[MEDIA]http://s2.flog.pl/media/foto/4176315_praga--jedna-z-urokliwych-uliczek.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://www.featherplace.com/media/catalog/product/cache/2/image/271693e85c1e44c4f900cc0dbce9f89f/w/h/white-full-face-mask-form-damaged-MFM--W-MAIN_1.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]http://cosplaygalaxy.com/wp-content/uploads/2016/02/Wonder-Cosplay-1.jpg[/MEDIA]

Czas mijał. Około godziny 3 w sali balowej był już tylko Domino. Nawet ochroniarze gdzieś się zwinęli. Wtem coś przykuło jego uwagę. Wyczulone zmysły podsunęły, że ktoś... lub coś czai się w cieniu schodów od strony sceny.
Tedy i Domino postanowił się przyczaić, to nie może być tak… - jeśli ktoś kogoś ma podchodzić, to nie kto inny lecz właśnie Nosferatu. Wampir wycofał się dyskretnie pod osłonę cienia, udając, że wychodzi z pomieszczenia. Nie czekał długo, gdy przyczajona postać postanowiła się ujawnić. To była ta skrzypaczka!
Kobieta w masce podeszła do długiego stołu, gdzie stały resztki krwawego pączu, po czym nalała sobie odrobinę do szklanki i zdjęła maskę, by wychylić duszkiem napój.
Domino i tak nie miał za dużo do roboty, skoro Ventraska go olała, więc przyglądał się kobiecie, uświadomił sobie niedawno, że “lubi patrzeć”.
Skrzypaczka upiła jeszcze krwi, rozglądając się po sali. Jej twarz była całkiem ładna... nawet bardzo ładna, jeśli gustowało się w azjatkach. Ciężko więc zrozumieć czemu zakrywała oblicze maską. Niemniej gdy skrzypnęły gdzieś drzwi w pobliżu, wampirzyca szybko odstawiła pącz i zasłoniła twarz. Następnie szybko ruszyła w stronę schodów, którymi tu przyszła.
Domino miał w sobie głowę pesymisty i fatalisty. Jedyne co przychodziło mu do tej głowy, to to, że kobieta nie była tym, za kogo chciała by ją uważano, toteż wampir przyjrzał się jej aurze zanim zniknęła.
Jej aura... była zupełnie biała, jak mleko. Czy to w ogóle możliwe?
Nie. - odpowiedź w umyśle Domino była zwięzła i na temat. Wampir coraz bardziej się bał, odczekał jeszcze tylko by zobaczyć któż to nadchodzi. Nikt jednak nie wszedł do sali, za to skierował się głównymi schodami na piętro pałacyku.
Nikt nie oczekiwał tu już Domino a do świtu nie zostało jakoś specjalnie dużo czasu. Wampir postanowił więc się zbierać.
Uczynił ten sam manewr co ostatnio. Najpierw udał się do swojego oficjalnego miejsca zameldowania, po czym chyłkiem nad ranem umknął do hotelu, gdzie spał ostatniej nocy. Dzięki temu manewrowi przespał w miarę spokojnie noc. “W miarę” ponieważ znów dręczyły go sny o dawnym księciu i jego kochanicy.
Choć tym razem to nie była scena pojedynku. Książę był martwy, a ona... płakała nad nim krwawymi łzami. Czy to miało jakiś sens? Domino zauważył, że znajdują się nie na otwartym polu, lecz w Katedrze. To tam, w ukrytych katakumbach spoczywali władcy miasta. Trumna z prochami Roberta była na wpół otwarta. Jakaś postać pochylała się nad nią i płakała... Diablica. Tylko dlaczego płakała nad pustym grobem?

Z tym pytaniem w głowie, Domino przebudził się.
Domino odruchowo sięgnął po zeszyt snów i jak każdy dobry okultysta wrażenie. opisał, nim rozmyło się w odmętach podświadomości. Wampir sprawdził telefon w poszukiwaniu wieści od Thomasa, całe jego ciało bolało od braku kontaktu z Tremerem, który go związał.
Niestety, ten wciąż milczał jak zaklęty... w końcu był Czarodziejem.
Domino sam skreślił texsta z zapytaniem jak zdrowie, sprawy i tym podobne, choć tak naprawde po prostu chciałby by Tremer zwrócił na niego uwagę.
Faceci to świnie… - pomyślał zakładając koszulę. Domino postanowił wybrać się do domu Kvetoslava, skoro Księżna miała na niego wyjebane.
Kiedy już miał wychodzić, przyszła odpowiedź:
“Wybacz, sprawy rodzinne. Czy mogę ci to dziś w nocy wynagrodzić? Może kolacja? T.”
Domino przygryzł wargę. Miał umowę z wariatką, choć w sumie nie powiedziała na kiedy, to nie chciał wkopać się w kolidujące spotkania.
“Nic się nie stało, cieszę się że wszystko u ciebie dobrze. Dzisiaj muszę się z kimś spotkać, ale gdybyś miał czas trochę wcześniej? oczywiście zrozumiem jeśli nie masz.”
I znów cisza. Wampir odpowiedział dopiero po kwadransie.
“Mógłbym cię odwiedzić za dwie godziny. Gdzie się zatrzymałeś?”
Domino palce zatrzęsły się na klawiaturze nokii. A co jeśli porwali Thomasa!? wtedy Domino jest jego najlepszą szansą.
“Będę w domu Kvetoslava” - odpisał.
Tym razem nie musiał czekać, zamiast odpowiedzi tekstowej Thomas sam do niego zadzwonił.
- Thomas! martwiłem się. - pożalił się Domino.
Na chwilę zapadła cisza.
- Nic mi nie jest. - odezwał się jak zwykle opanowany Tremere - Przepraszam, że się martwiłeś. Chciałem spytać czy masz pozwolenie księżnej, by udać się do domu Ojca. To teren obserwowany i lepiej żebyś nie zjawiał się tam bez polecenia. Wiesz, teraz za głupią rzecz sam możesz stać się podejrzanym. Szczególnie jeśli twoje śledztwo nie będzie Marcelinie na rękę.
- Wiesz, przesiedziałem na tym osranym balu niemal całą noc a ta nadęta pinda nie raczyła nawet powiedzieć mi że nie ma czasu. Strasznie zajęta… Ale nic nie mówiła o tym, że nie mogę tam iść, jedynie o wstrzymaniu się, przed ruszaniem czegokolwiek.
- To moja rada, przyjacielu. Zrobisz z nią co zechcesz. - odparł Thomas - Dowiedziałeś się czegoś?
- To nie jest rozmowa na telefon. Do rychłego zobaczenia Thomasie. - wyjaśnił Domino.

