Ana spisała numer telefonu będąc w swoim pokoju i póki co ukryła list w kieszeni. Zbiegła na dół paroma susami i choć była niemal pewna, że to jej rodzice, wyjrzała przez wizjer, nim otworzyła im drzwi.
- Co… Co wy…? Na parapetówce byliście? - zapytała zdziwiona widać niemrawego ojca i matkę, która chyba ledwo przytargała go do domu.

- Nie - powiedziała mama. - Załatwił się tak w pubie u Berckleya. Tom, na szczęście, zadzwonił do mnie, nim sytuacja wymknęła się spod kontroli.

- Ja waszzszz kochammmm, wszyszkie, wasz kocham - bełkotał półprzytomnie David, który nie pił zbyt często. Prawie wcale, a już na pewno nie na umór.

- Zatargajmy go do salonu na dole. Musi wypić coś ciepłego i nie wiem, może chwilę się przespać.

- Szyszko nasza wina… szyszko - David potoczył wokół nieprzytomnym wzrokiem.

Ana przytakująco kiwnęła głową. Zamknęła za nimi drzwi na zamek i pomogła zanieść ojca na kanapę. Przypominając sobie rzygających na imprezie u Leona nastolatków, przyniosła z kuchni średnią, plastikową miskę i położyła tymczasowo na ławie, siadając obok ojca.
- Co ty tatko mówisz? - zapytała jakby niewinnie i czekała, aż matka sobie pójdzie - Może nie tylko picie ale coś ciepłego do jedzenia, choć trochę? Chyba lepiej się trawi jak ma z czym? - zwróciła się już do matki. Miała przeczucie, że być może uda jej się czegoś dowiedzieć. Każdy bełkot mógłby być przydatny.

- Szszkarby, szo szę stało…. Szemu ? - pijacki bełkot był pełen emocji. Strachu. Niepewności. Żalu. Ciężko było stwierdzić. - Jeszteszce takie dobłłeee… kocham wasz …. - tatko czknął potężnie.

- Ja też cię kocham tatku, masz miseczkę przytul - powiedziała Ana poklepując ojca po ramieniu i podała mu przyniesione przed chwilą naczynie - Co jest waszą winą? I czyją winą? - zaczęła pytać głaszcząc ojca po barku.

- Niszszz szóreszko, nisz …. wszyszko będzie dopsze…. będże ….

Wstrząsnęła nim fala wymiotów. Zawartość jego żołądka chlusnęła do przezornie podstawionej miski.

- Wiem, że będzie, musi, nie? - nastolatka westchnęła w zamyśleniu - Ale Carol jakaś zdenerwowana, chyba przez Hale’a, co?

- Caarol, to szyszko szkompliku…je … nie moszna… nie moszna tak….

Ojciec zamachał zdenerwowany rękami.

- Nie powiecie, że to Hale? Ona mi mówiła, że powie wszystko jak ty nie powiesz - Ana zagrała blefem, mając nadzieję, że matka szybko nie wróci. I że nie słyszy - Nie chcesz żeby mama wiedziała… no wiesz… że wy…? - pozostawiła słowa w niedopowiedzeniu z nadzieją, że ojciec coś w końcu sypnie.

- Dawno temu … dawno … - zachlipał. - Pszed …. no wieszszz .. tym… mor… morderstwem…. pszed wszyszkim ….

- A czemu po już nie? - dopytała snując przypuszczenia, ale niestety, wiele nie rozumiała z bełkotu ojca.

- Wolała… jego… mosze to i dopsze… lepsze… bo ty jestesz na szwiecie - zmętniały wzrok ojca pojaśniał na chwilę. - Fiszgerald jeszt w poszondku w szumie… w posządku… nie maił… nisz wszpólnego z …. tym wszyszkim … co szrobił Hale….

Wzrok ojca uciekł gdzieś w tył i mężczyzna zaczął … zasypiać.

- Więc to nie wasza wina. Nie jesteś niczemu winien, tato. - Ana uśmiechnęła się, choć nie była pewna, czy tata jeszcze to widział. Zabrała miskę z wymiocinami z jego objęć, aby gdzieś jej nie wywalił i ucałowała w czoło. Będzie musiała pamiętać, aby wstać rano i dać tacie kopertę, którą znalazła w skrzynce. Niech lepiej sam zadecyduje, choć ona wolałaby, że jednak powiedział prawdę. Wydawało jej się, że ojciec nie jest niczemu winien, a przynajmniej tak to wszystko rozumiała.

- Wilk! - była w połowie drogi do drzwi wyjściowych gdy ojciec wydarł się na całe gardło - On wrósził! Wiszałem go! A pszeszesz Hale…. reszta…. nie …. - opadł na sofę, na której go ułożyła z matką.

Anastasia podskoczyła przestraszona, gdy ojciec wydarł się niespodziewanie. Zrobiła wielkie oczy i spojrzała przez ramię na staruszka. Zawał. Przecież wiedziała już to, choć wilk wciąż był dla niej niepewny. Serio to Billy? Na pewno? Anastasia upewniła się, że drzwi są zamknięte. Najchętniej jeszcze by zabiła okna dechami. Wróciła do taty aby sprawdzić, czy w końcu śpi czy dalej coś będzie majaczył.

- Jak z nim? - matka zjawiła się z kawą. - Biedny. To, co się teraz dzieje w miasteczku, to jakiś koszmar. A, z tego co wiem, przeżywał już coś podobnego, gdy był mniej więcej w twoim wieku. Siostrę jego szkolnej sympatii zabił zazdrosny brat jej chłopaka czy coś takiego. Twój ojciec mocno to przeżył. Zawsze był z niego wrażliwy i dobry człowiek, który za bardzo niekiedy przejmuje się innymi.

- Tak, słyszałam coś o tym… Całe miasto prawie huczy i powtarza “wilk wrócił” - Ana zamyśliła się przyglądając się twarzy swojego taty - Myślę, że do rana będzie jak… prawie nowy - uśmiechnęła się dziewczyna i przeniosła wzrok na matkę - A ty jak się trzymasz?

