W zasadzie Linda cieszyła się z jakiegoś powodu niespodziewanym towarzystwem Drake’a.
- No to jesteśmy - mruknęła gdy zatrzymali się w końcu przed włazem mostku. - Pytanie co teraz.
Skoro wejście nadal pozostawało zamknięte, najwyraźniej działania Tichego nie przyniosły skutku. Jako pokładowy nawigator Linda miała zagwozdkę.
Logiczne i chłodne podejścia do paranoiczki objawiającej się przejęcia wszechświata przez cyborgi, androidy i sztuczną inteligencję było ironią, która zapewne spaliłaby na panewce.

Norton rozważała dostępne opcje wpatrując się w twarz kanoniera.

Jak przekonać nawigatorkę do tego, że oboje są ludźmi?

Uśmiech - rzadko spotykane zjawisko u lekarki - rozjaśnił jej twarz. Może ten bourbon nie był takim złym pomysłem? Gestem wskazała Drakowi by zdjął hełm.
Sama też zaczęła gmerać przy zamku nadając do Pryii:
- Teddy? Teddy to ja, Linda i Drake. Zobacz, jesteśmy sobą, nikt nas nie podmienił. Nadal jesteśmy ludźmi.
Kątem oka obserwowała kanoniera z prośbą w oczach.

Kanonierowi cisnął się na język zabawny, ale średnio pasujący do warunków komentarz, tym bardziej niestosowny, gdy po drugiej stronie zamkniętych drzwi znajdował się nikt inny, tylko Teddy. Cudem wcześniej zachował kamienną twarz, mijając sfochanego Tichy’ego. Kapitan który nie dostał się na mostek swojego statku… musiało zaboleć. Z drugiej strony Drake zachodził w głowę dlaczego stary tak szybko się poddał? Hermkens nie raz przecież odwalało słabiej lub mocniej. Kwestia warunków, a ich były nerwowe - nieprzyjazny teren dla świra borykającego się z mania prześladowczą i teoriami spiskowymi przy których każdemu by odwaliło, gdyby w nie wierzył. Nawigator wierzyła.

- Daj spokój Miśka, kto niby miałby nas podmienić? - westchnął ociężale. Wzrok Lindy jednak przywołał go do porządku i zaskoczył. Zdjąć hełm, tutaj? No dobra… - Jesteśmy tu sami, widzisz? Tylko ja i Linda - wzorem lekarki zaczął zdejmować osłonę głowy.

- Teddy? No hej, popatrz. - lekarka uśmiechnęła się ponownie chociaż trochę kurczowo. Dawno wypadła z obiegu w tych sprawach. Nie wiedziała też jak zareaguje Drake na jej plan. W zasadzie jednak jakby nie zareagował, mogło to tylko ukazać głębię jego człowieczeństwa. Linda zaś najwyżej dołoży oskarżenie o napaść seksualną do wpisu w swoich aktach.
Brunetka podpłynęła do kanoniera i otoczyła szyję mężczyzny ramieniem.
Było to określenie mocno na wyrost bo ani kombinezon ani pływający ruch w korytarzu pozbawionym grawitacji nie pomagał w pełnych gracji ruchach. Niemniej przynajmniej próbowała by wyglądało to szczątkowo kusząco.
Wsunęła palce we włosy Drake i spoglądając mu w oczy mruknęła raz jeszcze:
- Niech ona to lepiej ogląda.
Przysunęła się lewitując ku kanonierowi by ostatecznie musnąć jego usta swoimi.
Lekko, na próbę, rozważając ile to miesięcy upłynęło od ostatniego pocałunku.

To z pewnością nie było zachowanie według protokołu i zaskakujące na tyle, że nawet Drake’owi spadła maska spokoju z twarzy. Spodziewałby się podobnego zachowania po każdej kobiecie z załogi, ale nie po Norton. W pierwszej chwili go zamurowało, więc stał jak słup zastanawiając się szybko co tu jest grane. Dobra, chcieli pokazać nawigator emocje? Jego gęba w brwiami uniesionymi prawie do linii włosów nad czołem i szok na całej reszcie twarzy chyba dość skutecznie rozwiązywały ten problem.
- Dużo wypiłaś? - spytał czując w jej oddechu alkohol, a Linda zrobiła bliżej niesprecyzowaną minę. Zaskoczenie przerodziło się w coś innego. Kosmos był pusty, oni spędzali czasem długie tygodnie w parę osób na pokładzie statku. Potrzeby szły na bok, zostawała praca. Zazwyczaj działało, ale teraz nie mieli “zazwyczaj”.

Przez jego twarz przeszedł skurcz, brwi opadły na prawidłowe miejsce. Kanonier patrzył w oczy zastępcy kapitana z bliższej niż kiedykolwiek odległości, mimo pancerza miał dobitną świadomość obecności kobiety przy boku. I jej usta zaraz obok jego ust. Robili pokaz dla Teddy, nie? Dostanie pokaz.
- Powinnaś częściej zaglądać do kieliszka - uśmiechnął się mrużąc przy tym oczy z jawnej uciechy i zaczął działać. Włączył magnesy w butach, przytwierdzając się stabilnie do podłogi. Złapał kobietę ramieniem w pasie i przyciągnął do siebie, drugą ręką posyłając na tył jej głowy i przyciągając twarz do siebie. Pocałował ją najpierw lekko, za drugim razem mocniej, a za trzecim wpił się w jej usta z całym nagromadzonym przez długi post głodem. Najwyżej da mu zaraz po ryju… e tam. Było warto.

