Rano Ana była nieprzytomna i spragniona. Równocześnie jakby, mimo wszystko, również bardziej żywa. Na jej twarzy pojawiał się ukradkowy uśmiech, jak nigdy. Gdy wstała z łóżka, przejrzała się w lustrze. Nie było tak źle. Wzięła zimny prysznic, poprawiła włosy, umyła zęby, ubrała się i zeszła na dół.

W ostatniej chwili powstrzymała się przed głośnym, nieokrzesanym ziewnięciem, gdy tylko do jej uszów doszedł odgłos rozmowy. Rozpoznała kobiecy głos, więc zainteresowała się. O co chodzi? Przysłuchiwała się rozmowie z należytą uwagą. Ciekawe. W głowie miała już wizję swojego notesiku, w którym zrobi diagram na temat zebranych właśnie szczegółów. Widać tata, Pani Fitzgerald i kilka osób z miasta, musieli coś zrobić gdy byli w jej wieku. Zastanawiała się przez chwilę czy kogoś zabili, ale... Rany, ta myśl była okropna!

Telefon na biurku ojca nagle zadzwonił, wydając z siebie natarczywy i niebywale głośny brzek. Anastasia podskoczyła w strachu, o mało nie krzyknęła. Serce podeszło jej do gardła.

- David Bianco, słucham. - odezwał się jej ojciec. Czyli stał przy telefonie, więc mogła jeszcze trochę podsłuchać.

Po chwili Ana usłyszała dźwięk odkładanej słuchawki na widełki.

- Tommy Mc'Bridge nie żyje - powiedział jej ojciec kierując słowa do żony Fitzgeralda. - Przed chwilą znaleziono jego ciało.

Nastolatkę zatkało. Kolejna śmierć? Jak to...czemu? Co się dzieje w mieście? Przed chwilą bawiła się na imprezie, myślała, że już będzie normalnie, a tutaj wciąż umierają ludzie? Musiała koniecznie z kimś o tym porozmawiać, pozbierać wszystko do kupy. Czuła strach, ale jednocześnie odczuła coś jeszcze. Coś, czego wcześniej nigdy nie czuła - determinację.

Ana wycofała się do kuchni, udając, że coś przygotowuje. Gdy tata i Pani F. wyszli z mieszkania, wyjrzała przez okno upewniając się, że nie ma ich na horyzoncie, po czym czmychnęła do biura ojca, aby sprawdzić dyskretnie czy nie zostawił czegoś interesującego. Poszukała też papieru do aparatu fotograficznego, spakowała długopis, notes i aparat, po czym wybiegła z domu. Wsadziła dupę na rower i pojechała do Spinelliego, aby o wszystkim mu powiedzieć i ponownie poprosić o pomoc. Coś tu było nie tak.

Bredock
Zdychaj Bredock!
Daryll czuł jakby miał popiół w ustach, krew powoli odpływała z twarzy. Nawet nie drgnął, milczał, słuchając opowieści starego.
Kiedy spojrzał na siedlisko Macrumów, te zaniedbane domostwo nagle wszystko wydało mu się złowieszczo niepokojące. Zaczął żałować że wsiadł do auta mężczyzny. Bo jeśli myśliwy mówił prawdę, jeden z jego synów został kiedyś oskarżony podwójne zabójstwo. Zamordował własnego brata. Nosił maskę wilka. Ojciec mógł nie wierzyć w jego winę, ale tak to już z rodzicami jest, nie chcą dopuścić do siebie myśli, że ich potomstwo to potwory. Daryll przerabiał to już wiele razy, w szkole, gdy szkodniki pokroju Pauliny dokuczały słabszym. W gabinecie Boscha pojawiali się wtedy oburzeni mamusia i tatuś, gotowi wygryźć tętnicę każdemu, kto stwierdzi, że jego dziecko jest pierdolonym, zepsutym do szpiku kości sadystą.
Czy ojciec Billego mógłby zrobić mi krzywdę, zastanawiał się z trwogą młody Singelton. Do czego byłby zdolny żeby ukryć zbrodnie syna? A co jeśli mu pomaga, co jeśli…
Zassał powietrze. Z całych sił próbował ukryć strach. Spojrzał żałośnie na swoje sportowe klapki. Nie dość, że nie miał przy sobie żadnej broni, to nawet nie założył porządnych butów. Kurwa. Gdy Macrum wysiadł z auta, przeszło mu przez myśl by zablokować drzwi i zamknąć się od środka.
Ale nie zrobił tego. Złożył przecież obietnicę. Człowiek, który skrzywdził jego siostrę i mamę musi zapłacić. Z sercem pod gardłem Daryll opuścił samochód.

Anton prowadził go w stronę domu, ale nie weszli do środka, tylko skręcili w bok, kierując się w stronę szopy oddalonej o jakieś dwadzieścia kroków od głównego zabudowania farmy. Byli gdzieś w połowie drogi, gdy z szopy wyszedł młodszy, brodaty mężczyzna. Syn Macruma - David, którego czasami widywano w mieście. David miał w rękach sporej wielkości nóż oraz całe przedramiona i ubranie zabrudzone krwią. Spojrzał na ojca i Darylla.

