28 Eleint 1273 roku, Późny wieczór
Wężowy Las

Wieczorne rozmowy nie przebiegły po myśli wielu osób. Zamiast - tak bardzo potrzebnego - planu działania na moment spotkania z druidami ustalono kolejne podziały w drużynie. Furia z Sashą nie przepadały za sobą od początku, teraz zaś jeszcze zaczęli się między sobą żreć Kendrick z Bozafem. Postanowiono jednak nie robić niczego pochopnie i wrócić do rozmowy rano. Warty zostały rozdzielone i kto akurat mógł ten poszedł spać - a raczej próbował, bo wrażenia mijającego właśnie dnia spędzały sen z powiek niemal każdemu.
Sasha postanowiła nie korzystać więcej z dobrodziejstw ubrania Aldony, twierdząc że szkoda zachodu. Przemieniła się na jakiś czas z powrotem w człowieka, by (jak sama stwierdziła) dać uszom odpocząć od tego denerwującego pisku. Tego samego, który wcześniej doprowadził ją niemalże do szaleństwa.
Najbliższa przyszłość mieszkańców Bernetogh (wybranych jako “najlepsi z najlepszych” z miasta) malowała się pod wielkim znakiem zapytania.

29 Eleint 1273 roku, Wczesny ranek
Wężowy Las

Noc na szczęście okazała się spokojna. Gwieździste, bezchmurne niebo rzucało całkiem sporo światła na najbliższą okolicę. Było też na tyle ciepło, że nie było potrzeby całą noc podtrzymywać ogniska. Była to bardzo przyjemna odmiana po poprzednim dniu - pełnym grozy i niepewności spowodowanych gęstą mgłą i (najprawdopodobniej) mrocznymi czarami działającymi w okolicy. To jednak rodziło pytanie: co się stało? Albo co się nie stało? Przecież “groza” tego miejsca tak po prostu nie spakowała się i nie wybyła z lasu, prawda?
A może jednak?

Rano jednak nikt nie miał ochoty o tym rozmawiać - antagonizmy z dnia poprzedniego wciąż były dość świeże w głowach towarzyszy i przed śniadaniem nie mieli głowy do powtórki z rozrywki.
Wyjątkiem była Sasha, która w swojej postaci hybrydy usiadła dość blisko Furii. Dziewczyna przez dłuższą chwilę wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, aż w końcu się przełamała. No, prawie:
- Słuchaj… tego. Bo ja… bo ty… - nie patrzyła bezpośrednio na rogatą, zamiast tego spostrzegła że pozostali członkowie drużyny patrzą się na nią - ... możemy gdzieś pójść? Na chwilę, dosłownie. … Słyszeliście to?
Sasha postawiła po sobie uszy i spojrzała na południe. Stanęła na czterech łapach i wpatrywała się bystro.
Nie była jednak jedyna, która to zarejestrowała. Reakcja kilku innych członków drużyny nie pozostawiała złudzeń: zbliżało się do nich coś dużego, może nawet masywnego. Z każdą chwilą było słychać coraz wyraźniej łamane gałęzie i zwierzęce powarkiwania.

Coś się zbliżało do ich obozu. Zwierzęta? Magiczne bestie? Druidzi z bestiami ich wytropili?

Niemalże cała drużyna postanowiła dać drapaka w pobliskie krzaki albo za drzewa. Przy ognisku i na widoku pozostała jedynie Sasha przemieniona już w postać dumnego wilka. Ku zaskoczeniu wszystkich pierwszym co wybiegło po chwili z lasu było kolejne wilczysko - sierść miało posklejaną od krwi i słaniało się na łapach.
Zwierzę ledwo dobiegło na odległość kilku metrów od ogniska, od razu padło od utraty krwi. Nikogo jednak to nie zmyliło, bo zaraz za nim z lasu wybiegły olbrzymie sowoniedźwiedzie.