Wampir założył luźne, szare codzienne ubrania oraz płaszcz z kapturem i ruszył pieszo w stronę przystanku autobusowego. Do posiadłości Kvetoslava nie było łatwo dojechać, ponieważ położona była na peryferiach miasta w okolicach zdominowanych przez pola i lasy. Tylko gdzieniegdzie były tu porozrzucane nieduże wsie lub samotne budynki. Dotarcie publicznymi środkami transportu zajęło Domino bez mała półtora godziny, a i tak musiał teraz około kilometra przejść. Miał wybór - albo iść koło głównej drogi, albo skrócić drogę ścieżką przez las.
Jakoś ciężko było sobie Domino wyobrazić, że Ojciec zdecydował się na leże w miejscu, gdzie groził by mu na przykład atak lupinów cz innych okropnych stworzeń jak cygańscy Ravanosi. Wampir poszedł więc lasem, skradając się rzecz jasna i używając maskującej magii.
W ten sposób w ciągu niecałych 20 minut Domino dotarł na tyły dworku. Posiadłość otoczona była żółtą, policyjną taśmą, poza tym jednak nic się tu nie zmieniło. W środku nie paliły się żadne światła.
Domino zachowywał wszelkie środki ostrożności ale nie zamierzał włamywać się do, jakby nie patrzeć swojego domu. Księżna nie chciała żeby czegokolwiek dotykać - okej, ale to by było na tyle.
Wampir ruszył spokojnie ku frontowym drzwiom by ktokolwiek posesji pilnował, jeśli pilnował, mógł go sobie spokojnie obejrzeć.
Przeszedł pod żółtą taśmą, po czym stanął na ganku, wypatrując jakiegoś obserwatora. Tylko dzięki temu zauważył ruch pod dachem budynku. No tak, kamera - po co marnować czas poddanych, jak można posłużyć się techniką?
Domino pomachał do kamery po czym ruszył do przodu. Jak można było się spodziewać, drzwi były zamknięte.
I dobrze bo przynajmniej cyganie nic nie wyniosą, Domino chciał po prostu powkurwiać Księżną, dać jej do zrozumienia, że kręci się w okolicy. Obszedł spokojnie całą posesję, zajrzał we wszystkie okna.
Wszystko wyglądało po staremu, a jednak w salonie Kvetoslava wydawało się, że kilka mebli jest poprzesuwanych. Domino przyjrzał się im i wtedy kątem oka zauważył... coś jakby błysk oczu w przedpokoju. Zaraz jednak odblask zniknął, toteż mogło mu się tylko wydawać... kto by chciał siedzieć zamknięty w domu zmarłego wampira?
Domino nie miał zamiaru ułatwiać komukolwiek życia. Podszedł do drzwi i zadzwonił dzwonkiem, nie sposób było określić, czy domofonu ktoś słucha czy nie toteż po prostu mówił:
- Słabo się chowasz, możesz równie dobrze mnie wpuścić.
Nikt jednak nie zareagował.
Domino poprawił płaszcz i ruszył w stronę wyjścia z posesji, z powrotem do miasta.
W pobliskiej miejscowości udało mu się znaleźć upszejmego taksówkarza, który choć taksówką nie jeździł, to przy odrobinie sugestii ze strony wampira, zawiózł go pod hotel Assenzio, gdzie oficjalnie spędzał noce. Tam ledwo wszedł do holu, rzuciła mu się na szyje piękna malkavianka w stroju i peruce Merlin Monroe.
- Och, kochany, wreszcie jesteś! - powitała go soczystym pocałunkiem, który na pewno zostawił na jego ustach ślady pomadki - Ile można kupować paczkę papierosów?
Odwzajemnił pocałunek i objął kobietę w talii.
- Wybacz Piękna, gdzie ruszamy.
- Musimy ci najpierw załatwić kostium! - powiedziała, oceniając go krytycznym spojrzeniem - Masz szczęście, że znam kostiumologa teatralnego. Tam ruszymy. - złapała Domino pod ramię.
W Domino obudziła się zwyczajnie babska ciekawość, dał się poprowadzić na “szmatki”. O dziwo jednak Helga zabrała go nie do Teatru Narodowego, lecz do magazynu na peryferiach Pragi, gdzie właściwie znajdowały się już tylko składy budowlane i handlowe.
Zatrzymała swoje różowe porsche pod ogromnymi wrotami garażu i zaczęła cisnąć klakson jak szalona, wygrywając chyba Marsyliankę. Po chwili wrota uniosły się na jakieś półtora metra.
- No, to idziemy. - Malkavianka wymiksowała się z samochodu, pokazując przy tym Domino, że bieliznę również ma bielutką jak śnieg.
Wampir oddał się refleksji na temat przeszłości Helgi, kim mogła być za życia i jakie były okoliczności jej przemiany. Sądząc po warunkach wampirzycy, jej ojciec mógł mieć z tego niezłą frajdę… Domino potrząsnął głową i ruszył za Maklavianką.

