Pozostając na pobojowisku wraz z Colinem, Hydrangea zajęła się psami, najeżonymi od strzał i bełtów. Przy każdym uklęknęła i odprawiła mantrę mającą uwolnić i oddać ducha zwierzęcia naturze. Z namaszczeniem wyciągnęła pociski a wiotkie i krwawe ścierwa zaniosła pojedynczo w gąszcz. W zaroślach, gdzie wzrok Colina już nie mógł sięgnąć, rozpruła ich brzuchy, oddając w ten sposób ich ciała siłą natury. Wplotła łodygowate dłonie w futro i zebrała okoliczną wilgoć, by namoczyć je wodą. Robactwo szybciej opanuje wnętrzności otwartego mięsa, większy zwierz zwęszy i je pożre. Koniec końców cykl wykona się, a z jej pomocą nastąpi to szybciej.

Z kolejnymi akcjami Roślina wstrzymała się oczekując w milczeniu na Mesmira. Nie był on przypadkiem, gdyż jako jedyny rozumiał język, którymi posługiwali się orkowie. Sama jednak się do niego nie odezwała. Za to zajęła się raz jeszcze jednym z orkowych trupów. Pochylając się nad ciałem poczęła odprawiać mantrę w jej rodzimym sylvańskim język, który i tak mógł być zrozumiany przez jedną osobę. Dla reszty brzmiał całkowicie obco, był delikatny, wyraźny, choć cichy. Mantra wprawiła w ruch zębaty pysk zielonoskórego, plując śliną jego słowa posiadały naleciałość jego ostatniej emocji - wściekłości.

- Intruzi... Śmierć... Ugha... Doul... Barakus... Grosh... Zdrajca!... Uciekać... Śmierć... Intruzi... - bełkotał miotając się.

Jego słowa wpasowywały się w stan, w emocje i myśli, jakie mogłyby towarzyszyć jego ostatnim chwilą. Po tym jego płuca gwałtownie nabrały oddechu, by następnie w całkowitym spokoju wypuścić go do samego końca. Jego dusza została uwolniona z martwego ciała, które razem z psami mogło zostać oddane naturze. Rola ducha lasu nie zakończyła się na jednym ciele. Każde kolejne również doczekało się swojej kolejki, lecz słowa ich ostatnich myśli były bełkotem lub wrzaskiem okrucieństwa, czy bólu. Ci, którym los nie dopisał, a ich gardła zostały przebite, taplali się w krwi. Wszyscy natomiast na samym końcu nabierali głębokiego oddechu i z ulgą go wypuszczali. Ostatni, na którego padło był ten dobity przez Darriela. Zielonoskóry miał najwięcej czasu na pogodzenie się z losem, to też jego opisane słowami myśli były najbardziej klarowne.

- Grosh, zdrajca przeklęty, wypędził nas z naszego domu! ... Sześcian to klucz! - wyparł z siebie zębatą szczęką, po czym nabrał głębokiego wdechu a jego dusza uwolniła się od ciała, pozwalając by jego masywna klatka piersiowa wypuściła w spokoju powietrze.

Mankamentem było, iż pierwotne myśli napastników były w języku orkowym, toteż Mesmir miał za zadanie przełożyć zasłyszane informacje towarzyszą, co też Roślina zaznaczyła spoglądając na niego.

Niespodziewany exodus orków z ich rodzimych jaskiń był widokiem niecodziennym, a zarazem bardzo intrygującym, lecz nie na tyle, aby zachęcić awanturników do zagłębienia się w podziemia i zbadania przyczyny ich ucieczki. Obserwując z ukrycia poczynania zielonoskórych, bohaterowie zauważyli jak ostatni członkowie plemienia Złamanych Włóczni wybiegają z podziemi ogarnięci trwogą. Obciążeni wypchanymi po brzegi workami, najprawdopodobniej spędzili swoje ostatnie chwile w jaskiniach, plądrując wszystko co tylko wpadło im w łapy. Nie wszystko jednak poszło zgodnie z planem, bowiem ich paniczna ucieczka sugerowała, że musieli swoimi występkami rozzłościć kogoś, kto od samego początku nie był im zbyt przychylny.
Wybiegając z wnętrza jaskini, jeden z grabieżców zatrzymał się u jej progu i gwałtownym ruchem rąk próbował popędzić kogoś, kto wciąż pozostawał wewnątrz, by po chwili krzyknąć coś niezrozumiałego i rzucić się do ucieczki. Przyglądając się uważniej rozgrywającej się przed nimi scenie, awanturnicy najpierw usłyszeli mrożące krew w żyłach wycie, które z całą pewnością nie należało do żadnego znanego im stworzenia, a później zobaczyli kolejnego orka, który wyłonił się z cienia jaskini, by nagle paść plackiem na ziemię, pochwycony za nogi przez coś, co musiało być źródłem tych upiornych odgłosów.
Nieszczęśnik wierzgał się, próbował chwytać się wystających skał i stawiać czynny opór istocie, która pozostała niewidoczna dla czujnych oczu bohaterów, lecz jego wysiłki na niewiele się zdały. Jednym zdecydowanym szarpnięciem, złodziejaszek został brutalnie wciągnięty z powrotem do podziemi, a chwilę później jego przeraźliwe wrzaski umilkły równie nagle. Nastała wtedy niespokojna cisza, przerywana jedynie przez odgłosy oddalającego się przemarszu orków.

Chcąc uniknąć kolejnych nieprzyjemności, bohaterowie zadecydowali, że wycofają się wgłąb zagajnika, pozwalając nieświadomej ich obecności zbrojnej hordzie pokonać gościniec i ruszyć dalej na północ, w sobie tylko znanym kierunku. Obserwując z bezpiecznej odległości liczącą kilkadziesiąt zbrojnych watahę orków i goblinów, która eskortowała pozostałych, mniej zdolnych do walki, acz znacznie liczniejszych członków plemienia, awanturnicy mogli tylko cieszyć się z podjętej decyzji.
Tego dnia mieli wyjątkowo dużo szczęścia, gdyż przednie straże były zbyt zajęte ochroną słabszych osobników, aby zwrócić uwagę na dość pokaźny ubytek w szeregach zwiadowców i zapewne minęłoby kilka kolejnych długich godzin nim ktokolwiek zacząłby szukać zaginionych, lecz mimo to, dla zaspokojenia rodzących się w głowie obaw, wędrowcy ukryli ciała pokonanych w otaczających gościniec zaroślach.