Jezus Maria
Daryll czuł jakby twarda ręka z lodu złapała go i ścisnęła za jądra, podbrzusze przeszył namacalny fizyczny ból, jakiego po raz pierwszy doświadczył wtedy, gdy lekarz przeglądając wyniki badań wyjaśnił dlaczego czternastoletniego chłopca ciągle bolą stawy i krwawi mu z dziąseł.
Jak zahipnotyzowany patrzył na ostrze, przypomniał mu się szpitalny parking i Wii. Pojął w jak beznadziejnej sytuacji się znalazł. Nikt nie widział jak wsiada do auta Macruma, nikt nie wiedział dokąd pojechał. A pojechał na kompletnie odludzie, odcięte od cywilizacji. Ta rodzina w jakiś sposób była powiązana z mordercą, na własne życzenie włożył głowę w paszczę wilka.

- Dzień dobry panie Macrum – wymamrotał pod nosem zatrzymując się w pół kroku. Próbował nie okazywać strachu, spuścił nisko głowę, ale pozostawał czujny. Przyglądał się uważnie twarzom obu mężczyzn, szukając między nimi porozumiewawczych spojrzeń lub innych niepokojących sygnałów, że coś tu jest nie tak.

- Dzień dobry - mruknął niechętnie David. - Właśnie skończyłem sprawiać tę sarnę. A ty gdzieś pojechał? - zwrócił się do ojca.
- Gościa przywiozłem. Wiesz, że tę jego siostrę, tę miłą, pół-białą, wczoraj ktoś zaatakował. Jak tę biedną Debrę.
David wzruszył ramionami.
- Chodź - stary Macrum spojrzał na Darylla. - Moim synem się nie przejmuj. Zawsze był taki trochę wycofany.

Ruszył dalej, obok szopy z której wyszedł jego syn. Prowadził Singeltona dalej, w kierunku sadu, który był ponoć kiedyś dumą rodziny, a teraz nieco zdziczał.

Gdyby stary kazał mu wejść do szopy, Daryll pewnie zeszczał by się w spodnie albo zrzucił ze stóp te pieprzone, bezużyteczne klapki i zaczął uciekać. Wszystkie mięśnie napięte miał jak struna. Minęli jednak drewnianą zabudowę, gdzie patroszono zwierzęta, chłopak westchnął w duchu, ciężki głaz spadł mu z serca. Próbował racjonalizować sobie to wszystko. Anton Macrum zachowywał się tak jak zwykle. Surowy, szorstki w obyciu i nieco zgorzkniały. Trudno było w staruszku dopatrzeć się śladów przebiegłości. Dla Singeltonów na swój własny sposób zawsze życzliwy. Wycofanego Darylla może i zlewał ciepłym moczem, ale chyba naprawdę lubił Wii i cenił mamę.
Jeśli to maska, jest tak samo straszna jak ten wilczy łeb, pomyślał.
Chłopak szedł za starym myśliwym, oglądając się przez ramię za Davidem. Jemu akurat nie ufał. Poczuł pewne ukłucie obserwując odludka. Uświadomił sobie, że patrzy na samego siebie za dwadzieścia lat. Jeśli straci Wii i mamę, to tak pewnie właśnie skończy.
O ile Wilk mnie wcześniej nie dopadnie.

Anton prowadził go w stronę sadu. O tej porze roku drzewa jeszcze były zielone i pełne owoców - spóźnionych jabłek. Rosły gęsto tworząc szpalery pni i konarów. Ciężkie, brzęczące owady przelatywały nad ich głowami, a z bezpiecznej odległości zdawały się ich obserwować ciemno upierzone ptaki. Stary Macrum prowadził go do niewielkiego budynku gospodarczego leżącego jakieś dwieście metrów od szopy i domu, w którym mieszkała rodzina. To nie była duża konstrukcja - ot, szopa lub większa drewutnia. Kiedy podeszli bliżej Daryll dostrzegł dziwaczne bazgroły - żółte linie prowadzące do czerwonego oka.



Przed wejściem do tej drewutni, obok pieńka z wbitą weń siekiera, płonęło kilka zniczy.
- Jesteśmy prawie na miejscu - mruknął Anton.

Ślina, którą przełknął chłopak jeszcze nigdy nie smakowała tak gorzko. Z jednej strony próbował przekonywać sam siebie, że stary myśliwy nie zrobi mu krzywdy, z drugiej budynek ukryty w głębi sadu napawał go jakimś atawistycznym pierwotnym lękiem.
- Skąd te znicze panie Macrum? Ktoś tu umarł? I co to za dziwny symbol? – wskazał palcem.

