Po odejściu na bok, kobieta od razu rozłożyła na glebie znalezione przedmioty. Postanowiła się nie pieprzyć i od razu przejść do rzeczy.
- Co o tym sądzisz? - spytała wprost Ruda, pokazując mężczyźnie wszystkie znalezione magiczne przedmioty
- Dużo czasu zajęło mi wyszukanie tego, wiem tyle, na ile moja wiedza pozwala, jednak nie czuję się tym usatysfakcjonowana. Jeśli coś nie jest zrobione do końca, nie jest idealne, a ja jestem perfekcjonistką. Niestety, niechętnie przyznaję się do tego, że moje zdolności mimo iż najlepsze, są bardziej wrodzone niż wyuczone. Po prostu nie idzie mi dokładna identyfikacja tych rzeczy - wyznała szczerze, omijając kilka szczegółów łukiem, aby wciąż wynosić siebie na piedestał. Nie uznawała czegoś bardziej wspaniałego, niż siebie i swych umiejętności

Kobuz pokiwał głową i przyjrzał się dokładnie rozłożonym znaleziskom. Najpierw brał je po kolei do ręki i oglądał z każdej strony. - Znam zaklęcie, ale trochę trwa zanim się dowiem wszystkiego, co więcej, potrzebna jest do niego perła, spora perła, w sensie do każdego przedmiotu osobna. - Kobuz wysupłał na wierzch jedną z pereł, które miał przygotowane właśnie do tego zaklęcia, chociaż jeszcze nie skruszoną.

- Głupich pereł potrzebujesz? - syknęła Rogata, patrząc z wyrzutem na mężczyznę.

- Miałam cię za kogoś lepszego. Nic nie rozumiesz, nie widzisz tak od razu? Nadajesz się tylko do eksponowania nagiego torsu, jest przynajmniej na co popatrzeć - zmotywowała go w sposób niezwykle obraźliwy, nie dając mu jednak odpowiedzieć, kontynuowała - No dalej, zaskocz mnie.

Kobuz miał z początku odpowiedzieć, później się zaperzyć, potem przyszło mu do głowy to, co powiedział wcześniej Kendrick i po prostu roześmiał się z humorem. - Słuchaj mnie panno, powiedziałem ci już, że mogę się dowiedzieć co to dokładnie jest. Tyle że zajmie to czas. Godzinę i perłę na rzucenie jednego zaklęcia. Perłę muszę rozkruszyć i wypić, a uwierz mi, znam lepsze sposoby na marnowanie takich pereł. Poza tym, jak wspominałem, mam tylko dwie obecnie. Na wieczornym postoju, jeśli jakiś będziemy robili, mogę się tym zająć, przynajmniej jednym przedmiotem. Mam swoje podejrzenia, co do niektóych rzeczy, ale pewności, nie , nie będę miał, dopóki nie rzucę zaklęcia i wiesz, jeśli idzie o perfekcję, to właśnie w taki sposób się ją osiąga, cierpliwością. Nie jestem bóstwem, by od razu widzieć takie rzeczy, ale dziękuję że pokładałaś we mnie aż takie nadzieje. - Powiedział z nutkami w humoru, podobną tyradą co rogata.

- No bóstwa w tobie zero, to akurat widać - skomentowała kąśliwie.
- Mimo wszystko liczyłam na coś więcej - dodała uzupełniając wypowiedź, zaś jej oczy zmrużyły się nie odrywając od niego spojrzenia.

- Umiem czekać - stwierdziła szybko - I dokładność możemy osiągnąć metodami mniej konwencjonalnymi. Po prostu powiedz mi, co podejrzewasz, a ja wypróbuję różdżkę. Jest to ryzykowne, mogę się zranić, ale nie obchodzi mnie to. Nie jestem papierową laleczką.
- Broń podejrzewam że jest po prostu umagiczniona, mikstura hmm, przemiany siebie, może niewidzialności, różdżka, jako że była na druidzie, to przywołanie sojusznika, ale na ichnich zaklęciach się nie znam. Amuletu nie jestem pewien. Hmm, torba sztuczek? Zwój chwila… rozumienia języków. Mikstury leczenia, ale nie jestem pewien, ta jedna to zmylenie kierunku. Tyle mogę powiedzieć obecnie. Oczywiście coś może być przeklęte, ale w to wątpię, skoro z tego korzystali. - Powiedział po dłuższej chwili Kobuz.
Zyskał tym samym uśmiech Furii, który był o wiele bardziej przyjemny w odbiorze, niż jej wiecznie skwaszona mina, obrażonej nastolatki.