Zaszyci w gęstwinie drzew i krzewów, poszukiwacze przygód byli świadkiem niepokojących wydarzeń, które dla odpowiednich osób w Endhome mogłyby mieć jakąś szczególną wartość. Nie wiedzieli jeszcze czy uda im się te informacje spieniężyć lub cokolwiek na nich zyskać, ale przynajmniej mogli mieć pewność, że będą mieli o czym opowiadać podczas karczemnych wieczorów, a w tamtym momencie tylko o tym marzyli.

Resztę długiego dnia zajęła im męcząca podróż zaniedbanym gościńcem przez pagórkowaty region, który wydawał się nie mieć końca. Na początku stracili okrągłą godzinę na staniu w bezczynności, bo tyle musieli czekać, aby orkowie oddalili się na bezpieczną odległość, skąd nie mieli już szans ich wyśledzić, a gdy już wyruszyli, pogoda niespodziewanie się zepsuła, potwierdzając nieprzewidywalną naturę tego miejsca. Zerwał się silny wiatr, który zrywał z głowy kaptury i kapelusze, a z nieba spadł chłodny deszcz, sprawiając, że droga przed nimi w ciągu kilku chwil przemieniła się w błotniste trzęsawisko.
Spękane koła starego wozu ślizgały się po nierównym gościńcu, niczym łyży po lodzie, skrzypiąc przy tym niemiłosiernie, a ciągnący go z trudem koń, który wyglądał na przyzwyczajonego do ciężkiej pracy w polu od świtu do zmierzchu, męczył się przy tym niemiłosiernie, dysząc i prychając z niezadowolenia. Mimo znoju, zwierze wykazało się niespotykaną upartością i z uporem podążało za strudzonymi wędrowcami, którzy od czasu do czasu spoglądali na wierzchowca Colina, nie kryjąc przy tym podziwu.
- Chowałem go od źrebaka - wytłumaczył kupiec, kiedy tylko dostrzegł zdziwienie na twarzach pozostałych. Mimo licznego ekwipunku, nikt spośród awanturników nie musiał ciągnąć za sobą choćby porównywalnego brzemienia co Brom; koń należący do rodziny handlarza, a jednak sprawiali wrażenie znacznie bardziej zmęczonych - może z wyjątkiem Hydrangei, która w tamtym momencie wydawała się cieszyć z każdej kropli deszczu. Nawet towarzyszące im wierzchowce ledwo trzymały się na swoich długich nogach, brodząc kopytami w błocie, które miejscami sięgało kolan, a przecież nie były tak bardzo obarczone towarem.
- To wspaniały towarzysz, tak w podróżach, jak i w pracy na polu. Był ze mną wszędzie i jest wierny jak pies, może nawet bardziej... Zwierzęta to wspaniali przyjaciele, pamiętajcie o tym, zaś człowieka można poznać po tym jak się do nich odnośni - kontynuował Colin sennym głosem, aż w końcu zdecydował się zejść z konia Piranii, aby rozprostować nogi i ulżyć trochę zmęczonemu stworzeniu. Poklepał go po bujnej grzywie, po czym zręcznie ześlizgnął z siodła i ruszył z uporem błotnistym gościńcem, starając się zignorować wciąż doskwierający mu ból w barku. W jego ruchy wdarła się pewna chwiejność, lecz mimo to kupiec, podobnie jak jego koń, parł przed siebie bez niepotrzebnego narzekania i opóźniania reszty. W istocie, pod pewnymi względami byli do siebie bardzo podobni.

Pod koniec dnia, kiedy to deszcz ustał, a wiatr nieco złagodniał, bohaterowie dotarli na skraj brodu rzecznego, który oddzielał Wzgórza Duskmoon od bardziej nizinnych terenów, graniczących z Lasem Penprie. Podniesiony poziom wód, który zapewne był wynikiem obfitych opadów w wyżej położonych rejonach wzgórz, a także wartki nurt rzeczny, wydawały się być przeszkodą nie do sforsowania, lecz mimo to Colin nalegał, aby chociaż spróbowano przedostać się na wschodni brzeg, tłumacząc pozostałym, że woleliby nie zostawać po tej stronie rzeki na noc.
Postanowiono więc, że najpierw przeciągną linę na drugą stronę, przywiązując oba końce do stojących naprzeciw siebie pni drzew, a dopiero później zaczną martwić się obładowanym owocami wozem. Tego zadania podjęła się Pirania, która w wodzie czuła się jak ryba, co potwierdzało jej imię i bez większych trudności przedostała się na drugi brzeg rzeki. Kiedy już skończyła przywiązywać linę, dała sygnał reszcie, aby ruszyli jej śladem, samemu pozostając na miejscu, aby zabezpieczać ich przeprawę.
Przodem ruszył Mesmir, uważnie badając grunt pod stopami, tuż za nim podążał wierzchowiec Colina, który bez strachu ciągnął za sobą przeciążony towarem wóz, a na samym końcu szli pozostali awanturnicy, trzymając się kurczowo liny i ciągnąć za lejce swoje wierzchowce, które z niechęcią wkroczyły do wody. Na całe szczęście, holowany przez Broma wóz miał na tyle wysoko położoną oś kół, że wystawał nieco ponad wodę i dzięki przywiązanej sznurami płachcie zabezpieczającej towar, zaledwie niewielka ilość owoców została stracona, dzięki czemu handlarz mógł odetchnąć z ulgą.