W sumie trzy osobniki, z czego jeden znacznie większy od pozostałych, wybiegły zza drzew roztrącając gałęzie i praktycznie rozdeptując krzaki. Coś w tym ogromnym osobniku (prawdopodobnie samiec alfa) było nie tak. Był ciemniejszy od pozostałej dwójki, ślepia miał krwiście czerwone i miał czarną narośl na grzbiecie - wyglądało to jak czarne korzenie drzewa, tylko że wychodziły z żywej istoty, a nie z rośliny.
Sasha obnażyła kły na ogromnego samca alfa i warknęła wściekle. Ten w odpowiedzi pisnął przeraźliwie: wśród drużyny spowodowało to jedynie gęsią skórkę i lekki niepokój, jednakże…

Sasha zaskompała żałośnie i zwachwiała się na swoich łapach, by po krótkiej chwili zwrócić swoje wściekłe ślepia w kierunku gdzie w krzakach siedzieli ukryci Kendrick i Furia wraz z pozostałymi.
Podobną reakcję (ku przerażeniu swoich właścicieli) wywołało to w psach Aldony i Dragomira: Afer i Pieseł zjeżyli sierść i wyglądali na gotowych do ataku na swoich właścicieli.
Najlepiej tę sytuację prawdopodobnie rozumiał w tamtym momencie Kobuz, gdyż jego biedny chowaniec przeżywał wiele strasznych emocji naraz: strach, euforia, przerażenie, wściekłość, dezorientacja. Wściekłość, to najbardziej. Sam kowal niemalże czuł narastającą w nim furię i miał ochotę roznieść coś gołymi pięściami. Coś, cokolwiek. Kogokolwiek. Tak, lepiej: kogokolwiek! Kotłujące się emocje na szczęście w mężczyźnie szybko minęły i tak samo do normalności powrócił jego chowaniec.
Czekała ich niełatwa walka.

29 Eleint 1273 roku, Ranek
Wężowy Las

Ogromne bestie zaszarżowały z miejsca na towarzyszy, którzy w pierwszej chwili byli bardziej przejęci tym, co zaczęły robić psy i Sasha. Aldona szybko spacyfikowała swojego Pieseła płaszczem, zaś Dragomir starał się przemówić Aferowi do rozsądku odwołując się do jego tresury. Sasha zaś rzuciła się na Kobuza: szczęście dla kowala, że szponami, a nie kłami.
Sowoniedźwiedzie zdecydowanie nie były świadome popłochu, jakie wywołał ich pisk. Największy z nich rzucił się na zdezorientowaną wilkołaczycę i zablokował swoim ogromnym cielskiem jedyne szerokie przejście do obozu, przez co dwa pozostałe przeciskały się między drzewami w kierunku drużyny.

- Uważajcie! Ten krzyk wprowadza zamieszanie! - Powiedział Bozaf wyładowując swoją różdżkę w nieprzygotowanego sowoniedźwiedzia.
- Do jaskini! - Krzyknął Kobuz, rzucając na siebie zaklęcie rozmywające jego ciało.
- No chciałbyś! - Fuknęła mu Furia, przywołując wrodzoną magię swoich przodków. Nastała magiczna ciemność, która swe źródło miała w pancerzu rogatej i przemieszczała się wraz z nią.
- Dijan, ile trwa to cholerstwo? - Warknął zdenerwowany Dragomir, którego właśnie ugryzł jego własny (ponoć zdezorientowany) pies. Otrzymał po chwili odpowiedź, że “mniej niż minutę”.

Sasha zaskamlała jak oparzona po kolejnym ciosie od sowoniedźwiedzia i uciekła na północny-zachód, jednak nikt nie zwrócił na to większej uwagi. Mieli większe zmartwienie: inny z przeciwników dosłownie rzucił się na Furię rozdzierając jej ramię jednym szponem i wbijając drugi głęboko w bok rogatej. Dodatkowo uwiesił się na niej zamierzając się na nią wszystkim co miał. Drużyna rzuciła się na pomoc towarzyszce: Kendrick zaatakował stwora umysłowo, sama Furia cudem zdołała użyć różdżki unieszkodliwiającej, zaś Erdor celnym strzałem z kuszy dokończył dzieła i powalił monstrum.