- To mi pomaga o wiele bardziej, niż twoje jojczenie - stwierdziła niemiło, zbliżając się do Kowala i stając z nim twarzą w twarz, ignorując całkowicie osobistą przestrzeń, jakiej nie powinna przekraczać w chwili, gdy nie była z kimś w bliskich relacjach
- Dziękuję - mrukneła uwodzicielsko, nie odrywając czerni swych oczu od jego i nieświadomie zagryzła dolną wargę, która momentalnie poczerwieniała.

- Proszę, potem się pomyśli jak dokładnie to wszystko zidentyfikować, w jakimś bezpiecznym miejscu. - Dodał spokojnie, chociaż był nieco rozkojarzony bliskością rogatej.

- Czujesz się tutaj mniej bezpiecznie? - dopytała udając troskę. - Dlaczego? - jej hipnotyzujące spojrzenie nie ustępowało ani na chwilę, zaś urocza twarzyczka sprawiała wrażenie, jakby była coraz bliżej.

Kobuz postarał się skoncentrować na rzuconym już wcześniej zaklęciu i delikatnie obniżył temperaturę dookoła siebie, robiło mu się gorąco.
- W sumie tak, obawiam się że twoje cycki zaczną mnie za bardzo rozpraszać i nie usłyszę jak wszystkie ścierwojady z okolicy i Kendrick zaczną próbować mnie rozproszyć jeszcze bardziej a nawet permanentnie. - Odparł siląc się na powagę kowal, oczy jednak co chwila zjeżdżały o wiele niżej, niż uprzejma konwersacja by wymagała. Furia mimo wszystko, uśmiechnęła się jeszcze szerzej, a jej mimika stała się bardziej podstępna, niż dotychczas.

- Jakoś mnie to nie martwi - mruknęła przyjemnym, kojącym tonem głosu, zaś spod jej długiego płaszcza wypełzł diabli ogon, który wił się w okolicy jej pośladków. Przykuwał niemała uwagę, podobnie jak rogi oraz cała jej figura. Obraz kobiety ociekał seksualnością, jaka powinna stać się zakazana na całym wszechświecie.
- Jeśli dowiesz się czegoś więcej, daj mi znać - dodała w końcu po długiej, bardzo długiej pauzie i w końcu odsunęła się od Kobuza na bezpieczną odległość, która nie powinna już go dłużej rozpraszać.

- Jasne. - Odparł mężczyzna, przełykając głośno ślinę i stojąc nie do końca wiedząc co zrobić. Zapewne stałby tak dłużej, gdyby nie Mila, który wyskoczył z kieszeni płaszcza i wdrapał się na ramię swego towarzysza, by ugryźć go lekko w ucho. - Auć! - Obruszył się Kobuz, ale po chwili dotarło do niego, że łasica chciała tylko pomóc mu sie otrząsnąć. Na niego, humanoidalne samice nie działały tak bardzo. Po chwili wyciągnął worek z sakwy i zaczął do niego wrzucać cały magiczny arsenał, poza miksturami.

- To jak będzie z tymi fantami? - Usłyszeli głos Kendricka, który wyłonił się z zarośli. Od jakiegoś czasu obserwował działania Furii, znał ją doskonale i wiedział co chciała przez to osiągnąć, ale zdecydował się to przerwać, zanim ktoś na tym ucierpi. - Dość już tego, moja miła - mruknął do niej, kiedy ją mijał, po czym zbliżył się do Kobuza.
- Nie wątpię, że są to cenne i potężne przedmioty - powiedział, wskazując palcem zdobyty na wrogach łup. - Ten amulet wygląda obiecująco, choć nie znam jego działania. Nie pogniewasz się, jeśli sobie go przywłaszczę? - Zapytał mężczyznę.

