- Podejmę, a jakże. Znalazłem to - Bogumysł odwrócił się twarzą do inkwizytorów ukazując niesione krzyże. Wszystkie brakujące w kościele i na plebanii.
- Wcześniej musimy jednak przygotować tę świątynię do ponownego użycia. Nikt postronny nie powinien tu wejść. Pomóżcie mi, razem uprzątniemy zastany bałagan. W tym czasie Eberhard poprowadzi wieśniaków i odprawi pogrzeby. Potem poświęcimy to miejsce ponownie.
- Może i nie godzi się, rozumiem was. Jestem jednak nawykły do pracy a nikt spośród wiernych nie powinien nawet pomyśleć, że można zejść ze ścieżki chrześcijaństwa. A już na pewno nie mógł tego zrobić ktoś, kogo uważali za kapłana.

Jakiś czas później, gdy krew została zmyta z kamiennej posadzki a krzyże wróciły na swoje miejsce pod kościołem zebrali się ponownie wierni by uczestniczyć w obrzędzie oczyszczenia ich świątyni. Wcześniej jednak Bogumysł zdecydował się zabrać głos. Stanąwszy w progu kościoła zaintonował modlitwę a po jej zakończeniu zwrócił się do zebranych.
- Jako wierni Kościoła musicie wiedzieć, że wasz proboszcz zginął w walce z demonem, którego karmiły grzechy zmarłych sąsiadów. Sisto był tu jedynym spowiednikiem i bacznie obserwował popełniających w kółko te same grzechy ludzi. I choć pękało mu serce zadawał im pokuty a oni wciąż zawodzili tak jego jak pana naszego powracając w objęcia Szatana i grzesząc bez miary. W końcu spętani przez demona nie mieli sił uciekać dalej. Proboszcz zebrał ich w jednym miejscu i wypędził demona z ich ciał. Niestety nie dał samotnie rady wygnać demona z tego świata. Zemścił się on straszliwie zabijając wszystkich w zasięgu wzroku, po czym umknął.
Wiedzcie, że demony nie zabijają jak ludzie. Wnikają w ludzkie głowy i tak zmuszają, by człowiek sam pozbawił się życia i tym samym odebrał sobie szansę dostąpienia życia wiecznego! Teraz, gdy wymordował tylu ludzi zapewne umknął precz lecz nie łudźcie się - gdy tylko wpuścicie do swych serc choć jeden grzech demon wśliźnie się razem z nim i opęta również was.
Byście mieli szasnę się rpzed nim bornić poświęcimy wasz kościół i zabezpieczymy go przed dostępem złego. W chwili zwątpienia będziecie mogli się schronić a codzienne modlitwy dadzą wam siłę do stawiania czoła złu i stawaniu się lepszymi dla siebie nawzajem. Tylko wzajemnym szacunkiem i troską obronicie się przed sługami Szatana. A teraz módlmy się… - Bogumysł zaintonował kolejną modlitwę a potem pieśni obrzędowe gestem skłaniając inkwizytorów by wzięli udział w ceremonii. Gdy odmówił formuły wygnania zła całą uwagę skupił na kamieniu wmurowanym bezpośrednio na okiem krzyża sprawiając, że ten zalśnił niczym gwiazda nocą.

W tej wsi niewiele więcej mogli zdziałać. Nadeszła pora na wyprawę do Płocka.

Ta chwila mogłaby trwać w nieskończoność. Jego powolne ruchy na jej ciele. Delektował się. Słyszała jego pomrukiwania. Oboje wiedzieli, że muszą wyjść i wrócić z nowym źródłem światła. Ale ta ciemność skrywała ich grzechy. Czego oczy nie widzą…

Muskał ustami jej usta. Dłonią dotykał twarzy. Wsunął ją pod jej ubranie. Dotykał włosy tak skrzętnie skrywane.
- Anno… ja… to… to nie jest miejsce w którym chciałbym… ja chyba…

W końcu pochwycił jej dłoń i wstał uwalniając ją od swojego ciężaru.
- Chodźmy poszukać światła i uwolnijmy te kobiety.