Wewnątrz znaleźli ubrania... bardzo dużo ubrań. I wszystkie pieczołowicie wyeksponowane, wygładzone, wyprasowane.


Ktoś tu musiał mieć prawdziwego świra na punkcie tych kostiumów. Aż dziw, że zgadzał się je wypożyczać.

- Artus! Aaaartus! - wydarła się Helga, kręcąc się między ubraniami tak, że sukienka podnosiła jej się do wysokości bikini.

- Dobry wieczór - usłyszeli cichy głos zza jednej z kolumn.


Brodaty, półnagi mężczyzna w szpanerskich okularach palił papierosa i przyglądał się im... ze strachem.
Domino odruchowo obciął facia z aury. Był to typowy pieprzony artysta - uduchowiony i zdołowany. Oczywiście ghul.
- Myślisz o czymś konkretnym? - zapytał wampirzycy przechodząc między strojami.
- Wybierz coś, żeby do mnie pasować. Wiesz... jak ying i yang. - rzuciła, rozsiadając się przy lustrze.
- Ale... - próbował protestować niejaki Artus.
- Daj spokój kochanie, nie podrzemy. - zgasiła go Helga - No już, zaproponuj coś na wzrost mojego partnera...
- Na szczęście jego wzrost i sylwetka klasyfikują się jako uniwersalne - mężczyzna zmierzył wzrokiem Domino, lekko uchylając okularów - Proszę za mną...
Oczywiście, ciężko spodziewać się po teatrze strojów Batmana czy Yody, jednak trzeba przyznać, że te, które Artus proponował, były wyjątkowo dobrze dopracowane.

Domino z nostalgią popatrzył na niemieckie mundury, inspirowały strach ale były też eleganckie. Wybrał czarny.
- To dość... oryginalny kostium. Nie ma drugiego takiego w Pradze i może w całym kraju. Proszę bardzo uważać. - westchnął brodach - No ale jak pan chce przymierzyć to... ja nie mam przebieralni, ale tam koło pani Helgi jest lustro.
Domino bez skrępowania zaczął przebierać się przy Maklaviance, jako kobieta, nie miał oporów przebierać się przy kobiecie, jako mężczyzna, przy mężczyźnie. Domino nie czuł się już przedstawicielem jakiejś konkretnej płci, czy człowiekiem. Był czymś więcej, wampirem, badaczem przyjemności i dziwactw, obserwatorem ciekawostek. Był Pięknym i był Bestią. Był ponad. Helga siedziała na krześle i przyglądała mu się wygłodniałym wzrokiem. Nic jednak nie mówiła ani nie robiła. Dopiero gdy Domino przebrał się, wstała i podeszła, by poprawić mu kołnierzyk, a potem stanąć obok, gdy przeglądał się w lustrze.
- Myślę, że DiCaprio powinien zagrać hitlerowca. Na pewno dostałby Oscara. - szepnęła. - To co, gotów na niezapomniane przyjęcie?
- Pani Helgo - Zaczął Domino wciąż przyglądając się sobie i teraz również wampirzycy w lustrze. - zapominanie, nie leży w mojej naturze. - uśmiechnął się do kobiety - ruszajmy.


- Cokolwiek się nie stanie, pamiętaj co mi obiecałaś. I nie zdejmuj maski. - z tymi słowami Helga wprowadziła Domino na wielkie przyjęcie, które okazało się być balem maskowym w gotyckiego zamku niedaleko Pragi - Karlstejn.
Ciężko powiedzieć czy to urok miejsca, czy raczej rozmach imprezy sprawiły, że przy niej przyjęcie urządzone przez księżną Marcelinę wydawało się ciche i zaściankowe. To tutaj... to tutaj to był prawdziwy bal, w stylu tych, które widuje się czasem na filmach o życiu monarchów i bogaczy. Oczywiście, przy wejściu przywitał ich jakiś chłoptaś o fizjonomii Kena, który grzecznie poprosił o nazwiska. Helga pochyliła się wtedy nad jego uchem i szepnęła coś, co wyczulone wampirze ucho odczytało jako “A imię jego czterdzieści i cztery”. Chłopak przewrócił machinalnie kilka kartek listy gości, po czym uśmiechnał się do malkavianki i życzył jej oraz jej partnerowi miłej zabawy. Piękniś podał im też maski, które założyli nim wkroczyli do przepastnego holu - czarną dla Domino i białą dla Helgi - idealnie pasując tym samym do ich strojów.