- Nie wiem - stary wzruszył ramionami. - To moja matka nastawiała. Myślałem, że twoja siostra, no wiesz, będzie wiedziała, bo … no wiesz…
Chrząknął. Zapewne chodziło mu o mieszane pochodzenie i etniczne korzenie Wii.
- We środku jest jeszcze cudaczniej - ostrzegł, otwierając drzwi.
I faktycznie. W szopie wisiało ubranie i zdjęcia. Dużo zdjęć. Przyczepione do desek, podwieszone do żerdek, które wyglądały jak grzędy w starym kurniku. Przedstawiały chłopaka mniej więcej w wieku Darylla, o ciemnych włosach i niepokojącym spojrzeniu, ale może dlatego, że zdjęc było tyle, że wyglądały jak obraz czegoś wielookiego, dziwnie niepokojącego. W szopie sporo też było zniczy i kolejne symbole, bliźniacze do tego na drzwiach. Daryll zobaczył też pióra - kurze i jakieś plamy, które mogły wyglądać jak krew.
- I co o tym sądzisz, chłopcze. Moja starowinka oszalała, czyż nie?

Macrum miał rację, Daryll nie tak mądry jak Wii, nie znał się na symbolach, nie rozumiał po co stary go tu przyprowadził i mu to wszystko pokazywał. Ale czuł jednocześnie, że tu mogą znajdować się odpowiedzi. Nawet gdyby chciał nie mógł się już wycofać.
- Nie wiem czy oszalała. Ludzie różnie przeżywają żałobę proszę pana – odpowiedział i spojrzał raz jeszcze na zdjęcia – A ten chłopak na zdjęciach to Sam albo Billy, tak?

- Billy - odpowiedział Anton. - Chłopak zniknął zaraz po tym, jak oskarżono go o te morderstwo. A teraz pismaki wykopały tamtą sprawę i kręcą się koło nas. Wypytują. To było dwadzieścia dwa lata temu, do cholery. Myślą że co, że nasz syn ukrywa się gdzieś przez ten cały czas?! Moim zdaniem coś mu się stało. Ja już się pogodziłem ze stratą dwóch synów. Na szczęście mam trzeciego. Davida. Był wtedy w wojsku. Służył dla naszej ojczyzny. Może i David to odludek. Może i nie potrafi gadać z ludźmi, ale to nasza podpora. Jednak, wiesz … Muszę ci coś powiedzieć. On się zmienił. Zamknął w sobie. Stał się mrukliwy, często wychodzi do lasu, na polowanie. Wczoraj w nocy też go nie było. Wrócił późno, bo słyszałem jak wchodzi do domu. Jakby coś ukrywał. W sumie to nie wiem, po co ja ci to mówię, chłopcze.
Westchnął.
- Może dlatego, że żal mi twojej matuli i siostry. Fajne z nich babki. Ty też jesteś w porządku. Szkoda, że nic nie potrafisz powiedzieć na ten temat. Bo ja wiesz, nie bardzo wiem, gdzie i kogo o to zapytać, a miejscowym nie ufam. Oni i tak patrzyli na nas zawsze jak na dziwaków. Starzy mieszkańcy chyba nadal podejrzewają mnie i moją rodzinę, o udział w tamtych wydarzeniach. I pewnie myślą, że ukryliśmy gdzieś Billa. Ale powiem ci jedno, chłopcze. Gówno wiedzą. Oni wszyscy.
Zamyślił się i spojrzał na Darylla.
- Ty. Chodzisz do szkoły. Masz tam książki, kolegów i koleżanki. Może komuś zaufanemu powiesz o tym, co moja matula nabazgroliła. Może ktoś coś będzie wiedział. Odwdzięczę się. Nagotujemy ci jedzenia, nim twoje dziouchy nie wyjdą ze szpitala. Co ty, chłopcze, powiesz na taki układ?

Zrobiło mu się żal staruszka, strach ustąpił współczuciu. Wiedział przecież jak to kogoś stracić, przed oczami pojawił się blady uśmiech Annie i jej ostatnie słowa.
Proszę tylko się nie rozpłacz chłopcze z Twin Oaks. Skop dupsko raczysku i staraj się żyć za nas oboje. Zrobisz to dla mnie D.?
Słysząc prośbę Macruma, niemal zaczerwienił się ze wstydu. Myśliwy nie mógł bardziej przestrzelić prosząc o przysługę. Daryll, owszem, chodził do szkoły, ale krążył po korytarzach jak duch. Z nikim nie rozmawiał, z nikim się nie przyjaźnił, unikał ludzi. Nie wiedział nawet od czego miałby zacząć to osobliwe śledztwo. Do głowy mu przychodziła tylko córka szeryfa, ale Wii twierdziła, że dziewczyna jest tępa jak but, więc co mu z tego, że pokaże jej symbole? Macrum wspomniał o dziennikarzach, więc przypomniał sobie Davida Bianco. Widywał go pod szkołą, więc jego dzieciak musiał chodzić do tego samego liceum, ale nie miał pojęcia kto to może być. Z pewnością jakiś szaraczek. Jeśli pismaki interesowali się rodziną Macrumów, Bianco junior mógł coś wiedzieć. Nie mówiąc już o Wii i mamie.
- Zgoda – odpowiedział w końcu przyglądając się symbolom. Nie miał aparatu więc starał się zapamiętać wszystkie detale by potem je odtworzyć na kartce papieru. Potem znów przeniósł wzrok na myśliwego. Coś w staruszku sprawiało, że zebrało go na wylewności – Pan też jest w porządku panie Macrum. To straszne co spotkało Sama i Billego…Zrobię co mogę, żeby pomóc, obiecuję.

