Obudził się. Czyli spał. Albo stracił świadomość. Bo przecież inaczej by się nie budził. Siedział pod drzewem iii… No w sumie wszystko się zgadzało. Chyba. Siedział pod drzewem, w lesie, ciemnym i deszczowym podczas burzy… Był w domu! Chyba… No może nie w domu ale przynajmniej wrócił z tamtego czegoś do bardziej tutejszego czegoś. Tego z zapętlonym obozem i jaskiniami które tak bardzo chciał odnaleźć. No i osłabienie spowodowane utratą krwi, zimno, dreszcze i takie tam też się chyba zgadzały. Miały sens przynajmniej.

Zdążył się rozejrzeć ale ogarnął niezbyt wiele. No las po nocy i burzy. Aż tak się nie znał na takich klimatach by coś więcej mu to powiedziało. Musiałby pewnie znaleźć ich obóz albo rzekę chociaż by się jakoś zorientować gdzie właściwie jest. Nawet jeśli te cube’owe zasady ruchomych kafli nadal działały i “działy się”.

Wówczas usłyszał kroki. Szybkie, biegnące, przedzierające się przez krzaki i zarośla. Znieruchomiał na moment niepewny co robić. Znowu miał jakąś jazdę? Ale chuj! Jeśli nawet jazda i kolejny wid czy majak to jednak całkiem realny. Głupio byłoby dać się zaszlachtować czemuś czy komuś i się potem św. Piotrowi tłumaczyć “bo myślałem, że to halun jest…” Bardzo głupie.

Zerwał się więc. To znaczy miał zamiar się zerwać ale wyszło mu niezbyt zgrabne a właściwie w ogóle niezgrabna ruchowa improwizacja pełna stęknięć i sapania. Gdy w końcu wstał stwierdził, że te drzewa to są jednak całkiem pomysłowo skonstruowane. Takie stabilne podpory akurat jak dla osób z kłopotami z motoryką jak znalazł. Okazało się, że to Arisa. Sama. I jakas tak wyglądała na tak samo spanikowaną jak biegła. Nie słyszał innych przynajmniej by biegli za nią.

- Arisa? To ja, Frank. Co się stało? Gdzie reszta? Przed kim uciekasz? - spytał zerkając niepewnie to na Azjatkę to z grubsza na krzaczory z których się właśnie wyłoniła. Cholera jak wrócił do tego zapętlonego kawałka reala nad rzeką to znów tu mógł grasować ten wendigo. I z tymi cholernymi teleportacyjnymi sztuczkami jakie już Jackson’owi odstawiał to w sumie wcale nie musiało go być słychać.

Uciekając w bok Arisa nie spodziewała się spotkać kogokolwiek. Wprawdzie nawet nie chciała spotkać nikogo i niczego. Gość, któremu tak skrzywiło łeb, by wpadał na kretyńskie pomysły chodzenia samemu po lesie? Japonka już go dawno skreśliła a niespodzianka musiała przebić się przez wstępną ostrożność. Pomysłowy Dobromir był przecież ranny, a ranne trupy miały to do siebie, że były agresywne. Jego wypowiedziane słowa jednak potwierdziły rzetelność "tak, to ten typek, jakkolwiek mu tam". Oglądając się nerwowo za siebie zbliżyła do Franka. Nie wyglądał za ciekawie. Arisa również na taką nie wyglądała. Pokrycie krwią mówiło samo za siebie. Było również dobrym argumentem na potwierdzenie jej pierwszego słowa.

- Martwi - rzuciła nie mogąc dobrać sensowniejszego określenia sytuacji i opóźnienia chłopaka, co do wydarzeń rozbitej w mak grupy.

Nie wiedziała, czy udało się jej uciec. Nie wiedziała, czy ją coś goniło. Wyglądało na to, że miała chwilę, by w końcu zabrać się za materiał z aparatu. Już za długo na to czekał. W końcu naiwne podejście mogło zostać poddane kolejnej próbie. Poza danymi z materiału był materiał nagrany własnoręcznie. Musiał być zabezpieczony zgodnie z planem.
Arisa ściągnęła plecak i zaczęła w nim grzebać. Przed woreczkami strunowymi napatoczyła się mała apteczka, która mogła się przydać Frankowi.