Wewnątrz zamku było już pełno gości, dobre kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset ludzi. Wszyscy przebrani, wszyscy z maskami na obliczach. Śmiali się, tańczyli, podziwiali bogate wnętrza i obrazy.
Domino zaś podziwiał gości, ich stroje, pozy, języki jakimi operowali, tematy jakie poruszali oraz aury jakie wokół siebie roztaczali. Wampir żeby zrozumieć sytuację chciał ją poznać. Przyglądał się też bacznie swojej towarzyszce.
- Często bywasz na takich imprezach - zagadał.
- Zdefiniuj “takie imprezy”? - Helga zapytała, jednocześnie wymieniając ociekające namiętnością spojrzenia z jakimś umięśnionym Turkiem, przebranym za mrocznego elfa.
- Kosztowne. - odparł wampir przyglądając się bywalcom - elitarne - uściślił.
- Bywam. - odparła Malkavianka jakby nie do końca zwracając uwagi na przystojnego partnera, a za to wodząc oczami wokół. - Nie wiem czy często. Na pewno nie na każdej... Samej nawet w tłumie jest smutno.
Na widok wielkiego barbarzyńcy z rudą brodą aż jej się zaświeciły oczy. Uśmiechnęła się do gościa czarująco. On odpowiedział tym samym, lecz miał już obok partnerkę - Xenę wojowniczą księżniczkę, której najwyraźniej nie zamierzał zostawiać.
- Przepraszam na chwilę, ale takiemu ciasteczku po prostu nie mogę darować... - powiedziała do Domino, po czym przepchała się w stronę barbarzyńcy.
Najwyraźniej nie zamierzała jednak zagadywać wielkoluda. Po prostu przeszła za jego plecami, udając zainteresowanie tacką z przystawkami, którą trzymał kelner. Wyczulone zmysły wampira wyczuły jednak, że coś zostało tam zrobione za plecami barbarzyńcy. W powietrzu wyczuł delikatną nutkę zapachu krwi Malkavianki.
Po chwili Helga, czy raczej Merlin Monroe, wróciła, niosąc swojemu towarzyszowi czekoladkę w kształcie serduszka. Podarowała mu ją z czarującym uśmiechem na ustach. Zapach krwi zniknął.
Domino przyjął słodycz z uśmiechem.
- Trochę szkoda byłoby się teraz zrzygać, choć z drugiej strony, mogłoby to być całkiem zabawne.
- A mówią, że to ja jestem nienormalna. Swoją drogą za pół godziny się zacznie. Możesz jeszcze wybrać coś w swoim stylu. Może akurat ci się trafi... - Helga uśmiechnęła się tajemniczo.
Domino zastrzygł uszami.
- Coś w moim stylu? - zapytał, nie bardzo rozumiejąc o co wariatce chodzi.
Zrobiła minę przywodzacą na myśl żabę, która dodatkowo mówi “marmolada”.
- A myślałam, że mądra z ciebie dziewczynka. Wybierz sobie kto ci się podoba i zostaw na nim ślad swojej krwi, żeby się nie zorientował. Ghule to wyczują i zaproszą taką osobę na... - uśmiechnęła się drapieżnie pod maską - właściwą zabawę.
Domino przekręcił głowę.
- A już myślałem, że jednak rzyganie jest jedyną opcją na zerwanie tu z nudą - uśmiechnął się do Maklavianki i ruszył na “łowy”. Wampir szukał kogoś nietuzinkowego, kogoś, kto reprezentował sobą coś więcej, lub coś mniej… niż można się było po nim spodziewać.
i znalazł!
- Och.. ktoś tutaj upaćkał się białą czekoladą… - zażartował poklepując albinosa po karku, pozostawiając na nim jednocześnie swoją vitae podobnie jak uczyniła to Helga.
Jednak nie zrobił tego odpowiednio dyskretnie. Albinos obejrzał się.
- Jakiś problem? - burknął.
Domino rozłożył ręce w przepraszającym geście.
- Bynajmniej… - przygryzł wargę w niezadowoleniu i rozejrzał się za innym “celem”. Albinos mruknął coś, ale odpuścił. Tymczasem wampir zauważył jak do “barbarzyńcy” Helgi podchodzi ktoś z obsługi i próbuje odciągnąć go od partnerki. Mężczyzna wyraźnie odmówił, po czym podszedł jeszcze ktoś - nieduża kobieta w stroju diablicy - i... natychmiast się zgodził. Domino rozpoznał aurę spokrewnionego.
- No i co tam? - nagle na jego ramieniu zawisła Helga. Możemy wybrać jeszcze dwa ciasteczka. Masz jakieś preferencje?
O dziwo, mimo iż był to bal przebierańców, wiele strojów powtarzało się. Niektóre nawet były tak samo szyte, co znaczyło tylko jedno - jakiś sklep miał na nie promocję. Na szczęście, byli też tacy, którzy naprawdę postarali się i wczuli się w role - w pozytywnym lub negatywnym tego słowa znaczeniu.
Domino “przyatakował” więc Harley Quinn, która w pewnym sensie była dokładnie taka jak on… było to dość zabawne musiał przyznać. Tym razem wampir potraktował wszystko nieco ambicjonalnie i wytężył swoją zręczność oraz umiejętność skradania się na wyżyny, kiedy to “muskał” kark przebierańca. I tym razem odniósł pełny sukces. Nikt nawet nań nie spojrzał podejrzanie.
- Jeszcze jednego możesz. Tylko się pospiesz się... zanim przygotują imprezę to i tak potrwa. Musimy znaleźć sobie w tym czasie jakąś rozrywkę. - marudziła panna Monroe.
Domino pokiwał głową i poszukał kolejnej ofiary. I wtedy go olśniło... na widok niewidomej kobiety!
Ofiary doskonałej…
Powtórzył całą procedurę, lecz tym razem został złapany za rękę, nim jeszcze dotknął kobiety. Choć nie patrzyła w jego stronę, trzymała jego dłoń pewnie.
- Czego chcesz? Kim jesteś? - zapytała ostro.
- A co miałem pomachać? - Domino improwizował spokojnym, żartobliwym tonem - chciałem tylko powiedzieć, że masz piękne włosy.
- Twój palec krwawi. I śmierdzi. - odparła dziewczyna szorstko - Kim jesteś?
Wampir oczywiście dawno już pozwolił zagoić się ukłuciu, sama krew jednak jeszcze tam była.
- Nonsens… - Domino przysunął twarz do własnej dłoni niby to sprawdzając a w istocie zlizując kropelkę. - sama zo… - celowo zrobił tą głupią wpadkę jaką ludzie zwykli czynić w kontaktach ze ślepcami. - znaczy sprawdź… jestem Miński nie jestem tutejszy.
- Nie chcę cię dotykać. Jesteś brzydki. - powiedziała niewidoma dziewczyna i wspierając się na lasce, ruszyła w przeciwną stronę.
Domino zmrużył oczy przyglądając się odchodzącej kobiecie. Szkoda, chciałby sponiewierać kogoś takiego, bardzo chciałby, no ale nie można mieć wszystkiego… przynajmniej od razu. Tymczasem zauważył, że gdzieś zapodziała mu się także Helga. Tak był pochłonięty niewidomą dziewczyną, że nawet nie zwracał uwagi, co w tym czasie robiła Malkavianka. Został sam... pośród dziesiątek obcych sobie ludzi.