Kiedy już przedostali się na drugą stronę rzeki, wędrowcy zdjęli przemoczone ubrania i założyli świeży komplet, po czym ruszyli dalej gościńcem, który tym razem prowadził wzdłuż niekończącego się morza drzew, jakim niewątpliwie był Las Penprie. Nie zdołali jednak zajść daleko, kiedy zaskoczył ich zmierzch. Aby nie ryzykować podróży po zmroku i pozwolić nogom oraz zwierzętom odrobinę odpocząć, bohaterowie postanowili rozbić obóz na skraju puszczy. Znaleźli ku temu odpowiednie miejsce; niewielką polanę, otoczoną przez wystające głazy, drzewa oraz gęste zarośla. Graniczyła ona z leśną ścieżką, która łączyła się z Przełęczą Głupców, lecz osłonięta była przed nią pasem roślinności, która blokowała widoczność intruzom.
- Lepiej nie podążajmy tą drogą. Stanowi ona co prawda dobry skrót, ale wolałbym już więcej nie ryzykować. Idąc dalej Przełączą, natrafimy na Kupiecki Trakt, a stamtąd już prosta droga do Endhome, w dodatku patrolowana - odezwał się Colin, kiedy już rozpalili ognisko i wygodnie rozsiedli się wokół niego, sięgając do plecaków po swoje racje żywieniowe. Z wierzchowców ściągnięto wypchane ekwipunkiem tobołki i pozwolono im odpocząć na otaczającej obóz polanie. Miniony dzień obfitował w wydarzenia, zaś podróż przez Wzgórza Duskmoon okazała się być potwornie męczącym wyzwaniem, przez co wszystkich powoli zaczęło dopadać znużenie...

Aasimar, niezbyt zaskoczony zmierzchem, siedział przy ognisku wertując pewną noszoną przez niego księgę z dziwnym skupieniem. Był to prosty tom będący skarbnicą wiedzy alchemicznej każdej osoby nią zainteresowanej. Co jakiś czas wylatywały z niej jakieś luźne kartki z mieniącymi się w świetle ognia dziwnymi, acz kunsztownie spisanymi literami. Być może była to pozostałość po jakimś tajemniczym grymuarze, ale Mesmir znał prawdę - po prostu od złotowłosej alchemiczki z głównej “świątyni” w Riddleporcie, jeśli tak można było nazwać podziemia burdelu, do których wstęp mieli tylko wierni Nieugaszalnego Ognia, otrzymał przepisy na alchemiczne strzały mogące być przydatne w jego misji. Było to dość ciekawe biorąc pod uwagę, że była to wśród elfów dość ściśle strzeżona tajemnica, a ona wciąż nie upomniała się o swoje.
Była również całkiem niezła w łóżku. Mężczyzna uśmiechnął się do siebie pod nosem na to wspomnienie.
Problem polegał na tym, że on zdecydowanie nie przepadał za korzystaniem z łuków. Wolał korzystać z broni palnej siejącej postrach wśród przeciwników nieobeznanych z magią alchemii, czasami nawet potężniejszą niż niejednego czarodzieja w kategorii defensywnej. Bo czemu by nie dać wielkiemu głupiemu wojownikowi ekstraktu tarczy i korowej skóry, by go chronił lepiej niż gruby mur zamkowy?
Łypał czasami okiem na pozostałą część bandy, jaka z nim podróżowała. Utwierdził się jedynie w przekonaniu, że z chwili na chwilę coraz bardziej go denerwują. Najchętniej to by się znalazł już w Endhome i poszedł z Piranią w swoją stronę.
Ech, bogowie…
Akurat gdy pomyślał o Piranii, to poczuł jej spojrzenie na sobie. Odwrócił głowę w jej stronę, by ujrzeć, że siedzi koło Collina i z nim rozmawia. Poczuł w sobie nieco bezsensowne ukłucie zazdrości. Nie miało to jednak większego znaczenia, ponieważ prawdopodobnie rozmawiali o interesach. Ona zawsze była dość bezpośrednia w tych sprawach, więc machnął na tą sytuację myślową ręką. Skupił się na swoim zadaniu - czyli czytaniu. Zerknął jeszcze w stronę księgi zaklęć czarodzieja, którego imienia do tej pory nie pamiętał. Spisana tam magia z pewnością mu się kiedyś przyda…
… kiedyś.