O dziwo, nie dała.
Z cichym westchnieniem poddała się działaniom Drake i na ile mogła wtuliła się.
W otaczającej ich ciszy słyszała przyspieszające bicie własnego serca. Przez chwilę myśli Lindy wypełniły definicje sprzężenia zwrotnego reakcji chemicznych odbywających się podczas pocałunku i aktu miłosnego. A potem Drake pocałował ją mocniej i żądza udzieliła się i lekarce. A może to była desperacja?
Przestała analizować.
Chciała poczuć bliskość i ciepło innej osoby.
Mruknęła cicho coś niezrozumiale i zaczęła oddawać pełne pasji pocałunki.
Skubnęła zębami dolną wargę Drake po omacku szukając przycisku na jego kombinezonie.
Gdzie on był u diaska? Niecierpliwe dłonie Norton nagle straciły typową dla kobiety precyzję.
Zdyszana odsunęła się z lekkimi wypiekami na twarzy by odszukać ten cholerny przycisk.

Pomyśleć, że przechodzili koło siebie korytarzami Acherona setki razy. Widywali codziennie, nawet gadali i na tym się kończyło. Teraz poszedł impuls, a dotychczasowy porządek trafił szlag. Ciepło ciała zamkniętego w pancerzu, jego smak i ciężar wyczuwalny pomimo braku grawitacji drażniły. Tak samo jak złączone usta i mieszające się oddechy. Ręce na oślep szukające przycisku awaryjnego zrzucenia pancerza.
Drake nie mówił, korzystał z być może ostatniej okazji w życiu na… bliskość z drugim człowiekiem. Brakowało mu tego, złapał więc szansę i chwycił ją obiema dłońmi. Myślenie się wyłączyło zostawiając odruchy. Sam zaczął macać pancerz Lindy w poszukiwaniu tego pieprzonego guzika i znalazł. Może miał farta, a może wiedział gdzie szukać. Syknął elektroniczny system, kawałki blachy wyleciały w przestrzeń korytarza unosząc się w powietrzu, a kanonier nie tracił czasu. Oddychając ciężko przekręcił się i zrobił krok do przodu, przyciskając niesioną kobietę do ściany.

“Granaty” leniwa i nieskoordynowana myśl zniknęła tak szybko jak się pojawiła.
Linda gorączkowo schwyciła twarz Drake’a w obie dłonie, przyciągając ją do swojej. Chciała więcej tych pocałunków. Pragnęła poczuć dotyk jego dłoni na nagiej skórze. Bliskość twardego, męskiego ciała ocierającego się o jej własne krągłości.
- Gdzie? - wydyszała odrywając się od kanoniera jedynie na ułamek sekundy i na powrót uniemożliwiając mu udzielenie odpowiedzi. Nogami odruchowo otoczyła otulone kombinezonem biodra. Dłonie głaskały pieszczotliwie kark mężczyzny, wsuwające się we włosy palce zacisnęły się kurczowo. Namiętna reakcja Drake’a nakręcała Lindę do granic.

Wziął ją za rękę i przyłożył do odpowiedniego miejsca na metalowej płycie. Tak było łatwiej niż przerywać zabawę. Stęknął kiedy zakleszczyła go nogami i przyspieszył tempo łapiąc ją za szyję i zaciskając na moment palce. Nie przestawał gryźć i miażdżyć jej warg, sapiąc kobiecie prosto w nos. Językiem badał głębsze zakamarki jej ust, dłoń z szyi zsunęła się niżej na piersi tak przyjemnie miękkie co szło wyczuć i przez plastik i gumę.
- Kurwa - stęknął odchylając kark do tyłu i przy pomocy zębów pozbył się rękawicy.

Gdy on szamotał się z rękawicą, ona przecisnęła ręce i zaczęła szarpać jego czarny t-shirt.
Na cholerę im tyle ubrań?
- Trzeba zmienić przepisy… nie potrzeba - wydyszała wpijając się w szyję Drake’a ustami i przesuwając nimi w górę ku płatkowi ucha. Dmuchnęła gorącym oddechem i dokończyła nie kontrolując oddechu - tylu warstw.
W między czasie dłonie szarpały i tarmosiły ciemny materiał ciągnąc go w górę.
Linda jęknęła cicho gdy w końcu poczuła ciepłe ciało Leona pod palcami. Podsuwając t-shirt w górę, przeciągnęła też paznokciami po skórze. Jej język błądził i wciąż na nowo badał usta mężczyzny. Jej ciało już dawno było gotowe po poczuć go jeszcze bliżej.
Myśli o Teddy rozmywały się w przyjemności i poczuciu bliskości.

- Potem… dobra? Potem - wymamrotał, ściągając do końca podkoszulkę i “wieszając” ją w powietrzu. Kanonier dyszał ciężko, mając w objęciach żywy, ciepły i tak przyjemnie ciepły obiekt. Kobietę o smaku alkoholu i szaleństwa, bo nie byli normalni. Oboje. Przestał całować jej usta, zmieniając cel na policzek. Znaczył mokrą ścieżkę wzdłuż niego aż do ucha. Tam się zatrzymał, objeżdżając językiem teren pod jego dolną krawędzią, a jeszcze nad zawiasem żuchwy. Syknął nagle bo paznokcie przejechały mu po skórze. Zapiekło, zabolało i coś chyba się przecięło, ale to był detal. O wiele bardziej interesujące bodźce wygnały chwilową konsternację i Drake podjął wędrówkę ustami, schodząc niżej po szyi aż do obojczyka. Ciągnęło go do cycków, jak cholera chciał je zmacać jeszcze raz i najlepiej nie wypuszczać z rąk. Ktoś mu jednak kiedyś dobitnie wytłumaczył, że laski nie składają się z samych cycków. Ograniczył się do wsunięcia palców pod równie czarną jak jego podkoszulkę i podwinięcie jej Lindzie pod obojczyki. Żeby mu nie uciekła jeszcze mocniej naparł na nią całym ciałem, przyciskając do ściany. Ugniatając lewą pierś, sięgnął w dół do rozporka i leginsopodobnych spodni. Wypadało je zdjąć, ale wtedy straciłby ten cholerny kontakt i ciepło, wyczuwalne biciem serca zaledwie przez dwie warstwy skóry. Już dawno nie miał kobiety, zbyt dawno.
Sapał podniecony do kwadratu, a subtelne pojękiwanie Norton tylko go nakręcało. Nie… nie ma sensu bawić się w ściąganie czegokolwiek.
Nie przestając całować nadstawionej szyi, z kieszeni spodni wyjął składany scyzoryk i przeciął Lindzie spodnie na szwie w kroku. Norton zadrżała.
- Nie bój się - wysapał i odstawił nóż w nieważkość, gmerając przy suwaku swoich spodni.