Nie puszczał jej dłoni. Jakby bał się, że wszystko wokół się rozwieje. W końcu ruszyli kamiennymi schodami w górę. Nagle rozległy się jakieś głosy. Po niemiecku. Gerge sięgnął dłonią po nóż i zaczął przeskakiwać po dwa stopnie. W zamku rozległ się zgrzyt przekręcanego klucza.
- Szajse - warknął inkwizytor. - Na górze ktoś przyszedł. Jeden ze związanych powiedział „są w piwnicy”. Gdzie do licha podziali się Fyodor i Francisca?
- Mam nadzieję, że nic im się nie stało… - Anna zacisnęła swoje palce na dłoni Gerge. Czuła się dziwnie z rozpuszczonymi włosami. Z nogami, które z jakiegoś niewyjaśnionego powodu chciały się pod nią ugiąć. Musieli wyjść na światło. Ta ciemność sprawiała, że znów chciała się znaleźć w jego objęciach. Poczuć jego dłonie na swoim ciele. - Jesteś w stanie otworzyć zamek. Jak myślisz, wielu ich tam jest? - Szepcząc sama nasłuchiwała starając się rozróżnić pojedyncze głosy.

Gerge przykląkł pod drzwiami i zaczął coś robić z zamkiem. Mówili po niemiecku. Trzej związani przez Gergego mężczyźni i jeden nowy głos.
- Zostawił w zamku klucz… ale… on przyszedł po kobiety. Możemy spróbować urządzić na niego zasadzkę na dole - szeptał jej wprost do ucha Inkwizytor.
- Pytanie czy nie porzucą ich podpalając budynek. - Anna westchnęła i wydobyła z rękawa lampkę należącą niegdyś do Michal. - Kojarzysz jakieś inne wyjścia z piwnicy? Jeśli nie da się tych drzwi otworzyć lub wyłamać lepiej byśmy zeszli na dół. Tu mamy mniejsze szanse.
- Jego pan potrzebuje krwi właśnie tych kobiet. Nie wiem dlaczego nie może innych. Ale po nie przyszedł jego sługa. Więc wątpię, żeby nas podpalili. Chodź - pociągnął ją na dół schodów.
Anna podążyła za Gerge z powrotem na dół.
- Jedyne co mają wspólnego to kolor włosów i… - Odezwała się cicho. Nigdy nie spodziewała się, że kontakt z ulicznicami będzie ją tak niepokoił. Tyle razy pomagała im w szpitalu. Bo toż Pan lituje się nad każdym. Poczuła jak łzy napływają jej do oczu gdy patrzyła na plecy swojego przyjaciela. Czy nad nią też się zlituje? Bo… zakochała się w Gerge. W końcu przez łzy wydusiła z siebie koniec zdania. - … i zawód. Wszystkie zajmują się tym samym.
Zeszli na dół.
- Ja ukryję się w tamtym rogu. Gdy wejdą zaatakuje ich.
W dłoni Gergego połyskiwał sztylet rękojeścią zwrócony w stronę zakonnicy.
- Wiem, że nigdy tego nie robiłaś, ale jeśli ma nam się udać, to będziesz musiała tego użyć. Sam nie dam rady czterem. Ale narobię tyle hałasu, żebyś mogła wbić to w któregoś od tyłu.
Anna drżącą dłonią przyjęła broń i przytaknęła ruchem głowy. Starała się wymyślić jakikolwiek inny sposób. To było zbyt niebezpieczne. Co jeśli się jej nie uda? Jeśli Gerge stanie się przez to krzywda? Czy powinna zabijać? NIby robi to w służbie Pana… musieli uwolnić te kobiety. Pomóc swoim towarzyszom.
- Dobrze. - Odezwała się ledwo słyszalnym szeptem.