Po jakiejś chwili czytania czegoś ze swej książki z recepturami, Mesmir w końcu wstał i podszedł do Piranii siedzącej nieopodal Colina. Popatrzył na niego kryjąc doń swą niechęć, a później za nią. Zastanawiał się nad czym tyle dyskutowali, ale podejrzewał, że to kwestia interesów.
- Przejdziesz się ze mną do lasu? - zapytał po przykucnięciu obok niej - Muszę zebrać kilka reagentów alchemicznych. Miło by było mieć cię przy boku.
Kobieta spojrzała na niego po raz pierwszy od dłuższego czasu, milcząc wystarczająco długo, aby wzbudzić w nim niepewność. Po chwili przeniosła swe spojrzenie na kupca.
- Może przy okazji upoluję coś świeżego na kolację. Zdrowiej - tymi słowami pożegnała się z Collinem i wstała z ziemi z pomocą dłoni Aasimira. Przylgnęła na krótko do jego klatki piersiowej i nie puszczając ciepłej, męskiej dłoni, udała się z nim do lasu. Dopiero gdy przekroczyli jego linię, odezwała się cicho.
- Twoje spojrzenie iskrzy od złości, co? - spytała zaczepnie, przylegając do niego bokiem i wznosząc głowę tak, aby widzieć wyraz jego twarzy.
Mężczyzna westchnął przeciągle po jakimś czasie, gdy padły te słowa. Bo co mógł powiedzieć? Że się denerwuje, gdy siedzi koło takich ludzi jak Collin? Nie dość, że to głupie, to jeszcze nieprawda. Ciało miał spięte. Widocznie Pirania znów się nie pomyliła.
- Uważam tego człowieka za idiotę - oznajmił bez ceregieli - Najpierw znajduje skrót, o mało dwóch z nas nie przepłaciło tego życiem, a teraz wiedzie nas przez kolejny skrót. Skrót w skrócie. Świetnie.
Nacisk jej ciała na swój bok oraz dotyk jej dłoni pomimo jego złości zmniejszały ją powoli, ale miarowo. Dzięki temu mógł się skupic na swym zadaniu. Swymi złotymi oczami przeczesywał teren w poszukiwaniu jakichś roślin, które mógłby wykorzystać w celach alchemicznych.
- Pozostała część naszej grupy też taka niemrawa. Pewnie wyglądamy jak banda dziwaków. Ech - dodał już swobodniej, a mięśnie na jego ciele rozluźniły się.
- Ostrzegał nas przed tym skrótem, nie możesz aż tak surowo go oceniać. Znał prawdopodobieństwo zagrożenia, po prostu głupio było ryzykować. Z drugiej strony, wiózł owoce na handel, gdyby obrał trasę dłuższą, to cała podróż nie miałaby żadnego sensu, bo by zgniły. W pewnym sensie go rozumiem, choć wcale mi nie spieszno do kolejnych niebezpieczeństw - odparła ze spokojem nie puszczając ramienia, do którego przylgnęła.
- Całe szczęście mamy siebie i nic nam nie grozi. A tym drugim skrótem na pewno nie idę, mogą mi różdżkę polerować i po dupie cmokać. Mam prawo wyboru i większość za mnie nie zadecyduje. Najwyżej pójdziemy sami - oznajmiła stanowczo i dopiero teraz puściła jego ramię. Zdjęła łuk i wyjęła strzałę, sygnalizując, że niedługo będzie się skupiała na polowaniu.
- Hm. Różdżkę niech ci polerują, ale swój tyłek zostaw mi - odpowiedział jej z typowym dla siebie uśmiechem, gdy miał na myśli coś, co im obojgu mogło się spodobać - Uważam jednak, że powinniśmy iść już razem aż do Endhome, bo takie oddzielanie się jest bez sensu.
Miał jeszcze coś dodać, ale jego oczom ukazał się pewien nadrzewny grzyb, który po zgnieceniu, ugotowaniu i osuszeniu stanowił doskonały składnik do wytwarzania ognia alchemicznego. Odznajmiając, że zaraz do niej dołączy, wyciągnął sztylet i ściął pasożyta, by zawinąć go w płótno i wrzucić do torby. Wcale nie chciał mieć ubrudzonego wewnątrz plecaka.
Po wszystkim udał się za Piranią majaczącą swoim konturami gdzieś pomiędzy drzewami.
- Chcesz to idź tam gdzie większość, ja już postanowiłam - rzuciła powściągliwie, wypatrując jakiejkolwiek zwierzyny między roślinnością. Kiedy między drzewami dostrzegła prześlizgający się cień, puściła celną strzałę, która posłała na ziemię ryczące z bólu zwierzę. Te jednak szybko zamilkło, jakby skonało tuż po ugodzeniu grotem.
Kiwnięciem głowy nakazała Mesmirowi iść przodem.
- Wiesz, wolę jednak pójść z tobą. Z tamtą bandą lepiej nie trzymać na dłuższą metę - wyszeptał jej, gdy się zbliżył od tyłu tak, że mogła poczuć jego oddech przy swoim uchu oraz dotyk jego dłoni na swych ramionach. Po tych słowach jednak udał się naprzód w stronę zwierzęcia. Była to najzwyklejsza sarna. Przykucnął przy niej sprawdzając czy już skonała, po czym zaczął wydobywać strzałę z rany. Co ciekawe - udało się mu to, chociaż jakoś w to wątpił.
- Lepiej wybebeszyć ją tutaj, by dzikie zwierzęta nie rzuciły się nam na obóz - oznajmił oczywistą oczywistość powoli wyciągając swój sztylet. Zerkał jednak w jej stronę jakby szukając zatwierdzenia tych planów. On się mniej znał na łowach w przeciwieństwie do niej.
- Nie krępuj się - powiedziała idąc w jego kierunku. Nie miała zbyt wiele do powiedzenia, więc jedynie westchnęła.
- Więc… Co sądzisz o najzacniejszym z nas wszystkich, dostojnym V.? - zagaiła wyniosłym tonem, jakby próbowała naśladować dykcję jednego ze swoich towarzyszy.
Mesmir przyjrzał się jej badawczo, nawet przestał oprawiać zwierzę, przez co wyglądał tak, jakby zamarł w bezruchu. Zdecydowanie nie było mu do śmiechu, co zresztą okazywał, chociaż może sobie poprawić humor ich kosztem.
A do powiedzenia miał wiele.
- Arogancki bufon pochodzący zapewne z jednej z tych zawszonych magnatów siedzących na swych tronach w różnych królestwach po tej stronie morza wewnętrznego. Pewnie nic w życiu nie robił tylko używał tych swoich kuglarskich sztuczek i żarł ile w niego wlazło. Zapewne był wrzodem na tyłku swojego ojca i zbyt dużym odchodem swojej matki, że go wygonili z pałacyku na bezdroża. Ciekawe co by zrobił bez swojej książeczki. Nawet by się dobrze kijem zamachnąć nie mógł jak sądzę, a co dopiero nim pchnąć - zaśmiał się pod nosem, gdy tak sobie szydził z podróżującego z nimi czarodzieja. Od razu było mu lepiej. Wrócił więc do pracy po wyrażeniu swojej opinii, chociaż czuł, że Pirania będzie pytała o coś więcej.
- Hmm, na temat popychania kijem to masz największą wiedzę - rzuciła kąśliwie, opierając się plecami o pobliskie drzewo i obserwując Mesmira z góry.
- A nasz cichy łowca? Staliście tak blisko siebie podczas ataku orków, chyba się polubiliście - ciągnęła temat dalej, wsłuchując się w jadowite słowa swojego kochanka.