- Pospiesz się - stęknęła lekarka, wciągając z podniecenia głęboko powietrze. Ciężki oddech unosił jej piersi, ocierały się o ciało Leona, stwardniałe i napięte.
Obserwowała przez chwilę ruchy mężczyzny sama wsuwając dłoń między ich ciała by sięgnąć skrywanej dotąd męskości.
- Pospiesz - drżała z napięcia i kręciła lekko ułatwić obojgu bliższy kontakt.
Kontakt z rzeczywistością straciła kilkanaście minut temu.
Ugryzła namiętnie ramię mężczyzny i bardziej przeszkadzając niż pomagając drażniła kark, linię żuchwy i kącik ust nieokiełznanymi pocałunkami. Wolną dłonią próbowała sięgnąć pośladka.
Gdyby ktoś ją teraz zobaczył - ktoś oprócz Teddy i Drake’a - nie poznałby w niej Królowej Lodu.

Skoro dama prosiła, nie wypadało odmówić. Ugiął kolana i jednym szybkim ruchem wszedł w lekarkę, dobijając ją do ściany. Trochę zbyt gwałtownie i bez powolnego badania terenu, ale podniecenie wyciszało rozsądek. Jęknął głośno, zagryzajac zęby i wycofał się tylko po to, aby pchnąć jeszcze raz. Zaparł się ręką o chłodny metal obok jej głowy, poruszając biodrami w rytm nadawany przez jej oddech. Patrzył jej prosto w oczy - inne niż te które zwykle widywał przy zbliżeniach… kiedyś. Żeby zagłuszyć wyrzuty sumienia pocałował ją, obserwując reakcje mimiki twarzy i oddychając urywanie przez nos.

Zazwyczaj ciemnobrązowe oczy Norton teraz zdawały się czarne. Może to przez mrok korytarza a może przez żądzę i kurczowe napięcie ciała.
Podchwyciła spojrzenie Drake’a leczy gdy wdarł się w nią kolejny raz przymknęła powieki, odgięła głowę do tyłu i wydała przeciągły jęk. Nie przejmowała się, że Tichy może wrócić, nie przejmowała się niczym. I tak mieli zginąć na tej pustej łupinie.
Trzymała się kurczowo Leona i z lekkim uśmiechem mieszającym się z zaciskanymi z rozkoszy powiekami powtarzała na przemian jego imię i zachęcała go do dalszych wysiłków.
- Mocniej - dyszała przyciągając jego twarz do swych piersi.

Większej motywacji kanonier nie potrzebował, w ogóle nie potrzebował żadnej dodatkowej motywacji. Wystarczył sam dotyk, wiercący w nosie zapach kobiety i wilgotny żar połączonych bioder. Ostrożność poszła w odstawkę, kontrolę przejęły instynkty. Przyspieszył tempo nie bawiąc się w subtelności. Brał ją pod ścianą, wychodząc z gościnnego ciała tylko po to aby z impetem przyszpilić je jeszcze raz i tak w kółko. Zaciskał przy tym dłonie na biodrze i piersi lekarki, wbijając w nie palce w miarę jak zbliżał się do samego szczytu. Czerń przesłoniła mu widok, powietrze z sykiem opuszczało jego płuca. Pierwsze dreszcze szarpnęły nim, stęknął głośno, opierając spocone czoło o to drugie czoło. Wykonał jeszcze parę pchnięć, wolniejszych i bardziej chaotycznych. Zgubił rytm, jęknął głośno i zamarł słysząc jedynie huk pulsu w uszach. Obezwładniające poczucie spełnienia prawie ugięło mu nogi.
- To co… widzimy się za dziesięć lat w sądzie? - dał radę wydyszeć i się uśmiechnąć - Z zarzutami dla faszystowskiej świni o molestowanie i gwałt?

Pytanie przedarło się przez mgiełkę oszołomienia i echo krzyku rozkoszy. Opuchnięte wargi lekko piekły, napięte mięśnie rozluźniały się z drżeniem. Ciało reagowało lekkim szokiem na nagłą i niespodziewaną dawkę seratoniny. Linda zamrugała, gdy pod otwieranymi powiekami zamajaczyła twarz Jacka.
Poczuła złość.
I by się jej pozbyć, zatkała Drake’a pocałunkiem.
- Nie wiedziałam, że z Ciebie taki optymista - mruknęła już chyba trzeźwa bo ton głosu zaczynał chłodzić na nowo. Przeczył, tak bardzo przeczył reakcjom jej rozedrganego ciała.
Pogładziła Drake’a lekko po policzku, rozluźniając zaplątane na nim nogi. - Mamy dwa problemy - mruknęła powoli wyswobadzając się i osuwając wciąż jakoś dziwnie przyklejona do kanoniera. - Teddy to raz. I… nie mam spodni…
Uniosła wzrok na Leona i zaczęła chichotać nieopanowanie.

- A… racja - kanonier zrobił niemądrą minę, zezując w dół i podrapał się po głowie. Liczył chociaż, że nawigator nie zrobiła niczego nierozsądnego… znowu… i nie nagrała ich. Nie chciał się potem zobaczyć gdzieś na portalu z pornosami w kategorii “amatorzy” i “publiczne”, a po Teddy… ciężko było się spodziewać czegoś konkretnego w zestawieniu z karuzelą czystego chaosu który reprezentowała.
- Chcesz to weź moją podkoszulkę - powiedział, całując ją ostatni raz, ale z objęć jeszcze kobiety nie wypuścił - Da się to jakoś zawiązać i przyczepić żeby nie było widać… i nie przewieje cię. A potem do kajuty. - teraz on przybrał fachowy ton - Musisz się przebrać.

