Francisca widziała jak Anna osunęła się pod wpływem ciężaru jaki spadł na jej barki. Odruchowo pośpieszyła z pomocą. Nie znała się na egzorcyzmach, ale wiedziała, że na Annie spoczął ogromny ciężar, a walka którą toczyła nie była mniej trudna od pojedynku rycerzy. Zaś szept Anny wypowiedziany chwilę później był dla niej rozkazem. Przekazała siostrę pod opiekę Gerge, taksując go przez dłuższą chwilę chłodnym wzrokiem. Wenecjankę mało interesowało kto z kim sypiał, ale tak jak rycerzowi w boju nie serwuje się przyjemnego masażu wykonanego przez ukochaną białogłowę, tak i Anna potrzebowała wsparcia męskiego przyjaznego ramienia, a nie macanek, ku którym stworzyła się właśnie okazja.

- Wesprzyj ją w modlitwie bracie - rzekła krótko.

Potem zabrała się za organizację tego czego życzyła sobie Anna. Uchwyciła wzrokiem, a potem za ramię mistrza. On musiał tu chodzić, z tego co się domyślała, a osoba z której właśnie sterczał kołek nie była mu obojętna.

- Potrzebujemy wozu - szepnęła - znacie okolicę? Znajdźcie mistrzu szybko jakąś bogatszą chałupę ze stajnią i użyjcie swej władzy, by wydali nam do jutra powóz z koniem… i kimś do powożenia. Nie mamy dużo czasu.

Sama musiała znaleźć wielkie prześcieradło, co w burdelu nie powinno być trudne. Musieli przenieść martwą kobietę z pomieszczenia na wóz. Nie umiała ocenić jak ciężki jest stół, ale nie była pewna, czy dadzą radę wynieść go na zewnątrz razem z Teresą. Dodatkowo potrzebowała sznura lub pas by umocować kołek sterczący z klatki piersiowej wampira. Do pomocy przy tym i oczyszczeniu pokoju zagoniła Hugina, co do którego nie miała zbyt dużego zaufania od czasu otumanienia przez wampirzycę. Rzucała więc na niego od czasu do czasu wzrokiem. Na szczęście miała pracę do wykonania, a to potrafiło ją uspokoić.

- Wspieramy cię Siostro. - powiedział Eberhard do Anny. - W katedrze egzorcyzmy będzie nam łatwiej dopełnić. - Czerwony brat doceniał zalety świętego miejsca w egzorcyzmach. Zwłaszcza nad demonem o znacznej sile.
-Siostro obiecaj mi jednak, że nie zdecydujemy się rzucić tę biedaczkę w której ciele zamieszkał zły na łaskę tego plugawego przedmiotu w podziemiach. To lustro jest plugawe ponad miarę obawiam się o jej duszę i życie - Eberhard mówił szczerze. To właśnie czuł obawę i strach przed konsekwencjami skorzystanie z pozornie kuszącego owocu.

Płock. Katedra. Kilka godzin przed świtem.

Drzwi katedry otworzyły się z hukiem. Zdać się mogło, że Francisca została stworzona, żeby zarządzać. Dziewczyna skoordynowała działania wszystkich. Zorganizowała dodatkowe wsarcie. Wysłała ludzi, żeby sprowadzili lokalne zakonnice. Poza tym udało jej się odzyskać zbrojnych, których spora część zniknęła po sytuacji w kaplicy.

Wszystko w mniej niż potrzeba czasu na odmówienie litanii do Wszystkich Świętych.

Ciało kobiety owiniętej prześcieradłami Hugin, Witold, Marek i Walter nieśli na drabinie. Było to najszybsze rozwiązanie, które nie wymagało dodatkowych nakładów.

Anna przechodząc przez próg katedry zauważyła zakonnice, które za dnia służyły w szpitalu, a wieczorem odmawiały różaniec przy ciele Fiodora i Klary. Spodziewała się, że je tu zastanie. W ogóle nie zwróciła uwagi na to, że jest już dawno po północy. Gdyby nie pomyślunek Francisci nie byłoby ich teraz.

Ktoś mógłby pomyśleć, że Francisca całe swe życie nie zajmowała się niczym, jak tylko organizacją egzorcyzmów. Mężczyźni położyli ciało przed ołtarzem i rozeszli się na boki.

Przyszli nawet księża.

Był też cień. Ponury gęsty cień, który przebiegał w bocznej nawie. Inkwizytorzy czuli jego niemal namacalną obecność. Przyszedł patrzeć. W podłodze zionęło przejście do podziemi. Łatwe rozwiązanie. Zapraszało. Zachęcało. A Cień przy ścianie obserwował działania Inkwizycji.

Jedynie Eberhard na moment opuścił katedrę. Posłał po kogoś, albo ktoś posłał po niego? W czasie gdy wszyscy byli wewnątrz nikt nie zwracał uwagi na konnych, którzy podjechali pod mury katedry.

Inkwizycja musiała działać pod wpływem zewnętrznych czynników. Bezpośrednie zagrożenie, które o mało co nie doprowadziło do ich upadku zostało częściowo zlikwidowane. Nawiedzony wampir na oczach Francisci stał się zwyczajnym wampirem, co nie znaczy, że nie przestał być groźny.