- Martwię się, ale liczę na to, że policja szybko złapie winowajcę. Wiesz, że teraz spora grupa ludzi przeszukuje góry. Miejscowi mówią, że to ktoś przyjezdny. Zaatakował jakiegoś chłopaka i dziewczynę. Chłopak uciekał i chciał się schować w mieszkaniu Mac'Bridgów i dlatego zginęła mała Mary. A potem ten młody Singelton znalazł turystę, który skrył się w lesie, poranionego i morderca zemścił się na jego mamie i siostrze. To ma nawet sens. Niektórzy mówią, że to kolega tych turystów, albo ktoś, kto przyjechał z daleka. Może ukrywa się pomiędzy dziennikarzami, w końcu dobrych trzydziestka jest teraz w Twin Oaks i nikogo z nich nie znamy.

Mama skończyła swoją tyradę po czym spojrzała na Davida. Ana pomyślała, że może i ma rację. Dziewczyna chyba niepotrzebnie dołożyła do tego swoje zagmatwane teorie.

- Niech śpi. Kawę zrobię mu później. Tę wypiję sama. Chcesz też coś do picia? No i najważniejsze, jak się udał ten wypad wczoraj. ten twój kolega, Bart, tak? Ludzie różnie o nim mówią. Najważniejsze jednak, Ann, jak ty go widzisz?

Nastolatka wzruszyła ramionami.
- Jest w porządku - odpowiedziała szczerze bez większych emocji - Wydaje mi się, że bycie codziennie przy martwych ciałach jakoś na niego wpływa i po prostu stara się nie zwariować, dlatego radzi sobie z tym na swój sposób. Poza tym myślę, że to dobra osoba. Na imprezie był pomocny i spokojny. Pewnie byście go polubili, zwykły chłopak - uśmiechnęła się lekko do mamy.

Właściwie, do tej pory nie myślała o Barcie jakoś wiele. Zbyt dużo czasu poświęcała na to, co działo się w miasteczku. Zaczynała już myśleć, że tą skrywaną przez ojca i resztę tajemnicą było po prostu doprowadzenie do śmierci Billa, ewentualnie do wypadku. Ale raczej to on zabił Lucy i Sama, choć mogło wydawać się to głupie, bo czemu zabił by własnego brata… “Ech, no i znowu o tym myślę”, skarciła się Ana. Nie wiedziała dlaczego zagadka ta tak namieszała jej w głowie, jakby stawała się jej obsesją. “Może to ci turyści obudzili zło?”, nie zorientowała się, kiedy znowu wzruszyła ramionami.

- Dobrze, kotku, nie naciskam - matka uśmiechnęła się wiedząc o mocnym introwertyzmie córki. - Odpocznij sobie, ja zajmę się twoim ojczulkiem. Daj to - spojrzała z niesmakiem na miskę. - Ale pamiętaj. Jakbyś chciała porozmawiać, o czymkolwiek porozmawiać, to jestem zawsze dla ciebie. Dobrze?

- Ym - mruknęła i kiwnęła głową na znak, że wie i rozumie. Po tym znowu się uśmiechnęła lekko - Wstanę wcześnie rano, niech tata nigdzie nie idzie, bo muszę mu coś pilnie przekazać. Do siódmej rano. Kocham was bardzo - Ana wstała i ucałowała zaślinionego ojca w czółko, a następnie mamę w policzek. Nie była pewna czy jest coś, o czym chciałaby z nią porozmawiać… ale może…

Nim Ana wyszła z salonu, przystanęła w zamyśleniu.

- Mówił ci kiedyś ojciec, co się stało, wtedy? Gdy zamordowano Lucy Bredock i Sama Macruma… Wydaje mi się, że… Że dzisiejszy morderca to wie. I szantażuje tate. I że jeśli nie powie on prawdy, to coś się nam stanie… - wyrzuciła wreszcie, a na końcu lekko załamał jej się głos.

- Niewiele o tym mówił. Miał traumę i do dwudziestego któregoś roku życia bardzo to wszystko źle przechodził. Przepracował to jednak ze specjalistami.

- Rozumiem - odpowiedziała Ana ze smutkiem - A ty, lubisz Hale’a? Naszego szeryfa.

- Nie cierpię - odpowiedziała po chwili zastanowienia, jakby oceniała, czy ma być szczera z małoletnią córką. W końcu, najwyraźniej, uznała, że potraktuje ja jak partnerkę w rozmowie, a nie smarkulę. - Wiem, że jego żona nie ma z nim lekko. Czasami dziwię się, jak ktoś taki, jak on, dostał posadę szeryfa.

- Hm - Ana mruknęła na początku, jakby pomału przyswajała informacje - Tata chyba też go dobrze nie wspomina, z czasów szkolnych - rzuciła mimochodem.

- No, to prawda - mama podeszła do stołu w salonie i postawiła kawę. - Z tego co udało mi się z niego wyciągnąć, to twój tata był raczej takim chłopakiem, co inni mu dokuczali. Bo czytał i lubił się uczyć. A Hale był w bandzie takich osiłków, co innych, słabszych, traktowali jak materiał do wykorzystywania. Taki sportowiec i osiłek jednocześnie. Miał chyba ojca - tyrana i odgrywał się na innych.

- Słyszałam coś takiego. Wydaje się dziwny - odpowiedziała - No nic mamo, to dobranoc. Na pewno zostanie ojciec na kanapie, czy może zabrać go do łóżka?

- Ja go przypilnuję, skarbie. Lepiej, żeby nie wiedział, że widziałaś go w takim stanie, dobrze. Odpocznij sobie. Musisz odespać, bo wczoraj chyba wróciłam bardzo późno. Nie powiem. Trochę się martwiłam.

Ana uśmiechnęła się pocieszająco
- Przepraszam. I dobranoc - posłała mamie całusa i czmychnęła na górę do swojego pokoju.

W głowie kłębiło jej się od myśli. Obudzili zło? Przecież to głupie! Obudzić zło to można w horrorach, a nie w realnym życiu. To musi być coś bardziej logicznego, jednakże… Oko! Daryll pokazał jej przecież rysunek oka, a ona go zabrała ze sobą i nawet miała przy sobie. Gdyby tylko potrafiła znaleźć w jakichś książkach, czym jest to oko, mogłaby się skupić wtedy na kategorii zagrożenia. Macrumowie byli naprawdę dziwni i każdy w mieście o tym mówił. W dodatku Singelton wspomniał, że babcia Billa to jakaś dziwna kobiecina w łachmanach, ma domek ze zdjęciami wnuka i to oko. Ten znak na pewno pomógłby jej zrozumieć sens wszystkiego, co dzieje się w Twin Oaks. Szkoda, że było już zbyt późno, aby udać się do biblioteki.