Bogumysł

Inkwizytor nawykł do ciężkiej pracy. Razem z Witoldem i Huginem szorowali krew z posadzki. Klarze przypadło gorsze zajęcie. Zawijała ciała w całuny. Pogrzeb miał odprawić Eberhard, który teraz postanowił „jeszcze coś sprawdzić” i dziwnym trafem umknął przed pracą.

W końcu udało się wysprzątać świątynię. Było już po zachodzie słońca. Gdy Bogumysł zaczął przemawiać ludzie nadal szeptali względem siebie. Rzucali wrogie spojrzenia Olsze. Wszak demon sam się nie wziął. Cóże to, że grzeszą. Wszyscy grzeszą. Czarownica zaś demona im do wioski zesłała. Bardziej to niż pewne. Tyle wychwytywał Bogumysł skupiony na treści swej przemowy. Wyłapywała też to bardzo wyraźnie Klara, która nie musiała widzieć wyrazu twarzy żadnego z mieszkańców Broku, żeby wiedzieć jakie nastroje panują w rodzinie Zamoyskich i wśród pozostałych mieszczan. Kapłan zakończył inkantacje prezentacją prawdziwie Boskiej siły, co skutecznie uciszyło najgłośniejszych z szeptaczy. I wtedy Klara poczuła wyraźnie ciepło na swej skórze i zapach mięty dobiegające od krzyża. Ten z braci może i nie pachniał cały czas, tak jak Witold czy Eberhard, jednak gdy czynił coś w imię Pana, to przyjemna świeżość rozlewała się po wszystkich zmysłach Klary.

Po skończonym nabożeństwie Bogumysł zaszedł do żołnierzy, którzy rozbili prowizoryczny obóz. Było zbyt późno, żeby wyruszać. Jednak oni ostrzyli broń i zerkali z ukosa na związaną Olchę. Teraz, gdy inkwizytor patrzył na dziewczynę zdał sobie sprawę, że jest drobna, a jej twarz młodziutka. A jednak już wdowa. Z zamyślenia wyrwał go Czarnowski, zwany Drogomirem. Był to mężczyzna przypominający niedźwiedzia, o czarnych włosach opadających luźno na ramiona i gęstej czarnej brodzie, którą wiązał rzemieniem w dwóch miejscach. Nosił skórzany napierśnik odsłaniający ramiona. Same zaś ramiona Czarnowskiego przypominały ogromne bale drwa.

- Jesteśmy wyspowiadani. Możemy ruszyć by wytropić i zabić tego demona Mistrzu. - rzekł.

Po chwili zawturowały mu kolejne głosy chętnych do bitki i napełnionych nowym duchem ludzi Siemowita.

Eberhard

Czerwony Brat oddalił się. Wrócił na plebanię, do prywatnego gabinetu Sisto. Cały czas myślal o tym, że coś mu umknęło. Coś przeoczył. Uklęknął i zaczął się pokornie modlić. Eberhard Czerwony słynął w kręgu inkwizytorów ze swego zamiłowania do badania nieznanych rzeczy. Jego teoria o tym, że istnieje cały świat tuż obok nas, wypełniony duchami i odbijający naszą rzeczywistość nie znalazła wielu pochlebców. To właśnie skłoniło go do rezygnacji z ciepłych bibliotek w Rzymie i skłoniło do wieloletnich podróży po Rusi, Krymie, Morawach i Czechach. Tam badał to co znajdowało się „za zasłoną” jak nawykł o tym mówić. Jednak mimo cennych publikacji, które włączono do podstawy programowej kształcenia nowych Czerwonych Braci Eberhard nie potrafił udowodnić swych tez. Żadnemu człowiekowi nie udało się przejść „za zasłonę” i wrócić. Jednak przez lata badań jemu udało się opracować rytuał, który pozwalał mu na moment „zerknąć” w to cóż tam jest.