- Podstawił mi nogę, gdy chciałem usunąć się na bok. Wystarczająco, by zostawić go na pastwę losu. Najlepiej by było, gdyby nie wychodził ze swojej chatki w lesie i dalej pilnował, by jakieś gobliny nie zarżnęły jego psów. Tak czy owak - pewnie by było lepiej dla świata, gdyby go tutaj nie było. Jeszcze wbije komuś nóż w plecy - wywrócił oczami na tą ironię. Mówił o wbijaniu noży, a to on sam zasztyletował już w ten sposób parę osób, pewne więcej niż oni wszyscy razem wzięci, no ale odpowiednie czasy wymagały odpowiednich środków.
- No, ale nasza Roślinka to ci się chyba spodobała. Razem staliście przy tym sześcianie, jakby wzbudzał w was ekscytacje. Jeszcze trochę i byś zaczął ją smyrać po korzeniach - założyła ręce krzyżem pod piersiami, które ścisnęły się ze sobą w przyjemnej dla oka formie. Pirania wciąż nie odrywała od niego wzroku.
- Nie gustuję w roślinach. A smyrać to ja ciebie będę po... - przerwał na chwilę, by na nią spojrzeć i mrugnąć jej okiem z łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Stwierdził, że sama sobie dokończy, więc nie skończył swojej wypowiedzi. Zawiesił jeszcze na chwilę wzrok na jej piersiach nie mając przy tym jakiegokolwiek wstydu i odwrócił się, by wreszcie skończyć pracę - Wygląda jak bezużyteczna idiotka, ale coś tam konkretnego robi w przeciwieństwie do poprzedniej dwójki - wzruszył ramionami tak, jakby go to niezbyt interesowało. Mimo to Pirania zauważyła, że Mesmir od dłuższego czasu się w miarę pozytywnie o kimś wypowiedział... o ile można było to nazwać "pozytywną wypowiedzią".
- Czemu tak pytasz? - zapytał, gdy już skończył wybebeszać zwierza.
- Bo mogę - odparła bezczelnie i odepchnęła się od pnia, o który do tej pory była oparta. Niespiesznym i cichym krokiem poczęła obchodzić zwierzynę dookoła, jakby chcąc ocenić pracę, jaką aasimar włożył w jej przygotowanie.
- Czasami lepiej wiedzieć mniej niż więcej - wylał trochę wody na swoje dłonie, by obmyć je z krwi, po czym wstał. Przyjrzał się krytycznym wzrokiem swojej robocie uznając, że nie do końca jest zadowolony, ale machnął na to ręką.
- A nasz czarnoskóry mięśniak? Nie zazdrościsz mu włóczni? - spytała stojąc tuż za jego plecami, spoglądając wyniośle i ciekawsko.
- Tego dzikusa udającego cywilizowanego powinni zamknąć w klatce. Ewentualnie powinien występować wraz z trupą wędrownych trubadurów. Ciekawi mnie jaki elf dał się namówić, by go spłodzić. Myślę że byłby niezłym nabytkiem w jakimś zagranicznym zoo. Poza tym do mięśniaka trochę mu brakuje - odparł całkowicie obojętnie i odwrócił się do niej niezrażony jej wzrokiem. Właściwie to poczuł się bardziej pewny tymi próbami zbicia go przez nią z równowagi. Uśmiechnął się lekko półgębkiem, gdy splótł ręce na piersi i spojrzał na nią z góry.
- Słuchanie jak obrażam każdego z kolejnych członków “drużyny” sprawia ci niezłą zabawę, co? - teraz to on przyjął zgryźliwy ton głosu, choć wygięcie jego warg ewidentnie świadczyło o tym, że podsuwa to pod kategorię żartu.
Undinka przechyliła głowę na bok jak ciekawski nietypowych dźwięków szczeniak. Nie chciała udzielać mu odpowiedzi, nie była taka, jak on. W innych istotach wolała szukać pozytywów, jedynie sytuacje, na jakie natrafiali podczas wędrówki, podsuwały jej negatywne i czarne myśli.
- A ta dziwna, śliska i mokra kobieta o niebieskiej skórze? - zaczęła ze spokojem, zupełnie jakby nie wiedziała, że mówi o samej sobie. W tym samym czasie zaczęła niespiesznie do niego podchodzić, nie przerywając mówienia.
- Nie obrzydza cię jej rybi wygląd, nieprzyjemne imię, brzmiące jak niebezpieczeństwo, błony między palcami, nietypowe uzębienie? Chyba czasami cię wkurza, co? - wspięła się na palcach stóp, aby wyrównać choć trochę wzrost z aasimarem i zarzuciła mu ręce za szyję, a on położył dłonie na jej talii, delikatnie sunąc palcami po jej skórze powodując lekkie łaskotki.
- Paskudna i niebieska, prawda? - spytała półszeptem trącając czubka jego nosa swoim nosem.
- Piękna, gibka, inteligentna i drapieżna - uprzednio pokręciwszy głową zaprzeczając jej słowom, powiedział jej już szeptem do ucha - Taka, jaką kocham.
Odsunął się delikatnie muskając swymi ciepłymi wargami jej policzek, tak popatrzył na chwilę w jej oczy dostrzegając w nich iskry pożądania, które sam również w oczach miał widząc jej niemal półnagie ciało. Dość dawno tego nie robili, a przy innych nie wypadało...
... choć on sam różne rzeczy robił w dawnych czasach.
Pocałował ją namiętnie, przy okazji trochę dalej od widoku świeżo wypatroszonej sarny. W sumie nareszcie mają nieco prywatności. Teoretycznie powinni wrócić do obozu ze zwierzęciem i dopiero się oddalić, ale to chwilowo mogło poczekać. Mogło, acz i nie musiało. Sama nieobecność rodziła już przypuszczenia, domysły i plotki. Nie było możliwości ich powstrzymać, nawet gdyby polowanie zajęło pięć, a nie trzydzieści minut. Mimo odwzajemnienia pocałunku, Pirania wcale nie miała zamiaru trwać tak długo, a już na pewno nie planowała się rozbierać i baraszkować na gałęziach, liściach i zgniłozielonym mchu!
- Troszkę się słownie powyżywałeś na innych i już ci się humor poprawił, co? - oderwała się od niego zachowując dystans poprzez odpieranie dłońmi nacisku jego torsu na swoje ciało.
Musiał przyznać, że faktycznie było mu lepiej po tym wszystkim, skinął więc krótko głową w odpowiedzi. Już wystarczająco się nawściekał na pozostałych. Uznał ich po prostu za bandę nieudolnych idiotów szukających zbyt łatwego zarobku. Pewnie się jeszcze zdziwią, ale nie wiadomo było kiedy.
- Ale jedno w tej sytuacji przyznać muszę - zaczęła po chwili, wyślizgując się spod jego stanowczych rąk i podchodząc do wcześniej upolowanej zwierzyny, aby zabrać mięso do obozu.
- Zazdrość o włócznię stanowczo wykluczam - zaśmiała się krótko i spojrzała na niego
- Wrócimy do rozmowy w Endhome, gdy będę mogła znowu zanurzyć się w wodzie i wynajmiemy wygodny, drogi pokój. Co ty na to? - zaproponowała z subtelnym uśmiechem wymalowanym na spokojem, wciąż młodej buzi.
- Jeśli będziemy mieć na to pieniądze po tym wszystkim, bo oni raczej ich oddawać za leczenie nie mają zamiaru, to pewnie - wzruszył ramionami, ale odwzajemnił uśmiech - Jeszcze tylko zbiorę kilka ziół i możemy wracać. Może jeszcze jakoś doprawimy to mięso.
- Mesmir kucharz. Widziałaś to kiedyś? - prychnął i zniknął w gąszczu - Zaraz wrócę - usłyszała jeszcze.