Dziadek chrząknął gardłowo.
- Dobra, chłopcze. Chodźmy. Odwiozę cię do domu, by ludziska nie gadali. Co prawda mam ich gdzieś. ich i to całe ich paplanie…
Urwał nagle przenosząc wzrok na alejkę, którą przyszli. Szła tamtędy jakaś kobieta. Stara, przygarbiona, ubrana w szlafrok który nawet z daleka sprawiał wrażenie mocno znoszonego, niczym łachmany.
- Cholera. Miał jej przypilnować.
Warknął Anton bardziej do siebie niż do Darylla.
- Muszą zająć się matulą. Poczekasz chwilę na podwózkę, czy wrócisz sam?

Przeniósł wzrok z biednej, zagubionej starowinki na swoje klapki. Odpowiedź była raczej oczywista.
- Poczekam na pana przy samochodzie.

***

W niedługim czasie stary myśliwy odwiózł Darylla z powrotem do pensjonatu. Z chłopaka zeszło całe napięcie, chociaż gdy przypominał sobie budynek w sadzie Macrumów i zdjęcia Billego, przeszywały go zimne dreszcze.
Tyle nieszczęść w tej rodzinie, pomyślał. I tyle samo strasznych tajemnic.
Pierwszym co zrobił nastolatek było wykręcenie numeru do szpitala. Na wstrzymanych oddechu, czekał aż recepcjonistka podniesie słuchawkę. Bał się tego co może usłyszeć. Nie dowiedział się za wiele, Wii nie odzyskała przytomności a mama dochodziła do siebie i potrzebowała odpoczynku. Wiedział, że musi z nią porozmawiać, najpierw jednak postanowił zmyć z siebie lepkie i cuchnące ślady strachu jakiego najadł się na farmie Macrumów, wziął szybki prysznic. Ubrał się a potem przejrzał książki mamy i siostry. Liczył, że może tam znajdzie jakieś odpowiedzi. Wikvaya była uduchowiona, interesowała rzeczami, na które Daryll jedynie wzruszał ramionami. Niczego ciekawego nie odkrył, więc w końcu siadł do stołu i rozrysował na kartce symbol, odwzorowując nie tylko kształt, ale także jego kolory. Gdy skończył, schował papier do kieszeni dżinsów zszedł do holu. Czuł, że przejażdżka rowerem dobrze mu zrobi. Nie mógł się doczekać spotkania z mamą.

Lokal w którym przesiadywał ponoć dziennikarz nazywał się "Góra na Uboczu" i był czymś w rodzaju sklepu z pamiątkami, restauracji i baru. Dość ponury, stylizowany na prostą, górską chatę myśliwską - z łbami i czaszkami jeleni, niesprawnymi dubeltówkami oraz skórami zwierząt. No i starą, klasyczną szafą grającą na monety. Bar prowadził wąsaty i zawsze mający zaczerwienioną twarz Noah Hudges - emerytowany pilot, zapalony myśliwy i wędkarz - gawędziarz.

"Góra na Uboczu" leżała na wylotówce z Twin Oaks i, jak na porę, sporo w niej było gości, bo aż osiem osób. Głównie chyba zamiejscowych dziennikarzy, skupionych w grupki. Jeden z nich pisał coś na cudzie techniki - przenośnym komputerze apple power z tego roku, jeśli ktoś potrafił rozpoznać rodzaj sprzętu.

Z szafy grającej leciała skoczna muzyka, raczej jakiś szlagier z wytartej płytki

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=xpTL1Gl7PNU[/MEDIA]

Noah zerknął na wchodzących. Na widok trójki lokalnych dzieciaków Noah uśmiechnął się, ale jednocześnie widać było, że zastanawia się czego tutaj szukają o tej porze, a potem jakby przypomniał sobie, że jest weekend.

- Co tam, młodzieży? - rzucił - Obiad czy tylko picie?

- Dla mnie frytki duże i piwo korzenne. - Bart był jak zwykle głodny.
Wzrokiem rozejrzał się za starym pismakiem.

- Wodę z sokiem, wybierze pan smak - uśmiechnęła się Ana. Chciała, żeby Noah już odszedł, aby mogła zacząć dzielić się tym, co wie z Daryllem.

Singelton rozejrzał się po lokalu, miejsce wyglądało znajomo. Ojciec czasem zabierał go tu ze sobą, gdy chłopak był gówniakiem. Na pytanie barmana, tylko pokręcił głową. Zastanawiał się po co tu właściwie przyjechali.

- Siadajcie. Zaraz przyniosę zamówienia.
Wypatrywanego dziennikarza, Connora Gilesa, Bart jeszcze nie widział. Chyba było trochę za wcześnie. Ale mieli czas dla siebie.