Anastasia musiała się poważnie zastanowić. Przede wszystkim ustawiła budzik na siódmą rano, aby móc dać tacie list. Miała złe przeczucie, że jeśli to ukryje, a tatko nie zdecyduje się udać na wyznaczone miejsce, to stanie się coś złego. Wolała chociaż dać mu wybór, a i tak nie wierzyła w jego winę. Mama mówiła, że Hale wydaje jej się nienormalny, więc pewnie i wtedy taki był. Podkochiwał się w Lucy, to i wziął tego Billa zwyczajnie zabił, zagroził świadkom, że jak powiedzą to po nich i dali się zastraszyć.

- Rany, jeśli tatko widział aż trzy morderstwa… Biedny - Ana posmutniała. Na samą myśl o tym zakręciło jej się w brzuchu, a w gardle narosła bolesna gula. Szczerze było jej szkoda i taty, i pani Fitzgerald. Pewnie przez to ich miłość się skończyła, przez tragedię. Ale dzięki temu też poznał mamę i teraz są szczęśliwi, może tak miało być.

Nastolatka stwierdziła, że skoro nie ma wielu możliwości dowiedzenia się, czym jest tajemnicze “oko” z rysunku, to chociaż spróbuje przeszukać biblioteczkę ojca. Miał tam wiele książek, może są jakieś na temat symboli. Tata musiał dysponować rozległą i różnoraką wiedzą. Tak jakby, wiedział wszystkiego po trochu, to pomagało w dziennikarstwie. Wątpiła, aby znalazła odpowiednią książkę czy chociażby wzmiankę, ale wolała poszukać i mieć czyste sumienie, niż zaniechać sprawę. A jutro rano pójdzie do biblioteki, może nawet z Bartem i Daryllem, byłoby szybciej szukać.

Ana nie wiedziała ile czasu zajmie jej przejrzenie biblioteczki taty. W końcu nie będzie zaglądać w każdą książkę, a jedynie odpowiednie tytuły, o ile znajdzie jakiekolwiek. Jeśli nie, to pozostanie jej nauka i odrabianie lekcji, a potem około dwudziestej drugiej, po prostu położy się spać.

Daryll na widok zamaskowanej bestii z rzeźnickim nożem dosłownie wrósł w ziemię, całkowicie zamarł, przestając oddychać. Kiedy po raz pierwszy spotkał potwora, nie zdążył mu się dobrze przyjrzeć. Teraz morderca stał przed nimi w pełnym swoim majestacie niepojętej grozy i okrucieństwa. To nie mogły być halucynacje, patrzył na nadnaturalną istotę z piekła rodem, za maską nie krył się człowiek. Wszystko w co wierzyła jego siostra okazało się prawdą.
Chłopakowi wydawało się, że czas płynie inaczej, że tkwi w bezruchu długie sekundy, ale trwało to nie krócej niż jedno uderzenie serca. Zadziałał instynkt. Daryll już raz walczył o przetrwanie, mierzył z potworem, który zagnieździł się w jego ciele i przeżył bo wbrew wszystkiemu kurczowo trzymał się życia. rozpaczliwie szarpnął za leżący pod kamieniami płaszcz, który mógł należeć do zaginionej turystki. Widząc, że bestia skupiła się na Marku próbował obejść ją bokiem i zajść od tyłu.

Mark w pierwszej chwili stanął jak wryty, wpatrując się w idącą w jego stronę Bestię. A potem.... przypomniał sobie głupi kawał Todda, i zaskoczenie zamieniło się we wściekłość.
Zapomniał o wiszącym przy pasie nożu. Podniósł sporej wielkości kamień i zrobił to, co niektórzy sportowcy robią najlepiej - rzucił nim w nadchodzącego stwora.

Kamień, rzucony pewną ręką Marka przeleciał kilka kroków oddzielających go od nożownika i uderzył go w klatkę piersiową. Odbił się, jakby faktycznie trafił w ciało, ale to nie powstrzymało napastnika.

- Zdychaj, Bredock! - męski głos, pełen wściekłości wydobył się spod wilczej maski, nóż przeciął powietrze ze świstem.

Daryll pośliznął się na kilku kamieniach, omal nie wpadając do rozszalałej rzeki. Znalazł się za plecami mordercy, który w tym czasie naparł na Marka. Ostrze noża przecięło kurtkę sportowca.
Daryll zrobił krok w kierunku mordercy próbując zarzucić na wilczy łeb pelerynę, trzymał się jednak poza zasięgiem potężnych ramion bezwzględnego oprawcy.
- Macrum, tutaj jestem! – krzyknął, próbując zdezorientować wilka i dać czas Markowi na reakcję. Za plecami miał wzburzoną wodę, gdyby tak udało się zepchnąć tego potwora w porywistą toń, kupić sobie trochę czasu na ucieczkę…
Sukinsyn był twardy, ale Mark od dawna wiedział, że nawet największy twardziel ma słaby punkt. Zawodnicy na boisku nosili ochraniacze, ale trudno było sądzić, by przebieraniec aż tak się zabezpieczał.
Kolano trafiło precyzyjnie. W końcu Mark potrafił nie tylko się bić, ale był też wyjątkowo sprawnym młodym sportowcem. Przez chwilę mark poczuł, że jego ciało zagłębia się w coś zimnego. Wręcz w coś lodowatego. To coś było konsystencji gęstego żelu.

Zamaskowany szaleniec odepchnął Marka w tył, jednocześnie wyprowadzając cięcie nożem, które tym razem przecięło nie tylko kurtkę na piersi, ale i ciało chłopaka. A potem dwie rzeczy stały się niemal jednocześnie. Daryll zamachnął się peleryną znalezioną w wodzie gdy gruby, naprawdę mocny snop światła przeciął ciemność i oświecił ich przepychankę z maniakiem. Gdy tylko światło halogenowej latarki Barneya padło na nich, "Wilk" zniknął niczym zjawa. Jeszcze tylko przez chwilę, na mgnienie oka, maska odwróciła się prosto w stronę Derylla, jakby reagując na nazwisko Macrum, a w głębi wilczego pyska zalśniło coś żółtego, upiornego, paskudnego i złego.
Rzucona, wyciągnięta z wody peleryna spadła na ramiona i głowę Marka, który poczuł jak zimna folia przykleja mu się do twarzy.
- Co wy tam robita na dole! Czy wy się, kurna, bijeta! Naprawdę!