- W zasadzie to tak, myślę że się pogniewam, idziemy całością, więc myśle że najuczciwiej będzie ustalić zasadę jak dzielimy się znaleziskami, w miarę uczciwie, wiadomo, że nie zawsze wszystko każdemu przypasuje, tak samo, jak nie ma sensu wszystkiego sprzedawać, rozumiesz o co mi chodzi? - Powiedział Kobuz dalej nieco rozkojarzony.
- Rozumiem, ale mimo wszystko uważam, że jesteśmy zbyt młodą kompanią awanturników, aby tworzyć tu jakieś żelazne zasady odnośnie łupów. Uważam, że w każdym takim wypadku powinniśmy się dogadać. Jeśli zależy ci na amulecie, to odstąpię, ale następnym razem łup jest mój - odparł Kendrick, po czym dodał:
- Jesteśmy dorośli, nie potrzebujemy reguł. Te były dobre w sierocińcu, tutaj już nie obowiązują, Kobuzie.

- Właśnie dlatego że nie jesteśmy kompanią awanturników, ma to jak najwięcej sensu, bo jeśli będą jakieś niesnaski, to zastanów się, jak będzie wyglądać, kiedy ktoś reszcie poderżnie gardła na swojej warcie w nocy i wróci jako jedyny, który przeżył, zabierając ze sobą wszystko. - Powiedział cicho do Kendricka. - Zaś co do sierocińca, przynajmniej był jakimś domem. Nie mam problemu z tym żebyś wziął amulet jeśli aż tak ci na nim zależy, ale wiesz chociaż czym jest? - Dopytał.

- Jeśli ktoś będzie zdolny poderżnąć gardło dla kawałka świecącego żelastwa, wtedy zrobi to niezależnie od ustanowionych reguł. Ja rozumiem twoje argumenty, Kobuzie, ale uważam, że obaj jesteśmy ponad takie spory. Ja jestem gotów oddać ten amulet, dobrowolnie, podobnie jak Ty. Nie znam jego właściwości, ale czy jest ktoś wśród nas kto byłby w stanie je określić? Jeśli okaże się on dla mnie mało przydatny, to zwrócę go osobie, dla której miałby jakąś wartość lub po prostu go sprzedam - dywagował Kendrick.

- Znam, siebie, mam nawet perły ze sobą, ale to na wieczornym postoju. - Odparł spokojnie kowal, prawie całkiem zapominając o rogatej. Ta zaś również przestała zwracać na siebie uwagę, przysłuchując się rozmowie dwójki mężczyzn, którzy od początku walczyli o to, kto ma dłuższego. Wzruszyła ramionami wyciągając ręce nad głowę i wyciągając w górę swoje ponętne ciało, w celu rozciągnięcia się. Jej diabli ogon zamachnął się przy tym kilka razy, a sama kobieta w ostateczności odstąpiła od Kendricka i Kobuza, zostawiając ich przekomarzania daleko w tyle. Oczywiście nie zapomniała o zabraniu swoich znalezisk sprzed nosa kowala, któremu na odchodne dała pstryczka w nos. Mrucząc coś pod nosem odeszła, a jej wzrok przykuł szwendający się w okolicy Bozaf. Podstępny uśmieszek rozkwitł na słodkiej, diablej twarzyczce.