I teraz właśnie, za zamkniętymi drzwiami gabinetu Sisto klęczał, zaciskając oczy. Jego usta wyginały się w grymasie, który jakiś czas temu mógł być słowami modlitwy, teraz zaś był czymś co trudno było opisać inaczej niż grymas bólu. Jego czoło zraszały perliste krople potu. Eberhard był jedynie człowiekiem. I tak jak Adama i Ewę po zjedzeniu owocu poznania dobra i zła, tak i inkwizytora napędzała ciekawość. I mimo lat badań z jakiegoś powodu przyćmiony ciekawością umysł zapomniał, że patrząc w ciemność musi liczyć się z tym, że coś spogląda również na niego.

Ciało inkwizytora wygięło się i z pozycji klęczącej padło na plecy. Pusty wzrok zerkał jedynie na klucz przekręcony w zamku. Klucz, który miał oszczędzić mu nieprzychylnych pytań Klary i reszty. Klucz, który teraz dzielnie stał na drodze pomocy dla jego ciała…

...bo sam umysł był daleko.


Klara

Gdy było już pewne, że nie wyruszą do Broku przed świtem Witold zaproponował Klarze, żeby dołączyła do niego na kolacji u rodziny Zamoyskich. I chodź Witold miał pewną władzę nad Klarą, to tego nie wykorzystywał. Dziewczyna bez niego była całkowicie bezbronna i dość nieporadna. Ale on zawsze służył pomocą.

Gdy w czasie ceremonii odprawianej przez Bogumysła Klara poczuła miętowy zapach, to jednocześnie przyćmił on jaśmin Witolda. Siostrze dało to do myślenia. Nadal poznawała swoje dary. Ale nie można było o niej powiedzieć, że jest głupia. Prawda jest taka, że gdy ciało cię zawodzi, to umysł pozostaje twą jedyną bronią. A Klara nie mogła liczyć na swe ciało. Pozbawiona wzroku, z ranami na dłoniach i stopach otwierającymi się samymi z siebie była kwintesencją bezbronności. Toteż szybko złożyła w swej głowie wnioski.

Inkwizytorzy, którzy aktywnie korzystają z mocy Pana przywodzili silny zapach. Z Witoldem był cały czas jego Archanioł. Chronił go. To jego czuła… nie samego Witolda. Eberhard więc musiał również cały czas korzystać z jakiegoś Pańskiego błogosławieństwa. Klara musiała to zapamiętać.

Wychodząc z nabożeństwa Klara poczuła jakby wchodziła do kuźni. Smar. Żar. Hartowana stal. Eberhard! Był gdzieś blisko nich. Nieśmiało zapytała Witolda gdzie stanął Mistrz, ten jednak zaprzeczył mówiąc, że nie ma go nigdzie wśród zebranych i nie widział go już kilka godzin. Od czasu gdy skończyli sprawdzać plebanię i zaczęli sprzątać kościół.

Klara pokręciła głową z niedowierzaniem. Pierwszy raz zmysł węchu ją zawiódł.

Kilka minut później byli już w domu Zamoyskich. Atmosfera żałoby była wręcz przytłaczająca. Zginęło siedem osób. W skali Broku potężna strata. Choć nikt zdawał się o tym nie mówić gdy jedli owczy ser i owoce.

- Dobrze, że złapaliście tę czarownicę. Już na nikogo nie ześle demona. To co mówił ojciec Bogumysł było przerażające.

Klara otrząsnęła się na moment. Miała wizję. Krótką. Dziwną. Ten człowiek, którego widziała przy ołtarzu w jednej z wizji. Eberhard, lecz nie Eberhard. Młody, gładko ogolony. Stał w drzwiach kościoła, a coś z jego wnętrza próbowało go wciągnąć. I tyle. Cała wizja była bardzo krótka. Jakby wszystko działo się w kompletnym mroku, a nagła błyskawica rozświetliła obraz, na mniej niż jeden oddech. Tym razem Klara nawet nie straciła wątku w rozmowie. Jedynym co utwierdziło ją w przekonaniu, że to była faktycznie wizja była strużka krwi spływająca po trzymanym w dłoni nożu.

