- No siema. Kupę lat nie? - Frank widząc średnie a po prawdzie zerową reakcję na swój toast potraktował towarzystwo podobnie jak ono potraktowało właśnie jego. Czyli wybrał sobie jeden z niskich stolików, postawił na nim przygotowany talerz z szamą a potem obrócił z powrotem do kuchni. Po chwili wrócił z puszkami, butelkami piwa i jedną wina. Jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności na kanapie wylądowała blondi z Insta więc usiadł na kanapie nie do końca pewny czy ona się przysiadła do przygotowanego gniazda z karmnikiem i promilopojem czy on do jej towarzystwa. Ale przynajmniej miał teraz do kogo otworzyć pyska. Wskazał na przyniesiony zestaw puszkowo - butelkowy - To czym chcesz opić tę kupę radochy jaką mieliśmy dzisiaj? - zapytał sam otwierając sobie puszkę z piwem.

- Który konkretnie fragment masz na myśli? - Alicia bez najmniejszego skrępowania skorzystała z przygotowanych smakołyków w myśl zasady, że najlepiej smakuje to, czego samemu nie trzeba przygotowywać. Padło na kanapkę i choć białe pieczywo zwykle omijała, tym razem postanowiła dać na luz. Wszak każdy z czerwonych zasłużył dziś na odrobinę szaleństwa.
- Czołganie w błocie? Przedzieranie przez poligon? - zadawała pytanie po pytaniu, obracając prostokąt chleba w palcach i przypatrując się youtuberowi spod przymrużonych powiem - A może ten ze strzelaniem do siebie i zabawą w wojnę? Mamy pod domem złoża ropy i nikt nas o tym nie raczył poinformować?

- Całościowo. - Moore wzruszył ramionami i też sięgnął po jedną z kanapek. Ugryzł ją i chwilę przeżuwał popijając na koniec łykiem z puszki. Rozejrzał się jak obydwie bandy porozdzielały się na mniejsze i większe grupki tam i tutaj. - Poza tym ciebie to akurat ten poligon ominął. - zwrócił się znowu do blond cwaniary z krzywym uśmiechem. - Ale i tak było zarypiaście. No i szacun za te łamigłówki. Bez tego nie byłoby tak lekko. - uniósł w jej stronę puszkę do toastu.

Kieliszek Winter powędrował do góry, zaś ona uśmiechnęła się czarująco. Korzystając z wolnej przestrzeni rozłożyła się wygodniej na kanapie, wyciągając nogi przed siebie i przy okazji opierając łydki o uda rozmówcy. Faktu o szczęściu głupich wolała nie przytaczać, przynajmniej jeśli chodziło o jej osobę.
- Dobrze, że mieliśmy Faith - odpowiedziała pogodnie, przepijając toast. Sok jabłkowy z niewielką domieszką alkoholu przyjemnie załaskotał w gardle, spływając prosto do żołądka aby tam zmienić się w przyjemne ciepło.
- Już chyba rozmawialiśmy o brudnej robocie, tak mi się wydaje - dodała, a uśmiech na jej twarzy nabrał drapieżniejszych tonów.

- Taa? - Frank spojrzał w dół na długie nogi złożone na swoich udach. Postanowił udać głupiego ale dłoń sama zawędrowała mu jakoś do tych łydek. Co miały leżeć takie biedne i samotne przecież to w ogóle nie wykorzystywało ich potencjału. - I z Faith taka spryciula? No popatrz, popatrz, kto by pomyślał. - youtuber odczuwał podwójną satysfakcję i przyjemność i z trzymania puszki chłodnego alkoholu i z dotyku ciepłych, gładkich, kobiecych kształtów. - Ale wiesz co? Jak Dixie zaczęła spieprzać z nasza flagą myślałem, że już po nas. Mało brakowało. - powiedział i roześmiał się kręcąc głową gdy znów przypomniał sobie jak właśnie niewiele brakowało by atak niebieskich się udał.