- Mhm - mruknęła Linda zagadkowo. Spojrzała na kanoniera z lekkim zaskoczeniem, odsuwając lekko twarz by móc ocenić każdy szczegół. - Zaskakujesz mnie. - powiedziała była Lodowa Pani.
Wyciągnęła się po leniwie unosząca się obok koszulkę Leona tak, by otrzeć się o niego całym ciałem.
Co ona do cholery robiła?
Poczuła gdzieś tam budzącą się raz jeszcze iskierkę ekscytacji.
Powinna dostać się na mostek.
Ale racja, bez ciuchów to był kiepski pomysł.
- Tak jest - mruknęła w końcu do ucha Drake’a. - Mamy się nie rozdzielać. - gdy spojrzała na mężczyznę w jej oczach zamigotały iskierki.

Kanonier parsknął śmiechem i z premedytacją znowu przycisnął panią doktor do ściany.
- W razie czego znam jeden sposób żeby zasłonić dziurę w spodniach - mruknął niskim głosem prosto do jej ucha - Problem rozdzielania czegokolwiek też wtedy odpada - powoli wracał do zwyczajowego, flegmatycznego tonu, chociaż ruchy nadal miał energiczne. Udem rozchylił jej nogi na boki, stając między nimi - A Teddy i tak niczego nowego nie zobaczy - dodał na koniec i skrzywił się. Dla zabicia kwaśnego posmaku w ustach skubnął szyję Lindy wargami.

Linda wtuliła twarz w zagłębienie szyi Drake’a wciągając głęboko zapach mężczyzny. Polizała miejsce przy obojczyku:
- Nie kuś… - nagle jej głos stał się lekko ochrypły. Aż tak jej brakowało seksu? Zdziwiła się. - Sprawdźmy, czy zadziałało. Jeśli nie, mam jeszcze trochę bourbonu w kajucie. - wszystko to Norton bardziej mruczała przesuwając wygłodniałymi ustami po szyi, grdyce i podbródku Leona. Jeśli to ich ostatnie chwile, wolała je spędzić w jego ramionach i smakiem alkoholu w ustach niż użerać się z Teddy. - Umowa… stoi? - dłoń lekarki musnęła pieszczotliwie podbrzusze kanoniera.

- No stoi... nie czujesz? - parsknął napierając biodrami na jej biodra - Tak to przedstawiasz, że wolałbym aby nie zadziałało. Z dwóch bramek wolę ciebie i bourbona. Albo ciebie w bourbonie - mruknął z udawaną pretensją, i cmoknął ją w czoło. Dla niego Prya mogłaby zostać za tymi durnymi drzwiami. Serio...

Statek się rozlatywał, a drużyna postanowiła radośnie odpalać fajerwerki. Za chwile będą biegać po gruzowisku i strzelać do siebie panikując. Tak… broń palna i granaty to właśnie to, co teraz im wszystkim pomoże. Odesłał listę zakupów:

Cytat:

Pancerz natryskowy Czynnik uszczelniający Coś oślepiającego/ogłuszającego Granat EMP

Nie potrzebował broni. Miał pistolet. Strzał z pistoletu w tych warunkach i tak może zabić każdego z załogantów. Powinni się skupiać na naprawach, a nie na bieganiu i strzelaniu. Owszem, mają na pokładzie obcego. Rohan do końca nie był pewny organicznej natury istoty, więc granat EMP wydawał mu się słusznym elementem na podorędziu. Ogłuszenie nie wchodziło w grę w próżni. Oślepienie miało szanse powodzenia, o ile istota z którą mieli do czynienia miała oczy. I to oczy które wykrywały światło widzialne, a nie np. Promieniowanie podczerwone. Może mieli na pokładzie jakiś paralizator? Dodał do listy zapotrzebowania:

Cytat:

Paralizator?

Wypalanie było niesamowicie angażującą pracą. Inżynier tylko na moment oderwał się od wypalacza, żeby pancerzem natryskowym przytwierdzić do ścian, sufitu i podłogi różne przeszkadzające i unoszące się dotychczas wkoło przedmioty. A także roztopioną plastal.

- Bezpieczeństwo przede wszystkim - powiedział do siebie w ciszę kombinezonu.
- Alex, ściągnij Iron Sky i podłącz do wewnętrznej sieci. Nagrania prześlij na mostek.

I tyle. Nie ruszy się od wypalacza. Za dużo pracy w to włożył dotychczas, żeby teraz przerywać. Musiał w ciągu godziny dostarczyć zasilanie dla Pryi. Jakiekolwiek animozje nie dzieliły tej pary, to nie ulegało wątpliwości, że w dotychczasowej sytuacji to dzięki ich współpracy statek nie był jeszcze płonącą kulą gdzieś w nicości. Inżynier zebrał dla niej moc szybciej, niż komukolwiek mogło się to udać. Ona zaś wyskoczyła z nadprzestrzeni bezbłędnie po jednym enigmatycznym komunikacie z maszynowni. I choć żadne z nich nie przyznało tego otwarcie, stanowili zgrany zespół.