- Niech pan nie przestaje świecić kurwa mać!!! – ryknął w panice Singelton nie przejmując już żadnymi konwenansami. W głowie zaczęły przeskakiwać klocki. Wilk zamordował Mary w nocy, Wii widziała go za oknem pensjonatu wieczorem, mama i Wi zostały zaatakowane po zmroku. Potwór uciekł, kiedy nadjechała karetka. Z jakichś powodów nie był aktywny w dzień.
Bo bał się światła.
– On tu jest! Zabójca Mary McBridge, tu jest, zaatakował nas! Chyba ma światłowstręt, niech pan nie przestaje na nas świecić, bo nas pozabija!
Daryll niemal się nie rozpłakał wykrzykując przejmującą prośbę. Ściągnął pelerynę z twarzy Marka, a gdy zobaczył krew na ubraniu znów przeżył deja vu.
- Żyjesz Mark? Odezwij się! – zwrócił się do futbolisty. Jednocześnie swoją latarką rozświetlał okoliczne zarośla i skarpy w poszukiwaniu przyczajonego gdzieś mordercy.

- Niech to diabli... - Mark wreszcie wydostał się z lodowatych objęć kurtki. - Żyję... chyba...
Rozejrzał się dokoła, podobnie jak Daryll oświetlając okolicę.
- Tylko mnie trochę dziabnął... jak go kopnąłem w jaja... Chyba je zamieniłem w galaretę - dodał, przypominając sobie lodowaty dotyk. - Albo - dodał ciszej - on jest cały z jakiejś galarety...

Światła wyłuskiwały wysoki brzeg. Kamienie. Nurt rzeki. I powoli docierało do nich jedno. Napastnik nie miał gdzie się schować tak szybko. Nie zdążyłby się wspiać na nasyp, nawet gdyby był sprawniejszy niż Mark. Nie miał szans na przekroczenie rzeki lub zanurkowanie w jej kipieli. Krzaki były nieliczne, i niezbyt gęste, a za kamieniami mógł ukryć się co najwyżej karzeł, przedszkolak lub ktoś rozmiarów dzieciaka. To nie miało sensu. Przed chwilą koleś wyparował jak kamfora. A wcześniej przeciął kurtkę i lekko zranił Marka. Chłopak czuł krew, bardzo mało krwi - płynącą z rozcięcia. Rana była takim większym zadrapaniem.

- Jakiż murderca! tam nikogo ni ma!

Snop halogenu Barneya przeczesywał skarpę, kamienie, brzeg - podobnie jak wcześniej ich latarki.
- Chopaki - preppers zwrócił się do Rossa i Kevina - Widzieliśta cuś?
- Nie - odpowiedzieli niemal jednocześnie.
- Ale ja nie patrzyłem bo starałem się nie spierdzielić na dół - dodał Kevin.

- NIECH PAN ŚWIECI NA NAS! NA NAS, ROZUMIE PAN!? – błagał, wręcz ryczał Daryll zdzierając gardło chyba do krwi. Od tego czy stary preppers weźmie jego słowa na poważnie zależało teraz ich życie – On się boi światła! Dopóki jesteśmy w świetle nic nam nie grozi!
Barney nie wyglądał na orła intelektu, ale chyba zdążył pojąć, że młody Singelton nie jest Alem Pacino i nie odgrywa melodramatycznych scen by robić sobie żarty. Musiał wiedzieć, że w tym krzyku jest rozpaczliwe wołanie o pomoc, zwierzęcy wręcz strach szesnastoletniego chłopca.
- Musimy się stąd wydostać, dasz radę się wspiąć z powrotem? – zapytał Marka powątpiewająco patrząc na zbroczoną krwią bluzę. Nie przestawał omiatać światłem miejsc, gdzie mógł skrywać się zbrodniarz.

- Idź pierwszy - powiedział Mark. - Potem mnie najwyżej wciągnięcie, gdybym utknął w połowie drogi.
Uśmiechnął się blado do Darylla, po czym przymocował znalezioną bluzę do plecaka..

- Ok, tak zrobimy. Gdyby coś się działo, wrócę po ciebie – obiecał Singelton. W Marku było coś szlachetnego, w żadnym wypadku nie przypominał swoich kumpli, których „Norman Bates” miał nieprzyjemność poznać parę godzin wcześniej.
Chłopak sięgnął po swój nóż, ale zobaczył, że syn burmistrza ma podobny przytwierdzony do paska. Po tym co zobaczył miał jednak wątpliwości, czy ośmiocalowe ostrze jest w stanie zatrzymać to monstrum.

- Ross, Kevin w moim plecaku jest flara sygnalizacyjna. Możecie mi ją tu rzucić? – zawołał – Wchodzę pierwszy, Mark za mną! Świećcie nam!
- Dobra chopaki - Barney przejął dowodzenie po chwili "zwiechy". - Zaraz was tutaj wciongniem. Bendem świecił. Nie bujta siem. Kevin, Rossalind, weśta tę linę. Rzućta tam w dół. Dawajta. Bez opierdalania! Flary nie dam, bośta panienki rospiskane, a nie chopy i jescza mi jom wystrzelita, a to sygnalizacyjna, jakbyśmy coś znaleźli.

Po chwili lina i silna ręka Kevina pozwoliły Daryllowi znaleźć się na górze. Mark, cały czas w świetle halogenowej latarki Barneya, powtórzył wspinaczkę, bez większych problemów.
- Co tak żeśta mordy darli, hem? - Barney przyglądał się im uważnie, jakby cały czas miał przekonanie, że się zgrywają. - I cośta tam znaleźli?
Kevin i Ross wyraźnie darli z nich łacha, lekko podcięci piwem Barneya, a może czymś więcej, co popijali co jakiś czas z termosa. Będąc blisko nich Daryll i Mark czuli oddechy przesiąknięte lekko czymś mocniejszym - rumem lub whiskey.