*

- Nie mam zamiaru iść żadnym skrótem. Pomarzyć sobie możecie - Mesmir rzekł pozostałym tonem, który można było uznać za denerwujący bądź co najmniej krzywdzący osobę, która w ogóle na to wpadła - Możecie również iść sami. Jeśli ty idziesz, Collinie, to chcę swoją zapłatę w tym momencie - oznajmił spokojnie. Pogarda nie była słyszalna w jego głosie, ponieważ staranie ją ukrył, choć bardzo kusiło go, by nią rzucić. Miał zamiar wykorzystać tego głupiego człowieka tak mocno, jak tylko był w stanie. Niech sobie sprzeda te swoje owoce. Później upomni się o swoje.
W sumie… nawet miał już pewien pomysł.

Po samej kolacji rozstawił całą swoją przenośną aparaturę alchemiczną i, mając w pobliżu otwartą książkę i różne dziwne składniki, których przeznaczenia przeciętny człowiek raczej nie był w stanie się domyśleć, rozpoczął swoje alchemiczne eksperymenty. Wszystko wyglądało na to, że warzył jakąś miksturę.

Deszcz był ulgą, woda pozwalała rosnąć, błoto było czymś naturalnym. Zła pogoda była potrzebna, cyklicznie rzecz jasna. Gdy przemijała, słońce wychodziło a natura odradzała się. Tylko inteligentne istoty miały problem ze złą pogodą. Las się cieszył. Oczywiście jak każda siła natury miała właściwości budujące i niszczycielskie. Powodzie niszczyły wielkie przestrzenie a silne wiatry przewracały drzewa rosnące setki lat. Roślina, gdyby mogła, stanęła by w miejscu zamknęła oczy i uniosła głowę do nieba, by oddać się całkowicie deszczowi.

Dzień na szczęście zaopatrzył ją w zapas słońca i wody. Drugiego było nawet aż nadto, choć nadmiarów nie miała potrzeby się pozbywać. Nie miała ubrań, więc nie było czego wymieniać. Zapach kwiatów ulotnił się już z pierwszymi kroplami, a zapach wilgoci zajął jego miejsce. Nie prędko mu było też do schnięcia przy ognisku. Hydrangea osiadła przy drzewie z tuzin kroków od całego obozowego zgromadzenia. Tak też siedziała odpoczywając i obserwując, a wszyscy dobrze wiedzieli, że ten wzrok zapewni im spokojny sen. Nie znaczyło to, że po zmroku legnie jak konar i nie ruszy się aż do świtu. Nawet gdy wszystko oświetlał tylko księżyc było wiele rzeczy do robienia. Las nie spał, rośliny nie spały, Hydrangea też nie spała. W końcu jedną z czynności było zajęcie się wozem owoców. Musiał być doglądany, by coś mogło dojechać do Endhome.

- Już nie pierwszy raz widzę jak przerzucasz moje owoce - usłyszała głos Colina, który w tamtej chwili również nie spał. Co prawda drzemał, skryty w swoim śpiworze, lecz przez cały ten czas pozostawał czujny, otwierając co jakiś czas jedno oko, aby przyjrzeć się swojemu otoczeniu.

Roślina odwróciła kwiecistą głowę w kierunku człowieka przypatrując mu się przez dłuższą chwilę. Po dwóch oddechach wróciła do wybierania owoców, by pochwycić dwie sztuki z innych gatunków. Następnie spokojnym krokiem udała się do miejsca, w którym spoczywał mężczyzna i usiadła na ziemi obok. Wraz z nią przy handlarzu pojawił się zapach wilgoci. Hydrangea wyciągnęła lekko ręce pokazując mu jego własne owoce.

Colin chwycił je do ręki i obrócił w swojej dłoni, uważnie się im przyglądając, a brew na jego twarzy uniosła się w zapytaniu. - Nie jesteś chyba zbyt rozmowna, co nie? - powiedział po chwili nie bardzo rozumiejąc jej przekaz. - TE… OWOCE… IDĄ… NA SPRZEDAŻ… - starał się wytłumaczyć jej, głośno akcentując każde słowo, nie mając przy tym pojęcia co mogła mieć na myśli ta dziwna istota.

