Ciemność od prapoczątków istnienia ludzkiego gatunku napawała jego przedstawicieli lękiem. Pierwotne, atawistyczne poczucie zagrożenia oraz niepewności nie opuszczało człowieka nawet mimo tysięcy lat sukcesywnej ewolucji, pozwalającej na zgłębienie potęgi atomu oraz podróżne międzygwiezdne. Wciąż mrok pozostawał czynnikiem przyspieszającym tempo, pobudzającym wyobraźnie, gdyż z pozoru atłasowa czerń kryć mogła w sobie strachy przez brak światła nabierające jak najbardziej materialnej formy. Był również sojusznikiem tych, którzy chcieli uciekać… bądź atakować.

Wąska, ograniczona metalowymi ścianami przestrzeń, zagracona oderwanymi od powierzchni, stalowymi kęsami, śmieciami, śrubami, kablami i resztkami poszycia. Drobnicą zmieniającą pustkę w mieszaninę niejednorodną, której największym składnikiem zostały istoty ludzkie, okręcone syntetycznymi całunami niczym drugą skórą. Między nimi zaś lawirował gość z innego świata - ich pasażer na gapę. Obca, nieznana forma życia wciąż stanowiąca konglomerat niewiadomych i domysłów.

Subtelny dotyk na udzie wywołał u biolog dreszcz podniecenia. Oddech jej przyspieszył, tak samo jak puls, zaś źrenice rozszerzyły się chcąc choć w przelocie zarejestrować kształt stworzenia… pokrytego teflonem, z kwasem zamiast krwi. Oczywiście, że był niebezpieczny, prawdopodobnie zagubiony i przez to agresywny. Czy znaczyło to jednak, iż mieli mu sprezentować przemoc po tym, jak cudem wymknął się z więzienia Floty?

Z zamyślenia wyrwał ją głos i kolejny ruch. Wzdrygnęła się, wracając myślami do tkwiącego na Acheronie ciała. Kątem oka ujrzała niebieską poświatę… Rohan. Co chciał zrobić?! Równie powoli, co inżynier sunął w stronę obu kobiet, Larsen ustawiła się na kolizyjnej, wystawiając plecy na ewentualny cios młotem, a tors i ręce na atak nieznanej istoty.
- Nie... nie rób mu krzywdy. Muszę spróbować... bez przemocy - szepnęła przez komunikator, wyciągając ręce tam gdzie kotłujacy sie w mroku kształt - Vera schowaj się za mnie.

Silvia z każdym krokiem coraz mocniej pluła sobie w brodę… znaczy plułaby, gdyby szczękające zęby w jakikolwiek sposób dały nad sobą zapanować. Szła coraz wolniej, coraz mocniej obejmowała się ramionami w daremnej próbie utrzymania ciepłoty ciała, ale ujemna temperatura sukcesywnie wyciskała z niej temperaturę stopień po stopniu. Już nie czuła palców rąk, ani nosa. Powoli zaczynała tracić nadzieję i tylko dzięki ruchowi mogła poruszać stopami. Żeby iść dalej, przed siebie. Zimny metr za zimnym metrem, równie pustym co mrocznym.

Chciało się jej ciepła. Herbaty, ubrania. Obecności drugiego człowieka. W tej chwili nie pogardziłaby nawet krzywymi gębami porywaczy. Zastanawiała się, czy godność warta jest powolnego i samotnego zamarzania w martwym statku.

Nie przywykła do takich warunków, zwykle podróżowała na statkach z pięciogwiazdkowymi hotelami wewnątrz… nie na… krypach dla bydła. I to jeszcze zepsutych krypach, po awarii… i z maniakalnym mordercą, co wskazywały ślady krwi na drzwiach.
- Do kurwy nędzy, de Luca… ogarnij się - wyszczekała wściekle, kręcąc jasna głową aby przywrócić zdrowy osąd sytuacji. Już dostała juchą po głowie, ta na wrotach mogła mieć i tydzień, albo… a pieprzyć to! Nie będzie nigdzie łazić i szukać wrażeń, chciała się napić herbaty i ubrać! Krew nie krew, jej droga prowadziła przez drzwi przed nią i zamierzała je otworzyć, choćby przyszło jej połamać paznokcie albo zedrzeć obcasy.

Tempo w jakim zwinęli się z mostka było szaleńcze.