Ana odprowadziła Pana Hudgesa wzrokiem.
- Aż nie wiem od czego zacząć… - powiedziała szczerze, ale kontynuowała - Gdy Mary zamordowano, poszłam do biblioteki, aby przeszukać archiwum z prasy, o naszym mieście, czy były w nim kiedyś podobne zbrodnie. I znalazłam jedną: Lucy Bredock i Sam Marcum zostali zamordowani w samochodzie zaparkowanym na Wzgórzu Miłości. Wtedy nie miało to dla mnie większego sensu, ale dziś… Podsłuchałam rozmowę mojego ojca z Panią Fitzgerald, która przyznała, że jej panieńskie nazwisko to Bredock. Zastanawiali się, czy Billy nie wrócił, czy aby “przeżył”, cokolwiek mu się wtedy stało myśleli, że umarł, no i czy to nie on przypadkiem zabija. Wspomniała też, że Pan Hale stał się jakiś agresywny i zawsze był nieobliczalny, dodając “jak wtedy”. Że nie pozwolił jej aby wyjawiła prawdę z tamtego zdarzenia i mój ojciec też powiedział, że to by ich wszystkich pogrążyło. Teorię mam taką, że wtedy… Oni mogli na przykład zepchnąć Billa z klifu, czy wrzucić do rzeki, myśleli, że umarł, więc wina za morderstwa spadła na niego, a teraz myślą, że przeżył i wrócił, i się mści. Mam teorię taką, bo ta rozmowa była naprawdę dziwna. A parę dni temu ktoś anonimowo groził ojcu, że “wie co wtedy zrobił”. - Ana odetchnęła głośno, jakby zmęczyła się mówieniem, po czym spojrzała na Spineliego - Bart, zapomniałam o czymś? - zamyśliła się. Chłopak jednak nie zdążył dojść do słowa, gdy nastolatka wypaliła.

- Ach, jeszcze zdjęcia! - wygrzebała z torby fotografie oraz liścik w postaci wiersza - Ktoś zasypał mnie zdjęciami sugerującymi, że mnie śledzi. Dostałam też taki wiersz, do szafki szkolnej. A potem udało mi się zrobić zdjęcie osobie, która stała po drugiej stronie ulicy z polaroidem - pokazała kolejną fotografię, tym razem osoby, którą podejrzewała o te wygłupy - Wciąż może to nie być nic takiego, może jakiś dzieciak ze szkoły, nie wiem. Nie jestem zbyt popularna ani znana… - Ana poprawiła okulary, wciskając je bardziej na nos i popatrzyła na Darylla, jakby wyczekując reakcji.

Bart siedział kiwał głową, a na koniec też spojrzał na Singeltona. Tak sucho w ustach się mu zrobili, że językiem objechał dziąsła nad i pod zębami. Zerknął w kierunku toalety. Wiedział, że przy pierwszej wizycie będzie trzeba ściągnąć kilka buchów, wtedy lepiej się rozkminia takie ciężkie tematy.
Daryll próbował przetrawić to co powiedziała dziewczyna. Chwilę to trwało, ledwie spojrzał na zdjęcia, musiał to wszystko jakoś poukładać sobie w głowie. Bart miał wesołe usposobienie i duże pokłady cierpliwości a Anastasia nie wydawała zmanierowana, więc łatwiej mu było się przed nimi otworzyć. Miał nadzieję, że nie zacznie się jąkać.

- Jeśli masz rację, to moja mama też jest w to wszystko zamieszana. Wczoraj byliśmy z Wikvayą w szpitalu. Chciała nas ostrzec, powiedziała, że wilk wrócił. Pewnie chodziło o Billego. Ale czy to on jest tym wilkiem, nie wiem. Gadałem dzisiaj z panem Macrumem, jego ojcem. On nie wierzy, że Billy to zrobił…w sensie, zamordował swojego brata i tą Bredock. Ludzie plotkują, że rodzina go ukrywa, ale stary Macrum zaprzeczył i ja mu raczej wierzę. Chyba się pogodził ze stratą, ale jego matka, babcia Billego to inna sprawa.

Chłopak wyciągnął z kieszeni kartkę papieru i rozprostował ją na stole.
- Macrum zaprowadził mnie do sadu. Stoi tam budynek a na zewnątrz palą się znicze. W środku jest pełno zdjęć Billego, wiecie, jak na tych filmach o psychopatach, co trzymają dziwne rzeczy na ścianie. A na budynku wyrysowano taki symbol
Wskazał na rysunek.

- Macrum prosiłby, bym się wywiedział co on oznacza. On myśli, że to ma jakiś związek z tym co się teraz dzieje w Twin Oaks. Te wszystkie dziwne rzeczy trzyma babcia Billego. Widziałem ją w przelocie, wygląda jakby miała demencję, ale te znicze, zdjęcia, dziwne rysunki...możliwe, że ona coś przywołała. Starzy ludzie chyba znają się na tym całym voo doo i czarach, nie?