- Oj, zacięła się siostra, już biegnę to opatrzyć - rzekła Bożeciecha.

Francisca

- Tyś pewnie służka Reznova - przemówił po polsku mężczyzna ze stalową wilczą głową przypiętą na wysokości obojczyka. Po Jasiu nie było już śladu. Franka zaś dzielnie zgarniała błoto ze swej jasnej skóry.
- Była z wami kobieta, której zaufał ktoś z nami związany. Powiedz mi proszę, co stało się z Cyganką-niemową? Ale zanim zaczniesz mówić… - wyjął z pochwy szeroki nóż, złapał Franciscę i spróbował złapać a potem wciągnąć w wąską przestrzeń między zabudowaniami. Rembertini wykonała zwinny unik i rzuciła się do ucieczki. Wtedy on złapał jej długą suknię obciążoną błotem. Kobieta znów padła na ziemię, a zbir z zaułka wciągnął ją w głąb. Rozdzierając przy tym suknię i kompletnie odsłaniając oba jej kolana i lewą łydkę. Teraz strój służącej nie przymierzając zaczynał przypominać strój ladacznicy. Przyparł ją do ściany, uniósł nóż i powiedział:
- Co z Cyganami? Dlaczego nie wrócili z Mogilna?

Anna

Najpierw do piwnicy wpadła pochodnia. Żagiew leżała na klepisku i na szczęście nie zapaliło się nic od niej. Stali w milczeniu po obu stronach wejścia. Gerge i Anna. Zerkali na siebie porozumiewawczo nad płomieniem. Czyżby ten oddział inkwizycji miał zasłynąć z rychłych śmierci w płonących piwnicach? Trzy kobiety stłoczyły się pod ścianą daleko od nich. Nawet ta, której obrożę Gerge zdążył rozbroić nie zostawiła pozostałych dwóch. Były tam. Nagie. Brudne. Przerażone. Po chwili dwaj mężczyźni weszli do pomieszczenia. Zanim zdążyli się rozejrzeć i dojrzeć zakonnicę Gerge rzucił się na nich. Małe ciasne pomieszczenie. Błysk noży odbijających płomienie pochodni.

Anna ledwie widziała co się dzieje. Strach ścisnął jej serce gdy struga krwi wystrzeliła w bok. Jednak to jeden ze służących Dohna padł od noża inkwizytora. Wtedy zbiegło kolejnych dwóch. Usłyszała jęk Gergego, ale gdy kolejne ciało upadło, to również nie był on. Wstała i ruszyła z pomocą. Ale wszystko działo się tak szybko. Dwa trzaski łamanych kości. Czarnowłosy mężczyzna został ostatnim stojącym. Przez chwile myślała, że to jej towarzysz. Jednak nie. Jego mizerykordia sterczała z ostatniego ze sług Dohna. On sam leżał, a z jego lewej nogi sterczała okrwawiona kość złowrogo odbijająca dogasający płomień pochodni. Stojący nad nim mężczyzna miał szeroki miecz o krótkim ostrzu. To on przyszedł po kobiety. To on szykował się do zabicia jej Gergego. Ścisnęła sztylet. Była dokładnie za oprawcą, który jej nie zauważył.

Fyodor

Dohn padł. Miał szereg ran kłutych i ciętych. Sam zaś był winien jedynie zmęczenia na twarzy Czerwonego Brata. Zgodnie z przewidywaniami Fyodora krew wampirza leczyła rany ghula. Do czasu. Nie było jej aż tak dużo i teraz leżał w błocie, a wyciekająca przez wiele otworów krew zaczynała barwić je na czerwono. Do tego zaczynał znowu kropić deszcz.