Mistrz Eberhardt, który zamiast wykorzystać strategicznie sytuację z unieruchomionym demonem-wampirem nalegał na dokończenie egzorcyzmów, teraz pojawił się w towarzystwie zbrojnych. Znalazł wodę na środku pustyni. Francisca doceniała trud, ale zbrojni na końcu świata nie pojawiali się znikąd i za pewne nie pojawiali się też za darmo. Wszystko to odbywało się pod czujnym okiem jednego z ich wrogów. Przynajmniej nie musieli się martwić, czy ktoś ich obserwuje. To akurat wiedzieli na pewno.

Sytuacja nie była jednak zła, a przynajmniej była lepsza niż kilka godzin temu. Jeden z demonów Triglava opuścił ten świat… W ocenie Wenecjanki ktoś powinien zamknąć tą sprawę.

- I co teraz? - zapytała mistrza.

Cytat:

Bądź mężny i mocny, nie lękaj się, nie bój się ich, gdyż Pan, Bóg twój, idzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci Księga Powtórzonego Prawa, rozdział 31, wers 6

Cień znajdujący się na ścianie przemieścił się. Przemieścił się tak szybko, że gdyby miał cielesną formę to najpewniej podmuch wiatr zgasiłby wszelkie świece. Cień wsunął się do przejscia do podziemi.

Istota, która sugerowała im sojusz. Istota, która budowała wizję siebie, jako na tyle potężnego, że pomoże biednym inkwizytorom z potęznymi demonami. Teraz jakimś cudem ta istota zrozumiała, że również jej potęga nie może się równać z siłą ich wiary.

Eberhard z niewiadomych stron sprowadził nowych zbrojnych. A zwykli ludzie, których umysłami z taką łatwością dawały się nagiąć do woli wampira dawno spali w swych łóżkach.

Francisca Rembertini od dziecka była niezwykle czuła na to co działo się wokół niej. Pan pobłogosławił ją dodatkowymi zmysłami. W miejscach, gdzie śmiertelnicy nie widzieli niczego dziwnego, ona potrafiła słyszeć duchy. Była też wyjątkowo czuła na obecność aniołów. A od kilku godzin wiedziała, że także demonów. Dla młodej Włoszki była to bardzo nieprzyjemna świadomość. Jakby ktoś wrzucił jej kamień do buta i kazał maszerować. Niby nic… niby nie boli. Ale po godzinie doprowadzał już do szału. Po trzech walczyłą sama ze sobą, żeby nie odejść tak daleko jak tylko ją nogi poniosą. Nie jest łatwo być Medium w trakcie egzorcyzmów odbywających się w katedrze, w której podziemiach są dziesiątki dusz pogrzebanych tam nieszczęśników.

Gdy siostra Anna zakończyła egzorcyzm to Francisca odejście demona odnotowała zaraz po niej.

Eberhard również swymi zmysłami sięgał daleko poza postrzeganie zwykłych ludzi. Wszyscy byli zmęczeni. Przysięgali, że nie staną przeciwko Auditore. A jednak poradzili sobie bez niego. Udowodnili, że ów sojusz nie jest im potrzebny. Czy zatem nastał czas, żeby rozwiązać kwestię wampira w katedrze?

Jednego na pewno.
Teresa leżała bez ruchu. Ułożona w kształcie krzyża. Z kołkiem w sercu. Kolejna kwestia, którą można było zakończyć. Ale czy kobieta chciała zostać wampirem? Czyż za jej przemianą nie stała plugawa magia? Czy mogła się przydać? W ich kwaterze nadal były wykute z polecenia Fyodora ciężkie łańcuchy. W piwnicy.

Zbliżał się ranek. Każdy z nich chciałby odpocząć. Jednak nie było im to jeszcze dane.

Eberhard przez chwilę się wahał. Rozsądek zmagał się z obowiązkiem. Uczucia z dyscypliną. Gdy wydawało się, że odda Teresę w ręce swoich towarzyszy z Inkwizycji przypomniał sobie los Piotra. Wiedział, że zginął Reznov, Klara, ta Inkwizytorka nim przybyli, Walter jest Wilkołakiem nad którym cudem ostatnio zapanowali. Zasadniczo absolutnie każdy mógłby Teresę zabić. Była ona natomiast mijając osobisty sentyment źródłem potencjalnie cennej wiedzy. Zakon Czerwonych braci więził Wilkołaki, Magów, Wampiry. Bez wyjątku na nich eksperymentował w imię nauki czy torturował jak powiedzieliby niektórzy. Czemu Eberhard nie miałby postąpić inaczej. Teoretycznie Teresa mogłaby współpracować, można by się obejść w przyszłości bez bólu i przymusu. Wszyscy by na tym zyskali, jedni wiedzę inni bezpieczeństwo. Spojrzał na Annę i wydobył z siebie próbę uzyskania na to zgody. By obeszło się bez konfliktu... Podszedł do niej blisko stał praktycznie twarzą z twarz. Bez trudu można było wyczytać po nim ból i zmęczenie.

- Anno chciałbym, żeby rycerze zabrali mojego więźnia. Zabezpieczyli ją póki nie uporamy się z problemami w mieście. - powiedział to cicho. Niemal szeptem w obawie przed cieniami. Tak by słyszała go tylko siostra zakonna. - Ona, jest dla mnie ważna z bardzo wielu różnych powodów. Nie chce żeby skończyła jak Piotr. Nasze towarzystwo jest usłane trupami. Nie chce wzniecać konfliktu więc uprzejmie poproszę o pozwolenie. - Eberhard przemówił do towarzyszki.