, kapłanów i kapitanatu. Będę musiał ich powiadomić o tej sprawie. I jeśli byś był zainteresowany otwarciem tej skrzyni to przedstawię im twój wniosek po czym zostanie czekać na odpowiedź. - rektor Vogel chętnie wyjaśnił te wątpliwości przypominając ten skład komisji o jakim mówił wcześniej więc widocznie chodziło o tą samą.

- No i trzeba się tak na wszelki wypadek przygotować na wścibskich gości skoro nasz magister mówi, że mogą się skusić na zawartość tej skrzyni. - dorzucił Hetzwig wskazując brodą na spory kufer wielkości małej szafy.

Popołudnie, rozmowa w Aptece Sigmindusa

- A tak, oczywiście. To chodźcie, na górę, ja wszystko tu zamknę i już do was idę. - grubas pokiwał swoją byczą głową ale jak już się pochwalił swoimi osiągnięciami to był gotów do dalszej, owocnej współpracy. Wrócili na górę do tego gabinetu a Joachim mógł wspomieć a propos ich rodzinnych ladacznic na jakie tak narzekał aptekarz, że zgodziły się na jego udział w roli niewidzialnej czujki tylko chciały najpierw sprawdzić jak to wygląda w praktyce. Bo jeśli w tej astralnej formie nie mógł otwierać drzwi ani okien to niezbyt to mogło pomóc w ich sforsowaniu. Ale jako ktoś na czatach to mógł się przydać. Na razie jednak czekały na to co wyjdzie ich szlachetnie urodzonym koleżankom w sprawie odbitki klucza do świątynnego skarbca. W końcu zanim zaczęli na poważnie rozmawiać przy stole znów zadzwonił dzwonek i po chwili gospodarz wrócił w mocno rozczochranym i woniejącym winem Aaronem co wyglądał jakby prawie zaspał na to spotkanie.

- Dobrze cię widzieć bracie - Joachim uśmiechnął się do Aarona, starając żeby to nie wygłądało to jak kpina. Nawet trochę go polubił, choć oczywiście przykre, że taki zdolny czarodziej pozwalał by nałóg niszczył jego potencjał.

- Rozmawialiśmy właśnie o imponującym przedsięwzięciu którym kieruje Sigismundus i o tym jak możemy je wesprzeć. Co do składników na mikstury, te dostępne do kupienia proponuje podzielić pomiędzy nas żeby nie kupować tego samego w nadmiernych ilościach, ja mogę dość sporo zakupić.

- Kilka bardziej egzotycznych składników znajduje się na okolicznych bagnach i tam myślę, że lepiej nie wyprawić się w pojedynkę, tylko większą grupą. Tym bardziej, że jak się dzisiaj dowiedziałem, podczas polowania na tych właśnie bagnach jeden z mieszkańców miasta trafił tam na ślad jakiegoś potwora dużo większego od człowieka, chociaż szczegółów nie znam bo nie widział go z bliska.

Przez chwilę nauczyciel i aptekarz patrzyli na Aarona z powątpiewaniem. Bo ten wpatrywał się w nich niezbyt bystro i marszczył brwi jakby przez alkoholowe opary walczył z własną pamięcią usiłując skojarzyć o czym rozmawiają.

- Aaa… Te muchy… I czerwie w łonach… Tak, tak, już kojarzę… Aha i co z tym? - wreszcie wydawało się, że coś się odektało we właściwym miejscu bo rozczochraniec pokiwał głową, że coś jednak pamięta z tego co było mówione. Co obaj jego koledzy przyjęli z ulgą i uśmiechami zadowolenia.

- No i właśnie dyskutujemy o miksturach wspomagających tą hodowlę. - wyjaśnił mu Tobias jakby mówił do ucznia jakiego nie było na ostatniej lekcji i teraz trzeba mu na szybko streścić o co chodzi w tej nowej.

- Dobrze koledzy może ja to wszystko uproszczę. Z tymi najprostszymi to ja sobie poradzę. Już wysłałem Strupasa by zdobył resztę. Przypuszczam, że do zmroku powinien wrócić. Więc wieczorem pewnie byśmy mogli zacząć produkcję. Sądząc po opisie przepisów dzień czy dwa i powinny być gotowe. Więc myślę, że na Wellentag, może Aubentag tak z zapasem, powinny być gotowe. Co prawda ta z traktu już do tego czasu ma szansę wydać miot ale jeszcze Loszce można dopomóc a tej drugiej przyda się na następny raz. Te najprostsze wedle opisów przyspieszają wzrost i czas dorastania maleństw w łonie o 10 do 20%. Więc może nie powala no ale to zawsze dzień czy dwa wcześniej niż bez tego. A przypominam, że jak te muchy mają być gotowe do użycia na przełomie miesiąca to okienko czasowe do zapłodnienia ladacznic mamy dość niewielkie. Potem oczywiście też można ale są coraz mniejsze szanse, że osiągnie się dorosłe osobniki na moment ataku. - gospodarz szybko nakreślił jak widzi sprawę zbierania tych składników. Wyglądało na to, że w podstawowej wersji jest szansa, że sam to da radę załatwić chociaż pomoc kolegów byłaby mu na rękę.

- Tak, ale te bardziej zaawansowane są skuteczniejsze ale też wymagają trudniejszych do zdobycia składników. Przyznam, że niezbyt mi się wyprawa na Diabelskie Bagna. Mają złą opinię. Rzeczywiście masz rację Joachimie, przydałoby się tam wysłać solidny zespół. Zwłaszcza jak tam taka mgła i jakieś potowory. Mamy właściwie kogoś kto zna się na bagnach i potworach? - guwernant przyznał mu rację ale też zauważył, że wyprawa na okryte złą sławą Teufelsumpf zapowiada się na dość trudną. Zwłaszcza jak tam miały jakieś potwory wchodzić w grę.

- Ja też wolałbym sam tam się nie udawać. Wziąłbym co najmniej mojego ochroniarza Gunthera i może kogoś z ludzi Silnego. Vasilij albo Norma chyba się trochę znają na wyprawach w plener? Moglibyśmy też poprosić o pomoc kogoś z plemienia Lily… - czarodziej wyliczał możliwe osoby przydatne w takie wyprawie.

- Lilly to miała iść do tych swoich jaskiniowców dziś lub jutro. Nie wiem czy jeszcze jest w mieście. A Vasilij i Norma mieli towarzyszyć Merdze to już tak trochę mieliśmy ich oszczędzać. Trzeba by dostać zgodę Starszego czy można by ich użyć. - Thobias skinął powoli głową bo coś ich zbór miał zdecydowanie miejski charakter i za bardzo ludzi z lasów, wiosek czy bagien to jakoś nie mieli. Norma przybyła ostatniej zimy z dzikiej i mroźnej Norski a Vasilij był hersztem lokalnych przemytników to była nadzieja, że może by mieli jakieś talenty w tej materii.

- No, to ktoś ma czas żeby się dzisiaj albo jutro Starszego o to zapytać? Ja mam trochę teraz rzeczy na głowie, jak sprawa artefaktu Vesty, ale tutaj chyba musimy Tobiasie, Aaronie porozmawiać na osobności? - czarodziej spojrzał na współwyznawców, wzdychając. Za dużo było naraz do planowania, ale w końcu jego Patron władał losem i intrygami.

