Po dokładnym przeszukaniu karawany, bohaterowie zebrali pozostawione przez najeźdźców łupy, po czym ruszyli w stronę Wybrzeża Zdobywcy, chcąc jak najszybciej opuścić Przełęcz Głupców. Dotarli tam jeszcze przed zachodem słońca, rozbili obóz na piaszczystej plaży i szybko położyli się spać, aby odzyskać nadwątlone podróżą siły przed kolejnym ciężkim dniem. O świcie zjedli ubogie śniadanie, opróżniając nieco swoje zapasy podróżne.
Podczas wspólnego posiłku, Colin przekonywał pozostałych, że jeszcze tego wieczoru powinni dotrzeć do Endhome, lecz aby tak się stało, będą musieli podwoić wysiłki i poruszać się forsownym marszem przez resztę dnia. Nikt nie protestował, bowiem trudy podróży każdemu już dawno wdały się we znaki i nawet przyzwyczajona do dzikich ostępów Hydrangea chciała jak najszybciej zobaczyć miasto, o którym wszyscy tyle mówili. W odpowiedzi na słowa handlarza, awanturnicy naprędce zebrali swój sprzęt, przygotowali wierzchowce i ruszyli dalej w drogę.

Odkąd przekroczyli granicę Wzgórz, wędrowcy nie mieli szczęścia do pogody. Podobnie było tego dnia. Niebo pochmurne, ze sporadycznymi opadami deszczu i silny wiatr wiejący od strony morza powodowały, że ostatni etap ich podróży był równie męczący, co poprzednie - z jednym małym wyjątkiem. Poruszali się teraz brukowanym gościńcem wzdłuż Wybrzeża Zdobywcy, popularnie zwanym Kupieckim Traktem, a była to dobrze utrzymana droga, choć nie tak często patrolowana jak te z południa.
Przez większość podróży, bohaterowie obserwowali rozbijające się o brzeg fale wzburzonego morza oraz statki kupieckie przemieszczające się po linii horyzontu, tłumnie kursujące w stronę Endhome i z powrotem. Na swojej drodze minęli wielu drobnych handlarzy i innych wędrowców, a nawet patrol żołnierzy, którzy pośpiesznie zmierzali w kierunku, z którego awanturnicy przybyli. Wydawało się, że tego dnia już nic ciekawego się nie wydarzy; że dotrą do bram miasta nie napotkawszy problemów, lecz los i tym razem sobie z nich zakpił.

Idący na samym czele pochodu, Mesmir jako pierwszy zwrócił uwagę na potężną sylwetkę zbliżającego się w ich stronę nieznajomego. Był prawie dwa razy wyższy od przeciętnego człowieka i co najmniej trzy razy szerszy, choć z daleka wydawał się być jak każdy inny wędrowiec. Umięśnione ciało, ramiona potężne jak pnie dębu oraz wzdęty brzuch, który niemalże sięgał ziemi, sprawiały, że nie trudno było pomylić go z niczym innym.
Ogr, wielki niczym wóz Colina, stanął im na drodze, choć w jego oczach nie widać było żądzy mordu. W swych masywnych dłoniach trzymał wykuty przez ludzi miecz, który został przystosowany do jego znacznych rozmiarów, a na plecach nosił gigantyczny plecak wyładowany towarami, lecz awanturnicy nie byli w stanie określić co dokładnie transportował.

- Kilku takich pracuje w dokach Endhome. Uważajcie, bo to bardzo nieobliczane stworzenia. Raz mogą wam pomóc, a innym razem bez słowa ostrzeżenia wyrwą wam ręce ze stawów - wyszeptał Colin, kiedy zbliżający się w ich stronę ogr był zaledwie kilkanaście metrów dalej.

Nie będąc pewny reakcji stwora, Mesmir nie zatrzymywał się. Szedł przed siebie gościńcem ze spuszczoną głową, aby uniknąć kontaktu wzrokowego, który mógłby zostać odebrany przez ogra jako rzucanie mu wyzwania. Obie dłonie trzymał ukryte pod sięgającym ziemi płaszczem, który zasłaniał na wpół wyciągnięte bronie. Chłodny dotyk stali dodał mu nieco pewności siebie i mężczyzna bez przeszkód minął ogra, po czym niemalże natychmiast zwolnił kroku, ugiął kolana, obrócił się na pięcie i chyłkiem ruszył za plecami zwalistego stworzenia. Chciał mieć pewność, że pozostali jego towarzysze przejdą bez przeszkód, a zarazem być na tyle blisko ogra, aby móc wbić mu ostrze w plecy, gdyby ten zaczął sprawiać problemy.