***

Domino pokiwał kobiecie głową na znak, że rozumie, choć oczywiście jeśli nawet coś rozumiał, to na pewno tyle ile by chciał oraz ile by potrzebował. Ruszył razem z Maklavianką, patrząc przed siebie, w prawo, w lewo, no i przede wszystkim, za siebie. Wampira bardzo interesowało, jak słowo balkon, łączyło się z rwaniem ubrań…

Korytarz był długi, urządzony w nieco przytłaczającym ale bardzo eleganckim stylu barokowym. Po jego lewej stronie co rusz pojawiały się drzwiczki z półokrągłym sklepieniem oraz tabliczką z numerkiem 05-a, 05-b, 05-c... 11-b, 11-c, 11-d. Tutaj Helga popchnęła drzwi, i znaleźli się na niewielkiej loży z 4 siedzeniami. Jak się okazało po wyjrzeniu przez barierkę, takich balkoników było więcej - zupełnie jakby znaleźli się w teatrze. Było też na nich kilkanaście innych osób - jak zauważył Domino - same wampiry.
Jedyne czego brakowało to sceny, ale też nie była potrzebna - przedstawienie odbywało się na najniższym poziomie, który normalnie nazwanoby “płytą”. Coś z płytą to zresztą miało wspólnego. To była jakby... płyta przekąsek... dla Kainitów. Bo jak inaczej nazwać dziesiątki wijących się nagich i kopulujących ze sobą ciał?
To byli właśnie ci ludzie, których zaznaczali krwią na przyjęciu. Nosferatu czuł ciepło ich ciał oraz zapach potu i... chuci. Chłodna posadzka została pokryta jakimiś materiałami oraz tysiącem poduszek na których mężczyźni i kobiety pieprzyli się ze sobą. I to każdy z każdym, niczym w trakcie zabawy weselnej w wężyka! Płeć zdawała się nieistotna. W parach, trójkątach, a nawet większych grupach mężczyźni i kobiety parzyli się ze sobą niczym króliki.
Domino wytężał zmysły, zaciągając się całą sytuacją. Jego dłoń odruchowo powędrowała w stronę oczu by poprawić okulary których, po zabiegach Diabła nosić już przecież nie musiał. Miast koślawo oprawionych w druty denek od musztardówek, jak można by opisać okulary zakonnicy, wampir natrafił jednak na karnawałową maskę i szybko się zreflektował.
- Niesamowite, jakie to sztuki wprawiły ich w ten stan? Demencja? - pytał Maklaviankę nie odwracając wzroku od przedstawienia.
- Dominacja. - odparła Helga, wyglądając przez barierkę jak mała dziewczynka - To pokaz siły tak naprawdę. Caroline z Habsburgów choć nie ma statusu księżnej, to od dawna zachowuje coś na kształt autonomii w tym okręgu. To przyjęcie to więc nie tylko zabawa dla spokrewniona, ale też pokaz jej potęgi. O, tam jest! - Malkavianka wskazała przystrojony harfami balkon.
Kobieta w białej sukni przyglądała się nie tyle kopulującym ludziom, co zebranym na lożach wampirom. W pewnym momencie Caroline uniosła do góry obie ręce, jakby dając sygnał kierowcom wozów wyścigowych.

- No i uczta się zaczęła. - zaśmiała się Helga, zdejmując z siebie ubranie pospiesznie.

Tymczasem nie wszystkim chyba zależało na zachowaniu dobrego stanu odzieży. Niektórzy po prostu rzucili się ze swych miejsc prosto w kipiel gorących, żywych ciał.
- Niesamowite! - Domino jeszcze przez jakiś czas wpatrywał się to w ciała, to w reakcje kainitów, osobę włodarza tego przybytku, by w końcu przyjrzeć się samej Heldze. Wampir kiwnął głową i sam zaczął się rozbierać.

Malkavianka tymczasem skończyła się rozodziewać. Była naprawdę piękna kobietą o rzadkim jak na ich gatunek brzoskwiniowym odcieniu skóry - jakby dopiero co wygrzewała się w słońcu. Helga wskoczyła na barierkę i bez najmniejszego zawahania postawy okręciła się wokół własnej osi. Poza biała maska była zupełnie naga. Uśmiechnęła się zmysłowo do Domino.
- Gotowa na noc pełną magii? - zapytała, wyciągając doń dłoń.
Domino już miał na końcu języka czeskie “ano” lecz zreflektował się, pomny czułych kainickich uszu i powiedział dla odmiany polskie:
- Czyńmy! - kiwając głową wampirzycy.