Gówno, odpowiedział Barneyowi roztrzęsiony Daryll, ale tylko w myślach, mokra od potu koszulka lepiła mu do pleców, pokrytych chyba w całości gęsią skórką. Trzęsącymi dłońmi otworzył swój plecak wyciągając apteczkę.
- Mark jest ranny, trzeba go opatrzyć proszę pana – zwrócił się do podchmielonego preppersa wskazując na miejsce, gdzie nóż mordercy zostawił swoją pamiątkę.

- Znaleźliśmy bluzę... chyba tej turystki... - powiedział Mark. - A nas znalazł jakiś świr i dziabnął mnie nożem.

- Bluzę. Pokaż. - Barney wyraźnie skupił się na jednej z części wypowiedzi zupełnie ignorując rozdartą kurtkę i ranę Marka. Ranę, która - jak szybko przekonał się Daryll, była w zasadzie niegroźnym rozcięciem.
- Tu piontka, over. Znaleźlimy coś na złączeniu Creek Stream i Szczyny, over. Może być, że to kurtka tej zaginionej, over. Chopaki mówią, że ktośik ich chciał pochlastać nożem, ale nijak nikogo nie widzę. Chyba cosik ich wyprowadziło z równowagi. Odbiór?
Radio zatrzeszczało.
- Tu baza, tu baza, możesz powtórzyć? Ledwie słyszeliśmy co któreś słowo.
- Tu piontka, tu piontka … - Barney powtórzył.
- Dobrze. Słyszymy was dobrze. Zaraz dołączy do was ktoś. Szukajcie dalej. Może wpadła do wody.
- Słyszeliśta? - Barney spojrzał na Marka - Mocno żeś siem poturbanił? Dasz radem pracować dalej?
- Dam radę - powiedział Mark. - W końcu to drobiazg, draśnięcie.
Przez moment żałował, że to nie Barney był tam na dole. Z pewnością dogadałby się z nożownikiem w masce.
- Plaster wystarczył - dodał. - Możemy iść dalej...
- Może kurtka spłynęła z prądem? - spytał.

Singelton milczał. Na myśl, że gdzieś w ciemnościach czai się zabójca przeszła mu ochota na dalsze poszukiwania. Znalazł się na granicy wytrzymałości. Od śmierci Mary McBridge nie minął nawet tydzień a on już dwa razy musiał stanąć twarzą w twarz z odrażającym złem. Psychopata na jego oczach niemal zadźgał Wi, a wcześniej prawie zabił mamę. Do tego ten turysta w górach a teraz jeszcze to. Pobyt na oddziale onkologicznym powoli stawał się dla Singeltona dziecięcą igraszką. Gadanie Barneya wcale nie pomagało, wręcz przeciwnie. Daryll był wściekły i zirytowany, niewiele brakowało by z ust wyrwał mu się nerwowy opętańczy chichot. Nie mógł jednak winić tego faceta, on sam by pewnie sobie nie uwierzył, gdyby nie zobaczył co zobaczył. Na dobrą sprawę preppers uratował im życie. Chłopak pociągnął nosem, splunął siarczyście na ziemię.
- Dam radę – powtórzył za Markiem odpowiadając w końcu na ostatnie pytanie przewodnika.

- Twarde chopaki z was - pochwalił ich brzuchaty szef grupy. - Zejdźmy z powrotem tam na dół i poleziem w górę strumieni. Szeryf wspomniał, że ten turysta, coś go w górach odratował mówił, że rozbili się nad jakomś rzekom, ale nie bardzo umiał rzec, nad jakom. Może to Szczyna była, tak somdzem.

“O kurwa… O kurwa… O kurwa…” - powtarzał w myślach spanikowany Bryan. Niewyszukany wołacz rozbrzmiewał w głowie chłopaka od momentu, gdy Dan osunął się na ziemię. Nie mógł uwierzyć jak szybko eskalowała ta sytuacja. W pierwszej chwili chciał rzucić się na pomoc, ale przez moment miał nogi jak z waty. Nim opanował paraliżujący strach, Dean również leżał na mokrym gruncie. W co on się wpakował? Jak do tego doszło? Dlaczego na jego oczach ginęli ludzie? Dlaczego szeryf zabijał?
Wiedział, że D&D mieli szantażować Hale’a, ale nie tak wyobrażał sobie przebieg spotkania. Jasne, nie wątpił że stary Jessici się wścieknie! Ale to miała być wściekłość z powodu własnej bezradności, poprzedzająca milczącą zgodę na wszystko, czego zażądają jego nowi ziomkowie. Życie brutalnie zweryfikowało założenia początkujących kryminalistów. Hale okazał się niebezpieczny i jadowity jak skorpion. Czy właśnie dlatego od początku nie podobało mu się to, o czym mówił Daniel? Nie rusza się córki uzbrojonego faceta…

Źrenice Bryana powiększyły się ze strachu jeszcze bardziej, gdy Todd narobił hałasu. Syn mechanika odruchowo wycofał się, chowając za winklem. Jego najlepszy kumpel nie miał tyle szczęścia… Todd skończył na ziemi z przestrzeloną gębą. Chase stał tuż obok, wbijając przerażone spojrzenie w twarz kumpla. Rozdziawił nieznacznie usta, gdy uzmysłowił sobie, że Todd nadal żyje. Kula nie trafiła w mózg. Najlepszy kumpel wpatrywał się w niego zdezorientowanym wzrokiem, jakby prosząc o pomoc. Bryan chciał coś zrobić, ale sam był przerażony. Zaraz potem usłyszał kroki człowieka, który zabił już trzech ludzi. Trzech chłopaków, z którymi miał śmigać w ekipie i podbijać miasto…

Cała szkoła uważała go za ścierwo. Ojciec uważał go za ścierwo. On sam też myślał o sobie w ten sposób. Ale widok zmasakrowanego kumpla, z którym wypił niejedno piwo i odwalił niejeden numer ścisnął Bryana za serce. Jego jednego nie zamierzał nigdy wystawić do wiatru. Mieli zawsze się osłaniać i pilnować swoich pleców.

A jednak postąpił krok w tył.

A potem kolejny i jeszcze jeden… Czuł, że nie może nic zrobić. Nie mógł przecież powstrzymać szeryfa-zabijaki, wyposażonego w nóż i pistolet. Był bezradny. Bezradny jak te wszystkie lamusy, które bił po lekcjach. Uświadomił sobie, że niczym się od nich nie różni. Trzeba było tylko większego kozaka.