- Co znowu ja? - nagle pojawił się nowy głos, a wraz z nim ręka która zaraz sięgnęła do talerza z kanapkami. Panna Banks wybrała tą z najgrubszym kawałkiem sera i przeskoczyła przez oparcie kanapy, siadając po drugiej stronie survivalowca - Udałoby mi się, gdyby któremuś z was nie uwidziało się we mnie celować - dorzuciła z pretensją, zagryzając ją szybko jedzeniem. Co prawda nie była to pizza, ale za to darmowa i jeszcze bez żadnej robocizny. Dixie, jak każdy szanujący się student, potrafiła docenić magię sępionego jedzenia. Cudze zawsze smakowało najlepiej.

- Nie strzelalibyśmy do ciebie, gdybyś nie podprowadziła nam flagi - blondynka parsknęła pod nosem, przegryzając własną kanapkę - Papier się wam w niebieskim kiblu skończył, czy co? Było poprosić, coś byśmy wam dały… bo jak wiadomo ten program jest źle prowadzony - pokiwała głową i finalnie zawiesiła spojrzenie na brunecie między nimi.

- Jak to nie? - Frank udał, że się obrusza na pomysł drugiej czerwonej, że mogliby nie strzelać do kogoś z niebieskich jak była okazja. Upił łyk z puszki i też sięgnął po kolejną kanapkę. - Ja na pewno bym strzelał. - dodał tak poważnym tonem gdy wracał z powrotem by oprzeć się o oparcie kanapy, że aż trudno było uwierzyć, że tak po prostu mówi na poważnie i że to koniec. - No ale mnie zdjęliście na samym początku. - dodał z rozbrajającą szczerością rozkładając do tego ręce w geście absolutnej niewinności. - Na dachu byłem. Ktoś mnie z dołu zdzielił headshotem. Na pewno nie Triple Kay. Bo on duży jest to jego jednego wiedziałem który z was to jest. A też go zdjęliśmy gdzieś na początku. - pokiwał głową odgryzając kęs z kanapki gdy przypominał sobie emocje właśnie stoczonej bitwy. No z parę godzin temu ale w sumie i tak niedawno. - A z tobą ej. Nie wiedziałem, że to ty póki na koniec nie zdjęłaś maski. Ale no fakt, było groźnie, prawie ci się udało. Jeszcze trochę i sami byśmy musieli szturmować wasz domek by odbić nasza flagę i zdobyć waszą. - Frank uniósł do góry palec by podkreślić ten fakt jak jego zdaniem niewiele brakowało do tego przełomu w walce. - No ale… Właśnie za to wypiję. Za zwycięstwo moje panie. - roześmiał się i znowu uniósł puszkę w górę najpierw do dziewczyny po jednej potem po drugiej stronie.

Jack przerwał przyglądanie się łydkom Winter i prychnął na słowa Franka, dołączając do toastu. Był już lekko wstawiony Było co oblewać.
-No to za zwycięstwo…ja co najmniej trzech niebieskich zdjąłem, łącznie z Dixie, choć Phil ją chyba też trafił- jak dalej będą podobne zawody, to kurde nie macie ze mną szans, dzieciaki. W piciu ani w strzelaniu to na mnie nie będzie mocnych. Żadne fotki na Insta i inne pierdoły wam nie pomogą.- Skwitował bezczelnie.

Blondynka zaśmiała się w kieliszek, ściągając usta w twór dzióbkopodobny. Przekręciła głowę do gliniarza wciąż z tym samym uroczym wyrazem pyszczka.
- Leczysz kompleksy, Jack? - spytała z uprzejmym zainteresowaniem, nie zapominając powachlować rzęsami - Czy masz atak hemoroidów, hm? - zadała drugie pytanie, poprawiając ułożenie nóg na Franku - Próbujesz się dowartościować, pragniesz poklasku? A może - zrobiła krótką przerwę, przekrzywiając głowę lekko w lewo - To ostatnie podrygi podstarzałego gliniarza, któremu się spalił kabaret? Nie widziałam żeby Faith latała i krzyczała aby jej pucować pantofle za rozgryzienie części logicznej… chyba że to starcza podagra - przekręciła kark, przenosząc uwagę na ratowniczkę.