Dragomir postanowił zmienić taktykę: rzucił obu psom spore kawały międza myśląc, że jeśli już psy mają się na coś rzucać, to niech to będzie jedzenie, a nie oni. O dziwo zadziałało: Pieseł zdołał się już wyswobodzić z płaszcza Aldony i rozszarpał krwisty kawał na strzępy. Jego właścicielka nie mogła jednak tego “podziwiać”, gdyż właśnie szarżowała na ogromnego sowoniedźwiedzia Alfę. Zraniła go, jednak zapłaciła za to wysoką cenę: rozszarpany bark, ranione ramię i niemalże oderwany żywcem kawałek nogi sprawiły, że strażniczka zachwiała się na nogach.
Na krótką chwilę jednak wszyscy o tym zdołali zapomnieć, bo oto Kendrick skoncentrował się z taką mocą, że wszystkim aż w uszach zadzwoniło: jednemu z sowoniedźwiedzi w szczególności, bowiem padł martwy tak jak stał zaraz po tym, jak spróbował zaatakować Furię.
- Erdor zsuń się, potrzebuję mieć tu dostęp! - Krzyknęła rogata, kiedy tylko odzyskała rezon.
- Oszalałaś, chcesz tam iść?! - Powiedział z niedowierzaniem bard, jednak posłusznie się odsunął. Było mu to na rękę, bo i tak musiał się przybliżyć do Aldony, którą następnie obdarował zaklęciem niewidzialności.
- Schowaj się gdzieś, bo rozszarpie cię na strzępy! - Przykazał strażniczce.

Alfa nie wiedział wtedy jeszcze, że to był dla niego koniec. Mroźny ładunek z różdżki Bozafa i strzała Dragomira powinny być dla niego sygnałem, że wszyscy skupili na nim swoją uwagę. To była jednak tylko niezbyt rozumna bestia, która postanowiła walczyć do końca: a był on dość spektakularny, gdyż potężnym szponem wielkości taczki rozerwał Kobuzowi szyję i aż dziw było, że kowal nie stracił głowy na miejscu. Mężczyzna zachwiał się niebezpiecznie i chwycił jedną ręką za szyję, jednak ustał w miejscu.
To była jednak ta chwila, którą Kendrick potrzebował by popełnić jeszcze jeden - na szczęście już ostatni - wysiłek psychiczny i wykończyć przerośnięte monstrum.
Zwaliste cielsko runęło na ziemię wzniecając dookoła siebie tumany kurzu, dzięki czemu wszyscy mogli odetchnąć z ulgą.

Nie oznaczało to jednak, że mogli się zrelaksować: Furia natychmiast rzuciła się na Kobuza z różdżką leczącą, a następnie pomogła Aldonie i sobie. Szybko okazało się, że wraz ze śmiercią Alfy zwierzęta odzyskały zmysły i wróciły do swoich właścicieli ze skulonymi ogonami. Po jakimś czasie wróciła też widocznie zmęczona Sasha - jej też Furia pomogła z obrażeniami odniesionymi w walce.
- To było okropne. - Dziewczyna usiadła przy ognisku, nie mogła przestać się trząść. - To był ten dźwięk, tylko spotęgowany! I obrazy! I czułam krew w pysku! I jakby ktoś mnie wziął i wykręcił jak mokrą szmatę! T… to… - Sasha nie wytrzymała i rozpłakała się rzucając się Furii na szyję, która akurat była najbliżej, bo zajmowała się ranami wilkołaczycy.

Bozaf w tym czasie postanowił nie marnować czasu i zająć się tym co właśnie się do nich przypałętało. Wilk żył: był nieprzytomny i konający, ale żył i wyglądało na to, że nie wybiera się na tamten świat w najbliższym czasie. Za to narośl na Alfie była znacznie ciekawsza.
Czarne, pulsujące żyły wychodziły z ogromnego cielska martwego stwora i nie umały wraz z nim. Formowały obrzydliwego, nieregularnego guza, który śmierdział niemożebnie przy bliższym kontakcie.
W środku zaś był kamień. Czarny, jak wszystko inne dookoła niego, jednak wyraźnie wyróżniał się na tle mięsistego i wodnistego guza.
Mężczyzna rozważał użycie swojej różdżki Dłoni Maga, jednak tutaj potrzeba było większej siły niż to zaklęcie zdołałoby wytworzyć. Nie widząc innej opcji, mężczyzna wziął nóż, zasłonił twarz i postanowił sam wykroić drogę do tajemniczego kamienia.