Wargi Bryana drgnęły, jakby chciał coś powiedzieć. Jakby chciał przeprosić Todda za to w co go wciągnął i za to, że go wystawia. Gdy kroki stały się głośniejsze, Chase po raz kolejny schował się za rogiem. Przykleił się plecami do ściany i zakrył usta dłońmi, aby zagłuszyć niespokojny oddech. Nie potrafił stawić czoła szeryfowi, ale nie potrafił też uciec. Miał wrażenie, że nogi zamieniły się w galaretę. Poczucie strachu potęgowała potworna suchość w gardle oraz tunelowe widzenie. Adrenalina zadziałała w tym wypadku w najmniej widowiskowy sposób. Nie posłużyła ani do walki, ani ucieczki. Sprawiła, że Bryan zamarł w bezruchu.

Policjant wszedł do środka z latarką w jednej ręce i z bronią w drugiej. Snop światła padł na krztuszącego się na ziemi Todda. Prześlizgnął po rudzielcu, omiótł ściany. Przez chwilę wędrował po załomie, za którym ukrył się Chase, powędrował dalej, zatańczył na podniszczonym betonowym filarze, oświetlił dziurę w suficie, przez którą lała się deszczówka, i zawrócił. Zatrzymał na kryjówce Bryana.
- Kto tam jest? - ochrypły głos szeryfa przebił się przez szum deszczu i odbił cichym echem od betonu i cegieł.


Bryan z początku ani drgnął. “Nie widział mnie” - utwierdzał się w myślach na okrągło. Przez moment miał ochotę zamknąć oczy, ale zwalczył to uczucie. Zamiast tego niespokojnie śledził wzrokiem snop światła aż ten zniknął. Czyżby policjant go dostrzegł? Może wystawała któraś kończyna? Nigdy nie był dobry w chowanego… Był dużym chłopakiem. Czasem niezdarnym, gdy chodziło o sprawy wymagające zręczności. Bał się, że teraz zapłaci za to głową.

Światło nadal się nie przemieszczało. Bryana dopadła chwila zwątpienia. Może powinien wyjść i błagać o litość? Poprosić policjanta, aby darował mu życie i przekonać, że nie ma nic wspólnego z Danielem i Deanem? Być może szeryf zrozumiałby i puściłby go żywego…

Nie! Po raz kolejny postąpił wbrew odruchom i pragnieniom. Orłem w szkole nie był, ale nie był też idiotą. Miał trochę ulicznego sprytu. Zabójca miał już trzy trupy na koncie. Na pewno by mu nie odpuścił. Na miejscu szeryfa nie oszczędziłby świadka wielokrotnego morderstwa.
Bryan bardzo ostrożnie wsunął lewą rękę do kieszeni sportowej kurtki. Dłoń natrafiła na piłkę baseballową, którą czasem rzucał dla zabawy. Jeśli nie będzie miał wyjścia, być może uda mu się wykorzystać ją do rozproszenia uwagi napastnika.
Nasłuchiwał.

- Wiem, że tam jesteś! Policja! Wyjdź spokojnie, a nic złego się nie stanie.
Głos szeryfa był zimny. Dokładnie tak samo zimny, jak otaczająca go przestrzeń. Szum deszczu zagłuszał inne odgłosy. W pewnym momencie coś poruszyło się gdzieś, po drugiej stronie pustostanu pełnego powybijanych okien i dziur. Hale natychmiast skierował światło latarki w tamtą stronę. To musiał być szczur, ale policjant ruszył ostrożnie w głąb pomieszczenia, nie tracąc jednak swojej czujności. Powoli oddalał się nieco od kryjówki Bryana ale jeżeli podejdzie jeszcze kilka kroków dalej w tym kierunku, w którym teraz się poruszał, a potem odwróci, będzie miał młodego człowieka wystawionego na widok, chyba że ten coś zrobi, aby temu zapobiec.

Na słowa szeryfa, serce podeszło Bryanowi do gardła. Wiedział o nim! Wiedział, że był ktoś czwarty! Czyżby jednak nie zdążył schować się w porę, tak jak mu się wydawało? Mimowolnie zaczął rozmyślać jak to jest mieć przestrzeloną głowę. Zakładał, że dowie się o tym lada moment, gdy nagle wybawił go jakiś szczur. Chase nie wierzył własnemu szczęściu! Gdy tylko snop światła skierował się w inny rejon, chłopak odzyskał wiarę w ocalenie.
Poczekał kilka chwil. Pozwolił Hale’owi podążyć w głąb magazynu, podczas gdy on sam ostrożnie przesuwał się wzdłuż filara. Chciał znaleźć się po drugiej stronie, by ponownie odgrodzić się od napastnika solidnym elementem architektury. Cały czas miał wrażenie, że serce wali mu tak głośno, że wyda jego pozycję…
Gdy był już gotowy, cisnął piłką baseballową na drugą stronę magazynu, aby szeryf zwęszył fałszywy trop. Chase czekał na odpowiedni moment, aby puścić się szaleńczym biegiem w stronę wyjścia.

Fortel się powiódł. Ciśnięta piłka zwróciła uwagę szeryfa a Bryan popędził w stronę wyjścia. Wybiegł na zewnątrz w padający deszcz. Mógł uciekać w stronę samochodów, przy których leżały ciała i dalej na ulicę, która o tej godzinie i przy tej pogodzie była raczej pusta lub zaryzykować ucieczkę w stronę krzaków i terenów podmiejskich otaczających opustoszały magazyn. Musiał zdecydować szybko, bo wydawało mu się, że policjant zaraz strzeli mu w plecy.

Bryan nie zastanawiał się długo. Nie miał najmniejszej ochoty biec w stronę samochodów. Instynktownie nie chciał mieć nic wspólnego z miejscem zbrodni. W normalnych okolicznościach pobiegłby na ulicę żeby szukać pomocy - ale ta była zupełnie pusta. Chase na złamanie karku poleciał w podmiejskie krzaki. Liczył, że w gąszczu roślinności uda mu się zgubić pościg lub ukryć gdzieś na tyle skutecznie, że szeryf nie będzie miał szans na znalezienie go.