Rohanowi spierzchły usta. Przełknął ślinę i myślał dalej. Tym razem już nie o Hermkens. Tym razem o Larsen. O jej odkryciu. Chciałby, żeby mogła się nim z kimś podzielić. Żeby udało im się przetrwać. Wystarczy, że dobiją do tamtego statku. Systemy będzie można jakoś ze sobą połączyć. Rohan był prawie pewien, że za kilka tygodni ruszą w dalszą podróż. Trzeba będzie wstawić nowy reaktor. Albo i dwa. Załatać rufę prowizorycznymi osłonami. Tak tylko, żeby statek wskoczył w nadświetlną i dowiózł ich do jakiejś przystani. Larsen musiałaby do tego czasu złapać obcego. Choć, jeżeli ta istota zginie, to jej materiał genetyczny i tak posłuży jako niezbity dowód. Czteroliniowe DNA? Inżynier analizował. Musiał mieć w białkach coś innego niż ATGC. Przecież atomy nie rozciągały się w nieskończoność. Długości wiązań były stałe. Wyrażone w angstremach. Co za tym idzie oś skrętu dla czterech nici helisy musiałaby być szersza. Biologia nie była jego dziedziną i tam gdzie chemia materiałowa zmieniała się w enzymatyczna biochemię rozkładał ręce. Jednak głównym powodem rozmyślań były Oczy. Oczy Rohana były sprytnymi dronami rozpoznawczymi. Mogły być skonfigurowane na poszukiwania konkretnych elementów. Inżynier musiał się zastanowic co odróżni obca formę życia od elementu otoczenia i innych załogantów. Potrzebował na to jeszcze trochę czasu… ale wypalacz miał jeszcze sporo do przepracowania.

Zrobił się w interesie ruch i ruch interesów. Najpierw cyber-Tichy, potem druga para sługusów syntetyków. Prya znała ich sztuczki, chcieli namówić ją do otworzenia drzwi - chociaż raczej chodziło o to aby się na mostku nie wysadzała krzycząc jedną ze spiskowych teorii powszechnie obśmiewanych… głupcy i ślepe marionetki.

Już miała odejść od drzwi po machnięciu ręką na nową parę androidów, kiedy zaczął się cyrk. Oto Lodowa Góra zderzyła się z Titaniciem - wyglądało ciekawie.

- Ja pierdolę - nawigator gapiła się w ekraniki kamer, zezując drugim okiem na wykresy życiowe według Kluczy lekarki i kanoniera. Pokrywały się jak samo, jak Drake pokrywał Norton, a żeby móc oczywiście potem przeanalizować zajście, Prya zaczęła nagrywać całość. Zza żelaznej kurtyny przyglądała się liżąco-posuwającej parze mając na widoku trzęsący się w rytm walenia męski tyłek i podskakujące cycki. Też w tym samym rytmie.

I tak im nie wierzyła, nie do końca. W końcu i tak mogli mieć chipy, nie?

Postanowiła jednak zaryzykować. Żeby potem nie nazwali jej paranoiczką.

Nawigator pomajstrowała przy przełącznikach, podpięła na powrót okablowanie. Drzwi na mostek rozsunęły się bezszelestnie, a ona stanęła w progu, chowając lewą połowę ciała za solidną bramą. Jeden rzut oka wystarczył aby wbić kołek pod dalszą stabilizację - czerwona jucha na gołych plecach. Ich pokładowy artylerzysta krwawił. Czyli człowiek, chociaż może zindoktrynowany.

- Właźcie. - Hermekns mruknęła, cofając się o krok w bok. Rzuciła zezem na pośladki bielejące w półmroku korytarza niczym dwa księżyca i dodała - Zanim tamci nie przyjdą.

Linda rzuciła Drake’owi spojrzenie pełne mieszanych odczuć. Zadowolenia bo plan negocjatorki się powiódł i żalu, bo plan negocjatorki się powiódł. Zaplatając pospiesznie koszulkę Drake’a tak by zrobić z niej coś na kształt przepaski biodrowej, uśmiechnęła się w końcu do nawigatorki.
- Dzięki, Teddy.

Kanonier też wyglądał niewyraźnie. Odchrząknął i puścił lekarce oko, zanim zabrał sie za zapinanie spodni. Wizja przeniesienia zabawy do kajuty kusiła jak jasny szlag, nie przyszli niestety pod mostek po to aby… no mieli się na niego dostać. Pocieszające było to, że szansa jeszcze się trafi, może potem. Teraz mieli w planach zażegnanie kłopotów. Udało się. Powinien się cieszyć, ale radość miała gorzki posmak.
- Także ten… pomożesz nam z tym? - popatrzył na Teddy i pokazał unoszący się w powietrzu sprzęt. Elementy pancerzy, granaty i nóż nadal dryfowały w powietrzu - Nic ci nie jest Miśka?

- Nie - nawigator wzruszyła ramionami, zapuszczając żurawia na korytarz i dopiero kiedy zobaczyła, że prócz nich nie ma tam żadnych cyborgów, wypłynęła dwa kroki poza bezpieczny teren. Odbiła naramiennik w stronę pary przy ścianie, złapała latający beztrosko granat i burknęła - Musiałam zmienić trasę pionowo do ekliptyki ustalonej przez Alex, ale udało się. Parę dziesiątek minut udało się dzięki temu zyskać na pracę przy reaktorze… więcej nie wyciągnę. Wróciliśmy już na prawidłowy tor. Musi wystarczyć - zdała coś na kształt raportu, zezując na Norton - I jest sprawa, nie jesteśmy tu sami. Truchło do którego lecimy to dwa statki - machnęła brodą gdzieś w kierunku sterów - Wielki i mały. Drugi też jest wygaszony i bez energii, nie odzywają się. Śmierdzi mi to - skończyła gadać, cofając się. Westchnełą i doburczała - Pospieszcie się, nie chcę cyborgów na mostku.

- Już, już - rzuciła Linda i trzymając opaskę na miejscu, dryfowała w kierunku mostku, druga ręką próbując złapać pchnięty naramiennik. - Na pokładzie też sami nie jesteśmy. Dostałaś wiadomości? - spojrzała na nawigatorkę sprawdzając, czy ta nie wpadła na nową teorię spiskową dotyczącą obcej formy życia. - Trzeba by Tichemu dać znać - dodała też ugodowo.

- Tak, dostałam - Prywatne odpowiedziała zdawkowo, łypiac niechętnym okiem w dół, tam gdzie twarz brunetki - Jaką masz pewność, że stary to stary? Mogli go podmienić. Zasięg skanerów na statku już nam ograniczyli... wiedziałam, że nie jesteśmy sami - mruknęła, wracając na mostek.