- Ja tu jestem jak w lochu. Nie mogę się stąd ruszyć, muszę wszystkiego dopilnować. Może wieczorem jak Strupas wróci to go mogę poprosić aby wysłał wiadomość. - gospodarz odezwał się pierwszy zgłaszając te same trudności o jakich mówił jeszcze służącemu Joachima jakiego do niego posłał z prośbą o spotkanie.

- Ja jak będę wracał to mogę zostawić mistrzowi wiadomość. Coś mam mu od was przekazać? - guwernant odezwał się z dostojeństwem i otworzył swoją torbę wyjmując z niej przybory do pisania i kartki aby napisać ową wiadomość dla Starszego.

- No mnie to by się ktoś do pomocy przydał. Bo we dwóch ze Strupasem to ledwo wiążemy koniec z końcem. Sami widzicie, jeden z nas zawsze musi być tutaj to na wszystko inne zostaje ten drugi. Nie wiem jak to będzie jak się stąd wyprowadzę. W tej jaskini Oster to też musiałbym kogoś mieć do pomocy. Przecież ktoś hodowli musi przypilnować, pewnie trzeba będzie jakieś cele czy inne klatki dla nich pobudować. Na początek mogę zabrać Strupasa no ale to wtedy żadnego z nas tu w mieście nie będzie. I co by nie mówić to jednak lubię tą aptekę i nie chciałbym aby mi tu wszystko rozkradli czy spalili. I jeszcze nie wiem co z hodowlą bo jak wam pokazywałem właśnie zacząłem. Ta z traktu to może wydać miot może jutro, może pojutrze, może w Wellentag najpóźniej. Przynajmniej wedle zapisków Mergi. A Loszka to parę dni później, jakoś w okolicach Marktag by wypadał termin. Jednak dzień w jedną czy drugą stronę może się to różnić. W Marktag też chciałem poszukać wozu z budą do transportu do tej jaskini. Bo tak w środku tygodnia to trochę nie wiadomo gdzie szukać. W dzień targowy najłatwiej. - grubas wylał z siebie całą listę komplikacji i potrzeb jakie ostatnio odkrył głównie w związku zaczętą hodowlą muszego nasienia Oster i planowanymi przenosinami do jej jaskini. Z tego co mówili wyglądało, że to cały dzień drogi na wschód więc niezbyt daleko z perspektywy miasta i okolicy ale też i nie tak blisko aby w pół dnia dało się wyskoczyć za miasto i wrócić.

- Dobrze, zapiszę to. Ale jutro i tak mamy zbór więc pewnie sam będziesz mógł porozmawiać z mistrzem. - Thobias zamoczył pióro w przenośnym kałamażu i zaczął nim pisać na papierze. Jak się można było spodziewać po wykształconej osobie, do tego nauczycielu i wychowawcy miał bardzo ładne i staranne pismo.

- A faktycznie jutro jest zbór - westchnął Joachim.
- Ostatnio jestem taki zapracowany, że czas szybko leci. Czarodziej rozumiał skargi aptekarza, ale nie miał zamiaru zostać pomagierem każdego potrzebującego pomocy w zborze, uważał że i tak teraz miał sporo na głowie a dobrze przecież było tez mieć czas na lektury i badania.

- Może ktoś z plemienia Lily mógły na stałe pomagać w jaskini? - zaproponował.
- No i dobrze że jutro jest spotkanie, bo zlokalizowałem artefakt Vesty w Akademii. Niestety nie będzie łatwo go wydostać.

- Może. Ale to by trzeba z nią pogadać a rzeczywiście ostatnio Starszy mówił, że miała udać się tam do swoich to może jej już nie być w mieście. Ciekawe czy zdąży do jutra wrócić. - aptekarz zadumał się nad propozycją młodszego i szczuplejszego kolegi. Jednak zgodnie z ustaleniami z wcześniejszego spotkania jakie odbyło się ledwo parę dni temu rzeczywiście była mowa, że mutantka miała udać się do swojej rodzimej jaskini za miastem aby omówić z nimi parę spraw więc mogło już jej nie być w mieście. Chyba, żeby coś opóźniło jej wymarsz z miasta.

- Zlokalizowałeś artefakt Vesty? I jak wygląda? Co to jest? Gdzie jest? - Thobias nie ukrywał swojego zaciekawienia nowym tropem jaki wiódł do tej z Sióstr jaka poświęciła się temu samemu patronowi co on więc nią był najbardziej zainteresowany.

- Jest ukryty w zapieczętowanej skrzyni w podziemiach Akademii. Słyszałem od niego wezwanie, niczym brzmienie dzwonków. Niestety, rektor jest bardzo ostrożny w tej sprawie i nawet nie pozwolił na otwarcie skrzyni… nie będzie też łatwo się tam dostać… - wyjaśnił Joachim.

- Czyli wiesz gdzie to jest? Trafiłbyś tam ponownie? Szkoda, że nie pozwolił otworzyć. Dalej nie wiemy co to jest. Ale jak słyszałeś zew Vesty to pewnie to to czego szukamy. - Tobias swoim analitycznym umysłem próbował przyswoić to co powiedział kolega.

- Ale jak jest gdzieś tam w środku Akademii to rzeczywiście nie będzie łatwo tego wydobyć. A duża ta skrzynia? Tak coś aby wynieść w plecaku czy torbie? - zaciekawił się grzecznie gospodarz. Nie widział skrzyni więc pytanie było zrozumiałe. Ale skrzynia była spora, pewnie dwóch ludzi by musiało ją przenosić. Do tego prowadził tam korytarz piwniczny i zamykane drzwi do piwnicy i jeszcze te do samego magazynu. A rektor rozmawiał z Bartolomeo o wstawieniu nowych zabezpieczeń.

- Trafić trafiłbym ale trzeba się przynajmniej by było przez dwoje drzwi przedostać. A skrzynię musiałoby dwoje ludzi przenieść. Mimo wszystko powinniśmy działać pewnie szybko, bo planują dodatkowo wzmocnić zabezpieczenia - zadumał się Joachim.

- Czyli dość spora. W kieszeni się tego nie wyniesie. Trudno będzie to załatwić dyskretnie. - zadumał się guwernant i wychowawca gdy usłyszał te wieści.

- Od dyskretnych spraw to mamy Burgund i Łasicę. Ich można by zapytać. - zaproponował Aaron widząc chwilę ciszy przy stole.

- Znowu one? Przecież jak im się uda to znów przypiszą sobie sukces. A już teraz jest ich najwięcej i się panoszą. A trzeba się liczyć, że na ten ich słodki miód ktoś znów się skusi i będzie ich jeszcze więcej. Myślę nad jakimś fortelem aby wydobyć tą skrzynię. Już prędzej wolałbym poprosić o pomoc chłopaków Silnego. Od zimy ich pozycja też spadła tak jak i nasza. - Tobias skrzywił się na myśl, że frakcja slaaneshytek miałaby znów przypisać sobie jakiś sukces w szukaniu dziedzictwa Sióstr.

- Już przy tej świątyni znów grają pierwsze skrzypce. Jak im się uda znów będą na piedestale. Ja też się zgłosiłem no ale właśnie po to aby nie było, że one te wszystkie sukcesy osiągają same. A zasiać się nie chcą. A to taka ważna dla nas wszystkich sprawa. - aptekarz też wydawał się nie być zwolennikiem wzrostu znaczenia koleżanek spod znaku Węża. No i wyraźnie miał do nich żal, że nie chcą dać się zasiać nasieniem Oster.