Daryll sam nie wierzył, że co mówi. Miał nadzieję, że nie usłyszy za chwilę śmiechu Anastasii i docinek Barta.
- Ja tam nie wierzę w duchy i takie tam sprawy…ale moja siostra tak i…
Musiał wrócił wspomnieniami na parking, chociaż bardzo nie chciał.
- On nas wczoraj zaatakował. Ten Wilk. Nigdy nie widziałem, żeby człowiek się tak szybko ruszał. Ale nie to było najdziwniejsze, bo jego kostium…się dymił. No to nie było normalne. Nie wiem czy Wii widziała to samo, może to tylko halucynacje, tyle, że ja nie ćpam. Ktoś musiałby mi cichaczem coś wrzucić do żarcia, żebym miał takie zwidy. Inaczej tego wytłumaczyć nie mogę.
Skończył czekając w niepewności na to co powiedzą. Jeszcze raz rzucił okiem na zdjęcia, które pokazała mu dziewczyna.

- Kostium? - Bart wtrącił się. - Wilk? To maska, którą widziałem u policjanta to znaczy, że mogła być wilka. Tak właśnie myślałem. - pokiwał głową. - A… Nad ranem widziałem jak w radiowodzie jakiś gliniarz przymierzał albo zdejmował. - dodał to, co już wcześniej mówił Anastasi.

Zapuścił długiego żurawia w kierunku baru, za którym były drzwi do kuchni i smażyły jego frytki. Ale napój mógłby już wypić.
-Też nie wierzę w duchy, voodoo czy zombie. Trup to kupa mięsa, takie samo jak upolowana tusza. Chrześcijanie dobrze to ogarnęli. Taka dusza idzie do nieba, albo piekła. Albo gdzieś pomiędzy się oczyszcza, ale nie pośród żywych. - wzruszył ramionami. - Mamy do czynienia z człowiekiem. A jeżeli to babcia mu pomagała, to znaczy, że może on po tym wszystkim co przeżył oszalał i go przed światem nana ukrywała i nawet przed rodziną. Teraz jak już jej na stare lata odpalił się jakiś Alzheimer, to wnusio urwał się ze smyczy i się mści?

Po chwili dodał.
-Ana? A gdyby tak twojego tatę przesłuchać? Wiesz, dać mu głupiego jasia jakiegoś i pod wpływem jakieś niegroźnej chemii wszystko opowie. - rzucił bardzo ostrożnie.

W międzyczasie pomagająca Hudgesowi pracownica, kobieta około czterdziestki, przyniosła im zamówienie. Trzeba przyznać, że uwijali się tutaj dość szybko. Uśmiechnęła się wystudiowanym usmiechem kogoś, kto liczy na jakiś, nawet skromny napiwek, i poszła za bar, by zająć się kolejnym zamówieniem. Muzyka grała dalej dając im możliwość spokojnej rozmowy bez obaw, że ktoś ich podsłucha.

- Nie - odpowiedziała niemal natychmiast - Jeśli chcesz być aż tak bezpośredni, to możemy iść do domu Fitzgeraldów. Matka Marka jest wzburzona, rozemocjonowana i widać po niej, że ta tajemnica ją gniecie. Przy dobrym podejściu, czy to na litość, czy podstępem; powiedziałaby w końcu. - Ana odetchnęła i pozbierała swoje rzeczy. Przysunęła też do siebie rysunek symbolu, który pokazał im Daryll

- Ja wierzę w możliwości okultystyczne, choć nie interesowałam się nimi. Możemy poszukać tego symbolu w bibliotece, choć jest szansa, że to po prostu symbole ochronne, a nie złe. Możemy też pójść na to Wzgórze i obadać teren. Możemy też pójść do szpitala, o ile twoja siostra lub mama są przytomne i mogą nam pomóc. Albo możemy pojechać do Fitzgeraldów i powiedzieć, że chodzimy razem z Markiem na zajęcia i mamy grupową pracę domową na temat życia naszych rodzin w czasach licealnych, mamy zrobić jakieś drzewko i opisać, jak to kiedyś było za czasów młodości. A że mój tata jest zajęty, o czym ona będzie wiedziała, Spineliego również mają co robić, twoja mama jest w szpitalu, to ona jako jedyna może z nami pogadać i pomóc nam w pracy domowej. Póki co mamy sporo materiału, ale to chyba za mało. Poza tym, czemu akurat Wilk? Bo polujący drapieżnik? Mało wyszukane.

- Mamie nie trzeba podawać żadnych prochów ani stosować podstępów. Jak coś wie, pewnie pomoże – stwierdził Daryll z pełnym przekonaniem – Tylko nie wiem w jakiej jest formie, wczoraj prawie od razu zemdlała. A Wii nie odzyskała jeszcze przytomności.

Westchnął, po czym spojrzał na zdjęcie przyniesione przez Anastasię.
- Ten gość na zdjęciu jest mniej więcej wzrostu Davida Macruma, brata Billego. Nosi nawet taką samą kurtkę, widziałem go w niej parę razy na polowaniu. Stary Macrum wspomniał, że tej nocy go nie było w domu i podobno często znika w górach. Mówił też, że David kiedyś służył w woju, to pewnie ma przeszkolenie bojowe. Jak się zastanowić, to tylko Macrumowie mają motyw, żeby się mścić na naszych starych. Tylko dlaczego teraz, po tylu latach? Morderca czekał aż będziemy w wieku naszych rodziców, gdy wmieszali się w tą historię z Macrumami i Bredock?