Wymiana skafandrów i zabranie zapomnianych broni z kajuty Lindy były priorytetami...
Szpurnęli poprzez pozbawione grawitacji korytarze wprost do z rzadka odwiedzanej przez resztę załogi strefy prywatności Norton.
Brunetka wpuściła kanoniera do środka i wpłynęła za nim, z zadowoleniem i niejaką obawą słysząc cichy poszum zamykanego wejścia.
Przed drogę lekko oprzytomniała chociaż strach i przeświadczenie o nadchodzącym końcu jakoś jej nie opuszczało pomimo nagle ożyłego libido.
Sięgnęła do szafki, w której przechowywała alkohol.
- Rozgość się - mruknęła do Drake’a wskazując po żołniersku zaścielone łóżko. Całe pomieszczenie było niemal bezosobowe i jakby sterylne. Jedynym osobistym akcentem była niewielka fotografia ciemnowłosego mężczyzny o promiennym, szerokim uśmiechu. Pływała teraz smętnie i leniwie.

Więc mąż miał się przyglądać wymianie sprzętu i całej reszcie. Ludzie mieli różne fetysze. Kanonier nie miał nic przeciwko, ani nie komentował. Popatrzył na zdjęcie i puścił mu oko. Nie przyszli tu prawie na biegu po to żeby rozprawiać o przeszłości. Przyszłość też mieli niepewną. Potem będą załamywać ręce.
-Chodź tu - mruknął i wyciągnął ręce żeby przyciągnąć lekarkę bliżej.

Odruchowo posłuchała, zbliżając się z pękatą flaszką, którą wygrzebała z szafy.
Wzięła głęboki łyk i przekazała butelkę Drake’owi, wznosząc toast
- Za … - Linda zorientowała się, że zabrakło jej weny - … Acherona?

Mężczyzna wypił co dostał, zakręcił butelkę i odstawił na szafkę. Miał w okolicy ciekawszy obiekt niż butelka, ale musiał przyznać że dobry alkohol Linda kisiła w kajucie. Palił gardło i rozgrzewał flaki - dobra alternatywa dla śmiercionośnego chłodu próżni.
- Jakoś tak - wyszczerzył się i nie marnując czasu pchnął kobietę na ścianę, przygważdżając do niej. - Na czym skończyliśmy?

Kolejna porcja wysokoprocentowego trunku rozbudziła lekarkę na nowo.
- Na negocjowaniu warunków umowy - mruknęła - i upewnianiu się, że na pewno … stoi.
Czy to brak grawitacji czy może jakaś inna siła pchała Lindę w objęcia ciemnowłosego mężczyzny na tyle silnie, że lekarka niewiele myśląc znowu poszukała znajomych już ust.

Tym razem zdołali pozbyć się ubrań.

Czując dłonie Drake’a eksplorujące jej ciało bez żadnych zahamowań, Linda otworzyła raptownie oczy. Pierwszy krzyk przyjemności wydarł się z jej ust, a nieprzytomne spojrzenie spoczęło na pływającej fotografii męża.

Po raz pierwszy od czasu jej wykonania, Linda odwzajemniła szeroki uśmiech nieboszczyka.

Naparła mocniej biodrami i skoncentrowała się na żywym facecie, którego oplatała całą sobą...


...by kilka chwil później zawisnąć w ramionach Drake’a dysząc ciężko z zadowoleniem.
- Czemu robimy to dopiero teraz? - spytała drżącym od emocji głosem i oblizując zaschnięte wargi.

***

Zebrali się niemrawo by ruszyć do zbrojowni. Myśli Lindy pływały leniwie podczas drogi i gdy pobierali sprzęt.

Rozleniwionym głosem zamruczała do komunikatora do Tichego:
- Norton i Drake meldują się w zbrojowni.

Ciemność i mróz, a w nim echo dawnych, szczęśliwych i zdecydowanie cieplejszych czasów. Przytwierdzane do ściany uśmiechało się kusząco do De Luci jej własna twarzą, a ona odwzajemniała grymas. Pamiętała tą sesję, agent namówił ją do promocji markowego alkoholu, którego nazwy nie zapamiętała. Całość odbywała się w studiu, plażę, słońce i resztę smaczków dorobiono komputerowo - magia współczesnej reklamy.

Szkoda, że nie mogła zamienić się z samą sobą widniejącą na plakacie. Ta druga nie zamarzała żywcem, z trudem już poruszając rękoma i nogami. Tyle dobrego, że udało się jej znaleźć kubki termiczne. Ledwo wyłuskała jeden z szafki, uruchomiła ogrzewacz, ciesząc się z delikatnego ciepła, przywracającego czucie w skostniałych palcach. Drugim uśmiechem losu były bluzy i swetry. Blondynka narzuciła na siebie trzy warstwy wiedząc, że nie umywa się to do kombinezonu, ale i tak poczuła się lepiej.

Prawie tak dobrze, że na widok zakrwawionych drzwi jedzenie nie podjechało jej do gardła. Z kubkiem w dłoniach i latarką w zębach weszła do ciemnej przybudówki, świecąc po ścianach. Gdzieś musieli mieć zapasowe mini ogniwa, chociaż jedno. Awaryjne. Gdyby je znalazła, mogłaby sprawdzić najbliższą sieć i plany. Stan magazynów. Znaleźć odpowiedź jak daleko w czarnej, kosmicznej dupie się znalazła.