- To jak ich nie chcecie to nie. Ale wtedy trzeba wymyślić jak wydobyć stamtąd tą skrzynie. Ja mógłbym tam skoczyć jakbym wiedział jakie to drzwi ale sam to i tak jej nie wyskoczę. - mruknął Aaron odkorkowując sobie butelkę i chyba niezbyt przejmując się kto tu kogo lubi bardziej czy mniej w ich sekretnej, spaczonej rodzinie.

- Co masz na myśli mówiąc “skoczyć” - spytał się Joachim, na razie pomijając kwestię współpracy ze slaaneshytkami. To nie było dla niego kluczowe, tylko rezultat, nie miał teraz czasu na intrygi.

- No skoczyć. Najpierw tu a potem skok tam. Czasem. Czasem mi się udaje. Przez ścianę do środka albo na odwrót. Tylko nie wiadomo co tam jest to jednak ryzyko jest. I nie zawsze się udaje. Właściwie to czasem. - wymamrotał Aaron napełniając sobie kubek nową porcją wina prosto z butelki nie kłopocząc się z jego rozcieńczaniem wodą. Dwaj ich koledzy zmrużyli oczy niezbyt wiedząc jak traktować mamrotanie kolegi.

To się może okazać przydatne, jak działa to zaklęcie? - zainteresował się Joachim.
- Może dopracujemy plan jutro na zborze? Ale obawiam się, że czas nie działa na naszą korzyść więc trzeba by zrobić akcję w ciągu najbliższych kilku dni…

- To nie jest zaklęcie. Chyba… Chyba nie… Nic nie mówię ani nie robię gestów… Ot pomyślę sobie, że chcę tam skoczyć i już. Samo tak… Właściwie nie wiem jak to dokładnie działa. Taki wrodzony talent. Tak to nazywali. W Kolegium. Niektórzy tak mają. Rodzą się z tym. Albo tamtym. - wymamrotał Aaron nieco rozkojarzonym tonem. Sigismundus i Thobias przysłuchiwali się temu z zainteresowaniem bo rozczochrany i zaniedbany magister raczej nie kojarzył się z czymś innym niż kimś na wiecznym kacu lub popijającym coś w kącie. Jak teraz. Duszkiem wypił chyba z pół kubka i siąpił nosem więc raczej nie wyglądał jak jakiś godny zaufania uczony nie mówiąc już o magistrze sztuk mistycznych.

- No tak, jutro zbór. Ha! A może i poród! Z tej pielgrzymki powinny wyjść te małe to patrząc po wylinkach jakie miała do tej pory to może już jutro,albo pojutrze, albo jeszcze dzień potem. Trzymajcie proszę kciuki aby wszystko poszło jak najlepiej! Nawet za tą idiotkę bo co jak co ale na razie z nosicielkami to jest skąpo to nawet taką durną babę trzeba oszczędzać. - gospodarz pokiwał mądrze głową ale skoro mowa była o jutrzejszym, razem tradycyjnym terminie spotkania to i wrócił do tego tematu.

- No rzeczywiście. Powodzenia w hodowli, no i innych sprawach. Ale na mnie już czas. Jeszcze będę musiał wysłać tą wiadomość. - guwernant skinął głową i zaczął wkładać swoje papierzyska z powrotem do swojej torby.


************************************************** ******

Joachim zmęczył się dużą ilością spotkań i planów. Była kwestia pomocy w planach mnożenia się pomiotu Oster i potencjalnej wyprawy na bagna po składniki, choć tam widziano jakiegoś potwora, który nawiedzał też ludzi w snach... czy ten stwór był związany z Vestą? Miał też udać się na kolejne spotkanie ze zwierzoludźmi Gnaaka i zastanawiał się czy jakoś tych dwóch kwestii nie połączyć. No ale stwierdził że najważniejsza jednak była sprawa dziedzictwa Vesty. Ono go wzywało. Dlatego też temu chciał nadać najwyższy priorytet.

Wieczorem jeszcze odwiedził go były inkwizytor Heinrich. Pomimo niechęci do tej profesji wizyta wcale nie zakończyła się źle, ponieważ tamten zaoferował pomoc w sprawie artefaktu zamkniętego w skrzyni.

Przed snem zdecydował się postawić wróżbę na temat zdobycia artefaktu Vesty. Skłaniał się ku temu by jak najszybciej zorganizować kradzież, zanim obrona Akademii zostanie wzmocniona. I chciał postawić wróżbę czy to dobry pomysł i czy lepiej wziąć do pomocy Silnego czy Łasicę.

Następnego dnia planował się wyspać i trochę rano odpocząć, potem może jeszcze przed Zborem mógłby pogadać z Silnym czy ten byłby skłonny pomóc w napaści na Akademię. Dobrze też byłoby dowiedzieć się czegoś o tej komisji o której wspomniał rektor, w sumie mógł się przejść do ratusza i złożyć doniesienie o tym potworze na bagnach, a przy okazji spytać się o tą komisję. No i był Zbór, gdzie można było ich plany dopracować...

Angestag; rano; świątynia Morra

Otto chwilę zastanawiał się jak podejść do sytuacji. Nie chciał, aby jego intruzja była zbyt oczywista, ale chciał jednak doprowadzić do rozmowy z Wysoką Morrytką. Postanowił szczerze podejść do sprawy, przynajmniej tak szczerze jak mógł Chaosyta w świątyni Morra. Podszedł do bladolicej kobiety, delikatnie się skłaniają gdy ją "zobaczył".
- Pochwalony, Matko Somnium. Można? - wskazał na miejsce obok kobiety.

- Pochwalony Otto. Tak, proszę. - bladolica kapłanka spojrzała w bok na to kto do niej podszedł i widocznie rozpoznała kto. Skłoniła lekko swoją czarną głowę na powitanie i zachęciła mnicha aby usiadł obok niej.

- Dziękuję. - mnich usiadł obok kapłanki i ułożył dłonie do modlitwy. Morr na liście bogów południa Otta, miał dość specyficzne miejsce. Uważał go trochę za podnóżka Nurgla, bóg śmierci był ewidentnie jedynie cieniem Boga śmierci i odrodzenia, ale Morr spełnia powinność przewoźnika do zaświatów.
Otto oddał wewnętrzną modlitwę za Vigo, miał nadzieję, że Herold Oster dojrzał jako ohydny owoc w ogrodzie Ojczulka. Modlił się również za swoich poległych braci z Zakonu Zamkniętego Oka, tak jak on, ich oczy otworzyły się na Prawdę i zaczęli we własny sposób oddawać cześć Wielkiej Czwórce. Nie wiedział jaki los i spotkał po śmierci, ale życzył im jak najlepiej.
Zakończywszy spotkał na Matkę Somnium.
- Przepraszam, dawno nie modliłem się za dusze, tych którzy już przeminęli. Chciałem podziękować za ostrzeżenie w sprawie naszych podopiecznych. Mam nadzieję, że mimo wszystko atak nie będzie drogą do tragedii.

- Tak, to takie częste. Jesteśmy żywi, zajęci sprawami żywych i nie zawsze mamy czas przystanąć i zadumać się nad tymi co odeszli lub pomodlić się za nich. Ale to miejsce jest do tego odpowiednie. - powiedziała ze zrozumieniem wolno kiwając głową. Nie przerywała mu modlitwy i chyba była pogrążona we własnych dopiero jak się odezwał to zwróciła się do niego.