Ana wzruszyła ramionami, na znak, że mają więcej pytań niż odpowiedzi. David Macrum to było już coś, bo dotychczas miała nic… Ale wątpiła, aby ten mężczyzna umiał i pomyślał, aby podrzucić jej do szafki jakiś wierszyk.
- Powinniśmy chyba przejrzeć jakiś stary album szkolny z lat naszych rodziców i zobaczyć, czy ktoś z nich wyglądem przypomina kogoś, kogo znamy. Jeśli mordercą jest psychopata, może nie odróżniać rzeczywistości. Jeśli jest inteligentny, a nie instynktowny, to wie co robi i być może odnajdziemy sens logiką i faktami, a nie skojarzeniami i podobieństwami.
- Gdy zaatakował Wi, krzyknął do niej „Zdychaj Bredock”. Może i masz rację, że on za bardzo nie kontaktuje.

Bart zajął się pałaszowaniem olbrzymiej sterty frytek, które maczał w sosie bbq i słuchał z poważną miną od czasu do czasu siorbiąc z butelki. Kiedy skończył pić wysunął się z budki, w której siedzieli.
-Idę do kibelka. - i poszedł wzdechnąwszy z objedzenia myślami krążąc po okolicznych lasach.

Anastasia westchnęła gdy Bart odszedł. Przyglądała się jeszcze jakiś czas dziwnemu symbolowi oka, jakby mając nadzieję, że z czymś go skojarzy.
- Zdychaj Bredock… Czemu chciałby zabić Bredock? Myślę, że Pani Fitzgerald mogła złożyć fałszywe oskarżenie na Billa, dlatego mógłby chcieć jej śmierci, tylko nie rozumiem, czemu Wii. Przechodziliście wtedy jakoś koło tego wzgórza, na którym zamordowano Lucy i Sama? - zapytała Darylla z analitycznym spokojem.

- Nie wiem nic o żadnym Wzgórzu – odpowiedział chłopak – Byliśmy w szpitalu u mamy. Zaczaił się na nas na parkingu jak wychodziliśmy. To w ogóle dziwna sprawa, bo nie dostaliśmy żadnej ochrony. Na początku pilnował nas taki jeden gliniarz, Falls, a potem zostaliśmy sami.
Zamyślił się na chwilę

- Bart wspominał przed chwilą o gliniarzu, co zakładał maskę. Sam już nie wiem co mam o tym myśleć. Każdy może być w to umoczony.
- Tak. A matka Marka mówiła, że “Hale jest nieobliczalny jak wtedy”. Ale warto spróbować dowiedzieć się więcej i to powstrzymać… - Ana ponownie westchnęła. Poprawiła okulary i narysowany przez Darylla symbol również schowała do torby. Wszystko co mają może się przydać. - Teraz czekamy aż były naczelnik gazety przyjdzie tutaj, abyśmy mogli go przepytać o dawne czasy… Ale jak widać, za wcześnie przyszliśmy.


Spineli wrócił z toalety po kilku minutach.
-Ciekawe czy w ogóle dzisiaj przyjdzie staruszek na browca. - zagadnął niemal beztrosko omiatając wzrokiem pub kiedy klapnął na swoim miejscu obok Any.
Westchnął i popatrzył na Singeltona.
-Wybacz Daryll, my tak knujemy jak złapać psychopatę, że nawet nie zapytałem co z Wiki i waszą mamą? I co mówią lekarze? - zapytał.

Daryll słysząc pytanie jakby skurczył się w sobie, wzruszył ramionami, dolna warga zadrżała w dziwnym tiku.
- Z mamą jest już lepiej a Wikwaya…no…. jeszcze się nie wybudziła, dalej jest nieprzytomna. Na razie nic więcej nie wiem.

Zanurkował wzrokiem pod stół, zauważył, że lewa noga mu lata, więc dyskretnie położył rękę na kolanie przetrzymując ją. Przeklął siebie w myślach, teraz na pewno pomyślą, że jest jakimś świrem. Próbował szybko zmienić temat.

- Eee...Bart, wspomniałeś wcześniej, że jakiś glina przymierzał albo zdejmował maskę w radiowozie. Przyjrzałeś mu się, pamiętasz jak wyglądał?
-Za szybko jechałem niestety. Maska zakrywała twarz. Pomyślałem, że ją znalazł i przymierza. Może tak było. Hale był tym bardzo zainteresowany, gdy przyszedł mnie przesłuchiwać w sprawie córki. Ktoś chyba jej coś paskudnego dał na imprezie, bo wylądowała w szpitalu… - powiedział zgodnie z tym co wiedział.

- Hale jest bezwzględny – mruknął Singelton – wygląda na skończoną szuję. Jeśli coś zrobił Billemu to pewnie był prowodyrem. I ma najwięcej do stracenia.
Chłopak spojrzał na pusty talerz Barta. Błysk pojawił się w oku nastolatka, wzmianka o córce szeryfa i narkotykach uruchomiła jakiś impuls, wrócił myślami do chwili gdy opowiadał o ataku Wilka.