- Nie wiem gdzie jest Guze - zakaszlał, po czym na jego twarzy pojawił się uśmiech. Patrzył na cień Fyodora. Rosnący i padający delikatnie na wschód.
- Jego sługa miał przyjść do mego domu po kobiety dziś po południu. Czyli kilka chwil temu.

Anna przyglądała się całej walce kurczowo ściskając sztylet w dłoni i drżąc na całym ciele. Dlaczego zostali sami? Nie potrafiła walczyć. Nigdy tego nie robiła. Nawet nie wiedziała czy będzie w stanie zrobić komuś krzywdę. Ruszyła upewniając się czy kolejne osoby nie zbiegają na dół z pomocą i wtedy zobaczyła ją. Biel kości. Poczuła niemal fizyczny ból widząc co stało się jej przyjacielowi. I to przez nią. Przez to, że nie potrafiła walczyć, że nie była w stanie stanąć u jego boku i mu pomóc.

Poczuła pod powiekami łzy ale powstrzymała je. Musiała się skupić. Zrobić coś i to zrobić to szybko. Miała jedną szansę i musiała trafić tak by od razu zrobić mu krzywdę. Jej wzrok przesuwał się po ciele mężczyzny. W serce… niestety to było trudne. Trafienie między żebrami unikając łopatki było przy jej umiejętnościach prawie niewykonalne. Pod pachą… Ten mężczyzna poruszał ręką, pewnie był mocno umięśniony, a jeśli nie trafi od razu w tętnicę? Toż on zabije jej Gerge. Pozostała szyja. To… najprostsze cięcie. To jak podczas operacji… musiała po prostu być precyzyjna.

Anna zaatakowała tnąc krtań.

Zapach mięty kojarzył się Klarze z polem za domem jej rodziców. Chodziła tam razem z siostrą, nim.. Nim to wszystko się jeszcze stało. Na polu było wiele roślin, ale to dzika mięta pachniała najbardziej. Przywoływało to miłe wspomnienia, na tyle dobre, że Klara mimowolnie uśmiechnęła się podczas odprawiania mszy przez Bogumysła. Być może jego stanowczość, to tylko maska? Być może jednak istnieje tym człowieku miłosierdzie, coś poza surową ręką i ostrym, twardym słowem, które jedynie sprowadza trwogę.

Te i wiele innych myśli towarzyszyło młodej zakonnicy podczas kolacji w domu Zamoyskich. Nie przysłuchiwała się specjalnie rozmową, które panowały przy stole. Ostrożnie kroiła kawałki jedzenie i wkładała je do ust żyjąc dokładnie. Nie mówiąc nic, jedyniespożywała posiłek, ale choć na jej twarzy panował spokój w głowie miała mętlik. Wiele było na jej barkach, tak drobnych i kruchych, a to, że nie była w stanie sama poruszać się w świecie nie pomagało. Obecność Witolda była dla niej nieoceniona i nie mogła by prosić Boga o lepsze wsparcie w swojej ślepej wędrówce przez świat. Ale co się stanie kiedy go zabraknie, co jeśli, któregoś razu nie będzie mógł przyjść jej z pomocą.

Odgoniła te myśli, wciągając w nozdrza woń jaśminu, zawsze szczelnie otulając młodego inkwizytora. To było coś, co tak bardzo przyciągało ją do Witolda i jednocześnie sprawiało, że ona sama odczuwała spokój.
Była w trakcie rozmyślań na temat istoty zapachu i tego jak go odbierała, bo to, że się pomyliła dnia dzisiejszego było dla niej czymś nowym, kiedy jej ciało lekko zesztywniało. Jej zmysł powonienia nigdy do tej pory jej nie zawiódł. A teraz stało się coś co zupełnie ją rozbiło. Ciepła krew spłynęła po jej dłoni, kiedy Klara kierując się zapachem spojrzała w kierunku Witola. Chciała wyrzec słow do jego krewnej, by się nie fatygowała, że to dla niej normalne i nie powinna się przejmować, ale gardło miała ściśnięte. Wizja była sugestywna.
- Wi..Witoldzie - rzekła niepewnie, powoli wracając do rzeczywistości - myślę, myślę, że… - nie brzmiała zbyt pewnie, jakby bała się, że tym razem jej wizja była zbyt dokładna, zbyt bliska prawdy, by mogła zinterpretować ją inaczej - Mistrz Ebenhard jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Anna