- A ostrzeżenie mam nadzieję, że się przyda chociaż wolałabym nie mieć racji. Niestety ciemne chmury jakie nadciągnęły nad to miasto nie chcą się rozproszyć więc obawiam się, że sytuacja nie ulegnie poprawie. Miałam dzisiaj wyjątkowy sen i niestety nie był zbyt przyjemny. - westchnęła pocierając machinalnie krawędź leżącego na ławce przed nią psałterza.

- Rozumiem, sam się borykam z dziwnymi snami ostatnimi czasu. Słyszałem też o podobnych sytuacjach wśród mieszkańców. Masowe koszmary… nie oznacza to niczego dobrego. - zobaczymy, jak dużo ta młodzianka wie.

- To też coś ci się dzisiaj śniło? Coś niepokojącego? Masz wyraźnie zaburzoną aurę. O tak wczesnej porze to zwykle jest efekt niespokojnych snów lub innych podobnych przeżyć. - zapytała go jakby domyślała się, że też nie miał spokojnej nocy.

- Dwa sny. - zaczął mnich - Jeden był wczoraj. Przyjmowałem poród, chociaż brzemię kobiety było znikome, a owoc… był nienaturalny. Coś się w niej wiło. - Mnich potrząsnął głową jakby chciał odgonić wspomnienie - Dzisiejszy, naprawdę mnie zmartwił. Moi pacjenci najwyraźniej w ataku szaleństwa. Dwie kobiety spółkowały ze sobą, mężczyzna chciał mnie zaatakować, na końcu dwóch pacjentów… w tym Vigo, pacjent, które Matka pomogła nam pożegnać, majaczyli coś… nie jestem w stanie przypomnieć sobie co. - mnich westchnął - Obawiam się, że twoja przepowiednia stanie się prawdą szybciej, niż później.

- To rzeczywiście niepokojące sny. I nietypowe. - odparła bladolica morrytka po chwili zastanowienia.

- To szaleństwo z hospicjum brzmi podobnie jak mi to opisywał wasz przeor. Przynajmniej tak to odebrałam. Spolkujace ze sobą kobiety? Jacyś bandyci co biją obsługę? Kompletne szaleństwo. Sugeruję byście zwiększyli poziom kontroli. I zbadali sprawę co jest przyczyną. Porozmawiajcie z tymi najbardziej agresywnymi. Coś musi powodować te napady agresji. Chociaż obawiam się, że nie tylko u was. Sprawa może mieć szerszy zasięg i być może będę musiała dać o tym znać moim przełożonym. Przyznam się, że jak tu przyjeżdżałam to nie spodziewałam się czegoś innego niż symboliczny pogrzeb naszej czcigodnej pani. - odezwała się raznoiej i bardziej zdecydowanie niż na początku.

- A ten pierwszy sen to w ogóle dziwny. Połóg to zwykle typowo kobieca domena. Mężczyźni raczej w nim nie uczestniczą. Jesteś akuszerem? Znałeś tą kobietę ze snu? I płaski brzuch mówisz? To też się nie zgadza. Przecież przy połogu to ma się taki brzuch, że nie da się tego ukryć. A jak jest tak wcześnie, że brzucha nie widać to nie ma połogu. Za wcześnie. Zdarza się, że kobieta nie donosi ciąży no ale wtedy nie ma porodu. No i ta nienaturalność jest niepokojącą. Mam nadzieję, że nie muszę Ci przypominać, że wypaczenie fizyczne jest oznaką zepsucia duszy i to w zaawansowanym stopniu. Więc nie kieruj się fałszywą litością. Takie zjawiska trzeba tępić i wypalić bez skrupułów. Jeśli spotkasz coś takiego niezwłocznie zgłoś to przełożonemu, kapłanom albo władzom. Może jeśli chodzi o coś wypaczonego to tłumaczyłoby tak nietypowy poród. Być może to ostrzeżenie. Miej na uwadze gdybyś został wezwany do takiego podejrzanego porodu. Zrób co konieczne a potem zawiadom władze. - poradziła mu w sprawie pierwszego snu i chyba poruszył ją nawet bardziej niż ten z ostatniej nocy. A z tego co Otto wyniósł z zajęć w swoim starym klasztorze to wiedział, że pogląd o tym, że fizyczne Mutacje są oznaką spaczenia duszy był dość powszechny. Dla takiego heretyka na tym świecie nie było już nadziei ale gdy żałował za grzechy, wyraził skruchę to niszcząc jego zepsute ciało można było liczyć, że ocali się jeszcze jego nieśmiertelną duszę.

Otto zerknął na Matkę.
- Ale jednak była możliwość, że to będzie coś więcej? Wybacz dociekliwość, ale martwię się o pacjentów. - miał nadzieję, że właśnie nie włożył kija w mrowisko, ale mógł wyciągnąć z tego coś więcej - Jeżeli natomiast przydarzy mi się odebrać taki poród… chociaż mam szczerą nadzieję, że mnie to ominie, oczywiście wezwę odpowiednie osoby. Chociaż… sądzę, że przyjmowałem ten poród, we śnie z powodu mojego upozycjonowania. - mnich poruszył się delikatnie, udając niezręczność - Kobieta miała rozłożone nogi przed moją twarzą, więc sądzę, że chodzi o poród. Inkwizycja z tego co wiem, ma swojego agenta w mieście, więc wiem do kogo to zgłosić.

- Tak, łowca Hertz. Zostaliśmy sobie przedstawieni. Zrobił na mnie dobre wrażenie. Cieszę się, że ktoś taki jest tutaj na posterunku. - jej blada twarz okrasiła się cieniem uśmiechu jakby łowca czarownic rzeczywiście zrobił na niej dobre wrażenie. - Tak, jeśli natrafisz na ślady takiego spaczenia to on jest dobrą osobą aby go powiadomić. - pokiwała głową polecając mu tego łowce heretyków na takie nietuzinkowe przypadki.

- A ja modlę się aby to wszystko był tylko zbieg okoliczności. Albo potrzeba ludzi aby porozmawiać z wielką kapłanką że stolicy i zająć jej uwagę. Oby. Niestety wszystko wskazuje na to, że niepokojąco wiele osób skarży się na kłopoty ze snem lub dziwne sny. Czasem nawet osoby spoza miasta. Już nie nadążam tego zapisywać. Chyba będę musiała założyć osobny brulion i jakoś to posegregować. - Powiedziała cicho i w zamyśleniu. Na koniec otwarła małą książeczkę jaka leżała przed nią i okazało się, że to nie psalterz tylko chyba dziennik bo widać było ręcznie zapisane stronice. I coś w rodzaju nagłówków jakby dzienne daty. Zamknęła z powrotem tą książeczkę i uśmiechnęła się blado.

- Na razie jednak jestem tu dość krótko. Trudno mi jeszcze złapać skalę i właściwy punkt widzenia. Może to tylko takie pierwsze wrażenie. Szkoda, że mój mistrz nie mógł przyjechać on jest o wiele bardziej doświadczony w takich sprawach. - dodała nieco weselej jakby nie chciała kończyć na jakimś przygnębiającym akapicie.

- Aha. A ten zmarły pacjent, Vigo. Zmarli zwykle nawiedzają żywych, także w snach jak coś ich niepokoi albo mają niedokończone sprawy. Być może uważa, że możesz mi w tym pomóc. Zwykle przestają nawiedzać ten padół jeśli ich niepokój i sprawy zostaną załatwione po ich myśli. - dorzuciła jeszcze jakby jej się przypomniało coś z jej zawodowej domeny.