Kiedy wsiedli do taksówki, Helga oparła się o ramię Nosferatu jak zmęczona po przyjęciu panienka. Obraz ten załamała jedynie jej krótka, ostra rozmowa przez telefon w języku, który Domino brzmiał jak jeden z dialektów skandynawskich, choć nie wydawał się żadnym ze znanych.
Oczami wyobraźni Domino widział jak jego uszy wydłużają się. Nie znał żadnego północno germańskiego języka a szkoda, duński by się teraz przydał. Mimo wszystko i tak powinien coś piąte przez dziesiąte zrozumieć. Jeśli tak się nie działo, obstawiał iż Helga mówi właśnie w jakimś narzeczu norweskiego, gdzie najczęstszym zwrotem jest “co powiedziałeś?” Zresztą frustrujące było nie tylko to, że Nosferatu nic nie rozumiał z rozmowy, ale także sam fakt, iż wydawało mu się, że takiego języka po prostu nie ma! A jeśli był, to albo się zmienił, albo po prostu umarł.
- Słychać że obycia nabrałaś bynajmniej nie wśród miejscowych knedličków… - zagadał kiedy skończyła rozmawiać przez telefon. - a jednak wylądowałaś w Pradze.
- Ooo mała myszka ma ochotę posiąść moje tajemnice bardziej niż moje ciało? - zaśmiała się Helga, znów tuląc się do niego.
Domino objął Maklaviankę w taki sposób, w jaki zerkający co jakiś czas we wsteczne lusterko kierowca mógłby uznać za całkowicie normalne w takiej sytuacji, ot obściskująca się para.
- Czemu nie? jestem otwarty na różne propozycje. Zresztą… na razie niczego jeszcze nie posiadłem, chyba kiepski ze mnie facet.
Wampirzyca spojrzała na niego w jakiś taki sposób, że poczuł się nagi. Uśmiechnęła się lekko, sympatycznie, ale było w tym uśmiechu coś... jakiś rodzaj wywyższania się. Coś, co drażniło obserwatora.
- Powodzenia, jeśli masz ochotę. - powiedziała zapraszająco, choć jej postawa wydawała się raczej obojętna.
Jeśli Domino był myszą, czy nawet szczurem, Helga była kocicą (z czeskiego mačką) i to było coś,o czym nosferatu nie zamierzał zapominać.
- Słuchaj… - wampir przygryzł wargę. - słyszałem, że umiesz taką jedną rzecz, tylko trochę wstydzę się spytać… - przysunął usta do ucha Maklavianki - czy mogłabyś mi pokazać jak sprawiasz, że inni wariują?
- Mam ściągnąć sukienkę i pokazać kierowcy moje bimboły? - zapytała z poważną miną, po czym roześmiała się perliście. - Móc mogę, ale co z tego będę miała? I nie, nie pytaj czego chcę. Zaproponuj coś. - Helga pstryknęła go palcem w nos.
- Hmm… to może się wymienimy! ja ci pokażę jak czarować a ty mi pokażesz jak wpływać na zdrowie psychiczne. - Studiowanie taumaturgii wymagało oczywiście lotnego umysłu, ale to czy Helga go posiada czy też nie, nie było przecież problemem Domino.
- A skąd wiesz, że już tego nie umiem? - Helga pogładziła opuszkiem palca szyję wampira. Dokładnie tam, gdzie znajdowała się tętnica. Jej paznokieć lekko zarysował skórę, lecz nie przebił jej.
- A skąd mam wiedzieć, że umiesz? - Domino uwielbiał taki babski sposób prowadzenia rozmowy, w końcu zazwyczaj był kobietą.
Malkavianka roześmiała się słodko.
- Są metody, ale skoro ich nie znasz, oznacza to, że ta wiedza nie jest ci przeznaczona. Przynajmniej na razie... - mówiąc to przeciągnęła się zmysłowo na tylnym siedzeniu.
- Przecież nie musimy się od razu prześwietlać… - Odpuścił, przynajmniej na razie. Jak to w naturze, jeśli mysz może błysnąć przy czymś w kontakcie z kotem to jest to prędkość ucieczki.

[MEDIA]http://alexpapa.pl/sites/default/files/img_078_0.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]http://www.e-gory.info/Galeria/Czechy/czeski_raj/maloskalsko/5.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/48/49/90/48499029d0dd34602d80dde0a52b68d9.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://media-cdn.tripadvisor.com/media/photo-s/01/c4/e6/af/cave-room.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]http://photos1.blogger.com/blogger/4615/1676/1600/_MG_0097_1.jpg[/MEDIA]
Ostatnie pożegnanie

[MEDIA]http://international.memento-films.com/wp-content/uploads/2011/07/the-monk-2.jpg[/MEDIA]