Jedzenie stygło - nim więc postanowiła zająć się w pierwszej kolejności. Zakutana w stertę ubrań, kucnęła w kacie aby zminimalizować stratę ciepła. Myślami wybiegała wprzód. Nie znajdzie ogniwa, ruszy dalej, szukać szczęścia w maszynowni., Chyba nie było już daleko.
Chyba...

Wąska przestrzeń wypełniona dryfującym złomem nieprzyjemnie przypominała Nivi zagracone wnętrze trumny bo eksplozji bomby. Czuła się niepewnie, ściskając broń której nie zamierzała użyć, gdyż równałoby się to z uczynieniem krzywdy istocie jaka pragnęła ochronić, a było czym się martwić. Prócz przyspieszonych oddechów, słyszanych przez węzeł komunikatora, powietrze przeszyły rozkazy wydane przez pokładowego inżyniera - suche, fachowe. Zabarwione tą specyficzną nutą kogoś, kto przywykł do ich wydawania oraz posłuchu. Słowa wydawały się logiczne, wymagane wręcz - parami łatwiej przyjdzie się załodze bronić, gdy nadejdzie atak. Jeśli… tutaj nie mieli jasnej, jednowymiarowej odpowiedzi. Istota chowająca się w mroku gdzieś w okolicy należała do tworów, których ludzki mózg definitywnie nie mógł ogarnąć. Obcy, nieznany i ciężki do jednoznacznego sklasyfikowania behawioryzm, równie nieznana budowa. Wielka niewiadoma, przyciągająca myśli, oczy a także ręce. Skupiająca całość uwagi i przyciągająca w sposób podobny jak ćmy wabiło światło płomienia.

W czarnym, mroźnym i pozbawionym grawitacji korytarzu biolog przypominała ową ćmę, wabioną sukcesywnie tam, gdzie czekać mogło zagrożenie. Pchana niewidzialną siłą podążała w tamtym kierunku aż do momentu, gdy obok wyrosła większa sylwetka odziana w kombinezon. Pojawienie się obcego ciała w strefie komfortu wywołało u Larsen konsternację, tym bardziej, gdy mężczyzna się odezwał, lecz tylko do niej. Zamrugała pod hełmem, powoli i niechętnie, wracając do szerszego spektrum otaczającej ją rzeczywistości.
Rozmawiał do niej. Rohan. Tłumaczył i prawdopodobnie próbował… przekonać do własnego punktu widzenia - przekalkulowanego w analitycznym umyśle pod kątem największej wydajności. Sam fakt nawiązania kontaktu bezpośredniego wywołał w biolog poruszenie. W przeciwieństwie do Lindy przynajmniej próbował wziąć pod uwagę alternatywę.
- Postaram się - zgodziła się gdy wyszedł temat pilnowania pleców, choć głowa i tak uciekała kobiece gdzieś w mrok. - Jeżeli ona zginie nie będzie czego ratować - odezwała się po prywatnym łączu.

Rohan na moment oderwał się od panelu kontrolnego lasera i wystukał coś w ustawieniach kombinezonu. Uruchomił stały kanał prywatny, żeby nie musieli się co chwilę dotykać.
- Nie muszę chyba nadmieniać, że będzie mieć małe szanse przeżycia bez nas i bez statku, prawda? - powiedział.

Westchnienie Larsen należało do tych ciężkich. Przeszło przez kanał komunikacyjny, trzeszcząc w głośnikach po obu stronach.
- Równie nikłe szanse przeżycia ma tutaj z nami - pokręciła głową, ustawiając się plecami do pleców inżyniera, próbując brzmieć poważnie i rozważnie, nie jak nawiedzona aktywistka z Dzieci Gai czy innego pseudo eko-terrorystycznego ruchu świrów o dość radykalnych poglądach - Wiem że w najgorszym razie możemy pobrać materiał genetyczny i spróbować ją sklonować, jednak i tak wolałabym… aby przypadkiem nie dostała młotem, albo zbłąkaną kulą - przyznała w końcu, zakładając ręce na piersi.

- Nikt tu nie będzie strzelać. Jest ciasno, ciemno, cel jest w ruchu. Sobie zrobilibyśmy więcej krzywdy niż jej. Jemu.No… tej istocie. A młot… eh - w komunikatorze rozległy się szelesty. Z ruchu mogła jedynie się domyślić, że Rohan drapie się po głowie.
- Młot miał go ogłuszyć. Spakowałabyś go do worka i zabrała stąd. Byłoby wszystko dobrze. A tak.. Cóż.. wyszło jak wyszło. Nie mamy czasu, żeby biegać za nim i bawić się w chowanego.