Otto przyjrzał się Morrytce.
- Jesteś przecież Wysoką Matką, jestem pewny, że doświadczeniem przewyższasz nie jednego ze swoich rówieśników. Chociaż przyznam, twój wiek i status zaskakuje wielu, ale osobiście uważałem, że to oznacza niebywały talent. - nawet bladolica służka pana Śmierci może się skusić na mały kąsek pochlebstwa.

- Tak, zauważyłam. Zapewne sporo osób spodziewało się kogoś innego z mojego zakonu no a tu przybyłam ja. - uśmiechnęła się nieco chyba ubawiona tym wrażeniem jakie wywołała po swoim przyjeździe. Albo takie starała się wywołać wrażenie bo uśmiech był dość oszczędny.

- I dziękuję za twoje słowa, to miłe z twojej strony. Niestety nie jestem tak doświadczona jakbym mogła albo jakbym chciała. Są w mojej świątyni osoby jakie na pewno lepiej sprostałyby tutejszej sytuacji. - rzekła skromnie chociaż pochlebstwo sprawiło jej przynajmniej drobną przyjemność.

- Rezolutna osoba wykorzystuje wszelkie narzędzia w swojej dyspozycji. - mnich chwilę się zastanowił - Cóż, ja jestem tutejszy. A przynajmniej spędziłem tu dość czasu, że czuję się zaklimatyzowany. Być może, ja ujrzę jakąś ukrytą prawdę w twoim śnie? Nie chcę się narzucać oczywiście.

- Oh nie chciałabym cię zamęczać. To nie był przyjemny sen. Raczej niepokojący. Ale dziękuję, że zapytałeś. - kapłanka chwilę ważyła propozycję młodego mnicha w swojej czarnej głowie ale mimo tej chwili wahania zdecydowała się grzecznie podziękować i odmówić.

- A co do ciebie i waszego hospicjum to proszę trzymajcie rękę na pulsie. Tych objawów nie można bagatelizować. Jeśli to możliwe sugeruję robić notatki. Może coś się z nich wyjaśni jeśli się je zbierze do kupy. - zaproponowała sama od siebie jak mogą sobie nawzajem pomóc w sprawie tych niepokojów jakimi ostatnio cechował się pobyt w hospicjum.

- No cóż, jeśli zmienisz zdanie, chętnie cię wysłucham. - mnich się uśmiechnął - I proszę mi uwierzyć. Od czasu twego ostrzeżenia, bacznie obserwuje wszystkich. - nie z powodów, których by się spodziewała, ale jednak - Nie będę ci już zajmował czasu, Najwyższa Matko. Muszę teraz swojej powinności dotrzymać. Spokojnego dnia życzę. - skłonił się kobiecie i ruszył do wyjścia. Trochę informacji udało mu się wyciągnąć, ale nic konkretnego. Zastanawiało go… czy może siostry przemawiają i do Morrytki. Będzie musiał obgadać to i kilka innych spraw podczas zboru.


Angestag; rano; hospicjum


Mnich westchnął widząc co się dzieje, przepowiednia Morrytki stała się rzeczywistością, a Otto zostało sprzątanie tego bajzlu. Nie miał nic przeciwko wyskokom Heroldów, jednak wolałby, aby nie stawały na drodze większej misji.
Spojrzał na Marissę, cieszyło go, że dar od Fabianne przypodobał się dziewczynie.

- Marriso, proszę zostań tam. Nawet błogosławieństwa nie uchronią cię przed sobą samą. Proszę zejdź do mnie, a… - w tym momencie zobaczył i usłyszał Thorna. Zaklął delikatnie pod nosem, rozjuszony buhaj nie był pewnie w nastroju na rozmowy czy lekcje o kontroli gniewu. Mnich rozpiął habit i zsunął go na ziemię, kiedy większy mężczyzna był skupiony na nudystce bibliotecznej. Jego nagi korpus pokryty był bliznami po cięciach i poparzeniach, było też kilka blizn gdzie kości najwyraźniej przebiły skórę. Zdjął również maskę, odsłaniając pusty oczodół - Nie interweniujcie. - powiedział do dwóch kolegów, wolał nie pogarszać sytuacji dla Thorna niż właśnie miała się stać. Po czym ruszył do Thorna.

- Thorne, impotencie! Naprawdę sądzisz, że dasz mi radę? To dawaj! - nie czekając na reakcję mężczyzny mich wymierzył cios w roślejszego oponenta.

Wejście Thorna przerwało pertraktacje z pacjentką odzianą jedynie w koronkowe majtki. Za to wesoło i triumfująco patrzyła spod sufitu na scenę na dole najpierw witając się z kolegą pacjentem a potem na te zmagania na poziomie podłogi.

Thorna może widok naguski na regale nieco zaskoczył jakby tego nie przewidział gdy tu wchodził. Co go rozproszyło na moment jaki mnich rozwiązywał swój sznur a potem zdejmował habit. I chyba też nie spodziewał się, że jednooki przyjmie wyzwanie. Zresztą dwaj jego braciszkowie też mieli miny jakby sytuacja ich przerastała i niezbyt wiedzieli co teraz począć czy powiedzieć. Marissa jakoś nie zamierzała schodzić ze swojej pozycji wysokiej widowni a siłowo było ją trudno stamtąd ściągnąć. A tu jeszcze pojawił się rozjuszony mięśniak jaki zabierał się do bitki z ich kolegą a ten też wyglądał jakby zamierzał wziąć się z nim za bary. Może w hospicjum przytrafiały się różne niespodziewane sytuacje i zachowania ale taka kumulacja jak teraz w bibliotece nie trafiała się codziennie. A potem Thorne ruszył z impetem na Otto co skutecznie przerwało wszelkie dyskusje i rozważania mo bójki zwykle skutecznie absorbowały uwagę nie tylko uczestników. Gdzieś jednym uchem Otto zarejestrował jeszcze pisk uciechy gdzieś spod sufitu gdy Thorne na niego naparł. Miał za sobą przewagę rozpędu i raczej masy więc obaj runęli do tyłu przewalając się na podłogę. Ale potem sytuacja bardziej się wyrównała.

Otto zorientował się, dość szybko, że reputacja Thorna jako awanturnika i łobuza nie jest przesadzona. Umiał się bić a do tego teraz ewidentnie działał w afekcie co dodawało mu sił i zapału. Walka jednak okazała się bardzo wyrównana. Praktycznie szedł cios za cios i co chwila czyjaś pięść trafiała tego drugiego. Obaj ciężko dyszeli przyjmując kolejne ciosy i zadając własne i młody mnich miał spore trudności aby spacyfikować w pojedynkę rozjuszonego pacjenta. Ale i temu nie było tak łatwo rozgnieść mnicha tak łatwo jak się chyba spodziewał. Ostatecznie jednak to Otto był tym który zadał ostatni cios po jakim jego przeciwnik już nie miał siły albo ochoty zadać swojego. Ale sporo go to kosztowało.

Po ostatnim ciosie mnicha Thorn wylądował na plecach na podłodze, przytomny, ale ewidentnie już nie chętny do bójki. Sam Otto miał kilka widocznych krwiaków, rozbitą wargę i opuchnięty policzek.
Otto splunął obok mężczyzny krwią z rozbitej wargi i przykucnął do mężczyzny chwytając go za gardło, nie dusząc, ale dając jasno do zrozumienia, że jest to opcja. Następnie przemówił do niego na tyle cicho, aby tylko leżący oponent usłyszał.