Za jej plecami Drake przewrócił oczami tak, aby Linda mogła zauważyć. Zbierał sprzęt, zakładając pancerz kawałek po kawałku.
Pochylił się nad lekarką i szepnął jej do ucha.
-Trzeba kogoś z nią zostawić. Innego niż Tichy, bo się pozabijają. Może Red? - musnął końcem nosa jej policzek - Ty wracasz się przebrać, a ja cię odprowadzam.

Linda zdusiła uśmiech i zgromiła kanoniera wzrokiem. Przynajmniej próbowała zgromić, bo nie wychodziło jej to specjalnie dobrze. Głupawy uśmiech nie chciał zejść jej z ust, gdy tylko spoglądała na Drake’a. Odruchowo zwróciła twarz jakby do pocałunku.
Zapatrzona w usta Leona zwróciła się do Pryi:
- Tichy to Tichy, Teddy, przecież sama to wiesz podświadomie - Norton wspomniała minę kapitana, wkurzonego do granic - Przecież wiesz, że wychwyciłabyś zmianę wzorca jego zachowania a jego temperament zdawał się niezmieniony? Co powiesz, aby Red dołączyła na mostek? - dłonie Norton pokątnie sięgały by dotknąć, musnąć kanoniera - Sprawdzałam ją niedawno w labie, jest czysta. Drake z nią był na zewnątrz więc nie została sama ani przez chwilę. Ja skoczę się przebrać do kajuty. Z Drakiem - Linda starała się by jej głos nie drżał i był choć trochę profesjonalny - i zaraz wrócimy. Wiesz, że nie narażałabym Cię na niebezpieczeństwo. Od Ciebie zależy czy się stąd wyniesiemy czy nie.

- Tichy’ego też widzieliśmy. Sapie jak zwykle i mędzi pod nosem. To on. Nie do podrobienia - kanonier pokiwał głową próbując mówić równie powoli co zazwyczaj. Stanął za plecami Lindy udając niewzruszonego. Nie przeszkadzało mu to zapoznawać się dyskretnie z jej tylnymi, dolnymi partiami. Gładził pałacami jędrne pośladki, schodząc w dół wzdłuż pęknięcia między nimi aż zagłębił palec wskazujący w wilgotnym ciepłe. Najpierw ostrożnie, do pierwszego zgięcia. Wysunął go i ponowił manewr, tym razem wbijając go aż po kostkę dłoni. Tam go zgiął poruszając drażniąco w przód i w tył. Oddychał przez nos, wciągając zapach włosów lekarki i przymykał oczy, gdy ona złapała go za tę i inną część ciała. Linda jakimś cudem przemogła w sobie odruch przegięcia się i wciągnęła ostro powietrze przez nos. Przysunęła się nieco bliżej Drake’a, gdy jej ciało reagowało entuzjastycznie na jego dotyk. Zaklinając Teddy w duchu by ta podjęła szybko decyzję... - Red nieźle strzela. - ...Norton doszła do wniosku, że w tę grę mogą grać oboje. Odszukała broń kanoniera opiętą materiałem jeansów i zacisnęła na niej palce - W razie kłopotów będziesz miała wsparcie.

- Chcecie się jebać możecie tu, mnie to zwisa - od fotela nawigatora doszedł ponury, obojętny głos Hermkens - Nie musicie łazić nigdzie, jeszcze was podmienią…- doburczała i westchnęła - Red jest spoko. - nastąpiła chwila przerwy - Lubię ją.

Lindę zatkało na taką propozycję i spojrzała bardzo niepewnie na Drake’a, napierając biodrami na męską dłoń. Nie poznawała samej siebie, szczególnie, że faktycznie rozważała tę opcję! Chciała powtórki ale aż tak?
- Bourbon - wypowiedziała bezgłośnie. - Teddy a może ustalimy hasło? - na szybko szukała rozwiązań. - Żebyś wiedziała, że ekipa to ekipa - ostatnie słowo wypowiedziała już mocno zduszonym tonem.

- Może bourbon? - kanonier uśmiechał się głupkowato, sapiąc lekarce w kark i całując go co kilka oddechów. Najchętniej nie szedłby nigdzie, tylko pchnął kobietę na ścianę i tam wznowił zabawę, skoro ich pluszowa Miśka nie widziała problemu. - Bourbon jako hasło - stęknął głośniej czując dotyk na spodniach. W ramach rewanżu dołożył drugi palec, pakując go w Lindę bez zbędnego czajenia. Kciukiem masował i napierał na drugi otwór, szczerząc się jak dziecko w sklepie ze słodyczami - Wolę nie mieć widowni z Tichy'ego. Poza tym musimy coś sprawdzić… w zbrojowni - zełgał bez mrugnięcia okiem - Przygotować na wypadek kłopotów z naszą żywą paczką.

Wspomnienie o żywej broni sprawiło, że Norton ścierpła skóra i kobieta otrzeźwiała.

- Teddy, wezwiemy. - z trudem odsunęła się od kanoniera zagryzając wargi by nie jęknąć - ... TIchego i Red … - mówiła z przyspieszonym oddechem - ... i skoczymy po nowe kombinezony i broń. Hasło ‘bourbon’. Ok? - przez chwilę bawiła się w trzymanie dłoni kanoniera z dala od siebie.

- Tichy, Red - zaczęła nadawanie komunikatu - zameldujcie się na mostku. Powtarzam, Tichy i Red, zameldujcie się na mostku.

- Granaty FB, napalm i holo. EMP też. MO z zapasową butlą. I kanapkę. Z szynką i majonezem. Bez ogórka - Prya powiedziała swoją listę życzeń, siadając za sterami. Inny komentarz był zbędny.

Julia zerknęła na staruszka.
- Jeśli mogę doradzić cokolwiek do ochrony przed naszą nawigator… to pancerze są z tyłu. - Julia coraz mnie rozumiała co się dzieje na tym cholernym statku. - Ale obawiam się, że przy użyciu granatu w niczym one nie pomogą.