Coś świsnęło i uderzyło w rachityczne drzewo tuż obok niego. Zaraz za krótką linią krzaków trafił na ogrodzenie prowadzące na teren jakiejś posesji. Zwykły dość wysoki, drewniany parkan, który zagrodził mu drogę. Nie wiedział czy policjant ściga go dalej, tak samo jak pod wpływem adrenaliny nie miał tak naprawdę pojęcia ile czasu biegł.

Nie zatrzymywał się. W głowie cały czas świszczały mu poprzednie strzały, a to napędzało go do dalszego wysiłku. Nie zamierzał przejmować się świętością czyjejś posesji. Nie potrafił. Pozostawało mieć nadzieję, że nie odstrzeli go po drugiej stronie jakiś szurnięty farmer lub nie pogryzie go przerośnięty pies… Z wysoką sprawnością, niczym strażak, pokonał w biegu przeszkodę i pędził dalej.

***

Na niedługo przed świtem Bryan wrócił wreszcie do domu. Tak zakończyła się najcięższa podróż w życiu chłopaka…
Bardzo cicho otworzył drzwi i czym prędzej udał się do swojego pokoju. Nie chciał obudzić starego. Na szczęście ryzyko było niewielkie - młody futbolista rozpoznawał głośne chrapanie, które świadczyło o nadmiernym spożyciu alkoholu u ojca. Gdy dotarł wreszcie do pokoju, ciężko osunął się na skrzypiącą kanapę.
- Todd… Ja pierdolę… Todd… - powtarzał cicho, przyglądając się okaleczonym dłoniom. Ciało oraz ubranie Bryana nosiły ślady mniejszych lub większych zadrapań. Całą noc przedzierał się w ciemnościach przez chaszcze. Niewiele widział i błądził, ale panicznie bał się wyjść na jakąkolwiek jezdnię. Bał się, że dopadnie go bezwzględny szeryf…

Nie mógł uwierzyć w to, że ocalał. Było wiele momentów, kiedy był przekonany że zginie. A jednak przeżył i o dziwo wcale go to nie cieszyło. Zachował się przecież jak tchórz. Zapierdalał przez krzaki - w panice, jak ostatni wydyganiec! Zostawił najlepszego kumpla na pewną śmierć jak ostatnia szmata! A przecież miał tyle możliwości! Teraz to dostrzegał. Mógł przyczaić się gdzieś i z zaskoczenia zaatakować szeryfa. Obezwładnić go, sprać, odebrać mu broń, nóż… Uderzyć kamieniem czy coś… A potem wezwać pomoc i może zdążyliby jeszcze uratować Todda? Brzmiało to nieprawdopodobnie, ale jednak miało cień szansy, aby się udać. Gdyby tylko nie był takim cholernym lamusem!

Bryan ukrył twarz w dłoniach, nie mogąc dłużej pohamować płaczu. Przez kilka minut łkał cicho, nadal procesując w głowie wydarzenia z zeszłego wieczoru.
Nagle uświadomił sobie, że przecież wcale nie jest bezpieczny… Szeryf był zdesperowany. Z pewnością w tej chwili łamał sobie głowę, zastanawiając kto był czwartą osobą w magazynie. Mógł widzieć w bladym świetle sportową kurtkę Bryana. Jeśli rozpozna Todda, to może się domyśleć z kim przybył do magazynu. Może zacząć węszyć. Może nawet przyjechać tutaj, do jego domu!

Co robić? Co robić? Co robić?

Ojciec? Nie pomoże mu. Policja? Bał się tam iść. Gliniarze zawsze chronili swoich. A nawet gdyby uwierzyli, że szeryf odstrzelił trójkę ludzi, to pewnie uznaliby że dobrze zrobił i nie kiwnęli palcem w tej sprawie, skoro prawie wykończyli mu córkę.

Bart - sam nie wiedział czemu nagle to imię pojawiło się w głowie. Szeryf z pewnością nie podejrzewałby, że Bryan będzie u Barta. Poza tym “ćpunek” z jakiegoś powodu wzbudzał zaufanie Chase’a. Nawet jeśli generalnie uważał go za lamusa. Ale hej, co złego w byciu lamusem? Dzisiaj uświadomił sobie, że sam również nim był…

Bryan pospiesznie zdjął charakterystyczną kurtkę i schował ją pod kanapą. Wziął błyskawiczny prysznic i założył świeże ubrania. Nie chciał z daleka wyglądać jak ofiara wojny, aby nie przyciągać uwagi. Zwłaszcza policji… Gdy był już gotowy, po cichutku wykradł z szuflady nóż sprężynowy ojca. Wkrótce wskoczył na rower i z samego rana zasuwał w stronę domu Spinelich.

Zmarznięty i przemoczony Mark niezbyt dobrze i niezbyt szybko kojarzył fakty, ale parę rzeczy nie pasowało mu w obrazku, jaki miał przed sobą. I uznał, że po tym, co go dzisiaj spotkało, lepiej będzie dmuchać na zimne, niż rozdzierać szaty po fakcie.
- Daryll! - zawołał, równocześnie machając w stronę młodego Singeltona. - Chodź, coś sobie przypomniałem!

Singelton miał pewność, że przez najbliższy miesiąc da sobie spokój z włóczeniem się po lasach. Był niedzielny poranek a on powinien być w szpitalu, przy mamie i Wii, tylko to teraz zajmowało jego myśli. To i psychopata w masce wilka, który zostawił pamiątkę na skórze Marka i pewnie zaszlachtowałby ich obu gdyby nie Barney. W grupie mężczyzn czuł się - pewniej, lecz teraz kiedy parking zaczął się przerzedzać a słońce wciąż nie wzeszło czuł narastający niepokój. Już miał odpowiedzieć Fallsowi żeby podwiózł go pod szpital, kiedy usłyszał jak woła go Fitzgerald.

- Zaczeka pan? Zaraz wracam – zwrócił się do gliniarza i podszedł do kapitana szkolnej drużyny. Spojrzał na niego pytająco.

- Trzymaj się z dala od tego gliny - powiedział cicho Mark. Po czym rozwinął myśl. - Pamiętasz, sam mi mówiłeś o gliniarzu w radiowozie, z maską wilka? Może to Falls... kuleje, a ja kopnąłem wilkołaka w bardzo czułe miejsce. Może się mylę, ale po co ryzykować?