- Teraz posłuchaj mnie, uważnie. Jesteś idiotą o niewyparzonej mordzie. Jeżeli pozwoliłbym ci na baraszkowanie ze szlachcianką w twojej celi, nie zamknął byś się o tym przez dni. Sądzisz, że przeor wypuściłby cię gdyby dowiedział się, że szlachta robi sobie z hospicjum burdel? Weź na wstrzymanie, a jak już trafisz do nich, będziesz mógł z nimi zrobić co tylko zechcesz, one naprawdę to lubią. - po czym puścił oponenta i wrócił do swojego habitu. Trochę chwiejnym krokiem. Spojrzał na swoich braci.
- Zabierzcie go do celi… - spojrzał w stronę Thorna i następne słowa wypowiedział głośniej - Jeżeli będzie się stawiał, połamie mu nogi. - spojrzał w stronę nudystki - I jak tam Marisso? Podobało się widowisko?

Thorne wyglądał na pobitego i pokonanego. Ale chyba większe wrażenie niż całkiem skuteczny opór młodego mnicha zrobiły na nim jego słowa na koniec. Tego spodziewał się chyba jeszcze mniej niż widoku nagiej koleżanki stojącej na szczycie regału jak tu wszedł. Bo zamrugał puchnącym okiem i chyba niezbyt wiedział co powiedzieć.

- Przecież… Przecież byliśmy sami w celi… Nikt by nie widział… A ja bym nic nie powiedział! - wystękał wciąż ciężko dysząc. Ale ten ciężki łomot jaki mu Otto sprawił i obietnica jaką mu właśnie złożył chyba skłoniły go do przemyślenia całej sprawy. Bo więcej nie sprawiał kłopotu. Wstał podpierając się o półkę regału i chwiejąc się poszedł w stronę wyjścia. Jeden z mnichów chciał go złapać za ramię aby go wyprowadzić ale ten brutalnie je odtrącił. - Zostaw mnie! Sam pójdę. - warknął na niego ostro. I wyszedł na korytarz ale dwaj braciszkowie popatrzyli na siebie niepewnie.

- I tak go lepiej zamknąć w celi. Chodź. - powiedział jeden do drugiego po czym obaj wyszli za krnąbrnym pacjentem.

- Oh tak! To było takie ekscytujące! Naprawdę się pobiliście! Było na co popatrzeć! - brunetka na szczycie regału wydawała się zachwycona całym widowiskiem jakby było najlepszą rozrywką jaką dzisiaj miała okazję oglądać. A może i nie tylko dzisiaj. Obdarzyła zwycięzcę słodkim uśmiechem i wyglądała na bardzo ucieszoną tym wszystkim.

- Zejdź stamtąd, proszę. Jeszcze sobie coś uszkodzisz i nie będziesz taka ładna dla Pajęczej Królowej, nie mówiąc o pani co podarowała ci ten cudowny prezent. - tu wskazał na jedyne odzienie kobiety - Do tego przeor ma rację, Lady Fabianne zażyczyła sobie ciebie, ale to on musi się na to zgodzić.

- No dobrze, już schodzę. - odparła grzecznie brunetka, kucnęła i całkiem zwinnie zeskoczyła z dachu regału na podłogę. Tym razem bez żadnych oporów. Po chwili stała obok jednookiego mnicha.

- Bardzo za nią tęsknię. Za lady Fabienne. Za Anniką. Szkoda, że wcześniej nie wiedziałam, że ona lubi takie rzeczy. Częściej bym ją odwiedzała. I za lady Sorią też bardzo tęsknię. Ona jest taka piękna! I niesamowita! Ale najbardziej tęsknię za Pajęczą Królową. Śniła mi się dzisiaj. Oddałam jej hołd a ona go przyjęła. Dotykała mnie, całowała i zaczęłyśmy się kochać. A potem napełniła mnie swoim nasieniem i zawiesiła w pajęczynie abym mogła wydać jej potomstwo. Ah, tak bym chciała aby już tu była z nami! - młoda naguska wyznała swoje plany, nadzieje i marzenia. Oraz co jej się śniło niedawno zakończonej nocy. Z bliska było widać, że natura nie poskąpiła jej wdzięków i atutów, że aż przyjemnie było zawiesić na niej oko.

Mnich się uśmiechnął i objął dziewczynę jedną ręką, pozwalając na delikatny dotyk ciała do ciała.
- Pracujemy nad sprowadzeniem jej tu, ja i moi przyjaciele. Pieczołowicie staramy się, aby Pajęcza Królowa i jej siostry przybyły na te ziemie. - Otto się chwilę zastanowił - Śniłaś mi się dzisiaj, ty, Annika, Thorne, George i Vigo. Ty konkretnie miałaś niebywałą rolę w moim śnie. Tak jak mówiłaś, byłaś opleciona pajęczyną i nosiłaś w brzuchu dziecię Pajęczej Królowej. George mówił, że będziesz pierwszą z jej nałożnic i matek jej potomstwa. Czyż to nie brzmi cudownie?

- Będę jej pierwszą nałożnicą!? I matką jej potomstwa!? Oh to cudownie! Bardzo bym chciała! Nie mogę się doczekać! - Marissa zapiszczała z radości jakby obwieścił jej wspaniałą nowinę i uradowała ją to tak bardzo, że objęła, uściskała i nawet pocałowała mnicha. A ten przy okazji mógł się nacieszyć przyjemnym, miękkim i ciepłym dotykiem jej krągłości i jej samej. Zwłaszcza jak go nadal obejmowała i coś nie kwapiła się aby puścić.

- I ja ci się też śniłam? A co robiłam? I inni też? Nawet Vigo? Przecież on umarł. Dziwne. Mnie się śniła tylko jakaś jaskinia. I moja królowa. Zaszła mnie od tyłu. Nie widziałam jej dokładnie. Ale wiem, że to była ona. I były tam pająki. Takie duże. Jak kraby z zatoki. Może nawet trochę większe. No i pajęczyny. Ale takie ładne a nie takie brzydkie jak w zaniedbanych domach. - Prawie naga brunetka mówiła i pytała jednocześnie ciekawa jego snów i chętnie mówiąca o swoim.

- Popisywałaś się swoim darem przed Anniką, a ona pokazała ci gdzie teraz mieszka i gdzie razem spędzicie czas. - mnich pogłaskał delikatnie policzek kobiety - Jestem pewny, że ty i Annika, oraz George będziecie kluczowi w powrocie Królowej i jej sióstr.

- O tak! Sam zobacz! - słysząc to brunetka puściła Otto, odeszła na krok czy dwa aby dać mu lepszą perspektywę swojej figury. A tą rzeczywiście miała niczego sobie. I wskazała na swoją czarną bieliznę na biodrach. Perfekcyjnej, koronkowej roboty w zdobne roślinne motywy oraz inicjały poprzedniej właścicielki “FvM” wyszyte ozdobnymi literami wpasowującymi się dyskretnie w całość. I na takiej zgrabnej modelce jak Marissa prezentowały się bardzo elegancko i powabnie.

- Widzisz? Są takie śliczne! Frau von Mannlieb wrzuciła mi dwie pary do koszyka, nawet nie wiedziałam jak mi dawała dopiero potem znalazłam jak pojechała i sprawdzałam co tam jest. - zawołała dumnie i radośnie chwaląc się tym prezentem od swojej nowej pani więc musiał jej sprawić mnóstwo radości.

- Taka wielka, bogata pani a taka miła i sympatyczna. I piękna! I elegancka. Już się nie mogę doczekać aż mnie stąd zabierze. - wydawało się, że bretońska milady zrobiła tymi podarkami i dobrocią ogromne wrażenie na brunetce i wydawała się jej ucieleśnieniem dobroci i wizerunku idealnego, szczodrego władcy.