- Zejdźta mi z drogi! - Huknął olbrzym na zgromadzonych przed wozem awanturników. Skrzyżował przy tym ramiona na piersi i groźnie łypał spod łba na wędrowców.
- Przecież możesz nas zwyczajnie ominąć, prawda? - Zapytał łagodnym głosem Colin, chcąc uspokoić nerwowego ogra. - Jest tu dużo miejsca dla nas wszystkich, a mój wóz nie jest przystosowany do jazdy po…
- NIE! Ogril chce przejść! Wy zmiatać z moja droga! - Ryknął na handlarza ogr, opluwając go oraz stojących obok niego awanturników strużkami śliny. Gotujący się ze złości stwór zacisnął pięść, a jego pobielałe knykcie chrupnęły z donośnością miejskiego dzwonu.
- Dobrze, już dobrze… Chciałem tylko powiedzieć, że trudno manewrować obładowanym owocami wozem, ale nie chcieliśmy ciebie rozzłościć, mości Ogrilu, dlatego usuniemy się z drogi, jeśli waszmość cierpliwie poczeka - odparł Colin, modląc się w duchu, aby zdenerwowany ogr nie chwycił za broń.
- Owoce? Ogril głodny! Dawać owoce, wy małe karakany! Har Har Har! - Zaśmiał się obrzydliwie olbrzym, po czym poklepał się po swoim wzdętym brzuchu i wybuchnął jeszcze głośniejszym, tubalnym śmiechem, który potoczył się echem po opustoszałej okolicy.

Na słowa nieznajomego, handlarz niemalże natychmiast pobladł. Wiedział, że jeśli ogr, ze swoim niepohamowanym głodem, dobierze się do jego towarów, które były owocem rocznej pracy całej jego rodziny, to najprawdopodobniej nic mu nie zostanie - utraci wszystkie swoje zapasy zaledwie kilka godzin drogi od bram miasta.
Stojący tuż obok niego awanturnicy obserwowali jak Colin bezwładnie opuszcza ramiona w swej bezsilności, po czym spogląda w ich stronę niemalże błagalnym spojrzeniem.
- Zróbcie coś, proszę, cokolwiek… Dam wam wszystko… - usłyszeli jego bliski rozpaczy głos.

Ogr zdawał się postradać rozum, o ile jakikolwiek kiedykolwiek miał. Mesmir mierzył go z żądzą mordu w oczach, jako że niespecjalnie przepadał za tym szkaradnym ludem. Już w dłoni miał swój wierny pistolet, kiedy nagle uderzyła go w oczy pewna rzecz.
Miał on na sobie workowate robocze ubrania oraz plecak mogący pomieścić człowieka lub dwóch, a na ramieniu widniał wydziergany przez ludzką dłoń symbol. Choć nie wskazywał na nic konkretnego - wystarczył on, by aasimar przypomniał sobie, że dużo takich potworów pracuje w większych miastach portowych przy załadunkach i rozładunkach, a prawie wszystkie były własnością bogatych przedsiębiorców mogących zapłacić odpowiednio dużo pieniędzy za niezdziczałego ogra.
Szybko wyciągnął z bandoliera inną miksturę i, po wypiciu jej, zaczął w oczach pozostałych swoich towarzyszy zmieniać kształt. Niebieska peleryna z symbolem czerwono-żółtej wieży załopotała na wietrze, a pancerz pewnie by zalśnił w świetle dnia, ale po słońcu nie było śladu.

Wyglądał teraz dokładnie jak strażnik Endhome.

Oddalił się po cichu kilka kroków do tyłu ostrożnie stawiając stopy na gruncie. Iluzja na szczęście nie zmieniła wagi jego pancerza, więc wciąż posiadał pewien komfort. Stanąwszy w miejscu wykonał jakiś znak w stronę Piranii, którego inni nie mogli zrozumieć poza nią samą.
"Bądź gotowa" - tyle przekazał.

- Gdzie jest twój pan, ogrzy portowcu?! - ryknął na niego z całą mocą, jaką był w stanie wykrzesać ze swych płuc. Włożył w swój ton powagę, a jednocześnie groźbę, by poczuł, że jego "rozmówca" mówi całkiem serio i nie należy z nim zadzierać - Zamiast siedzieć w porcie, to chodzisz po trakcie i rabujesz z towarów handlarzy przybywających do naszego miasta?! Jako strażnicy Endhome mamy dbać o porządek w mieście i w jego granicach, co również dotyczy mordowania ogrzych renegatów trudniących się złodziejstwem na trakcie - w tym momencie w jego dłoniach znalazły się pistolet oraz rapier mające utwierdzić wielkoluda w jego słowach.
- Wolisz się najeść i zginąć, czy wrócić do domu na kolację i żyć dalej? - zapytał w końcu po chwili ciszy i wymierzył w niego swoją spluwę.

Mimo pewności, jaką włożył w swój głos, to jednak się denerwował. Miał nadzieję, że jeśli ogr się odwróci i rzuci się na niego, to cała reszta naszpikuje go strzałami.

Ogr dla Rośliny był żyjącym stworzeniem. Nie zaliczającym się do kategorii insektów, owadów, czy zwierząt a do kategorii inteligentnych humanoidów... Mimo wszystko "inteligentnych". Natura pozwalała żyć wszystkim, jednakże była bezlitosna dla każdego. Była w stanie zrozumieć jego głód i nawet zachowanie. Nie był to też głodny wilk, którego dla własnego dobra lepiej było unikać. Z humanoidami można było się porozumieć.