- Raczej atak zgorzknienia. Albo uwiąd. Też starczy - panna Banks jako ta medyczna strona dodała swoją wersję diagnozy. Po cholerę łazić i kozaczyć jakby się rozpaczliwie szukało uwagi i próbowało podnieść własne ego gdzieś powyżej codziennej, szarej normy.
- Pomaga intubacja - dodała nagle wyjątkowo wesoło i dokończyła kanapkę, mówiąc jednocześnie z pełną buzią - Intubacja jest dobra na wszystko. Miałam na roku pannę, dla której intubacja była uniwersalną metodą leczenia pacjentów. Czy to topielec, czy ktoś z pożaru… intubować! - parsknęła, przełykając szybko - Na egzaminie dali nam przytomnego kolesia po wypadku samochodowym… znaczy kumpla, który udawał, wiecie jak jest. A ta zamiast zacząć od standardowych procedur od razu wyleciała z rurą… i miała gdzieś, że typ jest przytomny. Egazminator wybałuszył gały i dwa razy się jej dopytywał, czy aby na pewno wie co chce zrobić, a ta twardo szła w zaparte. - westchnęła, humor też jej trochę się skwasił - Zaliczyła rok, pewnie komuś obciągnęła za pozytywny wpis do indeksu. Jak pomyślę że teraz gdzieś jeździ na karetce, albo pracuje na izbie przyjęć mam ochotę wyemigrować na drugą półkulę… lub zmienić fuchę i zatrudnić się w Mcdonald's.

- A tak z ciekawości Jack co zrobisz jak konkurencje przestaną obejmować strzelanie i picie? - Frank był średnio zadowolony z uwag “Tankowca” i jakoś psuły mu ten pozytywny nastrój po tym całym dniu pełnym pozytywnych wrażeń i emocji. No dobra, czasem i jego trochę poniosło no ale jak się człowiek w coś zaangażuje no to się zdarza. Zasadniczo jednak miał żal do Sullivana za próbę rujnacji jego prób pojednania i pokojowej współegzystencji. Poza tym ciekaw był jak w Jack w tym chaosie rozbryzgujących kulek doliczył się trzech trafień w te ruchome, podobnie wyglądające sylwetki. Stał i liczył? Bo coś mu się z ruchem i chaosem kojarzyła ta walka o domek i flagę czerwonych. A w końcu właśnie z Jackiem stanowili w porannym strzelaniu parę najlepszych strzelców wśród czerwonych. Ot, ostatnio miał pecha i oberwał headshotem na samym początku. A tak, to kto wie. Losowa sprawa.

W miarę słuchania uszczypliwych uwag upadłemu gliniarzowi rzedła mina. Zaczął coraz szybciej pić, a jego twarz zaczęła czerwienieć.
- No proszę, wyszczekane z was suczki, prawie jakbym słyszał moją byłą żonę. Gówno wiecie, całe życie poświęciłem dla społeczeństwa, ścigałem tym wszystkich czarnuchów i meksykanców sprzedających prochy dzieciakom i co z tego mam? Nawet emerytury porządnej. Żebyście się nie zdziwili przy kolejnych konkurencjach, dopiero się rozkręcam. - odparł buńczucznie na pytanie Franka.

- No spoko Jack ale daj sobie na wstrzymanie z tym gliniarskim językiem co? Wolałbym byś tak nie mówił o moich koleżankach dobra? - Frank westchnął i trochę zacisnął szczęki gdy słuchał żali gliniarza albo byłego gliniarza. Może i przykra sprawa ale w sumie nie jego. I jakoś go nie korciło by to miała być jego sprawa czy kłopot. Miał własne. Jack się zaczynał pruć jakby za dużo dziabnął. ale co jak co to mógł sobie te fochy i pogróżki darować. A już tak fajnie się zaczynało robić z dziewczynami, wieczorkiem i w ogóle. To nie, musiał coś napyszczyć. Zupełnie jak ta pogoda za oknem. Zaczynało być trochę niesympatycznie. Dobrze, że nie musiał nocować na zewnątrz czy co. Ale tu i teraz właściwie wolał by Jack dał se siana. I jemu i dziewczynom.