- ... ... ... ... Osobno - wydusiła w końcu z siebie w tragicznym akcencie wspólnego. Po chwili też padły kolejne słowa choć te wybrzmiały już znakomicie poprawnie - Aliquam, malum... ... ... ... Osobno - powtórzyła ponownie w kiepskim wspólnym. Po chwili odebrała jeden z owoców od mężczyzny i otworzyła go na jego oczach. Sok wytrysnął a parę kropel poleciało wzdłuż łodygowato-drzewiastej ręki.

- Widzisz, chciałbym, żeby to było możliwe, ale wtedy musiałbym pozamykać je w osobnych skrzyniach, a w ten sposób znacząco ograniczyłbym ilość przewożonych towarów. Niestety, ale muszę wyjść na swoje, opłacić was i swój wstęp do miasta - odparł Colin.
- Skąd pochodzisz? Nigdy nie wiedziałem tobie podobnych - zadał po chwili pytanie, które dręczyło go odkąd opuścili Przedlesie.

- ... ... ... ... Gniją - dokończyła swoją poprzednią myśl. Wpatrywała się ciągle w swojego rozmówcę w skupieniu potrzebnym na przetworzenie jego języka. Nim odpowiedziała, odebrała od mężczyzny cały owoc chwytając go w jedną dłoń, w drugą pochwyciła otwartą sztukę. Położyła je przed swoimi kolanami, spojrzała na Colina, odczekała chwilę, następnie owoce odsunęła od siebie owoce i znowu spojrzała na kupca. - ... ... ... ... Mwangi, Nex - odpowiedziała dźwięcznie na zadane wcześniej pytanie. Otwartego owocu natomiast nie marnowała. Jego wyselekcjonowanie miało za zadanie zmniejszyć degradacje pozostałych owoców. Następnego wieczora mógł już się nie nadawać do spożycia, lecz tego wieczora był zjadliwy.

- Dlatego właśnie tak ważny jest dla mnie pośpiech. Poza tym, mieszczuchy z Endhome na pewno to kupią, a dla bogatszych mam bardziej wyselekcjonowane owoce. Jest tam jedna skrzynia z jabłkami, które trzymam na taką okazję. Cena za nie jest wysoka, bowiem jabłka padają łatwą ofiarą owadów i tylko niewielka część zbiorów nadaje się do spożycia. Na całe szczęście w tym roku los mi sprzyjał - odpowiedział Colin.
- Mwanga? Nex? To cholernie daleko stąd… - podrapał się po głowie. - Zdołałaś przebyć taki szmat drogi i nic cię po drodze nie zjadło? - zaśmiał ale natychmiast spoważniał widząc pokerową minę Hydrangei. - Wybacz moje głupie żarty. Taki już jestem… Co cię skłoniła do tak długiej podróży?

Skupienie się nad rozumieniem wspólnego spowalniało konsumpcję jeszcze nie przegniłego owoca. Przypatrywała się mężczyźnie, a po chwili obróciła głowę i wskazała ręką w stronę, którą można było uznać za kierunek do Endhome. Po kolejnej chwili przypatrywania się człowiekowi odłożyła kolację i wstała na nogi. Udała się do wozu i poczęła w nim grzebać. Odnalazła wspomnianą skrzynkę i pochwyciła jedno jabłko. Obadała je łodygowatymi dłońmi i kwiecistym nosem. Po następnej chwili wróciła do Colina siadając w tym samym miejscu. Po jeszcze następnej chwili milczenia w końcu się odezwała.
- Statuant, arserunt, aqua.
Jej opuszczona dłoń zatoczyła parę razy prowizoryczne kółko a następnie strząsnęła fikcyjne krople na wyselekcjonowane jabłko.

- Rozumiem, iż chcesz, abym je zraszał wodą, tak? - zapytał Colin, unosząc przy tym brew.
- Nie mam tyle zapasów wody, ale jeśli znasz odpowiednie zaklęcia to możesz się tym zająć - dodał po chwili.

Roślina po dłuższej chwili pokiwała przecząco głową. Raz jeszcze zakręciła dłonią w powietrzu, powtórzyła te same trzy słowa, po czym wskazała jabłko z wyselekcjonowanego zbioru. Chwilę namysłu później dodała też kluczowe słowo.
- ... ... ... ... Owady - powtórzyła we wspólnym.

- Owady…? No tak, pustoszą moje zbiory. W szczególności jabłka, które są mało podatne na nie. Przeklęte bestie… - odparł Colin, a później zamyślił się głębiej, chcąc lepiej zrozumieć swoją rozmówczynię. W końcu coś mu zaświtało w głowie.
- Aaaah! Te rzeczy… Te trzy rzeczy, o których mówisz, mają ochronić moje zbiory przed owadami, tak? - zapytał wyraźnie pobudzonym głosem.
- Ale jak? - dodał nie mogąc w to uwierzyć. - Jak… Aqua to woda, prawda? Ale tych dwóch innych słów nie znam, wybacz. Czego mam szukać?

- ... ... ... ... Statuant, arserunt - powtórzyła po dłużej chwili, choć nieco wyraźniej i powolniej. Nie wyglądało na to, że Roślina znała inne nazwy. Nie mniej uznała, że propozycja została przyjęta i zapamiętana. Wstała zabierając ze sobą wszystkie owoce. Udała się do wozu zostawiając je w odpowiednim miejscu a naczęty dokończyła spokojnie. Po wszystkim należało też dokończyć przebieranie owoców.