- Poradzisz sobie - zakomunikowała wyciągając opatrunek do rannego.

Apteczka została mu wciśnięta, lub nawet zrzucona mu przed nosem. Niestety magicznym sposobem jego zdrowie nie podniosło się, kosztem zniknięcia przedmiotu. Mimo to ranny lepiej wiedział, gdzie go bolało i gdzie trzeba było zakleić, by nie ciekło. Skoro mógł wstać i gadać, mógł też zająć się własnymi sprawami. Dziewczyna nie chciała się w to mieszać. Nie było też dużo czasu na zastanawianie się. Rozejrzała się nerwowo. Wróciła do telefonu zabierając się za materiał z aparatu.

- Dzięki - rzekł przyjmując ni to podany ni to rzuconą apteczkę. - Tak, poradzę sobie - mruknął już nieco zaskoczony i zirytowany. No nie mogła mu pomóc? Musiała coś grzebać w jakimś plecaku i aparacie właśnie teraz? I kurwa wyszczekana i tryskająca informacjami i wieściami jak news z CNN. No wszystko szło się dowiedzieć co i jak się stało. Aż rzucało się człowiekowi na serce by się jej zrewanżować taką sama pomocą i życzliwością. ~ Kurwa w szoku jest czy pojebało ją? ~ zastanawiał się Frank chwilę obserwując pakującą czy rozpakowująca się Azjatkę. No przemyć ranę to jeszcze dało się zrobić jedną ręką. Ale założyć bandaż na własnym ramieniu za pomocą drugiego i zębów to może i Connor by umiał i poradził sobie w tri-mi-ga ale Frank’owi to szło to jak krew z nosa. Para sprawnych i nie pokaleczonych dłoni jakie miała Arisa mogło diametralnie odmienić poziom trudności tej improwizowanej operacji. No ale nie. Grzebała coś w plecaku i telefonie. Ale superancko.

- Martwi? Co się stało? Gdzie jest Bruce? Gdzie Angie? Connor, Nick, John i reszta? Co się stało? Ty jesteś cała? Nie wyglądasz najlepiej. I czego szukasz w tym telefonie? - spytał starając się zachować spokój kończąc te radosne samobandażowanie w tym pogrążonym w burzy i ciemności lesie. Jeszcze się nie zdecydował czy uznać ją za zszokowaną czy pierdolniętą. Zależało od tego co powie i zrobi teraz. Na razie zachowywała się mało racjonalnie i za cholerę nie naturalnie więc jakoś miał opory wziąć jej słowa ot tak, za dobrą monetę. Jakoś poza fartem nie widział u niej predyspozycji dlaczego właśnie ona miałaby przeżyć z całej grupy. A jeśli ona przeżyła to dlaczego nie reszta? Może spanikowała i tylko jej się wydawało, że reszta odwaliła kitę? Nie wiedział. A jakoś jedno, jedyne słowo wyjaśnienia z jakiegoś masowego pogromu kajakarzy kompletnie go nie satysfakcjonowało.

Zabryzganie krwią, nerwowe oglądanie się i trzęsące dłonie były nadzwyczaj narzucającymi sygnałami, że było coś na rzeczy. Ranny domagał się informacji, do których koszt sięgnięcia był zdecydowanie za duży. Uniosła wzrok na niego, po chwili zastanowienia się przejechała raz jeszcze okolicę, a następnie wróciła znowu do niego. Drętwa ręka sięgnęła do zamontowanego GoPro na przedzie czerwonawego kasku. Odpięła urządzenie i przełączyła jego tryb pracy na odtwarzanie ostatniego nagranego materiału, który rozpoczął się przed namiotem Mounta. Skręcenie kiszek przywitało ją ponownie na wspomnienie obrazów, których doświadczyła w tamtej sytuacji. Jednak to obrazy były najwierniejszą i najdokładniejszą odpowiedzią na jego wszystkie pytania. Nie potrafiła skupić się na tyle, by zajmować się jednocześnie zadaniami pobocznymi i zadaniem głównym.