Red obejrzała się na Nivi przymocowując do specjalnych szelek pistolety. Oba maleństwa już jakiś czas temu wyposażyła w celowniki, a do tego jednemu zafundowała powiększony magazynek, tak jak drugiemu znacznik holo.
- Wiesz… jeśli chcesz wziąć karabinek to nie ma problemu, mam 2-3 zrobione sztuki. - Julia wskazała na ścianę z dłuższą bronią, wskazując wiszące od lewej M16-tki. - Problem jest w tym, że spluwa będzie miała problem by przeładować samą energią wystrzału. No a potem wiesz.. Zatnie się bum i masz to w czaszce. Ale jeśli chcesz coś o większym zasięgu mogę ci ją zawsze ustawić na ogień pojedynczy.

Biolog uśmiechnęła się pod nosem i kiwnięciem głowy podziękowała za trud i uwagę, skupione wokół dozbrojenia. Pogładziła przy tym chłodną lufę karabinu ostatniego po prawej stronie. Specyfikacja jej umykała, jednak wizualnie wygladał całkiem porządnie.
- Jeżeli nie będzie to stanowić problemu - przeniosła wzrok z broni na rusznikarkę, zachodząc w głowę co więcej winna powiedzieć. Szybko przetrząsnęła słownik, decydując się na neutralny zwrot po którym prawdopodobnie nie obrazi nikogo - Dziękuję też… za Edgara. Czuję się spokojniej wiedząc, że jest w bezpiecznym miejscu i nie sam.

- To nie jest problem. - Julia podeszła do broni i jeszcze raz przyjrzała się jej, upewniając się że zostawiła wszystko dobrze przygotowane. - Jeśli chodzi o amunicję byłoby dużo prościej jakbym wiedziała z czym właściwie mamy walczyć, bo co nieco sprzętu tu jest.

- Też chciałabym to wiedzieć Red - Larsen westchnęła, nieznacznie przymykając piekące powieki. Oddałaby połowę holokolekcji o życiu i rozwoju owada z rodziny Chrysoperla carnea, byle zyskać szanse wypicia porządnego espresso, a najlepiej dwóch. Oraz zdrzemnięcia się kwadrans… tyle by wystarczyło, by pozbyć się tępego łupania w okolicach potylicy, znamionującego zbliżającą się wielkimi krokami kolejną migrenę.
- Naszego gościa pokrywa twarda, odporna powłoka z teflonu. Ciężko będzie ją przebić. - powiedziała spokojnie, chowając niepewność w najdalszych zakamarkach serca. Wątpliwości nikomu i niczemu nie pomogą, trzeba było je więc odsunąć, póki sprawa nie rozwiąże się do końca w ten, czy inny sposób - Pod spodem prawdopodobnie znajduje się miękkie ciało, choć inne od tego co znamy - uniosła przedramię na wysokość brzucha, odczytując wiadomość wysłaną przez Inżyniera i podświadomie porównała wyświetlane pozycje ze standardową listą, zalecaną do zaopatrzenia w razie awarii. Praktycznie nie chciał broni, co kobietę ucieszyło. Czyżby znalazła jedynego myślącego logicznie człowieka na tym rozpadającym pokładzie? Bo na Lindę, co pokazała ich ostatnia rozmowa, nie miała co liczyć. Od razu zrobiło się jej lżej na duszy i jakby spokojniej.
- Wolałabym jednak, o ile to nie problem oczywiście, aby zamiast zabijać przesyłkę - unieszkodliwić ją motorycznie. - uniosła spojrzenie, kotwicząc je na oczach rusznikarki - To pierwszy przypadek kontaktu z istotą niepochodzącą z ziemskiej puli genetycznej. Na dokładkę tak skomplikowanym. Nie mamy do czynienia z pojedynczą komórką, lecz organizmem złożonym na poziomie ciebie, bądź mnie.

Red przestawiła ustawienia karabinu.
- Wiesz, że łatwiej jest zawsze coś zabić niż zatrzymać? - Rusznikarka rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając w nim inspiracji. - Mogę ci dopiąć celownik i siatkę, choć cholera zawsze widzę jak coś z pazurami niczym noże przecina to gówno. - Podrapała się po hełmie. - Są granaty oślepiające flashbangi i ewentualnie granaty z pianką unieruchamiającą, tylko cholera wie jak to się zachowa w stanie nieważkości. Po prostu warto być daleko od celu, ok? A co do naboi.. No mogę ci dać zwykłe przeciwpancerne, które gówno mu zrobią ale w razie czego uszkodzą pancerz, ale serio… jak już siatka i pianka nie zadziała wolałabym byś miała z sobą coś co go szturchnie i to porządnie.

- Muszę spróbować, to mój obowiązek. Zniszczyć zawsze go zdążymy, co innego zbadać… potrzebujemy go w hm. Szerszej perspektywie - biolog zagryzła wargi, powstrzymując chęć do dalszego wykładania punktu widzenia dość niepopularnego… i tak niewiele by to zmieniło.
- Zdam się na ciebie. Militaria nie są moją gałęzią zainteresowań - usta jej drgnęły, na parę sekund unosząc oba kąciki ku górze w grymasie uśmiechopodobnym - Rohan również prosi o parę drobiazgów. Wolałabym się pospieszyć i nie zostawiać go samego. Kwestia… bezpieczeństwa. Poza tym bycie w pojedynkę przy naszych warunkach doprowadza do frustracji - pokręciła na koniec głową, chwytając ostrożnie jeden z obłych pojemniczków z napalmem. Obróciła go w palcach i odłożywszy na miejsce, wzruszyła lewym barkiem. Smażenia również wolałaby uniknąć.