- A Annikę też polubiłam ostatnio. Cieszę się, że będziemy razem u naszej pani. A George? Wtedy jak na stołówce mówił o tej pajęczynie to nie wiedziałam o co mu chodzi. Dopiero dzisiaj jak mi się śniła ta moja Pajęcza Królowa to zrozumiałam. On miał rację! Już wtedy! Ale teraz już wiem. A w tym śnie to jeszcze byłam z innymi. Chyba z kobietami. Stałyśmy przed wejściem do jaskini. Jedna to miała czarne włosy to nie wiem czy to nie moja dobra pani. Albo Annika? Ona też ma czarne. Ale do środka to weszłam z piękną Sorią. Ona mnie wprowadziła. A reszta chyba też albo potem weszły. Chyba się kochałam z nimi też… Albo z kimś… Trochę to słabiej pamiętam bo najbardziej to mi się spodobało to z królową. - mówiła z początku szybko o swoich nadziejach i pragnieniach ale zwalniała w miarę jak brnęła w te kawałki ostatniego snu jakie widocznie słabiej zapamiętała.

- No cóż, masz być pierwszą z jej nałożnic i haremu. Będziesz miała wiele koleżanek… i może kolegów. Jednak najpierw musimy cię stąd wydostać, a to oznacza sprawianie jak najmniej problemów. - wręczył kobiecie górę swojego habitu - Wróć proszę grzecznie do swojego pokoju. Ja muszę zobaczyć o co chodzi z tym ogniem. Później wrócę, bo niestety ja też muszę trzymać pozory, ale mam nadzieję, że moje ubranie przesiąknie zapachem twego piękna i miłości. - Otto ruszył w kierunku w którym udał się przeor. Miał nadzieję, że źródłem ognia nie był George.

- No dobrze. I przepraszam za kłopoty. Ale jak ją słyszę to jest taka radość i euforia, że nie mogę się powstrzymać. Nie panuję nad tym. - powiedziała przepraszająco po czym bez skrupułów sięgnęła po podany habit i zaczęła go ubierać. Uśmiechnęła się ładnie na słowa jednookiego po czym pocałowała go w policzek. - Dobrze, nie zdradzę cię. Jakbyś miał ochotę to wpadnij do mnie. Moja dobra pani dała mi wino i inne smakołyki. - powiedziała zapraszająco i bez większych przeszkód ruszyła w stronę swojej celi. Zresztą w tym samym rejonie co cela Thorna i do wczoraj Anniki. Tam trzymano tych co sprawiali kłopoty lub z innych powodów odbywali karę izolacji.

Sam Otto zaś nie miał większych kłopotów ze znalezieniem większej grupy swoich braci. Wiedział gdzie jest zachodnie skrzydło co już mu pomogło a tam natrafił na istny rwetest. Rzeczywiście było czuć zapach spalenizny. Nawet dym się unosił chociaż dość rozrzedzony. Braciszkowie biegali i krzyczeli do siebie, czasem z wiadrami, czasem z kocami. Ale gdy dotarł do największego zbiegowiska ujrzał tam przeora. Doglądał zniszczeń gdzie chyba ktoś rozpalił ogień z połamanego krzesła ale na szczęście dostrzeżono to i ugaszono zanim sytuacja zrobiła się poważna. Niemniej przy ścianie unosił się spalony ślad a sama ściana i sufit były mocno okopcone. No i ten smród spalenizny. Na Otto na razie nikt chyba nie zwrócił większej uwagi gdy wszyscy wydawali się być zaaferowani tym niedoszłym pożarem i szacowaniem szkód.

Otto podszedł do przeora. Przy okazji rozglądając się za jakimiś poszkodowanymi, dym mógł zawsze kogoś podduśić.
- Thorne i Marissa są już pod kontrolą. Co się tutaj stało?

- Niklas rozpalił ogień. Chciał nas spalić czy co? Wariactwo! Kazałem go zamknąć w izolatce. - przeor zwrócił uwagę na Otto dopiero jak ten do niego podszedł i się odezwał. Rozmawiał z bratem Denisem jaki był u nich głównym rzemieślnikiem i zwykle on podejmował się najtrudniejszych napraw. Przynajmniej tych jakie mogli dokonać bez angażowania a więc i zapłaty komuś z zewnątrz.

- I udało ci się wysłać Marissę do izolatki? Całe szczęście! Kompletnie oszlała! Co ta dziewczyna sobie myślała tak biegając nago! I to już drugi raz! Aż się boję pomyśleć co by się stało jakby zrobiła coś takiego u Frau von Mannlieb! Przecież wybuchłby skandal! Co by ludzie pomyśleli? Że kogo my tu trzymamy? Jakichś dewiantów i wariatów? Przecież to by się odbiło na nas wszystkich! - przeor z początku był dość rozkojarzony gdy dopiero co rozmawiał o zniszczeniach wywołanych niedoszłym pożarem a teraz o kłopotliwej pacjentce. I to takiej jaką upatrzyła sobie bogata szlachcianka z koneksjami towarzyskimi w śmietance tego miasta na swoją służącą.

- I Thorne też? To dobrze. Słyszałem, że uciekł ale nie mieliśmy czasu go szukać. - przetarł grabiastą ręką swoje rzednące włosy. Zastanawiał się chwilę nad czymś.

- A z tą Marisą to nie wiem czy taki dobry pomysł aby ją posyłać do tej Bretonki. Sam widziałeś co dziś narobiła w bibliotece. - przyznał gdy myśli znów mu wróciły do biegającej w samej bieliźnie brunetki gorszącej otoczenie swoim zachowaniem.

- Nie lepszy niż odmówienie jej w tej chwili. Zważając, że zabrała już Annikę i powiedzieliśmy jej, że pracujemy nad Marissą. Do tego jest sprawa Matki Somnium, rozmawiałem z nią dzisiaj. Rozważa, że te ataki mogą mieć… niepokojące źródła i wezwać odpowiednie osoby, aby się temu przyjrzały. A, posłałem Marissę do jej celi, Thorne wrócił do swojej… po drobnym przekonaniu. - to mówiąc delikatnie otarł jeden z siniaków na swoim ciele - Nie powinni sprawiać na razie problemów. Sądzę, że oddanie Marissy, Frau von Mannlieb może mieć lepsze skutki, niż uważasz. Dziewczyna ma… potrzeby, a żaden z nas nie ma w naturze zaspokajania ich z pacjentkami. Być może na wolności, gdzie będzie miała dostęp do kogoś, kto się nią zaopiekuje, uspokoi się.

- Ona ma swoje potrzeby?! Zachowywała się jak wyuzdana ladacznica! Co ja mówię! Gorzej! Wyuzdane ladacznice nie biegają nago po ulicy! - prychnął z oburzeniem przeor jaki widocznie nie mógł znieść tak skandalicznego zachowania się podopiecznej. Aż paru mnichów spojrzało na niego ni to z żalem ni to pytająco. Wetchnął więc dla uspokojenia po czym złapał za ramię jednookiego i ruszył z nim na korytarz. Szli tak przez chwilę i wygladało, że starszy z mężczyzn próbuje zebrać myśli.

- I jeszcze ta morrycka młódka… No tak, jeszcze tylko jakiejś komisji mi tu do szczęścia brakowało… - jęknął na myśl, że taka komisja miałaby ich wizytować. Biorąc pod uwagę obecny chaos jaki tu panował raczej nie wypadliby zbyt dobrze.

