Santa Cruz 22 czerwca 1920 roku

Dni mijały a prace posuwały się do przodu. Ludzie w mieście nadal znikali ale tym razem byli to przypadkowe osoby lub policja patrolująca okolice portu.

Gazety mówiły o rzeźniku z Santa Cruze co zdaniem Jane było idiotyczne bo nigdy nie znaleziono żadnych ciał. Współpracowała głównie z Danielem który wpadł przesadną ostrożność. Wynajął małą suterenę w przypadkowym budynku i tam zrobił sobie z niej centrum swojego śledztwa. Na rozwieszonej mapie zaznaczał wszystkie przypadki zniknięć. Wszystkie notatki jakie porobił również były rozwieszone dookoła mapy z odpowiednimi nitkami prowadzącymi do paru miejsc. Najwięcej prowadziło do Muzeum i Jachtu ale parę też do domu miliardera. Inne pokazywały połączenia. Daniel uważał że gdzieś tutaj jest klucz do wszystkiego..Jane widziała jeden wielki bałagan.

Jedna z notatek dodana z poprzednich dni mówiła o próbie wprowadzenia psa na pokład Eonu. Notatka była krótka. “Przerażone zwierzę”. Sama sytuacja była dłuższa. Na prośbę Samuela marynarz znalazł kogoś z psami myśliwskimi zgodził się spotkać i poszukać jakiś poszlak na statku. Choć zaznaczył że pies potrzebuje tropu by cokolwiek znaleźć. Daniel zdecydował się na dwie rzecz. Ubranie Richarda które dała mu młoda dziedziczka i co z kolei zasugerowała Jane, biała farbę. Zdecydowali się na małą puszkę najpopularniejszej marki.

Plan był ….dobry, niestety kiedy kolejnego dnia właściciel i pies pojawili się na przystani wszystko poszło źle. Pies zgodnie z poleceniem obwąchał trop ale kiedy przyszło do wejścia na pokład zwierzak spanikował, zaparł się zaczął warczeć i szczekać na statek aż w końcu zaczął skomleć w panice i ciągnąć swojego właściciela z dala od łodzi. Po tym właściciel przeprosił i stwierdził że pierwszy raz widzi swojego pupila w takim stanie paniki.

Samuel za to zatopił się w notatki Richarda. Rzeczy które jego młodszy opisywał mógł potraktować jako stek bzdur szalonego miliardera albo samemu zatopić się w szaleństwie. Bibliotekarz balansował pomiędzy jednym a drugim. Czasem czytał fragmenty ze stoickim spokojem pełen analitycznego podejścia. Innym razem słowa jakie zostały zapisane wywoływały u Samuela stan gorączkowego pobudzenia. Myśli obracały się w głowie wokół własnej osi, tryskały iskrami niczym spadające gwiazdy i spadały by zgasnąć z sykiem na jego korze mózgowej. Stamtąd rozbiegały się z chichotem po głowie doprowadzając Samuela do chichotu(!), do potwierdzenia lub zaprzeczenia wszystkiego na całe gardło. Jeszcze nigdy lektura czegokolwiek nie wywołała u niego takich reakcji.

Ale po trzech dniach wydawało mu się że umie fonetycznie wypowiadać słowa dziwnego języka z książki muzealnej. Dodatkowo za pamiętał cześć rzeczy i czasem budził się z drzemek orientując się mamrotał je przez sen.

Jacqueline widziała dziwne zachowanie wuja ale miała też własne rzeczy do zrobienia. Za pomocą prawnika powinna otrzymać dokumentację statku. O dziwo wydawało jej się że zbadali wtedy wszystkie pomieszczenia.

Prawnik Gattisa odradzał dziedziczce ruszanie relacji jej rodziny i muzeum, ale ta się uparła. Muzeum udostępniło kopie dokumentacji dotyczącą wyprawy Richarda niestety wynikało z niej że miliarder wykorzystywał muzeum by wyciągać od państwa pieniądze. Jacqueline musiała teraz jeszcze dopilnować by ta wiadomość nie wydostała się do prasy, gdyż wtedy skandal byłby najmniejszym problemem kiedy skarbówka zapuka do drzwi.

Sama poczyniła większe odkrycia. W notatkach ojca znalazła pewne nieskładne wskazówki. Samuel pomógł je uporządkować i połączyć z mitologicznymi historiami. A z kolei Daniel mógł mniej więcej określił gdzie mógłby znajdować się cel podróży. Niestety mniej więcej określić jest to za mało by wypływać na morze w poszukiwaniach małej wyspy.

Godzina 23:15
Wszyscy

Siedzieliście nad planami statku. Kurier dostarczył je chwilę temu. Wasza pamięć mówiła wam że prze szukaliście wszystkie pomieszczenia na statku. Wszystkie 11 ...tylko dlaczego na planie było ich 12

- Z tą biblioteczką to naprawdę dziwna sprawa. Sam byłem w tym gabinecie dwa razy i go dokładnie przeszukiwałem. Wszyscy to robiliśmy. Niemożliwe, że tak po prostu to wszystko przeoczyliśmy. Może... może to przez ten amulet to zobaczyliście? Albo księgę? No bo co innego się wtedy zmieniło poza tym, że byliście już pewnie zmęczeni po całym dniu? - Zapytał Daniel. - Zabierzmy te amulety i księgę na pokład, a kto wie co odkryjemy? - Sprawa robiła się coraz dziwniejsza i niezrozumiały komentarz Samuela wcale w niczym nie pomagał. Coleman jednak postanowił nie rozgrzebywać tego tematu.