- Mnie tylko o mały włos nie doprowadziło do zgonu. - Rusznikarka oddała Nivi broń. - Dlatego wolałabym byś sama nie lazła w tamten sektor… dobra co chce pan inżynier? Spakuję was. Ładuje ci do broni przeciwpancerne, ale dostaniesz do kieszeni magazynek z czymś mocniejszym, ok? Jak już będzie ciężko to zabij to, ok? Bo tutaj nikt poza tobą nie da rady tego przebadać i uwierz na pewno nie będzie się z tym certolił.

Ruda głowa poderwała sie bystro, uwaga Larsen w ułamku sekundy zyskała nowy punkt skupienia.
- Widziałaś go? Obcą formę życia? - jednym płynnym skokiem znalazła się obok drugiej kobiety, chwytając ją za ramię i wlepiając rozognione spojrzenie w jej twarz. Blade policzki pokryły czerwone plamki, a cała sylwetka spięła się w oczekiwaniu.

- Uwierz mi, że jakbym ją widziała to już byś miała na biurku sprawozdanie. Wolę wiedzieć co biega po statku. - Ruda chwilę przyglądała się się Nivi. Najpierw Drake pierdolący o niewolnicach, a teraz… - Ale cokolwiek to jest mam brzydkie podejrzenie, że ma sporo pary w łapach, bo beczki z kwasem nie latają ot tak sobie i mam brzydkie podejrzenie, że to cholerstwo jedną we mnie rzuciło.

W odpowiedzi napotkała na uprzejme zainteresowanie, pod którym Nivi schowała własny niepokój.
- Może być ranne - odpowiedziała powoli, przekrzywiając po ptasiemu kark w bok. Jak miała pomóc czemuś, czego budowy nie rozumiała? Jeszcze - Ma silnie… ma kwas zamiast krwi - zaczęła, lecz w porę się zmitygowała. Nie rozmawiała z Rohanem, musiała ograniczyć zbędną nomenklaturę do minimum, aby nie odstraszyć drugiej załogantki. Stuknęła trzy razy w hoklawiaturę, przesyłając zamówienie - Trzymaj, jak widzisz parę drobiazgów raptem. Nie przedźwigamy się. Mamy paralizator? - zakończyła optymistycznie.

- Nie kojarzę nic takiego… - Red zerknęła na listę. - Ale z resztą nie będzie problemu. Jak myślisz co to może jeść? Tak myślę, że gdybym wstała po jakiejś cholernie długiej drzemce i ewentualnie była ranna, to byłabym też głodna. Można by na to coś zastawić pułapkę.

- Karmiono to kroplówką. Myślę, że potrafi syntetyzować potrzebne mu składniki z dostępnego pokarmu organicznego. Glukoza, sód, potas - Larsen podrapała się po nosie, tłumiąc chęć aby podzielić się dłuższą wersją przemyśleń - Możemy zakładać, że nie pogardzi niczym, czym nie pogardziłoby stworzenie z naszego ekosystemu. Z naciskiem na pokarmy wysokobiałkowe, jako te dostarczające najwięcej energii.

Julia już chciała coś wtrącić gdy w słuchawce rozbrzmiał znajomy głos pani doktor.
- Tichy, Red - zaczęła nadawanie komunikatu - zameldujcie się na mostku. Powtarzam, Tichy i Red, zameldujcie się na mostku.

Głos Lindy lekko ją zaskoczył. Co znowu? Czyżby te same kłopoty, które miał staruszek? Nie powinna kwestionować rozkazów, w ogóle nie powinna się odzywać, ale zaczynała nabierać dziwnego przeczucia, że coś się dzieje tu nie tak.
- Pani doktor… czy jest to pilna sprawa?- Odezwała się do mikrofonu spokojnie, cały czas patrząc na stojącego obok kapitana. Kto tu do cholery dowodził tym statkiem? Mówiła na kanale ogólnym, w sumie jak się coś dzieje to niech załoga wie. - Właśnie zamierzałam odeskortować doktor Nivi do inżyniera Rohana pracującego w zagrożonej części statku. Gdy tam dotrę mogłabym pomóc i ubezpieczać prace przy naprawie statku.

Red westchnęła i spojrzała na Nivi.
- Dobra spakuję ci to i zobaczymy co odpowie. - Rusznikarka zaczęła wyjmować na stojący na środku pomieszczenia stół kolejne elementy zamówienia. - Po cholerę ja na tym mostku.

Larsen przywołała pogodny grymas na bladą twarz, rozkładając z pozoru bezradnie ręce.
- Skoro cię wołają, znaczy jesteś potrzebna. Sprawdzisz co z Edgarem, proszę? Przy okazji oczywiście - dodała prośbę, opuszczając ramiona luźno wzdłuż tułowia - Nie musisz się obawiać, nie jest daleko. Dam radę zabrać sprzęt sama.

- Ta jest, chłopiec na posyłki melduje się do zadania. - Red wskazała przygotowany na blacie szpej. - To łapaj sprzęt, a ja zobaczę co się tam dzieje.

Zrobił się ruch w umierającym interesie, brakowało tylko żeby przed mostkiem zrobił się korek… tyle dobrego, że wtedy Teddy bez mniejszych problemów mogłaby pozbyć się większości sługusów cyborgów za jednym zamachem.

Chociaż Linda i Drake mówili, ze Tichy to Tichy, a nie kopia Tichy’ego kontrolowana przez androidy… no ale jak niby do końca miała im zaufać? Niby widziała naocznie i słyszała bardzo wyraźnie pokaz ludzkich zachowań stadnych… tylko i tak gdzieś z tyłu głowy paliła sie jej ostrzegawcza lampka, sygnalizująca potencjalne kłopoty i niebezpieczeństwa.

- Właź - burknęła przez komunikator, widząc jak pod drzwiami do ostatniego bastionu ludzkości na Acheronie dobija się nowa dostawa podejrzanych osobników z Red na czele.
Nawigator wdusiła guzik konsolety, a wrota rozsunęły się zachęcająco. Tego co miała pokitrane po kieszeniach jeszcze nie wyciągała. Wciąż przyjdzie na to zarówno czas, jak i okazja.