- Dokąd oni idą, też mogę? - Dziewczyna spojrzała ciekawsko za Furią i Kobuzem.
- Nie wiem… chyba lepiej nie - nieuważnie odparła Aldona, myśląc intensywnie. Geografia nie była jej mocnym punktem, a wilkołactwo jeszcze mniej. - Na pewno im głębiej w bory tym mniej myśliwych. - rzekła bardziej z nadzieją niż faktycznym przekonaniem. - Aaaa zresztą co ja się tobą przejmuję; rób co chcesz, jak chcesz się dać zabić to nie moja sprawa! Chcemy ci pomóc zamiast urżnąć łeb, a ty tylko się stawiasz! - zdenerwowała się nagle, a Pieseł zawarczał złowieszczo. Nie miałą głowy to takich skomplikowanych spraw i czuła, że potrzebuje się napić. Niestety jak na złość potraktowała tą pokręconą wyprawę jako “pracę”, więc z zasady nie wzięła na nią alkoholu. A na prawdę by się przydał…
- To idę z wami! - Zadecydowała Sasha z ogromnym uśmiechem na twarzy. - Skoro polujecie na te elfiki to ja też chcę. Im ich mniej w tym lesie tym wszyscy będą szczęśliwsi. Ale najpierw się przebiorę. - To powiedziawszy dziewczyna zaczęła się rozbierać tam gdzie stała, rozrzucając ubranie Aldony gdzie popadnie.
- A skąd wiesz, że głos nie każe ci zeżreć akurat nas? - Aldona nie miała nic przeciwko tropiącemu sprzymierzeńcowi, jednak niekoniecznie takiemu, który w kudłatym szale przegryzie jej gardło. Jakoś nie wierzyła w samokontrolę dziewczyny w tym akurat względzie.
- E? Głos mi nic nie każe, jest po prostu irytujący. - Odpowiedziała z pewnością siebie dziewczyna. - Staje się nieznośny dopiero po dłuższym przebywaniu pod postacią wilka. Spokojna twoja rozczorchrana, ciotka! Nie zjem was!
- Cio…?! - Aldonę, która była może dwa albo trzy lata starsza od wilkołaczki, zwyczajnie zatkało. - Ja ci dam ciotkę, smarkulo! Chcesz ciotkę to łap te ciuchy, co żeś jak kret ufajdała i dylaj je wyprać! - huknęła swoim najbardziej stanowczym tonem, że aż Pieseł oklapł niczym stara ścierka i udawał, że go nie ma. - Napiłabym się… - jęknęła w stronę Dragomira.
- Nie mam nic do picia poza wodą… Ale trudno, damy radę - dla podkreślenia ostatnich słów Dragomir wspierająco klepnął Aldonę w plecy. Bez wyczucia. Aldona wydała z siebie coś pomiędzy stęknięciem, a jękiem pełnym rozczarowania.
- Wy-prać? - Sasha wyglądała jednocześnie na solidnie zastraszoną i zdezorientowaną.
- Tak, woda i trochę energicznego tarcia. A potem wykręcić i rozwiesić na gałęziach, żeby wyschło. Na pewno nie przerośnie to twoich zdolności. - uszczypliwie rzekła Aldona, po czym wyciągnęła połeć mięsa i wymownie rzuciła Piesełowi. - Kto nie pracuje, ten nie je.
Dziewczyna zapatrzyła się chwilę na kawałek mięsa, po czym zwyczajnie zawyła z wściekłości i frustracji. Zgarnęła niezręcznie ubranie i udała się w tym samym kierunku, co wcześniej próbowała iść (znaczy na zachód), potykając się co chwila o własne nogi.
- Wiesz, że wystarczyło dać to Kobuzowi? - mruknął Dragomir.
- Phi! Niech zna swoje miejsce w nowym stadzie - odmruknęła niezmiernie dumna z siebie Aldona. Wyglądało na to, że na młodą wystarczy huknąć by spuściła z tonu. I dobrze.

Furia już na wstępie była zirytowana. Nie to, żeby to była jakaś nowość i nieoczekiwany zwrot akcji, jednakże warto byłoby wspomnieć, że nawet nie-ludzka kobieta wzbudzała w niej tak wiele negatywnych emocji. W dodatku zachowanie wilczycy było drażniące do granic możliwości, a jej ciągłe podbieganie pod nogi i próby zrzucenia Rogatej z tronu, wręcz prosiły się o Eldritch Blasta w dupsko. Szczerze powiedziawszy, Diablicy niedaleko było do zachowania, które w oczach innych byłoby karygodne i niedojrzałe, toteż ruda, dla zachowania swojej twarzy, powstrzymywała się jak mogła. Dla sprawnego oka lub kogoś, kto często oglądał się za jej ciałem i pośladkami, bardzo łatwe do zauważenia były pewne wyładowania energii, kumulujące się w jej zaciśniętych dłoniach, które to prócz iskrzenia i emanowania swą mocą, nie wydostały się poza władania właścicielki. Rogatej naprawdę ciężko było się powstrzymać, jednak znosiła to dzielnie, jako że i w sierocińcu nie miała innego wyjścia, niż zacisnąć zęby. Aktualna sytuacja nie różniła się wiele od przeszłości.