Szybki cios zadany w ciemności. Z chirurgiczną precyzją. Ostry sztylet rozdarł krtań niczego nie spodziewającego się ghula. W powietrze miał trafić krzyk, jednak rozszarpana nagłośnia odmówiła posłuszeństwa. Zamiast tego rozległ się bulgot krwi i świst wypuszczanego powietrza. Anna stała ściskając mocno sztylet, a wysoki brunet odwrócił się w jej stronę i ścisnął szyję. Między palcami wyciekała mu krew. Również z ust zaczynała mu wypływać krew. Z dłoni wypadł mu miecz, a dłoń wykrzywiona niczym orle szpony próbowała sięgnąć Anny.

Wtedy Gerge kopnął ghula w kostkę, a ten padł na ziemię. W świetle dogasającej pochodni Anna zobaczyła krzyż wiszący na szyi bruneta.

Coś ją ścisnęło. Sługa wampira, czy nie, był chrześcijaninem. A ona wykorzystała całą swoją wiedzę medyczną, żeby go skrzywdzić. A teraz wykrwawiał się pod jej stopami. Targnął nią nagle potężny wyrzut sumienia.


Francisca

Służąca w rozdartej sukni osiągnęła efekt. Czy to mężczyzna z wyższych klas, czy zbir w ciemnym zaułku… mężczyzna pozostawał mężczyzną. Ocieranie się o niego nagich damskich nóg nigdy nie pozostawało bez efektu.

Wsłuchiwał się w słowa kobiety.
- Tak… słyszałem o tym zbożu rosnącym do ziemi - powiedział bardziej do siebie niż do przyciskanej do ściany dziewczyny.
- Niemowa nie żyje. Klasztor spalony - kiwał głową przecząco jakby nie zgadzając się z tymi tezami.

W końcu puścił dziewczynę i nóż schował.
- Jakub, młody łucznik? Wrócił? Jeśli wrócił, to rzeknij mu, żeby sprowadził Francescę Rembertini w umówione miejsce. Honzo go nie skreślił. Tako mu rzeknij, jeno dokładnie słowo po słowie.

Franciscę w przebraniu kusiło, żeby poprawić przekręcone imię. Teraz czekał ją marsz wstydu przez miasto, w rozdartej sukni, błocie i deszczu.

Fyodor

Inkwizytor biegł z powrotem trasą, którą chwile temu ścigał Ghula. Teraz w przeciwnym kierunku. Deszcz, który zaczął padać był dziwnie kojący. Dohn był przeszłością Czy i tym razem popełnił błąd? Czy mógł się jeszcze czegoś dowiedzieć? Raczej nie. Teraz los handlarza pozostawał w rękach Pana.

Z uliczki wychylała się jakaś kobieta umazana błotem i ukazująca młode nagie nogi. W pierwszej chwili brata przeszyła myśl o tym, że kobietom tego zawodu żadna pogoda nie straszna. Cóż, młoda jest, jej ciało nie zawsze będzie na tyle sprawne, żeby nim zarabiać. Nie może sobie pozwalać na tracenie czasu.

Dopiero gdy odległość między nimi zmalała do kilku kroków Reznov rozpoznał w ubłoconej twarzy swą towarzyszkę. W zaułku nikogo poza nią już nie było.