- Krew. - Domino odparł krótko choć równie dobrze, ten jeden powód mógł wypełnić całkowicie temat jego relacji z Tremerem. - i jeśli chodzi o mnie, krew Thomasa wciąż jest we mnie obecna, jednak zamiast przywodzić na myśl przyjaźń i uprzejmość, daje mi teraz jedynie smutek i żal. Tak, rozumiem i zawsze rozumiałem jak to działa, ale rozumienie, nie umniejsza w żaden sposób uczuć których doświadczam. To Thomas odnalazł mnie w samotności i przyniósł wieści o przedwczesnym odejściu mego ojca. Zostałem tędy jego sojusznikiem w misji odnalezienia sprawców tej przemocy.
Starszy klanu Tremere zmrużył oczy, jakby próbując przejrzeć myśli Domino. Może nawet to robił? Choć przecież byli w Elizjum.
Domino nawet nie podejrzewał starego wampira o granie fair, mało tego, był święcie przekonany, że Tremer korzysta z każdego asa jaki ma w swoim rękawie. Któż by nie korzystał? przepisy były tylko dla tych, którzy byli zbyt słabi by mieć w dupie konsekwencje ich łamania, lub zbyt głupi by potrafić zamaskować fakt ich złamania.
Mimo to powstało pewne dziwne uczucie.
- Taaak - odezwał się z ociąganiem - Thomas i Kvetoslav przyjaźnili się od czasów wojny, choć niewielu o tym wiedziało. Tak samo jak o tym, że to Thomas namówił Kvetoslava, by oddał koronę Pragi Marcelinie. I to pewnie wiąże go z Diablicą. Jego i... wszystkich poprzednich. Pytanie kto będzie następny…
Domino pozwolił by grawitacja ciszy rozlała się po otoczeniu, stary wampir nie podejrzewał zapewne, że Miński potrafi rozwiązać ten węzeł, no ale cóż… dziad zaraz pewnie i tak obwieści, czego chce od swojego rozmówcy.
Tymczasem Otokar po prostu sięgnął do kieszeni i wysunął w stronę Domino niewielką kopertę, jakby nie do końca mając pewność czy dobrze robi.
Wampir zaś chwycił kopertę dość impulsywnie, świadomość, że Thomas… jego Thomas jej dotykał, sprawiał iż grdyka młodego kainity aż zadrżała. Domino trzymał papier w dłoni najdelikatniej jak potrafił, wytężył swoje magiczne zmysły by uchwycić zapach swojego świętej pamięci dominatora, w akcie swoistego rodzaju mentalnej, platonicznej pamięciówy. Nawet nie zauważył, gdy za jego plecami stanęła Helga i szepnęła:
- Pamiętaj, że to Elizjum...
Jakby wyrwany z transu, Miński uniósł wzrok na starszego Tremere.
- Dziękuję. - skłonił po dżentelmeńsku głowę i… schował kopertę do wewnętrznej kieszeni munduru ss, dokładnie przy swoim martwym sercu, czyli tam, gdzie poprzedni właściciel marynarki miał zapewne egzemplarz Mein Kampf albo może zdjęcie jakiejś pupiasto-cytatej aryjskiej dziewczyny… a może obie te rzeczy. Może też jakieś złote zęby żyda? Cóż… mniejsza oto, gdyby Thomas chciał, by każdy wiedział co jest w liście napisane, po prostu nasmarował by wiadomość na jakiejś praskiej ścianie.
Czyż nie?
- Jeśli mam przestać cię podejrzewać, a moi ludzie śledzić cię, drogi chłopcze, chciałbym żebyś mi zdradził co jest w środku. Mogłem złamać pieczęć, tak samo mogłem w ogóle ci ej koperty nie dać, jednak ja wykazałem się gestem dobrej woli, bo w ciężkich czasach potrzeba nam sojuszy. Teraz... twoja kolej. - rzekł Otokar, patrząc Domino w oczy.
“Jak chuj!” - wewnętrzna Dominika wywrzeszczała w głowie Domino. Wampir jeszcze jako śmiertelniczka, słyszał wiele historii o czarodziejach i choć nawet kainitą będąc wciąż nowicjuszem był, potrafił przynajmniej zrozumieć, jak wielki jest potencjał magii krwi. Thomas mógł zwyczajnie obłożyć list klątwą, uniemożliwiając komukolwiek innemu niż adresat przeczytanie wiadomości. Czy nawet sprawić, iż koperta wybuchnie wścibskiej pijawce w kły!
I Otokar też to musiał wiedzieć - rozumowała Ducheskova.

Kilka centymetrów dalej - na zewnątrz czaszki, Domino Powiedział:
- Wie pan, że w tych ciężkich czasach, ja na przykład teraz mogę ryzykować życiem. Jeśli w tej kopercie będzie powiedzmy coś właśnie o Panu. - tym sposobem, wampir wyznał na głos jedną z tysiąca obaw jakie właśnie miał
Tak mniej więcej to wyglądało w wyobraźni Domino w momencie gdy kiwnął głową i otworzył kopertę.
- Rozumiem twoje obawy, w takim razie przeczytaj sam zawartość i to ty uznasz ile mi z tego zdradzić, chcąc przekonać mnie o swojej dobrej woli. - wampir spojrzał znacząco na młodego Nosferatu.
Domino miał już dosyć, czuł, że jeśli zaraz nie przerwie narastającego napięcia, rozleje się pod nim kałuża krwawych szczyn. Ostatni raz spojrzał na Tremera po czym zagłębił się w lekturę listu.

Początek nie był zbyt oryginalny...

Cytat:

Drogi potomku Kvetoslava Jeśli to czytasz, znaczy, że coś mi się stało, może nawet nie żyję. Znaczy to też tyle, że nie powiedziałem ci wszystkiego, co bym chciał. Wybacz. Od teraz musisz działać sam. Przekaż ode mnie pozdrowienia dla Helgi. Thomas