Gdy wreszcie dotarli do miejsca, nadającego się na odpowiedni i pełen spoczynek, sytuacja wcale nie uległa zmianie. Sasha wciąż dokazywała, obrzycając Furię nieprzyjemnym spojrzeniem, kłapiąc kłami i powarkując na rogatą. Kobieta obserwowała to z nieukrywaną złością, mając ciągle spięte mięśnie oraz zmrużone groźnie oczy. Siedziała jednak pełna dumy, nos zadzierając ku górze, zaś plecy prostując, aby jej wypięta pierś przypominała tą lwią. Mogła, a nawet chciała, odezwać się i wtrącić do rozmowy nie raz, jednakże tego nie robiła. Mogła też z miejsca zaatakować wilkołaczycę, a mimo to odpuściła. Mogła wiele, bo na wiele było ją stać, a mimo to zaciskała zęby, powtarzając w myślach jak mantrę “to dla dobra ogółu” . W pewnym momencie przestała słuchać, a skupiony wzrok stał się nieobecny, kiedy to płonąca w niej wściekłość przywiała na myśl nieprzyjemne wspomnienia.

Furia nigdy nie kryła tego, jaka jest, mimo iż rogi i czerwony ogon, nie wzbudzały niczyjej sympatii. Pewnego dnia, kiedy zapełniła wszystkie szafki swoimi wypiekami, udała się do sali jadalnej, gdzie wszyscy razem mieli spożyć posiłek. Opiekunowie i każda sierota, zasiedli wspólnie do stołu i choć posiłek był skromny i zdecydowanie tani, było to jedno z głupich świąt, do którego zmuszano wszystkich. Nic dziwnego więc, że i humory zebranych były mizerne. Znudzone dzieciaki, w końcu pokazały, kto tu naprawdę ma rogi.
- Te, Psotnica, co za zakalce znowu zrobiłaś? - zakpił chłopiec, a inni zaczęli się cicho śmiać.
- O jaaa, ale głazy, patrzcie - dołączył się ktoś inny, biorąc ciastko i uderzając nim o blat stołu, a to nawet się nie pokruszyło. Furia zmrużyła gniewnie oczy.
- To akurat nie moje - odparła poważnie, tłumiąc narastający gniew.
- No jasne, a niby czyje! Tylko ty siedzisz w tej kuchni i tworzysz jakieś zapiekane karaluchy - śmiech wokół stawał się coraz bardziej wyrazisty. Diablica milczała, zaciskając zęby tak mocno, że czuła ból w dziąsłach. Jej ciemne oczy rozglądały się nerwowo po zebranych, jednak opiekunowie jedynie obserwowali przebieg zdarzeń.
- Patrzcie na tego! - zaśmiał się ktoś inny, biorąc do ręki płaskie ciasteczko, którym po chwili rzucił jak bumerangiem - Shuriken! - krzyknął rozbawiony, a wypiek wbił się w starą kanapę.
- To nie jest moje! - warknęła Furia podnosząc się z miejsca i uderzając pięściami w stół. Krzesło, na którym siedziała, przewróciło się za nią z hukiem.
- Furio, uspokój się. - poprosiła spokojnie jedna z opiekunek, którą Diablica jedynie zmierzyła gniewnym spojrzeniem. Niedługo po tym, któryś dzieciak rzucił miękką babeczką w czoło ognistowłosej, a ta rozbabrała się i pozostawiła ciemny ślad płynnej czekolady na jej twarzy. To akurat był wypiek powstały z jej rąk. Oczy dziewczyny zaczęły się szklić, gdy na sali rozbrzmiał gromki śmiech.
- Spokój! - głos kobiety próbował przebić się przez rozbawiony ryk, jednak mało to dało. Ciastka zaczęły latać po jadalni, w tym kilka ponownie zostało władowanych w Furię. Dziewczyna niemal wybiegła z jadalni i nie wiedziała już, co dalej tam się działo.
Kiedy tylko zamknęła drzwi od swojego pokoju, rozpłakała się. Nie mogła wiele zrobić, czuła się sama przeciwko reszcie świata. Była jeszcze młoda i mimo iż pomału nabierała sił, wciąż czuła się słaba. Nastolatka otworzyła szafę, nerwowo i chaotycznie wyrzuciła z niej wszystkie ubrania, po czym weszła do niej i osunęła się w dół, chowając twarz w podkulonych pod brodą kolanach. Nie wiedziała, czy długo tak już trwa, czy może zaledwie trzy minuty, kiedy nagle skrzydła garderoby rozwarły się. W ciemnościach zobaczyła niebieskowłosego chłopaka, chciała powiedzieć, by się stąd wynosił, jednak żal który utkwił w jej gardle, zablokował możliwość mówienia. Kendrick po prostu wszedł do szafy i zamykając drzwi, usiadł obok zapłakanej dziewczyny, obejmując ją ręką i przyciągając do siebie.
- To nie twoja wina - szepnął ciepło, a ilość łez zebranych w oczach natychmiast narosła. Nie miała nawet sił, aby się od niego odepchnąć, aby wygonić go, skrzyczeć i powiedzieć, jak bardzo ich wszystkich nienawidzi. Uległa wsparciu, jakie dał jej od siebie, a parę godzin później, obydwoje zasnęli objęci.