Mesmir wypowiadał rzeczy, które nie były prawdą, co zajęło Hydrangei chwilę w głowię. Nie mogła też pojąć czemu mówił nieprawdę, nie był przecież strażnikiem Endhome. Przemyślenia nie przyniosły żadnych rozwiązań. Niemniej agresywna odpowiedź na agresywne zachowanie była czymś naturalnym, do czego Roślina również się przygotowała. Podobnie jak Pirania, wyciągnęła swoją broń i nałożyła bełt na kuszę. Jednak nie kryła się z nią. Zwierzęta przed ewentualnym starciem prezentują swoje możliwości, mając na celu wygrać samym pokazem.

Z drugiej strony walka z głodem nieurodzajnej ziemi była jednym z jej zadań a końcówki pędów były bardzo dobrze wyrośnięte. Taka ilość słońca jak i wody sprawiła, że ich kolor był intensywnie jasnozielony. Oderwała z tępym piskiem aż osiem końcówek, które ledwie mieściły się w jej dłoni. Ogr był głodny, a końcówki pędów były tym, co mogła mu przekazać.

- ... ... ... ... Wybierz - stając z boku odezwała się kiepskim wspólnym. W jednej dłoni miała dla niego jedzenie, w drugiej wymierzoną kuszę.

- Gdzie jest twój pan, ogrzy portowcu?! - Ogr usłyszał za swoimi plecami obcy mu głos, którego stanowczy ton zabrzmiał w uszach olbrzyma niczym chłosta. Pełna rozbawienia mina niemalże natychmiast zrzedła i nabrała powagi, a zaciśnięte pięści nerwowo zadrżały. W ten sposób zwykli zwracać się do niego tylko źli ludzie, na których jego wygląd wydawał się nie wywierać większego wrażenia, a w kontaktach z nimi stwór nie miał zbyt przyjemnych wspomnień.
Ogr odwrócił się powolnym ruchem, tupiąc przy tym rytmicznie swoimi wielkimi jak talerze stopami, które zostawiały na błotnistym podłożu głębokie ślady. Na jego niewyrażającej zbyt wielu myśli twarzy, pojawiło się zwątpienie, kiedy tylko zobaczył przed sobą odzianego w żółto-niebieski uniform strażnika z Endhome. Był to oczywiście Mesmir, który na chwilę przed konfrontacją z ogrem zażył miksturę zmiany wyglądu i w ciągu niespełna kilku chwil zmienił się nie tylko cały jego ubiór, ale także twarz, która teraz zdradzała garundyckie korzenie.
- Zamiast siedzieć w porcie, to chodzisz po trakcie i rabujesz z towarów handlarzy przybywających do naszego miasta?! Jako strażnicy Endhome mamy obowiązek dbać o porządek w mieście i w jego granicach, co również dotyczy mordowania ogrzych renegatów trudniących się złodziejstwem na trakcie - potok słów, które padły z ust zakamuflowanego Mesmira, sprawił że ogrowi zajęło dłuższą chwilę przetrawienie wszystkich informacji. Olbrzym zrobił przy tym wyjątkowo głupkowatą minę; dotknął swoim wielkim jak noga niziołka paluchem ust i rozdziawił szeroko paszczę, tak iż jego rozmówca mógł dokładnie przyjrzeć się licznym ubytkom w uzębieniu stwora.
- Yyyy…? - Odpowiedział strażnikowi, który w następstwie błyskawicznie sięgnął po rapier i broń palną. Ogr dobrze znał ten mały kawałek drewna, misternie poskręcany z żelaznymi elementami. Robił sporo huku i sprawiał równie wiele bólu. Szczególnie to ostatnie zwykło działać na jego wyobraźnię.
- Wolisz się najeść i zginąć, czy wrócić do domu na kolację i żyć dalej? - Kontynuował Mesmir po dłuższej chwili ciszy, po czym ostentacyjnie wymierzył w olbrzyma swoją spluwę.
- Ale Ogril nie wracać do miasta! - Huknął swoim tubalnym głosem stwór, po czym wskazał na swój wyładowany towarami plecak, w którym równie dobrze mógłby zmieścić się rosły człowiek.
- Ogril iść do czarodziej. Czarodziej być przyjaciel pana. Ogril nieść towar dla czarodziej… - stwór wydawał się nie rozumieć aluzji Mesmira i był też przy tym wyraźnie oburzony niewiedzą strażnika, co też podkreślił krzyżując na piersi muskularne ramiona. W jego opinii, to dokąd się udawał i w jakim celu, było czymś równie oczywistym co zachodzące co wieczór słońce.

Tymczasem Colin postanowił skorzystać z nadarzającej się okazji. Zmusił ciągnącego wóz wierzchowca do ominięcia żywej przeszkody i bez słowa wyjaśnienia ruszył przed siebie, unikając przy tym kontaktu wzrokowego z ogrem i modląc się w duchu, aby ten nie zauważył jego zniknięcia. Olbrzym, z którym rozmawiał Mesmir, miał wszystkie procesy myśleniowe tak bardzo skupione na dyspucie ze strażnikiem, że nawet nie zwrócił uwagi na oddalającego się handlarza i jego owoce.