I to tyle. Żadnych konkretów.
Domino odczytał wiadomość na głos i uniósł wzrok ku górze, nie pozwalając tym samym oczom napłynąć krwią. Jego analityczna strona obiecała sobie unikać więzów krwi w przyszłości, psychika ciężko je znosi. Pokazał jeszcze sam papier Tremerowi po czym czule schował go do koperty a tą do marynarki. Z jednej strony, wiadomość miała dla niego wartość emocjonalną. Z drugiej… z drugiej, istniały sposoby by dowiedzieć się z niej czegoś jeszcze i Domino to wiedział, nawet jeśli sam jeszcze nie wiedział jak.
Czy Otokar też o tym pomyślał? Trudno powiedzieć, bo do pomieszczenia weszła Zima.
- Chcielibyśmy zrobić jeszcze raz analizę pomieszczenia na ultrafiolecie, chciałabym prosić państwa, abyście opuścili pokój. - powiedziała swoim beznamiętnym głosem.
Starszy Temere tylko skinął jej głową, po czym zwrócił się do Nosferatu.
- Do zobaczenia chłopcze. Moje oczy będą na ciebie zwrócone.
Domino skłonił się starszemu Tremere a wychodząc powtórzył ten gest względem Zimy. Powiedział wtedy na odchodne.
- W takim razie znajdę jakiś duży młotek i dobiję się do mojego własnego domu, Księżna chyba nie chce przecież by jakiś Polak spał po ulicach albo niedajboże zdał się tu na czyjąś gościnność czy elizjum... bo w takich miejscach w Pradze jak widać śmierć murowana.
Zima zmroziła go wzrokiem, a Helga aż klasnęła w dłonie.
- To nie będzie konieczne. Proszę tylko poczekać w holu. Zaraz wszystko załatwię.
Domino kiwnął sprężyście i ruszył we wskazane miejsce. Tam ściszonym głosem zagadał Helgę biorąc ją pod ramię:
- Jaka jest szansa że zamiast kluczy dostanę ten młotek, a jaka że młotkiem?
- Na pewno większa szansa jest, że oberwiesz młotkiem niż młotek ci dadzą. - pochyliła się również w jego stronę - Zostawić cię, czy życzysz sobie wsparcia...? - Malkavianka przeciągnęła się sprężyście, prezentując swoje wdzięki na kanapie, w holu. Choć zazwyczaj pomieszczenie to tętniło życiem, dziś było zupełnie wyludnione.
- Jeśli naprawdę byłabyś tak uprzejma to jasne. - uśmiechnął się delikatnie Domino. - to może być duży młotek.
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem... - wymruczała, nachylając się nad uchem wampira i przejeżdżając koniuszkiem języka po jego płatku - Na razie. - Domino poczuł jak jej ząbki sugestywnie skubią jego ucho.
Domino zadrżał z podniecenia.
- No weź… - jęknął cicho - nie do końca to kontroluję a nie chce porwać tych zabytkowych spodni…
Helga jednak nie wydawała się zainteresowana stanem odzienia.
- Co mam wziąć? - zapytała, wciąż wisząc nad uchem Nosferatu - A jak nie zechcę? Włożysz mi siłą? - mruczała słodko, ocierając się ustami o skórę Domino.
- Nawet z całej siły jeśli tak bardzo, ale to bardzo nie miałabyś ochoty, wiesz… - podjął zabawę młody kainita, gdyż takie gierki z prawdziwym wampem, jakim właśnie była Helga, strasznie go nakręcały.
I w takiej pozycji parę Kainitów zastał główny przydupas księżnej, obecny starszy rodu Ventrue - Imre.
- Widzę, że świetnie się dogadujecie... - stwierdził kwaśno.
Domino odwrócił się w stronę wampira.
- Tak, że tak powiem “bez słów”, coś co pewnie trudno byłoby zrozumieć jakiejś złotoustej istocie jak jakiś dostojny Ventrue, o Kainie miej ich w swoim upodobaniu…
- A jednak stereotypy się potwierdzają. Nosferatu nie mają poczucia humoru - odbił piłeczkę starszy klanu Ventrue, po czym dodał - Dostałem informację, że za wszelką cenę chce pan wedrzeć się na miejsce zbrodni. Mogę wiedzieć czemu?
Domino zamrugał oczami jak głupi wydłużając krępującą ciszę aż wreszcie wybuchł śmiechem.
- Och tak rozumiem! mówi pan o domu mojego ojca, przepraszam, słysząc o “miejscu zbrodni” myślałem oczywiście o Pradze… no ale tak, my Nosferatu i nasze poczucie humoru… ale wracając do pańskiego pytania, staram się jedynie zabezpieczyć nasze rodzinne dobra, pan rozumie, rodzina to wszystko, a nie ma nic o co Nosferatu troszczyli by się bardziej niż o swoich, pan rozumie. Osobiście uważam też, że waszym wyszukanym metodom łowieckim i śledczym przydałoby się może jakieś profesjonalne wsparcie, hmm szarik? pies cywil? jeśli jest pan oczywiście zapoznany z polską kinematografią i to wszystko dla pana to nie jest tylko czeski film…
Wydawało się, że nawet Helga zaniemówiła. Tymczasem Ventras zebrał się w sobie i uśmiechnął, co nie zapowiadało niczego dobrego.
- Przyznam, że byłem skłonny dać panu te klucze... aż do teraz. Pana zachowanie jest co najmniej mówiąc niepoważne, toteż poważnymi nie uznaję pańskich roszczeń. Dom Kvetoslava jest miejscem zbrodni i został zabezpieczony. Złamanie zakazu zbliżanie będzie uznane jako otwarte działanie wbrew woli księżnej i z tegoż tytułu wyciągnięte zostaną konsekwencje. - wampir mówił beznamiętnie jednym ciągiem.
Tymczasem w trakcie tej przemowy Helga znów przybliżyła się do ucha Nosferatu i szepnęła.
- Lepiej przeproś…
Domino poczuł jak krew odpływa mu z twarzy, szyi, ramion, tułowia. W zasadzie to niebardzo wiedział gdzie wędrowała, gdyż w nogach też jej nie czuł. Był wściekły, najchętniej wpadłby teraz w szał.
Ale… to nie dawało by zbyt dużych szans na przeżycie.
- I to ja nie mam poczucia humoru? -uniósł brew. - rozumiem, w takim razie nie pozostaje mi nic innego jak zakończyć moją wizytę w tym mieście i skonsultować się z resztą mojej rodziny w Polsce, pan pozwoli. - Powiedział i ruszył do wyjścia.
- Dam panu te klucze. - powiedział Ventras, kiedy mieli się minąć - Ale proszę by informacje o atakach na razie zachował pan dla siebie. Nie chcemy niepotrzebnej paniki.
Imre wyjął z kieszeni pęk klucz i wysunął w stronę Domino.
Domino chwycił klucze i kiwnął starszemu kainicie po gentelmeńsku.
- Oczywiście szanowny panie, dyskrecja służy nam wszystkim.
- Proszę tylko uważać. Niektórzy mordercy lubią wracać na miejsce zbrodni. - powiedział Imre cicho.
Helga ruszyła za Nosferatu w podskokach. Gdy wyszli z posiadłości, przylgnęła do ramienia Mińskiego.
- A mówią, że to ja jestem wariat - powiedziała nie be uznania - Co teraz?
Domino zadzwonił jej z uśmiechem kluczami przed oczami.
- Do domu!