Powracając myślami do chwili obecnej, cieplej spojrzała na niebianina. Było w nim więcej zrozumienia niż we wszystkich obecnych razem wziętych, więcej chęci do pomocy i empatii, przenikliwości oraz dobra. Wbrew swej Diabelskiej naturze, Furia miała słabość do istot dobrych i miłych, zaś te nieprzyjemne wzbudzały w niej niewyobrażalne pokłady gniewu. Przy tej kobiecie naprawdę trzeba było się starać, gdyż będąc słoniem w składzie porcelany lub zwykłą cebulą drażniącą każdego, zasługiwało się tylko na jedno… Albo dwa. Kop w dupę i Eldritch Blast. Nic więc dziwnego, że Sasha działała na nią jak płachta na byka, a swych emocji Rogata ukrywać nie potrafiła. Jej dłoń przesunęła się po posłaniu, na którym siedziała obok niebanina i odnalazła jego ciepłą dłoń, którą ścisnęła nad wyraz mocno. Mężczyzna rozumiał ją bez słów, a wiedząc, jaki koszmar przeżywała będąc dzieckiem, był podwójnie wyczulony na wszystko w otoczeniu, co mocno ją dotykało. W sumie, nawet podziwiał to, że nie poczyniła do tej pory żadnych kroków, aby zmieść wilczycę z powierzchni ziemi.

Z dala od trupów i po forsownym marszu dobry odpoczynek i dobry obiad był tym, czego wszyscy potrzebowali. Aldona pomogła oprawić zwierzynę (a raczej poporcjować, bo na rozbieraniu dziczyzny niezbyt się znała), a potem skupiała się głównie na odganianiu psów i wilka od apetycznych połci mięsa. Dostaną flaki i kości, i niech się cieszą.