Nowy dzień przywitał ich w podobny sposób, w jaki poprzedni ich pożegnał. Nie padał co prawda deszcz, ale wiatr na powrót przybrał na sile, zaś chmury wydawały się kompletnie przesłaniać niebo, uniemożliwiając ciepłym promieniom słońca ogrzanie ponurych twarzy awanturników. Był to szary, chłodny poranek, charakteryzujący się pogodą, która nie wzmagała optymizmu. Ziemię pod nogami wciąż zdobiły liczne kałuże, które miejscami przeobraziły się w błotniste trzęsawiska, po których łatwo ślizgały się końskie kopyta, a buty przesiąkały wilgocią. Milczało nawet kryjące się po lasach ptactwo, którego śpiew zwykł umilać drogę podróżnikom. Jedynie głośne krakanie wron oraz kruków pozostawało słyszalne, te zaś wydawały się nie odstępować na krok awanturników, jakby otaczał ich odór samej śmierci.
Po zjedzeniu skromnego posiłku, składającego się głównie z resztek pozostałych po upolowanej minionego wieczoru zwierzynie, bohaterowie zebrali swoje wierzchowce i przygotowali je do dalszej podróży. Niespełna kwadrans później, podążali oni rozpadającym się gościńcem prowadzącym wzdłuż granicy lasu, w stronę wybrzeża. Na czele pochodu szedł Mesmir, który poruszał się wśród otaczających drogę zarośli, chcąc uniknąć w ten sposób czujnego wzroku nieprzyjaciela i umożliwić innym w miarę bezpieczną przeprawę. Pozostali zaś, trzymali się blisko Colina i jego wozu, którego poprzysięgli bronić przed wszelkiej maści zagrożeniami czyhającymi na trasie do Endhome.

Największe miasto-państwo Varisii znajdowało się w zasięgu dwóch dni drogi i gdyby nie wygadany handlarz, to nawet nie wiedzieliby, że przekroczyli granicę republiki minionego dnia, podczas przeprawy przez Starą Rzekę. Okolica od tamtego momentu niewiele się zmieniła; wciąż w zasięgu wzroku znajdowały się wysokie wzgórza, okolicę porastały gęste lasy pełne grasującej zwierzyny, zaś gościniec był w równie opłakanym stanie, co wcześniej. Otaczająca ich dzicz pozostawała nieposkromiona, a na drodze nie spotkali ani jednej żywej duszy; żadnego podróżnika czy patrolującego żołnierza, który mógłby zapewnić ich, że idą we właściwym kierunku i aż trudno było uwierzyć, że owe jałowe ziemie należały do tak znaczącego państwa, jakim niewątpliwie było Endhome. Awanturnicy z każdym pokonanym krokiem coraz bardziej zaczynali wątpić w opowieści, które zasłyszeli o tym miejscu w rozmaitych przydrożnych karczmach Varisii.

Dwie godziny upłynęły we względnej ciszy. Rzadko ze sobą rozmawiali i nawet na co dzień wygadany Colin szedł teraz z pochmurną miną, odzywając się tylko wtedy, kiedy sytuacja na drodze tego wymagała. Granica lasu oddalała się coraz bardziej od gościńca, którym podążali, a pokonane wzgórza stały się odległym cieniem na horyzoncie, górującym nad okolicą. Teren przed nimi wciąż był wyboisty, pełen niskich pagórków, zaś dotychczas otaczająca ich gęstwina, wydawała się coraz bardziej przerzedzać z każdym pokonanym krokiem, aż w końcu zaczęli napotykać na swojej drodze jedynie pojedyncze zarośla.
Wędrowcy trafili na jałowe ziemie, dawniej służące za pastwiska dla niegdyś licznie hodowanych w tych rejonach owiec. Z czasem jednak okolica stała się niebezpieczna, wypędzone z lasów plemiona orków, aby przetrwać, zaczęły nękać zamieszkujących te tereny pasterzy oraz ich zwierzęta. Ci zaś, nie mając innego wyjścia, wyruszyli na południe, w dół Starej Rzeki, by osiedlić się na bardziej nizinnych terenach otaczających Endhome. Tym samym, północne rejony republiki stały się opustoszałym rejonem, a liczne pochwały słane pod adresem wymierzonej przeciw orkom kampanii kapitana Braggera, zwykły pomijać ten niewygodny temat...

Bohaterowie przedzierali się przez opustoszałe pastwiska w kompletnym milczeniu, skoncentrowani na własnych myślach, kiedy nagle spostrzegli odległy cień - zarys dobrze znanej im osoby. Mesmir, który większość podróży spędził na zwiadach jakieś dwieście jardów dalej, stał teraz w bezruchu na szycie pobliskiego pagórka. Wokół niego, a może tuż przed nim, latała chmara padlinożernego ptactwa, która zwykle nie wróżyła nic dobrego. Na ten widok awanturnicy niemalże natychmiast przyśpieszyli kroku, zostawiając Colina samego z wierzchowcami, a gdy już wdrapali się na szczyt pagórka i stanęli u boku milczącego Mesmira, ujrzeli to, co go tak bardzo zaintrygowało.
Przed nimi rysowała się scena krwawej bitwy, która miała tu miejsce ledwie kilka godzin wcześniej. Konni jeźdźcy w zbrojach leżeli martwi wzdłuż drogi; jedni powaleni przez strzały, inni przez włócznie, a niektórzy przez wielkie skały, które zostały ciśnięte z siłą wzgórzowego olbrzyma. Na pobojowisku znajdowały się dwa zniszczone wozy, dawniej wypchane po brzegi wszelkiej maści kosztownościami, o czym świadczył znaleziony w błocie złoty medalion.
Dwa tuziny piechurów oddało swoje życie w obronie przewożonego skarbu, a ich zastygłe w agonii ciała stały się pokarmem dla fruwających nad głowami padlinożerców. Ślady po bitwie wskazywały na to, że obrońcy zostali zaskoczeni i bezlitośnie wyeliminowani, albowiem strzegący karawany gwardziści nie zdążyli nawet uformować jakiegokolwiek szyku obronnego. Jedyną w miarę nie tkniętą pozostałością po bitwie była samotna karoca, która stała opustoszała pośrodku drogi, a w zasięgu wzroku znajdowały się jeszcze dwa pozbawione jeźdźców rumaki w pełnym, bojowym rynsztunku, skubiące źdźbła trawy na pobliskim pagórku.