- Ale z tą von Mannlieb też niedobrze. Ani jej dać tej łotrzycy ani nie dać. Trudna sprawa. Annikę już wzięła to prawda. Co tu robić, co tu robić? - zastanawiał się dalej gdy wyszli z zachodniego skrzydła i szli ku centrum.

- Chodźmy do ogrodu. Muszę to przemyśleć. - powiedział pokazując kierunek i kilka drzwi później znaleźli się w kwadratowym, małym ogrodzie otoczonym krużgankami gdzie niedawno Otto razem z Anniką i Marissą jedli ostatni wspólny posiłek.

- Widzisz synu ta Marissa to nie jest taki byle kto jak Annika czy Thorne. No żadna wielka persona oczywiście ani szlachcianka. Ale też nie taka byle jaka z ulicy. Dlatego musiałem posłać zapytanie do Salzburga. I wciąż czekam na odpowiedź. Wysłałem list na początku tygodnia więc z tydzień zejdzie zanim coś tu przyślą. I to przy założeniu, że nie będą zwlekać z odpowiedzią. Do tego czasu musimy ją jakoś przetrzymać tutaj. - wyznał przeor dzieląc się częścią frasunku na temat swojej kłopotliwej podopiecznej.

- Myślę, że mimo wszystko trzeba by uprzedzić Frau von Mannlieb o wyskokach tej łobuzicy. Lepiej aby wiedziała to zawczasu. Może list jej napiszę… Albo poproszę o spotkanie… - zastanawiał się na głos jak powinien postąpić w tej skomplikowanej sytuacji.

- Odwiedzę ją jak skończę dziś. - powiedział Otto - Zna mnie, jako pośrednika w całej tej sytuacji, więc zaufa mojej opinii. Do tego… jeżeli Somnium ma rację, że coś więcej się dzieje z tymi napadami szaleństwa, przyda się zerknąć czy Annika czegoś nie nawywijała. Nawet z tym listem chroniącym nas legalnie, głos się rozniesie, jeżeli wypuściliśmy kogoś kto zrobił coś… nieodpowiedniego. - Otto miał nadzieję, że Herold Norry w opiece Slaaneshytki była spokojniejsza i nie zrobiła nikomu nieodwracalnej krzywdy.

- Oh! Na Shallyę! Annika! O matko… Jak ona… O matko! Przecież to szlachcianka i żona kapitana! Oh! Otto! Ruszaj do von Mannliebów natychmiast! O matko aby jej nic nie zrobiła! Koniecznie leć wybadaj czy coś Annika nie nawywijała! Tylko z głową! Bo jak nie to nie ma co straszyć dobrodziejki. I jak już tam będziesz… - słowa młodego mnicha sprawiły piorunujące wrażenie na przeorze. Oczy mu się otworzyły ze strachu jakby uzmysłowił sobie coś strasznego. I natychmiast wydał nowe dyspozycje dla jednookiego mnicha. Chociaż w pewnym momencie się zatrzymał gdy coś nowego mu przyszło do głowy.

- Właściwie jak masz takie dobre relacje z tą szlachcianką i tak umiesz z nią rozmawiać… To postaraj się ją wybadać z tą Marissą. W razie czego umów nas na spotkanie albo obiecaj, że wyślę jej list z wyjaśnieniami. Lepiej aby nie miała potem pretensji, że sprzedaliśmy jej wściekłą bestię w worku. - powiedział po tej chwili zastanowienia licząc na finezję i dyskrecję młodszego z mnichów.

- Aha. I ubierz się. Gdzie ty masz swój habit? I może jednak najpierw pójdź do lazaretu. Niech cię tam przemyją i w ogóle. Nie ma co straszyć naszej dobrodziejki. - jakby dopiero teraz zorientował się, że młodszy z braci ma niezbyt kompletny ubiór i wygląd.

- Oczywiście. Miejmy nadzieję, że już dzisiaj nic więcej się nie stanie. - skłonił się przełożonemu i ruszył do lazaretu, po drodzę rozważając dzisiejszy dzień. Oczywiście kolejnego "ataku szaleństwa", jak to określił przeor i Somnium, spodziewał się, chociaż miał nadzieję, że wydostanie z hospicjum więcej niż jedną osobę do tego czasu. Dochodził do wniosku, że Thorne najpewniej nie jest żadnym Heroldem, jak zaczął określać Annikę, Marissę, Vigo i George'a, a jedynie zwykłym oprychem być może słyszącym szepty sióstr. Czyniło to z niego jedynie pionka, ale zawsze takiego, którego można zmienić w coś lepszego.
Zastanawiało go, jak zachował się George danego dnia, ale tego może dowiedzieć się później.
Pozostaje sprawa Niklasa. Będzie jutro musiał porozmawiać z niedoszłym piromanem, być może z odejściem Vigo, Oster znalazła nowe ucho, do którego może szeptać. Chociaż ogień i Nurgle to kiepska mieszanka.
W lazarecie Otto pozwolił się obmyć i doprowadzić do względnego porządku i ruszył szybko do celi Marissy. Zapukał spokojnie do jej drzwi i wszedł do środka.
- Witaj moja droga, przybyłem po mój habit. Muszę pójść zobaczyć co z Anniką.

Po tym jak usłyszał krótkie “Proszę!” zza drzwi zastał lokatorkę w środku. Miała już na sobie swój habit i wcale nie wyglądała jak ta nawiedzona naguska biegająca po meblach biblioteki jak to miało miejsce wcale niedawno. Uśmiechnęła się do niego i skinęła głową. Podeszła do taboretu na jakim złożyła jego habit i mu go podała.

- Do Anniki? Ale przecież wczoraj pani ją zabrała. To chyba jest u niej. A dlaczego do niej idziesz? - zapytała niezbyt rozumiejąc cel takiej wizyty i w głosie wkradł się lekki ton niepokoju o los koleżanki.

Otto przerzucił przez siebie habit.
- Tak jak ty słyszysz głos Pajęczej Królowej, Annika słyszy głos jej krwawej siostry, Norry. Norra chce, aby Annika wyruszyła znaleźć jej ołtarz i stoczyła walkę z silnym przeciwnikiem. Kiedy ty słyszysz Królową, czujesz radość, euphorie. Annika czuje zew i kiedy ktoś jej zabrania na niego odpowiedzieć, czuje gniew i wywołuje to agresję. Muszę sprawdzić, czy wszystko w porządku, z nią, albo z jej otoczeniem. - Otto westchnął - Mam cichą nadzieję, że pod opieką Frau von Mannlieb, Annika jest trochę bardziej opanowana, ale nigdy nie wiadomo.

- Oh! Ojej! Mam nadzieję, że nic jej się nie stało! Znaczy naszej dobrej pani też! Oj to tak, to lepiej idź i sprawdź czy nic im nie jest bardzo bym się zmartwiła gdyby coś im się przydarzyło przykrego. - Marissa wydawała się szczerze zaniepokojona losem swojej niedawnej koleżanki z celi jak i dobrodziejki jaka obiecała także i ją przygarnąć pod swój dach. I okazała zrozumienie dlaczego młody mnich musi tam do nich iść i sprawdzić.

Otto kiwnął głową i opuścił celę niedoszłej nudystki i niemalże biegiem ruszył do rezydencji von Mannlieb. Miał nadzieję, że nie zastanie tam pożaru i ciał nabitych na ostre rzeczy.