Narośl zareagowała bardzo gwałtownie na ostre narzędzie, zaciskając się bardzo szybko na ręce Dijana. Mężczyzna mimowolnie krzyknął, próbując wydostać dłoń wraz z nożem: ciął przy tym ostrym narzędziem na prawo i lewo w akcie desperacji. Po kilku chwilach udało mu się wyrwać rękę, która zaczęła dość szybko piec i swędzieć.
Jego wysiłek nie poszedł jednak na marnę: guz skurczył się drastycznie, zaś wyglądający na cenny klejnot wypadł z niego i padł prosto pod nogi mężczyzny. Zakręciło mu się w głowie, zaś piekące uczucie rozprzestrzeniało się na resztę ciała: no tak, narośl była toksyczna.

Furia została dotknięta. Tak, dotknęło ją jakieś dziecko i to nie tak, że ręką szturchnęło czy musnęło łokciem, to było o wiele gorsze. Sasha rzuciła się jej na szyję, jakby ta choć odrobinę przypominała istotę dobrotliwą i czułą. Rogata wykrzywiła się w geście obrzydzenie, rozkładając ręce tak, aby przypadkiem nie dotknąć roznegliżowanej wilkołaczycy. Nie w smak jej były takie czułości i to w dodatku publiczne, gdzie każdy patrzył i wyrabiał sobie o Rudej opinię. Ona nie była z tych, co chciała uchodzić za wzór cnót i dobra, nawet jeśli w jej sercu tliły się uczucia przez innych pożądane. Furia kreowała siebie na twardą osobę, pewną siebie, najlepszą. Taką, na której można polegać, mieć pewność, że kieruje się rozumem, a nie emocjami. Dlatego właśnie w tamtym momencie Sasha przegieła pałę, a Rogata została postawiona w kropce. Nie mogła jej odepchnąć, bo przecież będzie "tą złą", okrutną, wiedźmą. Nie mogła też przytulić, bo przede wszystkim nie chciała, a poza tym, nie pasowało jej to jakoś. Istotne było też to, że Wilczyca była dla niej przez większość czasu niemiła, więc o... takiego wała! Niech spada na bambus. Na szczęście pytanie Aldony skierowane do młodej, skutecznie odpędziło ją od ściskania Rogatej, co ta postanowiła wykorzystać i wycofać się z pozycji niebezpiecznej strategicznie; czyli zbyt blisko Sashy.

Furia szybko zabrała się za leczenie innych, jak zwykle robiąc to niedbale, będąc pełna znudzenia tą czynnością. Muskała po kolei różdżką, póki rany każdego przestaną doskwierać. Nie było w tym żadnej finezji, zainteresowania czy przejęcia. Wręcz ziewała w trakcie leczenia, patrząc na swoje zadbane paznokcie.
- No masz, zadzior mi się zrobił - skomentowała między kolejnymi pacnięciami magicznym kijem i odeszła nie interesując się już więcej ilością ran oraz jak bardzo są one poważne. Na samym końcu uleczyła siebie samą, co było idealnym zaprzeczeniem, jakoby miałaby być egocentryczna. Po zakończeniu tego mało interesującego, wręcz mechanicznego procesu, zerknęła na pole bitwy, truchła bydlaków oraz wilka.

- Skoro Sasha nie dostrzega w tym wilkołaka, to to najwidoczniej zwykły piesowaty jest. Wilkołaki po utracie przytomności chyba wracają do swojej ludzkiej formy - wzruszyła ramionami, kolejny raz dając do zrozumienia, jak bardzo mało co ją obchodzi. Mogła co prawda uleczyć sierściucha, ale jak Sasha słusznie zauważyła; śmierdział i był brudny. Dlatego też Furia nie miała ochoty go dotykać, nawet końcówką swojej różdżki. Na słowa Erdora oburzyła się niesłychanie.

- No chyba coś ci się pomyliło, koleś! - zagrzmiała mrużąc gniewnie oczy.
- Nie jestem od żadnego leczenia, robię to, bo jakoś większość z was ma problem z obsługą banalnego, magicznego urządzenia! Mogę wam oddać ten szajs i radźcie sobie sami, ale nie kwalifikuj mnie pod jakiegoś kapłana, bo to jest gruba przesada. Naucz się lepiej używać tak łatwego sprzętu, to ci tę różdżkę w dupsko wsadzę i będziesz biegał po całym polu i leczył na bieżąco, zobaczysz co to znaczy! - pogroziła mu smukłym palcem i spojrzała na jego paznokieć. Od tej ciężkiej roboty ręce jej się niszczyły!