Panna Winter wzruszyła niedbale ramionami, wychylając się do przodu aby zgarnąć nową kanapkę. Ta poprzednia została nadgryziona do połowy, lecz chyba jej nie posmakowała, bo wylądowała na powrót obok pozostałych przekąsek.
- Myślałeś że na nas nakrzyczysz, pogrozisz palcem albo sięgniesz po bloczek z mandatami i od razu zaczniemy płakać i jąkać się, jakbyśmy miały po pięć lat? Chyba cię pogięło na stare lata - zabrała dłoń znad talerza, chwytając za kieliszek do wina - Zluzuj pagony, bo od samego gadania nie wzrośnie ci ani szacunek, ani umiejętności. Ta… hm - skrzywiła się nieznacznie, odstawiając szkło i jednak biorąc kanapkę - Taktyka wzbudzania postrachu tutaj nie działa, albo miałeś kiepskich nauczycieli. Między gadaniem, a robieniem jest spora różnica. Jak między zrobieniem pizzy, a lizaniem ulotki z pizzerii. Poza tym nie wiem z której budy się wyczołgałeś, ale tam skąd ja pochodzę nazywanie kobiety suką jest obraźliwe, a tutaj nie jesteś krawężnikiem. - wreszcie zwróciła się do Jacka, uśmiechając się samymi ustami - Mój prawnik też ogląda nasze małe show.

- Wybrałeś trudny zawód. Ciężki i odpowiedzialny, ale to był twój wybór. Znałeś plusy i minusy tej roboty, więc nie ma co narzekać - Banks rozłożyła ręce i zmieniła pozycję na kanapie, zakładając nogi na Franku tyle że od drugiej strony niż Alicia - Tak samo jak ja nie narzekam na swoją, a też nie płacą mi dużo. Za mało w stosunku do odpowiedzialności i ryzyka. Krew, śmierć, ból i cierpienie. W tym siedzimy. Dzień po dniu - mina się jej skwasiła - Za każdym razem kiedy wyjeżdżamy do wezwania wiemy że może pójść źle. Coś wybuchnie, coś się na nas zawali. Ktoś nas pogryzie, jak Alexa w zeszłym roku. Pacjentka, ośmioletnia. Wezwanie do meliny ćpunów, do jej matki już sztywnej. Przedawkowanie. Małej nie dało się odciągnąć od ciała, gryzła i drapała. - przeniosła spojrzenie gdzieś pod sufit - Miała HIV, Alexowi zostało może pół roku… ryzyko zawodowe. - znowu wzruszyła ramionami i nagle się uśmiechnęła, wychylając się po butelkę - Nie ma co się zmieniać w koło zgorzkniałych marud, napijmy się.

***

Dixie słyszała kiedyś, że nawet gdy świat dookoła staje w ogniu, a życie przypomina serię niefortunnych zdarzeń, człowiek powinien umieć się cieszyć. N przykład z małych przyjemności i sukcesów - do nich bezapelacyjnie zaliczało się obudzenie we własnym łóżku i znowu bez obcych elementów.
Gorzej wyglądała cała reszta.

Obudził ją wybuch bomby, albo instalacji gazowej - tak Banks myślała w pierwszej jeszcze mało przytomnej chwili. Zerwała się z łóżka prawie wywracając na podłogę, bo złośliwa kołdra zaczepiła się jej o nogi. Niestety szybko okazało się, że krnąbrna narzuta to jej najmniejszy problem.