- Wiem, głupio to zabrzmi, ale nie jedzcie na razie żadnej dziczyzny. Macrumowie sprzedają mięso z polowań, my też dostajemy regularne dostawy. Ciągle myślę o moich zwidach, tym dymiącym kostiumie. Babci Billego i jego bratu może brakować piątej klepki, nie wiadomo do czego są zdolni. Pewnie nienawidzą tego miasta, skoro żona burmistrza i szeryf są zamieszani w zniknięcie Macruma.

- Spoko. Ja mięso jem tylko ze sklepu. Wołowinkę, świnki i kurczaczki. Nie lubię dziczyzny. Za suche. Myślisz, że wam Macrumowie dali mięso naszprycowane czymś? A temperatura nie rozkłada narkotyków? - coś nieco znał się na chemii i lekarstwach, ale niekoniecznie był omnibusem.
- A… - zaczął dygresje. - Ty teraz sam w tym hotelu mieszkasz? Lepiej ze mną u babci się zadekuj do czasu złapania tego popaprańca, bo i ty może trafisz do szpitala lub co gorsza może mojego zakładu… - dodał ciszej. - Babcia się zgodzi. I smacznie gotuje. - pochwalił seniorkę.

- Bardziej miałem na myśli zioła i rośliny a nie prochy. Żarcie można marynować, peklować, wędzić. Mój stary miał zajoba na punkcie polowań i survivalu, pokazywał kiedyś jak konserwować mięso w liściach pokrzywy. W lasach rosną różne dziwne rzeczy. Jak babka Macrumów bawi w szamanizm lepiej uważać – stwierdził Daryll. Wolał nie dopuszczać do siebie myśli, że to co zobaczył to żaden narkotyczny zwid, że Wilk wrócił się mścić z jakichś czeluści piekieł. Propozycja Barta go zaskoczyła i tylko potwierdziła jego przypuszczenia, Spineli naprawdę jest w porządku. Co było od początku chyba oczywiste, bo Wikvaya nie zadaje z byle kim.

- Dzięki Bart…eee…jeśli dla babci to nie problem, to przekimam u ciebie noc czy dwie. Tylko będę musiał ogarnąć parę spraw w „Sowie i Niedźwiedziu”, pensjonat jest w sumie zamknięty, ale mamy jednego gościa…opowiem wam o nim później, bo on też jest w to wszystko jakoś zamieszany.

- Okay. - Bart, pachnący marihuaną po przyjściu z kibelka, myślami był już przy polskiej kiełbasce na cebulkach, bo po frytkach zaostrzył mu się apetyt.

Daryll czuł się coraz bardziej zakłopotany. Gesty Barta, a potem pracowników baru powodowały, że ściskało go w gardle. Czuł się podle, jak ostatni niewdzięcznik bo nie był w stanie zdobyć na nic więcej niż wymruczane pod nosem „dziękuje” skierowane do kelnerki. W dodatku siedział w towarzystwie swoich rówieśników i bardzo starał się by nie wyjść na odludka i odklejeńca. Nie za bardzo wiedział jak się zachowują normalne dzieciaki w jego wieku, bo nie udzielał się towarzysko a „Beverly Hills 90210” wzbudzało u niego uśmieszek politowania i nie było wiarygodnym źródłem wiedzy o współczesnych nastolatkach. Wątpliwa sława jaką zdobył za sprawą swojej mamy i siostry mu nie leżała, zdecydowanie wolał pozostać niewidzialny, chociaż z dwojga złego lepiej dostawać darmowe żarcie w barze niż znajdować na liście podejrzanych o zabójstwo Mary McBridge.

Ledwo zdążył ochłonąć usłyszał rozmowę, która przyciągnęła całą jego uwagę. Dawno już zapomniał o tym turyście, miał swoje własne problemy, wariat w masce omal nie pozabijał mu całej rodziny. Całej, bo po za siostrą i mamą, Daryll nie miał nikogo. Ze starym odkąd ten się zawinął z Twin Oaks nie gadał. Syn nie raczył nawet zatelefonować do niego by poinformować, że była żona i pasierbica walczą w szpitalu o życie. Jeszcze zwaliłby mu się na łeb i to byłby dopiero dramat.

Słysząc pytanie strażaka zaniemówił. Nie wiedział jak się zachować, co odpowiedzieć. Przesiedział z Bartem i Anastasią kilka godzin w barze czekając na dziennikarza, zbliżała się czwarta i nie zdążył jeszcze odwiedzić mamy i Wi w szpitalu. Musiał załatwić swoje własne sprawy. Kobieta miała marne, wręcz zerowe szanse przeżyć, ale z drugiej strony jeśli istniał chociaż cień szansy…Jeśli to Wikvaya znalazłaby się na jej miejscu? Ta turystka ma rodzinę, która na nią czeka i się martwi pomyślał. Każda para oczu mogła się przydać. Nie mówiąc już o tym, że Daryll znał pewnie góry lepiej niż każdy jeden strażak i ratownik. Nie potrafił odmówić.
- Dobrze proszę pana. Spotkamy się za godzinę pod pensjonatem – zwrócił się w końcu cicho do mężczyzny.