Po usłyszeniu dźwięku, bez jakiegokolwiek namysłu, wstała na równe nogi i ruszyła się. Wprawdzie już wstając zrobiła pierwszy krok. Własną kamerkę odebrała z rąk chłopaka montując z powrotem na kasku. Obejrzała się w celu doprecyzowania kierunku, w którym "to coś" nadchodziło. Obrała przeciwległy. Wybebeszone rzeczy upchnęła w komorze plecaka byleby tylko go zamknąć i założyć na plecy.

Frank został całkowicie olany, jakby nie istniał. Jakby współpraca nie była w jakikolwiek sposób zawiązania. Jakby fakt przekazanej małej apteczki był tylko akcją "przy okazji". Jakby to on sam miał zadbać o własny zad.

O jakie sowy, do jasnej cholery, chodziło Calageremu? Zwierze, które ot tak siedzi sobie na zawieszonym łapaczu? Raz, że za duże, dwa, że żadnego wcześniej nie było. Zauważyła by. Wzór, który został pleciony do sznurka, kości i patyków? Zauważyła by, choć nie mogła przyznać, że widziała wszystkie. Nie mniej, takie łapacze snów według Calagarego wyznaczały jakąś ścieżkę. Wyśniła mu się. Jako, że było wiadome iż łapacze snów spełniały swoją rolę... Można było przypuszczać, że na drugim końcu ścieżki nie kryło się nic, co nie chciało zamordować na miejscu. Cóż z tego, gdy na każdym metrze tej ścieżki można było krwawo wybuchnąć... Takiego tropu niestety, lub stety, nie dało się zignorować. Każda chwila wiązała się z ryzykiem a "zapisanie stanu rozgrywki" odwlekane było już wystarczająco długo.

Materiał Calagarego nie wpłynął w żaden sposób na samopoczucie Arisy. W dalszym ciągu była pokryta krwią i zesztywniała. Resztki racjonalnego skupienia, które mogła wyskubać, były oddelegowane do zadania. W końcu mogła wszystko przygotować. Zamieniła karty pamięci GoPro z telefonem kontynuując nagrywanie. W ten sposób jedno lokalizowalne urządzenie posiadało pełen zestaw nagrań: Calagarego w pamięci telefonu i własny w pamięci karty. Wyklikując uchlastała wszystkie funkcjonalności pozostawiając jedynie GPSa i internet. Całkowicie nieme i nieruchome pancerniejsze urządzenie zapakowała do woreczka strunowego. Hasło, które musiałyby przejść osoby tylko z odpowiednimi umiejętnościami lub zapleczem, utajni informacje przed tuszującymi sprawę je*anymi Indianami z łukami.

Kierunek, jaki należało obrać, musiał doprowadzić do bardzo niefortunnego miejsca, jakim było ognisko. Zjawisko "zapętlenia", poprzez wyjście poza obszar, zapewne by tam doprowadziło. Jednak byłoby to skorzystanie z metod autorstwa morderczych demonów. Calagary nie wyszedł na tym za dobrze. Arisa uznała, że drogą powrotną będzie szeroka krzywa. Pozwoliłoby to na pozostawienie metek z silvertapa, oznaczonych jak poprzednie z numerem i inicjałami. Oczywiście jeden z tych numerów zamiast na taśmie znalazł się na woreczku strunowym z telefonem. Schowany w terenie telefon miały znaleźć odpowiednie służby. Nawet, w celu jebitnego zaznaczenia, potrzeby jego odnalezienia, na metkach dodała part number urządzenia. Nic nie znaczący bohomaz dla dzikusów, wrzucony do googla wypluwałby model telefonu Arisy, czego NIE DAŁO się przeoczyć.

Wykonanie głównego zadania powodowało przejście priorytetu na kolejne: analiza informacji o łapaczach snów, na których są sowy.