Daryll przełknął ślinę. Z wszystkich gliniarzy najbardziej ufał właśnie Fallsowi…chociaż. Gdzie był wtedy gdy psychopata zaatakował jego i Wikvayę? To jego Hale delegował by pilnował rodzeństwa Silgeltonów. Nastolatka przeszył dreszcz, chociaż nie rozumiał dlaczego Jack Falls komukolwiek chciałby zrobić krzywdę.
- Nie chce mi się, wierzyć, że to on…ale….jeśli jednak masz rację lepiej nie ryzykować - stwierdził i spojrzał w kierunku policjanta mrużąc oczy. Po chwili wahania zwrócił z nieśmiałym pytaniem do Marka - Mogę jechać z tobą? Podrzucisz mnie do miasta?

Mark skinął głową.
- Wsiadaj... - Otworzył drzwi samochodu. - Najpierw pensjonat? Chyba warto się przebrać... A potem szpital? Po drodze możemy jeszcze porozmawiać.

Chłopak przytaknął i zwrócił do Fallsa, wyciągając przed siebie rękę w geście pożegnania.
- Panie Falls, dziękuję, pojadę z kolegą! – krzyknął do policjanta po czym zwrócił się cicho do Marka. –Muszę jeszcze załatwić jedną rzecz, zajmie mi to chwilę.
- OK - odparł Mark, obserwując równocześnie gliniarza, którego podejrzewał o zakładanie maski.

Singelton przebiegł przez parking. Barney właśnie pakował swój sprzęt na pakę. Chłopak podszedł do niego ostrożnie, po czym głośno odchrząknął zaznaczając swoją obecność.
- Panie Barney…przepraszam…
Chłopak nerwowo przegryzł wargę, było dla niego krępującym prosić obcego o taką przysługę. Wiedział jednak, że dopóki słońce nie rozproszy ciemności ani on ani Mark nie będą bezpieczni a mordercy, który pojawia się i znika niczym duch wystarczy parę chwil by ich obu rozerwać na strzępy. Zwłaszcza, że w pobliżu nie będzie ani Barneya, ani kumpli Fitzgeralda. Ale może być Billy Macrum…albo jego brat David…. albo Jack Falls. Lub ktokolwiek inny noszący tą pierdoloną maskę i polujący na nastolatków z Twin Oaks.
- Wiem, że to głupia prośba, ale czy pożyczyłby mi pan swoją latarkę? Do jutra. Jutro panu zwrócę, obiecuję.
- Masz młody. Ale oddaj.
- Dziękuję! - odpowiedział chłopak. Wsunął latarkę za pasek, pożegnał się z traperem i wrócił do samochodu Marka.
- Ok, możemy już jechać.

Falls popatrzył za nimi, ale zasunął szybę radiowozu i ostrożnie wyjechał z parkingu włączając się w sznur kilkunastu samochodów opuszczających postój przy wejściu do lasu.

Mustang niezbyt szybko wyjechał z parkingu, lecz gdy tylko przejechali kawałek, Mark przyspieszył.
- Dobre i to, że się boi światła - powiedział. - Ale to go najwyżej odstraszy.
- Tak, to tylko doraźne środki.
Daryll spojrzał z niepokojem w boczne lusterko, jakby spodziewając się, że zobaczy w odbiciu jadący za nimi radiowóz. Przełknął ślinę. Po chwili przypomniał sobie sytuację jaka wydarzyła się na parkingu gdy wrócili z akcji poszukiwawczej.

- Brat Billego, David też był w górach, ale nie widziałem go na odprawie, nie wiem do której grupy go przydzielili. Dziwnie się na mnie patrzył. Z wszystkich podejrzanych….tych którzy nie zaginęli…on jedyny ma motyw. Chociaż Falls chyba podbijał do mojej mamy, często zajeżdża do „Sowy i Niedźwiedzia” na obiady. Nawet jakby okazał jakimś zjebanym stalkerem to po co miałby zabijać Mary i atakować ciebie? - zastanawiał się głośno Singleton.

- Może to coś innego, może wpływ tej przeklętej maski? - zasugerował Mark. - Ale chociaż to jakiś glina miał maskę, to Macrumowi też bym nie ufał. A nuż sądzi, że nasi rodzice, do spółki, zrobili coś Billy'emu.

- Jest jeszcze jeden facet zamieszany w to wszystko - odezwał się po chwili Daryll - Nazywa się Gunn. Zatrzymał się u nas w pensjonacie zaraz po zabójstwie Mary. Wikvaya widziała go tej nocy gdy zaatakowano naszą mamę, kręcił się przed motelem. I nosi naszywkę wilka. Dziwny przypadek, nie? Przeszukaliśmy z Wi jego rzeczy, gość interesuje się sprawą McBridge'ów, przeprowadził wywiad z matką Mary. Myślałem, że to jakiś dziennikarz, ale nosi przy sobie broń i bardziej mi wygląda na jakiegoś tajniaka z policji albo prywatnego detektywa. Wczoraj rano mignął mi w przelocie i chyba się z kimś w nocy bił. Wątpię, żeby to on zabijał, ale chyba ogarnia więcej niż my. Może warto z nim pogadać?

- A, ten... - W głosie Marka nie było nawet cienia entuzjazmu. - Rozmawiałem z nim i nie wywarł na mnie dobrego wrażenia. Nie lubię, jak ktoś obcy wsadza nos w nie swoje sprawy. Wpadł na pomysł, że Jess się otruła z rozpaczy, bo zerwaliśmy ze sobą. Kretyn...
- Otruła się? - Singelton zrobił wielkie oczy.
- Gówno prawda... Ktoś jej podał jakieś prochy, oby mu jaja zgniły - odparł Mark. - Mam nadzieję, że Hale go dopadnie i facet spędzi w pudle długie lata.

Singelton skinął ze zrozumieniem. Wyglądało na to, że dziewczyna Marka przedawkowała narkotyki.
- Przykro mi. Oby szybko się pozbierała – wymamrotał, ale chyba nie zabrzmiało to szczerze. Potrafił współczuć, ale trudno mu było przy obcych ludziach wyrażać emocje, przez co czasem przypominał androida. Wlepił nos w szybę.
- Tak sobie pomyślałem… - zaczął by przerwać krępującą ciszę i zmienić temat– …że jeśli to Falls zabija, to może trzyma maskę w radiowozie. Jakby udało nam się ją znaleźć…Mielibyśmy dowód.