- Sasho - zagaił Dragomir, gdy już wszyscy usiedli, potrawka pyrkała wesoło, a ogień przyjemnie rozpędzał tę przeklętą mgłę. - Mogę o coś spytać? Mówiłaś, że nie wiesz, jak to jest między elfami i druidami… Ale czy wy sami mieliście może do czynienia z tymi druidami z kręgu, tymi nie od elfów? Polujecie na nich jak na elfy, a może dajecie sobie wzajemnie spokój? Zastanawiam się, co będzie, jeżeli ich spotkamy...
Wilczyca podniosła łeb z kolan Aldony i postawiła uszy do góry słuchając słów łowczego. Zaskamlała z niezadowoleniem i odeszła kawałek, by się przemienić w swoją formę hybrydową - trwało to dłuższą chwilę i wyglądało, jakby Sasha miała problemy z płynnym przejściem transformacji.
- Rrr… - Warknęła w końcu, czyszcząc sobie uszy. - Nie wiemy co to druidzi. Polujemy na mięso, polujemy by przeżyć i utrzymać swoje terytorium. Nasze terytorium nawiedzają regularnie elfy, chociaż chyba po pierwszych kilku krwawicach zrozumiały, że z nami się nie zadziera. - Zawyła w stronę zachmurzonego nieba. - Raz się zdarzyło. To samo co na polanie gdzie mnie znaleźliście. Byli ludzie, którzy hipnotyzowali nas i nasze wilki. Powodowali, że nie chcieliśmy rwać, szarpać i pożerać. Może to były te wasze druidy?
Dragomir zastanowił się na moment.
- Czyli raz, że jakiś irytujacy głos… Dwa, że tamten elf zmusił do posłuszeństwa Zgrzyta i tego drugiego, którzy gdzieś pobiegli… Trzy, są jacyś ludzie, którzy was hipnotyzowali. Możesz powiedzieć coś więcej o tych ludziach?
- Nie. - Sasha usiadła na podłodze i zaczęła drapać się za uchem jedną z dolnych łap. - To było dawno i nieprzyjemne. Co miałabym o nich pamiętać? Jak tylko ich sztuczki magiczne minęły, uświadomiliśmy sobie, że nic nie pamiętamy z tego czasu jak nas… sztuczkowali! Co to, przesłuchanie jakieś?
Dragomir w reakcji wywrócił oczami.
- Interesuje mnie to, może być coś ważnego na naszej drodze, to pytam. Chciałaś odpowiedzieć, odpowiedziałaś, nie chcesz czegoś mówić, nie mówisz. Proste. Po co tu wyjeżdżać, że przesłuchanie? - myśliwy westchnął, kręcąc głową.
- Chcemy wiedzieć co nas czeka. Ty jedyna mogłaś mieć styczność z druidami od pewnego czasu, a nikt z nas nie chce ryzykować własnego życia idąc w nieznane - wtrącił się Bozaf próbując uspokoić wilkołaka.
- Hmph. - Wilczyca naburmuszyła się. Nie lubiła być zmuszana do wysiłku umysłowego. - Nie wymordowali nas mimo iż najprawdopodobniej mogli. Tatulek przez tydzień przeżywał, że daliśmy się tak podejść jakiejś podrzędnej bandzie… ale nie wszyscy byli ludźmi. Część była za niska na ludzi, część miała zieloną skórę. Zaprowadzili nas wtedy po prostu w inne miejsce: nie wiem jakie, bo jak się obudziliśmy z ich sztuczkowania to po prostu wszystko było inne. Nie było to nasze terytorium, byliśmy wściekli. Ale było tam jakby więcej zwierzyny do polowania i po jakimś czasie się przyzwyczailiśmy.
- Brzmi jak druidzi z kręgu, całe to dbanie o równowagę czy coś, żebyście w okolicy całej zwierzyny nie odłowili pewnie. - Wtrącił swoje trzy grosze Kobuz.
- Pewnie potrafiłabyś ich wyniuchać? - podpuściła ją Aldona, któą trochę bawiło, a trochę mierziło to całe “ciotkowanie” wilczycy. Niepokoiło ją, że młoda odmawia opuszczania formy wilka - w końcu to w niej słyszała ten cały “głos”. Ech… Miała nadzieję, że młoda zacznie przynajmniej polować i zarobi na swoje utrzymanie w drużynie.
- Tylko jakbyście mi dali coś do niuchania. Ciotka, to było jakieś dwa lata temu! - Obruszyła się wilczyca.
- A, myślałam, że niedawno - skrzywiła się Aldona i cisnęła w dziewczynę połciem mięsa.
-Kto został z twojej sfory poza tobą, i czy jest możliwe, żeby cię szukali po zapachu? - Kobuzowi jakoś nie uśmiechało się zostać zjedzonym w środku nocy przez zgraję wilkołaków. Następnie odebrał swój bukłak, krążący z wolna wśród ludzi, sprawdził ile w nim zostało, pociągnął solidny łyk i ponownie puścił go w ruch.
- Może… - Zamyśliła się dziewczyna. - W naszej sforze powinno zostać jeszcze dziesięć wilków. No i Tatulek z Bellą. Dla wilków pewnie by nie porzucali swojego tery… te-ry-to-rtium, ale Tatulek zawsze się powtarzał, że jeśli ja albo Bella gdzieś się oddalimy to nas znajdzie i spierze na kwaśne jabłko… - Sasha podwinęła ogon pod siebie i skuliła się.