Nie mieli prądu, Irmina chyba się topiła, a w basenie… coś się działo. “Coś” było dobrym określeniem. Dixie stała oniemiała przez całe pół minuty, ogarniając co u licha właśnie widzi.
Bezskutecznie.

Wyglądało obco, przerażająco i ratowniczka nie czuła potrzeby aby udać się na miejsce zdarzenia… niestety musiała. Obowiązek zwyciężył, tak samo jak za każdym razem gdy w pracy pakowała się w kłopoty.
- Apteczka - wymamrotała i to ja obudziło, dając impuls do działania. rzuciła się pędem w kierunku basenu, krzycząc do mijanych sylwetek - Znajdźcie apteczkę!

Mogli potrzebować bandaży, albo i głupiej maski do RKO. Czegokolwiek co pozwoli ustabilizować tonącą kobietę, którą należało wyciągnąć na brzeg bosakiem, wiosłem, kawałkiem kija albo i parasolem pod którym siedziała zeszłego popołudnia razem z Alicią i Frankiem. Pierwsza i najważniejsza zasada niesienia pomocy głosiła w końcu, że przy ratowaniu życia, najważniejsze jest bezpieczeństwo ratownika.

Gdzieś w środku nocy(tak nieco po północy), w trakcie tej cholernej burzy, ktoś nagle zaczął delikatnie potrząsać ramieniem Alicii. Zaspana dziewczyna w końcu przy błyskach burzy, zauważyła klęczącą przy jej łóżku Kelly…
- Hej, hej, śpisz? - Szeptała Cheerleaderka z markotną miną, a za każdym razem, gdy błysnęło i grzmotnęło, odrobinkę jakby podskakując całym ciałem.

W pierwszej chwili blondynka pomyślała, że oto nadeszła wiekopomna pora pobudki, zapowiadana szumnie przez Mistrza Gry poprzedniego popołudnia. Nieludzka, wilcza godzina.. Albo jak się to tak poprawnie nazywało - za wcześnie aby myśleć, działać, a przede wszystkim żyć. Kto normalny podnosił się dobrowolni z ciepłego, wygodnego łóżka, gdy na zewnątrz panowały egipskie ciemności, rozświetlane jedynie dzięki mocy elektrycznego światła? Człowiek jako gatunek nie różnił się wiele od zwykłego zwierzęcia: funkcjonował za dnia, spał nocą… czemu więc uwielbiał komplikować sobie egzystencję, wymyślając równie durne godziny pobudki…
- Mmmm… hmmm? - odpowiedź na zadane pytanie w wykonaniu panny Winter ciężko szło nazwać werbalną. Ot mruknięcie, nie do końca przytomne, zwieńczone uniesieniem ciężkiej niczym spiżowe wrota powieki.
- Alice... - Kelly znowu ją lekko potrząsnęła za ramię - Bo… ten… burza… a ja się boję... - Wydukała w końcu z siebie blondyneczka.
- To tylko burza… wyładowania atmosferyczne… różnice ciśnień… - druga blondynka wymamrotała odrobinę bardziej trzeźwo. W ponownym zanurzeniu się w objęciach Morfeusza przeszkadzało szarpanie i napięcie słyszalne gdzieś nad głową.
- To tylko burza Kelly - powtórzyła sennie, unosząc zapraszająco połę kołdry - Nic się nam tu nie stanie, nie bój się. Chcesz możesz spać ze mną. Będzie ci raźniej… tylko ostrzegam… zimne stopy - końcówka znów się rozciągnęła, powieki opadły ku dołowi. Tam gdzie ich miejsce o tej nieludzkiej porze.

Leżąca na plecach Alicja jeszcze nie skończyła do końca ziewać, a Kelly już wślizgnęła się do jej łóżka… przytulając się do jej boku. Nawet objęła ją ręką w pasie, przez chwilkę się wiercąc i szukając odpowiedniego miejsca. Twarz miała gdzieś na jej prawym ramieniu, czy to i blisko ucha Alicji… na moment i spotkały się ich stopy, które miała równie chłodne co panna Winter.
- Szękujem - Powiedziała Kelly, chyba mając już swoją nakładkę na zębach.