- Ale wracając do Eona. Tam jest coś dziwnego. Albo się działo. Albo dzieje. Pamiętacie to niepokojące uczucie jak byliśmy na pokładzie? Jakby coś na nas patrzyło? Wszyscy to czuliśmy. Kiedy umówiłem się na miejscu z myśliwym, pies wpadł w panikę kiedy tylko zbliżyliśmy się do jachtu i za nic nie dał się zaciągnąć na pokład. Czytając opisy tych rytuałów... - Nie dokończył kręcąc głową. Wyraźnie zebrał w ten sposób myśli, które mimowolnie powędrowały do toporów strażackich przy wejściu na nabrzeże. Wymagane przez prawo, jednak zwykle nikt się nimi nie interesował przez większość czasu. Może przyda im się taki, kiedy ponownie wejdą na Eona? Jakby trzeba było pokonać jakieś zamknięte drzwi? Tak. Cały czas miał na myśli zamknięte drzwi.

- Panie Samuelu, niech pan pojedzie tam z nami. Kto wie na jakie książki czy zapiski natrafimy na miejscu. Możemy potrzebować pańskiej wiedzy i umiejętności. - Poprosił poważnym tonem. - Dodatkowo przydał by mi sie ktoś do pomocy w obronie kobiet w razie czego. Te zaginięcia... Im nas więcej, tym bezpieczniej. - Spojrzał na starszego mężczyznę wyczekująco.

- Dobrze. Zostawimy rzeczy twojego ojca. - Zgodził się Daniel. - Jednak zabiore amulet który zdobyliśmy z Jane. Tak jak i naszą już księgę. Kto wie, może będzie przydatna przy rozszyfrowaniu jakichś napisów czy innych znaków, prawda panie Samuelu? - Wzruszył lekko ramionami. - Wezme ze sobą torbę żeby wszystko się pomieściło, amulet na szyi pod koszulą. Spokojnie, nic nie zgubimy. - Zapewnił spokojnie.

Dotarliście na przystań wczesnym wieczorem. Ciepły wiatr wiał od strony oceanu nadając waszej sprawie lekko wycieczkowej atmosfery. Ot, spacer po marinie. Wynajęty przez prawnika rodziny Gattisów dryblas, zdziwił się trochę na widok całej waszej trójki, ale szybko wrócił swoją uwagą do palącego się papierosa.
Kiedy wchodziliście po trapie na jacht rzucił coś pod nosem o pójściu się odlać.

Na jachcie nadal panowała grobowa cisza i mroczna atmosfera dokładnie jak za pierwszym razem kiedy postawiliście na nim stopy. Daniel wiedziony jakimś nieokreślonym przeczuciem założył na siebie dziwny medalik. Wtedy mocniejszy podmuch wiatru na tyle silny by zakołysać zacumowanymi statkami. Danielowi wydawało się że usłyszał spod podkładu jakiś dziwny odgłos...trzask? Nie, było to bardziej jak darcie się żagla. A może tylko mu się wydawało.

Młoda dziedziczka i jej wuj, nic nie słyszeli poza wiatrem i odgłosami mew i rybitw wybijających się do lotu. Ale poczuli powiew, jaki jak w rezydencji kiedy w końcu postanowili przeszukać “tajne” zbiory Richarda.

Razem weszliście pod pokład. Wszystko wydawało się normalne. dokładnie jak na planie jachtu. Tylko dlaczego wydawało się wam że korytarz teraz ma więcej drzwi niż ostatnim razem jak byliście na miejscu.

Zaczęliście otwierać na nowo drzwi po kolei. Pierwsze po lewej kajuta. Pierwsze po prawej Kajuta. Drugie po lewej kajuta. Trzecie po lewej kajuta. Trzecie po prawej składzik.
Drugie po prawej zamknięte.

Zamknięte?!

Wchodząc na marine gdzie zacumowano uszkodzonego Eona, Daniel zwolnił nieco dając się wyprzedzić Jacqueline i Samuelowi. Z pomalowanego na czerwono stojaka na którym wisiały bosaki, wiadra i inne narzędzia strażackie, Colemann wybrał porządny topór. Z jednej strony zakończony był zwyczajnym ostrzem ale z drugiej, zamiast obucha kończył go solidnych rozmiarów szpikulec.

Zawsze go ciekawił szpikulec na toporach strażackich, ale nigdy nie miał okazji podpytać o to żadnego strażaka. No cóż, może będzie okazja kiedy całe to szaleństwo już się skończy.

Siekiere niósł żeleźcem w dół, jakby próbował ukryć ją za nogą kiedy szedł za Gattisami. Nie było to może najskuteczniejsze ale udając, że takie narzędzie nie jest niczym niezwykłym w rękach przechodnia, wyglądał prawie normalnie. Na szczęście strażnik przy jachcie na widok członków rodziny zaginionego kapitana nawet nie zadawał pytań.


Jacht wydawał się równie nieprzyjemny jak ostatnio. Jakby to nie był wynik złych przeżyć czy wspomnień, a niemal żywa i namacalna aura tego miejsca. Po tym co wyczytał i dowiedział się o kapitanie Richardzie, Daniel był pewien, że było to efekt jakiegoś przekleństwa i żadne świecenie nie mogło już tego zmienić.

I podobnie jak w gabinecie ojca Jacqueline tak i tu "nagle" odkryli jeszcze jedne drzwi w korytarzu, choć przeszukiwali go już nie raz i nie tylko oni. Zupełnie tak samo jak gabinet. Może to zasługa tego dziwnego amuletu? W gabinecie też się on pojawił kiedy poczynili nowe odkrycia. On i księga.

- Odsuńcie się. - Skinął głową do Gattisów kiedy zamierzył się toporem na zamek, starając się znaleźć taką pozycje żeby siekiera przypadkiem nie utknęła w suficie albo jakiejś ścianie. - To wchodzimy! - Uderzył.