Za szklaną szybą brwi Nivi podjechały gwałtownie do góry, kończąc ruch centralnie na środku jej czoła. Obróciła się na pięcie, wychylając się do przodu aby móc zajrzeć inżynierowi pod hełm. Pozostawał od niej wyższy, wystarczyło zadrzeć głowę. Nie żartował, nie on. Mówił poważnie, co jeszcze mocniej wyprowadzało z równowagi.
- Rohan… - zaczęła nie za bardzo wiedząc co zrobić i powiedzieć. Nigdy nie przodowała w socjalnych gimnastykach. Sapnęła przez nos i postawiła na najprostszą formę - Myślałam że chcesz zrobić to co Norton… albo ktokolwiek. Wybacz, przepraszam za kłopot i… dziękuję, choć teraz to… po prostu chciałam, abyś usłyszał. Należy się - zacinając się i gubiąc wątek, ale jednak dokończyła.

- Statek rozlatuje się w drobny mak, bez rozsądnego sterowania i napędu. Twój uciekinier jest na ostatnim miejscu potencjalnych zagrożeń. Jeżeli teraz zaczniemy za nim ganiać - spojrzał w stronę rozpalonego palnika i szukającego guza Abe’go - to za chwile może się okazać, że naprawdę nie ma już czego zbierać. A teraz uspokój się i obserwuj, czy przypadkiem się nie zbliża. Jeżeli faktycznie jest przestraszony, to nie zaatakuje grupy.
Przez moment inżynier patrzący na nią z góry zastanawiał się, czy widzi uśmiech na jego twarzy. On sam nie widział prawie nic, a jej latarka świecąca wprost w niego nie ułatwiała.

- Akurat sterowanie mamy bardzo rozsądne… o ile mu akurat nie odbija - w głosie Larsen pojawił się cień dowcipu. Wróciła na poprzednią pozycję, ciesząc się, że przyszło jej być w parze z chodzącym rozsądkiem, do tego tak wysokim - Widzi niewidzialne, słyszy niesłyszalne - tym razem parsknęła już jawnym śmiechem, by zaraz odkaszlnąć, skupiając się na powadze oraz obserwacji - Moim zdaniem nie powinieneś odczuwać dyskomfortu z powodu ran i blizn wojennych. Oznaczają, że brałeś udział w walce, są żywym dowodem odwagi i umiejętności. Byle kogo nie braliby… nie ryzykowałby też. Jesteś świetnym specjalistą, nie słuchaj co Teddy pieprzy. Nikt nie bierze jej słów na poważnie. Poza tym cieszę się, że wylądowałeś na Acheronie, bądź odwrotnie… - odkaszlnęła, poniewczasie ogarniając że włączył się jej słowotok na tle nerwowym. Czego chlapnęła nie mogła już odchlapać, pozostało się wreszcie zamknąć.

- Taa.. - odpowiedział po chwili z jakąś dozą niepewności. - Dzięki. Chyba…

- Byłoby miło, gdybyś częściej wychodził do messy albo… ogólnie z maszynowni - biolog doburczała, z niepewną i zażenowaną miną gapiąc się przed siebie, gdzie czerń i statyczna pustka - Kiedy już naprawimy Acherona oczywiście, przecież nie teraz. Teraz ciężko o grawitację, są zbyt duże zniszcz… ekhem. - odkaszlnęła po raz drugi i dla uspokojenia policzyła w myślach do pięciu - Może to wszystko się jeszcze dobrze skończy.

- Mhm - dodał podsumowując wywód inżynier.

Larsen zaś zrobiła to, co winna uczynić na samym początku rozmowy. Skleiła dziób, biorąc się w garść na tyle, by przejść do obowiązków służbowych i tylko piekące, czerwone wykwity na policzkach znamionowały wzburzenie. Ludzie należeli do o wiele bardziej skomplikowanych organizmów niż owady, ot choćby porozumiewali się werbalnie, co groziło popełnieniem gafy... a Nivi miała do nich niezaprzeczalny talent.

Siedzenie w jednym pomieszczeniu ze sługusami cyborgów nie należało do przyjemnych… a może jednak Pyra miała do czynienia z ludźmi? Ciężko szło stwierdzić, ale postanowiła zawierzyć osądowi Drake’a i Norton - do ich człowieczeństwa raczej nie miała wątpliwości. Teraz niestety pozostawało siedzieć na dupie i robić swoje, mając też na uwadze własne plecy na wypadek, gdyby miało dojść do zdradzieckiego ataku, jak to indoktrynowane dupki miały w zwyczaju.

Przynajmniej jedna rzecz się jej udała - kupienie czasu. Z tym, że ten czas juz się kończył. Dlatego też pokonując wewnętrzną niechęć siedziała z ryjem w panelu sterującym, jasno i wyraźnie dając otoczeniu znać, że bardzo, ale to bardzo nie ma ochoty na integrację z cyborgami i innym szajsem.