Minęła sekunda, druga, trzecia…
- Ty jesześ nacha?? - Spytała nagle Cheerleaderka, po czym zachichotała.

Otumaniony zmęczeniem mózg Winter reagował powoli, jeszcze wolniej przyswajając zasłyszane słowa, więc tym razem minęło dobre ćwierć minuty, nim cichy szept zawisł między obiema kobietami.
- Mhm… nie lubię… jak coś pije - kołdra wróciła na pierwotne miejsce, ramię modelki przewiesiło się przez pas Kelly, dłonią spoczywajac na materacu - Śpij… rano pobudka.
- Ofej... - Szepnęła panienka McClendon, ustami… muskając skórę na ramieniu Alicji. Czy to było zamierzone, czy przypadkowe, trudno było powiedzieć, szczególnie o takiej porze, i w takich warunkach.

- To… dobranoc - Alicia wysiliła się na uśmiech, półprzytomnie reagując na dotyk drugiego ciała. Magnetyzm nagrzanego łóżka zaburzał jej percepcję i czasoprzestrzeń, a pomruki burzy działały równie skutecznie co kołysanka. W pewnym momencie westchnęła cicho - Tylko nie kop, ok? Nie lubię mieć siniaków.

- Ja jus mam, fielki na uzie... - Mruknęła Kelly - Ofej - Dodała po chwili, a przy kolejnym błysku i grzmocie przytuliła się mocniej do Alicji, przylegając do niej wyjątkowo ciasno całym ciałem, przy okazji napierając małymi piersiami na jej rękę.

***

Sen, mimo że przyjemny, nie trwał długo. Przebudzenie zaś należało do nieprzyjemnych… wprost proporcjonalnie do chwili ponownego zanurzenia się w błogiej nieświadomości. Parę krótkich godzin odpoczynku nie dało rady zniwelować zmęczenia ostatnich dwóch dób, choć akurat Winter ostatniego popołudnie niewiele robiła. Próbowała odpocząć, zregenerować baterie i wziąć się w garść… burza w tym nie pomagała, ledwo pozwalając na osuniecie się w błogą czerń, lecz to co piękne nie mogło trwać wiecznie.

Piekielne hałasy, światła… a jakby tego było mało, huragan wyłączył prąd. Niskie, basowe warczenie gromów stanowiło idealne tło dla tego, co działo się w domu.
- C… co to? - Alicia zdołała wydusić szeptem, stając obok Kelly. Zachowała na tyle przytomności, by wpierw ubrać na grzbiet szlafrok aby nie paradować nago podczas zawieruchy.
Chyba telewidzowie serio nienawidzili uczestników show… bo wciąż brali udział w teleturnieju, prawda?
Ludzie kochali silne emocje: złość, miłość, strach, radość.
Niestety jako gatunek pociągały ich zwykle te negatywne. Najlepiej oglądane u kogoś innego niż oni sami.

Blondynka przymknęła oczy, policzyła w myślach do dziesięciu i dopiero wtedy uchyliła powieki. Gdzieś obok mignęła jej rozmazana biegiem sylwetka medyczki, usłyszała jej krzyk.
Fakt, nie powinni stać i gapić się podobni stadu lemingów z durnej kreskówki.
- Kelly - zaczęła łagodnie, obejmując cheerleaderkę i odciągając od okna - Znajdź latarkę, dobrze? Musimy znaleźć latarkę, a potem apteczkę. Pomożesz mi? - mówiła pewnym siebie głosem, choć ni w ząb nie czuła się spokojna. Wiedziała jednak o brontofobii drugiej blondynki, więc póki co lepiej, aby trzymała się wewnątrz budynku i znalazła zajęcie.
Tak było łatwiej, higieniczniej. Mniej przerażająco.
Obie w tej chwili potrzebowały wsparcia.